omgang na 3 jaar weer opstarten???

korte ontmoetingen

Ik heb geen ervaring met zo'n situatie maar wat in mij opkomt is dat je niet (onmiddellijk) hoeft te denken in termen van 'omgangsregeling' maar je eerst eens kunt richten op ontmoetingen. Laat vader eens een uurtje langskomen, met kind een ijsje eten op een terras, samen naar een verjaardag in vaders familie, een middagje minigolf, vader als toeschouwer bij een sportwedstrijd enzovoorts enzovoorts. Vader zou ook via andere kanalen belangstelling kunnen tonen voor kind, laten zien dat hij weet als er iets belangrijks is in het leven van kind. Ik zou denken dat het aan vader is om op geleide van kind het vertrouwen te herstellen en kind te laten voelen dat vader er inspanning en geduld voor over heeft om de beschadigde band weer op te bouwen. Als dit soort ontmoetingen leuk en gewoon zijn geworden, kan 'een keer logeren' de volgende stap zijn. Van daaruit kan dan gekeken worden of daar regelmaat in kan komen. Zo ontstaat dan 'vanzelf' een omgangsregeling.

Als je denkt vanuit het recht van een kind op een vader, is het logisch om het kind invloed te geven op het proces, vooral ook gezien het veiligheidsvraagstuk. Ik zou als moeder wél de knoop doorhakken om het proces een kans te geven. Ik vind de verantwoordelijkheid om het contact met vader helemaal af te houden voor een kind van negen veel te zwaar. Begrijpt vader wat er in het verleden gebeurd is? Heeft hij daar verantwoordelijkheid voor genomen? Is het mogelijk bij het opstarten heel duidelijke randvoorwaarden af te spreken? Dat bepaald gedrag zal leiden tot 'time out' bijvoorbeeld? Het kan helpend zijn om de pijnlijke feiten op tafel te kunnen leggen en (hopelijk) te zien dat vader zich ervan bewust is en serieus gaat voor ander gedrag. Ik denk trouwens dat het niet nodig moet zijn daar hele lange gesprekken over te hebben om het 'uit te praten' maar meer dat je moet kunnen afspreken dat je die weg met elkaar niet meer opgaat. Begrenzen dus.

Alleen korte ontmoetingen

En alleen als kind het ook wil. Met een geschiedenis van huiselijk geweld zou ik voorlopig geen logeerpartijen ed toestaan.

Ik denk

Dat het ook belamgrijk is om je kind te leren om te gsan met angst, zodat hij kan zien of jaren later die angst nog terecht is.
Ik vind je reactie nu wel erg passief en volgend.

Tsjor

Nou Tsjor

Ik zou mijn kind niet opofferen aan een geweldadige ex vanwege politieke correctheid, verstandig van Mom1977 om het voorlopig maar af te wachten.

echt? Met angst om leren gaan?

kind leren met angst om te gaan bij een gewelddadige vader?
"We hebben jaren te maken gehad met huiselijk geweld en omgang is uiteindelijk ook gestopt omdat kind zich niet veilig voelde. overigens op verzoek van vader want zijn leven had even geen plek voor een kind."

Als je hoort hoe het kind er nu over praat is het toch duidelijk dat hij er geen behoefte aan heeft, nee zelfs bang voor is.

Nee, afwachten hoe vader zich verder opstelt, wat er van hem uit voor voorstellen komen. Geeft hij enig blijk van inzicht in zijn gedrag voorheen? Heeft hij de wil alles te doen om het goed te maken, of zich nu anders op te stellen, heeft hij aan zichzelf `gewerkt´ door therapie oid? Zo ja dan verdient hij misschien een kans.

Maar als kind bijvoorbeeld van stal gehaald wordt omdat het uit is met een vriendin. ik noem maar wat zou ik nog eens drie maal nadenken.
Afgezien van fysiek geweld is het emotioneel ook link: straks is best leuk, gaat kind zich weer hechten en heeft vader weer 'even geen plek in zijn leven voor een kind'

En ja natuurlijk heeft vader recht op zijn kind evv maar ik zou toch echt mijn kind beschermen tegen zo´n vader

Misschien

contact zoeken met bijvoorbeeld CJG en in overleg met hen kijken wat er mogelijk is. Wellicht beginnen met omgang onder begeleiding. Kan ook een bekende zijn die kind vertrouwt Is er een rechterlijke uitspraak?

Ten koste van

De prijs aan de andere kant is: een leven lang vast blijven zitten in die angst, die straks op allerlei manieren in zijn leven een negatieve rol gaat spelen. Je zegt zelf: 'ik heb er 18 jaar mee geleefd. Ik als volwassene heb er nog dagelijks "last"van Laat staan een kind' Het kind wordt ook volwassen en als het kind dan leeft met een angstbeeld voor een vader, die hij verder niet meer ontmoet heeft, dan lheeft hij ook niet geleerd om met die angst om te gaan.
Er is al een therapeut in beeld. Wellicht kan die therapeut ingeschakeld worden om mee te denken over een plan: hoe moet dat dan, je angst overwinnen. en dan niet in theorie, maar concreet, met deze vader, welke afspraken etc.
Je kind heeft zelf een mogelijkheid aangegeven (moeder stiekem op afstand). Terecht dat je niet stiekem wil doen, goed dat je daar een grens hebt getrokken. Maar daarna waren er wellicht nog andere mogelijkheden geweest die enerzijds zijn veiligheid zouden waarborgen en anderzijds toch een ontmoeting mogelijk zouden maken. Openbare plek, mobieltje, iemand anders mee.
Er is al de mogelijkheid genoemd om gebruik te maken van een omgangshuis.
Nu is het zo, dat zoon niet wil en jij niets meer doet; en gaat wachten op de volgende stap van je ex. Maar als die volgende stap komt heb je weer dezelfde angst en paniek, er is niks veranderd. Dat bedoel ik ook met passief zijn. Jij doet verder niets.
Ik weet niet of je al duidelijk bent geweest naar je ex toe. Dat kunnen een paar korte statements zijn:
- ik heb geen vertrouwen in jou;
- mijn kind is bang voor jou;
- maar het zou mooi zijn als jullie een relatie kregen, waarbij hij niet bang hoeft te zijn.
- Dus daarom wil ik: (omgangshuis, alleen openbare plek, iemand mee, begeleiding therapeut etc.) Vul zelf maar in wat je belangrijk, wenselijk en haalbaar acht.
Dan ben je actief: neem je de touwtjes in handen, geef jij aan wat volgens jou de situatie is en wat de oplossing kan zijn.

Tsjor

uitspraak

'Er is een uitspraak, maar die wordt dus al 3 jaar niet nageleefd door vader.' Wat voo uitspraak is dat en van wie is die uitspraak? Wellicht heb je daar ook steun aan.

Tsjor

En wat als hij wel naleeft?

Als er een uitspraak over de omgang is die vader al jaren niet nakomt, dan heb ik zomaar het idee dat je ook niet blij bent als vader ineens zou besluiten de uitspraak alsnog na te gaan leven.

Ik ben het wel eens met Tsjor. Langzaam opbouwen, te beginnen met een openbare plek. Hulp door het omgangshuis lijkt me in principe een uitstekend idee, maar daar zijn wel kosten aan verbonden vziw.

Groeten,

Temet

echt?

jeetje ik schrik hiervan zeg, tsjor en en temet. Natuurlijk is vanuit angst leven niet te prefereren. En een -goede- therapeut zou wellicht kunnen helpen.

Maar een kind gaan dwingen tegen zijn zin zijn vader te gaan zien die gewelddadig is geweest, waar hij bang voor was/is en die hem emotioneel in de steek heeft gelaten? Hoe voelt dat voor een kind?

Sommige angst is een terechte raadgever: als er daadwerkelijk iets is om bang voor te zijn. Dan moet niet degene die bang is in therapie imho maar de bangmaker.

Nogmaals: als zou ergens zou blijken dat vader inziet dat hij kind bang heeft gemaakt en in de steek heeft gelaten en dat wil goed maken, is het een ander verhaal.

Je zal toch niet willen meemaken dat je een kind tegen zijn zin en terwijl hij bang is naar zijn vader laat gaan, vader 3x lief doet en dan óf weer gewelddadig wordt óf juist weer het kind weer in de steek laat, óf allebei.

Ik zou als moeder meer garanties in willen bouwen hoor.

Ja Mo

Die ‘garanties‘, daar ga je dan dus voor staan. Dat is wat Tsjor en Temet aangeven. Je zegt in principe ‘ja’ en je geeft voorwaarden mee. Je trekt vader zoveel als mogelijk bij de les. En garanties zijn er als het puntje bij paaltje komt natuurlijk niet te geven maar je kunt wel grenzen aangeven.

Je zou vader per mail eens wat vragen kunnen stellen. Heel rustig en feitelijk. Hoe ziet hij een en ander voor zich? Hoe wil hij het opbouwen? Hoe gaat hij om met de angst van kind? Is hij bereid met kind in gesprek te gaan en terug te komen op wat er in het verleden gebeurd is, al dan niet onder begeleiding? Heeft hij zijn agressie nu wel onder controle? Het zou fijn zijn als je naar kind op zijn minst zou kunnen uitstralen dat vader goede intenties heeft (nog los van of je denkt dat hij ze kan waarmaken).

Als vader alleen vindt dat kind maar weer gewoon moet komen en verder geen gezeur, zou ik daar toch ook niet erg enthousiast van worden. Zo’n omgangshuis is dan misschien nog helemaal niet zo’n gek idee. Die hebben vaker met dat bijltje gehakt tenslotte. En daar moet vader ook best wat voor inslikken, om daar in mee te gaan. Is misschien ook een soort lakmoesproef of hij er wat voor over heeft?

Voor kind lijkt het me toch belangrijk dat er wat geprobeerd wordt. Ik vind het vooruitzicht dat een jong kind bang is voor zijn vader, hem daarom afwijst en daarmee in het reine moet zien te komen nou ook niet zo vrolijk. Het zou al wat opleveren als kind zou beseffen dat hij wel ‘macht’ heeft in de situatie, dat hij dingen kan doen, oplossingen kan verzinnen. Hij is geen willoos slachtoffer van vader. Hij kan handelen, iets doen.

CJG

Mom, je schrijft: “CJG is betrokken geweest maar vond dat wij als ouders maar moesten uitzoeken wat te doen.” Heb je gezegd dat dat niet gaat vanwege het huiselijk geweld verleden? Ze kunnen wel uitgaan van het normale maar dat is jullie situatie niet. Ook daarin kun je je actiever opstellen.

Stel

dat de angsten terecht blijken te zijn. Wat dan?

Temet

Het zijn allemaal mogelijkheden. Wat voor mij het belangrijkste punt is, dat is dat moeder actiever haar eigen verantwoordelijkheid op zich gaat nemen, door zelf actiever te worden. Nu laat ze haar pootjes hangen als kind (van 9!) iets niet wil of wacht ze af wat vader wil. Dat vind ik passief.
Je hebt als ouder een verantwoordelijkheid te dragen. De verantwoordelijkheid voor je kind nemen betekent niet dat je je kind zomaar onder jouw vleugels houdt, maar ook dat je je kind voorbereidt op het leven zelf. Inclusief een moeilijke vader. Inclusief de opgebouwde angsten (tussen 0 en 6 jaar moet dat dan zijn). en dan zo goed mogelijk nadenken over hoe je kind kan leren om met die angsten om te gaan. Een therapeut kan dat doen, maar als ouder heb je hierin ook een taak en een verantwoordelijkheid.
Ik snap dat het lastig is als je zelf die stap niet gezet hebt en zelf bent blijven leven met je angsten, die je niet los hebt kunnen laten. Dan moet je dus over je eigen schaduw heen stappen. Dat is lastig, een heel proces. Maar om te voorkomen dat je kind een leven lang gehinderd wordt door onbehandelde angsten zul je wel aan de slag moeten gaan.
Die angsten gaan niet weg als je er niks aan doet en als hetgene waar het kind bang voor is buiten zijn vizier blijft liggen.
Zelfs als blijkt dat vader toch onbeheersbaar boos of agressief wordt, dan zal dat voor het kind een kleur geven aan die angsten, namelijk precieser laten zien waar het kind bang voor is, wat het kind niet acceptabel vindt.
Dit is overigens geen pleidooi om het kind 'zomaar' los te laten gaan en 'zomaar' naar vader te sturen. Integendeel. Het is een lastige taak. Je moet je eigen angsten onder ogen zien, om te voorkomen dat je ze projecteert op je kind. En je moet heel zorgvuldig nadenken over een zo veilig mogelijke situatie, waarin je kind die stappen kan zetten. Het is een lastige taak, maar ik denk dat je die taak niet kunt ontlopen, als je goed voor je kind wil zorgen.

Tsjor

Jo Hanna

Aan je mail met vragen gaat 1 ding vooraf en dat is dat je duidelijk aangeeft, in korte statements, die geen weerwoord vragen dat je:
- hem niet vertrouwt met het kind;
- wel wil dat je kind omgaat met vader;
- maar dat je daarvoor een zo veilig mogelijke situatie wil hebben.
- als het kan niet aan hem gaan vragen hoe hij dat dan wil doen, maar zelf duidelijke voorwaarden stellen en situaties aangeven.
Er is geen discussie over mogelijk. Hooguit kan het zijn dat vader iets wil nuanceren of veranderen, niet de dierentuin, maar het pretpark bijvoorbeeld.
Voordat je oplossingen verwacht moet je eerst heel duidelijk het probleem aangeven. Daarna kan iemand pas meedenken over de oplossingen die je geeft.
Ik zou het ook niet met het kind gaan bespreken (wat wil jij), want het kind geeft een antwoord waarvan hij denkt dat het voor jou het wenselijke antwoord is. Ook naar je kind toe zou ik uitstralen, dat je het belangrijk vindt dat hij wel in kontakt komt en dat jij denkt dat het zo veilig kan.

Tsjor

Aleid

Daar moet je dus over nadenken: wat kan het ergste scenario zijn en hoe zorg ik dan dat de veiligheid van mijn kind zo optimaal mogelijk gegarandeerd wordt. Waarbij je ook moet accepteren dat je je kind niet tegen elke nare ervaring kunt beschermen. Het belangrijkste is dat je je kind leert om daarmee om te gaan.
In het allerergste geval (vader slaat kind voor rot) schakel je de politie en de kinderbescherming in. Daarmee laat je je kind ook zien dat geweld niet tolereerbaar is.
Zo kun je scenario's bedenken en daarop voorbereid zijn.
Hypothetisch gezien is er een mogelijkheid dat de agressie voornamelijk de voedingsbodem heeft gevonden in de relatie tussen vader en moeder en niet zozeer tussen vader en kind, dat 3 jaar afstand nemen de allerergste irritaties heeft weggehaald en dat vader nu rustiger met zijn kind kan omgaan.
Alles is mogelijk. Het allerergste, maar ook het betere. Je weet het niet. Je moet je dus voorbereiden op alle mogelijke scenario's. Pas als je eraan begint ontdek je welke kant het op gaat.
Als je het zelf niet aandurft zul je het aan de professionals over moeten laten, de therapeut of toch weer het CJG, nu opnieuw, omdat er een nieuwe situatie is ontstaan: vader wil na 3 jaar contact herstellen.

Tsjor

Niemand doet alsof het makkelijk is

Eens met Tsjor dat je duidelijk en feitelijk jouw uitgangssituatie moet neerleggen voordat je kunt beginnen met vragen stellen. Niemand pleit er hier voor om kind zomaar over de schutting te gooien. Dit gaat om stappen zetten. Die mogen klein zijn.

Ik denk wel anders over vragen stellen aan kind. Ik vind dat kind moet kunnen vertellen hoe het erover denkt. Als je denkt dat er een loyaliteitsconflict ontstaat als je die vragen zelf stelt, moet er een buitenstaander ingeschakeld worden. Het hangt van jouw eigen proces af of je die vragen zelf kan stellen aan je kind. Voor de duidelijkheid: dat is niet als sneer bedoeld, het is gewoon heel moeilijk. Ik zou je gunnen dat je hierbij gesteund wordt.

Je hebt geen informatie gegeven over de achtergrond van het huiselijk geweld maar mocht er sprake zijn van psychische problematiek dan zou je Labyrint in perspectief eens kunnen bellen, dat is een organisatie voor naasten van mensen met psychische problemen. Je zou ook eens naar Veilig Thuis kunnen bellen om te sparren. Persoonlijk zou ik dan wel nummermelding uitschakelen en alleen mijn voornaam noemen.

Ik ben het helemaal met jou eens mom dat het recht van kind zwaarder mag wegen dan het recht van vader. Maar ik vind het belang van kind om niet als negenjarige verantwoordelijk te zijn voor het verbreken van het contact met vader ook nogal groot. In de meeste gevallen zal het beter zijn om sporadisch contact te hebben dan om de lijn helemaal door te snijden. Dat verbreken kan kind altijd nog doen als hij ouder is en de situatie beter overziet. Maar dan is het een heel andere beslissing. Voor nu kun je denk ik beter inzetten op weerbaarheid.

Je vertelt over andere kinderen: kunnen die niet iets betekenen? Of hebben die helemaal geen contact meer?

Mom

Ik heb meer dan twintig jaar in de rechtshulp gewerkt, ook in dit soort zaken. Daar heb ik een flink gevalletje van beroepsdeformatie aan overgehouden, wat maakt dat ik bij dit soort vragen meteen al de rechtszaak aan de horizon zie. Nou hoeft die er natuurlijk niet te komen, maar ik denk wel dat het zinvol is als je een idee hebt wat er gaat gebeuren als er wel een rechtszaak komt.

Als vader omgang wil en jij weigert, en er komt een rechtszaak, dan moet je beseffen dat het uitgangspunt in wet en rechtspraak is dat er recht is op omgang tussen ouder en kind. "Kind wil niet" houdt dat iha niet tegen (misschien wel als het kind bijna meerderjarig is, maar niet bij een kind van 9). "Vader is gewelddadig" houdt dat iha ook niet zomaar tegen. De rechter vindt dat omgang moet, en vaak wordt de rechter geadviseerd door de Raad voor de Kinderbescherming (er is vaak een medewerker van de Raad op zo'n zitting aanwezig) en die vindt ook dat omgang moet. Het uitgangspunt is dat het kind zich een eigen beeld van zijn beide ouders moet kunnen vormen en met beide ouders contact moet kunnen hebben.

Als omgang jarenlang heeft stilgelegen wordt er eigenlijk altijd gefaseerd opgebouwd, en als moeder aangeeft bang te zijn vanwege een geschiedenis van geweld dan wordt er heel voorzichtig opgebouwd, vaak met begeleiding. Maar opgebouwd wordt er. Dat krijgt dan meestal de vorm van een rechtszaak die telkens voor een zekere periode wordt aangehouden zodat de tussenstappen die zijn gezet kunnen worden geëvalueerd, en ondertussen gaan ouders aan de slag, vaak met hulp van buitenaf. Uiteindelijk ligt er dan of een omgangsregeling waar beide ouders mee kunnen leven, en kan de rechtszaak met een schikking eindigen, of ouders komen er niet uit en de rechter hakt de knoop door.

Zo'n opbouw in de omgang vraagt inspanning van beide kanten. Van moeder dat zij zich over haar weerzin probeert heen te zetten en dat zij de mogelijkheid openhoudt dat vader zich (nu wel?) fatsoenlijk kan gedragen. En van vader dat hij niet te hard van stapel loopt, en zich aan de afspraken houdt, ook al is hij ongeduldig en wil hij meer.

Wat zie je dan gebeuren? Als moeder te zeer tegenstribbelt , steeds maar weer naar de angsten van het kind verwijst, en geen millimeter wil bewegen, dan kan vader verklaren dat hij toch echt zijn best doet maar dat moeder tegenwerkt. Daar krijgt hij dan uiteindelijk vaak gelijk in van de rechter.
Werkt moeder daarentegen mee - misschien wel met een hoop scepsis, maar toch - dan kunnen er twee dingen gebeuren. Ofwel vader laat zien dat hij zich (nu wel) netjes kan gedragen en impulsbeheersing heeft geleerd. Een mens vraagt zich dan natuurlijk af waarom dat dan niet eerder kon, toen de relatie nog niet verbroken was, maar goed, zo is het leven nu eenmaal en in elk geval kan hij het nu wel. Dat is grote winst, de angst bij moeder en kind neemt af, en hoewel het waarschijnlijk nooit allemaal rozegeur en maneschijn zal worden, kan er wel sprake zijn van contactgroei tussen vader en kind. Vader wordt dan uiteindelijk minder de Grote Boeman, en dat is voor zowel moeder als kind wel zo prettig.

Het andere scenario is dat vader ook nu zijn impulsen niet onder controle houdt (dit ondanks vermanende woorden van de hulpverlening en zijn eigen advocaat), en op die manier zijn eigen glazen ingooit. Dat zijn de vaders die weglopen, die zich intimiderend opstellen naar de contactpersonen van het Omgangshuis of de hulpverleners van Ouderschap Blijft (die alles netjes noteren in verslagen), die giftige appjes gaan sturen en dat soort ongein meer. Dat is wel vervelend, maar het is op dat moment voor moeder zaak om niet al te hard "zie je wel!" te roepen en de stekker er meteen uit te trekken, maar rustig achterover te leunen en coöperatief te blijven, terwijl vader zichzelf onmogelijk maakt. Het eind van het liedje is in dat scenario vaak dat ofwel vader het verzoek tot omgang intrekt, of dat het verzoek wordt afgewezen. Maar, dat is dus in die gevallen waarin vader zijn eigen glazen ingooit. Vaak zie je toch dat de man wel degelijk alsnog in staat blijkt om een redelijke omgang vorm te geven. Het kan dus beide kanten op, maar waar het ook uitkomt, de weg ernaar toe is er altijd een van geleidelijke opbouw.

Dat is het rechtszaakverhaal. Maar zover hoeft het niet te komen en je kan ook nu al doen wat er anders zou gebeuren als er een rechtszaak was: toewerken naar omgang, in kleine stapjes, maar wel gestaag, eventueel met hulp. Dat is natuurlijk veel beter dan afwachten of er geprocedeerd gaat worden. Maar vanwege die al genoemde beroepsdeformatie geef ik je wel het advies om communicatie in dat geval zoveel mogelijk via de app en/of de mail te laten verlopen, want als het dan onverhoopt toch spaak loopt en er komt alsnog een rechtszaak van, dan heb je alvast maar een en ander op schrift.

Sterkte ermee, en groeten,

Temet

Controle

Ik lees dat zoon een poging heeft gedaan een oplossing te verzinnen ("ga om de hoek staan in een onbekende auto, dan kan ik daarheen als er wat misgaat") en dat moeder dat principeel afwijst met "nee we gaan niet stiekem doen".
Dat vind ik nogal hypocriet, want nu praten jullie ook over vader zonder dat hij erbij is maar dat is dan niet stiekem?
Dus niet alleen ontneem je je zoon de mogelijkheid om zelf oplossingen te verzinnen maar hij krijgt ook nog een sneer dat dat "stiekem" is.
En pa mag agressief zijn, maar stiekem mag niet. Hum.

Als je je kind wil helpen moet je vierkant achter hem gaan staan. Als je daar niet toe bereid bent, wees dan eerlijk en vertel hem dat hij het zelf maar uit moet zoeken, omdat jij er niet voor hem gaat zijn.
Dat is dan tenminste eerlijk.

Voor de rest, het idee dat het kind maar moet leren om zijn angst te overwinnen, dat is dezelfde bullshit als een kind dat gepest wordt vertellen dat het aan hem ligt. De angst is maar al te reeel, een kind van 9 is totaal niet opgewassen tegen een fysiek en verbaal agressieve vader en hoezo is er dan angst te overwinnen?

Wat heeft het kind erbij te winnen trouwens, bij die omgang? Een erg leuke vader klinkt het niet. Een erg liefdevolle ook niet.

Wendelmoed

"Wat heeft het kind erbij te winnen trouwens, bij die omgang? Een erg leuke vader klinkt het niet. Een erg liefdevolle ook niet."

Het idee is dus dat een kind contact moet hebben met de beide ouders omdat dat van groot belang is voor de identiteitsontwikkeling. Want een kind is een product van twee ouders en moet dus met die beide kanten iets. Kind moet zich ook zelf een beeld kunnen vormen van de beide ouders.

Als het kind vervolgens op basis van dat zelf gevormde beeld op zijn 18e of later zegt dat een van de ouders een prul is en dat hij hem/haar nooit meer wil zien, dan is de kous wel min of meer af. maar als een kind nog minderjarig is, is dit het idee. Je kan dat onderschrijven, je kan vinden dat er misschien wat in zit (dat is mijn eigen opvatting maar ondertussen vraag ik me ook wel eens af of er over 50 jaar niet heel anders over gedacht wordt), je kan het grote flauwekul vinden, maar dit is wel de heersende opvatting in wetgeving, rechtspraak, en kinderbeschermingsland.

Het is dus niet zo dat omgang moet omdat vader er recht op heeft, het idee is dat omgang in het belang van het kind is. En het feit dat vader in het verleden gewelddadig is geweest maakt dus niet automatisch dat omgang per definitie niet meer in het belang van het kind zou zijn.

Je kan dus niet zeggen "sorry vader, kans gehad, maar je hebt afgedaan, had je destijds moeder maar niet moeten meppen", je moet wat. Dat wil zeggen: als vader je laat wegkomen met een complete weigering dan gebeurt er niks. Maar als hij gaat pruttelen (bij de rechter of hij trekt de hulpverlening erin) dan is dit niet vol te houden.

Wat die angst betreft: het idee van "angst overwinnen" is niet: huppetee zoon, niet zeuren en niet zo bang zijn, maar meer: langzaam, stapje voor stapje, zien dat het uiteindelijk allemaal waarschijnlijk toch niet zo eng is. Hetzij omdat vader zich nu wel gedraagt, hetzij omdat, als hij dat toch niet doet, er middelen zijn om je daartegen te weren. Net zoals je andere angsten ook kan bedwingen. Zelfs al zijn die angsten gebaseerd op akelige ervaringen in het verleden en in die zin niet irreëel.

Groeten,

Temet

Kind helpen

Helemaal eens met Temet.
Bijvoorbeeld: het is gebeurd dat vader de kinderen niet terugbracht. Dat is toen hoog opgelopen. Dan kun je denken: ik geef het kind niet meer mee, want hij heeft de kinderen een keer niet teruggebracht. Je kunt ook bedenken: ik zorg ervoor dat de situatie zo is, dat het kind in elk geval wel terugkomt. Daarbij kun je andere ervaringen als uitgangspunt nemen (waarom bracht hij het kind toen wel terug?) of andere opties bedenken. Mobieltje, CJG, wijkpolitie, zelf brengen/halen, familielid, puiblieke ruimte ... Dat vraagt wat creativiteit, maar het is beter dan blijven hangen in iets wat fout is gegaan.
Beter voor het kind vooral. Precies zoals Temet het erg goed schildert.

Dus nogmaals: het gaat niet om het belang van vader die ineens zijn recht wil halen. Het gaat om het belang van het kind.

Ik ben het niet helemaal eens met Wendelmoed als zij zegt: 'Als je je kind wil helpen moet je vierkant achter hem gaan staan.' Als ouder kun je je daarachter ook gaan verschuilen en dan neem je zelf geen verantwoordelijkheid meer. Als ouder kijk je een beetje verder. Je neemt het kind wel serieus, maar je weet ook dat het kind verder moet en daar ga jij dan over nadenken: oke, dit is je angst en dit is je wens, maar is dit ook het beste voor jou?

Tsjor

Desnoods

Als je geen hulpverlening of rechter erbij wil halen kun je desnoods zelf een contract gaan maken en vragen of hij daar zijn handtekening onder zet. Dan moet je wel eerst duidelijk hebben gemaakt waar jouw problemen liggen en wat er moet gebeuren om jou gerust te stellen. In het contract kun je dan dingen zetten als:
- je brengt het kind op de afgesproken tijd terug;
- geen woede-uitbarstingen in het bijzijn van het kind;
- geen lichamelijk geweld tegen het kind;
- kind is altijd bereikbaar voor mij op zijn mobiele telefoon;
- kind mag mij altijd bellen;
- als kind angstig is mag ik het kind terughalen, desnoods met hulp van de politie.

Als je het voor elkaar krijgt om dan niet meteen het ergste te vrezen als het kind een kwartier te laat terugkomt, dan heb je daar in elk geval enig houvast aan. Het belangrijkste toetsmoment is of je je kind ten alle tijde telefonisch kunt bereiken. Maar gebruik dat niet om alles te domineren.

Tsjor

identiteit

""Wat heeft het kind erbij te winnen trouwens, bij die omgang? Een erg leuke vader klinkt het niet. Een erg liefdevolle ook niet."

Het idee is dus dat een kind contact moet hebben met de beide ouders omdat dat van groot belang is voor de identiteitsontwikkeling. Want een kind is een product van twee ouders en moet dus met die beide kanten iets. Kind moet zich ook zelf een beeld kunnen vormen van de beide ouders."

Ik heb het gevoel dat dat idee nogal aan voortschrijdend inzicht onderhevig is. En dat dat oprecht schadelijk kan zijn voor opgroeiende mensen. Kinderen die hun angst moeten overwinnen voor een gewelddadige vader, kinderen (in andere gevallen) die hun misbruikende vader moeten vergeven, (gebeurde aantal jaren terug), kinderen die tegen hun zin tot een omgangsregeling worden gedwongen want 'het zo goed voor je ontwikkeling'. Is dat goed voor hun identiteit?
Kinderen waar niet naar geluisterd wordt ook al geven ze duidelijk en herhaaldelijk hun bezwaren en hun angst aan. Draagt dat bij aan de identiteitsvorming?

Kinderen die na geweld mee te hebben gemaakt en in de steek te zijn gelaten, in een rustig vaarwater zijn gekomen en duidelijkheid hebben gekregen dat risico weer laten lopen? Omdat dat goed zou zijn voor hun identiteit?

Ik weet het niet hoor. Het zou zo maar eens kunnen zijn dat dat juist schadelijker voor iemands identiteitsontwikkeling is: "ik was bang, ik gaf het aan, maar moest toch. Ik was machteloos, niemand die luisterde naar wat ik wilde"

Kijk,als vader uit zichzelf er blijk van geeft te beseffen in welke positie hij het kind heeft gebracht is het een ander verhaal. Nu moet ts alles in het werk stellen om randvoorwaarden te creëren om hem te faciliteren en ook nog eens tegen de wil van haar kind in gaan.

Laat vader dan maar eens wat laten zien, Een mooie brief naar kind bijvoorbeeld waarin hij spijt betuigt en aangeeft er te zijn als kind dat wil, onder de voorwaarden die kind wil.

overigens

Lijkt me juist nu de houding van de vader de lakmoestest: als je alsnog als moeder allerlei veiligheidsmaatregelen in moet bouwen, en vader wil daar ook nog eens niet in mee gaan: dat is dan toch al een teken dat er niets veranderd is in zijn attitude.

Omzichtig om meneers ego heenwerken omwille van een politiek correct idee dat ook een gewelddadige of aflatende vader nodig is voor het kind lijkt me dan een vorm van moederlijke bemoeizucht die weliswaar vanuit nobele intenties gestart is maar uiteindelijk het tegenovergestelde bewerkstelligt.

Ik denk dat moeders eens onder ogen moeten gaan zien dat het niet aan hen is een redelijk functionerende vader voor het kind te organiseren. Dat is aan vader zelf.

Ik snap ook dat het niet altijd zwart wit ligt. Van de week kreeg ik nog het compliment van een volwassen kind van mij dat, hoewel hij in is gaan zien hoe zijn vader in elkaar steekt, ik nimmer kwaad over hem heb gesproken en nooit omgang in de weg heb gestaan, terwijl ik daar redenen voor had. Maar die redenen betroffen niet het kind zelf. als vader gewelddadig of in de steek latend was geweest had ik mijn kind beschermd.

Vermoeiend hoor.
Niemand zegt dat het kind moet.
Niemand heeft aangegeven dat het kind seksueel misbruikt is.
Niemand heeft gezegd dat er niet geluisterd moet worden naar het kind (wat iets anders is als slaafs volgen, alsof je al ouder je hersenen ingeleverd hebt) .
Niemand heeft het over 'om meneers ego heen werken'. (integendeel zelfs)
En voor ouderschap hoef je geen lakmoesproef af te leggen. Die 'lakmoesproef' leg je af in de tijd dat je een relatie krijgt en bekijkt of hij/zij een geschikte partner is om kinderen mee te krijgen.

Mocht je je afvragen of bekend zijn met vader (of moeder) en identiteitsontwikkeling, zap dan een keer naar programma's als spoorloos, of het programma waarin je DNA wordt getest.

Tsjor

tsjor

ja zeer vermoeiend. Maar zoals altijd is je boodschap duidelijk: moeders dienen zich in te spannen voor de vader-kind relatie, ook al is vader gewelddadig geweest, het kind in de steek gelaten en wil kind zelf niet en geeft vader er nog steeds geen blijk van hier inzicht noch spijt van te hebben.

Spoorloos oid zegt toch helemaal niets. Hier kent kind vader en wil niet meer.

Voor mij maakt het niet uit

Of het moeders of vaders zijn hoor. Maar het zijn wel vaak moeders met kind en vaders die gewelddadig etc. zijn. Als het andersom is zal ik mijn riedel ook precies zo herhalen.
Reden is mijn eigen ervaring, in alle breedte en diepte. Ondertussen zijn mijn kinderen ruim volwassen en kan ik met hen daarover reflecteren en terugkijken: had ik anders moeten doen? Nee dus.

Even terug: kind kende vader tot zijn zesde jaar. Dan heb je nog geen eigen afweging gemaakt en geen eigen positie binnen die relatie gevormd. Je had het over identiteit. Dat gaat over identiteit.

Tsjor