Omgangsregeling (niet definitief) te zwaar

Als je uitgaat van 50/50, dan lijkt het me logisch dat ieder zorgt voor het eigen aandeel. Dus als iemand dan werkt zal die persoon moeten zorgen voor andere opvang.

Als 'werk' een argument is, dan kun jij 28 uur per week niet voor de kinderen zorgen.

Aangezien hij nog geen andere woning heeft zou je birdnesting kunnen overwegen: dan moet je minstens 1 kamer ergens huren waar jullie dan afwisselend verblijven.

Verder word ik er een beetje triest van, twee volwassenen die beiden eigenlijk niet voor twee kleine kindjes kunnen/willen zorgen. Ik hoop dat je wat ondersteuning kunt vinden bij familie of zo, want ik vrees dat de zorg voor de kinderen in de toekomst nog wel meer van je gaat vragen, terwijl je dat niet netjes opgelost krijgt met afspraken.

Tsjor

Voor een deel denk 'ik dat ík hou het zo niet vol' een beetje een idee is dat in je hoofd zit. En dat bedoel ik niet bagatelliserend want ik besef heus wel dat het zwaar kan zijn; de zorg voor 2 kleine kinderen waarvan een niet doorslaapt. Dus wat ik bedoel is dat je meer kunt dan je misschien denkt, tenzij er echt lichamelijke /psychische zaken mee spelen die je er hier niet bij zet. 

Zijn argument dat hij geen woning heeft is op zich wel logisch. Toch hoeft dat niet ervoor te zorgen dat jij alles alleen moet doen. Hij kan in de weekenden dat jij met ze thuis bent de kinderen ophalen en iets met ze gaan doen. Dat is iets wat je zeker van hem kan vragen. Wat het lastig maakt: als jij de hoofdverzorger bent/ wil zijn; dan kun je niet perse dingen van hem eisen. Dan zul je dat naar hem toe misschien creatief moeten aanpakken, afhankelijk ook van hoe jullie band nog is.

Afgezien van dat hij ze kan ophalen om iets te gaan doen, kun je ook afspreken dat hij het weekend in jouw huis doorbrengt met hen en dat jij een weekend voor jezelf pakt. Logeren bij een vriendin, bij je ouders of desnoods naar een hotel als je het geld kan missen.

Hier een vergelijkbare situatie gehad. Drie kinderen en ik werk fulltime. Ex vertrok, ik kon vanwege de toeslagenaffaire geen kinderopvang meer krijgen. Ex was jaren op papier dakloos en werkte niet. Voor hem argumenten waarom hij de kinderen niet op kon vangen en waarom hij financieel niets kon of wilde bijdragen. Ook ik stond er dus alleen voor met kinderen die ook de nodige problemen hadden. 
In het hele begin vond ik het niet erg dat hij geen omgang eiste. Hij was vertrokken, dat vond ik al best lastig en het leek me nog veel moeilijker als de kinderen dan ook nog eens weg zouden zijn.

Dat was echt alleen de eerste weken. Ben van begin af aan druk geweest om te zorgen dat de kinderen ook contact met hun vader wilden. Op een gegeven moment ook mediation gehad. Ex had een omgangsregeling geeist waarbij kind A in weekend 1 bij hem kwam, kind B in weekend 2 en kind C in weekend 3 en de week daarop weer kind A. Ik vond dat niet wenselijk, omdat ik dan nooit rust zou hebben en nooit een weekend alledrie de kinderen. Ex was overtuig dat meer niet kon, omdat hij geen eigen woonruimte had.

Ik wilde toch ook echt af en toe een momentje rust en de mediator ging verder. Zij vond dat ex ook in vakanties zijn verantwoordelijkheid moest nemen. Dat ging ex te ver en hij is gestopt met de mediation. Heeft ook sindsdien iedere vaste vorm van omgang met de kinderen  geweigerd, waardoor ik er al jaren alleen voor sta. 

Soms voelde dat voor mij ook heel oneerlijk. Zeker als ik moe was en de problemen van de kinderen op speelden. Toch doe je er niets aan, je hebt immers geen echte invloed op die ander. De situatie was zoals ie was en dat had ik maar te accepteren. De kinderen moesten ook verder en zij hadden mij nodig. En deze situatie zou niet oneindig zijn, ooit zouden de kinderen ouder zijn en zou ik rust hebben.

Wat mij wel hielp, was om momentjes voor mezelf in te bouwen, toen de kinderen daar oud genoeg voor waren. Sportschool, bioscoop, gewoon af en toe tijd voor mezelf.

Als ik jou was, zou ik in het voorstel van je ex mee gaan en die extra opvang regelen. Dat lijkt nu misschien nog geen oplossing, maar het scheelt toch. Bovendien is die strijd ook echt vermoeiend. Het helpt echt als je dat iets los kan laten.

Ik denk dat onderschat wordt dat het leven niet voor iedereen makkelijk te leven is, dat het een mindset is, dat iedereen even belastbaar is en dat het wel zwaar is maar ook weer niet té zwaar. Dat de kinderen er nu eenmaal zijn en dat je dus wel moet. Ja, je moet, ja het is verdrietig, ook best voor de kindjes uiteraard.
Het lukt alleen niet iedereen en dan is meer balans en hulp hard nodig om overeind te blijven en dan moet soms iemand in de omgeving ingrijpen.

- Heeft de vader al ouderschapsverlof opgenomen voor beide kinderen, desnoods met terugwerkende kracht? Het is onzin dat er niets kan worden geregeld met zijn werk; laat hem maar creatief zijn. 

- Als er iets geregeld moet worden voor opvang: spreek desnoods af in een koffietent, maar betrek hem erbij en neem het niet automatisch op je omdat het naar je toe wordt geschoven.

- Is er familie die je af en toe kan helpen ontlasten? Desnoods ouders die even in huis komen voor een nachtje, met jou of zonder jou waarbij jij dan even alleen in hun huis gaat?

- kan je aanstaande ex niet voor nu elk weekend in jullie huis, zodat jij elders kunt bijkomen?

- Maak het jezelf zo makkelijk mogelijk, bestel je boodschappen, maak minder schoon, draag kleding een dagje extra, slaap wanneer de kinderen slapen. Wees lief voor jezelf.

Je kunt de andere ouder niet dwingen om te zorgen voor jullie kinderen. Je moet je er dus op richten om het zo in te richten dat jij het vol kan houden. Als extra opvang daarbij helpt dan zou ik het vooral doen. Mijn ervaring is dat het ook beter wordt, kinderen worden ouder en minder afhankelijk. Je moet eerst gewoon deze tropenjaren door. Zitten beide kinderen op de crèche of gaat er ook al eentje naar school? Ik vond vooral de periode dat een deel van de kinderen naar school ging en de rest naar de crèche zwaar. Het werd gemakkelijker toen ze weer allemaal op 1 locatie zaten.
Regel 's nachts de dingen zo dat ze je zo weinig mogelijk energie kosten. Hier was een voordeel van een tweepersoonsbed in mijn eentje dat er altijd ruimte was voor de kinderen om bij mij te komen slapen. Op die manier kregen we allemaal zo veel mogelijk slaap. Als je jongste beter slaapt door nog een flesje 's nachts zorg er dan voor dat dat klaar staat (hier deed ik dat door een fles met kokend water in een handdoek te wikkelen+ daarnaast een containertje met afgepaste hoeveelheid poeder). Zo hoefde ik niet uit bed om een fles te maken.

Maar hoe heb jij een woning gevonden dan ? Kan me niet voorstellen dat hij niet zoekt je kiest er niet voor om op straat te leven.

Waar slaapt hij doordeweeks? En waar slapen de kindjes in de weekenden dat ze bij hem zijn? Ik neem aan dat hij niet met de kindjes buiten slaapt of in een opvang.
Ouderschapsverlof mag een baas niet weigeren. Dat kan ook af en toe een middag zijn dat hij dan iets met ze gaat doen of zo.
Het is inderdaad lastig af te dwingen, maar ik vind wel dat hij ook een verantwoordelijkheid heeft als vader. Als jij omvalt heeft hij 100% de zorg voor de kinderen. 
Toch zou ik vooral inzetten op het zo inrichten van je eigen leven dat je niet afhankelijk bent van iemand die eigenlijk niet wil. Bijvoorbeeld door een extra dag(deel) opvang, iets als buurtgezinnen als dat er in jullie regio is, een vaste oppas zoeken, familie, vrienden?

Lizzy-5 schreef op 26-11-2022 om 16:32:

Ah mega bedankt voor de helpende reacties.
De oudste zit op de basisschool en de jongste op de opvang. Het helpt mij om te lezen dat het minder zwaar gaat zijn. Ik voel me vooral schuldig richting de kinderen, dat vind ik zo vervelend. Zij zijn de dupe dat ik regelmatig op ben, kortaf etc. Terwijl ik me als ouder niet zo herken en juist altijd veel geduld heb gehad en ook heel veel heb ondernomen met de kinderen.
Ex heeft 1 plek waar hij slaapt maar dat is voor 1 persoon. In zijn weekenden gaat hij naar zijn ouders met de kinderen. Hij vindt het zonde van zijn geld om te huren en gaat dit dus niet doen. Ik vind dat belachelijk want hij zet mij hierdoor klem. Wat inderdaad een oplossing is dat ik hem in huis zou kunnen laten slapen, maar ook dat slaat hij af. Hij geeft namelijk aan dat hij niet weet wanneer hij kan ivm zijn werk. Ik heb hem de vraag gesteld in overleg te gaan met zijn werkgever, maar dit vind hij een belachelijke vraag en hij gaat daar niet in mee. Familie ontlast me al erg veel, ik heb het idee dat zij zich verantwoordelijker voelen dan hij doet… anderzijds wil ik ook uit deze frustratie en dat vind ik zo’n lang proces. Het voelt oneerlijk, vooral naar de kinderen, dat hij die tijd niet vrijmaakt. Ik wil daar echt mee om leren gaan en al mijn energie gebruiken voor de kinderen. Ik had alleen nooit verwacht dat het er zo slecht aantoe zou gaan.

Juist omdat jij zo slecht in je energie zit: regel het met mensen die het van harte doen voor je kinderen en voor jou, als dat enigszins kan. Als je je toch al slecht en moedeloos voelt, heb je meer stress en frustratie van een bittere strijd met de ex die zijn verantwoordelijkheid niet neemt en smoezen verzint, dan van het praktisch oplossen van de problemen. Het IS oneerlijk maar hoe meer aandacht je eraan besteedt, hoe kwader en gefrustreerder en moedelozer je wordt. De lat moet naar beneden: het is nou eenmaal zo dat je overbelast bent en er komen, ook voor de kinderen, heus weer betere tijden. Probeer je schuldgevoel dus los te laten en kijk hoe je taken zo praktisch mogelijk kan (laten) doen. Als hij wel wil meebetalen, is dat toch echt wel een uitweg. Als je het eenmaal op de rit hebt, kost het heel wat minder organisatie. Vraag dan een ouder of een zus of een vriendin om het samen met jou te gaan regelen. Ook te bedenken: met welke hulp kan ik de meeste rust creëren? 

Kennelijk zit nu je hoofd veel te vol, overzie je het niet en wil je gewoon dat hij het overneemt en oplost. Ik snap heel goed hoe dat voelt maar als hij dat niet doet, kun je daar niet op wachten. Want jij hobbelt intussen alleen maar verder achteruit. Ga dus om de tafel met je netwerk en vertel ze hoe je eraan toe bent en vraag hulp. Ga naar de huisarts. Gebruik je nog medicatie? Misschien kan daar iets aan bijgesteld? Eventueel pak je de behandeling weer op, als die inmiddels was afgesloten. Als het nodig is, moet je misschien nog een tijdje ziek melden, of minder uren werken. Als het binnen het netwerk niet is op te lossen, ga je naar het Wmo-loket en leg je de situatie daar voor. Het is superbelangrijk dat jij het volhoudt want er is geen back up. Als het niet kan zoals het moet, moet het zoals het kan. Hou je niet te taai, vraag om hulp en zorg goed voor jezelf!!!

Is er bij jou in de woonplaats mogelijkheid om aanvraag te doen voor steunouders? Google er maar eens op, is volgens mij op jouw situatie van toepassing.

Je ex kun je niet veranderen en niet dwingen, in ieder geval niet zonder dat het jou enorm veel (negatieve) energie en moeite kost. Dus probeer een oplossing te bedenken, waarbij je niet hoeft te leunen op inzet van ex - die hij niet levert.