Kind voelt zich achtergesteld
Twijfel een beetje of ik mijn verhaal hier neer zal zetten. Weet niet wat ik aan antwoorden verwacht en misschien denk ik het antwoord zelf al wel te weten. Heb ook geen zin om moeilijk te doen, maar denk dat ik mijn frustratie gewoon even kwijt moet. En wie weet schrijft iemand van jullie nog iets waar ik niet aan gedacht heb. En anders ben ik in ieder geval even wat frustratie kwijt (tja, je spreekt weinig mensen in deze periode).
Zal niet te teveel details noemen, mogelijk lijk ik daardoor wat kort door de bocht, speelt al langer.
Ex is hier een paar jaar geleden weg gegaan, toen hij verliefd werd op een ander. Daar trok hij direct in en ik bleef achter met 3 kinderen in (toen) basisschoolleeftijd. Ex wilde geen omgang met de kinderen. Woonruimte van nieuwe vriendin was te klein en zij had zelf ook al kinderen. Samen met nieuwe vriendin kreeg ex ook een kind, waarna ook die relatie stuk liep en ex met een volgende vriendin ging samen wonen.
Hele scheiding heeft er bij 2 kinderen best ingehakt en ook het feit dat er geen omgang met vader mogelijk was. Derde kind was wat jonger en heeft veel minder van de situatie meegekregen. Dit kind is echt stapelgek op vader en ik weet zeker vader ook op dit kind. Zelf kan ik prima met vader en nieuwe vriendin opschieten en we komen ook gewoon bij elkaar over de vloer.
Vader wil echter nog steeds geen omgang met de kinderen hier, maar heeft wel een regeling met kind 4. Oudste twee hebben zich hier bij neergelegd en zien die situatie als een gegeven. Jongste kind heeft wel veel behoefte aan contact met vader. Vader lijkt niet te beseffen dat ook een inmiddels beginnende puber behoefte heeft aan een vader. Geeft aan dat de woonruimte ook nu te klein is om dit kind er af en toe bij te hebben. Heb ik mijn bedenkingen over, maar prima. Kind vindt dit lastig, waarom ik niet en kind 4 wel? En het is niet alleen met omgang, maar ook met bijvoorbeeld verjaardagen en vakanties. Of gewoon zoiets simpels als en spaarpot die er staat voor kind 4, maar niet voor kind 1-3. Kind betrekt dit op zichzelf en denkt dat vader een voorkeur heeft.
Ik betwijfel of het voorkeur is. Denk dat vader het niet overziet. Heb dit al meerdere keren aangekaart, maar dan ben ik toch de zeurende ex. Ook van kinderen zelf neemt ex dit niet aan. En heus, ik laat het wel los, maar soms als ik zie wat het met kind doet, heb ik gewoon even de balen.
wat rot
Maar je kunt niks, denk ik. Allen je kind steunen. Dit wie haar/zijn vader is. Kind zal daar mee moeten leven. Maar keihard is het wel.
Erg zakkerig van vader.
Pijnlijke situatie
Heel pijnlijk om te lezen dat sommige mensen het leed niet kunnen overzien, dat zij aanrichten in de ontwikkeling van kwetsbare kinderen!
Toen hij nog samen was met jou, deed hij toen wel veel met de kinderen of liet hij toen ook alles over aan jou?
Goh
Ik vind het echt triest voor jouw kinderen. En jongste voelt zich achtergesteld schrijf je, maar hij wordt ook daadwerkelijk achtergesteld door zijn vader. Ik vind het wel oprecht knap dat je nog op goede voet staat met deze meneer.
Misschien een.klein tipje: je bent absoluut geen zeurende ex, je komt op voor jouw kinderen die ook recht hebben op enige aandacht van hun vader.
vriendin van ex
Je ex is een eikel. Je schrijft dat je prima met zijn nieuwe vriendin kunt omgaan, is het niet mogelijk om via haar iets te bereiken?
Voelt...
Bedankt voor jullie reacties! Moest het gisteren gewoon even kwijt en dan is het toch fijn om jullie reacties te lezen.
Jutta, je merkt op dat ik schrijf dat kind zich achtergesteld voelt, maar dat het ook achtergesteld wordt. Ik denk dat je gelijk hebt. Zo ervaren de kinderen en ik het in ieder geval wel. Ex zelf ervaart het niet zo. Ik kan ex echter niet veranderen en wat jullie schrijven, is ook wat ik ervaar. We moeten gewoon met deze situatie dealen. Wel ben ik soms zoekende hoe ik mijn kinderen hier het best in steun. Het is en blijft immers hun vader en ik wil hem niet zwart maken ten opzichte van hen. En al is ie al jaren weg, het blijft soms zoeken hoe ik ze steun, ook omdat ze allemaal wat anders nodig hebben. Professionele hulp met hun emoties heb ik aangeboden, maar willen ze liever niet.
Oudste kind overziet inmiddels dat het een andere mening heeft over wat je van een vader mag verwachten dan vader zelf. Kind geeft aan gehard te zijn door de situatie en een en anders anders aan te willen pakken als het zelf ooit kinderen heeft. Verder vindt dit kind het nu gewoon een stukje domheid van vader.
Tweede kind is vooral nog erg boos op vader. Heeft nog niet zo goed door dat de boosheid veroorzaakt wordt, doordat het wel erg van vader houdt. Je bent niet zo boos als je je in de steek gelaten voelt door iemand waar je niet om geeft. Dit kind kan ik ook redelijk steunen. Boosheid mag. En ik probeer uit te leggen dat je het meest boos kunt zijn op de mensen waar je het meest om geeft. Dat lijkt te helpen. Kind heeft voor zichzelf een modus gevonden door vader te beschouwen als een soort oom. Soms is ie er en heb je het leuk, maar vaak is ie er ook niet. Dit kind bouwt dus eigenlijk ook niet meer op vader.
Laatste kind is de jongste. Dit kind heeft de emoties rondom de scheiding minder bewust meegemaakt. Een vader die er soms wel en soms niet was, was voor dit kind eigenlijk gewoon. Situatie voor de scheiding kan dit kind zich niet herinneren. Toen vader nog met de moeder van kind 4 woonde, was het ook soort van logisch dat kind 4 vader vaker zag. Nu woont vader daar al een tijdje niet meer en is mijn jongste kind inmiddels wat ouder. Dit kind ziet nu aan kind 4 hoe het ook kan. Dat doet heel veel met het gevoel. Kind wil dat ook graag. Geeft dat aan bij vader en bij mij. Vader gaat daar niet op in en mijn jongste betrekt dat op zichzelf. Natuurlijk leg ik uit dat dat niet nodig is. Ik hoef niet te doen alsof, als ik zeg dat ik geloof dat vader ook van jongste houdt.
Zijn keuze voor wat betreft mijn kinderen, verafschuw ik. Heb hier meer dan eens met hem over gesproken, bij voorkeur op een moment dat het me niet hoog zat. Ex staat hier echter compleet anders in dan ik. Die is er echt van overtuigd dat grotere kinderen minder hard een vader nodig hebben. Denkt dat hij de kinderen niets te bieden heeft, omdat ik meer verdien. Ik heb hem gezegd dat de kinderen juist vooral liefde en aandacht nodig hebben. Gewoon aanwezigheid is meer dan genoeg. Hoeft geen geld te kosten, samen op de bank een film kijken, kan al leuk zijn. Ex staat daar anders in en zegt dat dat de reden is dat hij geen omgang wil. Discussie daarover is niet mogelijk.
Gebrek aan omgang lukt me nog wel om uit te leggen, maar op veel punten is dat lastiger. Gewoon een voorbeeld: ex heeft met vriendin en kind 4 een abonnement op een dierenpark en gaat daar regelmatig heen. Mijn jongste zou graag mee gaan, leuk met kind 4 en vader. Ik kan niet in portemonnee vader kijken, dus kan niet beoordelen of hij dit kan betalen (ok, wringt wel wat dat het wel allemaal met kind 4 kan). Heb daarom bij ex voorgesteld dat ik een abonnement voor jongste af wil sluiten voor dat dierenpark, zodat het hem niets kost. Kan ook gewoon geld voor een ijsje meegeven, zodat financiën geen belemmering hoeven te zijn. Toch wil ex dit niet.
Vakantie net zoiets. Huisje met voldoende slaapkamers. Kind 4 mag mee. Jongste is stapelgek op dit kind. Aangeboden om de extra toeristenbelasting plus verblijfskosten voor mijn kind te betalen, maar mag niet mee. Liefst zou ik hem wakkers schudden, maar dat lukt me niet, toch wil ik kind graag dit gevoel besparen.
Oudste heeft vader een tijdje terug een bericht gestuurd om een en ander duidelijk te maken. Geschreven dat een vader niet alleen voor de leuke dingen is, maar ook voor de minder leuke en dat woordenwisselingen daar gewoon bij horen en dat ook zij een vader nodig hebben. Zelfs dat word ervaren als gezeur. Kortom, ik kan dat niet veranderen, maar wil ook jongste kind graag helpen met dit gevoel.
Vriendin
@Miekemieke: was al met mijn vorige bericht bezig toen jij het jouwe schreef. Had dat dus nog niet gelezen. Heb inderdaad al wel eens geprobeerd om het met vriendin te bespreken. Dan krijg ik te horen dat omgang misschien wel kan als ze meer woonruimte hebben. Voor de andere dingen krijg ik smoesjes.
Als ik net niet lekker in mijn vel zit, dan denk ik wel eens dat het voor haar natuurlijk leuker is om met een kleuter te pronken dan met een puber. Dat slaat natuurlijk nergens op. Boodschap komt ook bij haar niet aan zover ik kan zien.
Wat ik lees
Een afschuwelijke kwetsende situatie is dit voor de kinderen. Maar wat ik lees is dat vader zichzelf mislukt ziet omdat hij financieel niet voor zijn kinderen kan zorgen. Bij veel mannen, gezinnen en culturen is vader er voor het geld. Maar weinig mannen kunnen er tegen als de vrouw kostwinner is. Ze willen dat wel, tot het zover is. Komt je ex uit een gezin waar geld bij vader vandaan kwam?
Dat jij wil bijbetalen zodat een ander kind ook mee kan, kan juist slecht vallen. Weer een teken dat hij niet voor zijn kinderen kan zorgen financieel. Het is de vraag of jij dat idee en pijnpunt weg kan nemen. Jij bent er misschien wel de veroorzaker van. Niet bewust, maar zo ziet hij dat.
Met mijn ex heb ik ook veel gedoe gehad over geld. En ik heb hem nergens meer mee op de kast gekregen dan met de opmerking (na heel veel gedreig en gezeik) dan dat mijn vriend betaalde voor het kind wat ik met mijn ex had. Hoe graag mijn ex zelf niet wilde betalen, mijn vriend mocht dat zeker niet.
Ik denk juist dat je je terug moet trekken. Niet telkens proberen een kind bij vader te schuiven. Of het echt tot een oplossing komt durf ik niet te zeggen. Sterkte.
Dat is het niet
Doenja, bedankt voor je reactie en jouw blik op de situatie. Ik zou me veel situaties voor kunnen stellen waar dit speelt en daarom vind ik het fijn dat je dit benoemt. Dit is echter hier het probleem zeker niet. Ex ziet zichzelf zeker niet als mislukt, eerder het tegengestelde. Zelfvertrouwen en geloof in zichzelf zijn echt sterke kanten van hem en dat lagere inkomen is een bewuste keuze. Ook heeft hij er totaal geen problemen mee als ik iets betaal. Ik zal niet in details treden, maar geloof me als ik zeg dat ze hier gemakkelijk om geld komen vragen. Misschien komt het omdat ik liever geen kwaad over hem spreek, dat ik die indruk wek.
Terugtrekken heb ik in het verleden al eens geprobeerd. Toen hebben de kinderen hun vader bijna een jaar niet gezien.
Je opmerking ‘niet telkens een kind bij vader proberen te schuiven’ valt echter wel een beetje verkeerd. Ik dacht dat ik in mijn eerste bericht al wel had beschreven dat ik dat juist niet deed. Sowieso valt er met pubers weinig te schuiven, maar ik heb ook geschreven dat ik echt wel door heb dat ik de situatie niet kan veranderen, maar dat het me vooral om het gevoel van in dit geval jongste kind gaat. Ik geef in voorgaande bericht een paar voorbeelden dat ik heb geprobeerd eventuele belemmeringen voor hem weg te halen, om aan te geven dat die belemmeringen het probleem niet zijn. Het is niet zo dat ik dat steeds doe.
Zeuren
Doorgaans ervaart men boodschappen van een ander als gezeur als het maar doorgaat.
En laten wij (mensen) nu helaas net gewoontedieren zijn...
Het klinkt mij ook toe alsof je steeds maar weer in de herhaling gaat. (geen aanval dus hé! Ik blijf zelf ook hangen in bepaalde thematieken)
Dat kan grote invloed hebben op je kinderen en zelfs hun emoties hierin. Ze zien jou niet accepteren en verder gaan, en dus...
Ik zou hem juist eens goed de waarheid gaan vertellen. Is ie helemaal betoeterd, om zo met je kinderen om te gaan. Het is NIET ok en dat mag hij weten ook.
En het daarna toch echt gaan loslaten.
Blijf niet trekken, ervaar hoe dingen gaan lopen als jij je terugtrekt, en heb daar verdriet van.
En richt je vervolgens op jezelf, wat heb jij nodig. En hoe kun je jezelf dat gaan geven zonder je ex nog nodig te hebben.
Heb je bijv een soort van 'mede-ouder' nodig, zoek die dan. Ga er actief naar op zoek. Ontrafel voor jezelf wat je precies nodig hebt en/of graag wilt. Misschien kun je al die aspecten niet in 1 persoon vinden maar wel in meerdere of in een groepje, vereniging. Of in jezelf. Of...
Al eerder losgelaten
Nogmaals is heb het al eerder losgelaten. Feit is dat ex zo is en dat verander ik niet. Ik heb dat geaccepteerd en oudsten ook. Bewustwording bij jongste speelt echter nu en die heeft het nog niet geaccepteerd en ik merk dat dat emotioneel veel met dit kind doet. Vraag was vooral hoe ik dit kind kon helpen, niet hoe ik de situatie kon veranderen.
Gevoel erkennen
Ja je wordt achter gesteld en ruimte geven aan de gevoelens die daarna komen.
Aardig zijn over vader, betekent niet dat je gevoelens moet negeren of bagatelliseren. Ja je vader stelt je achter en nee dat is niet leuk en terecht dat je boos bent.
Dan lees ik verkeerd
Ik las dat je nog steeds de situatie probeert 'te fixen' (belemmeringen weghalen) waardoor ik me afvraag of je de situatie dus wel accepteert. (hetgeen me ook hels moeilijk lijkt)
Met accepteren straal je dat ook uit naar je kind en kun je hem zeker, zij het indirect, goed helpen.
Ik zou stoppen met zijn gedrag vergoelijken, het is niet ok wat hij doet.
Als je hem zelf niet de oren wilt wassen kun je ook je kind stimuleren dat te doen. Als je kind zich niet geliefd voelt is dat een boodschap die hij moet leren uitdragen naar zijn vader.
Bedankt!
Bedankt voor het meedenken! Dat is inderdaad het spoor waar ik nu voor dit kind meestal op zit! Ook met dit kind ga ik uiteindelijk wel een weg vinden, maar soms heb ik gewoon even zwaar de balen van het gevoel dat haar bezorgd wordt en dat was dus vandeweek even zo.
Zeker balen
Maar wellicht kun je het iets meer van de kinderen af halen. Blijkbaar is de relatie met jou en hun vader zodanig verbroken, dat hij dat schip achter zich verbrandt heeft. Dat heeft waarschijnlijk niet zoveel met de kinderen te maken, het is geen kinderhater blijkbaar, maar met de manier waarop hij de relatie achter zich wil laten en bloijkbaar een volstrekt nieuwe start wilde maken.
Wat je mening daarover ook is, ik denk dat een dergelijke voorstelling van zaken meer recht doet aan de situatie en de last minder bij de kinderen legt.
'Oudste kind overziet inmiddels dat het een andere mening heeft over wat je van een vader mag verwachten dan vader zelf.' Herkenbaar. en mijn ervaring is dat de middelste en de jongste op een dag eenzelfde proces doormaken. Ik zie wel dat na de boosheid daarover er ook een ander soort acceptatie is gekomen: dan is dit zo. Vaak weten ze nog beter te benoemen wat de problemen zijn dan ikzelf, dat helpt mij ook weer. Zo hebben ze inmiddels ook een mening over mij als persoonlijkheid en mijn manier van leven en moeder zijn. Ik ben al ene paar stappen verder in het hele proces en zie de kinderen door dat proces heen gewoon volwassen mensen worden, met hun schrammen en butsen wellicht, maar ook of juist daardoor sterker, duidelijke identiteit, bestand tegen wat weerstand etc. En zeker van plan om het op sommige punten anders te doen. Prima, toch!
Tsjor