[Nieuw hier] Got a little lost
Eerlijkheidshalve ben ik volledig nieuw op dit forum en voel ik de behoefte om mijn verhaal te doen.
Korte intro: Ik ben een man van 43, heb 4 kinderen (3, 2, 1 en 1 jaar) en inmiddels 8 jaar getrouwd.
Daar eindigt het dus. Verder: momenteel nog een leuk huisje, best een goede voltijd baan en verder weinig te klagen.
Mijn aanstaande ex en ik komen er samen niet uit: enkele kleine probleempjes die oplosbaar zijn samen met het feit dat ik 4 kinderen heel erg leuk, maar ook zeker heel zwaar en lastig vind. Zik heeft dat veel minder behalve dat ze het zeer lastig vindt dat ik af en toe keihard verzuip.
Zij heeft de knoop doorgehakt en ik snap haar ook wel ondanks het niet mijn keuze is.
Een huwelijk vereist 2 personen, een scheiding slechts 1.
De praktische zaken zoals centjes, verhuizen, etc interesseren me niet zo erg echter in een melancholische bui kan ik alleen maar de kinderen missen. Daarbuiten ook trouwens ondanks ik vaak moeite heb gehad met al hun herrie en rommel. 
We wonen de komende weken nog in hetzelfde huis waarna ik zal verhuizen.
Het voelt alsof de beslissing van mijn aanstaande ex ervoor zorgt dat ik heel veel kwijtraak: ik maak praktisch geen deel meer uit van het gezin.
Natuurlijk is er de omgangsregeling en doen we wederzijds absoluut niet moeilijk over o.a. boedelscheiding, geld en andere irrelevante zaken.
Wat ik bedoel zijn de kleine dingen: samen pizza eten, kleurplaat, kapper, etc. De belangrijke dingen dus, die ga ik missen.
Als ik eerlijk ben zal ik ook van mijn nieuwe rust en vrijheid gaan genieten. Een opgeruimd huis, zelf bepalen hoe laat ik eet, mijn eigen muziek opzetten: dat soort dingen.
Ik kan lekker l#llen, maar ik voel me leeg, verloren, onmachtig en erg verdrietig.
Mijn vraag: zijn er mensen met een soortgelijke ervaring en hoe ging dat?
Hebben jullie vragen? Stel ze 
Tsja ...
Mocht het zo zijn dat juist jij met psychische problemen kampt en daarmee het huwelijkse leven hebt belast, dan doe je er uiteraard alleen maar goed aan daar medische hulp voor te zoeken.
Zoek een coach
Alex "@M Lavell: ik werk voor een specifieke doelgroep, grotendeels gerelateerd aan een stadsomgeving, dit in tegenstelling tot het rurale gebied waar ik nu woon."
Dat kan.
Of althans: weet ik veel en ik hoef dat ook verder helemaal niet te weten.
Dit soort gesprekken op een forum gaan snel een diepte in die niet zo wenselijk is. Voor je het weet vertel je meer dan je zou willen in verdediging tegen speculaties waar de honden geen brood van lusten.
Je moet er in vertrouwen en vertrouwelijk over kunnen spreken.
Je moet een klankbord hebben dat onderbouwd (want wel compleet geïnformeerd) tegen je kan zeggen dat je je baan als uitvlucht gebruikt (als dat het geval zou zijn) of die je juist bevestigt in je positie waarmee de enige andere optie wordt dat het gezin gaat verhuizen om ouderschap na het huwelijk mogelijk te laten zijn.
Zoek een coach
werken
Ik heb ook veel kinderen vlak na elkaar gekregen. Het was zwaar, maar ik heb het juist gered doordat ik werkte. Ik was ook niet ergonder de indruk van wat mijn man deed, maar ik wist dat het voor mij alleen nog zwaarder zou worden en bovendien wilde ik hem niet kwijt. Nu is het heel gezellig en voor de pubers blijkt hij veel te kunnen betekenen, juist als ik het even niet meer weet.
Zou het geen idee zijn voor haar als ze eerst maar eens gaat werken en ziet hoe dat gaat met opvang en zo? En dan misschien juist even niet in het onderwijs. Het is juist zo heerlijk om even met volwassenen te praten, niet dat gekrijs, niet de hele dag die luiers, niet die troep, gewoon je koffie kunnen opdrinken in plaats van koude, volle koffiebekers door het hele huis. Ik had het niet gered als ik niet gewerkt had, ook al werkte ik voornamelijk om de oppas te betalen.
hier een vader in bijna dezelfde situatie
Ik ben kort geleden gescheiden. Wij hebben 3 kinderen in ongeveer dezelfde leeftijdscategorie. Zij zijn met hun moeder (mijn ex) verhuist. Ik heb er voor gekozen achter ze aan te verhuizen. Ik wil ze niet te veel missen en veel meekrijgen van hun leven. Ze zijn 1 weekend per 14 dagen bij mij (vrijdagavond-maandagmorgen, dan breng ik ze naar school), het andere weekend zijn ze op vrijdagavond bij mij om te eten. En iedere woensdag haal ik ze uit school, op donderdag breng ik de dan naar school/kdv. Zo zie ik ze, en zij mij, regelmatig. Daarnaast ga ik zo veel mogelijk kijken bij zwemles, sport etc. Gevoelsmatig zie ik ze nog steeds te weinig, maar kwalitatief heb ik zo best veel contact met ze. En het went. Mijn ex wilde ook niet verder gaan dan 2 dagen per 14 dagen, maar daar heb ik me tegen verzet. Met deze regeling als uitkomst. (en de helft van de vakanties etc).
Kaaskopje.
Uitstel van executie kan, maar vechten en dan ten onder gaan voelt voor mij beter dan direct de moed opgeven. Alles proberen en ook kijken naar positieve kanten heeft mij in mijn leven veel gebracht.
Mij kan je niet helpen en bijstaan met negativiteit.
Nu scheiden is iig een executie.
Ik ben dan ook niet voor de moed opgeven Wil
man en ik hebben de bijna 35 jaar niet moeiteloos bereikt. Ik heb in mijn omgeving wel gezien dat tijdelijk definitief werd en de tijdelijke oplossing eigenlijk een middel was die minder hard leek. De praktijk was nogal vervelend. De meesten die ik hierover spreek, dus in het algemeen, zien dit risico als reëel. Zolang je nog bij elkaar woont en er toch nog energie in stopt om eruit te komen, is de uitgangsbasis om dat zo te houden, woon je al apart, dan is de weg terug veel moeilijker als je geen zekerheid hebt dat er iets zal veranderen.
Alex
Je schrijft: "Bij een komende scheiding ga ik M. zelf niet zo hard missen om eerlijk te zijn."
Weet zij dit? Speelt dit mee bij haar keuze voor een scheiding?
Jeetje Alex
wat een vervelend verhaal. Toch bijzonder hoe M dat ziet. Jullie hebben moeite om alles draaiende te houden en nu wil ze dat jij een 2de woning erbij gaat bekostigen?
Dat wordt het financieel allemaal nog moeilijker... maar goed, dat is dan haar probleem.
Wat betreft je kinderen: voet bij stuk houden. Ga op zoek naar een baan dichterbij (zal niet heel moeilijk zijn in onderwijsland) en zorg dat je dus van die reistijd af bent. Stel voor om te gaan bird-nesten. Dat is voor de kleine kinderen vaak erg prettig. Als je daarmee je toelage kwijtraakt is dat jammer, wellicht weegt dat tegen hogere kosten van reizen weg?
Jij bent vanaf het moment dat jullie gaan scheiden namelijk niet meer de enige die moet zorgen voor inkomen. Zij is dat dan ook. Je hebt zelfs kans dat je geen alimentatie hoeft te betalen als jij degene bent die de hoofdverblijfplaats heeft van de kinderen. Sowieso zou ik zorgen dat er 2 kinderen bij jou ingeschreven staan.
In mijn ogen moet jouw mantra worden: Het zijn onze kinderen en de kinderen hebben het recht om net zoveel tijd met hun vader te hebben als met hun moeder!
Gaan dus niet uit van jouw recht, maar het recht van de kinderen op een moeder en een vader!
Alex
Gezien de heel jonge leeftijd van de kinderen, ben ik er redelijk zeker van dat de rechter - mocht het tot een rechtszaak komen - de kinderen overwegend aan hun moeder zal toewijzen. Maar dan kan je nog in een ouderschapsplan trachten te bekomen dat wanneer de kinderen wat ouder zijn, er co-ouderschap kan komen.
Maar zoals je zelf al aanvoelt, te ver weg wonen van elkaar is nefast voor co-ouderschap, daar zal je tegen dan wel iets aan moeten doen om kans op slagen te hebben.
Los hiervan, omwille van het feit dat je zo'n jonge kinderen hebt, lijkt het wel alsof de breuk er is gekomen van de ene dag op de andere; het is bijna niet anders te verklaren ... het is een unieke situatie.