Hoe omgaan met boosheid en pijn?
Ik heb al eerder gepost omdat ik op zoek ben naar een mediator.
Ik ben op zoek gegaan en heb wat contacten gelegd, dus we zullen binnenkort intakegesprekken hebben. Dus dat stuk loopt.
Ik heb mijn man, of laat ik hem vanaf nu ex noemen, vrijdag gesproken en ik kwam erachter dat de vrouw, die geen vriendin was, weg is gegaan bij haar man. Vlak voor de zomervakantie ben ik via iemand anders erachter gekomen dat er een ander in het spel was, maar hij deed daar steeds wat laatdunkend over. Hij was niet verliefd. Het was gewoon een bijzondere vriendschap.
Ik dacht dat ik accepteerde dat we zouden scheiden, ondanks dat ik niet begrijp hoe hij me zo na 22 jaar aan de kant zet. Hij belt, mailt, appt niet meer. Als het aan hem ligt, hebben we geen contact. Ik ervaar dat als extreem pijnlijk. Alsof ik niet besta voor hem.
Nu ik hem vrijdag weer heb gezien en ik van hem gehoord heb, dat zij ook weg is bij haar man, stort mijn wereld opnieuw in elkaar. Voor de vakantie begreep ik al dat hij haar al meer dan 2 jaar als vriendin heeft.
Nu zij weg is bij haar man, kickt het bedrog van de afgelopen jaren nog harder in.
Hij zegt dat hij geen samenwoonplannen heeft, maar ze zullen elkaar wel vaker zien.
Dat alles doet zo pijn.
Ik wil mediation, maar ik ben zo boos. Ik wil praktische afspraken, want ik wil weten waar ik aan toe ben.
Maar tegelijkertijd wil ik hem niet meer zien.
Ik kan het niet aan om hem te zien terwijl hij zo gevoelloos tegenover mij zit. Ik heb hem nog niet losgelaten en hij is tien stappen verder.
Hoe hebben jullie dit gedaan?
Hoe zijn jullie losgekomen van jullie partner?
Hoe zijn jullie omgegaan met de boosheid en de pijn van bedrog en het gevoel van afwijzing/vuilnis zijn?
Hij heeft me laten vallen en ik doe er niet toe. Hoe zijn jullie daarmee omgegaan?
Ik was vandaag zo in paniek. Hij is bijna vier maanden geleden zomaar weg gegaan.
Ergens wil ik niet steeds zo overstuur zijn voor mijn kinderen. Ik wil niet dat ze me zo somber zien. Ik leg het uit, leg uit dat het niets met hen te maken heeft.
Dank voor het lezen. Een beetje warrig verhaal en ik sta misschien in de klaag/slachtoffermodus, maar ik wil oprecht in een andere modus terecht komen.
update
Hoe gaat het nu Nieuwestart? Ik hoop dat je je wat beter voelt. Dips horen er wel bij natuurlijk, maar je moet niet gaan denken dat jij niet normaal bent hoor. Een scheiding is een hele grote en heftige gebeurtenis en dat heb je niet even in een paar maanden verwerkt.
Mixedup, hoe gaat het nu met jou? wat ontzettend zuur van die beleggingsverzekering. Wat dapper dat je woorden hebt gewisseld met de nieuwe partner van je ex. Ik weet niet of ik dat zou kunnen na alle bedrog. Ik denk het niet. Ik zag haar pas van een afstandje en voel alleen maar walging.
Verder gaat het steeds beter met me en het nieuwe plekje went steeds meer. En...er is een leuke man in mijn leven. Heel erg pril nog en we doen het rustig aan maar het is een ontzettende lieverd. Ik durf mij opnieuw open te stellen en dat had ik eigenlijk niet verwacht. Hoewel ik het natuurlijk goed wist, zie ik nu nóg meer hoe fout mijn relatie zat.
Wow!
Wat leuk voor je liefdier! Wat fijn en wat dapper en mooi dat je je weer open stelt. Waar heb je hem ontmoet?
Klinkt goed allemaal.
Ik realiseer me dat mijn situatie nog weinig veranderd is. De scheiding staat on hold, maar ik kan en ga er weer beweging in brengen.
Ik zit een beetje tegen rand overspannenheid aan. De nieuwe baan vraagt nog steeds zoveel van me en de kinderen zijn fulltime bij me. In Coronatijd vraagt dat meer tijd en begeleiding (en soms ook veel strijd). Maar er zijn ook veel mooie momenten!
Ik ben nog niet zo ver als jullie. De eerste pasen zonder vond ik lastig. Het blijft ook lastig om geen contact met hem te hebben. Ik voel me de laatste tijd behoorlijk eenzaam.
Over twee weken heb ik een intake bij een psycholoog, ik hoop dat dit me handvaten gaat geven.
Geniet van al het goede in je leven!
...
Wat leuk zeg, liefdier! Geniet ervan. Knap dat je je open stelt. Aan de ene kant lijkt me het fijn een nieuwe liefde, aan de andere kant ben ik er nog niet aan toe om me open te stellen. Ben nog teveel met mijn ontwikkeling bezig.
Wat scheelt, is dat zij niet degene is waar ex mee
is vreemd gegaan. Maar ze hebben door de snelheid en manier van aanpakken, wel mij pijn gedaan. Ze gaan nu officieel samenwonen,heb er zo mijn zorgen mbt de kinderen bij. Kan er alleen niks mee.
Nieuwestart, de eenzaamheid herken ik wel. En iedereen zijn eigen weg hé, je hoeft nog niet ver te zijn. Hoewel dat beter zou voelen, denk ik. Ze zeggen toch niets voor niets 1 maand tegenover elk jaar samenzijn, ofzo. En minimaal 1 jaar voor verwerking, en daarna werkt dat ook nog door. Goed van je de psycholoog, mij helpt dat enorm. Heb wel een goede klik, en durf me open te stellen bij haar.
Geniet idd van de mooie momenten!
Ik lees mee...
Wil even laten weten dat ik meelees met deze mooie reacties. Zelf net gescheiden met twee kinderen (basisschool en middelbare). De scheiding was niet mijn keuze; dat schijnt tegenwoordig heel bijzonder te zijn. Er is geen ander in het spel.
Update
Charlotte, Fijn dat je wat hebt aan onze verhalen! Helpt doms om te weten dat je niet alleen bent.
Hoe gaat het met je, zeker ook omdat het niet je keuze was? Gaat het met je kinderen?
Nieuwestart, gaat het beetje met je?
Liefdier, kun je je nwe liefde wel zien nu met Corona? Hoe heb je hem leren kennen?
Met mij gaat het eigenlijk wel goed. Gek km dat zo te zeggen. De frustraties worden minder. Het nadenken over hem/samenwonen/oneerlijkheid neemt af, en laat mijn stemming iig niet verpesten.
Ik geniet van de zon en mijn kinderen. Die ik wel echt mis als ze er de helft vd tijd niet zijn...
...
Welkom Charlotte, mij hielp het enorm om ervaringen van anderen te lezen en van mijzelf af te schrijven. Ik hoop dat het jou ook wat helpt.
Hoe gaat het nu Nieuwe start? Ik hoop dat je niet te hard probeert om al verder te zijn. Daar zijn geen regels voor he. Ik hoop dat je je prettig voelt bij de psycholoog.
Bij mij gaat de verwerking ook nog wel door hoor, dat is niet ineens klaar. Ik was vandaag weer even heel verdrietig om mijn gebroken gezin, en dan vooral voor mijn kind. En ook weer even boos en verdrietig om wat mijn ex mij allemaal heeft geflikt. Maar tegelijk gebeuren er ook mooie dingen en blijkbaar kan dat naast elkaar bestaan.
Ja, wij zien elkaar wel, ondanks corona. De omstandigheden zijn bij beide zo, dat we het risico minimaal vonden. Het gaat fijn, geen haast, geen druk, geen verwachtingen, allebei een verleden en voorzichtig. Heel relaxt voelen we onszelf bij elkaar. Hoe ik hem heb leren kennen laat ik liever achterwege. Beetje bang voor herkenbaarheid.
Fijn dat jij je goed of in ieder geval oké voelt Mixedup! En het zal ook vast wel weer eens minder gaan, maar dat mag er ook gewoon zijn. Ik merk dat daar altijd weer een stukje groei uit voortkomt.
...
Ja dat opeens verdrietig zijn, herken ik! Zag gisteren een foto van vorig jaar, toen we op vakantie waren. Maand later waren we uit elkaar.. Dat maakt me toch verdrietig.
Merk wel dat ik afentoe nog wat boosheid en jaloezie heb. Het is nooit netjes afgesloten. Dat zit me toch wel dwars.
Verder gaat het wel goed! Voel me fijn.
Liefdier, fijn dat jullie elkaar zien. Klinkt iig goed! Vind het knap dat je zo kunt openstellen.
Nieuwestart, hoe gaat het met je? Ik hoop wat beter.
Update
Ik was benieuwd hoe het met jullie gaat? Tijd geleden dat we voor het laatst schreven.
Bij mij gaat het goed. Soms nog kleine dipjes, de grootste verwerking is geweest. Toch afentoe nog pijnlijke momenten.
Communicatie blijft waardeloos. Ben nog steeds van mening dat ex vooral aan zichzelf denkt ipv belang kinderen. Dat blijft machteloos voelen.
Voel me mentaal wel echt sterk, en mezelf sinds hele lange tijd. Voel me echt goed. Geen behoefte nog aan nieuwe liefde, vind het in mijn eentje heerlijk en met de Kids heerlijk. In mijn hoofd maar ook daadwerkelijk nog geen ruimte voor.
Financieel is nu alles ook afgewikkeld. Geeft rust. Wel wat schuld over, maar te overzien. Hoeft ook niet direct afgelost te worden.
Hopelijk gaat het met jullie ook goed/weer beter?
de pijn gaat maar door
Gek word ik ervan, de pijn. Toen mijn dochter in verwachting was van haar eerste kind, was ik nog samen met ex. Zijn reactie op het blijde nieuws: "Ik ga niet oppassen! Ik ga niet oppassen!". Ja echt, niet gefeliciteerd of wat leuk, maar dit. En nu... nu heeft zijn nieuwe, 11 jaar jongere, vriendin geregeld dat kleinkind daar een weekend komt logeren. Tjee*us wat een pijn doet dat. Ik had me zo verheugd op kleinkinderen en inderdaad, op af en toe oppassen. Maar ik trek het fysiek niet in mijn eentje. En nu gaat kleinkind wel logeren bij truus en opa, die alleen maar riep "Ik ga niet oppassen". Houd het ooit op, die pijn?
Elledoris
Wat vervelend dat je nog zoveel pijn hebt. Krijg je hulp om met de pijn om te gaan? Je hebt geen invloed meer op wat hij doet, dan kan zo machteloos voelen. Sterkte!
Vragen
Pijn na uut elkaar gaan kan vreselijk zijn. Hoe oud zijn je kinderen? Wonen jullie in dezelfde plaats?
Troost
@elledoris, mijn grootvader kon het ook fysiek niet aan en grootmoeder was al jaren ervoor overleden. We hebben wel eens bij oma gelogeerd. Maar we waren bij grootvader net zo graag als bij oma. Grootvader was zo lief en rustig. Hij was er voor ons ipv wij voor hem.
Ook al kan je het fysiek nu niet aan, je kunt kleinkind wel de aandacht geven zodat deze het fijn vind om bij je te zijn. Kwaliteit voor kwantiteit.
En; Een goede band met je dochter zorgt voor een goede band met je kleinkind. Wie weet hoe vaak je kleinkind later op visite komt omdat het bij jou zo gezellig is.
Flanagan
Dank voor je troost! Als ik het lees denk ik, ja natuurlijk! Maar in de momenten van pijn ben ik zo 'verstart' of zoiets, dat ik er zelf niet opkom. Het is elke keer weer bijstellen van verlangen en kunnen. En elke keer weer een stukje rouw, om wat niet meer is en nooit zal zijn. Ben geloof ik niet zo goed in rouwverwerking ;( Maar dit helpt, fijn!
elledoris
Ik weet niet hoe lang je al uit elkaar bent, ik heb niet het hele draadje bekeken.
Ik ben ook iemand die heel erg lang last heeft van een scheiding. Buitenproportioneel lang, terwijl de ander al lang verder gegaan is. En ik er maar op gefixeerd blijven en niet begrijpen hoe het toch kon dat het voorbij was...
Hetzelfde voel ik bij jou ook een beetje.
Voor mij kwam er ineens een inzicht toen ik een psycholoog het volgende hoorde beschrijven: als je in je jeugd je niet op een redelijk normale manier hebt kunnen hechten (ik ben opgegroeid als kind van een narcist en een autist) raakt je een soort 'overgehecht'. Dan hecht je je als het ware te diep vanuit een kindstuk wat nooit gezond heeft kunnen hechten. Dan blijf je ook te lang hangen in pijn die eigenlijk niet meer met de voorbije relatie te maken heeft, zelfs als je bijvoorbeeld weet, zoals in mijn geval dat het eigenlijk toch niet leuk zou zijn met die ander, is er een systeem in je, een automatisme dat het maar goed wil blijven maken omdat je nu eenmaal die nooit verkregen hechting zoekt.
En bedenk: hechting is een geniepig iets, lastiger dan liefde.
Voor mij kwam langzaam het inzicht dat ik mijn pijn uit mijn jeugd projecteerde op die voorbije liefde. Maar het ging niet over hem, het ging over mij. Ja hij deed nare dingen, maar de mate waarin ik ze persoonlijk aantrok gingen over mijn proces
Voel maar of iets bij jou ook zo kan zijn en zo niet gewoon veel sterkte.
Mari
Je zou hier weleens een spijkertjes op zijn kop kunnen raken zoals je dit verwoord. Of misschien hoop ik dat wel, dat kan iig een hoop verklaren.
Elledoris
Ik ben net aan het boek ‘ De kracht van kwetsbaarheid’, geschreven door Brené Brown begonnen. Juist door de wijze van verwoorden een megafijn boek om te begrijpen waarom wij voelen en daar aan handelen. Misschien heb je er ook wat aan.
Elledoris
Wat ik zelf door de tijd heen heb gemerkt ( ik ben niet gescheiden maar heb het heel erg moeilijk gehad binnen mijn huwelijk) is dat het gevoel van niet goed genoeg zijn geweest op de voorgrond trad, het gevoel alsof ik afgewezen was en dat werd mij heel erg duidelijk, dat dat ook voornamelijk uit mijn jeugd kwam, een moeder waar ik nooit iets goed bij deed ( en nog steeds niet, langzaam aan komt daar weer een oud patroon in, met name bij moeder, maar ik kan mijn grenzen bewaken waardoor ik minder van slag raak) Ik ging zoals Mari zegt overcompenseren.
Als ik maar aardig gevonden werd en leuk dan was het goed van binnen.
Terwijl dat natuurlijk never nooit kan en niet hoeft!
Nu door de tijd heen weet ik dat dat onmogelijk is!
Ik zeg niet dat het bij jou ook zo is, maar misschien mooi om eens naar te kijken. Of dat iets is waar je mee aan de slag kunt.
Want ik gun jou een fijn leven ( na je huwelijk) en lees in veel posts dat je nog steeds veel verdriet hebt. En dat vind ik heel erg rot voor je.
Heb je er wel eens aan gedacht om hulp te zoeken voor jezelf?
Voor de kinderen gebleven
Het wordt me steeds duidelijker dat mijn ex echt alleen uit plichtsgevoel is gebleven. Ons oudste kind was niet gepland, hij is vreemd gegaan toen het nog een baby was. Na een jaar of 10/15 ook crisis gehad waarin ik aangaf zo niet verder te willen en ex in huilen uitbarste dat hij de kinderen niet kon missen. Wat ben ik dom geweest om er toen geen punt achter te zetten, maar weer rekening met ex te houden en te hopen dat de liefde voor mij er ook (nog) zou zijn. Als ik alles op een rijtje zet kan ik alleen maar concluderen dat hij mij echt niet als partner wilde. We hadden het zonder kinderen ontzettend leuk samen en ex was niet bij me weg te slaan. Maar als partner om een gezin mee te stichten, dat was ik niet.
Het voelt alsof ik me dertig jaar lang in de maling heb laten nemen. En gelijktijdig realiseer ik me dat ik emotioneel ben buitengesloten en dat dat meer schade heeft veroorzaakt dan ik had kunnen denken. Die schade herstellen en het terugvinden van eigenwaarde, dat ik er mag zijn wie of wat ik ook ben, kost blijkbaar heel veel tijd.
Gelukkig is er dit forum, waar ik af en toe mijn ei kwijt kan en veel wijze woorden vind. Dank daarvoor.
Ja, kost tijd
Wat ellendig Ellendoris. Bij mij gaat het verwerken van de scheiding ook moeizaam en langzaam. Eerst lang verdrietig en nu pas, boos, heel boos. Even kort: ex heeft hier de boel heel onverwacht opgeblazen omdat hij verliefd werd op een veel jongere collega. Jongste ging nog niet naar school. Hij liet de hele boel aan mij over en werd weekendvader op afstand. In die periode was ik ziek. Ik heb het zwaar gehad, en nu nog, om alles alleen te doen en te regelen in combinatie met werk of nog erger geen werk. We hadden de ideale scheiding in gedachten en zouden vrienden blijven, niets bleek minder waar. Ex wilde niet zorgen maar wel bepalen zoals het hem uitkwam. Deze week ivm gezondheid zoon weer contact gehad en nu knalt alle ellende weer mijn leven in. Ik heb deze week zelfs gedroomd dat hij met zijn inmiddels weer nieuwe vriendin in mijn ouderlijk huis woonde, daar was in het echt geen sprake van maar schijnbaar ben ik er zelfs in mijn slaap nog mee bezig. Ik heb wel eens gezegd dat het soms net lijkt of zijn nieuwe partner mijn leven leidt. Mijn kinderen wonen dus nog thuis maar zoals bij jou als er al kleinkinderen zijn en dat op die manier dat lijkt me ook heel moeilijk. Het is cliche maar blijf goed voor jezelf zorgen want hoe beter jij je voelt hoe beter je ermee om kan gaan.