Onverwachte scheiding

Haastige spoed

6 weken geleden is de aankondiging geweest en nu zijn er al stappen ondernomen, in elk geval is hij naar een advocaat gegaan. Zonder dat hij een reden kan aangeven? Dat lijkt me wel erg vreemd.
Waarom zou jij het huis uit moeten en waarom zou jij met de kinderen het huis uit moeten?
Je loopt achter, dus ik denk dat het goed is om je te verdiepen in de mogelijkheden en onmogelijkheden. wil je bijvoorbeeld voorlopige voorzieningen aanvragen (dan kan je man wellicht tijdelijk uit huis gaan).
Wil je via advocaten of via een advocaat-mediator?
Heb je al gezien hoe de woningmarkt in elkaar zit?
Weet je dat de regels voor alimentatie per 1 januari veranderen?
Heb je al eens een ouderschapsplan bekeken?
Ik zou dus zeker even tijd vragen door beslissingen niet te snel te nemen. Zelf eerst even uitzoeken hoe en wat, wellicht samen een keer naar een juridisch loket voor informatie, samen afspraken maken over het proces (hoe gaan we het doen) en dan pas echte beslissingen nemen, bijvoorbeeld over verhuizen.
Gecondoleerd met het verlies van je schoonvader en je moeder. Hard dat dit nu gebeurt.

Tsjor

Onverwachte scheiding

Hi,

We hebben een gezamenlijke advocaat. Ouderschapsplan in al ingevuld. Partner alimentatie wil ik niet. Heb zelf een goede baan. Convenant is ook al bijna klaar. Huizenmarkt is slecht maar sta gelukkig al 17 jaar ingeschreven dus eerdaags de eerste bezichtiging.

Al veel geregeld

in 6 weken tijd. Dat is nog sneller dan een huwelijk.
Als je een goede baan hebt kan het ook zijn dat jij partneralimentatie moet betalen. Als het goed is laat de advocaat een berekening maken volgens de tremanormen.

Tsjor

Marisa Luisa

Ik heb niets toe te voegen aan de goede praktische tips die hierboven al zijn gegeven. Maar dit "Zijn beslissing tegenover zijn gedrag klopt gewoon niet! Maarja misschien moet ik daar niet teveel over nadenken en afstand blijven houden zoals ik dat doe. Maar zou het fijn vinden dat hij het respect heeft om dat de accepteren." trok mijn aandacht.

Ik heb dit ook meegemaakt met mijn ex: van de ene op de andere dag willen scheiden maar toch affectionate blijven: kusjes willen etc.
Ik vind dat jij je heel goed opstelt door afstand te vragen en ik vind het respectloos van hem dat hij dat nog doet. "ik weet ook niet waarom ik dat wil" vind ik slap ge$%^&: je mag niet zo met iemands gevoelens spelen. Wat geeft hij eigenlijk voor reden van de scheiding? Heeft hij niet een ander ontmoet?

Huur

Als je door je inkomen, bent aangewezen op een huurhuis in de vrije sector, kan die PA broodnodig zijn. Richt je op de huurprijzen, voor je de PA afwijst.

Eens met Marja.

Zijn behoefte kan niet; zo ga je niet met iemand om waarmee je wilt scheiden.
Genoeg om voor uit je slof te schieten zodat hij weet hoe onbeschoft hij zich gedraagt.
Of durf je dat niet met de hoop dat hij alles ook terug draaien?

Vanwege de haast, lijkt mij ook dat er een Truus op de achtergrond mee kijkt.

wauw

Ik zou zo vreselijk boos worden!!! Hij zegt te willen scheiden en kan de reden niet goed uitleggen. Vervolgens gaat hij je fysiek nog eens lopen opnaaien en 'slijmen'.

Ik vertrouw dit voor geen cent. Ik denk dat hij zich schuldig voelt en eigenlijk nog niet zo zeker weet of hij wel van je wil scheiden. En het zou mij niets verbazen als daar een andere vrouw achter zit die hem gemanipuleerd heeft om de scheiding in werking te zetten. terwijl hij het eigenlijk niet weet.

Is je man iemand die gemakkelijk te beïnvloeden is?

Ik zou hem ten eerste het bed uitsturen: is hij nu helemaal besodemieterd om je ook daar nog eens op te zoeken! Ik vind dit echt een kwestie van aanranden. Tenzij jij net zo onduidelijk bent en niet voldoende aangeeft juist afstand te willen scheppen.

Niet alleen uit bed

maar zelfs uit huis.
Dit kun jij niet aan, zou niemand aan de kunnen.
Jullie hebben afstand nodig. Als datt niet lukt samen in een huis, dan moet hij er acuut uit. Gaat hij maar in een hotel, op een camping of bij vrienden op de bank.

De deur uit

Eens met de voorgaande schrijvers: is hij nou helemaal besodemieterd? Eerst een scheiding willen uit het niets en dan opeens aanhankelijk doen? Ik denk ook dat hij een ander heeft die hem tot een keuze heeft gedwongen.
Hoe dan ook: hij wil scheiden dus waarom zouden jij en de kinderen de deur uit moeten? En dan al die haast met regelen... ik raad je echt aan om hem naar een hotel te sturen en advies in te winnen bij een eigen advocaat.

Ook

Ik zit in soortgelijke situatie. De ene dag is alles nog koek en ei, hebben we een goed jaar gehad samen, begin vorig jaar strubbelingen gehad en die goed uitgesproken. Nu zitten we de ene dag nog naast elkaar en zelfs de dag zelf lopen we nog hand in hand, waarop hij na een ruzie 's avonds zijn spullen pakt en vertrekt. In de volgende dagen, krijgen vrienden en ouders van mij een appje dat het niets meer is en wordt. Ik krijg dat een dag later via app te horen! Hij wil niet meer. We zijn nu een maand verder en hij heeft inmiddels een advocaat in de arm genomen. Hij zegt dat ik hem niet steun en niet naast hem sta. Vanaf juli zit hij thuis met rugklachten en heb ik hem overal heen gebracht, hem geholpen, uit de put willen helpen, hem ontlast in alles. In december zou hij starten met revalidatie, ben ik zelfs nog meegeweest. Nu verloopt alles via app en mail en weet ik niet wat er allemaal is gebeurd. Het is zo onwerkelijk. Ik krijg een mail waarin ik moet nadenken of het 1 advocaat wordt, ik vraag tijd om alles een plekje te geven en de dag erna krijg ik de volgende mail, waarin hij aangeeft dat hij de volgende dag de advocaat gaat benaderen, omdat ik niet reageer. Zelf in paniek nu ook een advocaat gebeld, blijkt dat hij dezelfde heeft uitgekozen. Ik weet het niet meer. Hij legt alle schuld bij mij neer. Al 17 jaar zou ik oogkleppen op hebben gehad. Mijn kinderen (16, 14 en 12 jaar) snappen het niet. Mam, het ging zo goed en er waren zoveel plannen.....

heeft hij gewacht?

Je zou bijna denken dat hij gewacht heeft tot het 2020 was, want nu is de partner alimentatie nog maar 5 jaar, en dat was in 2019 nog 12 jaar.
Ik herken het onverwachte wel, mijn inmiddels ex was van de ene op de andere dag weg, had een ander. Maar lange voorbereiding was er niet, die ander was er pas 1 maand ongeveer in beeld (kende die persoon) en op stel en sprong bij haar ingetrokken. We hadden een hele normale relatie, uiteraard wel eens een dingetje, maar het woord scheiden of 'we hebben een relatieprobleem' was nog nooit gevallen. Dus ja, ik stond ook met mijn mond vol tanden, een gevoel van verbijstering. Mijn vriendinnen hebben me er doorheen gesleept. Het is nu 4 jaar later en ik ben weer helemaal gelukkig. Achteraf zie ik dingen die toch niet goed liepen, heb nu een nieuwe partner en zie hoe het ook kan zijn. Dus al met al is het allemaal toch goed gekomen.

Gevoel

Ik zit nu heel erg met mijn gevoel, het onbegrip, ik krijg het maar niet uit mijn hoofd.
Gisteren heeft hij, na 5 weken, de kinderen voor een dagje opgehaald. Ze hebben dingen gedaan, die ik normaal met ze doe en waar hij nooit mee naar toe wilde. Dat steekt. Ze hebben het met hem natuurlijk over de situatie gehad en hij geeft dan aan geen weekend vader te willen zijn. Liever 50/50. Mijn middelste zoon wil misschien bij zijn vader wonen.... Snif.
Nu kwam hij binnen om ze thuis te brengen, zie ik dat hij zijn trouwring om heeft. Ik wist het even niet meer. Verder allemaal muziekvideo's op fb van emotionele nummers en droevige berichten.... Ik weet het even niet meer....

vraag hem

dan gewoon om nog een keer te komen praten?
Dat is nog niet gebeurd toch?

Hij

Wil helemaal niet praten. Vanaf het moment dat hij weg is, heeft hij niet willen praten. Mail en app is alles, hij blijft alleen maar mailen dat het over en uit is en wil het liefst 1 advocaat in de arm nemen. Daarom snap ik dus niet dat hij de kinderen hiermee belast, al die keuzes voor ze.

AnnieH

Er wordt nogal eens als ideaalbeeld gepresenteerd dat de toekomstige exen 1 advocaat nemen. Als dat kan, kan het zinvol zijn, en het is in totaal in elk geval goedkoper. Maar als ik jouw berichten zo lees, raad ik het in jouw geval af. Man lijkt over je heen te walsen. Je hebt een eigen advocaat nodig die alleen maar jouw belang in het oog hoeft te houden en jou daar goed over kan voorlichten zonder dat je ex als stoorzender fungeert. Als je dan later, vanuit een meer gelijkwaardige positie, waarin je kalm hebt kunnen nadenken en goed bent voorgelicht over je rechten en mogelijkheden, besluit om je man in sommige dingen zijn zin te geven dan is dat prima. Ook als je daarbij bijvoorbeeld afstand doet van bepaalde dingen waar je 'officieel recht op zou (kunnen) hebben. Als je dat dan maar vrijwillig en welbewust doet.

Twee advocaten hoeft geen eindeloze loopgravenstrijd te betekenen, wil ik maar zeggen, ook met elk een eigen advocaat is het mogelijk een scheiding relatief vlot en pijnarm (pijnloos zal niet lukken) af te handelen. En dan vallen die kosten uiteindelijk hopelijk ook nog wel mee.

Groeten,

Temet

Temet

Bedankt voor de reactie.
Vandaag een mail ontvangen van zijn advocaat, waarin zijn eisen staan gesteld.
Het komt over als redelijk wanneer een buitenstaander dit zou lezen.
Inmiddels heb ik contact gezocht met een andere advocate. Deze heeft de brief van mij per mail ontvangen en voert geen druk uit. De 24e heb ik daar een afspraak.
Zijn eisen hebben een nare bijsmaak. De koude rillingen liepen over mijn rug. Zijn idee om nog steeds samen te beslissen is echt van de zotte.
Ik mag eigenlijk blij zijn met zijn wensen, mijn ouders huilden beide mee van verdriet toen ik het voorlas, ze hadden het idee dat hij hier al langere tijd mee bezig id, zo goed voorbereid.

Heel gemengd

Je beschrijft je emoties heel wisselend: zijn eisen ' komen over als redelijk' voor een buitenstaander (dus jij vindt het niet redelijk?). Zijn eisen hebben een nare bijsmaak (maar zijn ze dan ook naar?). Zijn idee om nog steeds samen te beslissen is echt van de zotte (dat kan, maar een voorstel kun je beantwoorden met een tegenvoorstel als je een andere mening hebt). Ik mag eigenlijk blij zijn met zijn wensen (...) maar je ouders huilden mee van verdriet.

Ik begrijp het verdriet echt wel, je wereld stort in, je moet ineens dingen doen waarover je nooit nagedacht hebt, niet gedacht dat je in deze nachtmerrie terecht zou komen. Maar als je zegt dat je ' eigenlijk' blij moet zijn met zijn eisen, wellicht kun je dan toch een beetje blij zijn en er toch nog even kritisch naar kijken.

Persoonlijk vind ik overal over overleggen geen goed plan na een scheiding, je houdt elkaar in een houtgreep. Maar dat wil niet zeggen dat er 1 is die alles beslist. Dus hoe ga je ieder ruimte geven en die ruimte ook respecteren?

Je ouders hebben het idee dat hij al langer hiermee bezig is geweest. Dat is meestal ook zo. Biij een van de twee komt de gedachte op aan scheiding, maar dat wordt weggedrukt, toch wordt er nog eens over nagedacht, er komen, het borrelt wat, zonder dat de een de ander daarmee wil belasten. Er wordt dus niets gezegd. Maar als de beslissing dan eenmaal genomen is, dan hoeft de een nog alleen maar na te denken over wat er geregeld moet worden; terwijl de ander niet weet waar te beginnen.

Daarom is het eigenlijk ook wel een goed plan om met 1 advocaat de scheiding door te lopen: die ene advocaat kan ervoor zorgen dat beide partijen eerst zorgen dat ze op eenzelfde plek starten: begrijpt iedereen dat er een scheiding komt, dat is dan de uitgangspositie, daarna kun je pas verder praten.
Met twee advocaten heb je die mogelijkheid niet en is de kans groot dat het verschil in tempo tot onenigheid (de vieze bijsmaak) zal leiden (zie bovenstaand verhaal: de een zet eisen op papier, de ander is alleen al daardoor van slag, en benadert die eisen uiteraard strijdend, negatief, ondersteund door de verdrietige ouders etc.
Overigens is mijn ervaring dat die ene advocaat/mediator door beiden betaald moest worden. ik weet niet of het veel goedkoper was, ik betwijfel het. Maar ik vond de notaris veel duurder, zeker gerelateerd aan het werk en de tijd die dat kostte.

Ach, was er maar een manier voor jou om deze ellendige periode goed door te komen. Veel sterkte.

tsjor

een vs twee advocaten

Een echtscheiding met éen advocaat kan op twee manieren. De ene manier is dat de ene advocaat voor beide partijen optreedt. Partijen zijn het eens, de advocaat dient het echtscheidingsverzoek in (gewoonlijk in dat geval ook namens beiden gezamenlijk), maakt met beide partijen afspraken, etc.
Inderdaad is het in dat geval ook gebruikelijk dat beide partijen die advocaat betalen (al kan je daar in onderling overleg van afwijken), want beide partijen zijn cliënt. Worden die twee het alsnog oneens, dan moet de advocaat zich terugtrekken, en moet elk een nieuwe eigen advocaat zoeken.

Wat ook kan, is dat een partij een advocaat in de arm neemt die voor hem/haar optreedt en dat de andere partij ahw 'meelift' zolang het kan. Die meelifter betaalt dan ook niet. Is die meelifter het op enig moment niet meer eens met de gang van zaken, dan moet hij/zij alsnog een eigen advocaat zoeken (dat kan hij/zij ook laten, maar dan gaat de trein gewoon door zonder hem of haar).

Een advocaat zal heel duidelijk maken welk van de twee vormen er is gekozen (en dat ook schriftelijk vastleggen; is de advocaat hier niet duidelijk over, dan verstaat hij/zij het vak onvoldoende en moet je een ander zoeken)

Waar ik in dit geval voor vrees, is dat er vanuit het scenario ''éen advocaat, want dat is beter' gedacht wordt, dat die ene advocaat in de praktijk primair door meneer wordt aangestuurd (want die heeft het meeste haast, dus die zorgt wel dat hij snel informatie etc aanlevert), en dat TS zich daardoor overdonderd voelt en dan ofwel afhaakt - waarna er alsnog een eigen advocaat moet worden gezocht - of te snel akkoord gaat en daar later spijt van krijgt. Tsjors ideale scenario van een advocaat die een tempo aanhoudt waar beide partijen tevreden over zijn, dat zie ik hier niet zo gebeuren. Want of het is voor hem te langzaam, of het is voor haar te snel.

Te snel afspraken maken en later spijt krijgen is vervelend voor in elk geval TS (en als dat dan leidt tot terugtrekkende bewegingen, ook voor de andere kant), eerst akkoord gaan met éen advocaat en dan later alsnog een eigen advocaat nemen zal door ex gezien worden als ''terugkomen op de afspraken' en kan dan op die manier kwaad bloed zetten.

Vandaar mijn idee om maar meteen duidelijk te maken dat zijn belang niet per se jouw belang is, en dat je om die reden toch liever een volstrekt van hem onafhankelijke advocaat kiest. Als je een beetje goede familierechtadvocaat vindt, weet die wel de nodige nuchterheid en realisme in de discussie te brengen en hopelijk ook verhalen van "steunende" familieleden tot de juiste proporties terug te brengen.

Groeten,

Temet

Andere ervaring

Temet: 'Waar ik in dit geval voor vrees, is dat er vanuit het scenario ''éen advocaat, want dat is beter' gedacht wordt, dat die ene advocaat in de praktijk primair door meneer wordt aangestuurd (want die heeft het meeste haast, dus die zorgt wel dat hij snel informatie etc aanlevert), en dat TS zich daardoor overdonderd voelt en dan ofwel afhaakt - waarna er alsnog een eigen advocaat moet worden gezocht - of te snel akkoord gaat en daar later spijt van krijgt.'
Ik begrijp dat je daarvoor vreest bij TS. Maar ik begrijp niet dat die vrees uitgangspunt wordt van het verdere nadenken. Man wil graag 1 advocaat. Man heeft al kontakt gezocht met een advocaat.
Dat wil niet zeggen dat TS dan maar meteen alles moet accepteren of zwaar geschut op moet gaan stellen!
Ze kan ook zeggen: goed, 1 advocaat, maar dan wel een goede advocaat-mediator en ik wil dat we die samen uitzoeken, dus lijsten met namen en gesprekken met maximaal 3 adocaten, voordat we met iemand in zee gaan.

' Tsjors ideale scenario van een advocaat die een tempo aanhoudt waar beide partijen tevreden over zijn, dat zie ik hier niet zo gebeuren. Want of het is voor hem te langzaam, of het is voor haar te snel.'
Mijn ideale scenario is gebaseerd op ervaring: zo is het bij mij gegaan met een goede advocaat/mediator. En dat is weer gebaseerd op inzichten die beschreven staan in het boek ' samen getrouwd, samen gescheiden'. Het belangrijkste wat een goede (! ik kan het niet genoeg benadrukken) advocaat/mediator doet is aandacht besteden aan de scheidingsmelding: begrijpen beiden dat er een scheiding komt. Dat hoeft niet met uitputtende psycho-sociale sessies, dat kan met heldere vragen en huiswerk.
Dat het voor de een te snel gaat en voor de ander te langzaam, dat moet een goede advocaat/mediator kunnen hanteren. Als beiden op hetzelfde punt zijn aanbeland, dan gaat de rest veel gemakkelijker.
Als je dit punt overslaat krijg je ongelijktijdigheid die zich vertaalt in angst, verzet, afrekeningen willen doen, regelingen willen op basis van een gevoel van onrechtvaardigheid etc. Of je krijgt mensen die alles maar accepteren om er maar vanaf te zijn, met als gevolg dat er onbetaalde rekeningen blijven liggen die later alsnog opge-eist worden.
Een goede (!) advocaat/mediator heeft eerst enkele jaren ervaring met familiezaken en heeft daarna een tamelijk lange opleiding gevolgd voor mediatior.
Ja, dat kost allemaal geld. Maar ik vond dat hele proces het geld waard (in tegenstelling tot het kopje koffie bij de notaris, dat evenveel geld kostte).
Oh ja, en het proces is bij ons zeker niet soepel verlopen! Er waren nogal wat mogelijk grote conflictpunten, alleen werden die op een handige manier ' om zeep geholpen' zonder dat de advocaat/mediator partijdig was.
Een goede advocaat/mediator is de verdediger van het proces zelf. De handelende personen zijn de twee mensen die het aangaat.
Maar dan moet je niet een partij aanpraten dat zij machteloos is, of geen weerwoord kan geven, of een advocaat nodig heeft om weerwoord te geven.
Help mensen dan om eerst te formuleren: waar ben je bang voor (zoals je eerst beschreef: ik ben bang dat ....) en dan bedenken wat je daaraan kunt doen, bijvoorbeeld zeggen: 1 advocaat is goed, maar ik wil niet jouw advocaat, ik wil samen kiezen.
Een echtscheidingsproces waarbij je zelf als handelende persoon aanwezig bent is volgens mij echt beter dan een proces waarin je als slachtoffer beschermd moet worden door je advocaat.
Al realiseer ik me goed dat er situaties zijn waarin dat echt nodig is, maar dat zijn uitzonderlijke situaties.

Tsjor

herkenbaar

Ik zou het fijn vinden als ik hier mee mag kletsen. Mijn man heeft op 1 januari uitgesproken het niet meer te zien zitten, happy new year...
sinds mijn man heeft gezegd dat hij wil scheiden, lijkt onze relatie beter dan ooit... We knuffelen veel, praten veel, troosten elkaar, hij belt me overdag op, om te vragen hoe het gaat en omdat hij het fijn vindt om mijn stem te horen. Ik kan me hier niet tegen wapenen, want ik wil zo graag dat het weer goed komt... Hij blijft zeggen dat dat niet gaat gebeuren, maar zijn gedrag zegt iets anders. Hoe kan ik zeggen dat ik afstand wil, als dat mij zoveel pijn doet... ik wil de hoop niet kwijt, dus ik wil helemaal geen afstand... Nu heb ik wel bij de psycholoog besproken dat, lokaal is het zijn beslissing, hij ook in een rouwproces zit en de eerste stap ik ontkenning. Dus mogelijk is dat de reden. Niet eerlijk naar mij, maar voor hem ook niet bewust. Hij is echt superlief, wil mij alle tijd (geld en ruimte) geven om een nieuw bestaan op te bouwen. Hij wil dan graag beste vrienden zijn, feestdagen en vakanties samen vieren... Het is zo dubbel...

Oh oh oh

Lampje wat een rotnieuws. Ik weet het niet hoor, een man die zo lief blijft doen, dat deed die van mij ook. Ik heb heel resoluut de deur dicht gegooid, daar ben ik ook niet echt beter van geworden. Maar hij bleek wel binnen no time een ander te hebben. Ik vermoed dat ie zo lief was omdat er opluchting mee speelde. En mijn ex is super conflict vermijden en stel je voor dat hij aanleiding zou geven om boos op te worden... Ik lees ook dat je erg bezig bent met wat je (ex) man allemaal zou kunnen denken of voelen, dat is een supergrote valkuil. Wat voel en vind jij!

opluchting

Hi elledoris, inderdaad enorm conflictvermijdend type en erg opgelucht dat hij het gezegd heeft.... Wat ik wil. We gaan samen naar een relatietherapeut, maar voor de 2e sessie had hij de beslissing al genomen. Wat ik wil een een poging doen om de communicatie te veranderen, de reden dat hij niet meer wil. Ik wil niet opgeven, zonder poging te doen om te kijken of het anders kan... Ik snap dat hij beste vrienden wil worden en voor nu wil ik dat ook, omdat ik nog hoop heb... maar ik weet niet of ik zo verbonden aan hem wil blijven als het echt niet meer dan vriendschap is. Ik ben ook bang dat hij een ander vindt en daar kan ik niet mee omgaan, denk ik. Eigenlijk komt het erop neer dat ik dit allemaal gewoon niet wil... ik vind onze relatie wel waardevol en wil niet opgeven. Maar ik heb niet zoveel te willen...
Maar wat je zegt over dat hij zo doet, omdat hij geen redenen wil geven dat ik boos op hem wordt is wel een heel goeie...

lampje

Wat rot voor je, dat gedrag van je man. Ik heb dat ook meegemaakt, een man die niet verder wil maar wel blijft kussen, ring dragen, lief doen. Ik vind het eerlijk gezegd heel lelijk van je man. Zo maak je iemand gek. Vooral iemand die wel met je door wil, jij dus. Ik vind het hele gedrag niet flink, hij wil wel feestdagen en vakanties met je vieren. Dat is geen scheiding. Dat is om een of andere reden je vrijheid willen en toch iemand op de reservebank houden

gelijk

jullie hebben hartstikke gelijk.... hij komt telkens met voorbeelden van mensen die niet als koppel verder konden, maar prima beste vrienden bleken te kunnen zijn. Maar dat is natuurlijk niet bepaald vanzelfsprekend, zo gaat het bij de meeste mensen gewoon niet. Ik moet voor mezelf gaan zorgen en de grens trekken, lokaal gaat dat heel veel pijn doen. Het is zo moeilijk om iets te doen, waarvan je weet dat het je pijn gaat opleveren.... We gaan volgende week met de kinderen op vakantie. Ik wil dat dat een fijne vakantie wordt, dus ik houd die week nog even hoop. Maar daarna moet ik inderdaad gaan stoppen. Als hij uiteindelijk toch met me verder zou willen, dan blijkt dat wel, ook als ik afstand neem. Ik kan hem niet vasthouden op deze manier, dat gaat ook niet werken, dat is niet realistisch...
Hoe kom je in vredesnaam over een ongewenste scheiding heen? Ik heb het gevoel dat ik doodga... Ik eet niet meer, slaap heel slecht, huil enorm veel, voel lichamelijke pijn... Ik heb het gevoel dat ik het niet aankan.... natuurlijk zal ik wel moeten en zal blijken dat ik het wel kan, maar het lijkt gewoon teveel nu. Ik probeer dag voor dag te kijken, maar dat komt ook doordat het op zo'n korte termijn gewoon nog goed lijkt... elke keer als ik verder denk, word ik misselijk en krijg ik paniek...
Ik heb ook helemaal geen familie. Mijn man wil voor me blijven zorgen, totdat ik goed terecht gekomen ben en ik kan dat dus bijna niet weigeren, want ik heb gewoon verder niemand.... behalve 2 kinderen, dus echt instorten is geen optie.... Het is de hel...

Lampje

ach ik heb echt met je te doen, het is zeker traumatiserend. Toch zal het je gaan lukken.
De kwestie is dat nu goed voor je zorgen en lief voor je zijn en afstand nemen en willen scheiden door elkaar heen lopen.
Natuurlijk zal hij goed voor zijn kinderen moeten zorgen en ook naar verhouding voor jou. Maar dat is iets zakelijks. Hij moet dat niet brengen als zijnde emotioneel integer en jij moet dat niet zo oppakken, ja het moet zakelijk geregeld worden, punt uit.

Hoe waanzinnig moeilijk het ook voor je moet zijn, gezien het feit dat jij geen scheiding wilt, ik zou hem zeggen dat hij wil scheiden en dat hij zich daar dan ook naar moet gedragen. Dus geen lieve woordjes, kusjes beloftes van leuke vakanties en feestdagen. Daarmee houdt hij je emotioneel gevangen terwijl hij toch zijn ding doet.

Ik zou voor die vakantie week daar ook een stevig gesprek over hebben. En het zeggen zoals je het hier zegt, in de vakantie zijn we nog een gezin, daarna moet deze dubbele houding ophouden. Of je kiest echt voor een leven zonder mij of je blijft en we werken eraan. Je kan me niet als een lappenpop aanhalen terwijl je me eigenlijk aan het afstoten bent.

En geloof me, ik weet hoe moeilijk dat voor jou is. Ik vind het ook zo oneerlijk dat jij moet zeggen ´doe dat niet´ terwijl jij met hem verder wilt. Dat is het gemene van de positie waarin hij je plaatst

Wat geeft hij eigenlijk voor reden dat hij wil scheiden.

reden

bedankt voor al je lieve steun, ik heb dat zo nodig nu... Hij zegt dat hij niet verder kan, omdat we uit elkaar gegroeid zijn. De ruzies die we hadden, zijn hem opgebroken. De manier waarop we met elkaar communiceren, zal nooit (of in ieder geval niet binnen afzienbare termijn) veranderen, zegt hij. Hij voelt zich benauwd en ervaart nu enorme opluchting. De reden dat hij op me viel, dat ik anders was dan wat hij gewend was, me minder aantrok van de gevestigde orde etc. dat was wat hij toen nodig had. Maar nu is hij gegroeid en nu heeft hij dat niet meer nodig, sterker, het stoort hem. Hij voelt zich klein bij mij, minderwaardig, heeft de neiging zijn grenzen niet aan te geven... Terwijl ik het gevoel heb dat alle verantwoordelijkheid altijd bij mij lag en dat wilde ik helemaal niet, ik wilde helemaal niet dat hij zich zo gedroeg, dat stoorde mij juist.
Er zat veel gif in onze communicatie, hij wilde weg en ik wilde hem dichterbij. En nu hij uitgesproken heeft te willen scheiden, doet hij ineens alles wat ik altijd wilde, hij is er voor mij en voor de kinderen, hij neemt zijn verantwoordelijkheid... Dat maakt het zo pijnlijk. Het kan dus wel. Maar als ik dat benoem, dan zegt hij dat hij zo opgelucht is en dat hij meteen weer in zijn oude rol schiet als hij aan ons als stel denkt, meteen weer klein en minderwaardig...

Lampje

In grote lijnen is je verhaal voor mij heel herkenbaar. Mijn man heeft er 1,5 jaar over gedaan om definitief de stap te nemen om te scheiden. Al die tijd heeft hij wel steeds gezégd dat hij dat wilde, maar hij nam geen initiatief. Liet het zelfs aan mij over om een mediator te zoeken... Lang verhaal kort, wij zijn uiteindelijk niet gescheiden. Wel het hele traject bij mediator doorlopen, alleen de handtekeningen hoefden er nog onder. En daar schrok hij toch voor terug. Omdat het op dat moment ook heel erg slecht ging met onze oudste wilde hij de scheiding uitstellen. Daar ben ik (uiteraard) niet mee akkoord gegaan. Ik heb hem voor de keus gesteld om toch op dat moment de scheiding door te zetten of aan onze relatie te gaan werken. Ik kon het niet opbrengen om samen te zijn met een man die mij niet wilde. Hij koos voor de relatie. We hebben toen een goede relatietherapeut gezocht en gevonden, op basis van tips die ik hier kreeg. Wij hebben gekozen voor EFT, Emotionally Focussed Therapy. Deze therapie kijkt vooral naar de (negatieve) patronen in een relatie en de daarbij horende communicatie. En leert je op tijd bij te sturen. Heel praktisch. Het heeft ons heel veel gebracht. Wij zijn heel blij met hoe we nu in onze relatie staan en hoe zich die heeft ontwikkeld.

Ik denk dat je man er heel erg van overtuigd is dat hij niet verder wil zoals het nu gaat. Alleen ziet hij daar maar 1 weg toe, en dat is uit elkaar. En ik denk, nee, ik wéét, dat er nog een andere route is, namelijk elkaar beter leren kennen en begrijpen en anders met elkaar leren communiceren. Maar juist omdat je al zo lang samen bent en vastzit in bepaalde patronen is dat heel erg moeilijk. Je vult veel voor elkaar in. Een goede therapeut kan jullie daar echt bij helpen! Mijn man geloofde ook niet dat dat kon, geloofde niet dat ik kon veranderen en al helemaal niet dat hij zelf kon veranderen. En toch is dat allemaal gebeurd. En we hebben er niet alleen binnen onze relatie veel aan, ook in ons dagelijks leven. We hebben allebei ongelooflijk veel geleerd en zijn allebei enorm gegroeid.

En als jullie (!) gaandeweg therapie toch tot de conclusie komen dat jullie niet meer bij elkaar passen kan het verbeteren van de communicatie helpen bij het op een goede manier uit elkaar gaan. Maar ik zou als ik jou was toch nog proberen om hem mee te krijgen naar een goede therapeut.

Lukt dat echt niet, dan zou ik als ik jou was hem heel erg duidelijk maken dat vrienden zijn nu niet kan. Niet tijdens een scheiding, en niet daar kort na. Dat jij dat niet kunt, omdat jij van hem houdt en hem niet als vriend kan zien, dat dat te pijnlijk is. Misschien, als het stof van de scheiding neergedwarreld is (na een jaar of 3) kun je terug naar een (hechte) vriendschap, maar nu zeker niet. Zet dan in op alleen maar zakelijk contact. Als hij dat niet wil, is er maar 1 andere optie en dat is werken aan de relatie. Aan hem de keus.

Sterkte.

pennestreek

ik hoop de hele tijd dat jouw verhaal mijn verhaal wordt. Ook wij gingen Houd me vast lezen en zochten daar een therapeut bij. Ook ik denk dat we wel anders kunnen communiceren. We gaan ook donderdag weer naar die therapeut. Maar hij blijft wel benoemen dat het definitief is, hij heeft een afspraak gemaakt met accountant en hij wil dat we het mensen vertellen... Ik heb al die tijd dacht dat we alleen maar kunnen bereiken wat hij graag wil, innige liefde, als we samen een dergelijke crisis aankunnen. Mensen die na 40 jaar nog steeds innig van elkaar houden, hebben dat volgens mij niet bereikt, omdat alles vanzelf ging, maar juist door zoiets samen aan te gaan, door samen te groeien. Maar het is alsof ik tegen een muur praat. Het zit muurvast in zijn hoofd... Hij heeft het hele proces helemaal alleen gedaan, ook zonder vrienden/familie etc. En nu is het zoals hij weet dat het is.... en ik kom er niet doorheen.
Maar hij wil de relatietherapie wel afmaken om te zorgen dat we het goed blijven doen voor de kinderen. Ik hoop dat hij nieuwe inzichten opdoet...
Bedankt voor je hoopvolle verhaal...

pennestreek

in welke regio had je een therapeut? Mag het volgens de regels van dit forum als je iemand aanbeveelt?