Hoe maken we het leefbaar?
Mijn man en ik gaan scheiden. De eerste afspraak bij de mediator staat voor volgende week. Sinds is uitgesproken dat we uit elkaar gaan, lopen de spanningen thuis op en is er meer ruzie. Onze twee jonge kinderen (baby en peuter) zijn daar steeds bij.
Afgelopen weekend klapte het echt, inclusief verbaal geweld. Ik wil dit niet meer. Niet voor mezelf maar vooral niet voor de kinderen. Om hen te beschermen heb ik na die ruzie met ze naar mijn moeder vertrokken.
Ik zit daar nu een paar dagen, maar wil zo graag terug naar mijn eigen huis. Mijn man is niet van hier en heeft geen familie of vrienden in Nederland. En we hebben de financiën niet om nog iets erbij te huren. Dus het enige wat nu mogelijk is, is dat ik met twee kindjes bij mijn moeder zit. Maar ik rij me een ongeluk omdat ze aan de andere kant van de stad woont, en ik iedere ochtend de kinderen naar het kinderdagverblijf in onze wijk moet brengen. En als ze bij mijn man zijn, haal ik ze voor het slapen op (hij moet te vroeg naar zijn werk om ze naar het kdv te kunnen brengen). Hij heeft zelf ook geen rijbewijs en ik vind het voor de kinderen echt teveel om eerst naar een kdv te gaan, dan te eten met papa en dan ook nog eens drie kwartier met ov onderweg te zijn, tegen een kwartiertje met de auto.
Kortom: veel rijden, veel gesleep met spullen en veel onrust. Ik wil daar vanaf, maar voorlopig kan dat m.i. alleen als we niet tegelijkertijd thuis, of in ieder geval on dezelfde ruimte zijn. Het liefst doe ik bird nesting, maar dat kan dus niet. Hij kan wel bij mijn moeder, maar dat wil hij niet (snap ik ook wel). Ik wil ook best avonden en/of nachtjes naar mijn moeder, maar niet meer constant.
Heeft iemand tips voor een constructie die werkbaar is, in ieder geval tot we eind volgende week met de mediator hebben gesproken.
vakantiehuisje?
@tijgeroog dat kost veel teveel geld. We hebben nog geen geld om een studentenkamer te huren.
Dat is erg afhankelijk van hoe jullie wonen. Als jullie een gezinswoning hebben met een zolder zou één van jullie beiden op zolder kunnen 'wonen'. Die kun je dan inrichten als een studentenkamer, met een koelkastje en mogelijkheid om te koken. De ander moet dan de slaapkamer zo inrichten dat daar te verblijven valt als de andere partner met de kinderen beneden is. Verder zou je dan zoveel mogelijk uit elkaars buurt moeten blijven, dus goede afspraken maken wie wanneer in de gemeenschappelijke ruimten is met de kinderen, wanneer er ruimte is om te koken, etc.
'Afgelopen weekend klapte het echt, inclusief verbaal geweld. Ik wil dit niet meer. Niet voor mezelf maar vooral niet voor de kinderen. Om hen te beschermen heb ik na die ruzie met ze naar mijn moeder vertrokken.'
Stop met ruzie maken, dat zou ook kunnen. Een ruzie komt niet van 1 kant. Je kunt het zelf aankaarten: ik kom weer thuis wonen, maar ik ga geen ruzie meer maken. Je kunt het samen bespreken: hoe komen we deze tijd door zonder ruzie te maken. Je kunt ook afspreken wanneer jullie wel met elkaar ruzie gaan maken over de scheiding en alles bewaren tot dat moment. Dan kunnen de kinderen die avond bij je ouders slapen.
Ander alternatief: birdnesting kan nu niet omdat je partner geen andere verblijfplaats heeft. Tegelijk geef je aan dat er nu geen geld is om er iets bij te huren. Dat wordt lastig straks, want je hebt straks twee huizen te onderhouden. Dus toch even kijken waar wel financiële ruimte is om iets bij te huren. Bijvoorbeeld dat je partner in de buurt zijn zijn werk onderdak vind en jullie toch aan birdnesting kunnen doen (jouw liefste wens). Dat scheelt hem de kosten van het OV in elk geval.
Maar vooral: de beste scheiding krijg je als je het er samen over eens bent dat een scheiding de beste oplossing is. De periode van ruzie maken kan daarbij horen. De een verwijt de ander van alles, om het voor zichzelf inzichtelijk te maken, dat het niet aan hem/haar ligt. Als jullie het erover eens kunnen worden, dat je niet scheldend en ruzie makend uit elkaar wil gaan, dan is er nog genoeg gespreksstof over.
Een laagje dieper is als je van elkaar kunt begrijpen wat een scheiding betekent. Zo op het oog droom jij ervan dat je leven op de oude voet door kan gaan, met als enige verschil dat man uit huis is. Scheiden is ook geen schande, een vrouw die het als alleenstaande met kinderen redt is een sterke vrouw. Het kan zijn dat het voor hem heel anders ligt. Huis kwijt, minder contact met de kinderen (tenzij zij dat toestaat), niets om op terug te vallen, geen vrienden en familie, wellicht schande ('hij is niet van hier'). Ik vul het nu zomaar in, maar het zou beter zijn als jullie daarover met elkaar in gesprek gaan.
Tsjor
Mija schreef op 29-09-2021 om 11:42:
Dat is erg afhankelijk van hoe jullie wonen. Als jullie een gezinswoning hebben met een zolder zou één van jullie beiden op zolder kunnen 'wonen'. Die kun je dan inrichten als een studentenkamer, met een koelkastje en mogelijkheid om te koken. De ander moet dan de slaapkamer zo inrichten dat daar te verblijven valt als de andere partner met de kinderen beneden is. Verder zou je dan zoveel mogelijk uit elkaars buurt moeten blijven, dus goede afspraken maken wie wanneer in de gemeenschappelijke ruimten is met de kinderen, wanneer er ruimte is om te koken, etc.
Ja, zoiets zal het moeten worden. De zolder is niet geïsoleerd en echt niet bewoonbaar, dus dat is geen optie. Maar andere mogelijkheden zijn er wel. Voor mij zou het al heel erg helpen als er gewoon afspraken zijn over wie wat doet en wanneer. Nu voel ik continu spanning omdat alles wat besproken moet worden, strijd oplevert. Ik ga dat uit de weg door steeds over mijn eigen grenzen heen te gaan, liever 'dan doe ik het wel' dan strijd. Maar ik ben zo, zo moe. Dus ik moet gewoon vaste uren in het weekend hebben waarop ik de dingen kan doen die ik moet doen, maar ook even kan relaxen. Alleen ziet mijn man de noodzaak van zulke afspraken niet, dus wordt er niets vastgelegd met alle gevolgen van dien.
Hopelijk kunnen we dit vast bespreken bij de mediator volgende week.
tsjor schreef op 29-09-2021 om 11:54:
'Afgelopen weekend klapte het echt, inclusief verbaal geweld. Ik wil dit niet meer. Niet voor mezelf maar vooral niet voor de kinderen. Om hen te beschermen heb ik na die ruzie met ze naar mijn moeder vertrokken.'
Stop met ruzie maken, dat zou ook kunnen. Een ruzie komt niet van 1 kant. Je kunt het zelf aankaarten: ik kom weer thuis wonen, maar ik ga geen ruzie meer maken. Je kunt het samen bespreken: hoe komen we deze tijd door zonder ruzie te maken. Je kunt ook afspreken wanneer jullie wel met elkaar ruzie gaan maken over de scheiding en alles bewaren tot dat moment. Dan kunnen de kinderen die avond bij je ouders slapen.
Ander alternatief: birdnesting kan nu niet omdat je partner geen andere verblijfplaats heeft. Tegelijk geef je aan dat er nu geen geld is om er iets bij te huren. Dat wordt lastig straks, want je hebt straks twee huizen te onderhouden. Dus toch even kijken waar wel financiële ruimte is om iets bij te huren. Bijvoorbeeld dat je partner in de buurt zijn zijn werk onderdak vind en jullie toch aan birdnesting kunnen doen (jouw liefste wens). Dat scheelt hem de kosten van het OV in elk geval.
Maar vooral: de beste scheiding krijg je als je het er samen over eens bent dat een scheiding de beste oplossing is. De periode van ruzie maken kan daarbij horen. De een verwijt de ander van alles, om het voor zichzelf inzichtelijk te maken, dat het niet aan hem/haar ligt. Als jullie het erover eens kunnen worden, dat je niet scheldend en ruzie makend uit elkaar wil gaan, dan is er nog genoeg gespreksstof over.
Een laagje dieper is als je van elkaar kunt begrijpen wat een scheiding betekent. Zo op het oog droom jij ervan dat je leven op de oude voet door kan gaan, met als enige verschil dat man uit huis is. Scheiden is ook geen schande, een vrouw die het als alleenstaande met kinderen redt is een sterke vrouw. Het kan zijn dat het voor hem heel anders ligt. Huis kwijt, minder contact met de kinderen (tenzij zij dat toestaat), niets om op terug te vallen, geen vrienden en familie, wellicht schande ('hij is niet van hier'). Ik vul het nu zomaar in, maar het zou beter zijn als jullie daarover met elkaar in gesprek gaan.
Tsjor
Dank voor je reactie. Stoppen met ruziemaken...op dit moment lopen de spanningen zo hoog op, dat dat echt lastig is. Zie ook mijn reactie hierboven en voeg daaraan toe dat ik nog herstellende ben van een burn-out. Ik zit zo vol spanning en onrust, dat mijn vat in no time vol is, en dan klap ik gewoon. En ja, natuurlijk hebben er altijd twee schuld. Maar nu is het grootste probleem echt dat we er niet over kunnen praten, ook niet later. Volgens mijn man is het een kwestie van ons inhouden, maar dat betekent ook dat ik níks mag zeggen, en als ik dat wel doe, ik tegen zo'n muur van weerstand loop, dat ik meteen weer in de stress schiet.
Birdnesting lijkt me voor nu het beste, tot we ieder een eigen woning hebben. Maar ik ga hem ook niet dwingen om op een studentenkamer te zitten, hij raakt bijna alles al kwijt. Als we in een woning kunnen blijven, hebben we in ieder geval de mogelijkheid om ons (vooral financieel) voor te bereiden op wat er gaat komen.
Het is gewoon een hele verdrietige en stressvolle situatie. Hij denkt dat ik hem het huis uit aan het pesten ben, maar ik vind het gewoon ontzettend moeilijk om hiermee te dealen en dan geen afspraken te kunnen maken voor meer rust en vooral regelmaat en duidelijkheid. De verbinding is volledig weg, terwijl die juist nu nodig is om deze situatie leefbaar voor iedereen te maken.
'Maar andere mogelijkheden zijn er wel.' Welke mogelijkheden zie je?
'Voor mij zou het al heel erg helpen als er gewoon afspraken zijn over wie wat doet en wanneer.' 'Dus ik moet gewoon vaste uren in het weekend hebben waarop ik de dingen kan doen die ik moet doen, maar ook even kan relaxen.' Het lijkt een eenvoudige wens, maar het is toch ingewikkeld: waar moet de ander dan naartoe? Kan het zijn dat dat zijn gevoel voedt dat jij hem het huis uit aan het werken bent? Wellicht helpt het als je kunt afspreken dat de kinderen in huis blijven (birdnesting), dat je zelf laat zien dat je op bepaalde tijden ergens anders kunt wonen, wat voor hem ook een mogelijkheid is (dus niet bij je ouders). Veel mensen beginnen op zo'n moment op een camping in een sta-caravan.
'Als we in een woning kunnen blijven, hebben we in ieder geval de mogelijkheid om ons (vooral financieel) voor te bereiden op wat er gaat komen.' Dat zou al een goed begin zijn van een plan, als jullie hierover overeenstemming kunnen bereiken: we gaan scheiden, financieel gezien kunnen we nu te weinig om ieder een kans te geven om een nieuw leven op te bouwen, dus we gaan eerst kijken naar wat er nodig is voor ieder. Dan gaat het om concrete punten: hoe komen we aan meer geld? En hoe komen we aan huisvesting voor allebei? Als je dat tot een gezamenlijk probleem kunt maken kun je zijn angst wegnemen, kun je voor jezelf wat meer lucht scheppen en wat meer rust.
Dat je herstellende bent van een burn-out maakt het begrijpelijk dat je niet meer rustig en helder kunt nadenken en al snel emotioneel reageert. Daarom is dit misschien niet het beste moment om te gaan scheiden. Bedenk eens of er een andere manier is om te reageren als de emmer overloopt, bijvoorbeeld dat je ergens een streepje zet, zichtbaar, kan hij ook doen, en afspreekt dat je 's avonds over de streepjes gaat praten.
'Volgens mijn man is het een kwestie van ons inhouden, maar dat betekent ook dat ik níks mag zeggen,..' Is dat hetzelfde? Mag je dan niets meer zeggen? Het kan ook betekenen dat je eerst tot tien moet tellen. Of, zoals met de streepjes, wel je reactie noteert (ik ben boos) maar het niet gaat bespreken midden in je boosheid.
'ik vind het gewoon ontzettend moeilijk om hiermee te dealen en dan geen afspraken te kunnen maken voor meer rust en vooral regelmaat en duidelijkheid.' Deze fase is een moeilijke fase. Rust, regelmaat, duidelijkheid scheppen, dat is een kwestie van tijd. Als er onderhuids, met uitbarstingen naar buiten, veel onvrede leeft kun je dat niet toedekken met afspraken, die gebaseerd zijn op 'ik wil'. Het kan helpen als je contrair handelt: dus eerst kijken naar wat voor de ander van belang is en daarvoor zo nodig een stapje terug doen.
Samenvattend: jouw rust krijg je niet terug door nu ruziemakend een echtscheiding door te zetten. Je moet kijken hoe je, voordat je het traject in gaat, samen in een rustiger vaarwater komt. 'De verbinding is volledig weg, terwijl die juist nu nodig is om deze situatie leefbaar voor iedereen te maken.' Dit is belangrijk: je hebt inderdaad die verbinding nodig. Alleen is die verbinding niet meer: we gaan samen voor ons gezin zorgen; maar: we zorgen er samen voor dat ieder op een goede manier het eigen leven kan voortzetten en ouder kan zijn voor de kinderen. Ik hoop dat de mediator jullie daarbij kan helpen. Een goede mediator zal eerst bespreken of jullie het er allebei over eens zijn dat je gaat scheiden. Ik proef bij jullie allebei, om verschillende redenen wellicht, nog veel onvrede over dit besluit. Ik hoop dat dat ter sprake kan komen.
Tsjor
"Het kan helpen als je contrair handelt: dus eerst kijken naar wat voor de ander van belang is en daarvoor zo nodig een stapje terug doen."
Ik heb tot nu toe steeds benadrukt dat ik dingen eerlijk wil doen, met het belang van de kinderen op de voorgrond. Ik ben vertrokken om meer ruzies te voorkomen, omdat ik weet dat hij nergens heen kan. Ik ben de hele week actief bezig met regelen dat de kinderen tijd bij hem kunnen doorbrengen. Ik ben alleen maar bezig met benadrukken dat ik zijn positie begrijp en dat ik de kinderen niet bij hem weg ga houden. Maar ik heb daar nu wel een grens in bereikt. Hij wil geen afspraak met de mediator als hij daarvoor een half uur eerder uit zijn werk moet, hij wil niet 1x naar het huis van mijn moeder komen omdat de kinderen echt moe zijn en even een avondje zonder gesleep nodig hebben. En als ik hem vraag hoe hij het wil regelen met de kinderen tot we het gesprek met de mediator hebben, zegt hij dat ik ze maar moet houden en dat ze hem later wel gaan zoeken als ze oud genoeg zijn. Ik snap het echt, pijn, verdriet etc. Maar dit is niet werkbaar. Dus voorlopig kan ik nadenken wat ik wil over een leefbare situatie in huis, maar zolang er niet eens een normaal gesprek mogelijk is, moet ik gewoon bij mijn moeder blijven zitten. Ik wil inderdaad geen ruzie-scheiding, maar ik word nu wel gedwongen om dan maar zelf initiatief te nemen en eenzijdig afspraken op te stellen.
"Dit is belangrijk: je hebt inderdaad die verbinding nodig. Alleen is die verbinding niet meer: we gaan samen voor ons gezin zorgen; maar: we zorgen er samen voor dat ieder op een goede manier het eigen leven kan voortzetten en ouder kan zijn voor de kinderen. Ik hoop dat de mediator jullie daarbij kan helpen. Een goede mediator zal eerst bespreken of jullie het er allebei over eens zijn dat je gaat scheiden. Ik proef bij jullie allebei, om verschillende redenen wellicht, nog veel onvrede over dit besluit. Ik hoop dat dat ter sprake kan komen."
Dit vooral. We hebben volgens mij echt een goede mediator, dus daar heb ik wel vertrouwen in. Voor mij is de scheiding wel echt de juiste beslissing. Ok, het is niet wat ik voor ogen had en het doet ontzettend veel pijn. Maar de verbinding miste altijd al, ook na therapie. Dat gaat gewoon niet meer komen. En de liefde is ook weg. Dat laatste geldt ook voor hem, alleen wil hij de kinderen niet kwijt. Hij gaat door een onwijs dal en heeft niemand waar hij het mee kan delen/deelt. Ik vind het heel heftig en ben nu vooral bezig met leren dat ik daar niet verantwoordelijk voor ben. Wellicht is dat het stukje wat je proeft in mijn verhaal.
Voor straks bij de mediator lijkt het me goed om ook aan de langere termijn te denken. Nu doe jij alles met de kinderen, omdat hij de zorg zogenaamd niet kan combineren met zijn werk. Waar een wil is, is een weg, zou ik in dit geval denken. alleenstaande moeders regelen dat ook allemaal. Misschien moet je er met kleine kinderen niet aan denken dat ze langer dan een weekend in de twee weken bij jou vandaan zijn, maar voor kinderen is dat echt heel weinig contact met hun vader. En jij moet ook tijd voor jezelf en voor werk hebben. Dus de vraag hoe hij ervoor gaat zorgen dat hij ook zijn deel in de zorg voor jullie kinderen kan nemen, lijkt me heel relevant. Sterkte!
RosaMontana schreef op 30-09-2021 om 18:59:
Voor straks bij de mediator lijkt het me goed om ook aan de langere termijn te denken. Nu doe jij alles met de kinderen, omdat hij de zorg zogenaamd niet kan combineren met zijn werk. Waar een wil is, is een weg, zou ik in dit geval denken. alleenstaande moeders regelen dat ook allemaal. Misschien moet je er met kleine kinderen niet aan denken dat ze langer dan een weekend in de twee weken bij jou vandaan zijn, maar voor kinderen is dat echt heel weinig contact met hun vader. En jij moet ook tijd voor jezelf en voor werk hebben. Dus de vraag hoe hij ervoor gaat zorgen dat hij ook zijn deel in de zorg voor jullie kinderen kan nemen, lijkt me heel relevant. Sterkte!
Oh nee, hij wil ze wel echt veel meer zien. We gaan wel voor co-ouderschap. De baby zal nog niet direct ook bij hem slapen, maar de peuter wel. Ik ben het met je eens dat hij meer zorgtaken op zich moet nemen straks.
Simpel, er is dus geen geld om te scheiden. Als jullie beiden tot die conclusie komen hoeft dat niet te betekenen dat jullie niet gaan scheiden maar dat scheiden betekent dat er wat moet veranderen.
* We blijven in 1 huis maar ieder krijgt zijn eigen 'kamer'. Dat zal inschikken worden. Misschien moeten jullie beiden met 1 kind op een kamer slapen maar op deze leeftijd lijkt mij dat geen probleem.
* Vervolgens moet je harde afspraken maken over wie er 'dienst' heeft. Dus wie er op dat moment van de dag verantwoordelijk is voor de kinderen. Als jullie beiden met 1 kind op de kamer gaan slapen zijn de nachten makkelijk: ieder zijn eigen kind. Maar de rest van de dag moeten jullie verdelen. De ander moet dan dus op zijn kamer zitten of het huis uit zijn.
Als je zo begint kan het een hele poos goed komen. Twee volwassenen die afspraken maken die het beste zijn voor de kinderen nu.
Ruzie maken gebeurt niet want jullie komen elkaar niet tegen. Elke dag max een kwartier om de volgende dag te bespreken: wie heeft wanneer de kinderen. Als jullie echt willen praten (ruzie maken) moeten jullie dat ook in de agenda zetten en dan is er dus niemand verantwoordelijk voor de kinderen. Je moeder komt dan oppassen en jullie gaan maar buiten ruzie maken bijvoorbeeld.
nou, ik ben weer naar huis gegaan. Er is een soort van een schema, waarbij hij weigert ruimte te maken, en ik dus op bepaalde momenten in de week maar gewoon vertrek.
Ik hoop dat de afspraak bij de mediator verandering brengt. En anders ga ik zelf z.s.m. een woning zoeken. De afspraak was dat hij dat zou doen, maar met deze instelling heb ik er geen vertrouwen in dat hij daar ook maar enige vaart achter gaat zetten. En ik zit er niet op te wachten om weer een burn-out te krijgen.
Dus je hebt een baby en een peuter? Waarom dan scheiden?
BlueHeart schreef op 02-10-2021 om 07:15:
Dus je hebt een baby en een peuter? Waarom dan scheiden?
Zo, moraalridder: omdat jij als man niet samen bent met de moeder van je kind leg jij de lat even superhoog neer voor deze vrouw.
fijn zo'n betrokken, empathische vraag van jou aan haar!
gr Angela
BlueHeart schreef op 02-10-2021 om 07:15:
Dus je hebt een baby en een peuter? Waarom dan scheiden?
IK geloof niet dat ik aan jou tekst en uitleg verschuldigd ben.