Na 12 jaar nog steeds geen verdeling koophuis
hallo ,
Ik wil graag iets voor leggen en horen hoe jullie hier tegen aan kijken.....
Zowel mijn partner als ik zijn getrouwd geweest en nu 10 jaar samen.
Omdat de ex van mijn partner niet voldoende inkomsten had om destijds mijn ex uit te kunnen kopen hebben ze in onderling overleg besloten dat zijn ex voorlopig met hun kinderen in het huis zouden blijven wonen.
Wel met de afspraak dat zij op zoek zou gaan naar een fultime baan zodat ze alsnog mijn ex zou kunnen uitkopen.
In het echtscheiding convenant hadden ze op laten nemen dat zij hier max. 5 jaar de tijd voor zou krijgen en anders het huis alsnog verkocht zou gaan worden.
Inmiddels zijn we nu al 7 jaar verder en heeft zijn ex nog steeds geen full time baan.
Hun kinderen zijn inmiddels volwassen (wonen nog wel bij moeder) en ook al zijn deze afspraken gemaakt in het convenant wil mijn partner haar nog steeds de tijd/kans geven om financieel afhankelijk te worden.
Wij zijn inmiddels 10 jaar samen maar wonen apart dit omdat ik het geen fundatie vind te bouwen terwijl hij nog mede eigenaar is van het huis met zijn ex.
Als zij schulden maakt of de hypotheek niet meer op kan hoesten komen ze als eerste bij mijn partner aan kloppen.
Dit loopt al 10 jaar als een rode draad door onze relatie heen en dacht iedere keer weer dat het na verloop van tijd wel opgelost zou worden.....ik werk heel erg hard en moet alle eindjes aan elkaar knopen om mijn hoofd boven water te kunnen houden.
Terwijl zij alle ruimte en gelegenheid krijgt van mijn partner om te doen wat ze moet doen.
Zich zelf inzetten zodat ze haar eigen boontjes kan doppen i.p.v. blijven leunen op mijn ex.
Ze heeft een 0 uren contract bij de post en in al die jaren zich niet ingezet om aan een full time job te kunnen komen.
Ze weet dat haar ex haar toch niet op straat zal zetten en maakt daar gruwelijk misbruik van zijn goedheid.
Ik voel me enorm te kort gedaan door mijn partner dat hij blijft kiezen voor het welzijn van zijn ex en kinderen (21 en 23 jaar) en wij hierdoor samen niet de gelegenheid hebben een volgende stap te gaan maken , samen een huis kopen en trouwen , terwijl hij aangeeft dit net zo graag te willen als dat ik wil.
Ik heb meermaals aan gegeven dit geen gezonde situatie te vinden en na 10 jaar geduld vraag ik me af wanneer ik/wij nu eens eindelijk door kunnen.
Het maakt mij erg onzeker en verdrietig en doordat het me zo erg hoog zit krijg ik door deze stress ook allerlei lichamelijke klachten als hoge bloeddruk en heeft mijn eigen waarde hierdoor een enorme knauw gekregen.
Onze relatie is verder op alle fronten dik in orde en hebben we het heel erg fijn samen.
Omdat deze spanningen zo erg aan mij vreten heb ik in november j.l. onze relatie tijdelijk on hold gezet.
Aangegeven dat ik deze situatie niet meer trek en er zelf aan onder door ga.
Er is geen beweging in zijn ex te krijgen en word er van mij verwacht dat ik wel weer bij draai en mijn gevoelens weer negeer zoals ik de afgelopen 10 jaar heb gedaan.
Is het gek dat ik door wil met onze toekomst en van hem verlang dat hij zaken m.b.t. het huis wat ze samen nog hebben afronden??
Ik zie anders geen toekomst voor ons samen.
Wat vinden jullie er van?
Iemand tips?
Zit zo vast in mijn gevoel en de hele situatie maakt mij extreem machteloos en verdrietig!
Ik zou zelf niet het geduld hebben kunnen opbrengen om zo lang te wachten op iets waar ik geen enkele invloed op kan uitoefenen. Want dat is natuurlijk het punt.
Hij heeft de ruimte genomen die jij hem gegeven hebt. Ik ga ervanuit dat hij jou niet aan het lijntje wilde houden, maar dat hij net zo goed als jij vast zit (verschil tussen wat hij wil en wat hij niet krijgt/niet durft te doen).
Dus ik zou zelf al eerder twee opties hebben overwogen:
- uit elkaar gaan
- een lat relatie opbouwen waar jij tevreden mee kunt zijn.
Want hem kun je niet veranderen. Alleen jezelf.
gr Angela
Je hebt dit al zo lang volgehouden, inmiddels je relatie in hold gezet. Wat is er sinds die tijd gebeurd? Vrij weinig.
Het is misschien een achterlijke vergelijking maar ik moet meteen denken aan mijn man is klusser. Daar zegt de man ook altijd van alles te willen en ook nog perfect ook. Uiteindelijk zit er altijd een kern in met de vraag: waarom houdt die vrouw dat zo lang vol terwijl ze zichzelf en vaak ook nog kinderen in een totale ruïne vergeet. Jarenlang.
Je hebt al die jaren geloofd dat het zou oplossen. Maar dit kan jij niet oplossen, dat moet hij. Je schrijft dat hij ervan uit gaat dat jij wel bijdraait. Je bent het vertrouwen toch kwijt dat hij er wat aan gaat doen. Je hebt er verdriet van. Ziet hij jouw verdriet en ergernis wel genoeg?
Ja latten en je erbij neerleggen. Of helemaal stoppen. Misschien komt bij het laatste wel het meest het besef bij hem. Dan ziet hij wellicht zelf of hij iets niet wil of kan.
Er zijn natuurlijk talloze redenen te bedenken waardoor zijn ex misschien wel helemaal niet in staat is om fulltime te gaan werken. Dus daar zou ik niet over oordelen. Maar inmiddels zou je wel moeten verwachten dat er spijkers met koppen geslagen worden. Ex moet dan ook maar gaan wonen naar haar inkomen lijkt me. Maar dan zijn er nog de kinderen.
Wat zou je ervan vinden als ex zich volledig zelf gaan bedruipen en de kinderen bij hem komen wonen? Bij jullie dus. Tenslotte zijn het ook zijn kinderen en tegenwoordig is er bijna niet aan woonruimte te komen dus, je kunt ze niet op straat zetten.
Bedenk wat je wil en ga eisen stellen aan je vriend. Dat kan betekenen dat hij het niet pikt, dat jullie dan dus uit elkaar gaan. Dat moet je dan incalculeren.
Of: accepteer de situatie zoals ie is. Probeer zijn situatie los van jullie relatie te zien. Je hoeft niet onzeker te worden omdat jij hard werkt en zij dat blijkbaar niet hoeft van je vriend. Je kunt zelf ook anders naar de situatie gaan kijken...
Na 10 jaar zou dit echt wel geregeld kunnen en ook moeten zijn. Als de ex niet fulltime zou kunnen werken, had ze dat ook gewoon eerlijk kunnen zeggen en een huis kunnen zoeken dat ze wel zelf kan betalen. In feite is ze nu nog steeds financieel afhankelijk van haar ex. En kan die man nu geen nieuw huis kopen met zijn nieuwe partner.
Die ex zal het best prima vinden zo, zij heeft er geen last van. Jij en je parnter wel.
Het is echt niet onredelijk om deze situatie langzamerhand te beëindigen. Tuurlijk zet je die vrouw en haar kinderen niet op straat, maar dit hoeft ook niet nog een keer tien jaar te duren.
Ik zou stoppen met deze relatie.
De ex van jouw partner begrijp ik goed. Ze kan mooi blijven zitten en het niet nakomen van de afspraken, heeft blijkbaar geen consequenties.
Dit had allang geregeld kunnen zijn. Of ze hadden tot de conclusie kunnen komen dat het 'm niet gaat worden. Nu niet, nooit niet.
En dan heeft het ook nog (financiële) gevolgen voor jullie. Lijkt me niet houdbaar.
Uitkopen is in deze tijd natuurlijk zo goed als onmogelijk. De meeste huizen zijn in die periode minstens 30% in waarde gestegen, dus als het toen niet kon, kan het nu helemaal niet. Dat betekent dus dat ze moet verkopen en dan alsnog op straat komt te staan (want huren is te duur en geen reden voor urgentie). Hopen dat ze al die jaren woonduur heeft opgebouwd. Dan zou ze een sociale huurwoning kunnen krijgen en haar deel van de overwaarde bij verkoop. Dat is misschien wel een aantrekkelijke optie voor haar.
Tenzij de waarde van de uitkoop indertijd is vastgesteld. Maar als ex het nit kan opbrengen, dan kan het niet, hoe hoog of laag het ook is.
Ik raak verdwaald in de termijnen, 5 jaar de tijd, het duurt al 7 jaar en jij wacht al 10 jaar.
Een andere optie: je partner koopt haar uit, zij verlaat het huis, hij gaat er wonen met de kinderen en jullie bedenken samen wat je doet. De kinderen komen wel op een leeftijd dat ze de vleugels willen uitslaan, maar of dat kan?
Maar je merkt nu hoe riskant zo'n afspraak is, waarbij moeder en kinderen alle ruimte krijgen om in een goede woning te wonen.
Tsjor
mijn partner voelt zich nog steeds verantwoordelijk voor hun geluk en toekomst. Hij is daar weg gegaan 12 jaar geleden omdat de liefde op was maar omdat zijn ex totaal geen enkele verantwoordelijkheid voor haar eigen leven of dat van hun kinderen neemt voelt mijn partner zich verplicht dit te blijven doen.
Ze doet er zelf niets aan , zelfs zich inlaten schrijven bij woning net of woningbouw verenigingen is te lastig voor haar.
Als ze dit meteen had gedaan 12 jaar geleden had ze nu de huizen voor het uitkiezen aangezien ze in een dorp wonen wat niet nabij randstad ligt en ook niet een geliefde of veel gevraagde plaats is waar ze wonen.
Het geen zo knaagt bij mij is dat mijn partner het allemaal maar ok vind omdat hij het lastig lijkt te vinden haar aan te spreken op haar verantwoordelijkheden.
Hierdoor blijft er wrijving binnen onze relatie ontstaan en is het mij na 10 jaar heel erg tegen gaan staan.
Het is een heel gevoelig gespreks onderwerp voor ons en mond 99 van de 100 keer uit in ruzie , strijd en onmacht.
Hij heeft haar destijds op weg willen helpen maar 10 jaar later staan ze nog steeds zover als nu.....en wij staan nog steeds in de wacht......het gaat mij er niet eens meer om of we nu wel of niet door kunnen maar om het feit dat hij haar belang belangrijker lijkt te vinden dan de moeite , struggle en de strijd die ik ermee heb en dit iedere keer discussie punt is binnen onze relatie.....het maakt mij onzeker en erg wanhopig en verdrietig met name omdat ik er geen enkele grip op heb.
Hij zet hiermee niet alleen zijn leven mee stil maar ook dat van mij.....ik wil door/verder en heb nooit om deze situatie gevraagd.....vanaf dag 1 ben ik duidelijk geweest en hoe en wat mijn verwachtingen zijn geweest van een relatie , het totale pakket , trouwen , samen een huis kopen etc en nu 10 jaar later blijkt dit onmogelijk doordat hij niet daadkrachtig durft op te treden t.o.v. zijn ex.
Voel me heel alleen in mijn verdriet en strijd staan.....en vind het zo onrechtvaardig na al die jaren van geduld , incassatie vermogen en frustratie komen we zo nog nergens.....we gaan elkaar verliezen en sta op een kruispunt , mijn hoofd en gevoel staan lijnrecht tegen over elkaar en kom er niet meer uit , niet alleen maar ook niet met mijn partner......
Ik vind het ook wel weer iets moois. Hoeveel ex partners staan er nog klaar voor de moeder van de kinderen en daarmee de kinderen, los van dat het in dit geval heel ver gaat natuurlijk. Je zit ergens nog steeds gebonden aan de financiële gevolgen van het instandhouden van de situatie rondom het huis. Maar je bent gebonden omdat je samen kinderen hebt, wat ook altijd zo zal blijven.
Het forum staat hier vol met situaties waarbij de een de ander laat stikken met zorgtaken, huisvesting en inkomen. Deze man (jouw man) kan oprecht zeggen dat hij nooit de vrouw en moeder het heeft laten uitzoeken. Hij heeft de verantwoordelijkheid voor haar genomen. Dat heeft hij op deze manier want ernaast leven was blijkbaar geen doen.
En ja je bent al die tijd bij hem gebleven, geloofd dat het ooit opgelost zou worden. Hoe lang ga je nu nog wachten terwijl je er verdriet van hebt? Je hebt al laten weten dat je het niet trekt. Hij helpt in wezen al die jaren zijn ex en is al die jaren bij jou met de belofte dat jullie ooit…
Deze twee dingen spelen los van elkaar. Het enige verband dat het houdt is dat het jullie tegen houdt in een toekomst samen (in bepaald opzicht, want je bent al samen). Je zou je ook nog kunnen afvragen hebben jullie het nodig het mijn zijn ex af te kunnen sluiten? Jij hebt het nodig. Maar heeft hij het nodig?
De nood bij jou is hoog om verder te kunnen. Hoe verdrietig het ook is, jij hebt al jaren niet de grens gesteld bij hem. Ga je dat nu wel doen of ben je er klaar mee?
Serieus? Inschrijven voor een woning was te moeilijk? En jouw partner heeft daar niet bij geholpen? Geloof je het zelf? Ik niet. Wist je dat 10 jaar geleden ook?
Als zelfs inschrijven voor een huurwoning teveel is gevraagd, dan hoef je van haar niet veel meer te verwachten.
Die blijft gewoon lekker zitten waar ze zit zolang je partner het prima vindt.
Als je het kunt accepteren, kun je doorgaan met hem. Maar uit je bijdragen maak ik op dat je dat niet kan. Zit dan weinig anders op dan deze relatie te beëindigen.
Ik vind het zeker mooi dat hij zijn ex en kinderen wil helpen, maar die ex maakt er wel behoorlijk misbruik van. Al tien jaar beloven fulltime werk te zoeken en nog steeds een nulurencontract hebben. Al tien jaar niet inschrijven bij de woningbouwvereniging?
Die wil gewoon niet weg uit het huis en maakt misbruik van de goedheid van jouw partner. Ze is volkomen financieel afhankelijk van haar ex, een situatie die niet gezond is. Als jouw partner stopt met betalen heeft ze een heel groot probleem en dan kan haar terecht verweten worden dat ze de afgelopen jaren helemaal niks heeft gedaan om dat te voorkomen.
De situatie zet inderdaad zijn en jouw leven stil. Jullie kunnen niet samen verder met het opbouwen van een leven samen omdat hij zich blijkbaar meer verantwoordelijk voelt voor haar en de kinderen dan voor jou. Ik vind een termijn van vijf jaar stellen voor meer gaan werken, sparen en uitkopen al heel redelijk. Vraagt je man ook met enige regelmaat aan zijn ex hoe het staat met de situatie? Want als hij niks zegt en ondertussen gewoon de hypotheek doorbetaalt gaat die ex echt niet bewegen. Het is namelijk niet in haar belang.
PH71 schreef op 20-02-2022 om 13:00:
mijn partner voelt zich nog steeds verantwoordelijk voor hun geluk en toekomst. Hij is daar weg gegaan 12 jaar geleden omdat de liefde op was maar omdat zijn ex totaal geen enkele verantwoordelijkheid voor haar eigen leven of dat van hun kinderen neemt voelt mijn partner zich verplicht dit te blijven doen.
Ze doet er zelf niets aan , zelfs zich inlaten schrijven bij woning net of woningbouw verenigingen is te lastig voor haar.
Als ze dit meteen had gedaan 12 jaar geleden had ze nu de huizen voor het uitkiezen aangezien ze in een dorp wonen wat niet nabij randstad ligt en ook niet een geliefde of veel gevraagde plaats is waar ze wonen.
Het geen zo knaagt bij mij is dat mijn partner het allemaal maar ok vind omdat hij het lastig lijkt te vinden haar aan te spreken op haar verantwoordelijkheden.
Hierdoor blijft er wrijving binnen onze relatie ontstaan en is het mij na 10 jaar heel erg tegen gaan staan.
Het is een heel gevoelig gespreks onderwerp voor ons en mond 99 van de 100 keer uit in ruzie , strijd en onmacht.
Hij heeft haar destijds op weg willen helpen maar 10 jaar later staan ze nog steeds zover als nu.....en wij staan nog steeds in de wacht......het gaat mij er niet eens meer om of we nu wel of niet door kunnen maar om het feit dat hij haar belang belangrijker lijkt te vinden dan de moeite , struggle en de strijd die ik ermee heb en dit iedere keer discussie punt is binnen onze relatie.....het maakt mij onzeker en erg wanhopig en verdrietig met name omdat ik er geen enkele grip op heb.
Hij zet hiermee niet alleen zijn leven mee stil maar ook dat van mij.....ik wil door/verder en heb nooit om deze situatie gevraagd.....vanaf dag 1 ben ik duidelijk geweest en hoe en wat mijn verwachtingen zijn geweest van een relatie , het totale pakket , trouwen , samen een huis kopen etc en nu 10 jaar later blijkt dit onmogelijk doordat hij niet daadkrachtig durft op te treden t.o.v. zijn ex.
Voel me heel alleen in mijn verdriet en strijd staan.....en vind het zo onrechtvaardig na al die jaren van geduld , incassatie vermogen en frustratie komen we zo nog nergens.....we gaan elkaar verliezen en sta op een kruispunt , mijn hoofd en gevoel staan lijnrecht tegen over elkaar en kom er niet meer uit , niet alleen maar ook niet met mijn partner......
maar als je zo duidelijk bent en bent geweest en je hebt niet gehandeld, dan weet je dat het niet onmogelijk is, maar dat hij het gewoon niet zo graag wil als jij. Denk eens terug aan andere keren dat je op dit punt kwam en dat je de beslissing nam om te blijven hopen.
Dat hoeft nu niet meer! Je hebt afgelopen 10 jaar gekozen wat je toen dacht dat haalbaar was. Maak die fout niet nog een keer zou ik zeggen.
En wees dus niet boos op jezelf maar ook niet op hem.
gr Angela
PH71 schreef op 20-02-2022 om 13:00:
mijn partner voelt zich nog steeds verantwoordelijk voor hun geluk en toekomst. Hij is daar weg gegaan 12 jaar geleden omdat de liefde op was maar omdat zijn ex totaal geen enkele verantwoordelijkheid voor haar eigen leven of dat van hun kinderen neemt voelt mijn partner zich verplicht dit te blijven doen.
Ze doet er zelf niets aan , zelfs zich inlaten schrijven bij woning net of woningbouw verenigingen is te lastig voor haar.
Als ze dit meteen had gedaan 12 jaar geleden had ze nu de huizen voor het uitkiezen aangezien ze in een dorp wonen wat niet nabij randstad ligt en ook niet een geliefde of veel gevraagde plaats is waar ze wonen.
Het geen zo knaagt bij mij is dat mijn partner het allemaal maar ok vind omdat hij het lastig lijkt te vinden haar aan te spreken op haar verantwoordelijkheden.
Hierdoor blijft er wrijving binnen onze relatie ontstaan en is het mij na 10 jaar heel erg tegen gaan staan.
Het is een heel gevoelig gespreks onderwerp voor ons en mond 99 van de 100 keer uit in ruzie , strijd en onmacht.
Hij heeft haar destijds op weg willen helpen maar 10 jaar later staan ze nog steeds zover als nu.....en wij staan nog steeds in de wacht......het gaat mij er niet eens meer om of we nu wel of niet door kunnen maar om het feit dat hij haar belang belangrijker lijkt te vinden dan de moeite , struggle en de strijd die ik ermee heb en dit iedere keer discussie punt is binnen onze relatie.....het maakt mij onzeker en erg wanhopig en verdrietig met name omdat ik er geen enkele grip op heb.
Hij zet hiermee niet alleen zijn leven mee stil maar ook dat van mij.....ik wil door/verder en heb nooit om deze situatie gevraagd.....vanaf dag 1 ben ik duidelijk geweest en hoe en wat mijn verwachtingen zijn geweest van een relatie , het totale pakket , trouwen , samen een huis kopen etc en nu 10 jaar later blijkt dit onmogelijk doordat hij niet daadkrachtig durft op te treden t.o.v. zijn ex.
Voel me heel alleen in mijn verdriet en strijd staan.....en vind het zo onrechtvaardig na al die jaren van geduld , incassatie vermogen en frustratie komen we zo nog nergens.....we gaan elkaar verliezen en sta op een kruispunt , mijn hoofd en gevoel staan lijnrecht tegen over elkaar en kom er niet meer uit , niet alleen maar ook niet met mijn partner......
maar als je zo duidelijk bent en bent geweest en je hebt niet gehandeld, dan weet je dat het niet onmogelijk is, maar dat hij het gewoon niet zo graag wil als jij. Denk eens terug aan andere keren dat je op dit punt kwam en dat je de beslissing nam om te blijven hopen.
Dat hoeft nu niet meer! Je hebt afgelopen 10 jaar gekozen wat je toen dacht dat haalbaar was. Maak die fout niet nog een keer zou ik zeggen.
En wees dus niet boos op jezelf maar ook niet op hem.
gr Angela
Poeh.. ik had het geen 10 jaar volgehouden ( denk ik maar je weet natuurlijk nooit wat je in die situatie zou doen.
Voelt je man zich misschien schuldig? want wat is zijn reden om dit zolang vol te houden? Hij zit nu natuurlijk behoorlijk klem, want voor jongeren is het ook lastig om andere huisvesting te vinden. Dus als hij gaat eisen dat het huis wordt verkocht, staan er opeens drie mensen op straat. Dus dan moet hij straks de kinderen in huis nemen. Óf de kinderen denken... nou dan ga ik toch maar op zoek naar iets anders in plaats van bij pa en zijn vriendin te gaan inwonen. Zeker als ik hoor dat zij niet in de Randstad wonen en in een plaats die niet populair is.
Je weet het niet... maar het niet kiezen van je partner veroorzaakt mede deze problemen.
Hij hoeft zich niet verantwoordelijk te voelen meer voor zijn vrouw. Ze heeft minimaal 7 jaar de tijd gehad( als ik het goed begrijp).
Ik snap haar ook niet, persoonlijk zou ik zo niet willen leven als zij dat doet.
Zet je partner voor het blok zou ik willen zeggen:
Wat wil jij nu?
Of blijven latten.
Of zeggen dat je bij hem in wil trekken maar alleen als hij van de last van het huis af is.
Als je niet wilt blijven latten en hij ook niet van plan is om duidelijke acties te ondernemen dan zit er niets anders op dan de relatie te verbreken.
Iemand in dit verhaal moet duidelijke keuzes gaan maken. Het is jammer dat jij straks degene moet zijn die de keus moet maken maar jij gaat hier op deze manier ook aan onderdoor.