Partner heeft affaire en wil samen in een huis blijven wonen
Mijn man heeft sinds maart een affaire met een collega. Het was niet de bedoeling dat ik erachter kwam, maar dat kwam ik wel en dat was ook vrij snel nadat hij een heel weekend met haar seks heeft gehad in ons huis (ik was dat weekend bij mijn ouders met de kinderen). Na een time-out van een aantal maanden te hebben gehad (waarin we beide om beurten thuis waren voor de kinderen of op een vakantiepark), heeft hij nu aangegeven niet meer met mij verder te willen. Ik wilde dat nog wel en heb meermaals gevraagd zijn affaire te beëindigen en in relatietherapie te gaan. We zijn 18 jaar samen en hebben 2 kinderen die nog op de basisschool zitten. We hadden al langer strubbelingen maar dit had ik nooit verwacht en ik wilde ook vanwege het feit dat ik nog veel van hem hou en ons gezin niet kwijt wil, in relatietherapie gaan. Hij heeft nu de keuze gemaakt en ik zal me daarbij neer moeten leggen. Hij gaat verder met zijn collega, die 10 jaar jonger is en zelf nog geen kinderen heeft. Los van het feit dat ik me enorm verraden en vernederd voel, krijg ik ook de gedachte van die twee samen rollebollend op mijn bank niet uit mijn hoofd. Ik ben bang dat zij straks zwanger van hem is en ze 'mijn plek' inneemt.
Mijn man woont (nog) niet samen met zijn collega en wil we dat we voorlopig weer samen in ons huis gaan wonen met de kinderen. Hij geeft aan dat dat het beste is voor de kinderen, dat we als ouders samen zijn maar niet meer als partners. Ik heb aangegeven dat niet te willen/kunnen, ik ben erg emotioneel onder de situatie en kan niet met hem onder 1 dak wonen terwijl hij doorgaat met zijn affaire. Hij kan/wil daar geen begrip voor opbrengen en vind dat ik me over mijn emoties heen moet zetten. Ik wil geen strijd of vechtscheiding maar weet niet goed hoe ik hiermee verder moet. Ik kan in mijn eentje niet het huis bekostigen en een (betaalbare) huurwoning lijkt niet te vinden te zijn. Mijn voorstel om dan nog maar een poosje op vakantieparken te verblijven om beurten, schiet hij af maar hij komt niet met een alternatief behalve samen in 1 huis wonen. Ik heb te kampen met een flinke depressie en angstklachten, waarvoor ik in behandeling ben, ik sta dus niet in mijn kracht. Ik zoek adviezen hoe hiermee om te gaan en misschien ook wel een hart onder de riem. Ik ben bang voor de toekomst en hoe ik het allemaal moet gaan doen.
Zo langzamerhand lijkt het woord 'vechtscheiding' te worden geplakt op iedere scheiding waarin de exen het flink met elkaar oneens zijn. Met als gevolg dat mensen onder druk lijken te staan om maar van alles te slikken 'want ik wil geen vechtscheiding".
Een vechtscheiding zoals de term bedoeld is, is niet een scheiding waarin exen een of meer conflicten hebben. Het oneens zijn, conflicten, dat is normaal bij een scheiding. Vervelend maar waar, en ik denk dat je moet proberen te accepteren dat onenigheid erbij hoort.
Een echte vechtscheiding is een complete oorlog tussen de exen waarbij de strijd op geen enkele manier lijkt te sussen en waarbij het er vooral om gaat de ander kapot te maken, zonder dat er nog oog is voor het eigen belang, of dat van de kinderen. Overigens zeggen partijen wel altijd dat wat ze doen in het belang van de kinderen is. Bij vechtscheidingen zie je ook vaak dat de oorlog minstens zo lang duurt als het huwelijk duurde.
Voor een echte vechtscheiding zijn er twee nodig. Als een kant zich redelijk opstelt en de ander allewn maar op vernietiging van de ex uit is, dan spreek je iha niet over een vechtscheiding.
Dus als manlief weer dreigt met een vechtscheiding, deel hem dan kalmpjes mee dat het je zou spijten als hij daar voor kiest, maar dat voor een vechtscheiding twee partijen nodig zijn en dat jij niet van plan bent mee te doen.
Dat 'als je mij mijn zin niet geeft wordt het een vechtscheiding' is net zoiets als een man die zijn vrouw de schuld geeft van het feit dat hij haar mishandelt, want dan had ze hem maar niet zo boos moeten maken.
Oh hell, herkenbaar geval! Wij hadden al jaren problemen (door achteraf stoornis bij mijn ex) en ik maar proberen, hulpverleners tot en met, wijkagent erbij. Toen ik uiteindelijk durfde voor te stellen om in ieder geval tijdelijk apart te gaan wonen ging hij "praten" bij iemand van de club en bleef uit gemak meteen maar de hele nacht weg.
Hij had ook bedacht dat we nog best samen in een huis konden wonen en ging en kwam wanneer het hem uitkwam en werd kwaad als hij niet mee kon eten.
Hij had ook bedacht dat we wel samen konden blijven wonen, dan hield hij zijn vriendin erbij en dan kon ik wel voor de kinderen zorgen. Ander voorstel was dat ik als hij werkte voor de kinderen zorgde en als hij thuiskwam weer uit huis vertrok. Maar dat noem je een au pair en daar heb ik toch vriendelijk voor gepast.
Mediation geprobeerd, maar dat zijn vriendin alle correspondentie deed en hij uitsluitend het maximale voor zichzelf eruit wilde slepen hielp ook niet mee. Uiteindelijk ook voorlopige voorzieningen aangevraagd waarop hij ook woest werd, maar ik kon in die tijd ook weinig doen waar hij niet woest van werd, behalve precies doen en geven wat hij wilde. Is een hele akelige vechtscheiding geweest met gelukkig voor mij en de kinderen wel een goede afloop, wij konden in ons huis blijven wonen.
Dus, ja ik snap helemaal waar je mee te maken hebt, vreselijke situatie, het is echt verschrikkelijk, maar je moet er wel doorheen, als alles achter de rug is en er afspraken zijn gemaakt, dan wordt alles wel beter.
