Kan ex verplichten halen of brengen

Maar hoe ingewikkeld is de reis met het OV dan vanaf de woonplaats van je vriend of vanaf een treinstation in een stad in die regio? Er zijn kinderen die iedere dag met trein en bus naar hun middelbare school gaan. Als het niet idioot gecompliceerd is, zou ik het toch onderzoeken. Je kunt de reis ook een aantal keer met hem maken zodat hij alles een paar keer gedaan heeft en de problemen die erbij kunnen optreden voorbij zijn gekomen. 
En die reis dat wordt gaandeweg de puberteit waarschijnlijk een probleem want de kans is vrij groot dat jullie zoon daar op een gegeven moment weinig zin meer in heeft maar dat is niet jouw verantwoordelijkheid. Maar dat zie je dan wel weer. Nu eerst dit maar eens. 

Tja. Hij is 100 km verderop gaan wonen. Keuzes hebben consequenties. Ook na x jaren nog. De tegemoetkoming van een half uur dichterbij is al heel schappelijk.
Op zich is ieder de helft wel gebruikelijk, maar ik zou dit niet meteen aan gaan bieden. Hij heeft blijkbaar bedacht dat hij 100 km verderop ging wonen en wil opeens geen enkele moeite meer doen voor omgang met zijn zoon. 
Als zoon daar hele weekenden alleen zit of bij schoonfamilie en zijn vader kijkt niet naar hem om, dan gaat het hem waarschijnlijk spoedig tegenstaan om zo veel tijd kwijt te zijn aan reizen, of het nu met de auto of met het ov is.

Als ik het goed gelezen heb, wordt deze jongen niet neergezet bij de familie van zijn vader, maar bij de familie van de huidige partner van vader. 

Het uitgangspunt is vziw dat halen en brengen gelijkelijk wordt verdeeld. Als je vindt dat dat hier niet aan de orde kan zijn omdat hij zelf zover weg is gaan wonen, dan moet je het er denk ik maar op aan laten komen en de rechter het laten bepalen. Maar hou rekening met de mogelijkheid dat die dan beslist dat jij de helft van het haal- en brengwerk op je moet nemen. 
Klachten over dat vader eigenlijk niet naar hem omkijkt gaan over de inhoud van de omgang, niet over de logistiek. Ik zou die twee wel los van elkaar zien. 

Een oplossing kan natuurlijk ook nog zijn dat jullie beiden zowel bij het brengen als bij het halen allebei tot halverwege gaan en dan ergens op een parkeerterrein de overdracht doen. Of inderdaad ov en dan de kosten delen.

Temet schreef op 27-03-2023 om 08:49:

Als ik het goed gelezen heb, wordt deze jongen niet neergezet bij de familie van zijn vader, maar bij de familie van de huidige partner van vader.

Oh, dat had ik er niet uit gehaald.

Verder ben ik het met je eens.

Hij wil veranderen wat tot nu toe de gewoonte was. Hij kan niets eisen van jou. Hij kan wel naar de rechter om het halen en brengen vast te leggen. 
Je kunt hem voorstellen dat hij de trein gaat oefenen met zoon. Dan kan na een paar keer oefenen, zelf reizen. Eventueel kan ex hem afhalen van station. En jij misschien ophalen van station van jouw kant.
Tip: ga binnenkort met zoon ergens heen met de trein. Vindt hij vast leuk. Zo spannend is een treinreis niet na een paar keer doen. Misschien ben je zelf ook niet aan het OV gewend?  
Leg op de heenreis uit hoe alles werkt. En laat zoon op de terugreis de lead nemen om de juiste trein terug te vinden. 

Daarom zie ik het niet zitten om de weekenden dat ik even “uit” kan en al heel kort zijn, ook nog een stuk reistijd op mij te nemen. Het financiële plaatje interesseert mij niets. Ik heb hem gister bericht gestuurd dat ik hier niet voor open sta. Nu ben ik wel heel bang voor zijn reactie en vooral wat de consequenties voor mijn zoon is.

Ben 't eens met wat velen hierboven schrijven: hij ging 100 km verderop wonen en hij kan niet ff in zijn eentje anders gaan beslissen, in dit geval over jouw tijd/geld. Bang voor zijn reactie? wat is 't ergste wat er kan gebeuren? Consequenties voor zoon: dat hij niet meer 'mag' komen? Dan heb jij weliswaar kind steeds bij jou (minder eigen-tijd dus), maar misschien brengt het wel rust. Bewaar wel appjes/mailtjes/berichten wanneer ex reageert zodat hij jou niet later kan betichten dat je zoon weghield.

Dat je ex je op allerlei manieren rottig heeft behandeld dat kan waar zijn, maar dat zal uiteindelijk voor de regeling rond het halen en brengen waarschijnlijk geen verschil gaan maken. Het enige punt dat daar misschien nog relevant voor is (let op het woord misschien): hij heeft zelf besloten 100 km verderop te gaan wonen.

Als het probleem is dat jouw vrije weekend nu onder druk staat, dan is de eenvoudigste oplossing om af te spreken dat zoon met de bus gaat en dat jullie de kosten delen. Ja, dat duurt 2 uur, maar dat is niet zo ontzettend veel langer dan nu met de auto. 

Als je wel uitgaat van autorijden, dan is de minste belasting voor jouw planning, denk ik, dat je ofwel brengt, ofwel haalt. Dat kost je dan maar éen dagdeel. Je kan ook beide keren elkaar halverwege treffen, dat is dan per keer minder werk maar dat heeft dan gevolgen op twee dagen. 

Je kan er inderdaad ook voor kiezen om gewoon helemaal niet mee te bewegen met het argument: jij moest zonodig ver weg verhuizen, jij lost het ook maar op. Ik teken daarbij wel aan dat als hij dichtbij was gaan wonen, er ook van jou was verwacht dat je een deel van het halen en brengen op je zou nemen. Ook al heeft hij jou bedrogen met een werkneemster, dat maakt daar voor geen biet uit. 
Maar goed, stel dat je zegt dat het zijn probleem is en hij het maar moet oplossen, dan is het vervolgens afwachten wat hij gaat doen. Het kan zijn dat hij dan een procedure begint, wat betekent dat je een advocaat in de arm moet nemen (nou ja, strikt genomen hoeft het niet, in dit soort zaken kan je zelf op de zitting verweer voeren, maar een advocaat is wel aan te raden) en je naar de rechtbank moet. Je zoon krijgt een uitnodiging om ook zijn mening te geven in een apart gesprek met de rechter. Je kunt daarvoor kiezen, het is wel zo dat veel mensen een rechtszaak enorm stressvol vinden. Denk dus even na welke kant je op wil. Meebewegen? Denk dan na over welke regeling voor jou het best hanteerbaar is. Of nee zeggen? Ga dan alvast maar nadenken over welke advocaat je wil benaderen. 

Temet schreef op 27-03-2023 om 13:45:

Dat je ex je op allerlei manieren rottig heeft behandeld dat kan waar zijn, maar dat zal uiteindelijk voor de regeling rond het halen en brengen waarschijnlijk geen verschil gaan maken. Het enige punt dat daar misschien nog relevant voor is (let op het woord misschien): hij heeft zelf besloten 100 km verderop te gaan wonen.

(…) Ik teken daarbij wel aan dat als hij dichtbij was gaan wonen, er ook van jou was verwacht dat je een deel van het halen en brengen op je zou nemen. Ook al heeft hij jou bedrogen met een werkneemster, dat maakt daar voor geen biet uit.
Maar goed, stel dat je zegt dat het zijn probleem is en hij het maar moet oplossen, dan is het vervolgens afwachten wat hij gaat doen. Het kan zijn dat hij dan een procedure begint, wat betekent dat je een advocaat in de arm moet nemen (nou ja, strikt genomen hoeft het niet, in dit soort zaken kan je zelf op de zitting verweer voeren, maar een advocaat is wel aan te raden) en je naar de rechtbank moet. Je zoon krijgt een uitnodiging om ook zijn mening te geven in een apart gesprek met de rechter. Je kunt daarvoor kiezen, het is wel zo dat veel mensen een rechtszaak enorm stressvol vinden. Denk dus even na welke kant je op wil. Meebewegen? Denk dan na over welke regeling voor jou het best hanteerbaar is. Of nee zeggen? Ga dan alvast maar nadenken over welke advocaat je wil benaderen.

Wat ik juridisch echt niet goed snap is dat vervoer als aparte categorie geldt die standaard verdeeld moet worden. Deze moeder zorgt dag in dag uit voor het kind en heeft dus heel veel zorgtaken. Vader heeft erg weinig zorgtaken want hij woont 100 km verderop. Waarom kan hem niet gevraagd de reistijd op zich te nemen, als een manier om tenminste nog voor een klein deel de zorgtaken die moeder allemaal op zich neemt te compenseren? Waarom moet moeder dit er OOK nog bij pakken? Want zoals het nu is, wordt moeder gedwongen een deel van haar toch al zeer schaarse tijd waarin ze vrij is van zorgtaken op te geven om te rijden naar een vader die op het gebied van praktische verantwoordelijkheden vrijwel helemaal is uitgecheckt. De afstand is hierbij een belangrijke factor omdat in een half uurtje op en neer rijden een totaal andere belasting is dan drie uur rijden om je kind 100km verderop op te halen. Waarom is het juridisch toch zo vanzelfsprekend om die belasting te verdelen, terwijl er een partner is die vrijwel alle andere belasting al draagt en een ander die zich overal aan heeft onttrokken? 

PS Dit staat los van wie er 100km verderop is gaan wonen. Je bent gewoon beiden ouders van het kind en het zou logisch moeten zijn dat beide ouders in principe ‘evenveel’ tijd aan hun kind blijven besteden. Als dat principe op deze vader wordt toegepast, komt hij er met twee ritjes in de twee weken heel makkelijk vanaf. 

Mija schreef op 27-03-2023 om 14:03:

[..]

Wat ik juridisch echt niet goed snap is dat vervoer als aparte categorie geldt die standaard verdeeld moet worden. Deze moeder zorgt dag in dag uit voor het kind en heeft dus heel veel zorgtaken. Vader heeft erg weinig zorgtaken want hij woont 100 km verderop. Waarom kan hem niet gevraagd de reistijd op zich te nemen, als een manier om tenminste nog voor een klein deel de zorgtaken die moeder allemaal op zich neemt te compenseren? Waarom moet moeder dit er OOK nog bij pakken? Want zoals het nu is, wordt moeder gedwongen een deel van haar toch al zeer schaarse tijd waarin ze vrij is van zorgtaken op te geven om te rijden naar een vader die op het gebied van praktische verantwoordelijkheden vrijwel helemaal is uitgecheckt. De afstand is hierbij een belangrijke factor omdat in een half uurtje op en neer rijden een totaal andere belasting is dan drie uur rijden om je kind 100km verderop op te halen. Waarom is het juridisch toch zo vanzelfsprekend om die belasting te verdelen, terwijl er een partner is die vrijwel alle andere belasting al draagt en een ander die zich overal aan heeft onttrokken?

PS Dit staat los van wie er 100km verderop is gaan wonen. Je bent gewoon beiden ouders van het kind en het zou logisch moeten zijn dat beide ouders in principe ‘evenveel’ tijd aan hun kind blijven besteden. Als dat principe op deze vader wordt toegepast, komt hij er met twee ritjes in de twee weken heel makkelijk vanaf.

Als er sprake is van co-ouderschap met een 50/50 verdeling dan is het best redelijk om halen en brengen ook eerlijk te delen. Maar dan moet iemand niet 100 km verderop gaan wonen, en dat mag dan ook niet.

Nu er geen 50/50 verdeling is lijkt het me volstrekt onnodig dat halen en brengen wel zo verdeeld moet worden. Laat vader dat maar lekker zelf regelen, en anders komt zoon gewoon niet.

Mija schreef op 27-03-2023 om 14:03:

[..]

Wat ik juridisch echt niet goed snap is dat vervoer als aparte categorie geldt die standaard verdeeld moet worden. Deze moeder zorgt dag in dag uit voor het kind en heeft dus heel veel zorgtaken. Vader heeft erg weinig zorgtaken want hij woont 100 km verderop. Waarom kan hem niet gevraagd de reistijd op zich te nemen, als een manier om tenminste nog voor een klein deel de zorgtaken die moeder allemaal op zich neemt te compenseren? Waarom moet moeder dit er OOK nog bij pakken? Want zoals het nu is, wordt moeder gedwongen een deel van haar toch al zeer schaarse tijd waarin ze vrij is van zorgtaken op te geven om te rijden naar een vader die op het gebied van praktische verantwoordelijkheden vrijwel helemaal is uitgecheckt. De afstand is hierbij een belangrijke factor omdat in een half uurtje op en neer rijden een totaal andere belasting is dan drie uur rijden om je kind 100km verderop op te halen. Waarom is het juridisch toch zo vanzelfsprekend om die belasting te verdelen, terwijl er een partner is die vrijwel alle andere belasting al draagt en een ander die zich overal aan heeft onttrokken?

PS Dit staat los van wie er 100km verderop is gaan wonen. Je bent gewoon beiden ouders van het kind en het zou logisch moeten zijn dat beide ouders in principe ‘evenveel’ tijd aan hun kind blijven besteden. Als dat principe op deze vader wordt toegepast, komt hij er met twee ritjes in de twee weken heel makkelijk vanaf.

Off topic: Mee eens en dat is het vreemde aan de wetgeving: er is geen zorgplicht (behalve financieel). De wet ziet vader en moeder in zoverre gelijk dat het moeder ook vrij staat niet voor haar kind te willen zorgen. In de praktijk komt dat er op neer dat in de meeste gevallen de moeder het leeuwendeel van de opvoeding op zich neemt, want moeders laten hun kind niet aan hun lot over (een enkele uitzondering daargelaten). 

Nou kan je zeggen: wat heeft het kind er aan om een vader te dwingen voor haar te zorgen? Maar  er zou een voorbeeldwerking van uit kunnen gaan als de wet hier anders in gaat staan. Nu is het een verkapte zorgplicht voor vrouwen, want ja je hebt toch de keuze het niet te doen?

" Nu is het een verkapte zorgplicht voor vrouwen, want ja je hebt toch de keuze het niet te doen?"

Je hebt als ouders juridisch in dit opzicht een volstrekt gelijke positie. Je bent alletwee verantwoordelijk, vader net zo hard als moeder. En niet alleen financieel. Het ouderlijk gezag (en dat hebben beide ouders in principe na een echtscheiding) houdt in het recht en de plicht om het kind te verzorgen en op te voeden (ik moest het even nazoeken: art. 1:247 BW). In de praktijk doe je er echter weinig aan als een ouder die zorg feitelijk niet wil leveren. Als beide ouders niet willen en het kind aan zijn lot overlaten, komen op een gegeven moment de instanties langs om in te grijpen. 

Door de patronen in onze maatschappij zal een vader het iha makkelijker vinden om de zorg voor zijn kinderen over te laten aan zijn ex, de moeder, dan omgekeerd. Ook al omdat de taakverdeling tijdens de relatie vaak ook zo was. Als vader na de scheiding ineens wel besluit om de helft van de zorg op zich te nemen dan heeft hij in principe dat recht (dat komt ook niet altijd goed uit trouwens), maar als hij die zorg niet zo heel nodig hoeft is daar niet zo heel veel aan te doen. Maar daar heeft de wet niet zoveel mee te maken. 

In de praktijk doe je ook niet zoveel aan ouders die financieel niet bijdragen. We hebben het LBIO, maar als iemand zijn baan opzegt omdat hij geen zin heeft om bij te dragen, dan kan het LBIO nergens beslag op leggen. Tegen de tijd dat het LBIO erachter  is waar diegene een nieuwe baan heeft gevonden, ben je alweer maanden verder en begint het circus opnieuw. Been there!
Ik vind het in Nederland niet zo heel goed geregeld voor (meestal) moeders die alleen met de kinderen achterblijven en een weigerachtige ex hebben. 

Co-ouderschap is met deze afstand geheel niet haalbaar. In dit geval zou ik het fair vinden als vader de ritjes voor zijn rekening neemt.
Ik ken een jochie wiens ouders 300 km uit elkaar wonen en die doen de overdracht halverwege. Is anders ook niet te doen voor zowel vader als moeder als je zes uur in de auto zit om kind weg te brengen of op te halen.

Bij korte afstanden wordt er doorgaans ook niet zo moeilijk gedaan en kunnen kinderen ook veel eerder zelfstandig gaan. 

Zorgen voor is niet echt af te dwingen. Instanties komen pas om de hoek kijken als het al uit de klauwen is gelopen. En het kind is er dan de dupe van, dus doet vaak de ene ouder het maar waar de andere het laat afweten.