Ouders van jonge kinderen scheiden te snel

Lanza

Iedere zogenaamd begripvolle zin van jouw kant vervolg je direct met "maar ik deed dat anders/beter/sneller/etc.
Stel je leest deze hele draad nog eens. En je neemt als uitgangspunt dat het een gegeven is dat niemand aan jou kan tippen. Of bijna niemand. Je prijst jezelf nog eens gelukkig, klopt jezelf nog een tien keer op de borst en dan lees je de berichten hier nog eens. Met iets meer empathisch vermogen, met de voor jou waarschijnlijk niet goed te begrijpen realiteit dat velen van ons nu eenmaal wat meer rommelend, vallend en minder planmatig strikt door het leven gaan.
En kijk dan eens of je er iets van begrijpt. Of je een bericht van swaen kan lezen zonder gelijk te roepen "de hele maatschappij is zo individualistisch geworden en ieder kiest maar voor makkelijk zich zelf" of een van de andere berichten zonder dat je weer in herhaling schiet over die lekker buurman of buurvrouw.
Probeer het eens. Het maakt wellicht dat anderen wat meer open staan om naar jou te luisteren.

Voor die

mannen geldt wel degelijk dat ze het prettig vinden hun kinderen niet iedere dag te zien. Ze hebben daar zelf voor gekozen. Waarom denk je dat zoveel vaders akkoord gaan met om het weekend hun kinderen een paar dagen zien?

Zelf leggen ze het uit dat ze nu het beste hebben van beide werelden. Ze hebben de lusten van kinderen, want kunnen een paar dagen per maand de leuke papa uithangen die leuke dingen met ze gaat doen, de krenten uit de pap en vervolgens storten ze zich weer vol op hun werk en Tinder en drinken ze iedere avond wat biertjes als ze daar zin in hebben, of gaan een hele dag sporten, of waar ze maar zin in hebben. Zonder compromis, of hierover te hoeven overleggen.

Dit is het leventje waar heel veel gescheiden vaders voor tekenen.

Mijn hemel

Inmiddels verdenk ik je van onvermogen. Je mist niet alleen de wil om de andere kant te zien. Je kunt het simpelweg niet.

Lanza

"Moet wel zeggen dat ik op deze eigenschap heb geselecteerd. Andere relaties heb ik verbroken op het moment dat mij dingen opvielen die mij niet zinden, daarmee zou ik niet eens verder gaan."

Alweer een staaltje borstklopperij. Snap je nou echt niet hoe je overkomt?

Uuh

"Dit is het leventje waar heel veel gescheiden vaders voor tekenen."

Generalisatie. Tenenkrommend.

Mijn exvrouw tindert, inner circled, het aantal mannelijke nieuwe vrienden op haar social accounts stijgt wekelijks, ze feest wat af. Ze drinkt wijn als ze dat wil, hangt de leuke mama uit naar iedereen die het zien wil.

En ik kijk het soms met verbazing aan wie ze werkelijk was tijdens ons huwelijk en lange relatie. De vrouw van toen, of het beeld dat ze nu uit naar de buitenwereld?

"Waarom denk je dat zoveel vaders akkoord gaan met om het weekend hun kinderen een paar dagen zien?"

Sommigen zijn klootzakken, sommigen kunnen niet anders, sommigen worden bijna gedwongen en dommigen gaan akkoord in een fase van emotie omdat het veelal juist de vrouw is die de scheiding initieert. 70% van de huwelijken sneuvelt op initiatief van, jawel, de vrouw!

https://www.fpvi.nl/scheiden/scheidingsstatistieken/
Leuk dus dat mannen in een hoekje worden gezet in het nahuwelijk, maar op de vraag waarom jonge stellen tegenwoordig sneller scheiden moet vooral naar de eigen sekse gekeken worden.

35% van de huwelijken sneuvelt overigens door een nieuwe liefde/vreemdgaan.

Ik heb 50/50 co-ouderschap. Juist de kinderen de helft van de tijd niet zien, maar ook op de dagen dat ik ze wel heb er alleen voor staan is mijn grootste nachtmerrie. Vroeger pakte ik een bal, ging ik met de oudste voetballen na werk, mama die net de andere 2 in de tuin een boekje las. Simpele dingen als het sámen zorg dragen voor het gezin.

Niemand heeft het makkelijker of leuker na een scheiding.

Misschien mijn ex, ze kan nu elk kindloos weekend de bloemetjes buiten zetten in haar 2e jeugd. Zij ervaart het toch meer als herworven vrijheid dan ik.

De cijfers zullen vast in het 'nadeel' van mannen spreken, traditioneel bepaald. Maar genoeg mannen waaronder ik die dit niet wilden en nu roeien met de gebroken riemen die er zijn.

Elk verhaal is anders, ook als de man minder zorg draagt is het niet zo zwart wit dat dat is wat hij voor ogen had toen hij trouwde en ging scheiden.

journaliste?

Lanza,
Kan het zijn dat je informatie aan het verzamelen bent voor een artikel over dit onderwerp? Ik vind je blinde vlekken zo in tegenspraak met hoe je schrijft (ik vind dat je helder formuleert, maar je gaat consequent nérgens in op anderen). En je komt telkens weer terug op je beginverbazing.
Ik kan dit wel netjes bij forumbeheer melden en niets zeggen, maar ik vraag het aan jou als poster - na 277 postings is er al veel geschreven waardoor het mogelijk is een uitgebreid stuk te schrijven.
Groet,
Angela

Boekentip voor Lanza.

Lanza, als je van lezen houdt dan is het nieuwe boek van Rutger Bregman een aanrader: “de meeste mensen deugen”. Wellicht lukt het hem wel je te doen inzien dat de mens sociaal en sympathiek is en verre van egoïstisch.

476 pagina`s. Wetenschappelijk onderbouwd. En zeer toegankelijk beschreven. Doe er je voordeel mee.

Even bij de les blijven

De stelling is dat ouders van jonge kinderen te snel scheiden. Dus dat mensen het ene moment zo verzot op elkaar zijn en zoveel vertrouwen in elkaar hebben dat ze samen aan iets ingrijpends als kinderen beginnen en dat ze zich dan al binnen een paar luttele jaren bedenken en gaan scheiden. Dat raadselachtige verschijnsel. Dat je op den duur uit elkaar drijft, OK, dat kan, maar in een paar jaar?

Of waren ze eigenlijk niet zo verzot op elkaar, of vertrouwden/kenden ze elkaar eigenlijk helemaal niet zo goed en hoopten ze er maar het beste op? Dat is toch behoorlijk naief?

Het blijft wat mij betreft ongelofelijk dat mensen hun leven zo inrichten. (en nee, ik ben geen journalist)

Paar jaar....

In een jaar kan veel veranderen Ad. Het zal voor een deel vast ook keuze zijn. Ik riep vroeger ook dat scheiden niets toevoegt en alleen maar ellende brengt. Maar als terug kijk op de laatste vijf jaren moet ik echt bekennen dat dat veel te makkelijk gedacht was. We zijn er nog samen, maar het had zomaar anders kunnen zijn.
Ik geloof nu meteen dat samenhard werken aan je relatie niet genoeg is. Het kan je echt mentaal helemaal uitputten dat relatie-gedoe, tot het moment dat je er bijna aan onderdoor gaat.

Ik kan deze stelling dus niet onderschrijven.

Ad Hombre

Ja, het zou goed kunnen dat mensen elkaar helemaal niet zo goed kennen voor ze aan een gezin beginnen. Mijn man en ik waren ook nog helemaal niet zo lang samen maar ik was al wat ouder en we wilden toch graag kinderen dus we zijn daar al vlug aan begonnen. Dat was/is een risico maar we wilden toch graag kinderen als het ons gegeven was. Ik ken meer mensen die in de eerste paar jaar van hun relatie al een kind kregen. Soms blijft dat goed gaan, soms ook niet.
Natuurlijk zou het ideaal zijn als je eerst een aantal jaar samen bent, samen hebt gereisd, liefst samen wat tegenslag en voorspoed hebt beleefd, wat langer samenwoont, eerst een paar huisdieren neemt om te kijken hoe de zorg verdeling gaat (een puppy opvoeden is ook intensief) en weet ik wat nog meer.
In de praktijk kan je het allemaal niet altijd zo inplannen of misschien kan het wel maar doe je het niet. Veel mensen rommelen natuurlijk maar wat aan en nemen inderdaad ondoordachte beslissingen. Dat heb ik ook vaak genoeg gedaan.

Ik kan me voorstellen hoe dat gaat, je bent verliefd, alles loopt leuk, je gaat samenwonen, het is nog steeds leuk, natuurlijk heeft de ander wel een paar mindere eigenschappen maar door de liefde neem je dat niet zwaar op... En dan krijg je een kind en dan zijn die mindere eigenschappen een stuk minder fijn want je bent opeens afhankelijk van de ander. Dat gecombineerd met slaaptekort, verschillen over hoe je in het leven en de opvoeding staat en dat levert spanningen op. En als de basis dan minder stabiel blijkt te zijn dan kan ik me voorstellen dat je uit elkaar groeit en inderdaad besluit om los van elkaar verder te gaan.

Attributietheorie

Ik gooi de attributietheorie er nog maar eens in, sociale psychologie: eigen succes wordt toegeschreven aan eigen ‘karakter’, eigen falen aan pech. Andermans falen wordt toegeschreven aan ‘karakter’, andermans succes aan toeval. Die pet past ons allemaal. Ik denk haast Lanza dat jij behoort tot die zeldzame exemplaren op deze aardbol bij wie dat niet berust op wensdenken maar bij wie dat ook echt klopt,

Groet,
Jo Hanna

Nuance

34% van de huwelijken strandt uiteindelijk. 18% van de huwelijken tussen man en vrouw strandt in de eerste tien jaar. 1 op de 6 kinderen maakt een scheiding mee. Niet elk huwelijk brengt immer kinderen voort.

Dat zijn de nuances. De vraag is dus hoe vaak het voor komt die scheidingen met hele kleine kinderen. Ik ken ze niet. Maar dat zegt niks. Net zoals het niks zegt als iemand er toevallig wel een aantal kent.

Je kunt er van alles van vinden. Maar ik denk dat dit soort scheidingen incidenteel voor komen. Geen gemeengoed. Daar kun je je natuurlijk prima over verbazen. Maar niet over oordelen en veroordelen. Dat gaat te ver.

Oh Jo Hanna!

Wat een prachtige beschrijving van zowel de instelling van Lanza als Ad in dit draadje!
Discussiëren met mensen die behept zijn met het 'attributievirus' lijkt daardoor te zien als een vrij onzinnige bezigheid. Nu weet ik waarom ik geen zin meer had in de discussie. Dank je wel

Een derde

Eerder in de discussie werd gezegd dat een derde van de scheidende koppels jonge kinderen heeft. Onduidelijk is hoeveel van die koppels gescheiden is omdat ze zo schrokken van de impact van het ouderschap. Misschien zijn er ook wel veel die dachten dat de slechte relatie beter zou worden van een baby. Gemiddeld duren huwelijken steeds langer voor er gescheiden wordt. In mijn omgeving ligt de piek bij ouders met jonge pubers, en ook oudere stellen die net al hun kinderen de deur uit hebben.

Ad Hombre

De stelling die Lanza hier poneert klopt niet helemaal (zie correcties daarop).
En ja, een kinderwens bij een van beiden of wellicht allebei zal misschien wel betekenen dat mensen hun relatie meer optimistisch in zien dan die werkelijk is. En dan kan het zwaar worden als kinderen er zijn.
Ik vind dat best een plausibele verklaring maar dat zegt waarschijnlijk ook nodige over mij.

Mooie omschrijving

Arda, dat is inderdaad hoe het vaak gaat. Zomaar iets doen vanuit een gevoel van verliefdheid, overhaast beslissingen nemen, hals over kop ervoor gaan. Allemaal prima als dat je manier van leven is en menselijk bovendien.

Alleen vind ik het wel uiterst pijnlijk als er kinderen bij betrokken zijn. Dat mag ik vinden, toch? Of is dat iets wat allemaal maar ok moet zijn, omdat het 'nu eenmaal zo gaat'. Kun je volwassen mensen niet aanspreken op hun verantwoordelijkheden? Zodat ze misschien uiteindelijk iets leren?

Johanna

Het is je toch niet ontgaan dat juist de sociale psychologie de afgelopen periode is ontmaskerd als een grote verzameling links georiënteerde wishful thinking? Compleet met systematische onderzoeksfraude.

https://www.chronicle.com/article/As-Dutch-Research-Scandal/129746

Met als hoogtepunt die tuthola die wel even zou aantonen dat vleeseters agressiever zijn dan vegetariers...

Niet vreemd dat je daar je toevlucht moet zoeken.

Tjongejonge Ad

Dat is een manier van framen waar je anderen mee in diskrediet brengt maar niet per se de wetenschap vooruit helpt.
Wetenschap is voor een deel feiten maar voor een deel ook paradigma en voortschrijdend inzicht.
Je wil dat niet verabsoluteren maar ook niet schrappen.

NIets mis met de attributietheorie. Ja, misschien dat er wel een wetenschappelijk debat is over de opbrengsten daarvan.

En fraude in de wetenschap is ook een dingetje maar je hoeft het natuurlijk niet te overdrijven.

Nee

Nee, dat mag je niet. Volwassenen ongevraagd aanspreken op hun verantwoordelijkheid. Omdat jij vindt dat ze onvoldoende verantwoordelijkheid nemen en het hoog tijd is dat ze eens wat leren.

Je mag een vraag stellen. Dat mag je. Het mag geen suggestieve vraag zijn. Of eentje met een
verkapt oordeel. Maar gewoon een oprechte en open vraag.

Lanza het heeft zo zijn redenen!

Nog 1 laatste keer!

Natuurlijk is het gigantisch PIJNLIJK voor alle partijen.
Zo kan Ik nog wel even doorgaan met wat gigantisch pijnlijk is.

Ik vraag me oprecht af, jij vergeeft je man bij alles?
Want zo kom je wel over nu. Terwijl je bij het draadje doorgaan naar ontrouw verbouwereerd bent dat wij doorgaan met een vreemdganger.
Denk je dat de mama' s op het schoolplein dat weten.

Want daar zit de kern zoals zovele van ons je dat al tig posts verder proberen uit te leggen. Het is niet 1 ding. De verbinding heeft een ontzettende deuk op gelopen, er is vaak iets onherstelbaars kapot gegaan binnen de dynamiek bij het echtpaar.
Misschien kun je eens wat boeken gaan lezen over de dynamiek binnen relaties,dan krijg je daar meer inzicht in en blijf je niet hangen in Goh de buren gaan ook al scheiden? Germ die kindjes.

Ad Hombre

“Het is je toch niet ontgaan dat juist de sociale psychologie de afgelopen periode is ontmaskerd als een grote verzameling links georiënteerde wishful thinking? Compleet met systematische onderzoeksfraude.”
Zal je misschien verbazen maar ik had je hoger ingeschat dan dit. Gewoon even een heel vakgebied afserveren. Dit klinkt een beetje als de gemiddelde NL vlaggetje twitteraar die meent dat er een groot links complot gaande is.

Miss

Ik heb geen enkele reden mijn man te vergeven, hij doet namelijk niets verkeerd. Daarom ben ik met hem samen en heb ik 13 jaar geleden voor hem gekozen.

Alkes

"Gewoon even een heel vakgebied afserveren."

Toon me 1 niet-linkse sociaal psycholoog....

Eén groot LINKS complot ...

Wat denken jullie? Zouden voormalig minister van Justitie, Ivo Opstelten, en zijn topambtenaren daar ook toe behoren?

Zie: https://www.nu.nl/politiek/5989686/topambtenaren-justitie-drongen-aan-op-harde-aanpak-wilders.html

Je kunt je zomaar voorstellen dat mensen dat gaan denken...

Oh ja...

Het komt natuurlijk door links...

Tsja ...

En of het nu waar is of niet, dat doet er zeker niet toe? Als ze het maar denken ...

Zeg Ad, linkse rakker

Kennelijk herinner jij je niet meer dat jij eerst kwam met cognitieve dissonantie? Of je bent gewoon wanhopig.

Groet,
Jo Hanna

Duidelijk

Het komt dus allemaal aan op een verstandige partnerkeuze en een glazen bol. Niets veranderlijker dan de mens, maar je kunt het risico tot een minimum beperken door voor de meest stabiele kandidaat te gaan (plus glazen bol).
Ik heb verstandige mensen onverwachte dingen zien doen, maar kennelijk is mijn mensenkennis dan niet betrouwbaar genoeg om de echt verstandige stabiele personen te identificeren.