[Nieuw hier] Got a little lost

Jeetje

4 zulke jonge kinderen en dan uit elkaar, jeetje, hoe krijgen jullie dat voor elkaar. Maar dat was niet je vraag. Mijn kinderen waren al volwassen en uit huis maar reken maar dat ik dat soort gezamenlijke momenten mis. En vrijheid blijkt allen leuk als er ook kaders zijn die die beperken.

Omgangsregeling?

Welke regeling hebben jullie? Als dit de ouderwetse standaard is van een weekend in de twee weken, dan ga je je kinderen inderdaad heel erg missen. En steeds meer verliezen.
Ik hoop dat jullie voor co-ouderschap gaan, zodat jullie allebei ‘echte’ ouders blijven.

Maar Alex

Het feit dat je bijna-ex niets voor co-ouderschap voelt, daar hoef je niet kritiekloos in mee te gaan. Ik zou het niet opperen als een mogelijkheid maar aangeven als ‘de logische weg na de scheiding’. Als moeder heeft ze niet meer te vertellen hierover dan jij. En niet meer recht op (tijd met) de kinderen dan jij. De kinderen hebben recht op hun beide ouders. En jij hebt de tijdgeest aan jouw kant. Ook rechters zien co-ouderschap als het meest wenselijk, krijg ik de indruk. Ik zou daar op blijven inzetten als een vanzelfsprekendheid.

kinderen geen bezit van moeder

Eens met Aagje Helderer. En er is ook een weg tussen volledig co-ouderschap en de minimale omgangsregeling van een weekend in de twee weken. Met dat laatste zou ik nooit akkoord gaan.
Ik zou zeggen ga met je vrouw om tafel zitten om tot een goede omgangsregeling te komen. Ga er niet vanuit dat nu alles perfect moet zijn. Kleine kinderen kunnen ook op een kamer slapen. Je kunt zelf een bedbank kopen en in de woonkamer slapen. Belangrijker is dat je geregeld je kinderen kunt zien en voor hen zorgen. En bedenk vooral - en dat zal ook je vrouw heel goed moeten realiseren - kinderen zijn geen bezit van de moeder. Gewoon niet. Ze zijn jullie kinderen en jullie moeten er samen uit zien te komen.

Ik snap het niet

Ik ben het eens met de vorige twee. Je vrouw besluit te scheiden en je laat je zo het huis en hun leven uitwerken? Zo werkt het tegenwoordig niet meer.
Kunnen jullie het niet heroverwegen? Vier zulke kleine kinderen is niet de makkelijkste tijd in een relatie.
Zou het kunnen zijn dat jij zoveel werkt dat je vrouw denkt: ik doe toch al alles alleen, ga dan ook maar weg?

Lukt dat heroverwegen niet, ga dan voor voor co-ouderschap. Ja, dat geeft een hoop praktische zorgen, maar die kun je oplossen. Ik herhaal de vorige twee: kinderen zijn NIET het bezit van de moeder.

Wat je ook nog kan voorstellen dat je vrouw vertrekt (zij wil toch scheiden) en dan ze om het weekend de kinderen krijgt. Al is het maar om haar aan het denken te zetten over wat zij als vanzelfsprekend ziet, maar het niet is.

Co ouderschap

Niet een weekend in de 14 dagen accepteren. Jij bent hun vader en je hebt evenveel recht op de kinderen als je ex.

En inderdaad; waarom vertrek jij en niet zij?

Als eerste moet je ophouden met alles accepteren. Jullie zijn samen ouders en dat blijven jullie. Dus ga voor een 50-50 regeling. Niet nu voor de makkelijkste weg kiezen. Er bestaat kinderopvang. Kinderen kunnen samen in een kamer slapen. Misschien heeft je werkgever wel een ruime ouderschapsverlofregeling? Maar ga ervoor.

Desnoods via een advocaat.

Leuke dingen papa

Ik zou niet een twee drie Juridische Stappen Ter Bevechting Van Gelijke Rechten nemen, zoals hierboven gesuggereerd wordt.
Ik denk dat je eerst bij jezelf te rade moet gaan wat je nu eigenlijk wil en daarna pas, als je dat zeker weet, wat je kunt doen om dat te bereiken.
Je noemt wat terloopse belevenissen met het gezin die je niet meer zult meemaken en die je erg zult missen (pizza, kapper, etc.). Dat is voorstelbaar.
Maar gezien je andere opmerkingen, heb ik de indruk dat je aanstaande ex de organisatie van het gezinsbedrijf strak in handen had en en heeft, waarvan jij de terloopse cadeautjes kreeg. Klopt dat?
Is dat haar verwijt misschien, dat jij te weinig hebt bijgedragen aan die vervelende kanten die je zelf ook benoemt: het lawaai, de rommel, de kots, de kak en de ontroostbare huilbuien?
Als dat haar verwijt is, dan hoef je je daar niet 100% schuldig over te voelen. Het komt nogal eens voor dat moeders een plannende en voorbereidende rol nemen, terwijl vaders het nemen zoals het komt. Het gevolg is soms dat zij twee stappen vooruit denkend vader gaat verwijten dat hij dat niet doet en dat zij het dus maar zelf gaat regelen en daarmee vader steeds meer uitsluit (laat mij maar even, heb ik al gedaan). Hoe meer zij zichzelf bevestigt in het idee dat ze er alleen voor staat, hoe meer vader een blok aan het been wordt.
Vader is nu een leuke dingen papa geworden: zelden nog kots en kak of ontroostbaar verdriet, maar wel pizza, de kapper of samen een kleurplaat maken terwijl moeder met kots, kak of ander gezinsleed bezig is.
Hoe leuk dat voor vader ook is, wat moeder betreft kan ze voor die rol ook een oppas huren. Exit vader.
Herken je daar iets in?
Als je er niks in herkent kun je dit bericht als ongeschreven beschouwen.
Herken je het wel, dan begrijp je ook dat moeder niet veel vertrouwen zal hebben in de gedachte dat vader alsnog zich in gelijke mate de troep en het leed toe zal eigenen. Dat zal ook niet lukken want zij zal nog steeds het gras voor zijn voeten weg willen maaien en vooral op haar eigen stijl vertrouwen.
Het is een ingesleten patroon.
Werkt zij?
Je vertelt dat jullie praktische zaken wel kunnen regelen. Opvang en oppas zijn ook praktische zaken. Kun jij, wil jij dagen op je nemen? Vindt zij dat een goed aanbod?

Hmm

Heftig zeg met zulke kleine kids! Kan me voorstellen dat dat inderdaad erg lastig kan zijn..

Ik lees dat een aantal mensen hebben gereageerd dat je voor co ouderschap moet gaan en geen weekend in de 2 weken moet accepteren, laat ik deze mensen even uit hun droom helpen.. hier heeft de vader helaas niks over te zeggen! Als moeder zegt dat ze dit niet wil dan is dat ook zo. Hier een partner die hetzelfde heeft meegemaakt, in de nederlandse wet ben je gewoon kansloos als vader wat betreft omgangsregeling en betaling. Co ouderschap is alleen mogelijk als BEIDE ouders hier achter staan.

Hopelijk kunnen jij en je vrouw eruit komen!

Chapeau Miriam

Zelden zo’n goede analyse gelezen.
Vaak gaat het zo ja.

Wat wil jij?

Hier een ex-partner die het wel prettig vond, die regeling van om het weekend. Moet wel bekennen dat het hier behoorlijk ging zoals M Lavell het hierboven schetste, wat ex zich lekker liet aanleunen. Jouw verhaal las ik dus precies zo, ervan uitgaande dat het missen tijdelijk is... tot je daarin je draai hebt gevonden.

Terugkijkend moet ik zeggen dat mijn ex er het best is uitgekomen. Op dit moment lijkt dat zo tenminste, wel de lusten, niet de lasten. De kinderen zijn nu pubers en worden af en toe opgehaald om iets leuks te gaan doen... terwijl ze hier verder volledig achter hun computers lijken te verdwijnen. Misschien is dat ergens geruststellend voor je, dat kwantiteit weinig zegt over kwaliteit.

@M Lavell

Beangstigend hoe je het beschrijft. Ken of ben je mijn vrouw...?

=============================
Onwijs bedankt voor de eye-opener!
=============================

Dit had ik nodig en ben er direct mee aan de slag gegaan.
Laat binnenkort weten hoe en wat.

P.s.: ik zal later op alle berichten reageren, maar stel momenteel een andere prioriteit

Leanne

M Lavell bedoelt niet de de vader het zich lekker laat aanleunen.

Zij bedoelt dat vader de kans niet krijgt op zijn eigen manier te doen. Moeder is hem altijd voor en denkt het beter te weten. Zij ontneemt vader de kans om dingen niet, later of op zijn manier te doen.

En dan kan de moeder zeggen dat zij overal voor op draait.

maar ligt het wel aan de moeder?

Ts schrijft " het feit dat ik 4 kinderen heel erg leuk, maar ook zeker heel zwaar en lastig vind. Zik heeft dat veel minder behalve dat ze het zeer lastig vindt dat ik af en toe keihard verzuip."

Je bent niet zo'n zorgvader. Je vindt het lastig, verzuipt erin, moeder heeft het minder. Kan, zeker naast een baan. Maar het is wat al te makkelijk om nu te doen voor komen dat moeder al zorgtaken van vader maar snel heeft afgepakt en hem nu verwijt dat hij geen zorgtaken doet. Want waarom laat jij als vader dat gebeuren? En wie weet hoe vaak je vrouw heeft gedacht "oh pak jij deze keer eens de ouderrol op, ik ben zo moe"? En dat ze zag dat het niet gebeurde?
Wees eens eerlijk Alex: wil je eigenlijk wel co-ouderschap? Echt 50/50%. Want de kans dat je er dan in verzuipt is nog reëler omdat er dan geen andere ouder is die kan bijspringen. En dat zou ook niet fijn zijn voor de kinderen

Reactie

Miriam, ik was er in mijn reactie vanuit gegaan dat Alex voor zichzelf al helder had dat hij dat co-ouderschap wilde omdat hij het aan zijn bijna ex had voorgesteld. Ik had geenszins de bedoeling hem aan te sporen te vuur en te zwaard iets te bevechten dat hij eigenlijk niet wilde. Hij geeft aan stiekem mss ook meer rust en een opgeruimd huis op prijs te stellen maar dat heeft hij dan de helft van de tijd.

Verder vind ik dat je een mooie mogelijk analyse maakt en je zit blijkbaar ‘right on’. Maar het feit dat de taakverdeling zo ontstaan is, maakt niet dat het niet anders kan. Dat Alex niet alsnog ook het hele pakket kan gaan doen. Als dat niet binnen de relatie kan, dan op z’n minst ten aanzien van de kinderen. Als hij dat zou willen tenminste.

Alex, als de reden van de relatiebreuk wat je aanstaande ex betreft ligt in de gedachte dat ze het toch alleen doet, zou het de moeite waard zijn om te kijken of je met elkaar dat kunt keren. Lukt alleen als zij dat ook wil natuurlijk. Maar als ik zie hoe oud jullie kinderen zijn, dan krijg ik ook het gevoel dat er dingen als lichamelijke en emotionele overbelasting mee zouden kunnen spelen.

Welkom in de jungle!

In dit geval blijkt maar weer dat partners zo maar het heft in handen kunnen nemen en je alles kunnen afpakken.
Wordt wakker. Op dit gebied is Nederland geen eerlijke rechtsstaat. Want ook al zegt de wet dat je een ouderschapsplan moet hebben, daarmee wordt nog niet bepaalt dat jullie er naar gaan leven. Want hoe dwing je bijv af dat jouw ex de kinderen naar jou laat gaan wanneer dat volgens plan zou moeten. Voor zo’n akkevietje ga je niet naar de rechter vanwege de kosten.
Het beste advies dat ik kreeg, maar uit naïviteit niet heb opgevolgd, was regel de scheiding zo snel mogelijk en accepteer het is wat het is.
Wees blij dat je van die takkentrol af bent, haal de banden met je vrienden weer aan en leef je eigen leven. Wees daarbij open en eerlijk naar je kids en vier de vrijheid.

Andere manier

Nee Alex, ik ken of ben je vrouw niet

En inderdaad, ik bedoel niet dat vader het zich laat aanleunen in de negatieve zin. Ik bedoel dat hij het anders doet dan zij.
Ik bedoel ook niet dat zij hem expres in de wielen rijdt om vervolgens te kunnen klagen. Ik bedoel dat zij het anders dan hij.

Tussen hen is daarmee alles gezegd (je kunt daarnaast nog torenhoge bomen opzetten over de maatschappelijke bevestiging die ieder van hen krijgt in de rol die ze aannemen, maar dat maakt het vinden van een middenweg nodeloos ingewikkeld).

Ik heb tussen mij en mijn man verschillen ervaren (gelukkig was ik er snel bij) en ik heb me onderweg gerealiseerd dat er maar één manier was om te bereiken wat ik wilde. Ja ik wilde dat hij meer deed, dus moest ik hem meer laten doen en dat ook laten gebeuren op zijn manier. Loslaten.

Die vaardigheid past bovendien naadloos bij opvoeden. Je hebt het nodig als je wil dat je kinderen leren praten, zingen, dansen, eten, opruimen, koken, de was doen en zelfstandig zijn.

De onderlinge verschillen benoemen helpt bovendien bij die zaken die je niet zo makkelijk los kunt laten. De boodschap wordt dan niet “nu heb je weer niet zus of zo gedaan dus je faalt” maar “ik vind dit of dat de veiligste manier, zou je het voor mij gemoedsrust op die manier willen doen”

Miriam

Goede analyse. Wij hadden tijdens ons huwelijk zorg en werk redelijk verdeeld. Ik vond wel dat er aantal dingen waren die ik zonder meer beter kon (zoals onderhouden sociale contacten, ook voor de kinderen, afspraken met huisarts, tandarts etc). Wat bleek nadat we gescheiden waren en 40/60 omgang hadden, mijn ex kon al die dingen ook prima. Eigenlijk minstens net zo goed als ik toen hij ook de kans kreeg om dit soort zaken te doen. Ik vond dat best een eye-opener.

Ben de takkentrol

Waar mijn exen vanaf zijn. Ben niet getrouwd geweest en ook geen boedelscheiding maar wel gedoe om eigendommen. Bij een van de twee vaders vooral dan.

Ermee omgaan is genoeg om je mee bezig kunnen te houden. Vergeet vooral niet naast je komende vrije tijd te genieten als de kinderen er zijn. Kleurboeken kun je voor 50 cent aanschaffen en samen aan tafel doen. Die pizza kun je erin houden gezamenlijk met ex eenmaal in de twee maanden, of je bestelt er gewoon een als ze bij jou zijn. Ook de kapper is een mooie om voor te stellen wanneer jij ze laat knippen, of dat anders nog een gezamenlijke klus kan blijven?
Mijn ervaringen zijn soms zwart. Elke twee weken naar een ballorig of McDonalds, ik durf er geen mening over te schrijven. Ik ga zelf in de vakantie vaker.
De familie van de ex speelt ook een rol hier. Zodra die ook een hoop te vertellen hebben beïnvloedt dat hier ook de smaak hoe dingen gaan. Voor de helft zorgen zou echt wel kunnen maar gebeurt niet. Bij andere kind is dat lastig met ruim 2 uur reistijd.
Als vader naar zwemles mee kon deed hij het (het was ook in de tijd dat er omgang was). Verder is het werk vooral het dingetje. Tussen willen en kunnen zit verschil.

Het is wat jij graag zou willen en kunnen naast dat wat zij wil en kan (waarschijnlijk al doet) Wat niet wil zeggen dat jij het niet wil kunnen.
Lichamelijk en emotioneel zou ik mezelf ook rust en een opgeruimd huis gunnen.

Is er echt geen redden meer aan?

Ik zou sowieso nu nog niet akkoord gaan met een scheiding. Hoe hard kun je het eigenlijk geprobeerd hebben als je besluit uit elkaar te gaan als de jongste pas een jaar is?
Als de situatie een beetje is zoals hierboven geschetst wordt, namelijk een moeder die alle zorg taken op zich neemt en een vader die eigenlijk alleen zorgt voor het inkomen, dan kan ik me heel goed voorstellen dat niemand daar echt gelukkig van wordt. Maar een scheiding is dan wel een allerlaatste redmiddel wat mij betreft. Zeker als er vier zulke kleine kinderen in het spel zijn.

De jaren met kleine kinderen zijn sowieso tropenjaren. Daarin moet je elkaar steunen en ruimte geven om fouten te maken. Het is vreselijk moeilijk om met zulke kleine kinderen elkaar nog als partners te zien. Dus ik zou als ik jou was je vrouw zeggen dat je het eerst nog op een andere manier wilt proberen. En dan zorgen dat je focus minder ligt op je werk en meer op je kinderen en je vrouw. Ik zeg expres niet je gezien, omdat je vrouw echt moet voelen dat ze je vrouw is, en niet alleen maar de moeder van je kinderen.

Hier is na een huwelijkscrisis de rolverdeling heel anders geworden. We zijn er allebei heel erg gelukkig mee, en onze relatie is beter dan ooit tevoren. Waarmee ik dus maar wil zeggen dat het echt kán de zaak ombuigen.

Ik ken de situatie niet...

... maar het kan ook prima naast elkaar bestaan. Een moeder die veel naar zich toe trekt en een vader die dat prima vindt. Het één is vaak het gevolg van het ander, zonder dat vader zich afvraagt of hij dat wel wil en dus oppert dat het ook anders zou kunnen, co-ouderschap dus. Overigens ook zonder dat moeder zich afvraagt of zij het anders wil. Vandaar mijn vraag: wat wil jij, Alex. Ik lees namelijk veel dubbels in je verhaal... zoals bijvoorbeeld de rust van het opgeruimde huis, de vrijheid.

Als ik voor mezelf spreek heb ik deze situatie zelf gecreëerd en ik heb me net zo goed niet afgevraagd hoe ik het wilde, ook niet op de langere termijn. Zeker toen de kinderen jong waren en veel zorg nodig hadden, ging het naar beider tevredenheid. De leegte waar Alex het over heeft, die heeft mijn ex absoluut gekend. Maar al snel ingevuld met andere dingen: veel (over)werken, een vriendin en verder veel vrijheid.

Soms denk ik... o, al zouden de rollen maar een maand omgekeerd zijn want je hebt geen idee waar ik tegenaan loop en wat ik alleen op moet lossen. Maar inmiddels is ex' zijn leven zo ingericht dat dat niet eens zou kunnen, praktisch gezien. En ja, ook dat is een keuze... om die deur dicht te gooien.

Ik ben het overigens wel eens met het idee om vooral te overwegen of er nog toekomst zit in jullie relatie... als jullie het dan toch moeten gaan hebben over de zorgverdeling!

Zorg

Eens wellicht kan Alex eens met zijn vrouw overleggen wat het voor hun relatie zou doen als hij een dag minder ging werken en zij eventueel een dag meer. Dan zal de zorg ook deels bij Alex komen te liggen. Überhaupt vraag ik me overigens af in hoeverre zijn vrouw werkt en of dat niet gelijk bepalend is geweest voor de zorgtaken.

Ik heb buren waarbij de vrouw 3 dagen werkt en de man 4,5 dag. die halve dag vrij betekend overigens niets voor zijn zorgtaak want die middag is vrouw ook vrij en zorgt voor de kinderen. Ze werkt in het onderwijs dus ook de vakanties ligt de zorg bij haar. Zijn de kinderen ziek dan kan ze geen vrij krijgen dat zou je zeggen dat man flexibeler is maar nee dan wordt oma ingeschakeld zo gaat dat dus.

Bij ons is zorg 50/50 verdeeld qua dagen maar toch niet helemaal eerlijk verdeeld. Manlief wringt zich onder verplichtingen vandaan zoals zwemlessen, doktersbezoeken en dergelijken. Maar ondertussen is hij wel degene die als er snachts iets is het eerste het bed uit is.

Ik weet het zo net niet

Als ik eenmaal besloten zou hebben de firma gezin alleen voort te zetten, dan zou ik niet meer over te halen zijn. Ik denk dat het proces dat tot de beslissing leidt al genoeg energie kost. Ik zou daar niet nog een overlegfase (weet je het zeker, en wat als ik nou....) of wat ook bij kunnen hebben. En ja, dat klinkt allemaal wel heel solitair maar dat is volgens mij het punt juist. Als je het gevoel hebt er alleen voor te staan dan neem je je beslissingen ook alleen.
Dus nee, ik kan me niets voorstellen bij een heroverdenking van de scheiding.
Dat maakt verder niet uit voor de vraag van Alex.
Alex heeft een vraag over het vervolg.
Dat vervolg vraagt ook om overleg en verdeling van zorgtaken.

Niet iedereen is hetzelfde, Miriam

En ik vind dat je als ouders van kinderen, en zeker als het zulke jonge kinderen zijn, het aan hen verplicht bent om alles op alles te zetten om je gezin intact te laten.
Misschien zit mevrouw Alex juist wel heel erg te wachten op erkenning van Alex dat hij haar heeft laten bungelen en is ze blin als hij belooft te proberen zijn leven te beteren.

Niet zo’n mooi gevoel bij

Weet je Pennestreek, je zinnen doen alsof zij niet voldoende geprobeerd heeft en hij nu voor het eerst een poging gaat doen om haar te begrijpen.
Ik denk dat de zaken anders liggen.

Als ze samen kunnen komen tot goed ouderschap na het huwelijk, dan is dat al heel wat.

Ouderschap na het huwelijk.

Er is amper sprake van ouderschap tijdens het huwelijk. Er zijn 4 kinderen in 3 jaar tijd. De afgelopen 3 jaar...
Als er geen andere liefdes in het spel zijn vind ik een scheiding, zo snel, ook niet de beste oplossing voor de verschillen tussen jullie. Het is zwaar, tropenjaren enz. enz. Maar jeetje, het was blijkbaar gezellig genoeg tussen jullie om ze op rij te verwekken.

Speelt er niet meer dan dat jij niet een modelvader bent?

Tuurlijk

Maar je bent vast met me eens dat een intact gezin nog beter is, mits in goede harmonie. Ik lees alleen dat zij heeft besloten en dat hij dat wel snapt. Niet dat er hard aan gewerkt is. En ik vind het gewoon heel snel, uit elkaar als je jongste een jaar is. Wat is er dan zo snel misgegaan dat niet meer repareerbaar is? Ik wilde laten zien dat zelfs uit een hele diepe crisis nog een goede relatie kan verrijzen.

Maar iedereen is anders

Miriam, dus als dat bij jou zo is dat er geen weg terug is als je een besluit neemt, dan hoeft dat bij iemand anders niet zo te zijn. Het kan best zo zijn, maar vanaf hier kunnen we niet inschatten of dat bij de vrouw van Alex ook zo is. Dat moet hij nagaan in hun specifieke situatie.

Korte update 1

Korte tussentijdse reactie:

Voor mijn vrouw is het huwelijk niet reparabel: ze is er gewoon echt klaar mee. Er spelen verder inderdaad wat kleine dingetjes die ik voor nu liever niet deel, maar niks onoverkomelijks/andere relaties/verslavingen/etc.
Ze heeft het gevoel in haar eentje te draaien en de afgelopen 3 jaar niet gewerkt. Geen werk dus en tegelijk de zwaarste baan die er bestaat naar mijn mening. Ik zie echt wel hoe zwaar ze het heeft en hoe onwijs goed ze dat oppakt. In het laatste zit denk ik ook grotendeels de kink: wat voeg ik toe/wat laat ze me toevoegen...
In de tussentijd heb ik buiten mijn werk ook veel gedaan; ik was er altijd voor iedereen, maar helaas toch echt wel wat incapabel. Luiers verschonen, badderen, uit bed halen, enzovoorts: ik heb het allemaal vaak gedaan en nooit iets geweigerd te doen. Ook was ik 's avonds altijd thuis zodat zij even het huis uit kon voor sport/vriendinnen.
Ik drink niet, zit niet bij een voetbalclubje en met mensen afspreken is niet mijn grootste hobby.
De rolverdeling was dat zij grotendeels voor de kids zorgde en ik inkomen genereerde.
Leuk huis, hoge reiskosten, aflossing studieschulden (één van de onvolkomenheden) en zes monden om te voeden komt niet goedkoop en is krap op één salaris. Ik werk wat uit de buurt omdat ik daar o.a. een riante toelage krijg waar ik bij andere scholen naar kan fluiten. Mijn vrouw wilde altijd een groot gezin en ik houd van werken waardoor ze af en toe het idee had dat ik 5 dagen per week rustig aan kon doen (is absoluut niet zo, die toelage komt ergens vandaan...) en zij het 'vuile' werk op moest knappen.

Update 2

We hebben een eerste poging ondernomen om een ouderschapsplan op te stellen.
En dat ging minder goed voor mij tot dusver:

Ze wil standaard 1 weekend per 2 weken waarop ik aangaf dat ik de kinderen minimaal één keer in de week wil zien. Gezien ze alle vier jong zijn wordt doordeweeks lastig ivm reisafstand/naar bed gaan. M. (voorletter om te voorkomen dat ik telkens ze/zij typ) heeft grote moeite om zich wekelijks hierin vast te zetten.
Ouderschapsverlof kan ik niet direct mee beginnen: zo werkt dat niet in onderwijsland. M snapt dat lastig ondanks ze zelf ook docent geweest is.
En daar heb ik mezelf vastgezet: baan verder weg (75 km enkele reis), salaris incl toelage nodig, mijn nieuwe woning zal dichter bij mijn werk moeten zijn ivm reiskosten waardoor ik verder van de kinderen ben.

Ik weet het even niet meer.