Kinderen wonen bij vader
Hallo allemaal,
Ik ben nieuw hier en ben op zoek naar andere moeders, waarbij de kinderen, net als bij mij, bij de vader wonen. Ik ben gek op mijn kinderen, hou van ze, ben trots op ze. Maar het is in mijn huwelijk met mijn ex heel lang niet goed gegaan. Was jarenlang diep ongelukkig, kreeg heel weinig liefde en genegenheid. Dit brak mij op en ben toen in een zware burn-out belandt. Zodanig dat ik uiteindelijk thuis ben weggegaan (zelf in time-out ben gegaan), omdat het beter was voor iedereen. Ik was emotioneel niet beschikbaar voor m’n kinderen. Ik was op.
Uiteindelijk na een lang en zwaar proces met therapie uiteindelijk de knoop doorgehakt om te gaan scheiden, waarbij ook de keuze is gemaakt dat de kinderen bij de vader blijven wonen en ik ze om het weekend heb. Vader is stabieler en de liefde en genegenheid die hij mij niet (kon) geven, heeft hij gelukkig wel in overvloed voor onze kinderen.
Nu merk ik dat daar een groot taboe op heerst, dat een vader die nagenoeg alleen voor de kinderen zorgt op een voetstuk word geplaatst en een lintjesregen en diepe buiging verdiend. Maar dat de moeder vaak als minderwaardig wordt gezien. Een loedermoeder, slechte moeder, omdat ze niet voor de kinderen zorgt. Terwijl de situatie andersom als volkomen normaal wordt beschouwd.
Ik voel me dus enorm schuldig en verdrietig. Bovenal een slechte moeder en mislukt. Terwijl ik verstandelijk weet dat ik van ver kom, het steeds beter gaat, maar ik van nature gewoon niet een moeder moeder ben. Wie herkent zich in mijn verhaal?
Groetjes Marjolijnvd78
Respect
Ik herken mezelf niet in je situatie, maar het getuigd van heel veel liefde dat je deze keuze hebt gemaakt.
Respect voor jou!!!
Hier ook
Ik heb wel familie waarbij de vrouw het gezin verlaten heeft.
Vanwege psychische belemmeringen. Ik vond het verdrietig voor haar. Maar het is verder allemaal goed gegaan.
De vader zorgde, met een nieuwe vrouw, voor de kinderen en ze bleven contact houden met hun moeder, die inmiddels ook alweer heel lang samen is met een vriend. En ook is er contact met haar familie.
Ik wens je veel plezier met je kinderen en inderdaad je weet dat er zo dubbel gedacht wordt. Niet door iedereen hoor.
Ze zeggen
Er is wel een gedichtje over geloof ik, dat gaat over "ze zeggen... " en dan nog ergens "... ach de mensen zeggen zoveel".
Het is inderdaad vervelend dat mensen overal wat over te zeggen hebben, maar misschien helpt het om jezelf te realiseren dat de mensen altíjd wat te zeggen hebben, wat je ook doet.
Dus uiteindelijk gaat het erom of jij jezelf in de ogen kan kijken, niet wat mensen eruit flappen zonder dat ze enige kennis van zaken of empathie hebben.
Ik vind je helemaal geen slechte moeder, in tegendeel. Je laat het belang van je kinderen boven dat van jezelf gaan, je bent overtuigd dat de huidige situatie voor hen beter is en je legt je daar bij neer. Dat maakt je juist tot een goede moeder.
In de weekenden dat ze komen kun je er hopelijk genoeg voor ze zijn, en als je dan door de week weer op kan laden komen ze niks tekort. Kinderen gedijen het beste bij stabiliteit en veiligheid en als ze dat nu krijgen, is dat het beste voor ze.
Veel beter dan ze af zouden zijn bij een moeder die een rol wil vervullen die haar niet ligt. We zijn niet allemaal hetzelfde, en uiteindelijk gaat het erom dat er voldoende van ze gehouden wordt.
Je kunt evengoed een belangrijke rol voor ze vervullen, zeker als ze ouder worden, door er wel altijd voor ze te zijn, ook al is het iets meer op de achtergrond.
Het is van de Dijk
Dat lied wat ik bedoelde:
De Dijk - Ze Zeggen
ze zeggen dat je dit
ze zeggen dat je dat
ze zeggen dat je zus
en zo is er altijd wat
ze zeggen ze zeggen
de mensen zeggen zoveel
ze laten met hun praten
geen spaander van je heel
zou je dan niet zus
zou je zus niet zo
doe het dan voor mij
doe het voor de show
ze zeggen ze zeggen
de mensen zeggen zoveel
ze laten met hun praten
geen spaander van je heel
woorden zijn een zeldzaam iets
wie teveel zegt
zegt niets
laat de mensen praten
want lullen doen ze toch
laat de mensen lullen
en lullen ze dan nog
ze zeggen ze zeggen
de mensen zeggen zoveel
ze laten met hun praten
geen spaander van je heel
woorden zijn een zeldzaam iets
wie teveel zegt
zegt niets
Respect
Ik vind het juist heel sterk van je, dat je in het belang van je kinderen hebt gehandeld wanneer dat nodig was. Je mag trots op jezelf en zie jezelf aub niet als loedermoeder.
Ik heb grootst respect voor de keuze die je hebt gemaakt en dit laat alleen maar zien hoeveel je van je kinderen houdt!
Marjolijn78
Ik denk dat je in je hoofd een paar one-liners moet plaatsen, zoals: wij zorgen allebei voor de kinderen, ik in het weekend en hij door de week. Of: Ik ben bezig met een stevig herstellingsproces en dat is te zwaar met de kinderen erbij.
Hopelijk blijft het contact met vader en kinderen goed en kan er vanzelf straks, als ze wat ouder zijn etc., een wat gemakkelijkere omgang komen, waarbij de kinderen ook tussendoor een keer bij je komen eten of logeren.
Tsjor
Wat een lieve woorden!
Aaah wat een lieve woorden van jullie! Doet me heel goed. Kan er af en toe echt helemaal doorheen zitten en voel me dan zo schuldig. Maar als ik dan deze bemoedigende woorden lees, dan ben ik er toch even stil van en ze zetten me aan het denken dat ik toch wel op de goede weg ben en de juiste keuze heb gemaakt. Dank jullie wel!
schaamte en taboe
Er rust nog steeds een enorm taboe op een moeder waar de kinderen niet bij wonen na een scheiding. Een moeder heeft in zo'n situatie heel wat uit te leggen in de samenleving. Het is nu eenmaal maatschappelijk niet geaccepteerd. Ik lees tussen de regels iets, en correct me if I'm wrong, maar ben je zelf 100% gelukkig met deze situatie? Is het jouw keuze geweest om de kinderen alleen maar in het weekend te zien? Wat zou je liever gezien hebben? Want is is nogal wat, door je echtgenoot en vader van je kinderen zo genegeerd en emotioneel verwaarloosd worden dat je er aan onderdoor gaat. Draai het eens om; een ouder die de andere ouder zo buitenspel zet, heb je daar respect voor? Een ouder vind jou niet capabel, zet je buitenspel in het gezin en hij kan daardoor de kinderen veel meer zien. Het klinkt wat mij betreft als ouderverstoting, en daarbij is mij nog niet echt duidelijk of je zelf al inziet dat hij jou zo uit het leven van je kinderen heeft geduwd, of dat je zelf echt niet in staat bent om voor de kinderen te zorgen. Geloof je hem? Geloof je de man waar je van bent gescheiden? Zou een goede vader dat doen, de kinderen weghalen bij hun moeder zodat hij veel meer tijd met ze heeft? Is dit niet het gevolg van het zaadje wat hij geplant heeft bij jou? Dat je niet in staat bent voor de kinderen te zorgen? Niet dat ik je iets wil aanpraten, maar het is mij niet duidelijk en misschien zet dit je aan tot nader denken over deze situatie. Werk je nu? Volg je therapie? Hoe is je weekinvulling, en is daar ruimte voor 50-50 met de kinderen? Heel veel vragen, misschien maar meer bedoeld om zelf na te denken. Neem daar de tijd voor. Heel veel sterkte en alle liefs.
Verleden of toekomst
' Niet dat ik je iets wil aanpraten,... ' Dat zijn pittige vragen, die vooral vragen om terug te kijken naar het verleden en om een mogelijke schuldige aan te wijzen. Hoe kun je je tegen dergelijke suggestieve vragen verweren? Ik zou denken: het is zoals het is gegaan. Beslissingen neem je, zoals die op dat moment het beste zijn. Op het moment dat Marjolijn haar beslissingen nam had ze ondersteuning in de vorm van een therapeut. En nu gaat het vooral om de toekomst, het opbouwen van je eigen psychische stabiliteit, het onderhouden van goede relaties met vader en kinderen en van daaruit een stabiele toekomst ontwikkelen, waarin je je eigen plek hebt.
Tsjor
Schuldig
“Ik voel me dus enorm schuldig en verdrietig.“
Ik vraag me af waarom je dit voelt. Is dat omdat je vindt dat je tekortschiet, zou je een andere omgangsregeling willen hebben? Merk je dat je kinderen je missen? Of denk je dat dit de juiste oplossing is voor de kinderen en voel je je schuldig door de oordelen van anderen?
Er zijn nog heel veel mogelijkheden tussen elkaar om het weekend zien en een 50/50 verdeling. Als je je kinderen eigenlijk vaker zou willen zien, kunnen ze bijvoorbeeld ook regelmatig bij je komen eten ofzo. De keuze die destijds is gemaakt hoeft niet in lengte van dagen vast te blijven staan. Sterkte!
Sterk
Ik ken meerdere verhalen (vanuit perspectief van de vader of grootouders) van moeders die het gezin volledig verlaten hebben, 100% geen contact. Heb me altijd afgevraagd of dat echt was wat die moeders wilden, of dat maatschappelijke verwachtingen en schaamte en schuldgevoel zo'n alles-of-niets-keuze dragelijker maakten dan wat jij doet.
Dus ja, ik vind het heel sterk dat je ondanks alle schaamte en schuldgevoel toch die weekendcontacten houdt. En ik denk dat je daarmee ook een heel goed rolmodel bent voor de kinderen: je laat zien dat je relatie waar je diep ongelukkig van wordt niet hoeft te accepteren, EN je laat zien dat je een eigen persoon bent met een eigen leven dat niet 100% om de kinderen draait.
Ik hoop dat jouw situatie en de relatie met vader er ruimte voor laat om later het contact weer uit te breiden. Maar focus daar niet te veel op. Je kinderen moeten niet het gevoel hebben dat jouw 'geluk' van hun afhankelijk is. Dus ja, hoe vreemd het ook voelt, doe maar net alsof je de situatie normaal vindt.
vragen van Teff
vind ik terecht en niet heel vreemd. Maar dat komt omdat ik een geval ken van een vader die zijn vrouw het huis uit heeft gewerkt en zelf met de kinderen bleef. Later kreeg hij van de psychiater de diagnose ´narcistische persoonlijkheidsstoornis´. Toen vielen voor mij de kwartjes: hij was altijd naar buiten toe de grote man, hij verklaarde dat zijn vrouw borderliner was. Zij deed twee zelfmoordpogingen waardoor het logisch leek dat de kinderen bij hem bleven en zij ze maar een weekend in de veertien dagen had. Maar deze vrouw was tijdens het huwelijk volkomen getreiterd en gepest door hem, ze was uiteindelijk nog maar een schilletje van haar oorspronkelijke zelf wat ze was voor het huwelijk. Ze was volkomen gebrainwasht en kon ook niet op dat moment de kinderen fulltime hebben. Naarmate ze langer uit het huwelijk was, ging het beter met haar ze heeft later ook geen zelfmoordpogingen meer gedaan.
De kinderen, nu ver over de volwassen leeftijd, hebben er wel wat van over gehouden, verslaafd, in hulpverleningscircuit als client dan, niet in staat een relatie te hebben.
Goed dit een zijdelings verhaal, om te illustreren dat de vragen van Teff wel degelijk hout snijden. Ik wil hiermee helemaal niet zeggen dat het bij ts het geval is.
Marjolijn, respect voor je openheid en je opstelling, je doet het goed.
Vragen
Ik begrijp je zijdelingse verhaal Marijn, en zo zijdelings is het nu ook weer niet. Alleen: je weet niet hoe het met de kinderen was gegaan als ze bij haar waren gebleven, in de omstandigheid waarin zij toen verkeerde. En het is de vraag of je je energie moet verspillen aan het verleden, voor zover ze at al niet gedaan heeft met de psycholoog, of aan de toekomst. Het is mooi als ze zo sterk wordt, dat ze, op enig moment, in staat is om de contacten uit te breiden en indien nodig de verantwoordelijkheid over kan nemen.
Tsjor
tsjor
Ja dat is zo