Niet aanvaard worden
Ik heb al 3,5 jaar een relatie met een man en van in het begin werkte 1 van zijn dochters tegen. (18-20 jaar) Wat ik ook zei tegen hem, het maakte niet uit. Ik heb veel geslikt, tot het voor mij een jaar geleden echt genoeg was. De bom is toen gebarsten wat de sfeer zeker niet verbeterd heeft. Ze komen enkel als ze iets nodig hebben en verder zie ik ze niet. Of dat mij dan slecht uitkomt doet er niet toe. Mijn plannen vakken dan in het water. Met mij, mijn kinderen en onze gevoelens wordt geen rekening gehouden. Als er hen eens iets gevraagd wordt, hebben ze wel een excuus en elk excuus is geldig. Ik zie hem graag, maar deze situatie weegt enorm op mij. Ik durf er ook niet veel meer tegen vrienden over te zeggen, omdat ik bang ben dat ze mij een zeur gaan vinden. Ik stel me wel de vraag hoe groot de liefde is als mijn gevoelens niet tellen en hij geen moeite kan doen. Ik weet dat ik hier geen oplossingen kan vinden, maar ik wil mijn hart eens luchten. Ik heb het gevoel dat deze relatie zal blijven duren zolang ik het blijf slikken, de vraag is hoelang ik het nog aankan. Al ruim 2 jaar denk ik dat het einde in zicht is. Mijn kinderen verliezen natuurlijk ook een hele familie wanneer deze relatie eindigt, wat er natuurlijk voor zorgt dat ik nog meer vast sta. Zij hebben al veel meegemaakt en ik kan hen dat niet aandoen. Voor mezelf had ik de handdoek misschien wel al in de ring gegooid. De ene moment zijn we gelukkig, maar vele andere momenten ween ik in mijn eentje.
"Als er iets met hun vader gebeurt, moeten we kunnen praten en overeen komen. Als ik ze nooit zie, gaat dat niet."
Ehm, dat vind ik een vreemd argument. Als ik van mijn eigen studerende kinderen zou verlangen dat ze elke 2 weken bij mij komen eten, zouden ze me stomverbaasd aankijken. Mijn kinderen zijn niet dolenthousiast over mijn huidige partner, dus dat contact is miniem. Met mij hebben ze een goede band en als ik hun financieel wil ondersteunen is dat mijn zaak.
Omgekeerd ook met zijn volwassen kinderen (alhoewel die vaak liever met mij dan met hem communiceren). Mijn partner heeft 2x een hartinfarct gehad en ik heb zijn kinderen per whatsapp geinformeerd toen hij met de ambulance werd afgevoerd. Voor de rest heb ik alles geregeld.
Hoe zij tegen mij aankijken is ook helemaal hun zaak. Hetzelfde geldt voor hoe zij met hun vader omgaan en hoe hij daar op reageert. Dat heeft niets met onze relatie te maken.
"Ik wil dat hij het ook eens inziet en voor ons nieuwe gezin het beste wil."
Dat is niet zo´n goede benadering denk ik. Ten eerste heb jij geen invloed op zijn zicht op zaken. Ten tweede, bedoel je "ons nieuwe gezin" jullie samen en jouw kinderen? Of reken je daar ook zijn kinderen bij? In ieder geval sluit ik me aan bij wat anderen al geschreven hebben: Laat los!
Mer gezin bedoel ik allemaal, ook zijn kinderen. Ivm als er iets gebeurt, bedoel ik ook dat ik juist zou willen helpen, maar op dit moment zou ik heb het gewoon laten doen hoe zij willen, omdat ik niet weet of ze mijn hulp zouden willen of niet. Wij hebben geen ruzie, maar zijn gewoon nog steeds vreemden. Door al de reacties hier, heb ik gemerkt dat het voor mij al veel te lang duurt en het dus ook te zwaar wordt voor mij om te functioneren in een gezin waarin ik nooit welkom ben geweest. Ik heb dan ook de stap gezet om te vragen om over te gaan tot een lat-relatie, waarbij eigenlijk de aparte gezinnen niet van belang zijn en we elkaar zien wanneer we allebei tijd hebben en elkaar ook willen zien.
Ik hoop dat je in staat bent om te zien dat het jouw behoeftes en 'definities' zijn die jouw voorstel voor latten bepalen; dat je niet vanuit een negatief gevoel dit hebt gecommuniceerd. Want uit je reactie denk ik te lezen dat je eigenlijk nog steeds vindt dat jij 'gelijk' hebt. Dat lijkt me een ontspannen relatie voor de toekomst met alle kinderen en volwassenen een beetje in de weg te staan.
gr Angela
