Mijn zoon slaat mijn partner
Goede avond allemaal,
Even een kleine voorgeschiedenis: Ik ben een mama van een zoontje van bijna 6 jaar, tot 2,5 jaar geleden was ik samen met zijn vader maar tussen hem en mij klikte het op relatie vlak totaal niet meer en dit eigelijk al sinds mijn zoon geboren was. Vader was jarloers en begon dingen te zien die er niet waren. 2 Jaar geleden leerde ik mijn huidige partner kennen en het klikte ook enorm goed tussen haar en mijn zoontje. Ze was veel bij ons en spendeerde enorm veel tijd met hem wanneer ik moest werken. Op dat moment woonde ik helaas nog wel met zijn vader samen maar we waren van begin van de relatie al op zoek naar een eigen woonst. Toen we eenmaal verhuisde vroeg ik aan men zoontje of die liever bij papa bleef of mee wilde gaan met mama en partner. Hij wilde met ons mee en dus namen we hem al mee voor een weekje, sindsdien is het week om week omgang waar die van ons naar papa gaat op zondag avond en omgekeerd.
Toen we hier net woonden ging alles prima. Tot opeens men zoontje zijn gedrag veranderde. Men partner en ik bespraken dit vaak en dachten dat het lag aan het feit dat zijn mama en papa niet meer samen waren dus we gaven hem tijd om eraan te wennen. Wanneer ik werkte moest hij echter wel bij men partner blijven en zij deed veel met hem. Tot ongeveer een jaar geleden kreeg ik opeens van men partner te horen dat wanneer ik niet thuis ben hij niet meer naar haar wilde luisteren en een weerwoord gaf en tot slot begon hij haar te slaan of met speelgoed naar haar te gooien.
Wanneer ik savonds thuis kwam en dit te horen kreeg, sprak ik hem er de volgende dag op aan, hij ontkende natuurlijk alles waardoor mijn partner boos werd. Ik snap haar punt, als straf mocht die een hele week geen tv kijken. Toen mijn partner alleen met hem bij mijn zus en schoonbroer op bezoek was dan kreeg ik opeens te horen van mijn schoonbroer dat hij ook bij hun met speelgoed haar sloeg als ik er niet ben.
Hij verandert zodra die mij weer ziet in een 2 jarig kind, is enorm flauw, praat weer als een 2 jarig kind en barst enorm snel in tranen uit. Ik weet niet waar dit allemaan vandaan komt. Mijn partner is ten einde raad en ook ik zit met men handen in het haar. Mijn partner heeft nog nooit mijn zoon verkeerd aangeraakt, laat dit duidelijk zijn.
Ik weet niet meer wat ik moet doen, wanneer ik zelf thuis ben gedraagt mijn zoon zich redelijk goed naar mijn partner toe. Maar zodra ik weg ben verandert heel zijn gedrag. 90% van de tijd kom ik thuis met naar gefrustreerde partner en een kind dat door haar recent wordt beschreven als een terrorkind.
Dank je om dit te lezen alvast,
Groetjes
Aandacht
Ik denk dat je je een tijd op je kind moet richten. Onverdeelde aandacht, zeker niet straffen, en je partner niet meer met hem alleen laten. Kleuters zijn nu eenmaal draken en hebben nog niet het vermogen om hun gevoelens goed te uiten. Als een kind zich niet gehoord voelt uit dat zich vaak in opstandig of agressief gedrag.
Aandacht
Het komt op mij ook over alsof dit een roep om aandacht is. Dus idd geef je kind jouw onverdeelde aandacht. En als jullie "straf" willen geven dan binnen proportie. Ik vind namelijk een week geen tv kijken een behoorlijke straf en zeker voor een kind van deze leeftijd.
Iets te snel
Misschien is het allemaal iets te snel gegaan. Eerst woonde hij nog bij zijn papa en mama. En toen ging jij met je nieuwe partner samenwonen en woont je zoon nu week op week af bij zijn papa of bij jullie.
Dat is nogal een verandering. En als hij dan bij jou is moet je werken en laat je hem achter bij je nieuwe partner.
Ik ben het een met bovenstaande reactie. Even een pas op de plaats. Jij bent zijn moeder dus laat even een periode niet je kind achter bij je partner. Laat hem w a t rustiger wennen aan deze nieuwe situatie. Het is blijvend en wellicht dringt dat nu tot hem door en dan is het opeens niet meer allemaal zo leuk.
dank je
Hey allemaal, ik snap jullie reactie van laat hem niet achter maar ik ben op dit moment de enige kostwinnaar door de hele Covid-19, ik werk in de zorg en kan niet zo maar even vrij nemen om te zorgen dat mijn kind bij mijn partner blijft. Ik kan hem ook niet naar een opvang brengen want ik ben smorgens zelf al vroeg weg.en financieel gezien gaat dit ook niet.
Mijn partner probeert dingen te doen met hem in zo verre mogelijk (wij hebben geen tuin en het parkje hier is ook gesloten) maar hijzelf weigert.
Elke keer dat die moet gaan slapen dan gaat die wel naar haar toe voor een kus en knuffel en zegt die hou van jou tegen haar en dan denk ik ook van maar waarom dan al dat tegen gestribbel?
Mijn partner en ik wonen samen, ik kan niet aan haar vragen om weg te gaan want zij heeft geen familie meer in de geburen.
Een week tv is ook de straf die die krijgt als die haar heeft geslagen of speelgoed in haar gezicht gooit. Anders wordt die gewoon voor x aantal minuten in de hoek gezet. En eerlijk mijn zoon is verslaafd aan tv, als het aan hem ligt kijkt die een hele dag.
Ik ga me in ieder geval al proberen te focussen op hem als ik thuis ben van mijn werk, iemand enige tips voor knutselen ofzo met huishoud dingen?
Linne
'Mijn partner en ik wonen samen, ik kan niet aan haar vragen om weg te gaan want zij heeft geen familie meer in de geburen.'
Dat vind ik dus onzin. Jouw partner is niet van jou afhankelijk, je kind wel. Dus als er iemand niet weg kan, is het je kind. Dáár zou je loyaliteit moeten liggen.
Veel te snel
Je bent veel te snel gaan samenwonen en nu laat je je kind ook nog heel vaak alleen bij je vriendin, die nu als een surrogaat oppas fungeert. Logisch dat hij in opstand komt en zich op haar afreageert. Als je vriendin hem een terrorkind noemt, is die verhouding al behoorlijk verstoord en zou ik hem niet alleen met haar laten. dat is voor beiden niet leuk. Latten zou mijn eerste gedachte zijn, zodat je genoeg aandacht aan je kind kan geven. Ik zou hem zeker naar de opvang doen, lekker met andere kinderen spelen en dan heeft je vriendin haar handen vrij om werk en een woning te zoeken. En straffen lijkt me ook niet de bedoeling, denk dat hij juist meer liefde nodig heeft dan straf. Je focus ligt al een tijdje bij de verkeerde persoon, je kind heeft je nodig, daarna komt je vriendin pas.
De volgende dag straffen?
Als je zoon slaat dan zou ik direct reageren dat dat dus niet mag. Jij spreekt hem er een dag later op aan, lijkt me nog al zinloos. Slaat je zoon verder niemand en alleen je partner?
Misschien is het een reactie op iets wat zij doet? Vooral omdat ze het een "terrorkind" noemt, ik vind het een vreselijke uitspraak van een volwassene over een 6 jarig kind. Je partner is je partner, geen oppas of opvoeder, het is voor je zoon allemaal erg verwarrend.
tips voor positieve aandacht
Hoe kon je werken voordat je je vriendin had, had je toen anderen voor opvang?
Is het mogelijk om iets meer te werken in de week dat je hem niet hebt (bijvoorbeeld 1 dag meer), en iets minder in de week dat jij hem hebt?
Mogelijk is er in België nog meer de gewoonte van straffen dan hier in Nederland, dat weet ik niet. Maar vraag jezelf nou eens af: heeft het geholpen? Wordt hij er een prettigere jongen van? Of worden er (minstens) twee alleen maar ongelukkig van (hijzelf, jij, je vriendin).
Verdiep je eens in positieve aandacht in plaats van straffen. Een week geen tv als straf heeft geen zin. Afleiding heeft soms zin. En zeggen wat wél fijn is. Of als hij gezellig speelt of lief praat, benoem dat eens. 'Ha X, wat zit je fijn te spelen.'.
Of 'kom je gezellig helpen?' en dan samen iets doen in bijvoorbeeld de keuken. Zeggen dat hij dat al best goed kan.
Een keer een middagje weg.
Mocht je heel erg aan straffen vast willen bijven houden: dan direct opvolgend aan het ongewenste gedrag, en kort. En even napraten wat er wél van hem verwacht wordt. Voorbeeld bij brutaal gedrag: "ga maar even op je kamer alleen spelen, ik vind dat je niet leuk doet. Je mag weer komen als ik je kom halen. Ik hoop dat je dan weer gezellig kan doen"- haal hem dan na bijvoorbeeld 15 minuten, maar praat nog even. "Zo, ik hoop dat je nu weer rustig bent. Ik weet dat je ook gezellig kan doen. Lukt dat nu weer?".
Daarnaast dus zeker positieve aandacht en gezelligheid in huis.
En niet ál te veel keuzes geven, dus: op een vriendelijke manier de kaders aangeven. Die 'wil je met mamma of met pappa mee?' zou ik dus nóóit meer doen (of in ieder geval nog vele jaren niet). Jullie als vader en moeder bepalen wanneer hij waar is.
Hij hoeft ook niet telkens te zeggen wat hij allemaal níet wil.
Je gaat bijvoorbeeld te voet boodschappen doen en hij moet mee (je zegt niet: je moet mee, maar je zegt: we gaan over 5 minuten boodschappen doen. En na 5 minuten zeg je 'ga maar je schoenen aantrekken. Ik pak de boodschappentas alvast'. Ondertussen weet je al dat je wat meer tijd uittrekt, omdat je ook nog via de speeltuin gaat. Misschien pas op de terugweg zodat het nuttige al klaar is.
Let ook op regelmatig eten / gezonde voeding (geen chips achter de tv geven dus en daarna strijd aan tafel) en regelmaat in het slapen. Nog even positieve aandacht / gezelligheid vlak voor het slapen. Het mamma-zoon-moment met een leuk kinderboek.
Het is pas een kleuter he! Hij hoeft niet nu al ongelukkig te zijn.
Ik hoop dat je wat hebt aan de tips, succes!
ongelukkig
Je verwacht ook wel veel van een kind. Bv hem vragen (toen hij peuter was) waar hij het liefste wil wonen. Hoe kan zo'n jong kind dit nu overzien? En dan is het zijn eigen schuld zeker met wat hij gekozen heeft? Dat is een dilemma voor een kind, want wil aan beide ouders loyaal zijn. Je schrijft dat je hem tijd gaf om te wennen. Ja hoeveel tijd heeft een drie/vierjarige daarvoor nodig? Staat daar dan x aantal tijd voor? En misschien voelde het voor hem alsof het tijdelijk was en schrikt hij er nu van dat het voor altijd is. Zou dat kunnen?
Hoe is hij bij zijn vader? Kan het zijn dat hij zich onthecht voelt? Om de week zoveel verandering en ook nog mama moeten delen (ik weet niet of papa ook een nieuwe partner heeft intussen, maar sowieso van dat heen en weer werkt niet voor alle kinderen even goed) Door al deze veranderingen is hij gefrustreerd geraakt denk ik, angstig en ongelukkig. Het voelt voor hem onveilig. Hij moet voortdurend schakelen, tussen zijn vader, tussen bij jou en jouw partner.
Zijn gedrag komt niet voort uit dat hij gelukkig is, dat lijkt me duidelijk. Hij is dus geen terrorkind. Ik zou dat niet zo leuk vinden dat mijn partner dit zegt. Al kan zij er verder niks aan doen. Meer 1 op 1 met jou zou ik zeker doen. Maar misschien ook eens een kinderpsycholoog raadplegen voor tips hoe met hem om te gaan. Het gaat niet goed met hem en het lijkt me heel moeilijk voor je om toe te moeten kijken.
Vooral niet
te groot maken.
Kinderen van die leeftijd slaan soms nog, puur omdat ze nog geen andere manieren gevonden hebben om zich goed te uiten.
In die zin kan hem verbaal goed stimuleren erg zinvol zijn. Veel met hem praten, zingen, lezen, etc maar ook op andere manieren uitlaatkleppen geven; vooral veel ruimte tot vrij spelen maar ook knutselen, muziek, stoeien ed.
Het kan dat hij haar slaat omdat ze het meest veilig is. Dat kan als ze veel voor hem zorgt. Het hoeft dus zeker niet perse negatief te zijn.
Natuurlijk
niet negeren dat slaan, maar voorkomen kan een hoop ellende schelen. Zo'n hummeltje is echt fysiek nog wel te controleren en gewoon op tijd weglopen kan een hoop doen. En dan vooral zijn emoties benoemen en bevestigen.
Ondersteuning zoeken
Ik zou opvoedondersteuning zoeken. Iemand van buitenaf. Volgens mij moet er weer balans komen tussen regels en grenzen en liefde en aandacht.
Mogelijk heeft je zoontje teveel meegemaakt in korte tijd, maar hij mag wel begrenst worden in hoe om te gaan met een ieder. Daarnaast uiteraard ook aandacht voor hem
Geen opvoedondersteuning
Dat zou ik toch vooral niet doen. Het is een relatief eenvoudig opvoedingsprobleem dat veroorzaakt wordt door onrust, door scheiding en een nieuwe partner van moeder waar het ook maar mee moet dealen, in het leven van een kind.
Daar bestaat geen recept voor, behalve warme aandacht, liefde en goede routine. Geen straffen. Uberhaupt niet.
En in Belgie, net als in Nederland inmiddels, ligt de 'jeugdbescherming'/'beschuldiging kindermishandeling' direct bij de 'jeugdhulp' en ook daar wil men wel een gegarandeerde boterham verdienen door je dat kanaal in te duwen.
🙄
Je hebt ook opvoedondersteuning die niet vanuit jeugdbescherming gegeven word. Kan gewoon heel laagdrempelig en vrijwillig
Fijn AnneJ
Fijn AnneJ dat jij van achter je computer diagnoses kunt stellen.
Ik citeer: ”Het is een relatief eenvoudig opvoedingsprobleem dat veroorzaakt wordt door onrust, door scheiding en een nieuwe partner van moeder waar het ook maar mee moet dealen, in het leven van een kind.”
Dat weet jij helemaal niet. Jij kent ze niet, je was er niet bij, jij hoort het verhaal van één kant. Je hebt het kind nooit gezien of gesproken.