Ik worstel met mijn rol als stiefmoeder op afstand
Hoi allemaal,
Toch ook maar een post omdat ik zelf een beetje vastloop in wat ik vind en voel. In het kort: nadat ik een aantal jaar alleen was geweest met mijn twee dochters kwam ik zes jaar geleden een leuke man tegen. Vader van twee iets oudere dochters maar nog midden in zijn scheiding. Niet ideaal en wij hebben een lastige start gekend. Mijn vriend gaf aan niet zozeer zijn ex te missen maar wel zijn gezin. Ik begreep dat, was inmiddels stapelverliefd en heb jarenlang veel geduld gehad. Misschien wel iets teveel, want naar zijn ex hield mijn vriend ondertussen ook een deur open. Hij twijfelde veel. Zij heeft ook gedacht dat het tussen hen nog wel goed zou komen. Ze deden de eerste jaren ook nog veel als 'gezin', zoals vakanties, maar dat werd minder toen zijn ex tijdelijk een vriend kreeg en uiteindelijk liep dat gezamenlijk dingen ondernemen helemaal terug.
Ik accepteerde zijn/hun keuzes maar heb daar wel mee geworsteld, voelde me vaak erg onbelangrijk in het geheel. Ik bemoei me sowieso nooit met de opvoeding van zijn kinderen, dat kunnen vriend en zijn ex uitstekend samen af, maar ik voelde me als zijn partner vaak ook niet gezien, alsof ik alleen voor de leuk er mocht zijn op de dagen dat zijn kinderen er niet zijn, en verder niks. Uiteindelijk zijn wij vanwege zijn twijfels uit elkaar gegaan, tot hij na een maand of drie weer op mijn stoep stond. Vriend had nagedacht, wist nu echt wat hij wilde. Hij wilde mij niet kwijt en ging er voor. Dit is nu ruim twee jaar geleden.
Wij hebben altijd gelat, en gingen zonder elkaar en elkaars kinderen op vakantie. Dat vond mijn vriend vooral prettig en ook daar kon ik inkomen. Ik kan ook erg genieten van alleen met mijn dochters zijn. Wel is er gewoon contact met elkaars kinderen. Hij heeft het over 'onze kinderen' en noemt me gekscherend stiefmoeder. Bij mij komt vriend ook vaak doordeweeks slapen, is op de verjaardagen van mijn kinderen etc. Het ging de afgelopen jaren, sinds we weer bij elkaar zijn, prima. We dromen zelfs wel eens over een huis waar we met zijn allen kunnen wonen, al hebben we totaal geen haast daarmee, en waren een gezamenlijke vakantie aan het plannen.
Maar nu wordt zijn jongste dochter 18. Vorige verjaardagen en andere feestelijkheden was ik nooit bij omdat die altijd bij zijn ex gevierd worden. Vriend wil dat nooit bij hem en vind het wel best zo. Ik vond dat wel eens jammer maar heb dat geaccepteerd. Ik kwam dan een paar dagen later bij mijn vriend een taartje eten en een cadeautje geven. Nu blijkt dat de ex van mijn vriend heeft gezegd dat ik op zich ook wel welkom ben deze verjaardag, waarvoor ze mijn vriend en het vriendje van de jarige job heeft uitgenodigd voor het eten, maar dat het misschien wat druk is dan. En mijn vriend heeft gelijk gezegd 'inderdaad'. Toen ik later bij hem doorvroeg, zei hij het allemaal erg ongemakkelijk te vinden als ik ook zou komen en dat hij daar totaal geen zin in had. van hem hoeft het niet dat ik daar bij ben. En ik wil me zeker nergens opdringen, en al helemaal niet over de rug van een 18-jarige, maar haar is sowieso niet gevraagd of ze mij er wel of niet bij wil hebben.
En ik, ja, heel eerlijk, ik heb last van een gekwetst ego. Ik voel me als partner van mijn vriend opnieuw totaal niet serieus genomen. Zijn kinderen zijn het allerbelangrijkst in het leven van mijn vriend en op al hun belangrijke momenten wil hij mij er niet bij hebben. Als zijn ex en hij vanaf het begin consequent heel veel waarde hadden gehecht aan 'het kerngezin' waarover ik hier ook wel lees, had ik dat begrepen, maar dat is niet zo. En ik merk dat ik boos en verdrietig ben en behoefte heb aan feedback. Stel ik me aan of is het niet zo gek dat (vooral de stellige) reactie van mijn vriend me kwetst?
probleem van hem
Hij vind het moeilijk om zijn verleden en zijn heden tegelijk te zien.
Het verleden dat hij mogelijk graag anders had gezien en dat nu zonder jou erbij even lijkt te zijn zoals in zijn droom.
Als jij daar bij bent moet hij accepteren dat het niet gegaan is zoals hij zou willen.
Ik kan me voorstellen dat jij het daar moeilijk mee hebt zeker als zijn ex en je stiefdochter jou er gewoon bij willen bij deze mijlpaal. Bij een reactie zoals die van je vriend zou ik me ook buitengesloten voelen.
Net als Flavia
Ik zou net eenzelfde reactie als die van Flavia schrijven. Ik sluit me bij haar aan. Ik begrijp je gevoel. Hij zal toch eens een keer door die zure appel heen moeten bijten. En wie weet blijkt die appel dan wel zoet te zijn!
Dank voor jullie begrip.
Ik ben blij met jullie reacties.Ik denk namelijk ook dat de appel best wel eens zoet zou kunnen zijn, maar het kwetst me dat die gedachte voor mijn vriend niet eens een overweging is. En ik begon door zijn boze, geïrriteerde reactie bijna weer aan mezelf te twijfelen.
oorspronkelijk zat hij ' midden in een scheiding' maar later "was inmiddels stapelverliefd en heb jarenlang veel geduld gehad. Misschien wel iets teveel, want naar zijn ex hield mijn vriend ondertussen ook een deur open. Hij twijfelde veel. "
En nu vind hij het ongemakkelijk als ex en jij bij elkaar zouden zijn. Er is iets in hem dat de twee partijen graag gescheiden houdt. Ik weet niet wat dat is, maar ik zou dan juist de neiging hebben de betreffende dame wel te spreken. Als dochter er okay mee is natuurlijk
Marka, mijn idee
Ik heb het vermoeden dat dat 'midden in de scheiding' misschien iets minder letterlijk was. Of in ieder geval dat zijn destijds vrouw misschien helemaal nog niet wist dat zij midden in een scheiding zat. Oftewel, dat deze meneer vreemdging met TS, zonder dat zij dat wist. Zomaar een gevoel hoor. Maar als dat alsnog uit zou komen zou dat natuurlijk ook nu nog kunnen zorgen voor veel ellende en gedoe.
En als dit allemaal niet speelt, zou ik een goed gesprek met hem hebben. Over dat het leven doorgaat, en dat de levens van zijn kinderen zich in twee gezinnen afspeelt en dat je dat niet gescheiden kunt (blijven) houden. Als zijn ex en kinderen en jijzelf er geen problemen mee hebben en het misschien zelfs wel prettig vinden (van zijn kinderen kan ik me dat vooral heel goed voorstellen) dan denk ik dat hij er maar aan moet wennen.
De scheiding was ook bij ex bekend hoor.
Dank Marka en Koffiekop. Ik snap jullie gevoel hoor, na het lezen van mijn verhaal. Degene die stapelverliefd werd, was ik. Mijn vriend heeft de eerste jaren van onze relatie heel erg getwijfeld over zichzelf, zijn gevoel voor mij, zijn gevoel voor zijn ex, het gemis van zijn gezin zoals het was. Dat was best een lastige periode voor alle betrokkenen. Maar, zei hij toen we weer bij elkaar kwamen twee jaar terug, hij realiseerde zich dat zijn ex en hij allebei veranderd zijn en niet voor niks uit elkaar waren gegaan en dat het met zijn gezin nooit meer zou zijn zoals het was.
Daarom ben ik nu ook zo verbaasd over zijn reactie op mijn eventuele aanwezigheid op die verjaardag. Ik dacht: 'Hèhè, eindelijk de verhoudingen wat genormaliseerd', maar klaarblijkelijk is hj daar nog steeds niet aan toe.
En buiten (inderdaad) een beetje bijzonder vind ik dat vooral heel jammer.
maar ik wil niet zeggen dat hij gelogen heeft of zo hoor, of vreemdgegaan is met jou. Het kan van alles zijn. Bijvoorbeeld: hij is een ander iemand bij haar dan bij jou en kan dat voor zichzelf niet samen brengen. Dat kan ik me dan ook nog wel voorstellen hoewel ik als dat al te ver uit elkaar ligt, ook mijn vraagtekens heb. Maar ikzelf zou het dan juist graag willen ervaren, als partner.
Maar ook wat jij zegt: het kan er gewoon gezelliger van worden. Beseft hij dat?
Of hij het beseft weet ik niet.
Hij wil er überhaupt niet over nadenken, het hoeft van hem gewoon niet. En dat vind ik toch wel gek. Zijn ex en ik hebben elkaar al eens een hand gegeven, ik zie zijn (en haar) kinderen wekelijks, we kijken of we met zijn en mijn kinderen nog op vakantie kunnen. Ik ben gewoon verrast dat dit dan toch opeens zo gevoelig ligt.
maar eigenlijk
Is de beslissing of jij er bij gaat zijn, alleen maar aan de 18-jarige to be, toch? En dan zo voorgelegd, dat ze geen last moet hebben van gekweste ego's of emotionele agenda's van wie dan ook. Zowel niet bij de beslissing als bij het samenzijn. Voor jou betekent dat, dat je over je je schaduw heen moet stappen als ze je er niet bij wilt hebben. Voor je partner dat hij gewoon gezellig moet doen als zij jou er wel bij wil hebben. (en voor zijn ex geldt ook natuurlijk)
Oké, ik zat er dus naast
gelukkig maar!
Maar als alle anderen in dit verhaal het met elkaar eens zijn, wie is hij dan om het tegen te houden? Hij gaat daar toch niet als enige over? En zeker nu zijn dochter officieel volwassen wordt, mag zij toch zelf beslissen wie zij uit wil nodigen? Nota bene in het huis van haar moeder?
Misschien is hem voor een voldongen feit zetten (dus gewoon aanschuiven bij het verjaardagsfeest) wel de beste route? Dan kan hij ervaren dat het gewoon ook prettig kan zijn. Neem tenminste aan dat hij er dan niet voor kiest om zelf niet te komen...!
Ik ben het met je eens, Marka.
Dat was ook mijn eerste vraag. Wat vindt de jarige er zelf van? Als zij het liever alleen met haar ouders, zus en vriendje viert, had ik dat vanzelfsprekend geaccepteerd. Maar dat is niet eens besproken. Vriend heeft voor haar, en daarmee ook voor mij, beslist. Hij vindt het ongemakkelijk 'voor iedereen' zei hij tegen mij, en toen ik aangaf dat jammer te vinden, gaf hij aan 'alweer spijt te hebben dat hij het me verteld had.' Einde gesprek, hij ging ook gelijk naar huis.
Ik ga mezelf niet alsnog uitnodigen, dat zou ik zelf dan weer echt heel ongemakkelijk vinden. Het gaat om de jarige, die moet gewoon een gezellige avond hebben. Maar ik ben wel onaangenaam verrast. Dat dit nog steeds zo'n heet hangijzer is voor hem. En blij dat ik niet de enige ben die dat wel een beetje gek vindt.
maar wat nu?
Heb je hem nog voorgelegd dat dit eigenlijk bij zijn dochter thuishoort? Kan hij zich jouw gevoelens hieromtrent voorstellen? Lastig hoor, ik zou in jouw positie ook in de war zijn en niet weten wat ik er mee moest: partner erover doorzagen, of mijn verlies nemen maar dat het toch ergens wringt. Het is te klein voor een relatiecrisis imho maar ook weer niet iets om zo overheen te stappen.
En andersom?
Misschien kan het helpen om je het eens andersom voor te stellen? Gaat je vriend ook mee naar bijeenkomsten voor de kinderen waar hun andere ouder ook bij aanwezig is? En is het dan ook gezellig aanschuiven met elkaar?
Ik kan me goed voorstellen dat er lastige gevoelens bij komen kijken. Maar misschien is het gewoon even wennen en kun je elkaar even de tijd geven en het wat luchtig bespreken.
Ik geef het inderdaad maar even wat tijd.
Ik heb ook niet zoveel keus. Vriend is vanavond alleen ons gezamenlijk (? - dat zou het tenminste zijn) verjaardagscadeau gaan kopen en heeft verder een soort radiostilte ingelast.
Ik kan het niet echt omdraaien. Mijn ex komt liever op geen enkel feestje. Maar die vindt het bijvoorbeeld geen probleem om met mijn vriend en mij bij een sportwedstrijd van ons kind samen langs de lijn te staan.
Tja. Ik vond dit hele gedoe aanvankelijk (ook) zeker geen relatiecrisis waard. Er staat meer dan genoeg goeds en leuks tegenover. Maar ik vind zijn houding wel wat kinderachtig worden nu. Hij lijkt weer terug te vallen in gedrag dat hij ook aan het begin van onze relatie vertoonde. En dat gedoe, daar heb ik geen zin meer in.
Er is vooralsnog geen ruimte voor een rustig gesprek, laat staan begrip voor hoe ik me zou kunnen voelen. Ik laat hem maar even.
Heel even voorzichtig een andere vraag
Maar is je vriend wel zo zeker van zijn gevoelens voor jou? Ik snap dat dit een rottige vraag is, maar na het lezen van alle posts is het wat ik me afvraag: misschien is het integreren van zijn vriendin met zijn verleden iets te ver gaande voor hem.
Ik hoop dat ik compleet naast zit.
Sink
Ik snap je vraag helemaal Sink.
Dit is precies waarom ik er zelf ook zo mee worstel. We zijn zes jaar bij elkaar, waarvan we drie maanden uit elkaar zijn geweest. Hij heeft veel getwijfeld maar twee jaar geleden wist hij zeker dat hij voor mij ging. En dat gevoel had ik de afgelopen twee jaar ook. Daarom ben ik ook wel verbaasd over de recente ontwikkelingen. Het trekt bij mij ook wel wat oud zeer open, merk ik.
Maar ik hoop ook dat jij het mis hebt 
...
Waarom vieren jullie niet gewoon zelf ook de 18e verjaardag van de stiefdochter? Dat je vriend dus niet daarheen gaat maar dat jullie een dag later bv het ook bij jullie vieren incl de mensen die belangrijk zijn bv buren vrienden etc.
Ik ben 2 jaar stiefmoeder geweest maar t was doodnormaal dat de kinderen 2 verjaardagen kregen.
Mamaveertigplus,
dat had inderdaad een mooie tussenweg geweest. Mijn ex en ik hebben normaal tot goed contact maar vieren meestal de kinderverjaardagen twee keer dus los van elkaar. Ook prima. Maar dat wil mijn vriend dus niet. De feestjes en partijen zijn altijd bij zijn ex en zijn ouders en sommige gemeenschappelijke vrienden komen daar ook allemaal naar toe.Mijn vriend haalt dan het weekend erna ofzo wel een taartje als een soort feestelijk excuus voor mij om mijn cadeautje te kunnen geven, maar dat heeft voor mij altijd wel iets geforceerds gehad, als ik eerlijk ben.
Ik vind het heel bijzonder sorry en vooral heel k*t voor jou. Samen nog verjaardagen vieren slaat in mijn ogen kant noch wal. En jij wordt echt gepasseerd. Hoeveel is deze relatie jou waard? Ik klink denk ik wel hard maar weet hoeveel verdriet dingen op dit gebied kunnen doen...
Maar dat kan toch?
Geforceerd, ja, dat kan ik me voorstellen.
Maar het lijkt mij hoe dan ook geforceerd.
Het _is_ gewoon een beetje raar, twee gezinnen zo door elkaar gehusseld.
Sommige mensen slagen erin daar een groot feest van te maken, maar dat is niet iedereen gegeven.
En dat is ook gewoon wat het is, het is hem niet gegeven. Hij kan het niet, lukt hem niet, wil het niet.
En waarom? Daar kan ik wel 20 redenen voor verzinnen. Het kan idd zijn dat hij niet genoeg om jou geeft. Maar als je daar verder geen aanwijzigingen voor hebt lijkt het me zonde daar vanuit te gaan.
Er kunnen ook een hoop redenen voor zijn die volkomen los van jou staan. (de mix kost hem zoveel dat hij zich niet kan richten op dochter)
En het kan ook vanuit positieve gevoelens naar jou toe zijn. Hij komt uit een lastig nauwelijk. Wie weet wat het hem gekost heeft om zo ver te komen tot nu. Hij heeft voor jou gekozen en wil dat stuk wellicht 'puur' houden, niet gemixt met zijn verleden waar ongetwijfeld negatieve gevoelens aan zijn verbonden.
Dat wil natuurlijk niet zeggen dat jouw gevoelens er niet toe doen.
Maar misschien kun je er wat neutraler in proberen te staan.
...
Maar wat maakt het dat jouw ex niet kan of wil zeggen we vieren het hier zelf ook?
Hij wil het gewoon niet
Ik zou nu geen druk leggen, maar dit gewoon op een ander moment gaan bespreken. Je kunt ook gewoon voorstellen dat jullie je eigen, aparte rituelen/feestjes gaan ontwikkelen.
...
Ik vind het echt rot voor je
Fijn dat jullie meedenken.
Mamaveertigplus, dank je wel, ik voel me ook niet echt prettig hieronder. Slaap er best slecht van.
Max, bedankt voor je input. Ik snap zeker dat het voor hem lastig is. Dat is het al zes jaar, zolang wij een relatie hebben. Hij komt niet uit een slecht huwelijk, ze waren meer broer en zus geworden. Hij heeft lang getwijfeld of hij wel echt de stekker eruit moest trekken. Het contact met zijn ex is altijd goed geweest.
Het is meer dat ik na zes jaar geduld en begrip had gehoopt dat er eindelijk ook wat meer ruimte voor mij zou zijn. Ik ben al jaren betrokken bij het wel en wee van zijn dochters, we kijken naar een vakantie met zijn allen, maar als er een mijlpaal is (geslaagd, jarig etc.) ben ik niet gewenst. En mijn vriend vindt het onzin om zo'n feestje bij hem nog eens te vieren (dat zou hij dan alleen voor mij doen, namelijk).
En het begint me op te breken.
Wat mij niet duidelijk is
Hebben jullie samen ook kinderen of wil je die nog?
Geen kinderen meer.
Nee. Vriend heeft twee dochters, bijna volwassen, en ik heb twee net-tieners. We zijn goed zo, zeg maar 
...
Wat maakt het dat je bij deze man blijft? Ik snap het als buitenstaander echt niet. Hij eet van 2 walletjes.
...
Ik klink mss hard maar zou je zoveel beter gunnen
Tja, goede vraag Mamaveertigplus,
en ik vind hem terecht.
Ik kwam na jaren alleen eindelijk weer eens een leuke man tegen. Ik was stapelverliefd en daardoor misschien ook wel blind voor het feit dat hij zijn vorige relatie nog helemaal niet goed verwerkt had. Hij was en is voor mij degene met wie ik oud wilde worden, misschien wil ik wel te graag. En steek ik nog steeds mijn kop in het zand.
En hoe verdrietig ik me ook voel, ik twijfel nu ook wel of ik hiermee door moet gaan. Of ik wel belangrijk genoeg ben. Niet eens zozeer omdat ik niet welkom ben op die verjaardag, maar omdat het niet eens normaal besproken kan worden, laat staan dat er begrip is dat ik dat eventueel fijn zou vinden.
...
Ik snap wat je bedoelt. Ben zelf na mn scheiding ook aantal jaren alleen geweest en toen een "leuke" man ontmoet. Het wijgevoel ontbrak echter zo vaak en ook op gebied van loyaliteit klopte het voor mijn gevoel totaal niet. Wilde t zo graag anders maar het was helaas niet zo. Uit elkaar gegaan en nu een tijd alleen maar ben zo blij dat ik ben weggegaan. Er waren zeker leuke momenten tussen ons maar het echte gevoel van wij zijn een goede eenheid was er echt niet.