Mijn vriendin heeft geen kinderen - lastig!
Ben benieuwd naar ervaringen. Ik (man, 49) ben nog niet zo lang gescheiden, en mijn ex en ik zorgen in co-ouderschap voor onze twee jongsten (10 en 11). Inmiddels heb ik een hele fijne relatie met een vrouw die 13 jaar jonger is en geen kinderen heeft. Ze is vaak single geweest en heeft niet echt een grote kinderwens gehad. Daardoor is ze ook erg gewend aan een onafhankelijk leven. Ze is echt gesteld op mijn kids, maar mijn leven als vader benauwt haar ook wel eens, omdat daarmee onwillekeurig ook de kinderen in haar leven komen en ze niet weet wat haar plek is en of ze daarin wel kan meegaan. Hoe doen andere vaders met een jongere, kinderloze vriendin dat, zo'n bestaan als parttime vriend en parttime vader? En hoe lossen hun twijfelende vriendinnen dat op? Ik ben erg benieuwd.
Kergoff
tja, ik ben bang dat je hier weinig reacties van alleenstaande vaders zult krijgen, die komen hier nauwelijks namelijk. Ik kan wel uit mijn eigen ervaring putten. Ik was stiefmoeder van drie kinderen en mijn partner zorgde 45% van de tijd voor ze.
Ik ben nu moeder en ik moet je zeggen: toendertijd stond ik er met alle goede bedoelingen in maar van het eigenlijke ouderschap begreep ik geen hout. Ik begreep niet waarom mijn ex zo moe was als hij de kinderen had... Hij was toch immers 'vrij' van negen tot drie? Nu ik zelf moeder ben kan ik me er wel eens voor schamen. Er was zoveel dat ik niet snapte. Ik hield wel van de kinderen maar stiefmoeder zijn is een hele rare positie. Je bent niet de moeder maar zorgt wel een deel van de tijd voor ze. Maar ja, ik wilde ook graag mijn vriend voor mezelf en kon verlangen naar de dagen dat we samen waren.
Het is voor geen voor de partijen makkelijk. Voor jou niet, voor haar niet, voor je ex niet en voor de kinderen niet. Praat veel, lees erover (www.stief.nl) en respecteer het feit dat je elkaar op sommige punten moeilijjk kunt begrijpen. Probeer niet opnieuw een kerngezin te vormen.
Geef ook jezelf aandacht, in die zin dat je je 'uit elkaar' getrokken zult voelen, tussen je kids met wie je al lang een band hebt en waarvoor je wilt zorgen aan de ene kant en met je geliefde voor wie je er ook wilt zijn aan de andere kant.
Het feit dat je om andere ervaringen praat, pleit voor je. Als ik jouw was, zou ik nog een paar andere vaders opzoeken en een soort praat/chatgroep erover beginnen.
MariaRosa
Hier omgekeerd (vriend zonder kinderen)
Hoi Kergoff,
Mijn vriend is ook kinderloos, reislustig en gewend aan vrijheid. Iets andere situatie (man/vrouw), maar wij zijn een fase verder dus misschien heb je wat aan mijn verhaal...
Gelukkig vonden vriend en kinderen elkaar ook meteen leuk. Maar de eerste keren dat hij bij mij was terwijl de kinderen er waren, was hij na een middag geslóópt. Dat stemde mij enigszins ongerust want ik heb echt geen vermoeiende kinderen. Hij vond het ook raar om mij als moeder te zien. Ik was als moeder overduidelijk een stuk minder spannend dan als vriendin. Vond ik ook niet zo heel leuk om te horen, maar het was wel eerlijk. De kinderen vonden het ook wel spannend allemaal. En inderdaad: wat was de rol van vriend?
Vriend en ik latten, dus hij is er lang niet altijd. We konden het dus rustig aan doen. We hebben goed gelet op de kinderen, die loyaal zijn naar hun vader en het misschien ingewikkeld vonden om vriend ook leuk te vinden. En vriend heeft de eerste periode niet opgepast of een opvoedende rol gehad. Oppassen gebeurt inmiddels heel af en toe wel, maar dat regelen ze dan samen.
Ongeveer na een half jaar werd het allemaal wat gewoner en was de spanning eraf. Ik ben erg blij dat we het rustig aan hebben gedaan, en nog doen. Ieder is dicht bij zichzelf gebleven en met die rollen is het vanzelf goed gekomen. Jammer alleen dat ik er nu soms een beetje bij hang.... 
Veel succes!
groetjes, Clarice
