Het verdriet

Rhonda schreef op 31-10-2021 om 11:01:

Ik snap dat je het moeilijk vindt, maar keuzes hebben consequenties. Jij kiest om te scheiden. Verder Valle me enkele dingen op in je verhaal:

Bij de mediator zet ik vol overtuiging in op co-ouderschap (wil mijn ex ook), maar van binnen schreeuwt alles dat mijn kindjes meer rust en regelmaat moeten hebben en dus vaste dagen moeten krijgen.

Het zijn niet mijn kindjes het zijn jullie kindjes

Maar dat zou betekenen dat vader ze minder ziet dan hij zou willen (bijvoorbeeld vast drie dagen per week, weekenden om en om of zo).

Jij wil scheiden en hij moet zijn kinderen nog minder zien dan hij wil? Besef je hoe egoïstisch dat is?

Overigens hebben we tot de jongste twee is nog een andere regeling waarbij ze door de weeks vader in mijn huis zien op vaste dagen en om het weekend bij hem zijn. Maar eigenlijk wil ik mijn kinderen helemaal niet missen.

Min, mijn, mijn, is jullie huis, jullie kinderen

Ik ga ook een dag meer werken om het financieel te kunnen redden. Dus ik ga van 4 dagen thuis met mijn kinderen naar 3 dagen thuis en daarvan de helft van de tijd zonder mijn kinderen. Het voelt letterlijk alsof er stukken uit mijn lijf worden gescheurd.

Je wil toch zelf scheiden? En sta je erbij stil hoe de vader zich voelt? Hij wil niet scheiden, maar door jouw beslissing ziet hij zijn kinderen minder.

Daarnaast de behoefte om het af te sluiten, om door te gaan. Maar ten eerste zit mijn ex nog in een compleet andere fase. Hij wil niet uit elkaar, vooral omdat hij het gezin niet kwijt wil. En we zijn afhankelijk van een woning van de woningbouw en hebben veel te weinig inschrijftijd.

Scheiden kost meer tijd dan degene die het initiatief neemt zou willen. Dus probeer vol te houden en te beseffen dat deze moeilijke tijd ooit overgaat.

Maar je zou vooral iets minder moeten denken dat het jouw kinderen zijn en dat ze alleen bij jou rust en regelmaat hebben. Als jij morgen overlijdt moet je man ook zeven dagen per week voor ze zorgen, dat kan hij echt.

Bedankt voor deze zeer invoelende reactie op mijn kwetsbare post 👍 Blijkbaar mag een mens geen gevoelens van pijn en verdriet hebben als hij/zij de keuze maakt om te scheiden. 

En ja, het zijn ook zijn kinderen. Maar ik sprak over mijn gevoel, en dat schreeuwt 'MIJN, MIJN, MIJN'. Zolang ik niet naar dat gevoel handel, zie ik het probleem niet. Mijn ex denkt momenteel ook alleen maar 'mijn, mijn, mijn'. En weet je? Ik neem hem dat ookniet kwalijk, net zo min als dat ik het mezelf kwalijk neem. Ik begrijp het. We zitten nu eenmaal in een fase waarin in eerste instantie ons eigen gevoel en emotie overheerst. En ik ben er trots op dat het ons beiden lukt om ondanks al die gevoelens en pijn het niet tot een vechtscheiding te laten komen.

En als je goed hebt gelezen, heb je ook gezien dat ik die andere regeling voor de rust van mijn kinderen zou willen, maar het juist niet doe omdat ik hem (en hen) die tijd niet wil afnemen.

En ja, als we straks in twee huizen wonen, is mijn huis toch echt mijn huis. 

Ik heb de stap gezet om te gaan scheiden, ja. Maar het feit dat hij het niet wil, zegt niets over zijn aandeel in het geheel. Ik voel wat ik voel. En ik mag voelen wat ik voel, net zoals mijn ex dat mag. Dat maakt mij geen egoïstisch mens. Dat zou ik pas worden als ik er ook naar ga handelen. Misschien helpt dit je de volgende keer dat je iemand de grond in wil boren om de pijn die die persoon voelt. 

tsjor schreef op 31-10-2021 om 11:06:

Het is heel erg invoelbaar. Daarom is scheiden ook niet iets wat je zomaar gaat doen, je moet echt wel zeker weten dat je, met alle verliezen die erbij komen, toch een toekomst kunt opbouwen voor jezelf, je kinderen en zelfs voor je ex, die beter is dan wanneer je in de relatie blijft.
Ik hoop dat je er goed over nagedacht hebt en dingen uitsloten, zoals de lichamelijke en geestelijke gevolgen van zwangerschap en bevalling.
Ik hoop dat je de mogelijkheden bekeken hebt om in de relatie te blijven, zonder jezelf weg te cijferen en dus voldoende ruimte te nemen voor jezelf. Je schrijft dat je van 4 dagen thuis blijven (plus het weekend denk ik) nu naar 3 dagen thuis blijven gaat Plus het weekend). Dat betekent dat je tot nu toe en ook in de toekomst de meeste tijd wil besteden aan huishoudelijke werkzaamheden en de opvoeding van de kinderen. Daarin zit weinig ruimte voor jezelf, kinderen zijn energievreters. En dan wordt het vervelend als de kinderen de helft van de tijd weg zijn. Maar kinderen zijn er niet om jouw leven zinvol te laten zijn. Dus ik zou daar nu nog eens goed naar kijken: waar vind jij de ruimte voor jezelf; in hoeverre is je man een belemmering daarin en kan hij ook een hulp zijn daarbij; wat maakt jouw leven tot een zinvol leven; welk verhaal wil je meegeven aan je kinderen. Allemaal heftige vragen, maar wel belangrijk denk ik, en zeker goed om daar nu mee bezig te zijn.

Tsjor

Dag Tsjor,

Bedankt (weer voor je reactie. De beslissing is niet zomaar gekomen. Het heeft mij zoveel gekost dat ik na de geboorte van de tweede in een burn-out terecht kwam. Pas toen realiseerde ik me wat de impact van het proberen de relatie in stand te houden op mij had. Scheiden is de enige manier om weer beter te worden. En dat geldt ook voor de kinderen en mijn ex. Hij denkt daar nu nog anders over, omdat hij de kinderen minder gaat zien. Maar ik hoop oprecht dat er een vrouw in zijn leven komt die wél bij hem past en dat hij met haar gelukkig wordt en ziet dat wat wij hadden gewoon echt niet gezond was. Er is heel wat therapie aan vooraf gegaan om tot deze conclusie te komen. En het feit dat hij niet wil scheiden, zegt niets over zijn rol en de wanhoop die ik ook heb gevoeld in ons huwelijk. Zoals de mediator het mooi zei: we kwamen allebei vanaf ons eigen punt (twee verschillende culturen), we dachten elkaar in het midden te kunnen treffen en hebben daar allebei enorm veel offers voor gebracht. Teveel, wellicht, zowel hij als ik. En nu blijkt dat voor ons allebei het midden gewoon te ver is. Het is heel verdrietig, maar we hebben echt allebei het uiterste gedaan om er toch te komen. Alleen zou hij tot zijn dood in een verstandshuwelijk kunnen blijven zitten, en ik kan dat niet. 

Qua werk bedoelde ik de dagen inclusief het weekend. Nu werk ik drie dagen, dat worden er vier. En natuurlijk weet ik dat mijn geluk niet afhangt van mijn kinderen. En ik weet ook dat ik echt fijne en nuttige dingen ga doen in de tijd zonder kinderen, zodat er meer tijd voor hen over blijft als ze wel bij mij zijn. Maar verstand en gevoel staan los van elkaar. En gevoelsmatig is het vooruitzicht echt een gevoel van verscheurd worden. Ik ga daar niet in zitten en zet me er wel overheen hoor. Maar soms word ik erdoor overweldigd. Wat volgens mij heel normaal is in dit proces.

Ik vind mezelf niet meer of minder zielig dan mijn ex. We hebben ieder onze pijn en voor ons beiden is die pijn echt en terecht. Ik voel ook veel verdriet om de pijn van mijn ex, dat verlies ik echt niet uit het oog. En dat zeg ik hem ook vaak. 

Het is iets waar ik doorheen moet en wat ik even wilde delen met een groep mensen die het (wellicht) herkennen. 

tsjor schreef op 31-10-2021 om 14:50:

Voordat er een woning beschikbaar is kan nog wel enige tijd duren. Je hebt nu het uitgangspunt: 'Scheiden is de enige manier om weer beter te worden. En dat geldt ook voor de kinderen en mijn ex.' Toch zul je ook iets bedenken voor de tijd voordat de scheiding daadwerkelijk uitgesproken is. Dat betekent minder of niets meer investeren in de relatie, toch een soort 'verstandshuwelijk', waarbij je elkaar wellevend en beleefd zoveel mogelijk uit de weg gaat. En ondertussen toch aan jezelf werken. Want het lijkt zo simpel: als hij maar weg is dan komt alles goed. Maar zo simpel is het niet, ook niet na een scheiding.

Tsjor

Uiteraard, dat snap ik ook allemaal wel. Ik ben ook niet op zoek naar en weg uit de situatie. Ik benoem alleen de pijn die ik voel. En ook met een goede tussensituatie, die wij hebben, is die pijn er soms gewoon.