Ik wil scheiden

tja

Ik hoor dat wel vaker: de ene partner geeft aan dat er iets moet veranderen, de ander zégt ja ga ik doen, maar er gebeurt niets. Totdat partner a er genoeg van heeft en echt op wil breken, dan wil partner b ineens alles er aan doen. Ik bezie dat met enige scepsis. Die is gelegen in het feit dat voor partner b partner a blijkbaar helemaal tot het gaatje moet gaan en het echt niet meer ziet zitten om eens in beweging te komen. Maar wat als het weer goed is denk ik dan? Zakt diegene dan weer terug in de kussens?

Wat zou er voor jou nodig zijn om je gevoel voor hem terug te laten keren?

Ja ik zou toch bij mijn gevoel blijven en dat heel goed aangeven bij de relatietherapeut. Dan zou de tijd daar gebruikt kunnen worden om een goed nahuwelijk vorm te geven waarbij jullie kindje zo goed mogelijk begeleid wordt.

DeSkippy

Met alle respect, maar zo gaat het wel erg gemakkelijk en snel.
Blijkbaar hebben jullie de relatie vast laten leggen vanwege een koopwoning, die eigenlijk te snel kwam, te snel voor de relatie, jullie kenden elkaar nog niet goed genoeg. Blijkbaar hebben jullie ongeveer 3 jaar samengewoond, voordat je een kind kreeg. Is je in die 3 jaar dan niets opgevallen aan je man, waar je moeite mee had?
Nu heb je een kind van 3 jaar en wil je gaan scheiden. en het wordt geen 50/50, zeg je.
Ik vind, net als je partner en de mensen in je omgeving, dat je toch eerst eens wat meer aan je relatie moet werken.
Wat ik lees is dat je een bepaald beeld hebt van een relatie, waarvan jij wil dat het ook zo zal zijn, maar dat het vooral door de ander zo gemaakt moet worden.
'Ik mis liefde, respect, dingen samen delen en de intimiteit.'
Allereerst: de verliefdheid die je in het begin voelde verandert tijdens een relatie meestal, het wordt een ander soort relatie. Verliefdheid wordt meer respect, waardering. En met een klein kind wordt het eerst vooral ook volhouden, door de storm van alle drukte heen gaan. Vraag je eerlijk af: heb jij respect getoond in de afgelopen jaren? Je bent vooral keer op keer bezig geweest met hem vertellen dat hij moet veranderen. Die knop zou je eens om moeten zetten. Waarom zijn er steeds weer dezelfde discussies? Waarover verschillen jullie dan van mening? Waarom is dat onoverkomelijk, zodat dezelfde discussies zich steeds weer herhalen? Met betrekking tot intimiteit, jij geeft aan dat je geen intimiteit meer wil, maar de oorzaak daarvan leg je bij hem neer. Wat heb je zelf gedaan om te onderzoeken waar de oorzaken liggen? Alleen maar afgaan op 'gevoel' is een wat magere basis, als je 'gevoel' niet kritisch durft te bekijken: waardoor komt dat gevoel? Is er een relatie met zwangerschap en bevalling? Komt het omdat jullie nu een kind hebben? Durf ook je eigen 'gevoel' kritisch onder de loep te nemen.
Je gaat veel verliezen. Waarschijnlijk het huis, de helft van de tijd met je kind en een partner.
Het komt op mij over alsof je een te rooskleurig, romantisch beeld hebt gehad van een relatie toen je daarin stapte. Nu de relatie niet aan dat romantische beeld beantwoordt wil je de relatie stoppen. Maar het kan ook zijn dat je je eigen beeldvorming van een relatie moet veranderen.
Relatietherapie zou daarom goed zijn. Niet om het romantische beeld weer op te tuigen of je oude gevoel weer terug te laten komen. Wel om te kijken hoe je samen een relatie vormt die de eerste verliefdheid voorbij is, meer gebaseerd is op het alledaagse volhouden, met alle drukte erbij, meer gebaseerd op het accepteren van elkaars eigenaardigheden, op respect voor de ander, ook van jou uit.

Tsjor

deSkippy

en wat heb je zelf gedaan? Behalve je partner vertellen dat hij moest veranderen?
Sini

Sinilind en tsjor

Misschien kunnen jullie vertellen wat jullie gedaan hebben om je huwelijk te redden en ook waarom het niet lukte?

Ga nooit scheiden voor je kind minstens 4 is...

Helemaal eens met Tsjor en Sinilind. Gezins- en kinderpsycholoog Steven Pont zegt vaak dat je nooit zou moeten scheiden voor je kind 4 is, omdat je leven tot die tijd op z'n kop staat en je echt niet aan jezelf toekomt (en wat mij betreft kun je er gerust nog een paar jaar bij optellen). Daar wordt je relatie ook niet gezelliger van, ik denk dat bijna iedere ouder daar wel over mee kan praten. Is scheiden dan de heilige graal? Dat is natuurlijk een retorische vraag.

Weet je wat ik mis in jouw verhaal, DeSkippy? Het belang van jullie kind. Je schrijft het akelig te vinden je kind dit aan te doen, dat wel. Maar nergens lees ik ook iets dat erop wijst dat een scheiding in het belang is van jullie kind. Dat is natuurlijk ook alleen maar zo in uitzonderlijke gevallen, bij geweld, onveiligheid, liefdeloosheid bijvoorbeeld. Maar verder lees ik alleen redenen waarom het voor jou beter zou zijn, terwijl wat je schrijft toch echt meer klinkt als gedoe waar bijna alle ouders van jonge kinderen tegenaan lopen. Werk daar nou eerst eens serieus aan, en verwacht niet dat dit zich binnen een paar maanden uitbetaalt.
En steek ook de hand in eigen boezem: een aantal jaar geleden was je partner leuk genoeg om je leven mee te delen, een kind mee te krijgen. Zou het nou echt alleen aan hem liggen dat je dit nu niet meer zo ervaart, of ook bij jou, en bij de omstandigheden? Jullie hebben een kind samen, en dat betekent dat je er alles aan zou moeten doen je huwelijk zo prettig mogelijk in te richten.

mari

Vals zeg.
net alsof mensen die ooit zelf gescheiden zijn geen tips kunnen geven hoe iemand zijn huwelijk in stand kan houden.

ben jij perfect?

Vals?

Ze kunnen toch juist wel tips geven? Juist uit door hun ervaring kunnen ze vertellen wat ze gedaan heb wat niet werkte en wat ze misschien beter hadden kunnen doen.

DeSkippy

'Ik heb hem geprobeerd te steunen in allerlei paden die hij in wou slaan. Ik heb hem gepusht, mogelijkheden gegeven maar hij zit gewoon liever op de bank. Pas nu ik aangeef dat ik weg wil, wil hij in therapie, wil hij hard werken voor een andere baan, wil hij meer doen thuis, noem maar op. Ik ben de afgelopen jaren voor 2 kinderen aan het zorgen geweest en naar mij idee moet je in een relatie toch op elkaar kunnen bouwen en ook bij je partner terecht kunnen en op hem/haar terug kunnen vallen, dat heb ik al die tijd niet gekund.'

Misschirn moet je eerst eens je verwachtingen los laten en hem nemen zoals hij is. Dus niet steunen en pushen (kan dat trouwens wel samen?) en voor hem zorgen alsof het een klein kind is. Maar gewoon je rol als 'vrouw van' opnemen en die van zijn moeder/therapeut/verzorgster los laten. Want die rol kies je zelf. Bovendien eis je er ern hoop voor terug, en dat is sowieso niet eerlijk. Kijk eerst eens hoe dat gaat, voor je een scheiding aanvraagt en je kind de helft van de tijd bij zijn vader moet achterlaten. Want jij kunt wel vinden dat het geen 50/50 wordt, maar daar beslis je niet in je eentje over.

Alles

In elk geval is het kwartje nu bij hem gevallen. Goed om daar even gebruik van te maken.
Je wilde al in therapie, ook samen, maar nu hij dat wil wil je niet meer. Bekijk dat nog eens. Dan kun je daar ook al je frustraties van de afgelopen periode spuien.
Vraag: jij hebt een goede baan, hij werkt niet of nauwelijks. Wilde hij dan ook niet voor de kinderen zorgen? Je zei eerder dat jullie beiden goede ouders waren, vandaar dat ik het vraag. Heeft hij ze verwaarloosd terwijl jij werkte?
Het lijkt erop alsof jullie een omgekeerd rolpatroon krijgen: jij werkt en hij verdient wat bij of helemaal niks. Kun je dat accepteren, of heb je toch liever dat hij het geld binnenbrengt en jij werkt, zonder dat de financiële last bij jou ligt?
Stel dat jij nu de financiële lasten alleen draagt, dan heb je wel het voordeel dat je bij een eventuele scheiding wellicht in de woning kunt blijven.
Je hebt hem nu op alles wil aansturen: en therapie voor hemzelf, en van de bank afkomen (en meer doen in het huishouden?) en werken. Is dat pakket voor hem te doen of is het teveel gevraagd? Kun je daar ook iets uit pikken, bijvoorbeeld rond het huishouden. Als het eigenlijk onuitgesproken is dat hij die taak vooral moet vervullen (omdat hij toch niet werkt) dan zijn de verwachtingen op dat gebied wellicht niet duidelijk: wat moet hij dan doen? Konkreet, lijstje.
Ik pik er zomaar wat uit, ongetwijfeld zijn er nog andere obstakels en problemen. Maar het lijkt mij dat er nog wel wat werk te doen is voordat je zo'n drastisch besluit neemt.

Tsjor

Begrip

Ik geloof dat ik wel begrip heb voor deSkippy. Ik herken wel wat zaken. Mijn ex moest indertijd nog een opleiding afronden en had vele drogredenen waarom dat maar niet ging. Heb hem indertijd ook gezegd, nu doe je zus en zo maak je die opleiding af! Zonder die ingreep had ie 't nooit gedaan, maar ik krab me regelmatig achter de oren of het een juiste was. Het werd in de loop der tijd steeds meer trekken aan een dood paard. En hij wou ook nooit praten of in therapie, het moest gewoon leuk zijn en allemaal vanzelf gaan. Uiteindelijk kan ik na 30 jaar alleen maar concluderen dat ie voor de kinderen gebleven is. Daar wordt je als partner van echt niet leuker of gelukkig van.

Mari

'Misschien kunnen jullie vertellen wat jullie gedaan hebben om je huwelijk te redden en ook waarom het niet lukte?'
Wat mij betreft: dan praat je over een relatie van 22 jaar, met veel investeringen van beide kanten. Voor mij was het kritische moment dat ik zeker wist dat het voor de kinderen echt beter was als wij uit elkaar zouden gaan. Maar dan heb je het wel over andere problemen als een 'gevoel' dat weg is.

Tsjor

Ik snap je

Het klinkt niet fijn en het lijkt me heel lastig om te gaan met de passiviteit van je partner. Ik denk alleen wel dat de meeste forummers, inclusief ikzelf, jou en je kind gunnen dat je er echt alles aan hebt gedaan voordat je beslissing definitief wordt. Zelfs overwegen of je man zich zo gedraagt uit onmacht en of daar nog iets aan gedaan kan worden. En dat kost tijd, hoewel ik begrijp dat je die niet eindeloos kunt of wilt rekken.

Ik wens je heel veel sterkte en hoop dat je nog reacties gaat ontvangen van mensen die ooit in hetzelfde schuitje zaten.

rol

Als je denkt dat ik negatieve opmerkingen heb gegeven over je 'rol' dan heb ik het verkeerd beschreven.
Ik kan me zomaar voorstellen dat deze taakverdeling (hij thuis, jij werkt) niet is wat je aanvankelijk voor ogen had; en hij wellicht ook niet. Dus dat je er zomaar ingerold bent, zonder dat daar duidelijke afspraken over gemaakt zijn. En dat dat onderhuids veel spanningen oplevert. Hij heeft er wellicht niet voor gekozen om het huishouden te doen en voor het kind te zorgen, hij wacht eigenlijk op, nou ja, de kans van zijn leven (die niet zomaar voorbij zal komen) en hangt ondertussen doelloos rond. Jij hebt er wellicht niet voor gekozen en kostwinner te zijn en doet dat, met de nodige onvrede over het feit dat hij geen geld binnenbrengt.
Ik vroeg me wel iets af: je schrijft: 'hij kan ons kind niet bieden wat die nodig heeft op zoveel momenten per week.' Jij kunt dat wel naast je werk?

Tsjor

maar

'Als ik die "rol" zou loslaten hadden we allang ons huis kwijt geweest, zit ons kind alleen maar voor de TV en papa alleen achter de playstation. Geloof niet dat dat de bedoeling is.'

Maar ook bij een 40/60 verdeling zit je kind dus zonder jou uren of dagen bij zijn vader.

Het is dus kiezen tussen twee 'kwaden': a. of in het huwelijk blijven en de ongelijke opvoedingslast dragen wat wellicht ook geen gunstige invloed op het kind zal hebben. Of b.: scheiden met alle gevolgen voor het kind waarbij de gelijkwaardigheid van verdeling tussen de ouders ook zal leiden tot pedagogische keuzes die niet de jouwe zijn.

Dat is een hele lastige positie om in te zitten. Ik zelf kan dit zeggen: ik was een moeder die er alles voor gedaan zou hebben om het gezin bij elkaar te houden, als ik de kans had gehad (man verdween in nieuwe relatie).

Maar hoewel scheiden voor mij dus niet beter voelde dat bij elkaar blijven, voelde het wel 'echter'. En dat zou een jong kind ook voelen: blijven voor het kind kan ook als een druk voelen. Ze voelen veel jonge kinderen. Uiteindelijk ben ik mijn ex dankbaar dat hij wel wegging. Ondanks dat ik -om mijn kind- intens veel verdriet erover heb gehad, ben ik uiteindelijk veel meer in mijn kracht gekomen. en ook dat was goed voor mijn kind

Ik kan me zo voorstellen dat het voor mij als kind fijner was geweest als mijn ouders wel uit elkaar waren gegaan.

Je zou nog kunnen overwegen de relatietherapie en zijn bereidheid daarin af te wachten. Maar ik zou zeggen: pas op dat het niet een slepende kwestie wordt die uiteindelijk tot een scheiding leidt. Dus mijn advies: kies een termijn.

Ik zou

Ik zou gelijk werk maken van die relatietherapie en de komende maanden kijken wat dat oplevert. Is het niet voor de relatie, dan heb je er na de scheiding vast veel aan. De situatie die je beschrijft klinkt niet echt als toekomstbestendig, maar wie weet kan hij nog een draai maken en herken jij in hem weer de man waar je verliefd op werd. Ik zou ook afspraken maken hoe jullie relatie en de opvoeding van je kind evenwichtiger kunnen maken, ook evt het oog op eventuele scheiding. Als kind straks bij hem zit heb je er geen invloed meer op, en dan is het wel fijn als hij een beetje bijgeleerd heeft in de opvoeding.

Mari

Ik heb veel geprobeerd, 20 jaar lang. Uiteindelijk bleek: te jong getrouwd en een heel andere idee van wat we allebei wilden in het leven. Ex man was gehecht aan status, werk, geld, bezit, 3 keer per jaar duur op vakantie. Ik wou juist dat we allebei mimder gingen werken en meer tijd met elkaar. En de koek was op. Maar 20 jaar is ook een mooie tijd, en we zijn in goede harmonie uit elkaar gegaan. We kunnen nog steeds samen door een deur en met plezier samen tijd doorbrengen met onze kinderen.
Sini

Therapie

Hoi Deskippy,

Als ik raad mag geven zou ik zeker samen in therapie gaan, al lukt het niet om de relatie te redden uiteindelijk, dan heb je wel eerlijke en goede gesprekken gevoerd samen met een therapeut.
Wij hebben daar in elk geval heel veel aan gehad, zijn lang in therapie geweest samen en apart, uiteindelijk heeft het niet mogen helpen om ons huwelijk te redden maar door de vele gesprekken en de tijd geven (dus niet zomaar snel een beslissing maken) heeft het ons wel gebracht naar met vrede uit elkaar gaan. We zitten nu nog midden in de scheiding dus er gaat echt nog wel iets komen misschien waar we niet op 1 lijn liggen maar tot nu toe loopt het allemaal goed.
Ik denk niet dat dat zo geweest was zonder veel gesprekken en therapie.

Veel sterkte!

Misschien

Je hoeft er geen rekening mee te houden bij je beslissing om wel of niet te scheiden maar het gedrag van je man roept bij mij de vraag op of er misschien ADHD bij hem speelt. Dit door het gebrek aan discipline, het vluchtgedrag ( gamen) en het liegen tegen jou. Misschien worstelt hij zelf ook met een brein dat niet helpend is bij het stellen van doelen en het veranderen van gedrag.
Ik weet het niet zeker natuurlijk maar je zou deze vraag eens kunnen opwerpen bij de psycholoog.

druk

Ja, al met al klinkt je man ook niet al te gelukkig, zijn gedrag. Maar ik snap heel goed dat de druk te hoog ligt voor jou, jij bent er niet om hem te redden. Jij wil ook steun aan hem en je bent bang dat hij je die nooit kan geven (zoals ik het lees).
Die relatietherapie, dat zijn misschien maar een paar gesprekjes, dat hoeft niet persé een lang traject te zijn. Ik zou dat doen, al is het maar om goed uit elkaar te kunnen gaan.
Heel veel sterkte. Het is allemaal heel verdrietig en als je familie je niet steunt heb jij geen schouder om tegenaan te leunen. Moeilijk om je de hele tijd te moeten verantwoorden, het blijven maar woorden..