Het gemis van mijn kinderen

misschien

moet je haar een brief schrijven over het verleden en haar vertellen hoe je nu tegen die periode aankijkt en hoe je nu terugkijkt op hoe je haar behandeld hebt.
En dan eindigen met te zeggen dat je hoopt dat jullie weer in de toekomst op een wat meer relaxte manier met elkaar om kunnen gaan omdat dat uiteindelijk toch beter is voor de kinderen.
Het heeft tijd nodig, dus geduld!

Geen effect

Hallo anke,

Ik heb haar destijds al een keer voorgesteld om te praten, dat ze mij verrot mag schelden als dat haar oplucht.. hier staat zij niet open voor.

Vaker

Ik denk dat als je niet geaccepteerd had dat ze ver weg was gaan wonen dag je beter contact had gehad met je kids. Ik zie het hier in de buurt jong meisje dat doordeweeks ook een dag bij pa is en om het weekend maar soms ook vaker als het zo een keer uitkomt.

Ze hebben hun leven buiten Roosendaal en dat maakt het verschil.

Kun je ze echt niet meer zien?

Kun je niet gewoon eens langs gaan en ze oppikken voor een uitje buiten de deur, al is het wat voetballen in een park?

man Roosendaal

iets willen uitpraten is echt heel wat anders dan haar een brief schrijven met excuses ook al is het te laat.
Mogelijk zit ze op het punt in de therapie dat ze nu goed beseft hoe het gegaan is, maar ze nog niet sterk genoeg is om met je in gesprek te gaan. Of het is gewoon te laat. Dan blijf ik erbij dat je mooie sier kunt maken met een brief.
Het gaat om je kinderen he?

Dilemma

Ik kan je weinig tips geven, denk dat het belangrijk is dat je voor jezelf de situatie leert accepteren. Daarmee bedoel ik, dat je je kinderen om het weekend ziet en 1 keer via whatsapp. Dit is wat je inlevert na een scheiding en wanneer er een grotere afstand is qua woonplaats. Klinkt heel hard, maar snap echt wel dat het niet makkelijk is. Alleen is de vraag ‘Gaat het goed met je kinderen? Zijn ze geaard op de plek waar ze nu wonen? Vriendjes/ vriendinnetjes, etc’. Zo ja, dan is dat het mooiste wat je ze kan bieden om dat ook zo te houden. Daarbij genieten van de momenten samen en die koesteren, maar niet te hard nadenken over het gemis. Maar denken aan hun geluk

Contact wordt alleen maar minder lijkt mij

Als je kinderen groter worden zullen ze geen zin meer hebben om een heel weekend naar jou toe te komen. Want ze hebben straks een sport en vrienden en een baantje om het weekend te vullen. Dus ik zou zeker nu alles op alles zetten om ze meer doordeweeks te zien. Ga mee naar een training, haal ze op om ergens te gaan eten (als dat weer kan), breng ze naar een vriendje of vriendinnetje. Ik ben het dus niet eens met levensgenieter dat je blij moet zijn met hoe het nu gaat. Kinderen hebben ook recht op en behoefte aan goed contact met hun vader.
Daar is denk ik voor nodig dat je contact met je ex verbetert. Ik zou er toch een brief aan wagen. Dat is echt wat anders dan een uitnodiging voor een gesprek. Misschien kun je er ook de hulp van anderen bij inroepen? Ik weet niet hoe je contact met je ex-schoonouders en andere familie is, en het contact van jouw ouders en familie met je ex, maar wellicht valt er via die route wat te 'masseren'. Of via gezamenlijke vrienden. Een goede relatie met je ex is voor de kinderen ontzettend belangrijk. En goed contact met beide ouders ook. Daar moet je het gesprek met je ex over voeren. De vraag is alleen hoe je dat voor elkaar krijgt.

Ik snap op zich wel dat ze zich nu heel erg tegen je afzet. Hopelijk is dat een fase. Als ze een goede therapeut heeft zal die er ook op aansturen dat ze het contact met jou herstelt, omwille van de kinderen maar ook omwille van haarzelf. Een slechte verstandhouding kost bakken met energie en levert alleen maar negatieve emoties op. Voor alle partijen. Van jouw kant zou ik dat ook steeds aangeven. Dat jullie contact goed en positief moet zijn omwille van de kinderen. Hoe rot je haar ook behandeld hebt en hoe fout je ook geweest bent. Maar ik kan je vertellen dat dat ontzettend moeilijk is, als je man je bedriegt, verlaat en vervolgens ook nog een deel van de tijd de kinderen claimt. Hoe terecht het ook is, het voelt als een groot onrecht dat niet alleen je relatie sneuvelt, maar ook je mooie gezin en dat je dan ook nog eens je kinderen aan die *** moet afstaan voor een groot deel van de tijd. Het kost enorm veel wilskracht om daar overheen te stappen. Realiseer je dat.

hou het contact!

Hier een berichtje van een ervaringsdeskundige: mijn ouders zijn gescheiden toen ik 7 was en alletwee daarna hertrouwd. Mijn vader zag ik 1x per maand een weekend. Hij heeft daar waarschijnlijk wel verdriet over gehad, maar heeft zich nooit kunnen uiten hierover naar zijn kinderen. Maar.... om de 1 of andere reden (weet ik nog niet) zocht hij ook nauwelijks contact met ons en dat heeft mij altijd heel veel pijn gedaan. Jouw kinderen zijn nog klein, maar vanaf het moment dat ze zelf een telefoon gaan hebben kun je misschien vaker met ze watsappen, of een groepje maken waarin je dingen deelt die je doet en die zij doen? En waarom doe je dat nu maar 1 keer in de week? Is dat een afspraak of zou je vaker contact kunnen hebben? Nu bedoel ik geen stalking of eindeloze berichtjes "ik mis jullie", je kunt ook een kaartje sturen met een leuk plaatje erop. Blijf je interesse in je kinderen en hun leven tonen, en laat ze ook zien dat je hier energie in steekt.

In ieder geval, stop met zelfmedelijden. Het is nu eenmaal zoals het is en heel jammer maar je zit niet meer elke dag met elkaar aan tafel en je ziet ze niet meer elke dag. Dat betekend niet dat je geen superleuke relatie met ze kan hebben, het is misschien alleen anders dan je had gewild. maak het beste van de huidige situatie!

Hoi manroosendaal,

Het is een niet erg dat je verdrietig voelt, je had een andere voorstelling gemaakt van de toekomst met je kinderen. Ik zou genieten van de tijd die je wel hebt met de kinderen.  Tegelijk zou ik adviseren na te denken hoe je de situatie meer naar je eigen wens kan ombuigen. 

Ik spreek uit ervaring, want ook bij mij is het contact met mijn ex (van haar uit) bekoeld en sinds een aantal maanden komen zelfs de kinderen niet meer bij mij. Mijn pogingen tot lijmen hebben nog tot niets geleid. Ook over de tijd heen lijkt het ze zich alleen maar verder weg te trekken. Ik heb afgelopen week een brief geschreven waar ik de situatie vanuit mezelf uitleg  (zonder verwijten richting haar) en de wens uitgesproken dat ik mijn kinderen weer wil zien. Helaas nul op het rekest. Ook de tussenkomst van mediators wijst ze af. Dus voor mij is het tijd om de volgende stap te zetten. Het verdriet om het gemis van de kinderen is er bijna elke dag. Het mag er zijn, het herinnert mij eraan om actie te blijven ondernemen om uit deze hachelijke situatie te komen. 

Door mijn verhaal te vertellen hoop ik je een ander perspectief te geven op je situatie. bottomline is: geniet en denk na over je wensen en hoe je die wil realiseren. Ik ben er van overtuigd dat je vasthoudend moet zijn. En soms lijkt het niets op te leveren, maar (ik hoop) dat er iets (in mijn acties) is wat zorgt voor beweging aan de andere kant.