kinderen willen niet meer naar hun vader
Goedemiddag, even mn verhaal in het "kort"
ruim 3 jaar terug ben ik bij mijn ex man weg gegaan. De laatste jaren van ons huwelijk waren vrij dramatisch voor ons (voor de kinderen en ik) Mijn man heeft o.a. een drankprobleem en een zeer vervelende/kwade dronk wat voor heel veel vervelende situaties heeft gezorgd, traumatiserend kan ik wel zeggen.
Ondanks alles wat er voorgevallen is heb ik hem altijd geholpen en hem bij de scheiding zoveel mogelijk geprobeerd te ontzien. Zo heb ik afstand gedaan van de partneralimentatie, minder kinderalimentatie gevraagd dan waar ik recht op had, op 4 dingen na alles van de inboedel laten staan en hem in ons koophuis laten wonen nog voorlopig, een vaste baan voor hem gevonden etc etc....omdat ik het ook een soort van zielig vond. Was wel een totaal misplaatst gevoel hoor
We hebben alles in goed overleg besproken. Onze kinderen waren toen ca 9, 13, 14 en 15.
We zijn rond de tafel gaan zitten en hebben gevraagd aan de kinderen wat zij wilden. Daar kwam uiteindelijk uit dat ze wel wilden proberen naar hun vader te gaan om het weekend van vrijdagmiddag en dan zondagavond weer naar huis. De zomer- en kerstvakantie werden gesplitst. Dit onder voorwaarde dat hun vader niet zou drinken de dagen dat ze bij hem zouden zijn anders mochten ze gewoon weer naar huis. Was allemaal geen probleem. (overigens was mijn jongste dochter op dat moment daar nog niet aan toe door alles wat voorgevallen is die jaren ervoor en is pas veel later naar haar vader gegaan volgens de afspraken.)
Echter de afgelopen jaren is het vrij vaak toch niet goed gegaan, echter zijn de kinderen meestal gewoon gebleven en gegaan naar hun vader. De vakanties duren voor hun oneindig, hun vader kookt ook niet voor ze wat ze verschrikkelijk vervelend vinden. Dan duren 3 weken lang. Nu zijn mijn 2e en 3e kind 17 en bijna 16 en gaan steeds meer hun eigen ding doen in t weekend dat ze bij hun vader zijn. Alles om maar niet bij hem te zijn. En mijn oudste is 18 en is sinds de zomer 1 uurtje bij hem geweest....
Mijn jongste is 13 en is dan vaker alleen met hem. Ook dit is afgelopen weekend niet goed gegaan ( echt ook een belachelijk verhaal). Al jaren lang stimuleer ik het contact tussen de kinderen en hun vader (waar hun weer boos op mijn om worden) maar steeds verpest hij het weer. Nu hebben de kinderen aangegeven echt niet meer naar hem toe te willen. Ik vind een band tussen een vader en kinderen erg belangrijk en heb hun altijd gestimuleerd, maar ik begrijp hun erg goed....
Overigens heb ik er meerdere gesprekken met mijn ex over gehad en hij ziet het probleem niet wanneer hij "gewoon even een biertje drinkt", ook al hebben de kinderen in het ouderschapsplan vast laten leggen dat hij dat dus niet doet als zij er zijn... maar dat is het probleem dus en dat biertje drinken kan nooit gewoon..... ondanks dat ik nog zoveel voor hem doe brandt hij mij helemaal af tegenover de kinderen en scheldt de kinderen uit en weet ik wie nog meer.
Nu mijn jongste 3 kinderen hebben gezegd dat ze echt niet meer naar hun vader toe willen kan ik niet anders dan hun er in steunen. Hoe moet dat nu verder? Moeten zij het tegen hem zeggen? Dat durven ze ook weer niet omdat ze bang zijn voor de evt gevolgen.
Mijn jongste vind het bijv erg moeilijk omdat zijn vader hem 2x per week traint bij de voetbal en op de zaterdag meegaat naar de wedstrijden. (overigens staat in het ouderschapsplan ook dat hij daarmee stopt als mijn zoon het niet meer wil, echter hij had eerder al aangegeven dat mn zoon mooi pech heeft en hij t team blijft trainen als hij dat wil)
Wie heeft wat advies voor mij?
Laten gaan
Natuurlijk kun je verwachten dat vader niet erg blij zal worden dat de kinderen niet meer gaan. Ik zou er een minimum aan aandacht aan geven.
Hooguit bespreek je met je kinderen wat ze nog wel met hun vader willen en kunnen. De jongste zou een keer per week bij hem kunnen gaan eten.
En helaas, als de sport een obstakel wordt vanwege zijn vader dan zou ik zoon de keuze geven of hij niet liever wil stoppen daarmee. En een andere sport kiezen, zonder vader, over een tijdje, niet meteen.
Duidelijk, kort, concreet, niet uitleggen maar confrontaties vermijden en de fall out negeren en neutraliseren.
Makkelijker gezegd dan gedaan, ik zie het aan mijn dochter. Het is toch de kortste weg.
Sport en huis
Dank je wel Anne,
Moeilijke is dat er ook nog bij komt dat ik ons koophuis te koop wil hebben op korte termijn en ik wil stoppen met hem te helpen met zijn financiële zaken... (nu meer als bewindvoerder zeg maar)
Ik wil wat dat betreft los van hem, had eigenlijk al gemoeten maar ik ben wat dat betreft een beetje een watje, vind het zielig etc. Terwijl steeds blijkt dat t onterecht is...
Zo heeft hij mij met zijn dronken kop afgelopen vrijdag 1.5 uur af staan branden en zichzelf op staan hemelen aan het bed van mijn zoon... gewoon om 23 uur wakker gemaakt en 1.5 uur staan bazelen en mij zwart staan maken. Er zat n kleine pauze in en toen heeft mijn zoon zn telefoon de rest op laten nemen..... wat ik hoorde, ik vond het zo verschrikkelijk voor mn jongste zoon!!! Zijn oudere broer was op dat moment gaan logeren bij n vriend en mijn dochter was in mijn huis (ik was bij mijn vriend) en zij had ook gezegd tegen haar jongere broertje begin van de avond dat hij lekker naar haar toe moest komen maar hij was bang voor zijn vader.....dit moet stoppen.
Ik vind niet dat mijn zoon moet stoppen met voetbal in het team waar hij het zo leuk heeft omdat zijn vader wil blijven trainen... zijn vader heeft er zelf voor getekend dat hij stopt als mijn/onze zoon dat wil. Ik wil dat desnoods afgedwongen hebben. Kijk, komt zijn vader net als n andere ouder naar de wedstrijd kijken op zaterdag is dat prima natuurlijk, maar niet meer als trainer.
Inderdaad andere vorm zoeken
Uit eten gaan en/of andere uitstapjes samen maken. Niet meer verplicht een heel weekend bij vader bivakkeren.
Je kunt ze verder misschien nog helpen met hoe (samen) aan vader duidelijk te maken dat ze niet accepteren dat hij drinkt als zij er zijn. Zorg voor een escape voor je jongste, een mobiele telefoon en een Ov-kaart om zelf naar huis (jou) te kunnen als de zaak ontspoort. En omdat je jongste er nu zo'n beetje alleen voor staat zou ik toch bij de oudere kinderen vragen om (om beurten?) mee te gaan naar vader, en dan dus iets concreets te gaan doen samen, niet 'gewoon' daar het weekend doorbrengen.
Ik zou zeker jongste niet aanraden om een andere sport te kiezen! Het is zijn sport, zijn club, zijn team! Eerder zou ik bij het bestuur openheid van zaken geven en vragen of ze hem als trainer willen vervangen. Als dat niet lukt is veranderen van team of sport natuurlijk wel een optie, maar ik zou dat niet als eerste optie geven. Ik zou dan toch zelf ex aanspreken op zijn beloftes/afspraken. Heeft ex niet een vriend en/of familie die wel tot hem doordringen en dat kunnen bespreken met hem?
Overigens zou ik per direct stoppen met zoveel voor je ex te doen. Ik snap je overwegingen van destijds (heel lovenswaardig om de relatie tussen vader en kinderen zo te bevorderen!), maar als hij ondanks jouw inzet de kinderen nog zo van zich kan vervreemden en dan ook nog jou zo affakkelt zou ik hem lekker laten dobberen. Aan jou heeft het zeker niet gelegen, en je kinderen zien dat maar al te goed. Ik zou nu laten zien dat je achter ze staat door je ex echt los te laten. Je doet echt genoeg als je alleen maar niet de relatie tussen vader en kinderen in de weg staat. Verder is het hun eigen keus. Ook voor die van 13! Het is echt aan vader zelf om zijn best te doen voor de relatie met zijn kinderen. En doet hij dat niet, dan is dat zijn eigen probleem.
Je wil
Het afdwingen van goed gedrag bij een expartner lijkt me geen nastrevenswaardig doel.
Dit soort gedrag, lelijke tirades komen bij mijn ex voort uit angst, onzekerheid en boosheid op de wereld, en kunnen voor de kinderen nogal intimiderend zijn.
Hier ook vaak de discussie gehad dat je dan weggaat. Maar dat is ook nogal moeilijk. Hier heb ik een periode kinderen dan alleen samen met mij vader bezocht.
Zoon gaat inmiddels zijn gang en heeft een eigen contact met vader waar hij soms tevreden over is, soms niet ziet zitten.
Dochter gaat soms goed, maar nu, weer even na ettelijke tirades op whatsapp, overweegt ze hem te verwijderen. Het blijft altijd dubbel. Het is wel haar vader maar dat gedoe is ze snel zat. Ze is hier ook voor in therapie. Want nu ze volwassen is is ze niet afhankelijk en toch voelt ze zich al snel weer heel klein en bang worden.
Hier doe ik dat wel. Ik help vader met instanties en met realiteitstesting. Vader vind zelf dat de kinderen dat moeten doen, we zijn gescheiden, maar ik heb indertijd voor die man gekozen en ik heb er kinderen mee. Die kinderen hebben het recht op een eigen leven en zijn zich nu aan het losmaken van de gezinssituatie. Dus zo haal ik hopelijk de druk voorlopig weg bij de kinderen.
Je hebt alleen controle over jezelf. Niet over de ander. En je wil zijn angsten ook niet aanjagen. Tenminste jij wel en dat zou ik niet verstandig vinden. Je zoekt een hoop onnodig gedoe. Hoe zie je dat voor je. Je beweegt de voetbalvereniging om vader te ontslaan en dan gaat zoon wel en vader gaat ook en wie moet hem dan van het veld verwijderen? Hoe gaat dat dan?
Zoek liever iets wat wel kan.
Ik wens je heel veel sterkte want omdat je kinderen hebt met deze man kan ik me voorstellen dat je niets meer met hem te maken wil hebben, maar dat is niet helemaal realistisch.
loskomen
Beste Pennestreek,
Mijn ex is een man van alles of niets zoals hij zelf zegt... Als de kinderen er voor kiezen niet meer om het weekend te gaan verwacht ik dat hij zegt dat hij ze helemaal niet meer hoeft te zien. Mijn oudste is 18, is chronisch ziek en woont vlakbij maar hij neemt nooit contact met haar op. Hij verwacht dat zij dat doet, Doet ze dit niet dat hoort zij ook niets...is nu dus al 8 maanden.
Gesprekken over de drank hebben we al veelvuldig gehad, zowel ik als de kinderen. Hij ziet het niet als een probleem. Vind dat hij gerust een biertje kan drinken als hij dat wil. Maar het zijn er nooit 1 of 2. Ook hier is het alles of niets in zijn ogen. Het is altijd teveel en hij heeft echt een hele nare dronk. Dat het in het ouderschapsplan vastgelegd staat vind hij maar gezeur, doet er niet toe.
Voor de jongste is er een escape, hij heeft een telefoon, op zn fiets is hij binnen 3 minuten bij mij thuis en op een minuutje lopen woont mijn moeder.
De andere kinderen hebben zo'n hekel aan hun vader, mijn andere zoon wenst zn vader zelfs dood. Mijn dochter gebruikt hem alleen voor sigaretten enz... Zij proberen al zo min mogelijk naar hun vader te gaan waardoor mijn jongste van 13 vaker alleen is daar en dan heeft hij nog "geluk" dat hij het lievelingetje is van mn ex, want mijn zoon van 16 is maar waardeloos en kan niets goed doen.
Ik heb tegenwoordig een hele lieve vriend die mijn kinderen gelukkig ook mogen, maar die woont niet om de hoek. Vandaar dat ik de ene week daar vanaf de donderdag het weekend ben als mijn kinderen bij hun vader zijn en de andere week ga ik er op donderdagmiddag of avond heen en kom op vrijdagmiddag terug als zij uit school komen.
Mijn dochter wordt 18 dus die zorgt dat donderdagnachtje dan voor haar broers. Alles in goed overleg gegaan en als ik zou denken dat het niet kon had ik het ook anders gedaan. Bij meerdere dagen vrij van school ofzo neem ik vaker mijn jongste mee naar mijn vriend.
Maar om ieder weekend dat ze anders bij hun vader zouden zijn de kinderen alleen thuis te laten voelt ook niet fijn, ook al kunnen ze het wel. Nu wil ik vanavond even met mijn moeder overleggen of zij de backup van mn jongste wil zijn die 2 weekenden per maand. Ik vind het prima wanneer ze niet meer naar hun vader gaan en zij zijn altijd mijn prio geweest, maar nu heb ik een superlieve vriend waarmee ik ook iets op wil bouwen. 1 kind is de deur al uit, volgend jaar wil de 2e de deur uit voor dr studie...
Ik wil overigens ook niet dat mijn jongste zijn voetbal op gaat geven, het is zijn sport en het zijn zijn vrienden. Speelt ie al 5 jaar mee.
Dat ik veel voor mijn ex doe is deels eigenbelang, ik betaal nu van zijn salaris ook de hypotheek en de alimentatie, anders weet ik dat het binnen 3 maanden een zooi is (ervaring mee) en komt de bank aankloppen bij mij en ik kan niet 2 huizen betalen. (hij kan niet bij zijn bankrekeningen zelfs en belt mij als hij geld nodig heeft voor boodschappen en dat zet ik dan op zijn betaalrekening....wordt er wel gek van)
Overigens vind mijn ex het heel gewoon dat ik zn bankzaken nog doe, zn belastingaangifte doe etc, ik wilde per slot van rekening toch scheiden?
Mijn kinderen verklaren mij al sinds de scheiding voor gek overigens en mijn vriend vind de situatie ook niet gezond ( op zn zachtst)
Dus er komt er lastige periode aan die ik ook lastig vind, maar ik moet loskomen van hem en enkel alleen de kinderen samen nog hebben.
afdwingen
Ik wil geen goed gedrag afdwingen en kan het ook niet, wil gewoon dat hij zich houdt aan de afspraken die zijn gemaakt. Hij zegt dat ie dat doet maar vervolgens doet ie het niet...
Zijn slechte gedrag heeft er nu alleen maar toe geleidt dat zijn kinderen niet meer naar hem toe willen ondanks dat ik mijn best voor een goede omgang heb gedaan.
Mijn oudste dochter is de deur al uit, woont samen en heeft ook enige tijd therapie gehad.
Mijn jongste dochter van 17 heeft ook al enige tijd therapie en begint binnenkort bij een andere praktijk in de stad.... dat is o.a. de PTSS/ depressie en omgaan met stress.
Mijn oudste zoon kan zich om vroeger niet echt druk maken, kan dat achter zich laten. Maar met nu heeft hij wel een probleem. Hij wil echt niet meer naar zijn vader, hij hoeft hem echt niet te zien.
Mijn jongste hobbelt wel mee maar wil niet, geen grote trauma's over vroeger in die zin, met veel dingen die voorgevallen zijn was hij nog erg jong, maar raakt nu wel eerder van slag. Dat drinken van mn ex vind ie verschrikkelijk bijv, is bang voor zn vader.
Tuurlijk houden we de kinderen samen, maar verder wil ik los komen. Nu is hij boos op mij als ik niet de telefoon opneem wanneer het hem blieft omdat hij wil dat ik wat voor hem moet doen...
Vriend
Kan je vriend niet naar jou toekomen in het weekend? Ik zou mijn kinderen niet meer naar de vader laten gaan in jouw geval, maar met een kind van 12 kun je niet om het weekend het hele weekend weg zijn. Hartstikke leuk die nieuwe vriend, maar je kinderen hebben je nog nodig, zeker de jongste.
Laten gaan
Hoi Anemone,
Het is niet iets eenvoudigs, "niet meer laten gaan"
Vind dat best een ding ...
Mijn vriend heeft ook kinderen waar rekening mee gehouden moet worden, zijn ook n stukje jonger dan de mijne. Dus zomaar naar mij komen is ook weer lastiger.
Ben t met je eens dat geen enkel kind en zeker niet van 13 aan hun lot overgelaten moeten worden.
Maar heb nu het idee dat ik hem meer aan zn lot over laat door hem naar zn vader te laten gaan dan dat hij dat weekend bij mij is, bij mijn moeder of bij zijn oudere zus.
Zij is zeer verantwoordelijk en neemt t serieus.
Hmm
Ja maar jij bent zijn moeder, dus ik zou toch iets meer thuis proberen te zijn voor je kinderen. Als je vriend jongere kinderen heeft dan begrijpt hij dat vast wel.
Dochter/zus verantwoordelijk
Daar ben ik (vanuit mijn jeugd) erg allergisch voor. Ook al is ze (bijna) 18, die verantwoordelijkheid moet je haar niet regelmatig geven. Als het een keer niet anders kan is het natuurlijk wat anders. Juist dat ze haar verantwoordelijkheid serieus neemt is voor mij een rode vlag. Doe haar en je jongste dat niet aan. Ze is zijn zus, niet zijn moeder. Het heeft mij en mijn brussen jaren gekost om onze relatie te normaliseren.
Hoe fijn ik het ook voor je vind dat je een lieve vriend hebt gevonden, je kinderen gaan toch voor. Dus het contact met je vriend zal toch op een lager pitje moeten, of hij moet vaker naar jou komen.
Wat betreft je ex: op de Omdenken kalender staat vandaag de wijsheid dat je mensen vaak het beste helpt door daar eens mee te stoppen. Doe er je voordeel mee 😉.
Begin met het huis te verkopen, zodat eventuele schuldeisers niet meer bij jou aan kunnen kloppen. Is dat gebeurd dan kun je zijn financiën loslaten. Goeie kans dat hij dan door het ijs zakt, maar misschien verbaast hij jou en zichzelf door het toch zelf te kunnen. Je houdt hem nu namelijk afhankelijk van jou.
Succes met alles, het is niet gemakkelijk, dat snap ik echt.
Vriend
Begrijp ik goed dat jij elke week een weekend of een nacht (donderdag op vrijdag) naar je vriend gaat, maar dat hij nooit naar jou toe komt?
Ook al heeft hij kleine kinderen, ik vind dat toch niet goed en ook niet evenwichtig klinken. Ik zou zoeken naar een mogelijkheid dat hij ook regelmatig (al is het maar een nacht) naar jou komt. Je wilt toch dat hij ook moeite ervoor doet dat jullie bij elkaar kunnen zien? Zijn zijn kinderen altijd bij hem?
Verder heb je al veel zinvolle reacties gehad.
Ik zou je oudste ook niet te vaak en ‘s nachts op jongste laten letten. Alleen bij uitzondering. Je kinderen zijn echt belangrijker dan je vriend. Maar misschien wordt het simpeler als jij hem aangeeft dat hij vaker naar jou moet komen?
Vriend
Hoi Suus,
Soms komt mijn vriend wel naar mij hoor, maar meestal is t makkelijker voor mij om daarheen te gaan. Ik krijg op de donderdag al weekend, dus heb je wat samen-tijd extra. Daarbij heeft mijn vriend co- ouderschap dus is t al meer puzzelen
Ip zijn de kinderen enkel alleen van de donderdagmiddag tot de vrijdagochtend. Dan gaan ze naar school en als ze het weekend bij mij zijn ben ik weer thuis wanneer ze ong uit school gaan komen. De andere week gaan ze op de vrijdagmiddag naar hun vader voor het weekend. De kinderen zijn bijna 18, bijna 16 (Over 3 weken) en 13. Koelkast is gevuld, eten staat klaar. En mijn moeder woont om de hoek als er wat mocht zijn. Het is zeker niet zo dat ik mijn kinderen aan hun lot over laat.
Daarbij heb ik zeer zelfstandige kids. Bijv dit weekend ook, past mijn dochter het hele weekend op haar oppas kindje. Van vrijdag tot zondag. Bij 1 oppasadres blijft ze ook 9 van de 10 keer slapen omdat er geen ouders zijn, Ze zit ook weleens 3 weken in n huis om voor de beesten te zorgen. Zorgt ze toch voor zichzelf. Dus die donderdagnacht thuis alleen zijn is geen punt.
Het is straks alleen een uitdaging om een nieuwe balans te vinden in de weekenden dat ze niet meer naar hun vader zullen gaan. Maar dat zal ook best goed goed komen.
Moeder
'Soms komt mijn vriend wel naar mij hoor, maar meestal is t makkelijker voor mij om daarheen te gaan. I'
Dat was fijn de afgelopen tijd, maar dat verandert dus nu (blijkbaar) Want ik neem aan dat je eigen kinderen toch voor gaan. Als de siruatie thuis verandert, veranderen afspraken met je vriend ook.
Zo'n nachtje
Lijkt mij ook niet zo'n probleem.
Wij laten de kinderen ook wel eens alleen en dat vinden ze helemaal prima, de jongste (inmiddels 15) past dan op zijn oudere broer en hun zus probeert ze een beetje te laten opruimen.
Met elkaar komen ze er prima uit (maar ze zijn dan ook heel wat gewend van scouting).
Enige voorwaarde is dat we de hond meenemen want alleen mijn oudste dochter is bereid om een paar dagen op de hond te passen (die om half acht uiterlijk begint te blaffen... ). En die woont niet meer thuis.
Als kinderne samen "alleen" thuis blijven kunnen ze elkaar helpen als er wat is, ik zie dat niet zo als oppassen als de jongste ook wat zelfstandiger is (met 13 kan dat meestal wel).
Onze oudste vertikte het overigens altijd om op te passen, dus daar hadden we sowieso niks aan toen de jongste nog klein was.
...
De kinderen van mijn vriendin zijn 20 jaar en 18 jaar, en nog steeds blijft mijn vriendin niet bij mij overnachten; ik ga steeds naar hen, enkele keren per week. Hooguit komt ze eens bij mij eten en dan terug weg.
Het is niet dat haar 'kinderen' hun plan niet kunnen trekken, het is vooral dat ze haar kinderen niet de indruk wil geven dat ik voor zou gaan op hen. Stilletjes aan begint mij dat wat tegen te zitten, ik cijfer mij nu al 4 jaar weg voor haar kinderen. En het is niet dat haar kinderen op kamers zullen gaan, ze wonen in een universiteitsstad en in hotel mama worden ze nog tot en met verzorgd.
Een nachtje
Een nachtje lijkt mij ook niet zo’n probleem. Maar structureel om de week een lang weekend is wel een ander verhaal.
nou William
"Het is niet dat haar 'kinderen' hun plan niet kunnen trekken, het is vooral dat ze haar kinderen niet de indruk wil geven dat ik voor zou gaan op hen. "
Dat vind ik behoorlijk ongezond klinken. Mijn kinderen zijn 18 en 19. Toen ze jonger waren (rond de twaalf) had ik een relatie die alleen zag als zij bij hun vader waren. Ik ben er erg voor jonge kinderen niet zomaar te confronteren met een nieuwe liefde die dan ineens een soort ouderschapstaak krijgt. Moeder of vader is verliefd en zij moeten er maar in mee.
Wel kwam hij hier wel eens mee-eten. Ik heb nu geen relatie maar zij zouden het totaal geen punt vinden mocht ik af en toe naar hem gaan. En sterker: ik zou het een teken van gezond ouderschap vinden om hen te laten zien dat moeder ook een eigen leven heeft.
Maro
Het klinkt inderdaad ongezond, maar het feit is dat de vader van deze kinderen zijn vriendin effectief op de eerste plaats stelt en heel weinig aandacht heeft voor zijn kinderen. En nu zijn ze bang dat deze situatie zich ook zo zou ontwikkelen bij hun moeder, vandaar dat ze zich zo extreem opstelt, om toch maar te bewijzen dat dat bij haar niet gaat gebeuren. Daarom heb ik er wel begrip voor, maar dat begrip neemt stilletjes aan af, gezien de leeftijd van deze kinderen.
William
Ja ik heb ook zo'n ex die zijn oortjes alleen maar naar zijn vriendin laat hangen. En dat is ook inderdaad de reden dat ik vond dat ik er wel helemaal moest zijn voor mijn kinderen. Maar tot een zeker leeftijd. Ik bedoel: jongvolwassen mensen moeten hun eigen plan kunnen trekken en juist een moeder die 'er helemaal alleen voor hen is' lijkt me benauwend. Enfin, we zijn het eens. Misschien scheelt het wel dat mijn kinderen allebei een relatie hebben. Mochten ze hier alleen thuis op de bank zitten, dan zou ik er misschien anders over denken.
Nachtje alleen
Ik vind ook dat ik gerust een nachtje alleen weg kan. Alles is geregeld, het zijn verstandige kinderen. Daarbij is mijn moeder om de hoek als backup.
Het is nl ook zo dat ik ook vooruit kijk. Tuurlijk ligt mijn prio bij de kinderen, maar ik heb ook 20 jaar stil gestaan en echt een rotleven gehad met mijn ex en heb nu een man gevonden waarmee ik mijzelf over zoveel jaar nog samen zie. Ook wanneer mn kinderen de deur uit zijn en daarin wil ik ook investeren.
Net als wat William zegt...het is ook vervelend wanneer je je niet 100% in n relatie kan geven. Voor de ander ook niet helemaal fair, vind ik.
Tuurlijk weet je als er kinderen betrokken zijn dat je dat ook mee moet nemen!
Mijn kinderen zijn blij voor mij, mogen mijn vriend ook graag alleen zijn (nog) niet toe aan n happy family met hem en zn kinderen....snap ik en moet ik ook respecteren en wil ik ook zeker niet forceren.
Ik heb een moeder die erg eenzaam is ( heeft weinig mensen nog in haar leven) en gek is op haar kleinkinderen. Met haar heb ik gesproken en zij heeft voorgesteld om 2 weekenden per maand bij mij te slapen zodat alles doorgaat voor de kinderen, er toezicht is en zij de kinderen ziet en ik ook tijd voor mn vriend en mijzelf heb.
Ik weet uit ervaring ook dat ik iets tijd voor mijzelf nodig heb. Niet uit egoïsme maar uit nood. Ik heb direct na de scheiding een periode 24/7 gezorgd voor 4 pubers toen ze niet naar hun vader gingen en heb n bijna fulltime baan plus t huishouden etc... t brak mij op. Mijn kinderen vinden mij veel beter te genieten wanneer ik af en toe ontspan.
Zo denk ik dat ik het redelijk in balans kan houden. Nu nog een goed gesprek met mijn ex en het overhandigen van een brief waarin alles ook nog eens staat.... zie er enorm tegenop!!
Mijn ex heeft vanavond met zn dronken kop mij nog geprobeerd te bellen (niet opgenomen volgens afspraak) en heeft toen mijn dochter aan de telefoon gehad en haar ook maar weer eens verteld dat ie mij een hele rits kogels door de kop laat jagen, naar mn vriend gaat rijden etc etc
En dat is nog voordat ik hem heb moeten vertellen dat de kinderen niet meer komen en ik het huis in april te koop wil zetten.
Hoe formeel
'En dat is nog voordat ik hem heb moeten vertellen dat de kinderen niet meer komen en ik het huis in april te koop wil zetten.'
Gedurende een bepaalde periode zijn mijn kinderen niet naar hun vader gegaan. Daar hadden ze goede redenen voor. Maar ik heb dat nooit op enigerlei wijze geformaliseerd. Ze gingen gewoon niet en ex vroeg er verder ook niet naar. Stilzwijgend dus. Later pakten ze het wel weer op, maar dan zijn we al enige jaren verder.
Ik vraag me dus af in hoeverre je het niet-komen van de kinderen moet gaan formaliseren. Roep je dan niet meer agressie en discussie over de redenen op je af?
Ik kan me wel voorstellen dat het te koop zetten van het huis aangekondigd moet worden en dat dat een reactie op kan roepen. Helpt het om de wijkagent (bijvoorbeeld) tijdig in te lichten om mogelijke problemen te voorkomen en adekwaat te kunnen handelen als de dronken bedreigingen omgezet worden in daden?
Tsjor
Ik begrijp wat je zegt
Dank voor je reactie Tsjor,
Maar mijn ex man heeft nogal de neiging om dingen die gezegd of mondeling afgesproken zijn te vergeten of te verdraaien wanneer het hem uit komt. Zelfs als t schriftelijk is doet hij waar hij zin in heeft, maar heb ik wel iets van onze afspraken achter de hand.
In jouw geval is het een tijdelijke situatie geweest, in ons geval is het einde aan deze omgangsregeling definitief.
Omdat ik hem ken weet ik dat wanneer wij hem enkel mondeling mededelen dat de kinderen niet meer komen dat t geen indruk zou maken en hij constant aan de kinderen zou trekken.
Nu is het 1 en ander duidelijker.
Nadat ik hem gisteren gesproken heb over zijn gedrag van de avond ervoor en hij dat weer afdeed als normaal (Hij vind t normaal dat wanneer hij boos is dat hij dan tegen de kinderen mag zeggen dat hij een paar kogels door mijn kop gaat laten jagen enz enz) heb ik hem de brief gegeven en verteld dat de kinderen niet meer komen en verteld waarom etc.
Dit nam hij eerst niet serieus maar toen hij de brief gelezen had toen ik weg was begon het bellen, naar mij, naar de kinderen en uiteindelijk stond hij voor de deur. De 2 jongens schrokken enorm. Maar ik heb gezegd dat we er maar even doorheen moesten en dat hun vader er recht op heeft om van hun te horen hoe of wat. Nadat dat moeizame gesprek eenmaal gevoerd was ging hij weg.
Ik ben benieuwd wat er nu gebeuren gaat... Maar ik heb camerabeveiliging om mijn huis, met de wijkagent inschakelen ben ik wat voorzichtig. Ik denk nl echt dat blaffende honden in zijn geval niet bijten.... Maar heb hem wel gezegd dat wanneer hij ook maar iets denk te gaan doen of niet stopt met het bedreigen van mij en de kinderen dat ik wel naar de politie ga. Hij moet daarmee stoppen.
Dus tja, was voor de kinderen en mijzelf best een enerverende zaterdag... Heb altijd gehoopt dat het nooit zover hoefde te komen.
Moeder van vier
Elke situatie vraagt natuurlijk om eigen oplossingen. Alleen: vergis je niet, achteraf was het bij mij tijdelijk, maar dat kon ik op dat moment niet weten. Ik heb dat in elk geval niet willen beslissen.
Voor mij blijft ook altijd belangrijk, dat het kan zijn, dat de vader van de kinderen ernstig ziek wordt of komt te overlijden. En dan zijn je kinderen toch weer de kinderen van die vader. Die band kun je nu eenmaal niet doorsnijden. Wanneer je als ouder die band heel negatief inkleurt levert dat op zulke momenten voor de kinderen alleen maar extra problemen en ingewikkelde interne conflicten op.
Bij mij is dat ook zo gegaan: vlak nadat de eerste kontakten weer wat hersteld waren kreeg ex een hartaanval. En dan zit iedereen toch in de familiekamer. Maar dat kon ik allemaal vooraf natuurlijk niet be3denken. Alhoewel we de problemen nooit uitgebreid met elkaar besproken hebben, met iedereen tegelijk bedoel ik dan, wel individueel voor zover elk kind dat aangaf, wist iedereen op dat moment ook hoe ingewikkeld het was en ook dat kon toen besproken worden.
Vandaar dat ik het zo belangrijk vind, dat kinderen de ruimte krijgen om zelf een eigen inhoud te geven aan de relatie met hun ouders. Ook met een vader na een scheiding. Ook met een moeder die niet de opdringerige zorgkloek is en daarvoor alle credits opeist (niet tegen jou bedoeld, meer in het algemeen).
Ik zou dus terughoudend zijn geweest met 'definitieve' afwijzingen op papier.
Maar nogmaals: elke situatie is anders.
Tsjor
Omgangsregeling
Hoi Tsjor,
In de brief staat alleen dat de omgangsregeling zoals die nu is stopt. In welke vorm nu verder is nog in te vullen. Ik gooi zeker geen deuren dicht. Heb altijd belangrijk gevonden dat de kinderen contact hadden met hun vader en nog. Als ik daar niet op aangedrongen had zouden ze al n paar jaar niet meer gegaan zijn.
Ik heb in deze zelfs medelijden met mn ex, maar mn kinderen zijn harder. Zij hebben echt een hekel aan hem. Mijn zoon wenst hem zelfs dood en hij meent het ook. Vind ik verschrikkelijk om te horen maar aan de andere kant, mijn ex doet het steeds zelf. Kinderen van 17/16 fopje echt niet meer.
Gisteren tijdens het gesprek met mijn ex en kinderen kwam naar boven dat de kinderen volgens de regeling moeten komen anders hoeft ie ze niet meer te zien. Een andere manier om elkaar te zien is er niet volgens hem...
Maar goed, er zal nog wel veel op ons afkomen hoor, ik zie het wel per keer...
Contact houden
is net iets anders dan 'vorm geven aan'. Bij mij lagen de leeftijden nogal uit elkaar en ook de ervaringen. Jongste kwam er later pas achter dat haar vader ooit in hetzelfde huis had gewoond.
Toen ze jong waren heb ik wel vaste regels aangehouden voor kontakt, omdat je anders vatbaar wordt voor allerlei manipulaties. Ik vond dat de beslissing om kontakten te verbieden niet mijn beslissing zou moeten zijn, maar dat het dan hogerop gespeeld moest worden, raad voor kinderbescherming bijvoorbeeld. Het inschakelen zou dan mijn beslissing zijn. Dat zat wel steeds in mijn achterhoofd en toen de oudsten daaraan toe waren kon ik dat op een konkreet moment ook bespreken: zou je willen dat ik nu....
Wel of niet gaan besliste elk kind op eigen momenten op eigen gronden, ongeveer vanaf een jaar of 12/13. Dat is ook zonder gesprek of uitleg gegaan. Ik heb zelf één keer een poging gewaagd om erover te praten met ex, maar kreeg de deur voor mij neus dichtgegooid.
Als een kind zegt dat hij zou willen dat zijn vader dood was, zeker een puber, dan wil dat niet zeggen dat hij zijn vader dood wenst. Het is verzet, boosheid, verdriet, onmacht, alles bij elkaar. De kinderen zijn nog jong, hun leven evolueert nog, ook hun inzichten in wat ouders zijn (eigenlijk nog jonge mensen met normale menselijke problemen en soms onbegrijpelijke oplossingen), in wat je als kind kunt verwachten van ouders (van een duidelijke mengeling van onze-lieve-Heer en sinterklaas, tot hypocriet, lul, enkel en alleen maar voor het geld en de rest is flauwekul) en hoe je,. ook met nare mensen om kunt gaan en zelfs met hen verbonden blijft, ook al hebben ze een desastreuze invloed op je leven gehad.
Persoonlijk heb ik het als mijn taak gezien om het hele spectrum van inhoud geven aan de relatie open te houden voor mijn kinderen. Minstens één facet daarvan is dat je zelf ooit gekozen hebt voor deze man en ooit kinderen gekregen hebt met hem. Het andere aspect is dat je gescheiden bent van hem. Tussen die twee uitersten zit een hele waaier aan emoties, verwachtingen, teleurstellingen, vallen en weer opstaan en besluiten die genomen worden. Voor kinderen denk ik dat er ook zoiets voor hen ligt, behalve dan dat ze nooit definitief afstand kunnen doen van hun vader. Zelfs mensen die jarenlang of levenslang geen kontakt hebben met hun vader (of moeder) gaan vaak later alsnog op zoek naar hem/haar als een zoektocht naar de eigen identiteit.
Wensen dat je vader dood was, als dat in een opwelling gebeurt zou ik zeggen: stop, zo praat je niet over je vader. Dat is een grens. Als het in een rustig en kalm gesprek was zou ik ingaan op het probleem, dat ook vervelende mensen mogen bestaan en op de pijn die het kind ervaart in die relatie en hoe het kind met die pijn om kan gaan, anders dan zijn vader dood wensen.
Maar de twijfel tussen dit hele proces en de noodzaak en wens om je kinderen te beschermen die is heel herkenbaar.
Tsjor