Ik wil gewoon van mensen die gescheiden zijn weten of ze zich wel weer beter voelen!

zeker wel

Ik heb een vergelijkbaar verhaal als jij. Een scheidingsmelding uit het niets.
En mijn ex had vrij snel daarna een ander.

Het heeft mij een jaar of 3 met ups en downs gekost om dat te verwerken. Was ook al voorspeld door de bedrijfsmaatschappelijkwerker waar mijn manager mij naar verwees. Eerst vond ik dat ook wel heel erg lang maar het bleek toch te kloppen.

En nu 13 jaar later gaat het heel goed, en ondanks dat ik alleen ben ben ik heel gelukkig. Een beperkte groep goede vrienden, meer activiteiten dan ik soms zou willen en ik kan de dingen doen die ik leuk vind.

Wat helpt is dat mijn ex en ik soms wel verschillen van mening maar daar altijd wel uitkomen. We gunnen elkaar leuke dingen en delen nog veel voor onze dochter belangrijke dingen (sinterklaas, verjaardagen)

Dus het komt goed, maar je wil nog iets te snel.

Ja, alleen

Alleen is het nieuwe 'normaal' zullen we maar zeggen.
Mijn scheiding verliep anders en ik heb het zelf ingezet.

Soms denk ik wel eens, ik zou best nog wel een relatie willen, maar dan met iemand die op mijn vader lijkt, anders niet.

Ik word ook nog wel eens een beetje verliefd, maar de leuke mannen zijn, nou ja cliche, meestal getrouwd.

Maar ik ben echt heel blij alleen. Ik heb inderdaad een paar goede vriendinnen waar ik nog veel meer mee kan afspreken dan ik tijd heb en ik verheug me al als ooit hopelijk de kinderen de deur uit zijn zodat ik daar meer tijd aan kan geven.

En dan fijn zelf thuis voor jezelf bepalen hoe je leven ingevuld wordt en met wie je wat wil gaan doen.

Mijn kinderen hebben ook geen makkelijk karakter en het alleen wonen is hier dan ook een optie die besproken wordt. Dan heb je altijd een plek waar je prettig met jezelf kunt zijn. Gelukkig hebben we een minister president die ook niet overloopt van gezinssamenwonen. Want dat is voor je gevoel misschien wel de norm maar niet voor iedereen de realiteit.

Lastig

Ik vind het na drie jaar nog steeds lastig. Het alleen zijn vind ik echt niet fijn en ik mis de gezamenlijkheid van mijn gezin. Dat ex - na 30 jaar - meteen een ander had en daarmee de gezamenlijke vakanties met vrienden en de wederzijdse kinderen voortzet vind ik nog steeds pijnlijk helaas.

Perfect/ultiem geluk bestaat niet

Het is een ongelofelijke dooddoener maar wel een waarheid als een koe. Zowel alleen als in een relatie zijn heeft voor- en nadelen. Net als het hebben van kinderen. Het is alleen fijn als je de mogelijkheid hebt om te kiezen waar jouw voorkeur naar uit gaat, want dat is niet vanzelfsprekend.

Conclusie; ook zonder (liefdes)relatie leven kan heel fijn zijn. Je kunt je leven meer dan genoeg voldoening geven met andere soorten relaties. Alleen, voordat je dat kunt zien, dat duurt even. Een liefdesrelatie verbreken is een tsunami van pijn, woede, schuldgevoel, twijfel aan jezelf en zo nog wat negatieve emoties. Er is tijd nodig voordat de storm gaat liggen. En dat gaat ie pas wanneer je het hele proces doorlopen hebt. Want door rennen en prakische zaken regelen is prima, maar dan heb je geen tijd voor reflectie. Ook je hersenen en emoties moeten de tijd krijgen om te wennen. Te verwerken. Waarschijnlijk is die tijd nu voor jou gekomen. Komt goed (sprak zij uit ervaring).

Vanzelfsprekendheid

Misschien is dat wel een dingetje. Ik heb veel sociale contacten hoor, maar ben ook constant aan het afspreken/plannen. En dat is ook heel vermoeiend. De vanzelfsprekendheid dat er iemand is, dat je ook gewoon thuis kan blijven en toch leven om je heen hebt. Dat mis ik.

Het ligt er maar aan

Het ligt er volgens mij ook aan hoe jouw scheiding verlopen is. Het maakt nogal uit of het snel van het ene op het andere moment je overkomen is, of als je a jaren wikken en wegen, vechten voor je relatie en toch steeds weer verliezen, uiteindelijk de knoop door hakt om er een punt achter te zetten. In mijn geval ben ik niet gelukkig, zes jaar nadat ik de knoop heb doorgehakt. Simpelweg omdat mijn ex niet wil meewerken aan een goede afhandeling. Wanneer ik echter was gebleven had ik waarschijnlijk nu in een gekkenhuis of erger gezeten.
Ik heb dus geen seconde spijt van het besluit om weg te gaan. Het heeft mij in elk geval een wijzer mens gemaakt.

de pijn aan gaan

Voor mij is het een jaar geleden en het gaat inmiddels best goed met mij. De scheiding kwam niet uit de lucht vallen maar was niet mijn keuze. Er was een ander en dat was niet de eerste keer. Ik gaf en mijn ex nam alleen nog maar, de laatste jaren. Ondanks het verdriet kwam er wel rust in de tent en die is er nog steeds. En nu ik er langer uit ben zie ik hoe fout de dynamiek in onze relatie was. Ik ben niet gaan vluchten in van alles maar ben echt de confrontatie met de pijn aangegaan. Daardoor heel diep gezeten maar wel langzaam opgekrabbeld tot waar ik nu sta. Het verwerken is nog niet klaar hoor. Toevallig vandaag weer even een hele verdrietige bui om alles wat er is gebeurd. Niet om hem maar om wat hij allemaal heeft geflikt. Ik ben mij ook heel voorzichtig weer op het liefdespad aan het begeven en dat is heel fijn. Ik durf mij gewoon weer open te stellen. We staan er hetzelfde in, dat scheelt heel veel. Per dag bekijken, we zien wel, rustig aan. Conclusie: niet vluchten voor verdrietige en beangstigende gevoelens maar het aan gaan, dat is waar verwerken over gaat en dan gaat het steeds beter. En lief zijn voor jezelf.

Leef in het nu

Ik ben nu bijna 1 jaar uitelkaar met de vader van mijn kinderen. Het liep al langer tussen ons niet goed, met name op communicatie en inlevingsvermogen. Hoewel we ook met elkaar nog wel leuke dingen deden. Als gezin was het wel erg goed. We hadden het wel over stoppen, maar de definitieve beslissing kwam onverwachts, na bekendmaking dat hij was vreemd gegaan.

Ik heb me eerst gestort op het praktische, na 2 maanden woonde ik elders en was ouderschapsplan getekend. Inmiddels weet ik dat mijn ratio, een vlucht is weg van mijn gevoel. Overlevingsstrategie.

Ik realiseerde me dat NU het moment was om aan mezelf te gaan werken. Al heel lang zat ik niet goed in mijn vel. Psycholoog en haptonomie. En een coachingstraject voor bewustwording en voelen... Ik kon en wilde het niet alleen doen.

Ben heel diep gegaan. Want wat deed het pijn om te gaan voelen. Niet alleen de scheiding, maar zoveel oud zeer kwam los. En nog ben ik er niet. Maar ik kan oprecht zeggen, dat ik weer gelukkig ben met mezelf! Gelukkig met mijn kinderen. Gelukkig met wat ik ze bied. Ik sta in verbinding met mezelf, en man wat is dat fijn.

Uiteraard, heb ik nog slechte dagen. Maar niet meer zoals het was. Ik kan het draaien. Uiteraard heb ik angst, alleen laat ik het me niet beïnvloeden.

Ik leef in het nu,dat is het enige wat er is. Je kent je toekomst niet en het verleden kan je niet veranderen.

Dus ja, ik ben weer gelukkig na mijn scheiding. Dat wil alleen niet zeggen, dat ik me nooit kut, verdrietig of angstig voel. Het gaat er dan om, hoe ga ik ermee om.

Hetzelfde als Mixedup

Ruim 6 jaar nadat ik vertrok, en 7 nadat ik het uitsprak, ben ik gelukkig/tevreden genoeg in het nu.
Rotdagen heb ik best nog wel eens om diverse redenen ( aandoening, moe van het alles alleen doen, jammer dat mijn kinderen geen heel gezin meer hebben.)
Maar, we zijn ook niet stuk, we gaan vrij normaal met elkaar om zelfs.
Ik zou heel graag een partner willen, maar weet niet of dat er inzit.

Ik lees mee

Hoi Lin77,

Ik lees stiekem mee. Mijn vrouw heeft afgelopen Pasen te kennen gegeven te willen scheiden, wat voor mij als een verrassing kwam. Met twee lieve dochters van 1 en 4 valt me dit zwaar. Ik hoop dat ik er hier een beetje achter kom wat me nog te wachten staat. En hoe ik met mijn emoties om moet gaan.

Sterkte!

geven

10 jaar geleden gescheiden. Ex is tot op de dag van vandaag op oorlogspad,
Schreeuwen, schelden. Alle beschuldigingen komen voorbij. Kinderen hadden er veel last van en wonen nu op last van de Kinderbescherming bij mij.

Ik wil dolgraag een maatje vinden. Ik heb het gevoel dat ik nog zoveel te geven heb.
Maar tegelijkertijd ben ik ook bang. Kennelijk heb ik een heel slecht beoordelingsgevoel. En ik wil niet meer zo gekwetst worden.

hoi Lin

Hoi Lin, weet je er is niet echt een punt dat het opeens overgaat. Ik heb ook echt een ongelooflijke rotscheiding gehad. Er was een ander in t spel en ik stond erbij en keek erna hoe t mis gaan..
Was echt niet mijn keuze en vooral vanwege de kinderen vond ik het zeer lastig.

Ben daarna vrij snel op tinder gegaan in een poging zsm een relatie te krijgen. Wat al met al niet heel verstandig was, maar wel leerzaam. Ik dacht dat het na een paar maanden wel weer goed ging met me, maar tis een soort golfbeweging.
Nu dik 3 jaar later ben ik nog steeds alleen, maar het gaat goed met me. De kinderen zijn blij, ik ben bij.. Nog wel erg zoekende wat ik nu wil in t leven.

Vind t wel erg fijn dat mijn ex niet samenwoont met deze man. En wij hebben coouderschap. Wat eigenlijk soms wel lastig is, maar soms ook erg fijn. Je kunt gewoon lekker je eigen ding doen en ook met de kinderen.

Al met al, ik vind het soms nog steeds lastig om alleen te zijn .Vooral mezelf uit bed slepen kost dan veel energie, maar ik denk dat je vooral jezelf alle tijd moet geven om uit te vogelen waar jij blij van wordt en dat dan overdadig gaan doen. Zorg ook dat je veel sociale contacten opdoet en vooral leuke dingen buiten de deur gaat doen. Tel je zegeningen. Koest geen wrok naar je ex. Geniet van de tijd met de kinderen.

meer advies heb ik nu eigenlijk niet.

HEEL veel beter!

Op jouw vraag kan ik uit volle overtuiging JA antwoorden. Ik ben sinds een paar maanden officieel gescheiden en sinds een dik jaar uit elkaar. Na een huwelijk van 20 jaar was dat uiteraard een heftige beslissing. Ik ben uiteindelijk degene die de knoop heeft doorgehakt, maar dat maakt het niet minder lastig.
Het is een pittig jaar geweest met heel veel onzekerheid over geld, woonruimte, toekomst etc. En nog steeds is lang niet alles duidelijk. Mijn huis kan ik alleen niet betalen en staat dus te koop. Financieel is het allemaal veel minder en hoe mijn leven er over een paar jaar uit ziet? Geen idee.
Wat ik wél heel snel na de scheiding zeker wist, is dat ik niet mijn leven lang alleen wilde blijven. Ik ben best heel snel actief op zoek gegaan naar een nieuwe partner. Ingeschreven bij datingsites, corresponderen, een paar 'echte' dates. Sommige best geslaagd, sommig een drama. En wat ze gemeen hadden was dat het vooral doodeng was na 20 jaar met dezelfde man...Maar een lang verhaal kort. Al na een paar maanden kwam ik iemand tegen waar het buitengewoon goed mee klikte. En hem mag ik inmiddels alweer ruim een half jaar mijn nieuwe partner noemen. En ja, met hem ben ik gelukkig. We maken toekomstplannen, zijn graag en veel bij elkaar en ik word naast hem elke dag weer met een glimlach wakker. En geloof me, dat was in mijn huwelijk lang geleden...

Site

Er bestaan sites waar je nieuwe mensen door kan leren kennen. Ik heb het niet over datingssites!

Maar waardoor je andere vrijgezellen of getrouwde mensen kan leren kennen

Tja

Nou ik heb ook net gehoord dat het uit is. Na 4 maanden relatietherapie en denken dat het allemaal beter gaat. Dat gaat het ook zegt ze maar het gevoel is weg. Ik vind het zo ontzettend moeilijk. Met name voor mijn twee meiden. Ik ben er helemaal kapot van.

Het ergste vind ik hoe dit jemig dit mijn kinderen zal beschadigen. Ik had ze zo graag een gezin gegeven, maar dat kan nu niet meer. Het is een achtbaan van gevoelens.

Zijn hier chatgroepen of praatgroepen voor dat iemand weet?

Groepen?

Geen idee of er groepen zijn. Bij mij heeft praten met een psycholoog geholpen. Je kan via huisarts advies vragen, zodat je kunt praten.

En je kinderen krijgen in een andere vorm een gezin. Ik ben dolgelukkig met mijn kinderen, dat is mijn gezin. Echter niet zoals het ooit bedoeld is. Mijn tip is wel, probeer zoveel mogelijk in goede harmonie uit elkaar te gaan. En dat is soms heel lastig (heb menigmaal in belang vd kinderen, mijn tong afgebeten). En beschadigen ja wellicht, de mijne zijn nu een jaar verder en staan er redelijk goed in. Het gemis vinden ze echt niet leuk,en zal nooit helemaal wennen.

Sterkte hoor! Ik weet nog heel goed wat voor rollercoaster het was de eerste tijd..

gewicht

hoe je kinderen het opvatten hangt ook af van hoeveel gewicht je aan het anders zijn geeft.
Nu ben ik misschien bevooroordeeld want opgegroeid in een anders gezin met een ernstig gehandicapte zus. Daar heb ik ook geen trauma aan over gehouden.

Wij hebben altijd tegen onze dochter gezegd dat we dan wel niet meer van elkaar houden maar elkaar wel een heel mooi kado als herinering aan onze relatie hebben gegeven: haar.

En het hebben van gescheiden ouders altijd gerelativeerd: vriendin 1 was lang niet zindelijk, zelfs in ziekenhuis gelegen daarvoor, vriendin 2 heeft een zusje waar het helemaal niet mee klikt, zij heeft gescheiden ouders en nr 4 heeft vast weer wat anders een ernstig zieke ouder of overleden ouder. Ja, leven heeft z'n zwarte kantjes.

Gescheiden ouders heeft ook voordelen: bij mij geen gedoe met brusjes, bij haar vader de gezelligheid (maar ook de ruzies) van een groter gezin. Vaker op vakantie, meerdere keren je verjaardag vieren, als je ruzie hebt met je vader kun je makkelijk bij je moeder terecht en andersom en met een beetje geluk heb je ook nog leuke stiefouders, stief grootouders, aangekochte neefjes (oom met stiefkinderen) etc.

heerlijk, zo veel beter

Het was niet mijn keuze om te scheiden, 6 jaar geleden. Ex had ineens een ander, had wel eens aangegeven dat hij niet helemaal gelukkig was. We waren wel wat uit elkaar gegroeid, maar ik dacht dat dat, zodra de kinderen wat groter waren, wel weer beter zou gaan. Hij hield van veel en vaak uitgaan, veel eigen dingen buiten de deur doen en ik bleef thuis met de kinderen. Ik kon en wilde niet vaak mee, want ik wilde de kinderen niet iedere keer met een oppas opzadelen of alleen laten. Daar hadden we ook best wel eens woorden over. Hij gaf ook veel meer geld uit dan ik.
Nou ja, op een gegeven moment kwam hij dus ineens met de mededeling dat hij wilde scheiden (hij had géén ander zei hij) Maar twee weken later kwam de aap uit de mouw en heb ik hem de deur uitgezet.
Ik was vervolgens echt verslagen en bang, voor alles, voor 'hoe moet dat nu financieel' het huis, de kinderen, ik, die niet zo heel veel verdiende. Maar aan de andere kant ook een opluchting, niet iedere keer teleurgesteld zijn omdat manlief liever op pad ging dan thuis bij zijn gezin was, iedere keer zien wat ie nu weer had uitgegeven in cafe's en restaurants als ik op de bankafschriften keek. En als ie trouwens thuis zat, zat hij de hele avond te zappen.
Dus nu snap ik niet eens waarom ik het zo erg vond dat hij vertrok, zo leuk was ie niet, maar toen zag ik dat niet, en wilde ik de verandering niet aan.
De eerste week dat hij weg was ging ik 's avonds een leuke film kijken en ik miste hem niet eens, eigenlijk wel lekker, dat ik een keer ongestoord kon kijken, en ook niet de hele tijd hoefde te balen van, hoe laat komt ie nou eens naar huis. Ik kon in het huis blijven (huurhuis) en heb vrij snel de scheiding geregeld (met hulp van vriendinnen, man was/is over het algemeen een uitsteller en geen regelaar) dus toen ik wist hoe e.e.a financieel ging lopen en bleek dat ik prima rond kon komen, zelf met mijn salaris, viel er een last van mijn schouders af.
Na een jaar begon het wel weer te kriebelen, het leek me best leuk om weer een leuke vriend/man te vinden om mijn leven mee te delen, dus ik ging op tinder en had al vrij snel wat chat contacten, maar niemand leuk genoeg om mee af te spreken (ook kom je daar soms rare types tegen, maar die zijn zo verwijderd uit je lijstje) en na twee dates (eentje zonder tinder, maar geregeld door een vriendin) en een keer iemand via tinder. Beide dates waren leuk om mee te maken, geen nare ervaring, vriendelijke mannen, maar bij beiden ging mijn hart niet sneller kloppen. Toch daarna nog een keertje met iemand afgesproken, meteen maar koffie drinken, want lang chatten zegt ook niet veel. En ja hoor, dat was een hele leuke man en het klikte wederzijds en we zijn inmiddels alweer 5 jaar gelukkig samen.
Onze kinderen waren ten tijde van de scheiding 16 en 19 jaar, voor hen was het best naar, alhoewel ik er al die tijd voor hen geweest ben, we zijn echt een drie-eenheid geworden. (ex bemoeide zich totaal niet meer met ze, zo sneu) en nu herstelt het contact met hun vader zich een beetje.

Dank

Dank jullie. Hoe voelt het in de week dat je alleen bent. Ik zal ze heel erg missen. Het zijn echt papa kindjes en hangen erg aan mij. Ik geniet echt van de knuffels van hen. Voelt het niet of je de helft van hen mist, van weet in ze omgaat en hun opgroeien?

Schrift

Nu hadden wij geen 50/50 maar een 60/40 regeling maar onze dochter kon wel lopen maar nog niet praten toen wij uitelkaar gingen. We hebben tot ze 10 was een dagboek bijgehouden waar we steeds inschreven wat we gedaan hebben. Haar vader heeft regelmatig een lijstje gemaakt met woorden die ze sprak, of leuke gesprekjes die je hebt over de toekomst met een kleuter.

Het valt en staat met elkaar iets gunnen. Dus even een appje als ze op vakantie na de lange rit in het zwembad liggen. Dat het bezoek bij de tandarts weer goed is geweest.

Door dat scheelt en de appjes tussendoor blijf je betrokken. Missen doe je ze, maar dat is niet anders dan wanneer je op dienstreis bent.

...

Hier de pijn alleen maar groter na verloop van tijd.

herinneringen / niemand om mee te delen

Ik ben blijven wonen in de buurt waar wij altijd gewoond hebben en bij tijd en wijle overvalt het me weer, al die herinneringen daar, "weet je nog toen..", "oh kijk, nog steeds.." Dat vind ik best verdrietig, dat ik 30 jaar van mijn leven niet meer kan delen.

En nieuwe mijlpalen van de kinderen. Kind die ineens een hele toffe nieuwe baan vind, waar het echt superblij mee is. Dat zou normaal gesproken op de familie app gevierd worden, maar die app is ook zo goed als dood. Dat je niet ff met vader samen blij kan zijn. Pff. Ik denk dat dit allemaal veel minder speelt als je een nieuwe partner hebt, maar die heb ik niet.

...

Ik heb geaccepteerd dat de pijn steeds groter wordt. En daarnaast dat ik trots ben op wat ik heb gedaan afgelopen jaren. Maar ik weet als geen ander dat het zeker niet zo hoeft te zijn dat tijd wonden heelt en dat er na periode van rouw een betere periode aankomt. Ja het kan maar het hoedt absoluut niet en dan mag je dat ook gewoon zo voelen. Ik heb na de scheiding van de vader van mn kind nog n andere relatie gehad en toen die relatie uitging heb ik inderdaad even goed in de put gezeten en daarna verdween dat op de achtergrond. Een aantal maanden later dacht ik er niet eens meer aan. Hoe anders is dat bij mijn andere relatie. Het doet gewoon pijn. En nee gevoel kan je niet sturen. Het kan weken op de achtergrond zijn en dan ineens komt het keihard terug.

Mamaveertigplus

"gedeelde smart is halve smart", fijn om jouw ervaring te lezen, al is 'fijn' natuurlijk een raar woord in dezen. Ik merk steeds meer dat mijn lijf gewoon fysiek dingen heeft opgeslagen. Dat is een pijn die duidelijk niet in het hoofd zit en ineens kan opploppen. Best een hele kluif om daar met het hoofd controle over te krijgen. Zoiets.

...

Gedeelde smart is zeker halve smart. Belangrijk om anderen hierover te spreken.

Tegen mij werd ook vaak gezegd dat ik het los moest laten of niet in de slachtofferrol moest gasn zitten. Ook zou het hoe dan ook zo zijn dat tijd wonden zou helen en ik me na een aantal jaar beter zou gaan voelen. Terwijl gevoel niet liegt!!! Ik ben me echt steeds verdrietiger gaan voelen. Neemt niet weg dat ik trots ben dat ik ondanks dat verdriet een goed leven heb neergezet. Dat wel. Maar wat is er veel verdriet geweest en nog steeds

@Elledoris

Ik merk dat iedere reactie die je schrijft, precies overeenkomt met mijn gevoelens en angsten.

Bij mij is alles recent, maar wel snel gegaan en ik herken me zo al in wat je zegt.

verdriet

Ik ben net officieel gescheiden, we wonen nog bij elkaar. Als hij uit huis zal gaan, denk ik dat ik op dat moment veel verdriet zal voelen. Dat voel ik nu ook wel, maar ik denk dat datzelfde verdriet dan ineens heftiger zal zijn. Ik heb daar over nagedacht wat dat eigenlijk voor soort verdriet is. Er wordt vaak gezegd, straks zal je wel blij zijn. Dat wordt denk ik gezegd vanuit de aanname dat ik nu niet mezelf kan zijn ofzo. Maar bij mij is het zo dat ik dat al lange tijd wel kan, sinds ik besloten had dat ik het feit dat mijn man mij negeerde zou gaan negeren. En daar steeds beter in werd. Ik zie het zo, dat omdat ik eigenlijk best gelukkig ben, ik dat verdriet dat ik voel en vast ook ga voelen, er best bij kan hebben. Ik zal er niet in opgaan en er niet in verdwijnen.
En ik bedacht mij laatst dat het een verdriet is die meer te maken heeft met de tijd dat het goed was, maar afgebroken is, dan met het afgewezen worden zelf. Klinkt een beetje ingewikkeld. Maar het gaat niet over wat mij is aangedaan (en dat waren toch op psychisch vlak geen leuke dingen) maar het verbindt mij, als ik dat verdriet voel met de tijd dat het goed was, met de herinneringen. Het voelt verdrietig dat het alleen herinneringen zijn en niet doorlopen naar nu en de toekomst. Maar ik zie eigenlijk ook wel het positieve ervan dat mijn verdriet mij verbindt met een mooie tijd. Het lijkt mij dat verdriet dat meer gaat over 'waarom is mij dit nu toch aangedaan' verlammend kan werken. Ik geloof dat ik dat laatste soort verdriet van mij afschuif. Ik wil daar niet aan. Ik wil me gaan slachtoffer voelen. En ik voel mij niet zo. En al zou je kunnen zeggen, dat ik dat in zeker opzicht wel ben, dan nog heb ik zoiets, het brengt mij helemaal nergens toe om daarmee te gaan zitten.
Het verdriet dat ik dan toch ga voelen, ik denk vooral als hij weg is, vind ik dan wel weer heel legitiem (misschien fout gezegd, alle verdriet is legitiem natuurlijk), maar ik bedoel dat ik er niet mee zit, met dat verdriet, omdat het mij ook beschermd voor stoicijns worden, wat ik niet wil. Omdat ik denk dat je dan een deel van je persoonlijkheid afsplitst. Zoiets.