Moeilijk issue

Mijn oudste

Hij is nog maar 7, geen puber dus, maar ik herken het wel. Een weekend om de 3 weken is hij bij zijn vader. Het contact tussen mij en ex verloopt redelijk, al is het vooral belangrijke dingen uitwisselen en beleefd zijn... Verder is het iedere 3 weken hetzelfde: voor mijn zoon opgehaald wordt is het drama in huis want dan wil hij niet. Hij zal ons zo missen, zijn zusje en broertjes missen en daar kan hij niet buitenspelen enz... Maar goed, hij gaat toch, want ik weet dat hij het er naar zijn zin heeft als hij er eenmaal is. En dan komt hij zondagavond terug en is het weer drama: daar gelden nauwelijks regels, alles kan en mag en het is altijd gezellig. Hier zijn duidelijke regels, en ja, de straffen worden ook hier gegeven! Minder gezellig en leuk dus.
Ik heb me er heel lang druk om gemaakt, ben ook meerdere malen de discussie aangegaan met ex over bedtijden (daar is het regelmatig 22.00 of later), eten, regels en meer. Maar het helpt niet en nu zie ik ook wel in dat het mijn probleem is. Mijn ex is niet van plan dingen te veranderen, hij ziet zoon maar 1 keer in de 3 weken (keuze van ex overigens, van mij mag het echt wel vaker) en dan wil hij het dus gezellig hebben. Tja, ik snap zijn standpunt, maar het blijft lastig. En dus blijven er af en toe flinke frustraties, ook om andere redenen.

En op mijn zoon af reageren doe ik niet, ik leg hem alleen uit dat hier nou eenmaal andere regels gelden. Maar mijn man is wel eens de dupe van mijn frustraties. Ook niet goed natuurlijk... Geen tips van mijn kant verder, wel herkenning dus!

In ieder geval geen ouderavond meer samen!

Wij hebben gezamenlijke ouderavonden allang opgegeven. En wij zijn niet eens gescheiden! Als het gaat om 10-minuten gesprekken (of 8 minuten!) is het niet efficient om met 2 ouders te gaan. Je hoort het meest als je vragen stelt en zelf niet te veel vertelt. Het lijkt me als gescheiden ouders al helemaal niet handig om daar samen in strijd met elkaar naartoe te gaan.
Als het gaat om een algemene informatieavond, kan het anders zijn. Daar gaan we soms wel samen naar toe, als een oppas handig te regelen is.

Amk en de anderen

Dank je, je hebt helemaal gelijk! En dat is nou juist dat ene ding wat je niet meer kunt, anders zou je niet uit elkaar hoeven gaan

Daar zie ik de humor wel van in.

Ik doe natuurlijk ook leuke dingen juist met hen, we zijn in april nog met mijn man (zonder onze jongste) naar eurodisney geweest en thuis doe ik ook zat met alleen de oudste, maar het gaat juist om die regelmaat en afspraken waar ze over vallen.

Ik corrigeer hun taalgebruik, omdat ik het niet wil en omdat de jongste dat natuurlijk heel makkelijk oppikt en daar zuchten ze dan bij, want bij hun vader kunnen ze alles zeggen en ga zo maar door.

Ik weet dat ik lange adem moet hebben, als ze volwassen zijn gaat het vast allemaal veel beter, maar nu kost het zoveel energie en dat heb ik niet, want er loopt ook nog een peuterpubertje rond en ik werk 4 dagen.

En ook dat continue moeten incasseren van vernedering en scheldpartij. Ik weet dat het niet waar is, ik laat het ook gewoon gaan en ik doe er zeker niet aan mee. Maar waarom.......???? Hij heeft een nieuwe vriendin, lijkt me een leuk mens, ze hebben samen een huis gekocht waar ze nu aan het klussen in zijn. Ik zou zeggen richt je daar op. Geniet van je kids als ze er zijn en laat mij ook mijn leven leiden.

Ach ik wilde gewoon ook even klagen en horen of er lotgenoten zijn.....

Nou

er zijn ook andere redenen om uit elkaar te gaan hoor. Wij communiceren nog prima. En doen ook met zijn 5-en straks 6-en dingen samen. Het hoeft dus echt niet met gescheld en geschreeuw te gaan dat na-huwelijk.

Lara

We lopen na de ouderavond naar buiten en hij vindt dat ik mijn zoon weerbaarder moet maken en dat ie best mag vechten als dat zo uit komt, ik zeg dat ik het daar niet mee eens ben en dat dat niet mijn manier is. Hij vindt dat niet leuk en begint te schelden dat ik een slappeling ben en dat ik niet voor mijn kinderen kan zorgen. Ik zeg: ik vind het niet fijn als je zo tegen mij praat, dus prettige avond en tot ziens en ik loop naar de auto. Hij komt achter me aan en zegt, zie je wel, weglopen kan je wel, je bent je kinderen niet waard bla bla bla. Dus ik zeg heel kalm: jij hebt recht op jouw mening, ik weet beter en ik wil zo niet behandeld worden en wil in mijn auto stappen en toen dook hij erachteraan, trok de deur uit mijn handen en kwam heel boos mijn auto in hangen. Dit herhaalde zich, toen ik zei dat ik niet begreep waarom hij mij wilde bedreigen omdat we toch allebei goed voor onze kinderen willen zorgen en toen ben ik naar de politie gegaan.

Maar nu bv met de feestdagen flikt ie het weer om zich niet aan de afgesproken dagen te houden. Ze zouden tot gister 12 uur bij ons zijn en dan zou ik ze bij hem brengen voor de rest van de vakantie. Mijn dochter belde hem (zomaar) even op en toen zei hij dat hij ze pas dinsdag kon hebben. Dus ik heb het mailtje opgezocht en het hem weer gestuurd met de vraag of hij het misschien vergeten was, en dat het niet erg is want hij is aan het klussen, dus misschien is het handig dat ze nog wat langer blijven zodat hij makkelijker door kon gaan. Krijg ik een heel lullig smsje terug, dat ik me nooit aan afspraken hou en dat alles te moeilijk voor mij is, dat ik overal problemen van maak enz.

Ik bedoel, hij maakt overal een conflict van terwijl ik voornemens was en ben om op goede voet met hem om te gaan. Ik zou best elk kwartaal een bakkie met hem willen doen om de lopende dingen te bespreken (schoolresultaten, bedtijd, zakgeld enz) maar hij scheldt alleen maar.

Uiteindelijk ben ik hier zelfs hulp voor gaan zoeken omdat ik het niet meer trok, het maakte me kapot. Die spych legde uit dat hij reageert als gekwetste expartner en dat ik reageer vanuit co-ouderschap en dat communiceert niet. Dat snap ik nu, kan ik niets aan doen, maar ik heb er wel veel last van, ik kan niets anders dan accepteren en incasseren en mijn grens aangeven. Maar ik ben er zooooooo moe van, vooral dat hij de kinderen ook beinvloedt en ze zullen bij hem ook wel loyaal naar mij zijn, maar dat merk ik natuurlijk niet, ik hoor alleen maar dat papa vindt dat ik zo'n zeur ben enzo en bij papa leuk dit, leuk dat en geen gezeur over huiswerk en fysio oefeningen (nee maar wel met het resultaat dat de schoolresultaten naar beneden gaan en dat de fysio zegt dat het zo geen zin heeft om te behandelen......)

bleeeeeeeeeeeeehhhhhhhhhhhh

Lara

Ik ben inderdaad degene die de scheiding in gang heeft gezet, maar dat was december 2003!! Hij zei dat ik niet zo verbitterd moet worden als mijn moeder maar dat we voor de kinderen goed contact zouden moeten houden.

Daar was ik het helemaal mee eens, daarom stemde ik ook in met co-ouderschap ipv een bezoekregeling. Daar heb ik nu spijt van, alhoewel ik de kinderen de omgang met hun vader natuurlijk van harte gun. Heb ik zelf als kind niet gehad.

Maar de kids weten niet hoe hij mij behandeld en zijn te weten gekomen van de politie en zijn daar boos op mij om, ook als ik ze probeer uit te leggen dat mensen elkaar met respect moeten behandelen en dat er een grens aan negeren zit..... daar blijf ik tegen op boksen....

Je hoeft ook niet negatief te zijn...

Je hoeft niet negatief te zijn over je ex, je kunt ook uitleggen dat jullie zo verschillend zijn, dat jij je ergert aan je ex en andersom ook. Ik ben inmiddels tien jaar gescheiden (dochter is 11) en het contact met mijn ex gaat op en neer. Hij flikt dochter regelmatig dingen die ik niet vind kunnen, maar komt daarna midden in een regenbui hierheen om de computer te repareren. Om vervolgens weer een afspraak met dochter te vergeten. Om daarna weer trots te komen opdagen op een uitvoering. Om daarna zijn stiefzoon een WII te geven en zijn dochter een plastic barbiepaardje. Hij betaalt overigens al zes jaar geen kinderalimentatie meer en zegt zijn baan op als ik het LBIO inschakel.
Ik heb dochter uitgelegd dat wij zo verschillend zijn, dat we niet in één huis konden wonen. Ex gaat graag naar de kroeg (en zuipt zich helemaal lam), ik hou daar niet zo van. Dat betekent niet dat ex slecht is dat hij dat doet. Ik heb graag wat geld achter de hand voor als de wasmachine kapot gaat, ex leeft er lekker op los. Dat maakt mij nog niet een saaie doos (woorden van ex) of hem een onverantwoordelijke eikel. Maar als we samen in één huis wonen, krijgen we er wel ruzie over.
Ik moedig dochter aan zelf tegen haar vader te zeggen wat haar dwars zit, hoe moet hij het anders weten? En van mij neemt hij het niet aan. Dochter weet dat ik het prima vind dat zij van haar vader houdt, dat ik haar een fijne relatie met hem gun, maar dat ik niet meer kan voorkomen dat hij haar regelmatig teleurstelt. Zij moet zelf haar weg gaan vinden.
En trouwens, boosheid hoort ook bij het leven. Als je krampachtig aardig blijft, voelen je kinderen heus wel dat het niet echt is. Zolang je de kinderen maar niet dwingt om te kiezen tussen hun beide ouders.

Stoepkrijt

Zoals jij het beschrijft, wil ik het ook. Overigens zal ex hier niet komen om iets te repareren. Gelukkig heb ik hem daar niet meer voor nodig. Ik ben opnieuw getrouwd, dat maakt het voor mij wel prettig om mijn verhaal kwijt te kunnen.

Jij hebt zo te horen een goede relatie met je dochter en je kan haar alles uitleggen. Mijn dochter is 12 en wil niets van mij horen. Ik praat overigens niet negatief over hem, wil ook dat ze loyaal naar hem kunnen zijn. Maar zij stoort zich niet aan zijn onverantworodelijkheid, het komt haar goed uit. Ze hoeft bij hem niet te oefenenen voor de fysio enzo.

Dus ik moet nu gewoon een lange adem hebben, tot ze ouder is. Ik vind het zwaar, heb er verdriet van en dat kan ik maar af en toe vertellen. Ik wil natuurijk ook niet steeds zeuren.

Wel bedankt voor jouw verhaal, het doet me altijd goed te weten dat er meer moeders hiermee te maken hebben.

Agaatje

Het verschil is denk ik dat mijn dochter bijna nooit naar haar vader gaat. En als ze gaat, blijft ze bijna nooit slapen. Ze hoeft daar ook nooit wat te doen, zelfs niet tandenpoetsen of groente eten, maar omdat ze er misschien één keer per zes weken een middag is, boeit dat me niet zo erg. Thuis heb ik alles in eigen hand.
Dochter was nog geen anderhalf toen we uit elkaar gingen en ik heb altijd zo over haar vader gepraat, dat we te verschillend waren om het samen gezellig te hebben. Inmiddels begrijpt ze ook wel dat sommige dingen, zoals die kinderalimentatie, niet helemaal in de haak zijn. Maar ook daar geef ik zo min mogelijk een oordeel over: als hij liever werkloos thuis zit omdat hij niet "wil werken voor de kinderalimentatie" (zijn eigen woorden, en dan voor een bedrag van 150 euro in de maand) dan is dat zijn keuze. Hij kan dus ook bijna nooit op vakantie en geen auto hebben. Ik heb nooit partneralimentatie gevraagd, werk zelf en wij hebben het niet luxe, maar kunnen wel elk jaar met vakantie en we hebben een auto. Dochter ziet dat heus wel en de jouwe zal het op den duur ook zien. Als ze niet oefent voor fysio zal ze last krijgen van haar rug/been/knie of wat dan ook. Poetst de mijne haar tanden niet, dan krijgt ze gaatjes. Dat vertel ik haar wel, niet als dreigement, maar meer als keuze. Op die leeftijd (mijn dochter is 11) moeten ze gaan leren eigen verantwoordelijkheid te nemen. Dat is lastig.
Ik heb trouwens ook wel periodes gehad dat ex me mijlenver de keel uithing. Een beetje extra afstand en absolute passiviteit van mijn kant hielp dan goed.

Stoepkrijt

Wederom bedankt. Ik denk dat ik die passiviteit ook maar ga toepassen. Ik doe het al, maar dan nog maar minder me ermee bemoeien.

Blijft lastig als het dan bij mij anders (lees: voor haar minder leuk) is, maar ik vind wel dat ik mijn eigen opvoeding moet handhaven, we hebben er nog een rondlopen.

Esmee: ouderschapsplan

Hoi Esmee,
Ik las hieronder een draadje over het ouderschapsplan. Worden daarin geen zaken genoemd als bedtijd? Het lijkt mij het het belang van de gezondheid van de kinderen als ze dezelfde -redelijke- bedtijd navolgen bij zowel pa als moe. En qua voeding zou ik -als ik gescheiden was- ook wat vaste dingen op de 'zwarte lijst' willen zetten en een paar andere op de verplichte lijst. Ik moet er niet aan denken dat hun avder ze alleen friet en cola voor zou zetten.
Gezelligheid is vaak een smoes voor gemakzucht in deze, is mijn mening.
Ik vind niet dat het jouw probleem alleen is. Het is ook in het belang van jullie kinderen dat je er een punt van maakt, toch? Je mag van een vader verwachten dat hij het ebste belang voor het kind voor ogen houdt en niet dat van zichzelf.
Ik ben dus niet gescheiden, maar ik herken wel de verschillende vormen van opvoeding binnen mijn huwelijk.

Nee peenvogel

zo gedetaileerd is het ouderschapsplan niet. Daarbij is te veel detail ook helemaal niet werkbaar en controleerbaar, noch afdwingbaar. Elke ouder heeft zijn eigen verantwoordelijkheid. Je bent tenslotte dan gescheiden.

Dus de discussies die je nu hebt over de opvoeding komen dan dubbel zo hard terug. Gescheiden zijn betekend nog veel meer communiceren dan wanneer je getrouwd bent.

Agaatje

Allereerst: ik ben niet gescheiden en klets dus voor een gedeelte "uit mijn nek", maar...

Als mijn ex me zo zou behandelen zou ik echt never-nooit-niet meer ergens met hem naar toe gaan. Wat een agressie, niet meer normaal zeg.

Ik weet dat het in belang van de kinderen is om wel samen naar ouderavonden enzovoorts te gaan, maar toch niet tegen elke prijs?

Misschien beleef jij het anders, maar ik zou me echt niet meer veilig voelen bij die man.

Voor de rest kun je er denk ik weinig aan veranderen. Hij heeft recht op zijn kinderen (en zijn kinderen op hem) en je kunt hem niet veranderen. Zit dan denk ik niet veel anders op dan acceptatie, jezelf proberen te blijven en af en toe klagen om het van je af te praten.

Overigens denk ik dat het voor je kinderen ook van belang is om te weten dat jij het niet accepteert dat hun vader zo met jou omgaat. Goed voorbeeld doet volgen hè!

Zou het trouwens ook niet zo kunnen zijn dat jouw puber gewoon voelt dat dit jouw zwakke plek is? Een puber zou toch geen puber zijn als ze dit soort dingen niet zouden uitbuiten?

Thuis

Je kinderen vinden het niet leuker of geweldiger bij hun vader, dat lijkt zo, omdat ze je vertellen hoe leuk het daar is en dat ze van hem veel meer dingen mogen (van pap mag dat wel...). Mijn oudste (13) vertelde me onlangs het volgende: "als ik bij pap ben, mag ik daar alles wat bij jou niet mag en word ik verwend met pizza's. En als ik bij jou ben, dan ben ik thuis." Geweldig toch? Ik durf te wedden dat het bij jou echt niet anders is.

Dees

Dank je voor je reactie.

Ja, een puber is een puber daar heb je gelijk in, daar hou ik ook rekening mee.

Vooral het goede voorbeeld geven vind ik belangrijk. Mijn dochter zei gewoon: Je moet hem maar negeren mam.
En dat is dus niet het goede voorbeeld.

Mijn zoon pakt het wel goed op, maar mijn dochter is gewoon heel erg het zelfde als haar vader, daar zit mijn pijn ook. Ze lijkt zo op hem en dat doet pijn...... maar .... natuurlijk hou ik net zoveel van haar als van mijn andere 2 kids.....