Kind mag geen papa zeggen
Ex en ik hebben een heftige relatie achter de rug. In de relatie is zij zwanger geworden. De onderlinge spanningen gingen tjdens de zwangerschap door. Voor de geboorte van ons kind is de relatie beeindigd. Ik was bij de geboorte aanwezig en heb ons kind erkend. Sinds de geboorte heb ik diverse malen omgang gehad met ons kind, d.w.z ik mocht hem ontmoeten bij mijn ex thuis onder haar voorwaarden.
In zijn achtste maand is de toegang tot mijn zoontje geweigerd door mijn ex. Hierop ben ik een juridsche procedure begonnen, met als doel een formele omgangsregeling te krijgen. Nu -een jaar later en eveneens niet uitgevoerde tussenvonnissen en een kort geding en een einduitspraak van de rechter- is de omgang weer op gang aan het komen.
Mijn ex geeft aan dat onze zoon (bijna 2) inmiddels een andere persoon papa noemt. Om hem niet te verwarren, mag hij mij van haar geen papa noemen. Zij eist van mij dat ik onze zoon aanleer om mij, maar ook mijn familie bij de voornaam aan te spreken. Mijn oudere zoon mag geen broer genoemd worden. Ik ben het niet met haar eens.
Wat vinden jullie hiervan?
Verschrikkellijk
ik heb echt met verbazing je posting gelezen.
want doen mensen hun kinderen toch allemaal aan.
kind mag zn eigen vader geen papa noemen!!
weet je zoon wel dat jij zijn echte vader bent? of is het je zoon aangeleerd dat die andere man zijn echte vader is?
ik vraag me gelijk af,wat je hier tegen zou kunnen doen,maar ik zelf denk erg weinig,omdat je geen er geen vat op hebt wat er allemaal bij je ex thuis gezegt wordt.
maar wel goed dat er weer een omgangsregeling is met je zoon.
en voor de rest kan ik je alleen maar veel geluk en wijsheid toe wensen,want ik vindt dit wel heel erg!
groet nina
Anderzijds
Het loopt kennelijk niet tussen jou en je ex zoals het hoort (wiens schuld dat dan ook is), het kind heeft inmiddels een warm thuis met een vaderfiguur en een moederfiguur, daarbinnen misschien ook nog broertjes/zusjes, waarom mag hij degene die hem toch opvoedt en verzorgt dan geen papa noemen? Je zou ook blij kunnen zijn voor het kind, dat het in gezinsverband opgroeit. Er wordt hier nu wel heel hard geroepen dat het erg is voor het kind dat hij geen papa mag zeggen, maar zou hij er nu werkelijk zoveel last van hebben? Of is het de biologische ouder zelf die er moeite mee heeft en ongeacht hoe het voor het kind aanvoelt (het zegt hem waarschijnlijk niets), papa genoemd wil worden? Zou je je net beter richten op de momenten van samenzijn en de inhoud daarvan ipv hier herrie over te maken? Ongeacht wie er gelijk heeft, het kind wordt de dupe van een strijd hierover.
Emine
Dochterlief was 18 maanden oud...
...toen ex en ik uit elkaar gingen. Vanaf begin was de contact vrij onregelmatig van zijn kant uit.
Als zij 2 was, ontmoette ik mijn huidige man en het klikkte meteen enorm tussen hun. Terwijl ik haar nooit iets gezeggt heb in de stijl van "Dit is je nieuwe papa" of zoiets, en toch noemte zij hem op eens "papa".
Wij hadden iets van: "We gaan het haar niet verbieden, dit te zeggen, hoe moeten wij haar zo'n verbod uitleggen?"
Toen dochterlief 3 was, kwam ex op eens weer opdagen naardat er 1 jaar geen contact geweest is, best een lange tijd gezien dochterliefs leeftijd toen. Ex heeft een psychische aandoening en deze maakt het hem onmogelijk, continuiteit te waarborgen in z'n contacten en kinderen op deze leeftijd vergeten natuurlijk snel, maar op eens wilde hij haar wel weer zien.
Het was begeleide omgang en wij moesten dochterlief natuurlijk een beetje hierop voorbereiden, maar da's allemaal best ingewikkelt om uit te leggen aan een kind van 3.
Dus wij hebben het mogelijkst makkelijk gedaan en haar gezeggt, dat zij naast papa ook nog een vader heeft (m'n ex dus). En dat zij een bijzonder lief kind is, omdat zij een papa en een vader heeft, en bij veel kinderen is papa en vader dezelfde persoon, maar zij heeft 2 personen, in deze trant dus - de termen papa en vader waren alleen maar, om het duidelijker te maken voor haar.
Toen zij ouder werd, was het uitleggen wat makkelijker - inmiddels weet zij gewoon, dat zij 2 papas heeft en noemt ze ook allebei zo, ex soms ook bij zijn voornaam.
Maar zeker jongere kinderen zijn erg conservatief in hun wijze van denken: Papa is gewoon degene, die eten geeft, luiers verschoont etc, over genetische feiten maken kinderen zich echt geen druk.
Dus neem het vooral niet persoonlijk, dat je kind nu papa zeggt tegen een andere man en niet tegen jouw - als de contact een beetje stabiel is, gaat hij je later ook papa noemen of bij je voornaam.
Dat maakt ook verder niks uit, hoe hij je noemt - belangrijk is, dat hij weet, dat hij 2 papas heeft. En als ze hiermee opgroeien, vinden ze echt oplossingen voor dat soort dingen. Nog niet met 2 dan, maar zo met ongeveer 6 jaar beginnen ze hiermee. Belangrijk is alleen, dat er geen druk komt van ex of jou.
Helaas zijn hierover ook geen boeken te vinden, ik zat en zit vaak ook met m'n handen in mijn haaren, omdat ik niet weet, hoe ik dochterlief bepaalte dingen moet uitleggen. Ik ga met mijn gevoel en het lukkt best goed zo.
Sterkte ermee!
Niet strijden maar focussen
Ik sluit me bij een aantal andere sprekers aan. Ga de strijd hierover niet aan. Hoe pijnlijk het ook is (want dat begrijp ik wel) het is niet in het belang van je kind om dit uit te vechten. Richt je op de inhoud van je vaderrol en de band tussen jullie, niet op hoe hij je noemt. Dit pijnlijke feit dwingt jou om heel sterk te focussen op dat wat belangrijk is tussen jou en je kind.
Dat argument over vewarring is natuurlijk ronduit flauwekul. Het kind kan zowel jou als de partner van je ex papa voornaam noemen. Dan is er geen enkele sprake van verwarring. Ik zou dat geloof ik niet met ex aangaan maar gewoon je kind voorzichtig aanmoedigen je zo te noemen en de nieuwe partner van ex zelf ook papa voornaam te noemen. Zo haal je alle spanning voor je kind eraf en zal het kind bij jou ruimte en ontspanning ervaren die het niet bij je ex ervaart. Dat draagt enorm bij tot een veilige en intieme band! Natuurlijk is de voorwaarde om dit te doen wel dat je dit zelf emotioneel bolwerkt. Ik kan me voorstellen dat het echt heel erg moeilijk is om met droge ogen een andere man papa van je eigen kind te noemen. Sterkte ermee!
Groet, Jo Hanna
Kind laten bepalen
wij hebben onze dochter gewoon zelf laten bepalen hoe ze iedereen noemt. Haar vader is papa of papa S. Ik ben als we 1 op 1 zijn mama. Haar bonusmoeder is altijd mama E. en als bonusmam en ik er beiden zijn ben ik mama A, maar wel voor haar het eerste aanspreekpunt. Ze zal bij hun thuis dan aan mij vragen of ze iets mag drinken.
Deed absoluut pijn in het begin dat ze tegen iemand anders mama zei. Maar voor haar is dit goed. Zij weet dondersgoed wie wie is, en als iemand aan haar vraagt of mama E. haar mama is dan zegt ze: nee, mijn kadootjes mama, mijn mama is mama A. Met een diep beledigde blik, want dat snapt iedereen toch.
Parishi
Zo te lezen zijn er wat procedures geweest, dus je zult die mensen van de Raad voor de Kinderbescherming wel hebben horen praten op de zitting over gezamenlijke verantwoordelijkheid en belang van het kind enzo.
Het hele idee achter die regeling over omgang is dat er een band tussen kind en ouder kan bestaan. En dan is het natuurlijk niet de bedoeling dat die meneer met wie die omgang plaatsvindt wordt weggezet als de een of andere buitenstaander.
Je kunt niet eisen dat je kind je papa noemt. Maar dat schrijf je ook niet. Je schrijft dat ex erop staat dat jij het kind verbiedt je papa te noemen. Dat is onfatsoenlijk, en ook zeker in strijd met de bedoeling van de omgangsregeling.
Als je ex dit ooit eens op schrift zet zou ik dat bewaren, voor als er ooit weer eens een procedure komt.
Sorry voor deze procedure-invalshoek, maar ik ben jurist en lijd nogal aan beroepsdeformatie.
Sterkte
Temet
Kind mag geen papa zeggen
Dank voor de reacties tot zo ver!
'Verschrikkelijk, erg, pijnlijk, dwaas, niet netjes, bizar' zijn allemaal zaken die ook bij mij opkwamen toen ik de geschreven teksten van mijn ex las.
Mijn eerste reactie naar mijn ex was: dat ik niet voor verwarring wilde zorgen en mij de eerste ontmoetingen niet expliciet als papa zou voorstellen. Enigzins begripvol, dacht ik... Haar reactie daarop was dat zij maatregelen zou treffen als zou blijken dat mijn zoon mij papa danwel papa Parishi zou noemen.
Dat een verbroken relatie een emotionele nasleep krijgt en kan zorgen voor wrok naar elkaar toe is bekend, zo ook bij ons. Om de zaken niet onnodig te laten escaleren ben ik niet verder ingegaan op haar 'regel'.
Bij mijn ontmoeting vandaag was het wel weer raar om zinnen aan te horen als: 'kijk Parishi is gekomen, ga maar met Parishi mee, Parishi brengt je zo weer terug, etc.'. Het rare is, dat ik tot maart dit jaar in de weinige ontmoetingen die ik met ons zoontje had, wel als papa werd geintroduceerd. Toen sprak hij nog niet, nu kan hij enigzins mensen benoemen.
Wat mij raakt hier in is niet het feit dat hij waarschijnlijk een ander papa noemt. Als er een familieband is ontstaan met een verzorgende (danwel aanwezige) nieuwe vriend van mijn ex, dan vind ik het niet onlogisch dat hij papa (X) wordt genoemd.
Maar een juiste argument is toch niet dat ik geen opvoedende rol heb (gehad) en daarom geen papa genoemd mag worden. De relatie is verbroken, dat was een gezamenlijke keus, maar dat omgang mij is geweigerd is toch geen keus van mij.
Het gaat inderdaad om het opbouwen van een band met mijn jongste zoon. Hierbij zal ik mij opstellen als liefhebbende vader, net zoals ik dat doe voor mijn oudste zoon (7) die 3 tot 4 dagen bij mij verblijft. Maar je moet je toch op e.o.a. manier voorstellen aan een kind? Opvoedkundig lijkt het mij ook niet altijd even netjes om kinderen aan te leren om volwassenen bij voornaam te noemen. En dan een stukje persoonlijk/gevoelsmatig: het voelt toch wel heel vreemd aan als ja als vader door het ene kind papa genoemd, terwijl het andere kind dat niet doet omdat het niet mag van zijn moeder.
Vreemd!
Vreemd dat ze niet moeilijk doet bij je oudste zoon, maar wel bij je jongste.
Dat doet bij mij een vaag vermoeden rijzen dat je jongste misschien niet jouw biologische kind is? (Sorry als ik hiermee iets heel doms zeg, het is niet mijn bedoeling je te kwetsen..)
Gr. Poezie.
Poezie
Mijn oudste zoon komt voort uit een andere relatie, die jammergenoeg slechts 11 jaar heeft geduurd.
Voornaam
Het is denk ik even niet anders dan dat je zoon je bij de voornaam noemt.Ik zou daar (hoe terecht ook want ik vind het echt zot) daar nu even geen strijd over aangaan.Je ex lijkt me niet de gemakkelijkste.Op een gegeven moment zal het je zoon duidelijk zijn dat jij zijn vader bent.Respect zit niet in het al dan niet noemen van voornamen maar in de band die je samen hebt. Veel geluk met je zoon.
Damajo
Bedankt voor de reacties
De woorden van Damajo lijken mij een goede afsluiting.
Ik laat het voorlopig voor wat het is. De tijd zal idd uitwijzen hoe mijn opstelling naar mijn jongste zoon door hem wordt gewaardeerd.
Dank allemaal!
Uiteindelijk zal zij hier niks van hebben...
...want op z'n laatst als hij in de puberteit komt, zal je zoon beginnen - voor haar lastige - vragen te stellen. En als hij dan uitvindt, dat zijn moeder de contact zo moelijk gemaakt heeft, kan dat een breuk in hun moeder-zoon-relatie betekenen.
Punt is wel, als hij je ooit hierna vraagt, moet jij wel bewijzen kunnen, dat jij je best gedaan heb, om de contact met hem te houden - anders staat haar woord tegen jouw woord.
Wij bewaren elke email, elke sms, elke vorm van communicatie die wij met mijn ex hebben. Om dochterlief later te kunnen bewijzen, dat wij de contact nooit tegen gehouden hebben, maar juist bevordert.
Dus als zij ooit als rebelse puber tegen ons zeggt, dat het onzer fout is, dat haar biologische vader er nooit was, kunnen wij wel aantonen, dat het niet zo was.
Want hij wil haar niet zien. Wij wonen nu 6 jaar in NL, hebben hem zo vaak uitgenodigt, om langs te komen. Hij zeggt altijd, dat hij geen geld heeft - maar heeft genoeg geld, om naar zijn land van afkomst te reizen, familie in heel Europa te bezoeken - maar nooit z'n dochter.
Dit doet haar pijn, dus doet het automatisch ook mij pijn. Ook al is hij een hufter 1ste klas, maar zij heeft in mijn ogen toch het recht, hem te ontmoeten en de een of andere soort van band met hem te hebben? Maar dat recht ontneemt hij haar.