Ouders van jonge kinderen scheiden te snel

Flavia

Maar we praten nu toch over Nederland en de tijd waarin uit liefde getrouwd werd en wordt? Kennelijk kom jij uit een familie waarbij of woon je in het buitenland waardoor zakelijke belangen veilig gesteld moesten worden?

Misschien het besef is dit het nou?

"Maar amper 4 jaar getrouwd, 2 kleine kinderen en dan scheiden vind ik ook wat onbegrijpelijk."

Ik kan me in die gedachte zeker inleven, bij mijn kind zijn er momenteel 4 echtparen in scheiding in de klas.
Eerst ben je lamgeslagen, daarna hoor je dat ze al jaren aan het " vechten zijn" er een ander de hoek om komt en vele malen hotter is"
Het zat er al veel langer, maar soms krijg je een nieuw paar ogen en ga je anders kijken.
Misschien doorzettingsvermogen, karakter en opvoeding? Allerlei factoren waarom je doet wat je doet....

Factoren.

"Misschien doorzettingsvermogen, karakter en opvoeding?"

Dat zal allemaal meespelen en de combinatie van 2x doorzettingsvermogen, karakter en opvoeding. De neuzen moeten ook maar net dezelfde kant op staan.

Dr Sue Johnson

Zoals hij mooi verwoord in het boek:
We hebben allemaal de behoefte aan basisveiligheid in onze nabije relaties.
Gebeurtenissen in de relatie die deze veiligheid bedreigen, doen onze alarmbellen afgaan en we nemen onze toevlucht tot automatische, razendsnelle noodmaatregelen om de veiligheid te herstellen. De vicieuze cirkels maken de boel steeds onveiliger. En dat is vaak de boosdoener.
Dat wat wij dus niet zien, als buitenstaanders....

Kaaskopje

Ik ben bijna een Kaaskop van origine.

Zelfs binnen Europa hanteren de landen verschillende eisen. Solliciteren en een mogelijke baan voor 1 van de partners en het krijgen van een werkvergunning voor de ander is een reden voor een huwelijk.

Ook bij het hebben van een eigen bedrijf of mogelijk in de toekomst is het verstandig het zakelijke aspect heel goed in beeld te houden. Gelukkig is de wet nu iets aangepast maar mensen verliezen nog steeds het zakelijke aspect dat veel verder strekt dan je denkt (het is letterlijk tot de dood je scheidt of je ex met iemand anders een contract aan gast)
In het ongunstige geval mag mijn ex opdraaien voor mijn uitvaart. Ik niet voor die van hem, hij is hertrouwt.

Flavia

Natuurlijk is het erg verstandig om goed na te denken over in welke vorm je het giet met je geliefde, dus als er andere belangen zijn dan alleen de liefde is dat verstandig om in de plannen te betrekken. Maar ik mag hopen dat de liefde op 1 staat en dat 2 de rest is. Of zou jij nog steeds een verstandshuwelijk aangaan als dat verstandig is voor je bedrijf of bezit?

Huwelijk?

"Ik zeg wel tegen mijn dochter dat het huwelijk een zakelijke transactie is met grote gevolgen."

Het huwelijk stelt niks voor. Kinderen maken met iemand, dat is pas een ingrijpende transactie.

Naïef

Wat zijn er veel reacties bijgekomen. Ik was aan het werk vandaag, dus lees het nu pas. Toch een paar reacties op de posts die mij het meeste triggerde:

Miss schreef over naïviteit. Ik vind het nogal wat om alle mensen in de 2/3 e van de huwelijken die niet klappen, naïef te noemen. Alsof wanneer je samen blijft alles altijd maar een sprookje is, dat is natuurlijk absoluut niet zo.

Wij gaan door dezelfde ellende als ieder ander, dat is inherent aan het leven. Een sprookje is het dan ook zeker niet, al zijn wij wel oprecht gelukkig met elkaar, maar dat is iets waar je zelf bij bent, samen in investeert, iedere dag weer.

Dat alle huwelijken verrot zijn, herken ik niet. Bij sommige stellen vraag ik me wel af waarom ze bij elkaar blijven, maar bij heel veel andere stellen begrijp ik dat heel goed en is er na jaren en jaren nog veel liefde voor elkaar. Dat vind ik mooi om te zien.

Ik vind het erg wrokkig overkomen als je dat niet ziet en daar niet in gelooft, alleen omdat je zelf een vervelende ervaring hebt gehad. Dat jij bedrogen bent, betekent niet dat iedere man ineens niet meer te vertrouwen is. Dat jouw huwelijk vreselijk was, betekent niet dat ineens álle huwelijken vreselijk zijn.

Misschien getuigt die zienswijze juist van naïviteit, omdat je jouw eigen ervaringen 1 op 1 denkt te kunnen plakken op die van een ander?

Absoluut niet.

Ik denk niet dat het zin heeft om het uit te leggen.
Het ging er mij om dat je een draadje start omdat je niet begrijpt waarom stellen tegenwoordig zo snel opgeven.
En Ik bedoel met mijn vorige post je inzicht te geven in je weet niet wat er zich achter die gesloten deur af speelt. Misschien Was naïef niet de juiste benaming. Mijn excuses daarvoor.

Maar vroeger zat Ik net als jou ook ooit met stomheid geslagen op de bank. Waarom ze uit elkasr gingen. Nu door de tijd heen krijg je daar veel meer inzicht in.
Het was niet mijn bedoeling je aan te vallen. Meer om je te vertellen dat niets is wat het lijkt bij veel stellen. Sorry voor de benaming, naïef. Geef het beestje maar een andere naam.
In ieder geval wens ik je veel geluk met je man en hoop ik oprecht dat je er zelf niet voor komt te staan. En jullie zo oprecht gelukkig blijven.
Ooit had Ik dat ook, zoals zovele van ons.
En dat was waar ik jou inzicht in wilde geven. Maar ik laat het hierbij. Helaas pak je me op alsof ik wrok heb. Maar nee daar heb ik geen last van. Die fase is allang voorbij en heeft plaats gemaakt voor vergeving, zelfliefde en vele meer inzicht in waarom mensen doen wat ze doen. Xxx

naief

Ja, ik vind je inderdaad wat naïef. En dan bedoel ik niet dat je naïef bent in het vertrouwen dat je hebt in je relatie, maar naïef in hoe het (niet) kan werken tussen mensen. En waarom mensen soms besluiten dat ze beter af zijn zonder elkaar.

Het is ook wat naïef om te denken dat jouw waarnemingen allesomvattend en juist zijn.
Het is ook wat naïef dat je niet ziet dat je jouw observaties inkleurt met jouw vooringenomenheid. Het is ook wat naïef om te denken dat jij net zoveel ellende hebt als ieder ander (schrijf je letterlijk) - en dat je dat ook nog een argument is dat anderen ook best bij elkaar kunnen blijven.

Ook is het wat naïef om steeds te praten over wat jou 'tegenwoordig' opvalt. Natuurlijk viel je dit 'vroeger' niet op. Vroeger was je namelijk een kind, en had je geen idee wat volwassenen bezig hield. Het feit dat je nu pas over dit soort dingen nadenkt, betekent niet dat het vroeger niet bestond.
Het is ook wat naïef om te denken dat het vroeger allemaal beter was. Dat je niet wilt zien dat er vroeger allerlei redenen waren waarom mensen - tegen hun zin - in een relatie bleven. En welke effecten dat soms op kinderen had (want daar was jou deze draad om begonnen).

Etc.

Maar toch

Ik ben gewoon samen nog met partner, vader van mijn kinderen. En ik denk eigenlijk wel dat we samen blijven. Eigenlijk gaat het beter dan ooit, en we hebben samen flink geknokt om moeilijkheden op ons pad en in onze relatie te overwinnen.
Maar hee, dat wil toch echt niet zeggen dat ik me niet in kan leven in andermans situatie.
En hoewel wij nu niet belaald de grootste mazzaars zijn, vind ik ook wel dat ik op bepaalde punten toch heel veel mazzel heb.
Zo hebben we het bijv financieel niet heel slecht, daardoor kunnen we heus incidenteel eens een hapje gaan eten of een weekendje weg. Lijkt me toch een pak lastiger, zeker als je relatie wel wat extra kan gebruiken, als dat nooit kan.
Ook houden we gewoon heel veel van elkaar, ook al hebben we beiden ahum zo onze uitdagingen.
Als 1 van ons beiden zou uitchecken zou ik het toch niet meer weten. En ik heb toch echt alleen vat op mijn eigen stukje. Ik ben echt dankbaar en blij dat partner nog steeds met mij wil zijn, ondanks alles. Dat zie ik ook meer als geluk dan een verdienste van mij.

Verder hebben we zeer lang door omstandigheden nauwelijks tijd samen door kunnen brengen. Dat trekt een enorme wissel. Nog los van de oorzaak van dat alles, dat was al verwijderend genoeg.

Dat je

in een bepaald tijdperk bent geboren, betekent natuurlijk niet dat je geen zicht hebt op andere tijdperken. De mensheid documenteert zich al een tijdje en ik lees veel en graag. Ook gesprekken met de oudere generaties (mijn oma is 102 geworden) hebben mij inzichten gegeven.

Negens heb ik beweerd dat het vroeger allemaal beter was. Verre van. Het leven kon juist erg zwaar zijn, denk aan de tweede wereldoorlog, armoede, ziektes die nog veel vaker voorkwamen, kinderen die jong stierven, dat was allemaal aan de orde van de dag. Maar mensen hadden wel een andere mentaliteit, ze gingen voor elkaar door het vuur, ze dachten vanuit wij ipv vanuit ik. Deels was het noodzaak om bij elkaar te blijven, maar dat is niet het hele verhaal. Die mentaliteit spreekt mij erg aan en dit kan wel degelijk verschil maken als je beide zo in het huwelijk staat.

Voor de rest ben ik van mening dat iéderéén de wereld gekleurd waarneemt, vanuit het eigen referentiekader. Het is vooral belangrijk je daar van bewust te zijn, maar het helemaal uitschakelen kan (helaas) niet.

Wat betreft ellende weet ik wel zeker dat mijn man en ik heel wat op ons bordje hebben gehad. Zeker zoveel als anderen. Ik vind het te persoonlijk dit alles uit de doeken te doen, maar je kunt van mij aannemen dat als ik het lijstje van de afgelopen 13 jaar hier zou neerzetten dat je het met me eens zou zijn.

Mijn vraag ging over stellen met nog heel kleine kinderen en hoe het toch mogelijk is dat daarvan zovelen uit elkaar gaan, terwijl ze vlak daarvoor nog met volle overtuiging samen voor een kind hebben gekozen. De antwoorden die hier gegeven zijn, zijn voor mij niet afdoende om dit verschijnsel volledig te verklaren.

In heel veel gevallen is er geen sprake van allerlei vreselijke toestanden, maar valt het een van de twee bijvoorbeeld gewoon tegen, hoeveel energie het kost om jonge kinderen te verzorgen en op te voeden. Dan is alleen gaan wonen relaxter, want dan is er meer ruimte voor de eigen ontwikkeling en meer vrijheid. Het valt me op dat mensen in dit individualistische tijdperk zo gefocust zijn op hun eigen geluk en carrière, dat er geen sprake meer is van dat wij- gevoel dat een gezin kenmerkt. Een ieder kiest liever voor zichzelf, dan iets op te offeren voor de ander.

Emotionele verbondenheid

Maar lanza, heel vaak is er een tekort aan emotionele verbondenheid. Iets wat ze verloren zijn. Dat zie Ik om mij heen, die 4 echtparen om mij heen die scheiden.
De veiligheid is ingekort, vroeger werd je door het hele dorp gesteund als je ergens tegenaan liep, zoals je zelf al zegt in de oorlog. Nu ben je vooral aangewezen op je partner. Als daar op één of andere manier een emotionele blokkade in ontstaat ben je een sleutel moment kwijt.
En natuurlijk zijn het tropenjaren met kinderen. Maar het is vaak dat één van de twee het niet meer trekt. En dan ben je gauw uitgepraat.

Lanza

`Het valt me op dat mensen in dit individualistische tijdperk zo gefocust zijn op hun eigen geluk en carrière, dat er geen sprake meer is van dat wij- gevoel dat een gezin kenmerkt. Een ieder kiest liever voor zichzelf, dan iets op te offeren voor de ander.`
Ha weer een fijne Lanza generalisatie. Deze wordt inmiddels herkenbaar.
Ik weet niet wat voor werk je doet maar mocht je een carriereswitch overwegen dan weet ik zeker dat ze bij het campagneteam van CDA of CU je met open armen binnenhalen. Enig empatisch vemogen is daar inmiddels ook niet meer een vereiste.

Zeker zoveel ellende als anderen?

Mijn eerste post na 256 posts meelezen.
Hoe weet je dat, dat je net zoveel ellende hebt meegemaakt als anderen?
Waar ging het om die ellende?
Wie waren betrokken bij die ellende.

Toch wel feiten die we moeten kennen om enigszins te kunnen vergelijken.

Ieder ervaart zijn eigen ellende als het ergst wat je kan overkomen maar weet je, het kan altijd erger. Zonder er hier een wedstrijd van te maken wiens ellende het ergst is, is een tip van de sluier wel handig.
Een beetje weten uit welke richting de wind waait.
Bestond de ellende uit ernstige ziekte, overlijden van een dierbare, een huis dat onder water stond, (letterlijk dan wel figuurlijk) of alle genoemde factoren na elkaar of (worst case scenario) tegelijkertijd?

Zelf krabbelen wij op na ernstige ziekte van onze jongste, dat was het ergst wat ons kon overkomen, dachten we. Het is niks, vergeleken met het nieuws dat een bekende van mij kreeg. Kanker, uitbehadeld, over x maanden bent u er niet meer.

Ellende is nogal relatief bedenk ik mij nu

Referentiekader.

Natuurlijk ziet iedereen de wereld vanuit zijn eigen referentiekader. Alleen jij denkt dat jouw referentiekader de zaligmakende norm is. Velen hebben geprobeerd je te laten inzien dat mensen er nu eenmaal verschillende normen op na kunnen houden, maar die veeg je vakkundig van tafel. Want je leest al die zinnige reacties niet met als doel ze te begrijpen, maar enkel om antwoord te geven.

Het is vast mijn tere zieltje maar ik voel me door jouw neerbuigendheid over gescheiden stellen met kleine kinderen gekleineerd.

Zes was mijn dochter toen ik vertrok. Niet omdat ik hartverscheurend ongelukkig was. Ik vertrok omdat ik gelukkiger wilde worden.

Ik kon niet langer in een relatie blijven waar geen sprake was van verbinding. Ik was 24 toen ik mijn ex leerde kennen. En in de jaren dat ik ouder werd en meer leerde over mezelf, realiseerde ik me dat verbinding in de relatie voor mij een kernwaarde is. Elke relatie valt of staat met het afstemmen op het gevoelsleven van de ander. Uiteindelijk leidt het niet over emoties praten tot steeds minder intimiteit. En relaties waarin geen intimiteit is, zijn gedoemd te mislukken. Althans voor mij. En van verbinding was in onze relatie nauwelijks spraken. Ondanks de (relatie)therapie en dappere pogingen. Het was geen onwil van mijn ex, maar onkunde. Wat resulteerde in het samen draaiende houden van de gezinsfabriek en daarna was er niets. Na 12 jaar kon ik dat niet langer opbrengen.

Natuurlijk vertrok ik niet zomaar. Het gezin verlaten voor je eigen geluk is zoiets als schieten in je eigen been. Daar gaat een lang proces van verdriet en worsteling aan vooraf. En ook na de scheiding bleek verdriet een peilloze diepte te zijn.

Voor jou betekent dat ongetwijfeld dat ik individualistisch ben. En dat is wellicht zo. Maar ik zou het met de kennis van nu weer doen. Omdat ik inderdaad gelukkiger ben geworden. En mezelf dat van harte gun.

Scheiden is geen day at the park lieve Lanza. Het is niet iets waar je zomaar voor kiest. Scheiden vergt moed, draagkracht en lef. Vooral dat laatste. Om je te wapenen tegen de moraalridders.

Mijn dochter is inmiddels 13. Haar vader en ik hebben ondanks onze verwijten, boosheid en verdriet altijd haar belang voorop gehad. Om de schadelijke gevolgen van de scheiding zo klein mogelijk te houden. En dat is ons gelukt. Uiteindelijk is dat heel erg goed gelukt.

De meeste mensen deugen. Hun intenties deugen. Jij zou wellicht een andere keus maken. Maar dat betekent niet dat jouw keuzes beter zijn.

Offer

"Het valt me op dat mensen in dit individualistische tijdperk zo gefocust zijn op hun eigen geluk en carrière, dat er geen sprake meer is van dat wij- gevoel dat een gezin kenmerkt. Een ieder kiest liever voor zichzelf, dan iets op te offeren voor de ander."

Ja, vanaf de maan bezien zijn we een stuk individualistischer dan vroeger. En er zijn meer scheidingen. Dat klopt. Bij mij - en ik denk bij velen hier - gaan de hakken in het zand als je stelt dat er geen wij-gevoel meer is in een gezin en we niets willen opofferen voor een ander. Dat iedereen maar voor zichzelf kiest. En dat jij wél de juiste keuzes maakt. Ondanks (of dankzij) jouw ellende.

Natuurlijk zijn er mensen die maar wat doen. Maar het is zo zinloos om hier vingers te wijzen naar fictieve mensen, naar mensen die vást domme dingen doen.

We vinden allemaal dat we het best goed doen en de juiste keuzes maken. Beter vaak ook dan anderen. 80% van de automobilisten vindt zichzelf een betere chauffeur dan de rest. 80% van de ouders vindt zich een betere opvoeder dan de rest.

Het is zo makkelijk om over 'al die anderen' een mening te hebben. Je ziet maar een heel klein stukje. In deze draad komen veel voorbeelden voorbij van scheidingssituaties. Je lijkt die serieuze kwesties aan de kant te schuiven, om jouw eigen gecreëerde waarheid in stand te houden. Ja maar, ja maar, ja maar. Je lijkt ze weg te zetten als uitzonderingen, als extreme voorbeelden. Want wat jij waarneemt, dan is toch héél anders.

In jouw relatie is de balans jouw belang/gezinsbelang blijkbaar nog prima. Dat is super! Je lijkt je echt niet voor te kunnen stellen dat mensen te veel van zichzelf moeten inleveren, dat de kloof te groot wordt, hoe hard je er ook voor werkt. En ja, dat kan ook gebeuren als de kinderen klein zijn. Ik snap niet dat jij dat niet snapt.

Relatieve ellende

Tijdens de ziekte van onze jongste waaide er een boom op 3 auto's.
Onze buren zagen hun geplande dagje uit in het water vallen. Wij konden niet naar kind in het ziekenhuis, de bejaarde buurman kon geen boodschappen doen.
De buurkinderen huilden tranen met tuiten, niet naar de bioscoop en niet uit eten. Hun ellendw was groot. Wij regelden iemand die een van ons kon brengen, de ander regelde de schade en we baalden vooral stevig, waarom vandaag, waarom precies onze auto. De bejaarde buurman krreg een aanbod om samen met iemand uit de straat boodschappen te gaan doen als alles geregeld was.

Ik vond onze ellende het grootst, dw buurkinderen vonden hun narigheid het grootst en de bejaarde buurman had medelijden met iedereen maar vooral met zichzelf.

Wat voor de een ellende is hoeft dat voor een ander niet te zijn.

Soms brengt het je dichterbij elkaar, soms raak je verder van elkaar vervreemd, omdat je de ellende op een andere manier beleegt en er anders mee omgaat.

Lanza, je zal best ellende hebben meegemaakt en hier samen goed uitgekomen zijn maar wat voor jou op dat moment het eind van de wereld leek kan voor een ander peanuts zijn. Of het is bij een ander echt de bom onder het huwelijk.
Ik weet het niet van jou en jij ook niet van een ander dus zeggen dat je er verbaasd over bent dat anderen zo snel scheiden zonder er moeite voor te doen om bij elkaar te blijven is jouw waarheid niet die van anderen.

Ik val over

Ik val over 'het in volle overtuiging samen kiezen voor kinderen'. Persoonlijk heb ik vaak genoeg gezien dat een van beide een sterke kinderwens had en de ander het er nou eenmaal bij vond horen.
Juist dan heb ik relaties met jonge kinderen op de klippen zien lopen.

Lanza: itroepteken versus vraagteken

Ik gun jou oprecht, naast hetgeen waar je terecht van geniet (je huwelijk, je gezin) ook wat twijfel in het leven.
Dat je de uitroeptekens van je levensinstelling af en toe ook eens een vraagteken gunt. Dat verfrist de geest.

Je leest veel zeg je, maar dat leidt zelfs niet tot erkenning van het blote feit dat andere denk/levensinrichtingen ook kunnen. Er is niet één weg.

Met de post van 7.42 van Lanza eens

Het getal kan ik niet lezen.

Alleen al de manier van verwoorden is zoals ik het soms kan doen 😉

Als Lanza aangeeft dat ze veel op hun bordje gehad hebben, ook vergeleken met anderen, dan neem ik dat gewoon aan. Meer willen weten als zou het een soort warenonderzoek zijn, de ernst ervan in twijfel trekken, vind ik nogal kwalijk.

De topic begon over jonge ouders, dat is niet per se hetzelfde als pas gehuwden trouwens en dáár heeft Lanza zich op verkeken vind ik. Ouders met jonge kinderen kúnnen nog maar kort bij elkaar zijn, maar kúnnen ook langer bij elkaar zijn. Dat kán verschil maken. Of ik dan meer begrip kan opbrengen is echt afhankelijk van de reden of oorzaak.

Mensen die 3 jaar bij elkaar zijn en dan al de pijp aan Maarten wat hun huwelijk betreft, geven mij (even heel algemeen gezegd) niet de indruk dat ze hun relatie veel kans gegeven hebben. Waarom zijn ze getrouwd? Wat zagen ze in elkaar? Waarom zijn die gevoelens zo snel "op" bij de eerste moeilijke momenten? Was de basis van elkaar mogen er dan sowieso wel?

Uit ervaring weet ik dat je elkaar pas echt goed leert kennen als je je leven met elkaar gaat delen en dus ook op de onaantrekkelijke momenten. Mijn man en ik hebben die tijd eigenlijk niet genomen. Er kwam na 5 maanden verkering opeens een woning beschikbaar. We hebben er voor ons (samen en apart) doen buitengewoon kort over nagedacht. Het was een buitenkansje. Dat er vervolgens nog wat eigenschappen uit beide kasten kwamen, is dus niet zo wonderlijk. Maar dat was in het algemeen te overzien. Maar toen er kinderen kwamen kwamen onze verschillen pas goed boven water en eerlijk is eerlijk, vanuit die ervaring snap ik volledig dat huwelijken stranden. Maar vanuit die ervaring weet ik óók, dat het juist dán aankomt op "karakter" en de basis. Heb je het in je om met tegenslagen om te gaan en.... waarom vond je elkaar ook alweer de liefste, leukste en meest passende, waardoor je samen verder wilde?

Als de scheurtjes in de relatie door tegenslagen en tegenvallende karaktereigenschappen ervoor zorgen dat de pot met lijm is leeggeraakt en er niet meer gelijmd kan worden, dan kan het wel erg moeilijk worden om nieuwe moed en energie te vinden om weer een nieuwe pot lijm te halen. In mijn beleving zou je langer dan 3-5 jaar met één pot lijm moeten kunnen doen. Of in een later stadium nog gebruik moeten willen maken van die pot lijm. Héél soms vraag ik me af of stellen of één helft ervan die moeite wel hebben of heeft genomen toen het voor het eerst minder leuk werd. Misschien "moeten" verliefde stellen voor ze in één huis gaan wonen eerst maar eens een maand gaan kamperen en meubels van IKEA in elkaar zetten. Samen dus 😉. Dat wij, man en ik, dat niet gedaan hebben en we elkaars gedrag dus pas later volledig leerden kennen, heeft beslist voor de nodige strubbelingen gezorgd. Maar de basis was (nu ik het in zijn algemeenheid samenvat) voldoende om te "overleven". Daar moesten we het van hebben.

Ik kan me voorstellen dat als een van de twee dan iets doet of overkomt wat dat overleven verstoort of onmogelijk maakt, de relatie, alle goede voornemens ten spijt, strandt. Dus mijn relaas gaat niet over problemen als vreemdgaan, psychisch gestoord of verstoord gedrag, criminaliteit, geweld e.d..

Amen Kaaskopje

Karakter. Dat dus.

relaxte alleenstaande ouders...

Lanza: 'Dan is alleen gaan wonen relaxter, want dan is er meer ruimte voor de eigen ontwikkeling en meer vrijheid. Het valt me op dat mensen in dit individualistische tijdperk zo gefocust zijn op hun eigen geluk en carrière, dat er geen sprake meer is van dat wij- gevoel dat een gezin kenmerkt.'

Wat voor een beeld heb jij van gescheiden ouders, Lanza? Dat die in hun kindvrije dagen enkel doen aan zelfontplooiing, yoga of meditatief kleien of zoiets? Heb je wel eens een gesprek gehad met een gescheiden man of vrouw, en echt gehoord hoe het is om er alleen voor te staan? Uit bovenstaand citaat twijfel ik hier echt aan. Het doet echt pijn om een dergelijk kortzichtige mening te lezen, ongelooflijk...

Ik zal je dit zeggen: ik ben een alleenstaande moeder van 3 pubers cq jongvolwassen kinderen. Ik werk 30 uur. Dat is peanuts, veel vrije tijd dus. Niets is echter minder waar. Naast boodschappen doen, koken, wassen, huis en tuin verzorgen is er de mentale steun aan mijn kinderen, het 's nachts ophalen bij feestjes, het meedenken over hun toekomstplannen, het zorgen voor mijn oude ouders, mijn vrijwilligerswerk, mijn partner die op 1,5 uur rijden woont. Mijn belastingaangifte, de opleiding die ik doe (ja, zelfontplooiing!!). Ik herken mij werkelijk niet in het beeld dat je schetst dat een gescheiden vrouw gefocust is op eigen geluk en carrière. Ik ben erg blij en ook trots dat het mij lukt om een goede en warme sfeer in huis te creëren waardoor ook wij een 'wij gevoel' ervaren. Want ja, ook wij zijn gewoon een gezin, alleen dan zonder vader. Kinderen gaan 1 of 2 weekenden naar hun vader die 120 km verder woont.
En ja, er zijn tijden dat ik er door heen zit, dat ik denk 'ik sta ook overal alleen voor'. Tijden waarin ik het gezin mis, als thuishaven. Het is bij tijden echt zwaar. Maar ja, die lastigheden horen bij het leven.
Dus wil je nu nooit meer zeggen dat een gescheiden man of vrouw na de scheiding een relaxter leven kan leiden dat in het teken staat van zelfontplooiing en carrière? Dat is gewoon klinkklare onzin. Ik ben dankbaar dat ik de kracht en het optimisme heb om, ondanks dat ik alleenstaand ouder ben, iets van het leven van ons gezin te maken. Mijn kinderen groeien op als volwaardige en erg leuke mensen!

Eens met

Kaaskopje. Fijn ook dat je mijn verhaal niet direct in twijfel trekt, of zelfs belachelijk maakt zoals anderen dat hier doen.

Ik hoop dat ik duidelijk ben geweest dat ik niet oordeel over het individu, maar dat ik het heb over een maatschappelijke tendens, die ik lastig vind om te zien. Het lijkt me ook heel zwaar als je partner niet zoveel ruggegraat blijkt te hebben op de momenten dat dit nodig is. Ik weet niet wat ik dan zou doen. Ik ben niet iemand die levenslang in een situatie blijft hangen die niet goed/ gezond is. Al ben ik wel een vechter, maar wat nou als de ander dat niet is?

Moet wel zeggen dat ik op deze eigenschap heb geselecteerd. Andere relaties heb ik verbroken op het moment dat mij dingen opvielen die mij niet zinden, daarmee zou ik niet eens verder gaan.

Mijn man heeft zich inmiddels wel bewezen over de jaren en daar ben ik erg dankbaar voor. Ik denk dat het een mengeling is van geluk dat je de juiste voelsprieten hebt (dit zal ook komen door opvoeding), maar toch ook voor een deel maakbaarheid dat je samen besluit ervoor te gaan no matter what. En dat je de juiste persoon kiest, waarmee je dit daadwerkelijk uit kunt voeren ipv dat je teleurgesteld raakt.

Het valt me wel op dat mensen in het begin van hun relatie vaak al signalen krijgen dat het niet goed gaat en dat ze dan toch tegen hun gevoel in, doorgaan, omdat ze niet het lef hebben om eruit te stappen. Dit vind ik erg zonde. Ik heb de begintijd altijd gezien als een soort proefperiode, maar als je daar doorheen bent (alleen mijn man heeft dat bereikt), dan is het voor mij ook 100% toewijding vanaf dat moment.

Die instelling mis ik bij anderen. Ik hoor heel vaak mensen zeggen dat ze het leuk hebben met elkaar zolang het leuk is. Dat zou voor mij te makkelijk zijn, zeker als er kinderen zijn. Maar als je die instelling wel hebt, snap ik goed dat het heel snel mis gaat. 'Leuk' is het namelijk niet altijd, maar dat geldt ook voor singles en voor iedereen.

Gerber

Het zal niet voor jou gelden dat het relaxt is, maar wel voor jou exman, die heeft de kinderen immers maar 4 van de 30 dagen, dus dat is nogal wat anders dan dat je 24/7 in een huis woont alles gezin en de volledige zorg op je neemt.

Ik ken een aantal van dit soort mannen die weg zijn gegaan bij hun gezin. En ja, die leven een relaxt vrijgezel leventje in hun studio. Alsof ze geen kinderen hebben. Alleen 2x per maand maken ze gezellige uitstapjes met hun kinderen en spelen ze de toffe papa en dat is het dan.

Voor jou is het uiteraard een heel ander verhaal, dat snap ik. Het lijkt me ontzettend zwaar om alles alleen te doen. Respect voor jou!

Blijven zoeken Lanza

Ik denk, hopelijk, dat ik het wel begrijp. Je blijft zoeken naar elementen die zorgen dat jou keuze een waardevaste is.

Dat is om je eigen onzekerheid te bestrijden. Jou overkomt het niet want jij hebt je man getest. Of, jij gaat niet alleen maar voor de 'leuk'.

En natuurlijk zit er wat in dat je niet over een nacht ijs gaat.

Het is bij jou wat doorzichtig dat je op zoek gaat naar 'zekerheden' zodat je je angst kunt bezweren dat het jou niet overkomt.

Daar reageren mensen op in dit draadje

Realiteit

Hoe het ook komt is het voor de meeste mensen echt wel een teleurstelling als het huwelijk, hoe dan ook en door wie dan ook, ontbonden wordt.

Het is een realiteit van deze tijd. En je kunt nog zo je best doen, en dat wordt natuurlijk van beiden verwacht, dan kan het nog de beste overkomen.

Misschien helpt het wel om die roze bril vooral op te houden, de tunnelvisie dat het jou niet overkomt. Dat vertrouwen kan natuurlijk best heel positief werken op je huwelijk.

En bij veel huwelijken blijft het ook goed gaan. Gelukkig.

De gescheiden mens heeft een relaxt leven als vrijgezel?

Zo ziet het er aan de buitenkant misschien uit Lanza. Relaxt. Wat je klaarblijkelijk niet ziet, maar waarvan je prima kunt aannemen dat het er wel degelijk is, is de enorm pijn. Van het gemis als je kinderen niet bij jou zijn. Het knagende schuldgevoel. De enorme angst je kinderen kwijt te raken.

Relaxt leven? Yeah. Right. Er gaat een wereld schuil achter wat jij met je beperkte blik kunt waarnemen. Verdiep je daar eens in.

ook respect voor de vader, Lanza

'Het zal niet voor jou gelden dat het relaxt is, maar wel voor jou exman, die heeft de kinderen immers maar 4 van de 30 dagen, dus dat is nogal wat anders dan dat je 24/7 in een huis woont alles gezin en de volledige zorg op je neemt.'

Dank je wel voor je reactie, Lanza. Maar ook op bovenstaande opmerking van jou wil ik graag reageren. Want ja, objectief gezien heb je gelijk: lekker relaxt, maar 4 dagen per maand zorg voor de kinderen... Wat buitenstaanders echter niet zien of weten is dat exman een buitengewoon betrokken en zorgzame vader is... Die wegens persoonlijke omstandigheden geen andere keus zag, dan verder weg te gaan wonen. Maar ik weet dat de consequentie van zijn keuze voor hem heel zwaar is en was. En dat hij er alles aan doet om bij de belangrijke gebeurtenissen van het leven van de kinderen aanwezig te zijn. Op zijn manier is hij echt een fijne en goede vader voor de kinderen. Soms, maar dat moet eigenlijk zijn 'meestal', liggen de zaken gewoon niet zwart-wit. Je kunt als buitenstaander gewoon niet weten wat er speelt in andere gezinnen. Daarom is een zekere bescheidenheid zeker op zijn plaats waar het gaat om morele oordelen over anderen. Je ziet gewoon alleen maar de buitenkant. En tel je zegeningen, zonder anderen te oordelen. Want echt, je hebt meestal geen idee wat er diep van binnen bij mensen speelt.