meer mensen diep ongelukkig na scheiding

Ik herken het. Mijn man werd verliefd op een ander en vertrok, wilde niet in de buurt blijven wonen en hangt nu de ideale man uit in het gezin van weer een ander.
Na eerst lange tijd van intens verdriet (het houden van stopt niet gelijk) is er bij mij nu boosheid, enorme boosheid met name over het verdriet van de kinderen, wat zij missen. Boosheid over het feit dat hij alle verantwoordelijkheid over de kinderen bij mij heeft neergelegd, hallo, we hebben samen kinderen! Ook heb ik er last van dat ik het amper aankan, alles maar dan ook alles, alleen doen, veel en ver weg werken, financiële problemen, ik heb heel weinig tijd voor de kinderen en weinig tijd voor mezelf. Ik ben niet ziek maar wel altijd heel moe, last van hoofdpijn en slapeloosheid. Er is een tijd geweest dat ik met een blikje red bull in de buggy liep voor geval van nood, zo moe was ik.
En, nee, ik wil niet in de slachtofferrol maar voel me vaak wel zo. En ja, ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen geluk en wil niet door de acties van een ander ongelukkig zijn maar het is zwaar en ik weet niet hoe ik het moet veranderen ik zal bijna fulltime moeten werken en ik zal alles voor de kinderen moeten regelen en beslissen, huis en tuin moeten ook opgeruimd worden en ik zal op mijn uitgaven moeten blijven letten. En omdat het zo'n struggle was ben ik ook vrienden verloren omdat ik er letterlijk niet voor hen kon zijn. En toch gaat het langzaam beter, de kinderen worden ouder en er komt meer acceptatie. Ook acceptatie dat mijn ex zijn kinderen niet op de eerste plaats heeft staan en dat hij bijvoorbeeld nooit zal informeren naar de kinderen,soms weekenden wil skippen, geen extra tijd met hen wil, niet op de verjaardag van zijn eigen kind komt etc., ik ben er veel laconieker in geworden. En ik ben meer de dingen gaan zien die wel goed zijn: gelukkig gaan de kinderen graag naar hem toe en neemt hij hen wel mee naar pretparken en mee op vakantie, gelukkig kunnen de kinderen goed overweg met de kinderen van zijn vriendin en gelukkig is er geen tweede leg. Maar o, ik zou er alles voor over hebben om het teug te kunnen draaien, een gewone vader voor de kinderen, een man om van de houden en een man die van mij houdt.

Nee

Ik had liever getrouwd gebleven maar niet onder dezelfde omstandigheden. Ik vind het alleen zijn en je eigen beste vriend zijn loodzwaar en ervaar veel stress. Maar alles beter dan leven met iemand die me niet behandelde als partner of vriend.
Mijn pijn ligt in de stress van nu en onzekerheid van de toekomst, niet in het verleden.

ja precies

dit was ook mijn gedachte: In hoeverre heb jij Zowie, over de scheiding nagedacht voor die tijd? Als je zelfs zo iets voor de hand liggends als een nieuwe vrouw nooit bedacht had dan lijkt het wel alsof je echt over 'een nacht ijs' bent gegaan. Dat jullie dat zij gegaan, want die beslissing heb je samen genomen, neem ik aan.

Wat waren jouw redenen om te scheiden dan eigenlijk?

Ik ken meerdere mensen

die 'spijt' hebben van hun scheiding. Die achteraf zeggen, dat het tijdens de relatie allemaal eigenlijk wel meeviel... die hun toekomstplannen in het water zien vallen, bv. nog een kinderwens, veel minder contact met hun kind(eren), enz. enz.

Lijkt me heel heftig ja.

Ik vraag me af of het constructief is om te vragen naar overwegingen over de scheiding, vóór die scheiding. Het gaat om nu.

Het enige wat ik je kan aanraden: ga voort op je weg. Je hebt een fijn huis, gezelligheid, een goede relatie met je kind, je kunt je hoofd boven water houden. Probeer van jezelf te houden, of nog meer van jezelf te houden. Ik denk dat je ook moet proberen je minder of niet te spiegelen (niet negatief bedoeld) aan de relatie van je ex met zijn nieuwe partner. Jij bent jij, ooit hebben jullie een keuze gemaakt (of is jou dat overkomen), en jij gaat nu op je eigen pad verder op de voor jou best mogelijke manier. Vervelend dat je nu meer last ervaart in de relatie met je ex dan in je vroegere liefdes/levensrelatie met hem. Probeer daar iets aan te doen, zodat dat voor jou minder belastend wordt.

Probeer iets te gaan doen waar jij echt blij van wordt, iets voor jezelf, wat je vroeger niet deed... Een hobby die je altijd wilde, of vrijwilligerswerk, of je haar anders, geen idee.

Maar laat ook de gedachte aan vroeger los, echt...! Zie het als een les die je leerde, (bv. dat bepaalde problemen wel mee vallen...) of dat je allebei meer moeite moet doen om je toekomstige relatie goed te houden.

En misschien heb je wel last van een soort depressie, misschien ook eens naar de huisarts en dit benoemen...

Niet je eigen keuze?

Ik denk dat een scheiding beter te behappen is als het (ook) je eigen keuze was. Mijn huwelijk was niet 'niet zo leuk' maar 'heel erg vervelend', en ik kwam weliswaar niet als eerste met het voorstel om te scheiden maar heb daar ook niet zo lang over hoeven denken toen mijn ex met het idee kwam. Mijn ex is inmiddels wel wat (ten goede) veranderd, mede doordat hij nu wel de juiste vrouw heeft. Of in ieder geval een die, vanaf de zijlijn bekeken, beter met zijn buien om kan gaan.
Na de eerste 'euforie' van de vrijheid en ontspanning heb ik ook wel een tijdje een terugslag gehad. Ik was in een keer alleenstaande ouder van een peuter, en mijn ex heeft het vrijgezellenleven ten volle geleefd. Dat voelde niet heel eerlijk. Ook toen hij er meerdere kinderen bij kreeg vond ik dat best lastig omdat wij er samen maar een hebben en hij nooit een grote kinderwens had.
Voor geen goud zou ik hem terug willen. Jij wel?

hoe zwaar het ook was in het begin....

wanneer je gaat scheiden, doe je dat niet zomaar en zeker niet over 1 nacht ijs en zijn er dingen in de relatie geweest die je zeker niet meer wilde. Ik hoop dat je je draai weer beetje gaat vinden in je sociale leventje en er iemand op je pad komt, waarmee je wel de juiste invulling van een relatie vindt.
Mijn relatie bleek te bestaan uit bedrog en veel alleen thuis zijn. Andere kant waren de financien veel gemakkelijker, maar nu en dat is echt pas veel later, kan ik zeggen dat ik nu een rijker gevoel in mijn lijf heb. Ik hoop dat je dat ook gaat krijgen.

Zowie

Ik ben nu bijna anderhalf jaar gescheiden en het gaat met ups and downs. Ik had niet voor de scheiding gekozen; ex bleek een ander te hebben en dat bleek ook niet de eerste keer te zijn.
Het is op zich ook een opluchting dat hij weg is, want hij was/is geen makkelijke man (ADHD en érg aanwezig). Er is een zekere rust gekomen.

Dat jij, zo'n tijd na de scheiding, nog in zo'n verwijtende sfeer zit naar je ex en zoveel moeite hebt met de situatie, lijkt me een reden om professionele hulp te gaan zoeken.
Je zegt niet in de slachtofferrol te zitten, maar alle dingen die je noemt, wijzen juist op die slachtofferrol.
Ik zou zeggen: zoek hulp!

Deels herkenbaar

Wat je omschrijft herken ik voor een groot deel, alleen hier merk ik wel dat het vervelende gevoel wel steeds minder vaak komt en minder lang duurt...

Hier is ex 3 en een half jaar geleden van de ene op de andere dag vertrokken. Een oude middelbare schoolliefde online teruggevonden en daarbij ingetrokken. Ik bleef met 3 kinderen van toen 8, 9 en 11 achter. Nieuwe liefde woonde hier een uur vandaan, had zelf al 3 kinderen. Ex trok daar zoals gezegd meteen bij in, maar niet formeel.

Toen we nog samenwoonden, werkte ik fulltime en hij was meestal werkloos en was er dus voor de kinderen als ze uit school kwamen. Dat was dus het eerste probleem waar ik tegen aan liep. Ik had geen opvangmogelijkheid en ik moest en wilde er voor de kinderen zijn, maar zat ook met mijn werk. In die eerste periode ging ik vaak eerder naar huis uit mijn werk, om er na school voor de kinderen te zijn, om vervolgens verder te werken als zij in bed lagen. Eigenlijk kwam ik uren te kort in een dag en daardoor ook slaap en dat nam ik hem best kwalijk.

Ex had bij zijn nieuwe vriendin geen plek voor onze kinderen. Af en toe een weekendje naar hun vader zat er niet in en als dat al een keer wel kon, maar 1 kind en dat was echt een uitzondering. Ex had geen inkomen, want werken deed hij niet en hij had ook geen uitkering. Hij zat daar gewoon hele dagen thuis en ik denk dat ik mezelf in die periode eigenlijk wat voorbij gelopen ben, zat er in ieder geval flink doorheen en vond het vooral heel oneerlijk voelen allemaal.

Begrijp me niet verkeerd, ik houd zielsveel van mijn kinderen en ik zal er altijd voor ze zijn, maar we wilden ooit samen kinderen en het voelde gewoon zo oneerlijk dat iemand gewoon de boel de boel kon laten, maar nog veel oneerlijker dat hij de kinderen het gevoel gaf dat hij er niet voor ze was. Dat gevoel deed zelfs mij verdriet. Op een gegeven moment kreeg ik zelfs een brief dat als ik zijn deel van de schuld op het huis over zou nemen, hij afstand wilde doen van zijn rechten op de kinderen. (Niet gedaan)

Niet veel later werd ex bij zijn nieuwe liefde opnieuw vader en ook dat raakte mij op een of andere manier. Ik gunde hem die kleine van harte, maar ik gunde mijn kinderen ook zo die vader die hij voor zijn nieuwe kind wel was. De eerste periode na de geboorte van die kleine, mochten mijn kinderen niet komen, omdat ze de aandacht voor die kleine nodig hadden.

Uiteindelijk is ex ook daar weer vertrokken en in de eerste instantie stond hij hier op de stoep. Heb hem geholpen de boel zover mogelijk weer op de rit te krijgen en daar was hij blij mee, maar nu is er weer een nieuwe liefde en weer geen tijd voor de kinderen. Het steekt helemaal dat hij wel tijd heeft voor zijn andere kleine. Met zijn andere ex heeft hij inmiddels ruzie, maar er is wel een omgangsregeling, die kleine mag om het weekend naar hem toe. Mijn jongste wil ook heel graag, maar mag niet tegelijk met haar broertje, want daar heeft hij zijn handen vol aan. Het andere weekend wil hij voor zichzelf hebben. De afgelopen drie studiedagen hadden we afgesproken dat ze naar hem zou, maar was hij steeds ziek. En in de herfstvakantie wilde hij tijd voor zichzelf. Mijn kinderen zitten er echt mee en dat maakt mij regelmatig verdrietig.

En soms ook gewoon verdrietig voor mezelf. Las vandeweek in een ander topic nogal wat reacties dat het onzin was als gescheiden moeders eens wat tijd voor zichzelf wilden, maar ik heb daar af en toe echt even behoefte aan. Ik heb de afgelopen 3 en een half jaar een keer een avond voor mezelf gehad, omdat hij toen een avondje de kinderen op kon vangen, verder nooit tijd voor mezelf en daar heb ik soms best wel heel erg mee gezeten.

Toch merk ik dat het verdriet hier wel minder overheersend is. Ik probeer af en toe een uurtje voor mezelf te hebben en me minder druk te maken over waarom hij bepaalde keuzes maakt. Ik kan hem gewoon niet veranderen en daar kan ik me druk over maken, maar daar zit ik alleen zelf mee. En dat denken lukt steeds beter, al raakt zo'n topic hier van een vader die er niet voor zijn kinderen wil of kan zijn, me dan toch wel weer even.

Anoniem

Even geheel buiten dit draadje om. Maar ik lees dat je kinderen 8,9, en 11 waren toen je ex 3,5 jaar geleden vertrok. Dus inmiddels is de jongste minstens 11 en de oudste bijna 15. Tijd voor jezelf zonder kinderen in je eigen huis zit er kennelijk niet in en dat is balen, al zou je natuurlijk eens kunnen proberen om ze alledrie tegelijk bij vriendjes en/of familie uit logeren te sturen. Maar ook als dat niet kan, dan hoop ik dat je toch in elk geval af en toe een avond weg kunt om bijvoorbeeld met vriendinnen naar een grotemensenfilm te gaan. Ik zou denken dat ze wel een avondje met zijn drieën thuis moeten kunnen blijven, en anders kan er vast wel een oppas worden ingehuurd. Je kinderen zijn nu toch wel groot genoeg dat je ze kunt uitleggen dat mama af en toe ook eens met andere volwassenen moet kunnen omgaan en dingen moet kunnen doen waar kinderen niet bij gewenst zijn.

Ik heb me stil gehouden in dat andere draadje over vakantiegez*k, maar ik snap echt de mensen niet die kennelijk vinden dat je als moeder altijd maar blij moet zijn als je je kinderen om je heen hebt. Een mens wil ook wel eens gewoon het rijk alleen hebben (ik tenminste wel).

Van je ex heb je op dit vlak duidelijk niks te verwachten, dus ik zou e.e.a. outsourcen

Groeten,

Temet

Outsourcen

Dat gaat hem hier helaas niet worden, dus dat wordt meer uitzitten. Ze zijn nu inderdaad 11, 13 en 14 en dat begint nu ook eindelijk te overzien te worden. Irritante is dat dat hele gedoe vooral met de oudste twee heel veel gedaan heeft (bovendien vermoed ik dat als ik ze laat testen, ze ook wel een etiketje zouden krijgen) en dat zijn nu 2 echte pubers die elkaar ook nog eens totaal niet liggen. Stuk voor stuk zou ik ze inderdaad prima alleen thuis kunnen laten, maar samen gaat dat gewoon niet.

Familie of vrienden heb ik niet in de buurt en om een studente als oppas in te huren, schiet op deze leeftijd ook niet meer echt op. Daar had ik eigenlijk meteen mee moeten beginnen toen ze 8, 9 en 11 waren. Denk dat dat een van de dingen is geweest die ik toen fout heb gedaan. Ik wilde er altijd voor ze zijn, misschien wel een soort compensatiegedrag.

Kinderen zijn inderdaad groot genoeg om uit te leggen dat ik tijd voor mezelf nodig heb en dat weten ze ook inderdaad prima. Mijn valkuil is echter dat ik die tijd in de eerste instantie te laat heb gepakt en nu nog steeds het liefst zou willen pakken als het eigenlijk te laat is. Op de momenten dat alles op rolletjes loopt, dan is de behoefte immers minder dan op die dagen dat ze ruzie met elkaar hebben, het op school niet lekker loopt en het huiswerk ook nog eens niet wil lukken, als je net zelf een vermoeiende dag op het werk hebt gehad

Maar je hebt dus helemaal gelijk met die leeftijden van ze nu. En dat dat samen een avondje alleen blijven nu nog niet gaat lukken, is dan helaas zo, maar dat zal snel genoeg veranderen en alleen dat idee geeft al lucht.

Overdag lukt dat gelukkig al wel wat beter. Jongste is een buitenspeelkind, oudste 2 zijn pubers die het liefst achter een scherm hangen en de oudste zit ook nog eens een behoorlijk eind uit de buurt op school en heeft een leuke bijbaan. Probeer daarom in het weekend overdag gewoon af en toe wat tijd te nemen of bijv een keer met 1 van de kinderen iets te gaan doen, want mijn ervaring hier is dat ze met zijn 2en minder snel ruzie krijgen dan met zijn 3en en weg met slechts 1 kind voelt al behoorlijk ontspannen aan.

Afgelopen jaren heb ik gewoon teveel in onmogelijkheden en oneerlijkheid gedacht en ik denk dat ik mezelf daarmee ook klem heb gezet. Nu kan het gewoon ff niet, maar dat komt wel weer en ondertussen pak ik de momenten die ik kan pakken. (En zo gemakkelijk als ik dat nu zeg, zo steekt het wel als ex tegen jongste zegt dat ie even een rustig weekendje wil ofzo, maar nu kan ik dat gelukkig steeds sneller van me afzetten)

Onderbuik en voelsprieten

De scheiding is niet mijn keus en heb het er erg moeilijk mee.
2 kids die er verdriet van hebben.

Onze relatie was al niet helemaal stabiel de laatste 2 jaar.
Mijn bijna ex heeft ADHD en dat is best een ding in ons leven geweest.
Aantal therapieën gehad en vreemdgegaan in real life en op social media.

Ik weet dat ik rust ga krijgen,maar Ik zie haar nog erg graag ondanks wat ze me aangedaan heeft.

Nu ben ik constant bezig met de gedachten als ze dalijk een ander heeft ipv me druk te maken om mijn kinderen en mezelf.
Vindt dit echt niet leuk.

Me zoon zegt t komt allemaal wel goed,want we zien je veel ivm ploegendienst.
Me dochter is wel erg opstandig en vraagt of we aub weer verliefd op elkaar kunnen worden en weer gaan trouwen.
Wauw he!!?

Ik ben nog niet los van haar en vraag me nu af of i3k dat ooit wel ga doen.
Ga ik weer gelukkig worden met nu een stabiele partner?

Tijd voor jezelf

Het is natuurlijk echt belangrijk om ook tijd voor jezelf te hebben. En het is een vertrouwensbreuk dat je ex zich er zo vanaf maakt. En onhandig voor jou. Maar je kunt veel energie steken in het op je strepen staan dat het zijn beurt is en hij doet maar, per slot moet jij dat ook.
Hoe denk je dat dit voor kinderen voelt? Papa wil het niet en mama wordt het soms ook teveel en wij als kinderen zijn een last.
Dat is dus niet gemakkelijk gedacht dat dit maar normaal gevonden wordt om je kinderen altijd om je heen te hebben en nooit eens behoefte aan vrij. Dat is het minste van twee kwaden. Soebatten met de kinderen als speelbal en een energievretende ex of je er bij neerleggen, je oplossingen zelf zoeken en accepteren dat jij het bent. Je kunt het wel alleen, bovendien hoef je niet alleen in ex te denken maar je kunt ook in familie en vrienden en betaalde oppas denken, ook al is dat echt niet simpel. Daar weet ik ook alles van. Met een paar kinderen met handvaten die moeilijk aan andere mensen kunnen wennen.

Sorry

Misschien vat ik die laatste reactie (#14) te persoonlijk op en reageer ik daardoor te heftig, dan bijvoorbaat excuses, maar ik vind die reactie wel erg kort door de bocht.

Teveel energie steken in het op mijn strepen gaan staan? Hoe dit voor de kinderen moet voelen? Soebatten met de kinderen als speelbal? Gewoon aan vrienden, familie of betaalde oppas denken? Ik weet niet waar je het allemaal vandaan haalt, maar dit schiet bij mij dus echt in het verkeerde keelgat.

Toen ex en ik nog samenwoonden, was ex hele dagen thuis en ik werkte fulltime. We hebben de kinderen van de opvang moeten halen, omdat ex geen werk had. Doordat ex niet wilde werken, stapelden de schulden zich op. Vervolgens vertrok ex, zonder ook maar iets te willen regelen. Schulden liet hij bij mij achter en zelf was hij door zijn zogenaamde dakloosheid voor alles en iedereen onvindbaar.

Ik bleef achter met 3 kinderen heb me daar 100% voor gegeven en dat is juist mijn fout geweest. In de afgelopen drie en een half jaar, heb ik 1 keer een avond voor mezelf en 1 keer anderhalf uur. Geen enkele keer heb ik de kinderen ook maar laten merken dat ik tijd voor mezelf wilde. Iedere ochtend sta ik om 6.15 met de eerste op en ik vertrek pas naar mijn werk als ze weg zijn. Ik werk fulltime en als ik vanwege de kinderen eerder naar huis moest, maak ik mijn werk en de huishouding af als de kinderen in bed liggen. Daardoor heb ik eigenlijk nooit de mogelijkheid om voor 0.00 of 1.00 in bed te liggen.

Ik steek mijn energie niet in soebatten met mijn ex, dat is nutteloos, dus daar hoef ik helemaal geen energie in te steken. Vrienden heb ik niet, daar is immers geen tijd voor en ik heb gelukkig nog ouders, maar die wonen meer dan 100 kilometer uit de buurt en zijn chronisch ziek en kunnen daardoor geen kinderen opvangen. Betaalde opvang is niet mogelijk door de schulden die mijn ex hier heeft achtergelaten.

Nee, daar maak ik me niet druk om. Van een kale kip valt niet te plukken en bij ex zullen ze niets kunnen halen. Rechtszaken daarover begin ik niet eens, dat schiet niet op. Bovendien vind ik het juist voor de kinderen veel te belangrijk dat ex en ik goed door een deur kunnen en dat ga ik niet voor geld op het spel zetten.

Bovendien vind ik het vooral principieel niet kloppen. Mijn ouders hebben niet voor mijn kinderen gekozen, dat was de keus van mijn ex en mij. Die verantwoordelijkheid hebben we nu nog steeds en die neem ik ook voor de volle 100%. Was alleen veel gemakkelijker (en voor mijn gevoel eerlijker) geweest als ik die verantwoordelijkheid af en toe had kunnen delen. Niet meer en niet minder. Helaas kansloze missie, dus we proberen er maar het beste van te maken.

Zowie

Klinkt als een echt rouwproces waar je in zit. Ook dat gaat weer min of meer voorbij. Geef jezelf de tijd om te rouwen. Als je alles van te voren had geweten....tja, je weet nu eenmaal niet alles van te voren. En nu is het een voldongen feit. Jullie hadden vast goede redenen om te scheiden, dat doet men over het algemeen niet zo maar. Die weken zomervakantie zonder kinderen, ik vind ze ook vreselijk en duik het liefst onder, de eerste dagen ben ik er echt ziek van en daarna sta ik in een soort plan B modus, de laatste dagen kan ik niet meer wachten tot ze er zijn en ben ik daar beroerd van...de weekenden daar ben ik inmiddels wel aan gewend. Ik baal ook van het gedoe rond verjaardagen, kerst e.d. Altijd de helft van de dagen uitgesloten om iets te plannen. Ik mis de ongecompliceerdheid van het getrouwd zijn met de vader van mijn kinderen, maar ik mis niet de eenzaamheid, communicatieproblemen en het bedrog. Nu is het dus ingewikkelder qua agenda, maar oh wat ben ik blij dat ik nu een goede man heb getroffen. Als ik een paar tips mag geven: zoek een nieuwe hobby of passie, zorg voor nieuwe zingeving in je leven, verwen jezelf, praat over of uit anderszins (creatief? sport?) je pijn.
Sterkte, met jou zijn er nog zo veel anderen die rouwen na echtscheiding, misschien dat dat je ook enige troost kan geven, dat je niet de enige bent. Liefs!

Anoniem/ AnneJ

Ja nou ik vind dat Anoniem best hier haar beklag mag doen wanneer zij nu eens aan de beurt is! Er wordt altijd maar vanuit gegaan dat moeders het wel oplost... En ja je moet natuurlijk niet aan je kinderen laten merken dat je tijd voor jezelf nodig hebt (ligt aan de leeftijd, voor een puber lijkt het me, zij het gedoseerd, heel gezond). En vwb het principe: wat is het toch raar dat er niet een wettelijk geregelde zorgplicht is waarbij de vader ook echt concreet zijn deel op zich moet nemen en niet alleen financieel. Aan de andere kant; sommige vaders regelen het dan meteen naar zijn nieuwe vlam weg... zucht.

ik herken mijn in jouw verhaal.  Ik ben opnieuw  getrouwd  en mijn ex ook . Daar is ook kind geboren wat natuurlijk  maak extra ingewikkeld  voor onze dochters . Scheiding  doet pijn en als ik maar wist alles wat ik nu weet nooit zal ik Handtekening  zetten op de Scheiding  documenten.  Jammer dat er zo weinig hulp is om dat te voorkomen maar wel bij Scheiding  daar heb je heel veel hulp. 

Bozena schreef op 28-09-2021 om 01:37:

ik herken mijn in jouw verhaal. Ik ben opnieuw getrouwd en mijn ex ook . Daar is ook kind geboren wat natuurlijk maak extra ingewikkeld voor onze dochters . Scheiding doet pijn en als ik maar wist alles wat ik nu weet nooit zal ik Handtekening zetten op de Scheiding documenten. Jammer dat er zo weinig hulp is om dat te voorkomen maar wel bij Scheiding daar heb je heel veel hulp.

Wat een geweldig goede opmerking. Als dat toch eens mogelijk zou zijn! Natuurlijk soms is het beter dat ouders scheiden maar er wordt veel te weinig werk gemaakt van ouderschaps voorbereiding of hoe je het ook noemen wil. Als je toch kijkt naar de jeugdhulpverlening. Ik zie cijfers waar ik stijl van achter over sla. Bijna 70 procent van de kinderen die hulp nodig heeft heeft gescheiden ouders. Politici en beleidsmakers die huwelijks of samenlevings cursussen of voorbereiding of hoe je het ook noemen wil worden beticht van betutteling. Ik ben soms ook verbaasd als ik lees wat mede forumleden wordt ' aangedaan' of misschien nog meer hun kinderen. Vaders die niet thuis geven en geen tijd hebben voor hun kinderen... Nou ja het zal natuurlijk ook vaak goed gaan maar die mensen hoor je waarschijnlijk minder

'Jammer dat er zo weinig hulp is om dat te voorkomen maar wel bij Scheiding daar heb je heel veel hulp.' Er bestaat wel hulp, vooral in de vorm van relatietherapie. Maar als mensen eenmaal de stap gezet hebben lijkt het onmogelijk om van buiten af te zeggen: zou je dat nu wel doen?
Ik denk dat we eerst zelf moeten nagaan hoe we omgaan met relaties. Er zijn best wel verbeterpunten aan te merken:
- bezint eer ge begint. Tijd nemen om elkaar te leren kennen, niet onbelangrijk;
- onuitgesproken verwachtingen rondom de combinatie van kinderen en werk: de verwachting dat de ander op dezelfde wijze voor kinderen zal gaan zorgen als jij dat doet (vrouw) en de verwachting dat hij wel voor het geld moet blijven zorgen (man).
- commitment: het aloude 'in goede en slechte tijden'. Vooral het besef dat de jaren met kleine kinderen topjaren zijn, waar je elkaar en de relatie doorheen moet slepen.
- mensen leven steeds langer, krijgen minder kinderen, zijn vaak goed opgeleid voor hun werk. Dat wil zeggen dat de fase waarin je als belangrijkste prioriteit de zorg voor kinderen hebt steeds meer een fase is in je leven. Daarna heb je nog een behoorlijke tijd te gaan, waarin je gezond bent, kunt werken. Mijn oma kreeg haar tiende kind toe ze rond de 40 was. Naar verwachting gaat dat kind 25 jaar later het huis uit. De levensverwachting lag toen op 72 jaar. Dan heb je vanaf je 65ste recht op een rustige oude dag. Dat was ook de pensioenleeftijd. Het zorgen voor de kinderen (voor haar) en het inkomen (voor hem) was een levenstaak, waarin bieden een eigen rol vervulden. Nu krijgen we minder kinderen, vrouwen leven langer, dus ook voor vrouwen is het belangrijk dat zij een levensvervulling vinden die meer inhoudt dan de zorg voor kinderen. Dan gaan taken schuiven, komen de conflicten en blijkbaar is er weinig bereidheid om die conflicten samen op te lossen, omdat er weinig begrip over en weer is denk ik. We hebben nu 3 levensfases, in plaats van 2. De wens om en gezin te stichten (fase 2) lijkt belangrijker dan de vraag of dit een partner is met wie je je hele leven wil verbinden.
- in toenemende mate leven we in voorlopigheid, definitievere keuzes worden liever niet gemaakt. Dus liever samenwonen, hooguit een samenlevingscontract, liever dan trouwen, wat toch een zekere mate van definitiviteit met zich meedraagt: zolang het goed gaat blijven we bij elkaar. Maar het gaat niet altijd goed. Die wens tot voorlopigheid speelt ook op andere vlakken een rol, bijvoorbeeld lid worden ergens van. Op de arbeidsmarkt komen flexibele contracten en ZZP-er zijn sterk naar voren. Voortdurend de regie kunnen houden over je eigen leven en op elk moment een keuze kunnen maken die op dat moment het beste is, dat lijkt nu belangrijk. Dat betekent ook dat de vraag of deze relatie nog wel goed voelt eigenlijk dagelijks op de ontbijttafel ligt. Dat is zwaar.

Ondertussen zijn echtscheidingen een belangrijke oorzaak van de woningnood: voor 1/3 van de relaties hebben we 2 volwaardige woningen nodig. Er is dus zeker reden om nog een kritisch te kijken naar de wens om te scheiden. Tegelijkertijd is ons leven zo lang, dat het de vraag is of je ervan uit kunt gaan dat relaties ook zo lang stand houden. Het zou al wat zijn als mensen een commitment aangaan met elkaar om in elk geval gedurende de periode dat er afhankelijke kinderen zijn bij elkaar te blijven en goed voor elkaar te zorgen. Dus iets tussen 'zolang het goed voelt' en 'voor eeuwig en altijd'.

NB. Ik ben zelf gescheiden, na 20 jaar huwelijk. Zonder spijt.

Tsjor

Mooie posting Tsjor. Ik zelf denk ook niet dat mensen makkelijk scheiden, zeker niet als er kleine kinderen zijn maar ik denk wel dat er te snel en te makkelijk relaties worden aangegaan en kinderen gekregen. Ik heb heel wat relatie problematiek gezien in mijn vorige baan als verloskundige en dan sta je nog maar aan het begin van de opvoeding

Ja ik was diep ongelukkig na de scheiding. Het was ook mijn keuze niet, man ging weg omdat ik te vaak ziek was (chronische ziekte waar hij van wist voordat we een kind kregen). Ik moest mijn werk waar ik veel van hield opgeven, zat ineens alleen met een klein baby'tje terwijl ik zeven jaar daarvoor al weduwe geworden was. 
Ik ben er uitgeklommen op eigen kracht. Het valt me op dat als je weduwe wordt, iedereen je steunt terwijl als je in de steek wordt gelaten terwijl je zelf niet kiest voor een scheiding, mensen de andere kant opkijken en al snel over slachtofferschap beginnen, gewoon omdat ze graag in oplossingen denken. Maar soms is iemand gewoon het slachtoffer van een situatie en dat mag je best even voelen. Al dat flinke gedoe... ik weet het niet, er moet ook ruimte voor rouw zijn. En de rouw over het feit dat de vader van mijn kind van de ene op de andere dag de handdoek in de ring gooide terwijl er nog liefde was (zei hij, hij kon gewoon niet meer tegen mijn ziekte)was minstens zo intens en ingrijpend als de dood van mijn man daarvoor. Maar dat werd tenminste nog erkend...

Ik ben zeker ongelukkiger nu dan voor mijn scheiding ja. We zijn in overleg gescheiden, we waren al een aantal jaar nog bij elkaar "voor de kinderen" (ze zijn 10 en 13 nu) met aparte slaapkamers en zij was al druk aan het daten. Het werd te vreemd om aan de kinderen uit te leggen dat "mama een weekendje gaat logeren"  en dat ik de laatste jaren alleen met de kinderen op vakantie ging omdat zij daar geen zin meer in had.. dus tja..voor de kinderen is de scheiding wel beter denk ik. Ik wil mijn ex niet terug maar vind het vreselijk dat de kinderen en ik zelf geen compleet gezin hebben. 

In de week zonder de kinderen vind ik het leven echt niet leuk..het is eenzaam, verdrietig, nutteloos. Ik doe mijn best om leuke dingen te doen in die week, op stap gaan met een clubje, alleen op stap, sporten. En dat geeft wat afleiding maar je komt weer thuis en dan zit je weer alleen. Ik balanceer ook steeds op het randje van alcoholisme als de kinderen er niet zijn. Met wat hapjes en een fles wijn een film kijken verzacht ook, maar als ik niet oppas doe ik dat de hele week door. Het lukt meestal wel om dat te beperken tot het weekend maar er zijn ook wel weken dat het weekend dat 4 of 5 dagen duurt. 
Ik mis nu natuurlijk de kinderen in die week, maar ik mis ook de gezelligheid van een gezin, van samen de boel runnen en plannen, van samen vakanties en uitstapjes doen, samen tv kijken.

Maar ja, ik ben nu 1,5 jaar gescheiden waarvan ik 1 jaar mijn eigen huis heb en co-ouder in praktijk. Ik hoop nog steeds dat het makkelijker wordt.
Hoe dat zie ik echt niet voor me nog.