onzekerheid over de toekomst blijft

Ja raar

En het ergste vind ik nog dat ook verhuiswagen hier regelmatig het type reactie krijgt 'waar twee vechten hebben twee schuld'.

Ik denk dat niemand aan een huwelijk begint om te gaan scheiden, zeker niet als er kinderen in het spel zijn.
Ik denk dat er vaak twee personen zijn die uit elkaar groeien of niet meer van elkaar houden of gedrag niet meer accepteren. De mate van schuld wisselt nogal. Vaak is er bij beide schuld, maar lang niet altijd in dezelfde mate. Iemand die bont en blauw geslagen wordt door de partner, fysiek of verbaal, kan heus wel eens onhandig zijn geweest of iets uitgelokt hebben maar daarbij vind ik de hoofdmoot van de schuld bij de mishandelaar liggen. Dat is ook iets anders dan uit elkaar groeien.

Verhuiswagen pikte gedrag van haar ex niet meer, hij heeft haar daarna geprobeerd te raken waar hij haar raken kon. Gevolg: dakloosheid, schulden, kinderen amper zien.
Die rechtszaken waar zij kosten voor moet maken die bij haar tot schulden leiden, dat is slopend. Mijn vriendin heeft een paar keer een rechter getroffen die het spelletje dat haar ex speelde doorzag en dat meenam in zijn/haar overweging, maar ook een paar keer eentje die een vonnis velde waarin duidelijk uitgegaan werd van het feit dat haar ex vast niet zomaar haar dwars zou zitten, het 'waar twee vechten' principe.
Verhuiswagen kan alles kwijtraken wat ze nog heeft en op straat komen te staan zonder haar kinderen nog te kunnen zien. Bovendien komt haar vriend dan ook op straat te staan en zal zijn kinderen ook niet meer kunnen zien. En zijn twee broers, die staan dan ook met hun familie op straat...
Eigenlijk vind ik het van de zotte dat de ex van Verhuiswagen naast Verhuiswagen nog 3 gezinnen in het ongeluk kan storten.

Ik hoop dat Verhuiswagen juridische zandzakken neer kan zetten. Hopelijk heeft ze ze niet nodig, maar als je ze in stelling kunt brengen zijn zandzakken te prefereren boven een vloedgolf aan ongeluk.

En nog even het perspectief: ex van Verhuiswagen heeft geen gebrek aan woonruimte, eten of iets anders en heeft geen schulden.
Verhuiswagen heeft geen zelfstandige woonruimte of bedrijfsruimte, wel schulden en ze kan leven en haar kinderen zien omdat haar vriend dat mogelijk maakt.

Dat is niet allemaal de ex van Verhuiswagen volgens mij

Ik dacht dat de ex van de vriend van Verhuiswagen ook een aardige duit in het zakje doet.

Fransien

Ik ben het type van " waar er twee vechten hebben er twee schuld" En ik geef eerlijk toe dat de eerste twee jaar na de scheiding, ik mijn aandeel in de scheiding echt stuk minder vond dan dat van ex. Maar met de tijd kwam er meer zelfinzicht
Over "Vaak is er bij beide schuld, maar lang niet altijd in dezelfde mate. Iemand die bont en blauw geslagen wordt door de partner, fysiek of verbaal, kan heus wel eens onhandig zijn geweest of iets uitgelokt hebben maar daarbij vind ik de hoofdmoot van de schuld bij de mishandelaar liggen. "
Ik vraag me dan wel af hoe kom je aan zo'n partner. Ontpopte hij (ik zeg maar even hij want op dit forum is de man toch wel vaak de kwade, hoewel het ook een vrouw kan zijn, maar dan alleen in de rol van ex van nieuwe partner, maar dit terzijde) zich uit het niets als kwade genius? Of zijn dit relaties waarin al na paar maanden verkering er kinderen kwamen? Of is het lastig om ook bij een agressieve partner te zien waarom je hem ooit zo leuk vond?

Alkes

O na een paar maanden verkering er al kinderen kwamen......

Wat dacht je van na zes jaar? En vier jaar samenwonen en al twee jaar in een koopwoning ? Beide goede baan?
Of past dat niet in je beeld? T gaat heel sluipend. Als je er niet in zit kun je het je niet voorstellen.
T is een glijdende schaal van dominantie , steeds lomper gedrag , en een schoonmoeder die alles bepaalde in huis en na 1000 x erover willen praten was ik degene die ongelijk had. En dat je er dan achter komt dat je als vrouw maar te doen hebt wat je schoonfamilie zegt. Dat soort werk. Uiteindelijk wilde mijn ex mij liever dood dan dat hij tegen zijn eigen moeder moest zeggen dat ze geen zeggenschap had in ons leven. T was hem nog bijna gelukt ook.....
Ja Alkes, je hebt gelijk. T is mijn eigen schuld. Had ik maar gedaan wat mijn schoonouders wilde dan was er niks aan de hand geweest. He eindelijk weet ik wat ik verkeerd gedaan heb.

Oneens

Er zijn zoveel oorzaken voor een scheiding, daar kun je niets van zeggen. Ik heb ook geen schuld aan mijn scheiding en ik weiger dat een ander me dat denkt te kunnen opleggen eigenlijk.

Auw Alkes!

Alkes, uit je post blijkt dat je geen flauw idee hebt waar je het over hebt en dat is maar goed (voor jou) ook, je gunt het niemand.
Mijn ex is van een zachtaardige, liefhebbende man veranderd in een stalkende dictator die mij tot twee keer toe bijna het hoekje om geholpen heeft. We woonden 5 jaar samen toen we getrouwd zijn, pas na 4 jaar huwelijk kwam het eerste kind. Je hebt samen al wat hobbels overwonnen (ziekte, ontslag), je denkt dat je zo'n man kent en samen de wereld aankunt. Nou, vergeet het maar. Hij kon de stress van kinderen niet aan en pas toen kwamen zijn zwarte kanten naar boven. Het kan iedereen overkomen!

Tja

Blaming the victim is een bekend principe. Op die manier bestrijd je je angsten, want jij bent anders/gedraagt je anders, dus jou (of je naasten) zal zoiets nooit overkomen. Heel menselijk en goed te begrijpen, maar niet erg helpend voor de slachtoffers.

trouwens

uiteindelijk ook niet voor jezelf, want je helpt jezelf er ook niet mee. Angsten komen toch wel weer boven. Ellende van allerlei aard kan iedereen overkomen en je kan het maar beter met open vizier tegemoet treden, ander denk jij, of je laat een ander denken, dat het beschamend is en verstopt moet worden (want eigen schuld). Daar help je niemand mee.

Het kan altijd nog erger!

Mijn grootste bezit zijn mijn kinderen en na de scheiding ging mijn ex uit wrok keihard achter mijn kinderen aan.
Door leugens en een naïeve ik is dit nog gelukt ook! Het is tijdelijk aangezien de rechter ook twijfels had maar ik maar ook de kinderen moeren er maar mooi mee dealen. Ik denk dat het beste in alle situaties is dat je je voorhoud dat het altijd erger kan... ook in mijn situatie!

Geld problemen of dat we iets boven je hoofd hangt wat binnen een gezin veel spanning opleverde is nooit goed.
Iets wat rechters en andere hulpverlenende instanties zich bewust van moeten zijn. De langdradigheid in dit maakt dat het slopend is. Knopen zouden veel sneller moeten en kunnen door gehakt worden.

Ik leef en voel iig mee je mee en begrijp je angst en frustratie volledig!

Nou nou

Ik doe aan blaming the victim? Sorry hoor. Ik kom zelf ook uit een niet ideale relatie (verre van dat). En het heeft mij wel enige tijd gekost om ook mijn eigen aandeel te zien in het mislukken van die relatie. Het eerste jaar zag ik dat heel anders en ieder tegen wie ik mijn verhaal vertelde was het volkomen met mij eens "mijn ex was absoluut de foute partij".
En toch denk ik nog steeds dat het niet zo is. Waarom blijf je jaren in eeen relatie waarin je je laat domineren door je schoonmoeder? Heb je daar zelf geen enkele invloed op gehad?
Ik wil helemaal niet aan victim blaming doen. Ik hoop alleen dat jullie bij een volgende relatie niet weer in zelfde situatie terecht komen.

Alkes

Gevalletje 'ik weet waar jou huis woont' ?
Ben je nu trots op jezelf?

verhuiswagen en Fransien

Verhuiswagen, ik begrijp dat bedoeling is dat er vooral met je meegepraat wordt en dat er geen vragen gesteld mogen worden. Prima. Maar wel handig als je dat voortaan ook in beginposting zet.

Fransien, ik zeg helemaal niet dat beide partners even veel schuld hebben. Ik heb moeite met situaties waarin een partner geheel geen rol speelt in de situatie zoals die is ontstaan. Zoals Anno schrijft: het kan iedereen zo maar overkomen (ic een man die je probeert te wurgen). Daar heb ik moeite mee. Je zou toch godbetere het nooit meer een relatie durven aangaan.

Tja Alkes

In die laatste zin zit het hem. Daarom is blaming the victim zo een krachtig mechanisme. Mij kan zoiets nooit overkomen, want...ik kijk goed uit/zie mijn eigen aandeel/whatever.

Gelukkig bepaalt de wet dat je nooit, never, gewurgd mag worden. Wat je zelf ook doet, denkt of gedaan hebt. Eigen aandeel bekijken prima, maar soms ligt de reden voor iets buiten jou.

Alkes

Echt moeite?
Voorbeeld: mijn man gaf mij geen liefde, ik hield wel van hem.Op mijn vragen kreeg ik huh..Weet niet..Ik ben in therapie gegaan want wie weet wat er mis was met me. Hij niet, niet nodig. Ik heb hem alle opties gegeven en alle wegen uit geboden maar er kwam geen reactie. Ik heb boeken gelezen, gesprekken gevoerd, met hem ging dat niet, ik heb hulp gevraagd aan huisarts, trainingen gedaan, geaccepteerd dat ik altijd initiatief moest nemen, geen intimiteit kreeg. En toen was ik op. Ik heb hem altijd eerljjk verteld: help me, werk met me, wees open, want ik trek dit niet lang meer en er kwam niets. Ik heb gevraagd om een antwoord en hij zei eindelijk dat hij eigenlijk nooit van me gehouden heeft, geen chemie met mij heeft, hij ooit maar voor de in zijn ogen makkelijkste weg gekozen heeft...Doorgaan en wie weet komt het eens een keer.

Nou, Alkes, waar zit mijn aandeel? Hij heeft me 35 jaar voor de gek gehouden en zichzelf ook,heeft het lef gehad kinderen met me te krijgen. Maar zeg het maar, wat is mijn aandeel?

Zo, bijvoorbeeld

Ik ben door mijn ex echt niet aardig behandeld, best wel lange tijd. Dat geweld is niet goed te praten maar mijn aandeel ligt erin dat ik het te lang heb 'geaccepteerd' en mijn verweer bestond uit passief verzet. Als hij bijvoorbeeld drie uur aan het betogen was dat ik X moest doen waar ik geen zin in had, zei ik dat ik het zou doen en deed het vervolgens niet, waardoor hij wel weer drie uur moest schelden omdat ik me niet aan mijn afspraken had gehouden.
Het heeft na de scheiding wel vijf jaar geduurd voordat ik mijn eigen aandeel zag. Vervolgens sloeg ik daarin door en legde de meeste schuld bij mezelf. Inmiddels zie ik het weer evenwichtig Ik vind mijn ex nog steeds de foute, maar ik heb hem ook wel (bewust en onbewust) tot het ergste getergd door bij herhaling niet te doen wat hij verlangde/verwachtte en hem op het laatst ook niet meer te waarderen (toen de liefde wel over was van mijn kant).

Parka

Dat je veel eerder de stekker er uit had moeten trekken misschien? Ik begrijp niet zo goed waarom je al die jaren hebt doorgemodderd Als ik lees wat je allemaal hebt gedaan is het gewoon trekken aan een dood paard geweest.

Molleke

"Als ik lees wat je allemaal hebt gedaan is het gewoon trekken aan een dood paard geweest."

Om in dierentermen te blijven: achteraf kijk je een koe in de kont.

Ja, ik ben ook zo'n sufferdje die meer dan 20 jaar in een heel slecht huwelijk is blijven hangen. Geen fysieke mishandeling, wel psychische. Als ik er op terug kijk denk ik: hoe heb ik het in godsnaam zo ver laten komen. Nu weet ik: onmacht, twijfel aan mijn eigen waarnemingen ("ik zal me wel vergist hebben, het verkeerd begrepen hebben") gecombineerd met draaien van hem ("dat heb ik nooit gedaan/gezegd!").

Ik dacht vroeger dat dat alleen vrouwen met een slecht zelfbeeld en weinig zelfvertrouwen overkomen kan. Door de jaren heen heb ik geleerd dat dat niet altijd het geval is.

dood paard

Het ademt, het is niet dood. Zoiets.

Ik had 2 jonge kinderen en dacht dat er nog wel iets van te maken viel, als ik maar: slanker werd, nog geduldiger, intelligenter, harder aan mezelf werkte, want dat er iets mis met me zou zijn leek me overduidelijk, anders had ik wel liefde en aandacht gekregen. Ik dacht dat het rustiger zou worden als de kinderen groter werden (zorgenkind en vroeg en langdurige moeilijke puber) en dat wij dan weer naar elkaar toe zouden kunnen groeien, dat we samen dingen zouden doen die ook ik een keer leuk zou vinden.

Dat dat kansloos was wist ik niet, want dat zei hij nooit.
Had ik dat geweten, dan was ik niet getrouwd, had ik geen kinderen met hem gekregen. Het is niet fout om zolang te blijven. Wel verdrietig achteraf en lang. Maar als je jong bent, en er inzit en een huwelijk nastreeft zoals je ouders dat hadden en nog hebben, dan vecht je tot je erbij neervalt.

Dat is nogmaals: niet fout en niet de oorzaak van de scheiding.

De oorzaak van de scheiding is zijn aandeel, niet mijn harde werken, of die scheiding nu na 2 jaar of na 20 jaar kwam: hij hield niet van me en heeft dat toen pas toegegeven; die scheiding had er dus gewoon gekomen, dat stond eigenlijk al vast.
Ik heb totaal geen behoefte om daar een aandeel aan toegeschreven te krijgen, in elk geval niet omdat iemand alleen maar geloofd in waar er twee kijven er ook twee schuldig zijn. Ik heb alleen maar gehouden van, kijven deden we nauwelijks.

maar parka

Je hebt wel een aandeel gehad in de keuze voor deze partner. Niemand anders dan jijzelf is daarvoor verantwoordelijk. En ja, misschien deed hij zich eerst mooier voor. Maar misschien heb je toen al signalen gemist en zou je op z'n minst stil kunnen staan bij je eigen beoordelingsvermogen.

Wat zegt het over jou dat je zegt te houden van iemand die je zo behandeld? Waarom ben je op hem gevallen? Dàt zegt iets over jou!

Ik zeg dit nadrukkelijk niet om je 'schuld' in je schoenen te schuiven. Maar volgens mij is de zin van het leven om te leren van situaties. En je leert volgens mij niets als je zegt: alles ligt bij een/die ander...

Aandeel?

Denk je dat ik niet mijn best heb gedaan. Vermoedelijk vond ik ook dat ik er goed aan deed om me slecht te laten behandelen. Of ik besefte niet hoe fout dat eigenlijk was. Je groeit erin, denk ik. Toen we een relatie kregen was ik heel verliefd, en hoewel zijn korte lontje niet lang verborgen bleef vond ik de positieve kanten opwegen tegen de negatieve.
Jij hebt ook je aandeel gehad in het mislukken van de relatie. Als je het geen schuld wilt noemen prima, maar de man is ook niet de relatie in gestapt om jouw of zijn leven te vergallen. Hij heeft ook 30 jaar deel uitgemaakt van de relatie.

Neuh

Ik hoefde geen perfecte man. Het enige waar ik niet voor bleef is het feit dat hij toen pas zei niet en oh..Eigenlijk nooit van me gehouden te hebben. En dat was de dag voordat ik een advocaat belde.Als er geen liefde is stop ik met vechten.

Dat kon ik niet aan hebben zien komen. Niet meer van me houden a la dat
kan. Maar nooit? Hoe moet ik dat weten? Het werd altijd ontkent.

Hij was niet zo. Dat kwam pas na de kinderen. Mensen kunnen dingen heel lang niet laten zien.
Ik merk dat ik mezelf ga verdedigen. In die hoek ga ik niet staan. Iedereen mag denken wat hij wil, vinden wat hij vindt, maar niemand was erbij. Niemand van de mensen die hem kennen zagen of herkenden het, slechts een enkeling, dus ook dat snap ik.

Parka

Het is waarschijnlijk dat ik het idee dat ik 35 jaar voor de gek ben gehouden niet kan accepteren. Alleen al daarom zou ik kijken wat mijn rol is geweest. Om het voor de rest van mijn leven te kunnen vermijden.
En verder alles zo'n beetje wat Phryne Fisher zegt. Heel herkenbaar.

Overigens

Ik heb altijd geweten dat mijn ex moeilijke kanten had. Ik heb dat ook te lang geaccepteerd. Niet zozeer door passief verzet, ik ruziede net zo hard terug, maar wel door het iedere keer weer goed te maken of hem de kans te geven het goed te maken.
En achteraf denk ik wel eens, ik had hier veel eerder mee moeten stoppen. Dat was voor iedereen, maar vooral voor de kinderen veel beter geweest. Dat ik dat niet heb gedaan reken ik mijzelf zeker aan.

partnerkeuze

Ik denk wel dat er vrouwen (en mannen) zijn die niet de subtiele signalen herkennen van een foute partner. Misschien door een te beschermde opvoeding of juist uit een gezin met een disfunctionele dynamiek.
Maar daarmee blijft dat ze een aandeel hebben gehad in de relatie. Mijn moeder was er van overtuigd dat het stranden van haar huwelijk met mijn vader helemaal de schuld van mijn vader was. Die houding belemmerde wel de verwerking van de scheiding, ze is altijd wrok blijven koesteren, erg jammer.

Aandeel...

Ik noem het zelf liever "wisselwerking". Een woord als "aandeel" kan namelijk te hard aankomen ook al is dat niet de bedoeling. "Zie je wel, jij..." of "ja maar jij" kan namelijk één van de dingen zijn die men al te vaak om de oren heeft gekregen. En dan niet goedbedoeld, maar om de ander onder druk te zetten.

Het is niet uit te leggen aan iemand die dit niet heeft meegemaakt. Iemand die na de eerste confrontatie mogelijk zou hebben gezegd: "Zeg, wie denk je wel wie je voor je hebt? Voel jij je wel helemaal lekker om zó tekeer te gaan?" en grenzen hebben getrokken.

Achteraf denk ik ook: mens, je was gék. Maar opeens zit je er middenin. Omdat je voortekenen hebt gebagatelliseerd bijvoorbeeld. Een grote smoel wordt: "Ja, maar ik was ook een beetje geïrriteerd." (terwijl het niet gezond is als je partner tegen je schreeuwt om futiliteiten). Een klap wordt: "Ik zal hem wel overstuur hebben gemaakt, hij schrok er denk ik zelf van."

Partner trekt alle registers open, fysiek of verbaal, ik pas me vervolgens aan hem aan. Oorzaak: onzekerheid, een slecht referentiekader in de jeugd, je door iemand laten overbluffen en zo snel geen weerwoord hebben, makkelijk beïnvloedbaar zijn, angst. En het komt in alle lagen van de bevolking voor.

Ik zie mijn aandeel. Ik stelde geen grenzen en paste me steeds verder aan om confrontaties te voorkomen, tot het moment dat het echt niet meer kon.
Maar ik noem het liever "wisselwerking". Omdat "jouw aandeel" voor de mensen die hierin zitten voelt als een veroordelend, aanvallend "ja, maar jij", alsof niet alleen jouw reactie maar ook zijn gedrag jouw verantwoordelijkheid is.

Dat is niet zo!!! Dat weet ik ook wel maar vergis je niet in de kronkels in het brein van iemand in die situatie, die denkt "het zal wel aan mij liggen". Woorden kunnen vreemde uitwerkingen hebben, al is dat niet zo bedoeld.

En daarbij wordt te makkelijk over het gedrag van de agressieve partner heengestapt en kan het "slachtoffer" (rotwoord) een trap na krijgen: Ja maar jij liet over je heenlopen, ja maar jij werd passief agressief, ja maar jij....

Ja, dat klopt.

Maar ondertussen werd er wel tegen deze mensen geschreeuwd, gescholden, doodgezwegen, geweld gebruikt (fysiek, seksueel, psychisch), etcetera. Het eigen aandeel is belangrijk om naar te kijken, maar vooral bij de "slachtoffers" wordt dat in hun beleving al snel "dus het is mijn schuld.

Nee.

Niemand verdient het om toegeschreeuwd, uitgescholden, doodgezwegen etcetera te worden.

Vandaar mijn voorkeur voor "wisselwerking".

Klopt Sally

Maar blijven hangen in wrok is vooral schadelijk voor jou. Ik heb jaren zitten wachten op erkenning voor wat ik allemaal deed, misschien zelfs een sorry van ex. Maar dat komt (meestal) niet en dan moet je toch verder. Loslaten dus en accepteren dat het verleden was zoals het was, hopelijk met genoeg wijsheid om het niet nogmaals te laten gebeuren.

wat er bij mij gebeurde

Ik zag dat het draadje van Paddington verschoof naar dit draadje wat ik enkele weken geleden opende. Ik zag het als een gemene steek onder water. Maar nu achteraf kan het ook gewoon per ongeluk zijn gebeurt. Het geeft aan hoe beschadigd je raakt nadat je in een problematische echtscheiding alles in duigen ziet vallen. Je wantrouwt alles en iedereen. De discussie of je je eigen aandeel wel ziet en de waarschuwing, 'val niet weer in hetzelfde patroon' wil ik even loslaten. En om op Phrynes laatste opmerking terug te komen ' Ik heb jaren zitten wachten op erkenning voor wat ik allemaal deed, misschien zelfs een sorry van ex' , nou die heb ik gehad. Maar t leed is en blijft. Er verandert niets aan de situatie.
Hoe je een verkeerde keuze kunt maken in een levenspartner is een, maar wat als er velen zijn in je omgeving die het niet kunnen geloven? Want het was zo'n lieve en goede man? Of die vrienden of familie die het wel hebben gezien ('ik heb het altijd al geweten dat hij opvliegend was en dacht oei'), die je dus niet gewaarschuwd hebben of je geholpen hebben? Beide speelde en speelt bij mij. Mensen die mij mijn hele leven al kennen, snappen niet dat dit mij heeft kunnen overkomen. Ik die het kaas niet van mijn brood laat eten. Ik sta mijn mannetje, reis de hele wereld over, carriere, mondig, etc. etc.
Achteraf begrijp ik heel goed waar de frustratie zat hoor. Maar ik ga mezelf niet nog meer kastijden door alsmaar bezig te zijn met mijn eigen aandeel in het mislukken van mijn huwelijk. Ik heb al genoeg geleden. En mijn ex weet dat ook. Hij vind dat ook. Daar heeft hij zich al meerdere malen voor verontschuldigd. Maar wat je tijdens je huwelijk niet had, krijg je er na ook niet. Dus, kan mijn ex nog steeds niet tegen zijn moeder zeggen dat ze een oma-rol heeft en geen moeder-rol. Nu pas, vier jaar nadat we uit elkaar zijn gegaan ziet mijn omgeving dat ik als moeder aan de kant wordt gezet en oma haar glorie heeft met haar knappe kleinkinderen. Mijn weinige momentjes met mijn kinderen en plein publiek worden opgeeist door een oma (ex-schoonmoeder) die vind dat ZIJ de belangrijkste persoon is in het leven van haar klein kinderen. Zij staat te juichen bij het podium, zegt meer lieve aanmoedigingen, komt met de leukste kadootjes.Alles om maar te laten zien hoe geweldig zij wel niet is. En ik voel me gewoon een soort draagmoeder...... De therapeute waar ik al maanden naar toe ga om te leren omgaan met dit verdriet, spreekt van een ernstige persoonlijkheids stoornis bij mijn schoonmoeder. Het meest waardevolle wat ik van haar hoorde was ' jij hoort hier niet in therapie te zijn, dat hoort jouw ex schoonmoeder, zij heeft een probleem en niet jij' . En dat doet veel meer goed voor je innerlijke genezing dan hier iemand die maar roept dat ik vast wel weet dat het ook door mij komt.

Klopt, Phryne

Vreet alleen maar kostbare energie.

oei Verhuiswagen

Ik kan me voorstellen dat jij het lief vond, maar ik vind het zo fout van je therapeut!
Wat heb je daar nu aan? Tsja, bevestiging dat zij fout is en jij goed, fijn dan.
Tsja, de wereld zit vol met foute mensen. Dat IS gewoon zo. Kunst is om zelf op een bevredigende manier te leven, ondanks de foute mensen.
Daar kán therapie een hulp in zijn.
Maar dan wél versterkend graag. Met je bevestigen in je slachtofferrol kom je niet verder.
Je kúnt andere mensen niet veranderen. Niet je schoonmoeder, niet je ex, niet de mensen in je omgeving. Je kunt alleen zorgen dat je zelf sterker komt te staan, en je niet meer zo laten beïnvloeden door anderen. Je hebt maar één leven!