Mediation

Tjonge

vaders misbruiken als zaaddonor en moeders met snode plannen. Weekend regeling of co-ouderschap.

Over wat voor een produkt heb je het eigenlijk? Het lijkt wel economie hoe je erover denkt. Het maakt toch niet zoveel uit zeg. Met de scheiding ook maar meteen de kinderen 'voor de helft verdelen'? Gek he, dat hier nu juist de ruzies ontstaan. Waar gaat dit over?

Natuurlijk kun je altijd terugkomen op jullie beslissingen. Mishandeling, misbruik en verwaarlozing , ja nou gelukkig dat de kinderen dan een weldenkende moeder hebben die ervoor zorgt dat haar kinderen daar niet de dupe van zijn. Geen enkele rechtsstaat zal achter jou staan op het moment dat je willens en wetens daar je kinderen naar toe stuurt. Kom op zeg, kom op voor jullie rechten.

Snode moeder en izar

Snode moeder: Sorry, ik had er niet bij gezegd dat dit een nieuw draadje is, naar aanleiding van een discussie die in het draadje van Lena ontstaan is, met de titel Ex eist zoon meer dagen. In die discussie ging het oa. om de vraag hoeveel rechten vaders zouden moeten hebben als moeders ze 'erin geluisd" om maar gewoon zwanger te worden. Vaak moeten ze dan wel alimentatie betalen, maar mogen het kindje niet tot nauwelijks zien. Ook was er een voorbeeld door Tsjor genoemd, waarbij de vader helemaal de vader niet bleek te zijn, maar juridisch niet meer onder zijn verplichtingen uit kon komen. Ik zie dat ik dat niet er niet bij heb gezet, waarschijnlijk maakt het lezen van dat draadje wel het een en ander duidelijk. De discussie gaat om mediation eigenlijk. Op dit moment wordt vanuit de rechtbank alles 'opgelost' met mediation.

Izar, de nieuwe vriendin van mijn ex is heel leuk met de kinderen. Mijn zoontje vroeg al of zij niet bij mij kon komen wonen en papa gewoon in zijn eigen huis. (ex zag er de lol niet van in) Persoonlijk heb ik geen contact met haar. Ze heeft met man man aangepapt toen ik zwanger was. Met 38 weken zwangerschap ben ik verhuisd en nog voordat ik bevallen was stonden haar verhuisdozen in de woonkamer. Echt onder de indruk van haar normen en waarden ben ik dus niet. Het zou beter zijn als ik me daarover heen kan zetten, maar dat lukt me dus niet. Het zou ook beter zijn als ik vriendschappelijk kon blijven met mijn ex zodat ik meer inzicht heb ik de situatie bij hem thuis. Heb ik ook echt geprobeerd, maar het lukt me niet.

Schreeuwen is inderdaad zo'n voorbeeld. Ik ben ook niet perfect en schreeuw ook wel eens. Maar daarna ga ik wel rustig zitten met de kinderen en praat daar met ze over. Daarnaast is er nog een verschil tussen schreeuwen, en een drie jarige dwarse kleuter bij de armen pakken in de lucht vlak voor je gezicht houden, helemaal losgaan en het kind voor van alles uitmaken en hem tot slot nog door elkaar rammelen. Dat vind ik zo grensoverschrijdend.
Ik heb er inderdaad voor gekozen het af te wachten. Met de hoop dat hij zelf tijdig ingrijpt en met één of andere externe factor komt waardoor hij minder dagen kan zorgen. Wel ben ik gestopt met de zorg op me te nemen voor zaken die onder zijn verantwoordelijkheden vallen. Ik herinner hem niet meer aan studiedagen, ga weg als hij hier niet op tijd is en niet gebeld heeft. Laat hem wachten als hij een half uur te vroeg voor de deur staat. Verwijs hem naar de dokter als hij zegt dat kindlief last van de oren heeft, enz enz. Alleen de zaken die de kinderen directer raken kan ik niet laten. Dus ik vraag wel of hij gedacht heeft aan het carnavalsfeest op school.
Al met al zit mijn frustratie erin dat ik geen juridische mogelijkheden heb om mijn punt duidelijk te maken. En hoe je dan de boze ex moet onderscheiden van de oprecht bezorgde ex, dat weet ik ook niet. Maar frustrerend is het wel.

Een tip

een tip die ik hoorde van een mediator zelf:
je kunt, als je weet van jezelf dat je door wat vooromstandigheden dan ook (bv ervaring met mishandeling door je expartner), dichtslaat bij een mediator een derde persoon meenemen om je emotioneel te ondersteunen. Bespreek dat vantevoren wel met de mediator, leg uit waarom je dit moet doen....
Anders loop je in dezelfde fuik als waarin je altijd hebt gezeten.
Verder sluit ik me aan bij Izar, concentreer je op hoe het nu gaat met de kinderen, ga er geen strijd over aan.
Zou het zin hebben om dingen op papier te zetten/te documenteren die je zorgelijk vindt?
sterkte hoor,
Aileen

Enkele punten

Ik sluit me aan bij de reactie van Izar, maar ik wil toch enkele punten belichten.

Allereerst over mediation, dat er een klein aantal situaties is waarin dat niet goed is kan ik me voorstellen. Ik heb eerder ook al gezegd: als de uitkomst van mediation is dat er op een paar punten geen overeenstemming is, dan zou je dat moeten voorleggen en de beslissing overlaten aan de rechter. Maar die beslissing geldt dan ook, ook als dat afwijkend is van wat je zelf wilt. Dus nadenken, strategie bepalen, je gevechtspunten uitkiezen, je onderhandelingsruimte bedenken, ja, dat is dan van groot belang. Erop vertrouwen dat anderen jouw verhaal over de verschrikkelijke ex geloven en daarom (uit medelijden?) akkoord gaan met alles wat je wil is geen handige strategie. Sentimentele uitgangspunten kiezen ('het gaat om het kind' of 'moeder vecht voor haar kind') helpen ook niet echt, omdat het ook gaat om afspraken, omdat moeder ook andere motieven kan hebben dan puur sentimentele, en omdat het -meestal- bij vader ook gaat om het kind en vader ook 'vecht' voor zijn kind. Alleen op een andere manier.

Als gesprekspartner, vrouw, moeder, moet je sterk zijn en kun je niet je eigen zwakheden als argument naar voren halen voor je eigen gelijk. Margana, ik haal dan toch een paar punten uit jouw verhaal aan:
Hier heb je je teveel door angst laten leiden: "Ik had duidelijk een fout gemaakt, maar de gedachte dat hij de kinderen gedeeltelijk alleen zou verzorgen was genoeg om niet te willen scheiden." En het is de vraag of je helemaal eerlijk bent, want als hij daarna wil scheiden omdat hij een nieuwe vriendin heeft, dan ben je daar nog iet overheen. Terwijl die nieuwe vriendin, zoals je zelf zegt, juist de beste waarborg is tegen je angst: zij gaat namelijk wel goed met de kinderen om. Dus logisch gedacht zou je opgelucht moeten zijn: je hebt een fout gemaakt, je was bang dat hij alleen voor de kinderen zou zorgen, maar nu ben je toch gescheiden en zorgt hij niet alleen voor de kinderen.

Voor geweld moet je nooit bezwijken, dus hier "Vader stond op co-ouderschap en heeft dit met geweld afgedwongen." had je sterker moeten staan. Dat had gekund via mediation, want dan had je je zorgpunten naar voren kunnen brengen en had je daar andere afspraken over kunnen maken. Die weg snijd je zelf af, alweer uit angst: "Mediation is voor mijzelf geen optie omdat ik ter plekke monddood val in zijn aanwezigheid,..." Met mediation zet je een scheiding in werking en daarmee ook een einde aan eventuele fysieke en geestelijke mishandeling. Een goede mediator zal zorgen dat er twee gelijke partijen aan de tafel zitten en juist heel alert zijn op mogelijke onterechte beïnvloeding of overheersing van een van de twee partijen. Op de vraag: ben je het hiermee eens, kun je dan altijd 'nee' zeggen.

Aperte vormen van geweld en misbruk kun je altijd melden, bij de politie of bij het AMK of bij de raad voor kinderbescherming. Niet allemaal even prettige processen, maar het is ook niet zo, dat moeder zonder enige mogelijkheden, als een zwak en zielig vogeltje alles maar over zich heen moet laten komen. Wel heb je me recent nog verbaasd over het gebrek aan hulpverlening voor vrouwen die hulp zoeken en zich melden bij de politie etc. in feite zijn er maar twee echte mogelijkheden: of je gaat weg naar een opvanghuis; of het AMK stelt een onderzoek in, zij praten dan ook met de vader, maar uiteindelijk beslissen zij alleen iets voor het kind. Als moeder moet je toch echt zelf plannen maken en zelf aan de bel trekken en zelf stappen zetten. Uit medelijden is dat dan zielig, maar omgekeerd: vrouwen zijn geen kinderen, maar volwassen mensen die zelf beslissingen kunnen nemen en daar zelf de gevolgen van moeten dragen.

Die gevolgen zijn er ook door de keuze van je partner. en ja, daar kun je je in vergissen. Ik heb alleen wel geleerd dat het niet gaat om de leuke vader die jij in gedachte had, maar om de reële vader waar het kind mee te maken heeft. Ik kom dat op twee punten in je verhaal tegen: 'Ik had de kinderen graag een leuke vader gegund.' schrijf je. Dan zou je daar grootmoedig aan moeten toevoegen dat je je hebt vergist en dat de kinderen nu te maken hebben met de vader die er is. Kinderen hebben ook een ideaalbeeld van een vader (en een moeder) en moeten soms in hun leven ook de conclusie trekken dat de ideale vader die zij zelf gewild hadden (wat op zich belangrijker is) dat die er niet is. Voor mij is dan toch nog van belang dat ze zelf -op latere leeftijd- vorm kunnen geven aan een relatie met die niet-ideale vader. Zelf ben ik er uit eigen ervaring heel erg van overtuigd, dat het beter is om kinderen daarin te ondersteunen dan om die niet-ideale vader bij ze weg te houden, zodat ze dat zelf nooit hoeven te ervaren (nogmaals, behalve als er echt sprake is van geweld etc.... en ik heb dicht genoeg bij die rand gestaan om te weten waar dat over gaat). Dat is ook wat ik zie bij de kinderen en wat ik van hen terug krijg.

Het tweede moment is als je schrijft: 'Mijn hart breekt in ieder geval als zoonlief verteld dat papa zo enorm boos kan worden.'Oké, dat kan ik me voorstellen. Maar dan,w at doe jij dan als moeder, behalve met een bloedend hart dit verhaal aanhoren? Mijn ervaring is dat je al vrij jong met kinderen kunt bespreken hoe zij daar dan mee omgaan, wat zij dan doen, hoe zij daarover denken, wat jij voor ze kunt doen, maar je kunt zelfs ook in eenvoudige bewoordingen uitleggen wat je wel of niet bij een rechter voor elkaar kunt krijgen. En waarom bepaalde dingen niet zo eenvoudig zijn. Kinderen kunnen ook zelf naar de rechter stappen, met hulp van een eigen advocaat, als zij echt andere dingen willen afspreken. Ook kinderen zijn niet helemaal machteloos gelukkig. Er zijn informatiepunten, telefoonnummers etc. Je kind wijzen op mogelijkheden die zij zelf hebben om zaken te veranderen, waarbij kinderen zelf keuzes kunnen maken maakt ze juist sterk. Ook als ze besluiten om niets te doen, ze staan dan toch in feite boven de boosheid van vader, omdat het dan even hun beslissing is om dat zo te laten. Dan ben je pas echt sterk, sterker dan vader zelfs. Het ligt natuurlijk aan het kind zelf, het eigen karakter van het kind, vanaf welk moment een kind zoiets kan aangeven. Maar een kind dat al kan onderscheiden dat vader 'zo enorm boos' is en dus al ziet dat het niet normaal is, dat niet elke vader zo is, dat kind heeft in feite al een stap gemaakt in de richting van een evaluatie van zijn vader. In plaats van te jammeren dat hij dus niet de ideale vader is kun jij als moeder het kind ook helpen vorm te geven aan hoe hij/zij daarmee om wil gaan.

Maar dan moet je wel zelf zover zijn, dat je niet bent blijven hangen in je eigen onmacht en frustraties. Je hebt daarin keuzemogelijkheden.

Bijvoorbeeld ten aanzien van deze situatie: 'En ik denk ook dat dat gekund had, als vader accoord was gegaan met de leuke dagen. Dus om het weekend en elke woensdagmiddag bijvoorbeeld. Dan was er verder weinig druk geweest en ik weet zeker dat hij dat beter aankan. Nu moet ik wachten tot hij het niet meer trekt.' Dit beschrijf je helemaal in termen van jouw onmacht en angsten. Het kan ook anders:

- je kunt op voorhand informatie inwinnen en kontakten leggen om te zorgen dat -mocht het escaleren- dat je dan genoeg in handen hebt om de situatie onmiddellijk te keren. Dan moet je wel anderen durven gaan vertrouwen: politie, AMK, raad voor de kinderbescherming, huisarts, maatschappelijk werk en zelfs de mediator. Je hebt tot nu toe al die instanties in feite niet gebruikt, omdat jij het niet aankunt. Daarmee geef je ook aand at je denkt dat zij het niet aankunnen, maar dat is natuurlijk niet helemaal zo. Zij kunnen niet alles, maar wel iets. Een ander voorbeeld van soortgelijke strekking: ik had een verschrikkelijke buurman die niet tegen geluiden van mijn kinderen kon en dat op een nare manier liet merken. o.a. door een telefonische bedreiging van mijn kinderen: als ik ze zie knijp ik ze de keel af'. Politie bellen, levert tot mijn frustratie alleen maar een melding op. Na nog zo'n situatie komt de dag waarop buurman met stenen tegen mijn ruiten staat te gooien. Dat op film vastgelegd en daarmee naar de politie. Naast de andere meldingen werd dat ineens wel serieus genomen en een echte aangifte. Politie bij buurman en sindsdien is het eindelijk rustig. Ik kan me ergeren dat een raam meer bescherming heeft gekregen dan mijn kinderen, maar goed, als het zo werkt, dan maar zo. Als het resultaat er maar is. Maar je moet dan wel een basaal vertrouwen hebben in een rechtsstaat en dat daar iets te halen is voor je, al zal het niet onmiddellijk op bestelling zijn wat je wilt.

- de andere optie is dat je de situatie zoals die nu bij je ex is iets minder angstig bekijkt, vooral door wat je schrijft over de nieuwe vriendin. Daar staat je eigen frustratie dan in de weg: 'Echt onder de indruk van haar normen en waarden ben ik dus niet. Het zou beter zijn als ik me daarover heen kan zetten, maar dat lukt me dus niet.' Tsja, ze hoeft jouw vriendin niet te zijn, maar als ze goed omgaat met je kinderen maakt dat de situatie bij vader in elk geval wat beter. Dus je kunt ervoor kiezen om het zo te laten, zoals zij er is, en in hoogste staat van alertheid te komen als zij er niet meer is.
- en tenslotte kun je de door jou gewenste situatie ook nog afdwingen door te gaan verhuizen: zoek een baan in een nieuwe woonplaats die ver genoeg is om een weekend-omgangsregeling redelijker te maken, met leuke scholen voor de kinderen en een leefbaar huis. Je ex kan je niet dwingen om niet te verhuizen. Als je hem voor voldongen feiten stelt wat betreft de verhuizing en aanbiedt om de omgangsregeling anders te maken kan hij hooguit via de rechter proberen af te dwingen dat de kinderen helemaal bij hem komen en jij alleen de weekenden krijgt. Maar dan zal hij goede argumenten moeten hebben en die heeft hij waarschijnlijk niet. Dus als je voor die tijd zelf goed genoeg geïnformeerd bent, eventueel al contacten hebt met een advocaat en weet wat je speelruimte is en welke tactiek het beste is, dan kun je de door jou gewenste situatie zelf organiseren.

Ik heb verder geen advies wat je moet doen. Behalve dan dit: beschouw jezelf als een handelende, verantwoordelijkheid nemende persoon, die ook de gevolgen draagt van verkeerde beslissingen. En benader je eigen kinderen ook op die manier. Dat maakt ze sterker dan de slachtofferkant te benadrukken. Het is in feite ook de basis voor mediation. Mediation is geen slachtofferhulp.

Tsjor

Voorbeeld

Even kort op je vragen ingaan over het voorbeeld: tijdens de relatie zorgde hij vrijwel helemaal voor het kind, zij werkte. Na de scheiding kreeg hij een omgangsregeling, was daar niet gelukkig mee, zag ook dat het kind slecht behandeld werd, wilde heel graag zelf weer helemaal voor het kind zorgen maar kreeg geen poot aan de grond. Pas toen hij een nieuwe relatie kreeg bleek dat er vruchtbaarheidsproblemen waren, toen pas wist hij dat het zijn kind niet was. Maar ook toen had hij graag nog voor het kind gezorgd, omdat hij zag dat het gewoon slecht ging bij moeder. Alleen hij kreeg het kind niet, de omgangsregeling was al stopgezet, vaderschapstest weigerde moeder, advocaat had verkeerd advies, waardoor de termijn verstreek, het enige wat overbleef was de alimentatie. En die heeft hij stopgezet. Dom natuurlijk, maar op een gegeven moment is de schuld aan het LBIO zo hoog, dat er eigenlijk geen uitweg meer is.

Tsjor

Tsjor

Mediation is inderdaad geen slachtofferhulp. Daarom zou het volstrekt onlogisch en onverantwoord geweest zijn als ik daar een jaar geleden had gezeten. Er zit een groot verschil tussen een jaar geleden en nu. Niet dat ik me toen een slachtoffer voelde, maar wel enorm verward en zonder overzicht. Niet in staat tot het maken van een goed plan, alleen nog maar aan het overleven. Nu heb ik wel een plan, een back-up plan en een noodplan. Ondertussen heb ik ook afstand van de situatie, therapie gehad en veel gepraat en dingen op een rijtje gezet. Dat soort dingen kosten tijd. Ondertussen ben ik weer meer mijzelf, een handelende, verantwoordelijkheid nemende vrouw/moeder. En draag dus ook het gevolg van mijn verkeerde beslissingen. Als mijn zoontje met zo'n verhaal over zijn vader komt, bespreek ik met hem zijn mogelijkheden. Neemt niet weg dat ik ervan baal dat er juridisch geen tussenoplossingen zijn voor mijn probleem, ook al zijn die ontstaan door mijn eigen foute keuzes.

Stellen dat je nooit moet toegeven aan geweld vind ik wat te makkelijk. Punt één is het niet altijd mogelijk. "Met mediation zet je een scheiding in werking en daarmee ook een einde aan eventuele fysieke en geestelijke mishandeling." Dat is wel heel utopisch gedacht. Wij spraken ook met een derde er bij af en toe, maar de volgende dag drukte hij me weer gewoon in een hoek, letterlijk. Met mediation zou dat niet anders geweest zijn. Het grote probleem is natuurlijk dat ik geen andere woonruimte had en dus constant onder zijn handbereik was. Punt twee is dat niet altijd verstandig. Tijdens een ruzie terwijl ik zes maanden zwanger was, probeerde hij mij van de trap af te duwen. Gelukkig kon ik hem net ontwijken, en bezeerde hij zichzelf. Nav. dit incident besefte ik dat de relatie echt hopeloos verloren was en dat ik zo snel mogelijk weg moest. Daarna gingen de gesprekken pas over de kinderen. Angst opzich is niet een nutteloze emoties. In sommige gevallen is het een hele terechte emotie, die je beschermt tegen erger. Als er iemand van 130 kilo voor je staat, twee koppen groter, die helemaal de controle kwijt is en je bent zelf 6 maanden zwanger en er liggen twee kleintjes in de kamer ernaast, dan is het nog niet zo heel onverstandig om uit angst te handelen. Zeker niet gezien zijn eerdere acties.

Op dit moment ben ik inderdaad heel erg blij met de nieuwe vriendin van mijn ex, voor de kinderen. Voor mijzelf is het een heel ander verhaal. De situatie was niet zo dat ik niks meer om mijn man gaf. Ik hield van hem, hoopte dat het beter zou gaan. Ik hoopte dat hij weer zichzelf zou worden en besefte veel later pas, dat hij inderdaad weer zichzelf geworden was. Degene die ik leerde kennen was niet echt, zoals hij later was wel. Maar dat is voor deze discussie allemaal niet zo belangrijk. Ik weet ook hoe mijn ex wordt na een tijdje in een relatie. Niet alleen bij mij, maar ook bij zijn exen voor mij. Dat zal deze keer niet anders gaan. Zijn huidige vriendin kan dan twee dingen doen, of ze slikt het, waarmee ze dus geen bescherming biedt aan mijn kinderen. Of ze slikt het niet en gaat weg, waarmee ze ook geen bescherming biedt aan mijn kinderen. Daarnaast weet ik niet of ze er wel altijd is, vast niet. En geloof me, er kan veel gebeuren in een paar uur. Het enige waar ik hoop uit haal is dat mijn ex de eerste tijd van een nieuwe relatie niet zo is. En dus nu ook een redelijke leuke vader voor zijn kinderen. Dus ik kan deze tijd gebruiken om zelf wat beter te worden, te helen, sterker te worden. Tegen de tijd dat de kinderen mij nodig hebben is al mijn energie beschikbaar voor hun.

Voor de toekomst zijn er inderdaad de mogelijkheden zoals jij die opnoemde. Punt daarbij is wel dat het dan al heel ver is gegaan. Zichtbare schade aan de kinderen, bewijsbaar misbruik. Zoals ik zei, ik heb een plan, en als het nodig is ga ik tot het uiterste. Juridisch zijn er weinig mogelijkheden. Dus dan wordt het alles of niks. En dat vind ik dan weer treurig.
Uit je bewoordingen maak ik op dat jouw kinderen een omgangsregeling hebben/hadden met je ex. Bij co-ouderschaps mag je namelijk niet zomaar verhuizen. De rechtbank Utrecht heeft daar in 2006 een uitspraak over gedaan, jurisprudentie dus, niet mijn zitting . Dus als ik dat wel doe, zonder zijn toestemming, dan is de kans groot dat hij ze volledig toegewezen krijgt. Sowieso vind ik een omgangsregeling van één weekend in de twee weken een hele andere impact hebben op kinderen dan co-ouderschap, dus ik ben erg benieuwd hoe dat bij jou geregeld is.

De vader uit jouw voorbeeld vind ik ook een sneu verhaal. Reden te meer om bij echtscheiding uit te gaan van de situatie zoals die was tijdens het huwelijk. Dat levert namelijk de minste veranderingen op voor kinderen. En doet ouders beter nadenken over de gevolgen van de keuzes die ze maken. Dan was vader dus in dit geval de verzorgende ouder gebleven. Als zo'n keuze jarenlang de goede keuze is, snap ik niet waarom dat bij echtscheiding allemaal omgegooid moet worden.

Fladder

Een relatie waar geweld in voorkomt heeft inderdaad twee personen die het mogelijk maken. Ik heb net zo goed zijn gedrag in stand gehouden als hij dat deed. Gelukkig voor mij is dat tegenwoordig niet meer zo. Ik heb hem de mogelijkheden ontnomen om die invloed op me te hebben. Zo mag hij niet in mijn huis komen als er verder niemand is en bespreken we dingen via de mail of telefoon. Ik ben niet meer bang voor hem, niet echt in ieder geval.

Maar zoals ik zei, daar is tijd voor nodig. Toen ik een jaar geleden de onderhandelingen inging stonden de zaken er heel anders voor. Mediation heb ik dan ook nooit gedaan.

Mogelijkheden

Morgana Fata: 'Het grote probleem is natuurlijk dat ik geen andere woonruimte had...' Dat lijkt mijn inderdaad een groot probleem. Wij woonden in elk geval al gescheiden toen we begonnen met het regelen van de scheiding. En we hadden een heel goede advocaat/mediator, die heel zakelijk duidelijk maakte welke beslissingen er genomen moesten worden. Daar kun je dan wat mee, al ben je nog zo in de war. Ik denk dat het bij elkaar wonen en het feit dat je eigenlijk op dat moment nog verliefd op hem was de grootste struikelblokken waren om goede afspraken te maken. Kon je niet weg komen? Ik bedoel: er is vrouwenopvang (ook noodbedden), er zijn caravans of vakantiehuisjes en er is familie.

'Punt daarbij is wel dat het dan al heel ver is gegaan. Zichtbare schade aan de kinderen, bewijsbaar misbruik.' Signalen waarop gelet worden zijn ook vaak indirekte signalen. mening van schooljuf is belangrijk bijvoorbeeld. Bij het AMK worden ongeveer 12.000 terechte meldingen gedaan per jaar en slechts een klein percentage daarvan bestaat uit zichtbare, ernstige schade. Alleen maar een snel-boos wordende vader is niet echt reden om te veronderstellen dat het belang van de kinderen geschaad wordt. Andere signalen zoals niet voorbereid zijn op carnavalsfeestjes, te laat op school komen, of onverzorgd etc. dat kunnen dan allemaal plotseling relevante signalen worden.

Je stelt steeds dat er juridisch weinig mogelijkheden zijn in jouw situatie. Welke mogelijkheid had je dan gewild? Moeders wil is wet? Ik heb geen co-ouderschap, we hebben indertijd wel besproken of we elkaar konden vastleggen op de woonplaats, maar dat kon volgens de advocaat niet. Wat je beschrijft met co-ouderschap, ik kan me niet voorstellen dat er geen enkele mogelijkheid is. Je kunt toch zomaar plotseling een leuke en betere baan vinden aan de andere kant van het land? Je geeft nu aan dat je zijn toestemming moet hebben. Maar dat wil niet zeggen dat je dan bedelend bij hem aan de deur moet staan. Via mediation (door een goede advocaat/mediator)of desnoods via de rechter zou je die toestemming kunnen vragen/afdwingen. 'Het belang van het kind' staat dan wel voorop, en dat wordt wat lastig om aan te tonen: kinderen krijgen dan een nieuwe woning, nieuwe school etc. Meestal wordt dat als nadeel gezien. Als je dat beseft kun je daarop anticiperen.

Dan wat betreft je grootste angst: als de situatie is zoals jij schetst zou de vriendin van je ex wel eens je grootste bondgenoot kunnen worden. Stel dat zij ziet wat jij denkt dat ze ziet, dan zou je met haar heel beknopt je zorgen kunnen bespreken en vooral aangeven dat zij jou waarschuwt, mocht zij op het punt staan om te vrtrekken. het zou nog prettiger zijn als zij eventueel aangifte zou doen bij de politie of het AMK/raad voor de kinderbescherming in zou schakelen, als het kan in overleg met jou. Haar melding heeft niet de sfeer van rancuneuze ex. Als jij tegelijk duidelijk kunt maken dat jij voor de kinderen wil zorgen kan onderzoek uitwijzen dat dat een goede oplossing is. Je hebt nu geen kontakt met de vriendin, maar is dat niet 'per ongeluk en toevallig' te organiseren?

Voor jou gevoel is hij almachtig, maar dat is hij niet. Wel moet je in de wirwar van mogelijkheden en wetten een pad vinden dat voor jou begaanbaar is, wat strategisch inzicht ontwikkelen en tactisch denken. Dat is iets anders dan helemaal los van alles en iedereen je eigen plan trekken. Wat moeder wil is niet altijd goed. Als je denkt dat het echt het beste is zul je toch moeten organiseren dat anderen daar ook van overtuigd zijn, waarbij de rechter natuurlijk de belangrijkste factor is uiteindelijk. Maar voor die tijd zijn er al een heleboel andere instanties etc. die je kunt benutten.

Tsjor

Vorm van rouw

Over mogelijkheden zien en zoeken en je ontworstelen aan de machteloze positie waarin je jezelf gemanoeuvreerd had, zijn al hele zinnige dingen gezegd. Ik heb ook de indruk dat jij al een heel eind verder bent dan je ooit was! Wat ik zie en herken is het keiharde besef dat er evengoed ergens een grens is aan de mogelijkheden, ook voor zoiets belangrijks als het beschermen van je kinderen tegen (zelfs extreme vormen van) schade en pijn. Daar kun je (en moet je op bepaalde momenten ook) rationeel en helder over denken anders kom je niet verder en is er geen ruimte om de mogelijkheden die er wél zijn te benutten. Maar daarnaast doet het ook vooral heel fundamenteel ontzettend veel pijn dat je je kinderen in een situatie hebt gebracht waar je ze niet kunt beschermen. En dat dan ook nog eens tegen hun vader. Ik heb dat ervaren als een vorm van rouw waar ik doorheen moest om als moeder daarna weer mijn verantwoordelijkheid te nemen en op een krachtige manier wel weer gebruik te maken van de mogelijkheden die er zijn en ook om mijn kinderen in hun ervaringen te kunnen helpen en begeleiden in plaats van alleen te voelen dat het niet zo zou moeten zijn. Maar het simpele feit is dat je uiteindelijk geen controle hebt over het welzijn van je kinderen. Dat geldt voor alle ouders. Alleen worden de meeste ouders er niet op dezelfde keiharde, pijnlijke manier mee geconfronteerd. De meeste andere mensen zullen dat dus ook niet voelen en zullen de dreiging relativeren en je proberen te sussen. Maar het ultieme feit is dat je niet weet of en zo ja hoe erg je ex zijn kinderen zal beschadigen en dat je zeer beperkte controle hebt over het welzijn van je kinderen. Dat geeft een intens kwetsbaar gevoel. Als je daarbij optelt dat ze deels door je eigen onvermogen in die situatie zijn terechtgekomen, heb je heel wat om over te rouwen. Geef jezelf die ruimte.
Groet, Jo Hanna

Hak ook met het bijltje

Morgana, jou verhaal lijkt heel erg op het mijne. Ik herken zoveel in wat je vertelt.

Om herkenning te voorkomen wil ik niet teveel vertellen over mijn situatie maar je toch een hart onder de riem steken.

Er waren al tijdens ons huwelijk subtiele aanwijzingen voor de buitenwereld dat het hier niet goed ging maar omdat ik bang was voor de gevolgen heb ik er nooit met anderen over gepraat. Bij geweld in de thuissituatie geef je vaak jezelf de schuld, de dader herinnert je daar ook graag dagelijks aan. Ik schaamde me en hield hem een hand boven het hoofd, probeerde het geweld te verdoezelen. Gevolg was wel dat het enige tijd duurde voordat sommige mensen mij geloofden nadat we uit elkaar gingen. Ex bracht het naar de buitenwereld alsof ik rancuneus was en hem dwars wilde zitten, hij was de goedheid zelve.

Toen het hier bijna escaleerde durfde ik eindelijk puur uit angst hem de deur te wijzen. Dat was de beste beslissing die ik ooit gemaakt heb. Daarna heb ik iedere keer wanneer ik me bedreigd voelde door hem de politie gebelt. Er werd melding van gemaakt.

Ik gaf de kinderen niet mee met hem, hij was woedend, dreigde met dwangsommen maar ik heb een taak als moeder, mijn kinderen beschermen. Elke keer gaf ik het aan bij de instanties en de rechter, ik bleef erop hameren dat ik het niet vertrouwde met hem.

Nu komt er een onderzoek door de raad.

Als je meer wilt weten mag je mijn email adres vragen bij de redactie.

Collateral damage

Wat betreft de woonruimte, het leek mij heel traumatisch voor de kinderen om van de een op de andere dag uit hun omgeving geplukt te worden. Bovendien voelde ik me niet een vrouw die door haar man geslagen werd. Ik was de vrouw van een man die het heel moeilijk had en mijn steun nodig had. Sterker nog, dat hij zich wel zo kon laten gaan bij mij was een compliment, blijkbaar voelde hij zich bij mij wel veilig genoeg. Achteraf gezien zie ik dat wel anders natuurlijk, maar als je middenin de situatie zit lijkt alles zo anders. Nu pas kan ik ook zien hoe manipulatief hij was en is, toen niet.

Voor verhuizen staat inderdaad het belang van het kind voorop. En op dit moment gaat er volgens de rechters niks boven het contact met de vader. Dus nee, ik mag niet verhuizen naar de andere kant van het land. Vervangende toestemming krijg je alleen onder hele uitzonderlijke omstandigheden.
Je schrijft dat er bij jou sprake is van een omgangsregeling. Eerlijk gezegd zou ik dat ook een stuk makkelijker kunnen accepteren. Zijn invloed is dan toch een stuk kleiner dan bij co-ouderschap.

Het is juridisch niet mogelijk om minder dan co-ouderschap af te dwingen, als de vader het wel wil en kan regelen met zijn werk. Je kan dan twee dingen doen als moeder. Of je doet wat 'geen naam' omschrijft en houdt de kinderen net zo lang thuis totdat omgang niet meer als optie wordt gezien.(wat ik me heel goed kan voorstellen!) Of je accepteert het en neemt alle voorzorgsmaatregelen die je maar kan bedenken. Dat laatste is de keus die ik gemaakt heb. Eigenlijk doe ik al die dingen wel die jij noemt. Tot voor kort nam ik onbewust nog veel van zijn verantwoordelijkheden op me, maar daar ben ik ook mee gestopt. Ik praat ook veel met de kinderen over goede en slechte geheimen. Luister naar hun verhalen over het weekend. Vraag door als ze met klachten over hun vader komen en probeer ze zelf zo weerbaar mogelijk te maken. Maar ze zijn nog zo jong joh. De oudste is net vijf geworden.

Al met al baal ik ervan dat je maar twee mogelijkheden hebt na een scheiding, mocht je er met mediation niet uit komen. (met een ex zoals de mijne) Of je gaat voor co-ouderschap, of je weigert alle omgang, en houdt ze thuis. Dat ze daarmee dan ook in één klap hun vader kwijt zijn, is collateral damage.
Zoals ik al eerder zei, ik weet niet hoe dat dan zou moeten. Hoe je de wraakzuchtige ouder moet onderscheiden van de oprecht bezorgde ouder. Geen idee.