Kids weten nog van niets
Een maand geleden liet mijn man mij na een festival weten dat hij me na 13 jaar en 3 kindjes ging verlaten voor een andere vrouw. We zaten wel in een dipje in onze relatie, maar dit zag ik niet aankomen. Omdat hij onze kids nog de geplande vakantie naar Frankrijk gunde (we vertrekken op 21 juli) moest het nog voor iedereen verborgen blijven. Mijn ouders en mijn teamleidster wisten het wel onmiddellijk, want ik kon gewoon niet werken en heb haar meteen uitgelegd waarom. Gelukkig was en is ze heel begripvol. Mijn man is ondertussen al een weekend (kids waren op vakantie met de grootouders) en 2 nachten naar haar geweest, terwijl ik alleen achterbleef in ons huis. Wij wonen in Belgie, zij in Nederland. Nu heeft hij een huurhuis gevonden waar hij na onze terugkomst van Frankrijk wil intrekken. Hij wil ons huis ook zo snel mogelijk verkopen. Ik eet bijna niets meer, heb constant paniekaanvallen over hoe de kids gaan reageren, waar en hoe ik een huurhuis kan vinden dat ik kan veroorloven, maar ook vooral de eenzaamheid. Hij wil de kids de helft van de tijd. En het ergste is dat ik hem nog steeds graag zie, zelfs nu zou ik hem zo terugnemen. De gedachte dat hij bij een andere vrouw is, is emtioneel heel zwaar. Ik kan me op dit ogenblik echt niet voorstellen hoe ik hier over raak...
Ik wil je alleen maar heel veel sterkte wensen. Wat een klote situatie. Co ouderschap op afstand (40 min. rijden) werkt bij mij wel. Misschien fijn voor je om te horen. Je komt er wel!!! Geloof me ❤️
Mave84 schreef op 21-07-2022 om 09:34:
Ik wil je alleen maar heel veel sterkte wensen. Wat een klote situatie. Co ouderschap op afstand (40 min. rijden) werkt bij mij wel. Misschien fijn voor je om te horen. Je komt er wel!!! Geloof me ❤️
Co-ouderschap werkt alleen goed als je op goede voet met elkaar staat en goed kunt communiceren en op elkaar kunt vertrouwen qua afspraken nakomen e.d. en als je het beiden wilt. Je kunt het niet van elkaar eisen. Als je zo ver bij elkaar vandaan woont en je kind heeft bijvoorbeeld sportwedstrijden of een clubje of denk alleen maar aan naar school brengen/halen en daarna met een vriendje spelen (over en weer)....daar moet je dan wel heel goed over nadenken of beide ouders (en de kinderen!) dat aan kunnen. Ouders gaan hun kinderen echt niet blijven ophalen als je zo ver weg woont, dus dan komt er ofwel nooit een vriendje mee naar huis van vader of hij moet een paar keer per dag die rit doen om vriendje thuis te brengen....geloof me, dat doen de meesten niet. Als een breuk in goed gezamenlijk overleg is gegaan, dan zou co-ouderschap kunnen. In het geval van TO (destijds ook mijn situatie) wordt de scheiding en verhuizing zeg maar 'door de strot geduwd' (het is zijn eenzijdige beslissing waar ze het maaar mee heeft te doen) en is harmonieus co-ouderschap een heel pittig iets. Mijn ex is er uiteindelijk blij mee dat ik dat niet wilde, want nu kon hij met een ander nieuw liefje (met haar kind) verder weg gaan wonen. Het liefje waarom hij van mij wilde scheiden, verbrak de relatie toen ie daadwerkelijk met me in scheiding lag om met haar te kunnen trouwen.
Begrijp ik goed dat man wel een eigen woning heeft gevonden in jullie woonplaats en dat hij in feite part time gaan samenwonen met zijn vriendin op grotere afstand? In dat geval is co-ouderschap toch niet zo’n probleem? Dat op en neer rijden, gaat dan alleen over dingen die vergeten zijn. Maar dat zal geen probleem worden. Als hij ervoor heen en weer moet rijden, let hij vast wel op wat er mee moet naar jouw huis. Of je verzint er praktische oplossingen voor, bijvoorbeeld sportkleding op beide adressen. En welke spullen kun je nou echt geen week missen? Mij lijkt dat je hier ingroeit.
Als het enigszins mogelijk is, zou ik wel voor co-ouderschap gaan. Het is flink slikken en het zal ook echt wel heel erg wennen zijn. Maar op de lange duur is alle dagelijkse zorg alleen dragen behoorlijk pittig. Het kost veel energie en tijd en je kunt dan geen verantwoordelijkheden delen. Om jezelf de ruimte te gunnen een nieuw leven op te bouwen, met veel meer dan alleen zorg en opvoeding, zou ik zeker van vader blijven vragen dat hij zijn deel van de verantwoordelijkheid op zich neemt. Zo kunnen jullie je allebei ontplooien in de toekomst. Als jij alleen de verantwoordelijkheid draagt, is daar veel minder ruimte voor.
Buiten dit: ook ik vind het een enorme rotstreek van je man hoe hij dit doet. Dat hij je zo overvalt, je erg weinig tijd gunt om te verwerken wat er moet gebeuren en je zelf een beeld te vormen van wat jij wil en nodig hebt. En dan die vakantie waarin jij je voor de kinderen maar gezellig en normaal moet gedragen. Ik vind het schokkend dat hij vindt dat hij dat van jou kan verwachten. Het lijkt hem aan empathie te ontbreken. Ik begrijp best dat jij helemaal uit je evenwicht bent en je niet zo daadkrachtig voelt. Het is ook nogal wat. Je hele leven staat op zijn kop. Zorg dus voor een goede advocaat die zo goed en zo kwaad als dat gaat, zorgt dat jij alsnog de tijd krijgt om dit te laten landen en er goed uit te springen. Geef geen dingen toe om er maar vanaf te zijn of omdat je je zwak voelt. Laat dan iemand anders sterk zijn voor jou! Hou je taai!
@Mija, als ex en nieuwe lief elk apart blijven wonen (dat haal ik er inderdaad ook uit) dan ligt het er heel erg aan of nieuwe lief een kindje van hem wil en zo op termijn toch nog wil gaan samenwonen. We kennen de situatie natuurlijk niet, ook niet van nieuwe lief. Heeft zij al kinderen waarvoor ze daar moet blijven wonen? Willen zij en ex van TO samen een kindje? In laatste geval zullen ze vast willen gaan samenwonen. Als ze al kinderen heeft waarvoor ze in Ned blijft wonen en ze krijgen samen een kind dan zal ex van TO in Ned gaan wonen en zich op zijn nieuwe nestje richten en kan het hele co-ouderschap wat is opgebouwd weer op de schop. Veel dingen die natuurlijk onzeker zijn. Veel wijsheid nodig voor TO en ze moet absoluut een advocaat in de arm nemen die het zakelijk, praktisch en realistisch houdt.
Zij heeft een kind in Nederland die ze in co-ouderschap opvoedt. Mijn man had me al laten weten dat ze geen kinderen meer kan krijgen dus ik moest volgens hem dan ook niet bang zijn dat er nog een baby zou komen... Allemaal informatie die ik eigenlijk helemaal niet wilde weten. Ik wil het liefst zo min mogelijk over haar weten.
Mijn man zei ook dat hij liefst de verjaardagen van onze kids samen met mij wil vieren, en als het kan misschien ook feestdagen. Wanneer ik dan vraag hoe hij dan bijvoorbeeld kerst wil vieren en of zij dat dan niet met hem wil vieren, zegt hij "wie zegt dat we dan nog samen zijn?". Hij heeft tijdens 1 gesprek 3 keer dat zinnetje gezegd. Daar begrijp ik ook niets van. Dat was toch zijn bedoeling, met haar ervoor gaan?
@madee: mag ik vragen hoelang het duurde vooraleer je weer gelukkig(er) was, en wat je hiervoor gedaan hebt? Ik kan nu wel elke tip gebruiken. Zeker nu hij op vakantie elke avond gaat "wandelen", lees facetimen met haar.
Als je het mij vraagt, zegt hij dat om jou gunstig te stemmen zodat hij krijgt wat hij wil: het beste/leukste van alle partijen. Wel de lusten, niet de lasten: een eigen plekje voor hem zelf, terwijl hij zowel zijn oude als zijn nieuwe lief de zware taken laat opknappen en daar aanwaait op het moment dat het 'gezellig' is met verjaardag, feestdag, weekend, vakantie.... co-ouderschap wil hij omdat hij de kinderen niet kwijt wil, maar ik zou niet te veel verwachten van zijn opvoeding, hij zal de populaire vader willen uithangen terwijl jij alles weer mag herstellen/opknappen en de 'zeur' mag uithangen voor kinderen en hem, omdat jij wel verantwoordelijk neemt voor opvoeding en verzorging. En uiteindelijk gaat hij vast weer samenwonen of om de haverklap een nieuw liefje want hij wil zijn aandacht wel. Tot zover mijn visie op zijn motivatie en wat dat voor jou gaat inhouden als je daarin meegaat.
Toen mijn ex de scheiding meldde (voor mij totaal onverwacht) heb ik gezegd: "Oké, jij hebt bepaald dat we gaan scheiden, dan bepaal ik de manier waarop. Ik wil geen co-ouderschap, de kinderen blijven bij mij wonen en ze gaan om het weekend en de helft vd vakanties naar jou. Jij betaalt netjes hun alimentatie en we gaan niet vechten". Het voelde voor mij als een groot onrecht dat hij wilde scheiden zonder overleg en dat ik ook nog eens de kinderen zou kwijtraken voor de helft van de tijd! Zo vaak heb ik relatietherapie voorgesteld, die hij niet nodig vond (hij bleek bang te zijn dat zijn affaire dan aan het licht zou komen) Onze kinderen ook nog eens van mij afpakken (zo voelde dat, want zijn nieuwe lief zou dan in zijn tijd mijn kinderen verzorgen) vond ik te erg. Hij wilde niet dat ik een advocaat in de arm nam, maar dat heb ik natuurlijk wel gedaan. Zij heeft het namens en met mij netjes en eerlijk met hem geregeld. Toen zijn nieuwe lief het tijdens onze scheiding uitmaakte, ging onze scheiding wel makkelijker en heeft ie zelf bij mij willen uithuilen (maar onder geen beding wilde ik hem terug natuurlijk). Op een paar incidenten na (uitgevochten via mail en mediator, dus zonder de kinderen er iets van te laten merken) hebben we het goed gedaan en verloopt het prima, al moet ik hem nog steeds in de gaten houden of hij geen dubbele agenda heeft bij bepaalde dingen maar dat voel ik goed aan. Mijn kinderen waren toen 2 en 4, en nu dus 12 en 14 en het zijn heel fijne en normale kinderen, gezond ontwikkeld.
Mijn geluk begon toen ik na 7 maanden een eigen plekje had gevonden waar ik met de kinderen ging wonen. Daar heb ik eerst een kleine 2 maanden af en aan gehuild, gepauzeerd, gehuild, gepauzeerd en gehuild. Toen alles grondig opgeruimd en schoongemaakt in huis en toen verscheen er spontaan een leuke man in mijn leven. Ik wilde er eerst niets van weten maar hij was wel dusdanig leuk en goed voor me dat ik het toch heb aangedurfd, met eerlijk gezegd hoe ik in elkaar steekt en wat mijn 'rugzak' is. De nieuwe liefde was dus een klein jaar na de scheiding. En we hebben het rustig aan gedaan, hoewel het op een gegeven moment toch fijner was om samen te gaan wonen. De klik met mijn kinderen is super en veilig. Wanneer ik me echt weer gelukkig voelde durf ik niet te zeggen, maar het begon wel met een eigen woonplek en na de huilbuien. De leuke nieuwe man is een bonus (gaat ook niet zonder innerlijk werk hoor, het lijkt makkelijk maar het is ook hard werken). Ik ben nu 9 jaar met nieuwe lief samen en het gaat beter met me dan ooit, ondanks (of dankzij?) dat het veel heeft gekost aan emotioneel werk. Ook andere relaties gaan schuiven, dat kun je volgens mij niet tegenhouden. Sommige relaties worden sterker, andere verdwijnen en weer andere blijven zoals ze waren.
Hou je blik op de wat langere termijn gericht en laat je niet overbluffen of vleien door een dubbele agenda van je ex, neem bedenktijd voor wat jij eigenlijk wil en een advocaat, accepteer de scheiding, lik je wonden en maak nog iets moois van de rest van je leven!
PS: geluk is niet alleen afhankelijk van een partner/romantiek natuurlijk. Ook gezondheid, financiën, andere relaties, werk, huisvesting etc zijn factoren die meedoen in een gevoel van geluk of welbevinden. Als ik ook naar die factoren kijk bij mezelf, dan zijn die sinds de scheiding na de nodige inspanningen ook flink verbeterd. De scherpe kantjes van het verdriet, het bedrog, de pijn, de boosheid moeten er eerst af en dat duurt een tijdje. Voordat die er bij mij echt af waren, was ik wel een jaar of 3 à 4 verder. Maar in die tijd kun je ondertussen ook bouwen aan een nieuw leven.
@ Madee ten eerste ik ben heel blij voor je dat je leven nu heel leuk is.
Maar ik lees
"Ik wil geen co-ouderschap, de kinderen blijven bij mij wonen en ze gaan om het weekend en de helft vd vakanties naar jou. Jij betaalt netjes hun alimentatie en we gaan niet vechten". Het voelde voor mij als een groot onrecht dat hij wilde scheiden zonder overleg en dat ik ook nog eens de kinderen zou kwijtraken voor de helft van de tijd!"
En ik begrijp je gevoel daarin. Maar ik vind als de liefdesrelatie tussen 2 partners stopt. En helaas die kan eenzijdig worden opgezegd. En dat is heel pijnlijk. Maar de ander blijft ook ouder. En degene die de liefdesrelatie opzegt , zegt niet de ouder/kind relatie op. Die heeft ook recht op co-ouderschap.
Dus ja, ik vind man van TO een eikel dat hij een affaire is begonnen en ook nog samen met ze allen op vakantie willen, het toppunt van ongevoeligheid. Maar hij heeft ook recht op co-ouderschap.
@Lotte, het ligt ook aan de situatie, dat is per geval verschillend natuurlijk. Toch is co-ouderschap (in ieder geval 10 jaar geleden in Ned) geen recht dat iemand heeft. Zoiets kun je afspreken, in onderling goed overleg, als je daar allebei achterstaat. Maar niet als verplichting. Als 1 niet wil, dan zal er iets anders moeten worden overeengekomen. Je kunt het niet opdringen. Je blijft wel altijd allebei ouderlijk gezag hebben. Schoolkeuze e.d. heb ik altijd met ex samen bepaald. In mijn geval legde mijn ex zich bij mijn voorwaarden neer en hebben de kinderen een prima band met vader, die zich afspeelt in de vrije tijd. En hij belt tussendoor op vaste afspraak met de kinderen. Hij is er nu toch blij mee, want nu was hij vrij om 100 km verderop te gaan wonen met een andere nieuwe lief. Was met co-ouderschap erg lastig geworden. Hij haalt en brengt ze trouw, hij belt trouw en kinderalimentatie nooit gedoe mee gehad. En genoeg mogelijk om in overleg eens iets af te wijken van de afspraken.
Uiteindelijk is het in mijn geval ook co-ouderschap maar dan niet 50/50 van de tijd qua wonen en verzorgen. Wel altijd (echt altijd!) toegang/contact tussen kinderen en ouders als dat buiten de standaard afspraken voor wie dan ook maar nodig of wenselijk is.
in België is de wet jaren geleden aangepast, en is 50/50 de regel geworden. Enkel wanneer je kan aantonen dat de andere ouder niet in staat is om je kinderen correct op te voeden, kan er hier een aanpassing gebeuren. Maar dan moet het echt wel al heel erg zijn. De gedachte dat zij mee mijn kinderen zou opvoeden bezorgd me een paniekaanval. Maar aangezien ze een kind in NL heeft, zie ik niet in hoe ze dat beide gaan doen.
Ondertussen amuseren de kinds zich te pletter in Frankrijk. De beste vakantie ooit vinden ze... Dan breekt weer mijn hart. Elke 10 min (of zo lijkt het toch) chat hij met haar. Gisteren zat hij naast een van mijn zoontjes die het zag. Wie is dat papa, vroeg hij. Ken je die? Oh, das een vriendin van mij, antwoordde hij Hij kan zich niet eens inhouden tot hij alleen is. Soms verspreekt hij zich en noemt me dan schat of raakt mij aan, doet hij vriendelijk en maakt grapjes of vertelt hij over iets van ons verleden, en dan komt de spijt en het verdriet weer naar boven. Maar ik probeer me ook te richten op de kids, te oefenen voor wanneer ik binnenkort alleen met hen ben.
50/50 is een mooi uitgangspunt, maar als je op een uur rijden van elkaar woont is dat in de praktijk niet haalbaar met school, vrienden, sport, clubjes etc.
Ik vind zijn gedrag naar zijn gezin toe echt heel pijnlijk en niet respectvol.
Echt, wat een loser. Waarom is hij mee naar Frankrijk? Ik had hem thuisgelaten. Wat een toneelspeler. Ik zou er snel klaar mee zijn.
Zoals de meeste van jullie al zeiden, is deze vakantie inderdaad een marteling, voor mij. De eerste paar dagen ging het nog redelijk, maar ik heb nu 3 slechte dagen achter de rug.
Na alles wil ik nog steeds mijn man terug, ook al weet ik dat het niet zal gebeuren. Hij spreekt over dingen in de toekomst die hij met de kids wil doen en dan besef ik dat ik daar niet meer bij zal zijn, en daar heb ik het heel moeilijk mee. Ik zie hem zitten en dan wil ik niets liever dan hem vast te pakken en smeken om toch te blijven, om voor mij te kiezen. Dat doe ik natuurlijk niet, maar het maakt me kapot van verdriet.
Gisteren was het mijn verjaardag en ik heb me nog nooit zo eenzaam gevoeld...
Ik vind het gedrag van je man echt heel naar. Dat hij wil scheiden, dat kan. Maar dan wel verwachten dat jij mooi weer speelt op vakantie terwijl hij het gaat hebben over wat hij de periode daarna allemaal gaat doen met de kinderen zonder jou...echt stuitend en respectloos. Tuurlijk zal hij t.z.t. moeten communiceren over vakanties etc. Maar het is niet nodig om alles wat hij van plan is te communiceren.