Kinderen bij de andere ouder

Bir_F schreef op 30-09-2024 om 10:06:

Ik herken dus haar gevoel als haar kind niet bij haar is. Dat ze een beetje aan het overleven is tot ze weer thuis is.
Maar dan? Hoe kun je dat ‘beter’ maken?

Vooral niet thuis gaan zitten kniezen. Dus afleiding zoeken, jezelf bezig houden. Ik werkte extra lange dagen als mijn kinderen er niet waren, dan bouwde ik overuren op die ik opnam in de week dat ze er wel waren. In de avond hobby's: koken (ook voor vrienden), sport (bewegen is heel belangrijk!), muziek, lezen, film kijken, dit alles als het kan in clubverband zodat je mensen ziet. In het weekend vrienden opzoeken, blijven logeren, wandelen in een natuurgebied, naar een museum, een dag naar het strand enz.

Ik had ook een onbetrouwbare ex die de kinderen lang niet altijd goed behandelde. Maar na verloop van tijd begon ik toch te genieten van het feit dat ik niet meer altijd hoefde te zorgen, dat ik dat de helft van de tijd mocht loslaten en mocht doen wat goed voor MIJ was.

BirF, de eerste weken/maanden kun je haar wat vaker op sleeptouw nemen, dingen organiseren en haar meenemen.

Waarom koken als er toch geen kinderen zijn? Omdat je dat waard bent. Omdat het goed is om voor jezelf te zorgen en jouw kinderen dat ook voor jou willen. Als je emoties je overvallen op de dagen dat ze er niet zijn, is het advies; maak de dagen makkelijker. Kook extra op de dag dat ze er wel zijn. Zodat je niet hoeft te koken, als het niet lukt. Spreek af met anderen, ga sporten, ga naar buiten. Lees het boek waar je niet aan toe kwam, verf die ene kamer. Steek jezelf in een nieuwe outfit, dans en leef! Je moet in de periode dat ze er niet zijn ook positieve ervaringen opdoen, anders worden de negatieve ervaringen alleen maar meer en gaat dat gevoel zich nestelen.

Moederkareltje schreef op 30-09-2024 om 11:05:

Als een vader niet goed voor kind zorgt kun je er simpelweg niet aan wennen lijkt me. Ik zou mijn kind dan nog liever ontvoeren, bewijs verzamelen dat het een lul is zodat hij onder toezicht moet zijn met de kinderen of hem onder een auto laten komen per ongeluk, vader niet kind.

Daar mag je van dromen, maar het natuurlijk niet uitvoeren. Dan is hun vader dood en zit hun moeder in de gevangenis, dat kijkt me niet optimaal voor de kinderen.

En bij de eerste optie moet er wel echt wat aan de hand zijn, want alleen een lul zijn is echt niet genoeg. 
Beter een slechte vader dan geen vader lijkt toch vaak het motto...

Evaluna schreef op 30-09-2024 om 12:16:

En bij de eerste optie moet er wel echt wat aan de hand zijn, want alleen een lul zijn is echt niet genoeg.
Beter een slechte vader dan geen vader lijkt toch vaak het motto...

Naja dit vooral ook.
Het is gewoon loslaten. Ik zie mijn vrouw nu ook al dingen doen en zeggen tegen de kids dat ik bij mezelf denk: Really? En nou waren wij nog wel een stel die het eigenlijk qua opvoeding ed altijd eens waren met elkaar en het samen deden.

Maar goed, je hebt daar gewoon geen invloed op. Het enige wat je kan doen is er voor je kinderen zijn op het moment dat ze naar je toe komen en mocht het dan wel de spuigaten uit lopen, dan kun je altijd nog proberen in gesprek te gaan, hoe moeilijk dat in sommige situaties ook zal zijn. 

Bir_F schreef op 30-09-2024 om 10:01:

[..]

Kun je me ook even op weg helpen hiermee? 🫣 Wat denk jij dat haar eigen gevoel en emoties rondom de scheiding zijn, waardoor ze het als pikken ervaart?
Ik hoor vooral heel veel boosheid, heeft paniekaanvallen en ze zakt soort weg als haar kind bij haar vader is. Verder roept ze heel hard de wel mooie dingen, maar eronder zit het niet echt kunnen ervaren.
Ze gaat ook naar een psycholoog, maar ik zou graag haar goed kunnen steunen.

Ja, dat ga ik zeker proberen. Ik denk dat jouw vriendin gevoelens heeft gehad van totaal verlaten worden toen haar vriend haar op straat zette toen ze zwanger was. Een heel rauw eenzaam gevoel.

En zo enorm verraden. Ze is totaal niet erkend,in niks door haar vriend. Niet erkend als persoon, als vriendin, als medemens, als zwangere vrouw, ze is gewoon als hoopje vuil op straat gedumpt.

Het zou kunnen dat je vriendin onderliggende problemen heeft vanuit haar jeugd. Weet jij iets van haar jeugd?

Een stukje kern in haar is beschadigd door het gebeuren denk ik.  Het gevoel van ‘pikken’ heeft te maken met het gevoel dat iets waar je recht op hebt is van je weggenomen. Nou gaat het hier om een kind maar wat erachter zit is het stukje kern wat beschadigd is. Dat is van haar weg genomen. Het kindje kwam ter wereld door deze gebeurtenis en ongewild zijn de emoties overgegaan op het kindje.

De boosheid zit in je vriendin maar zal vooral een verbloeming zijn van verdriet, heel veel verdriet. 

Je vroeg hoe je je vriendin kunt steunen. 
Ik denk dat het verdriet er uit moet komen. Daar zit nu nog een verharding voor in de vorm van boosheid en afsluiting van de zee van verdriet.

Je kunt haar helpen en wat ‘tegemoet’ komen door bijv iets te zeggen als: ‘wat moet jij je verlaten hebben gevoeld toen je vriend jou op straat zette terwijl je zwanger was van hem’. Zeg het ook voluit vanuit je gevoel, vanuit empathie en inlevingsvermogen.

*Dit is een benadering waarbij jij laat zien dat je zo goed kan begrijpen als ze zich enorm verlaten heeft gevoeld toendertijd.
Dit kan triggeren bij je vriendin en een gevoel van ‘bijstand’ en uitnodiging om de kwetsbare kant ( lees verdriet) in haar te bekijken.

Nog een zin die je kunt zeggen om haar te helpen door de hardere buitenkant naar de kwetsbaarheid in haar te komen
Je kunt zeggen: ‘ach meid, wat moet jij je eenzaam hebben gevoelt’.

Probeer zoiets te zeggen als jullie al een gesprek gaande hebben over haar problemen. Dan zit je er al in en kan je beter vanuit emotie praten.

Ik weet niet of ze huilt bij de psycholoog maar mocht ze gaan huilen als jij er bent dan kan het een flink verdriet zijn wat in eerste instantie kan losbarsten. Vooral als jullie een intieme vriendschap hebben kan dat gebeuren omdat de ruimte veilig is. 
Laat haar huilen, huilen, huilen. Zo nodig eerst een uur. Een arm om haar heen hoeft niet direkt maar kun je altijd doen als het eerste verdriet wat afzwakt.

Verder, qua bijstand en steun zal je vriendin zich denk ik enorm gesteund voelen als ze zich gezien voelt door jou. Alle akties waarbij zij voelt dat er ruimte is voor haar. Respekt voor haar. Waarbij zij als persoon even centraal staat.Dit kan varieren van haar een keer meenemen naar een favoriete theesalon omdat je weet dat ze thee erg waardeert of die bepaalde foto laat uitprinten en in een lijstje doet en aan haar geeft. Of dat je hebt onthouden wat haar favoriete nagellak of bodylotion is en volgende keer een potje meeneemt. 
Maar ook, als ze je mag bellen, als ze moeilijk zit, op een tijdstip wat normaal gesproken niet echt acceptabel is. Bijv midden in de nacht.

Ik: ze zal zelf moeten leren accepteren dat dit een consequentie van scheiden is.

Max88: Lekker kortzichtig. Mijn dochter wilde niet scheiden. Hij wel.

Ik: consequentie is niet hetzelfde als schuld hebben. En volgens mij lees jij erin dat ik de vrouw de schuld geef van de scheiding. Nee, ik zeg dat het een consequentie is, en dat heeft niks te maken met wie wilde scheiden. 

In eerste instantie vond ik het ook erg lastig. Nu ervaar ik de weekenden zonder kinderen als een cadeautje en zouden eigenlijk ook alle gelukkig getrouwde paren dit regelmatig moeten hebben...

Wat mij vooral inzicht gaf was dat ik met kinderen (ik ben de primaire ouder) altijd op 150% stond en dan opeens zonder kids naar 50% ging. Ik dacht dat het een soort eenzaamheid was maar ik denk eerder dat ik moest wennen aan de slow weekends met zoveel minder prikkels. Overgens, deel ik mijn tijd ook heel fijn in met tijd voor mijzelf, mijn hobbies, vrienden, nieuwe projecten etc. 

Bir_F schreef op 30-09-2024 om 10:01:

[..]

Kun je me ook even op weg helpen hiermee? 🫣 Wat denk jij dat haar eigen gevoel en emoties rondom de scheiding zijn, waardoor ze het als pikken ervaart?
Ik hoor vooral heel veel boosheid, heeft paniekaanvallen en ze zakt soort weg als haar kind bij haar vader is. Verder roept ze heel hard de wel mooie dingen, maar eronder zit het niet echt kunnen ervaren.
Ze gaat ook naar een psycholoog, maar ik zou graag haar goed kunnen steunen.

Wat niet helpt is wegzakken in een slachtofferrol. Uiteindelijk moet je het zelf doen. Je leven structuur gaan geven. Door vaste activiteiten te gaan doen. Dus werken, sporten, afspreken met vrienden en het huishouden. Je mag best verdrietig zijn of ze missen. Maar daarin blijven hangen helpt echt niemand. En dat besef moet er wel komen. Jij als vriendin kunt voorstellen samen iets te ondernemen. Geef aan dat je begrip hebt. Maar ga niet de hele tijd lopen treuren of praten over alle ellende. 

Ik kan mezelf amper voorstellen hoe dit voor jou en je vriendin moet zijn. Ik kan mezelf wel indenken dat dit een heel naar en leeg gevoel moet geven waar je maar niet aan gewend raakt. 
Besef jezelf dat een scheiding gaat om rouw en verlies. Je gaat door dezelfde fases heen. Bij de tijd gaan de dingen wennen en zal je ook de positieve kanten kunnen belichten (meer tijd voor jezelf, dus een opgeladen ouder wanneer de kinderen weer bij je zijn). 
Ik begrijp dat je dit helemaal niet wilt lezen of horen en ik zit ook niet in de situatie. Eigenlijk wil ik alleen maar zeggen dat je lief moet zijn voor jezelf. Je hebt verlies gekent en dat proces heeft tijd nodig. Ook het feit dat het nooit meer wordt zoals het was is iets wat in je hele nieuwe leven een vorm moet gaan krijgen. Het komt echt wel goed. Ga de natuur in, ga wandelen ook al heb je er absoluut geen zin in. Verwen jezelf. Laad op. Er zullen nieuwe deuren voor je worden geopend. Liefs x

Izza schreef op 01-10-2024 om 19:36:

[..]

Wat niet helpt is wegzakken in een slachtofferrol. Uiteindelijk moet je het zelf doen. Je leven structuur gaan geven. Door vaste activiteiten te gaan doen. Dus werken, sporten, afspreken met vrienden en het huishouden. Je mag best verdrietig zijn of ze missen. Maar daarin blijven hangen helpt echt niemand. En dat besef moet er wel komen. Jij als vriendin kunt voorstellen samen iets te ondernemen. Geef aan dat je begrip hebt. Maar ga niet de hele tijd lopen treuren of praten over alle ellende.

Hier zit naar mijn inschatting meer dan zitten in een slachtoffer rol. Vooral het wegzakken is best wel een aangever. TO's vriendin heeft trauma opgelopen ervan.

Ik denk dat TO en haar vriendin elkaar goed kunnen begrijpen. Of nee, laat ik zeggen dat TO haar vriendin goed zal begrijpen verwacht ik. 
Naarmate haar vriendin door haar trauma problemen werkt zal ze ook meer begrijpen van TO en kan dat de band alleen maar verdiepen.

Wel lastig voor TO is dat de steun en bijstand die ze haar vriendin verleent zelf ook wel graag zou willen denk ik.

Dus TO, je steun is van onschatbare waarde maar verlies jezelf niet in het gebeuren en je eigen behoeftes, steun ed. Waak voor je grenzen ahw.

Je vriendin heeft goede gespecialiseerde hulp nodig

Je vertelde dat je vriendin naar een psycholoog gaat. Ik heb het idee dat je vriendin gebaat zou zijn bij gespecialiseerde zorg.
Misschien ervaart je vriendin de hulp die ze nu krijgt als voldoende.
Maar ze moet zeker benoemen dat ze af en toe wat wegzakt als haar kind bij de ex is.
Ik voeg een link toe van GGZ instellingen die ook gespecialiseerd zijn in trauma hulp. Daar heeft ze een verwijzing voor nodig van haar huisarts.

https://traumanet.nl/hulpbronnen/zorgkaarten/