Partner wil uit elkaar maar ik niet

Jeroen

Tja als ze er klaar mee is, kun je eigenlijk weinig anders doen dan aangeven dat jij het nog wel wilt.
Wat ik vaak zie gebeuren is het volgende: de ene partij meestal de vrouw kaart dingen aan die ze anders zou willen zien, de man, die nog geen stok achter de deur voelt, denkt dat het zo´n vaart niet loopt. Dat loopt het in eerste instantie ook niet want de vrouw heeft er alle vertrouwen in en ze heeft ook geduld. Maar als hetzelfde thema zich herhaalt gaat haar hart steeds een stukje meer dicht, tot het elastiekje knapt.
Dan schrikt de andere partij, meestal de man, omdat hij dan wel de consequenties voelt en wil er alles aan doen. Soms kan dat dan echt niet meer omdat het elastiekje echt geknapt is. Ik vind dat altijd een heel tragische communicatie misverstand met nare gevolgen.

Ik kan niet zien of haar elastiek totaal geknapt is. Je kan alleen zeggen dat je alles zal doen wat in je vermogen ligt als zij dat nog wil. En het dan ook echt doen. Beloftes zonder doorgezette consequenties zijn slechts manipulaties. sterkte man.

Verkeerd moment

Uit alles wat je beschrijft lijkt het nu echt het verkeerde moment om drastische conclusies te trekken. Maar je kunt je ook afvragen, wanneer is het dan wel een goed moment? Jullie hebben al heel veel meegemaakt, nu de lange periode zonder goede nachtrust doet beiden geen goed; het thuiswerken levert bijna overal toegenomen ergernissen op.
Wellicht kun je als proef een voorschot nemen op de toekomsite situatie, dat betekent dat jullie ergens tijdelijke woonruimte huren, dat je afspreekt welke dagen de een dan wel de ander daar naartoe kan gaan en dat je de andere dagen volledig voor de zorg van je kinderen en je werk staat; al dan niet met iemand die voor de kinderen komt zorgen.
Even afstand, een paar dagen kans om bij te slapen, even alvast proeven aan hoe het is om er alleen voor te staan, en dan hopelijk over een tijdje een goed gesprek met elkaar.

Tsjor

Haar probleem

Je vrouw wil scheiden. Laat dat, voor nu, haar probleem zijn. Laat haar dingen uitzoeken, een woning regelen, een mediator of advocaat vinden. Op het moment dat iemand daadwerkelijk aan de slag gaat, daalt vaak pas de realisering van de consequenties in. Wie weet bedenkt ze zich als ze ziet wat het allemaal inhoudt en wat er allemaal moet gebeuren.
Jij hebt een vrij heldere blik op waar de problemen zitten, in ieder geval vanuit jouw kant bekeken. Werk aan die problemen. Stop met praten over de problemen, dat heb je waarschijnlijk al meer dan genoeg gedaan en je vrouw luistert nu toch niet. Maak zeker geen ruzie want elk onvriendelijk woord zorgt voor meer verwijdering. Verander je houding tegenover je vrouw, je kinderen, je werk. Ja, deze tijd is lastig. Ja, jouw persoonlijke omstandigheden zijn zwaar. Ja, je zult het waarschijnlijk uit je topjes van je tenen moeten trekken maar het is de moeite waard.
Stop met dingen van je vrouw te verwachten. Pak het zelf op. Je kunt haar niet veranderen, je kunt je situatie niet veranderen maar je kunt wel jezelf veranderen. Grijp deze laatste kans om je gezin bij elkaar te houden.
Ok met Dr. Phil te spreken "Every situation needs a hero. Be that hero"

Mijn ervaring met scheiden is dat het zeker de eerste jaren zoveel stress, werk, pijn en verdriet oplevert dat je je uiterste best moet doen om een scheiding te vermijden en al helemaal als er zulke kleine kinderen bij betrokken zijn. Dit geldt uiteraard niet voor relaties waarin geweld op psychisch of lichamelijk vlak een rol speelt.
Heel veel sterkte.

Overprikkeld

Je vrouw is structureel overprikkeld. Je analyseert en identificeert weliswaar allerlei stressbronnen maar dat helpt nog niets tegen de overprikkeling. Er moet ook nog iets gebeuren om de overprikkeling daadwerkelijk te laten zakken. Het klinkt een beetje alsof jullie relatie voor haar aanvoelt als ‘de enige knop waaraan ze kan draaien’. Ik zou proberen daar verandering in te brengen, andere knoppen te vinden waaraan ze kan draaien om haar spanning naar beneden te krijgen. Moeilijk genoeg in deze Coronatijd en in de situatie waarin jullie je je bevinden maar er zit niet echt wat anders op. Ik zou eerst serieus naar dat slapen kijken. Structureel te weinig en slecht slapen, breekt je onvermijdelijk op, in mijn ervaring. Ik ben zelf nooit van de slaaptraining geweest. Onze kinderen hebben lang bij ons op de kamer geslapen. Maar het maakt in feite niet uit hoe je het oplost: het moet linksom of rechtsom opgelost worden anders gaat je vrouw en jullie huwelijk aan het slaapgebrek ten onder. Als je totaal niks voelt voor kinderen op je kamer of in je bed, zou ik dus toch met een slaaptraining aan de gang gaan. Nood breekt wet.

Voor het allerergste scenario

In de bijlage van de Gelderlander staat een artikel over het boek 'Zo kan het dus ook', van Lykele Muus. Hij beschrijft zijn ervaringen met alleenstaand ouderschap na een scheiding, aangevuld met verhalen van anderen. Sommigen na een scheiding, sommigen na een overlijden. Wellicht iets voor het moment waarop je denkt: nu moet ik in het diepste gat kijken, wat kan me gebeuren.

Mocht je vrouw haar wens tot scheiden doorzetten, dan zal er toch een moment moeten komen, waarop jij beseft dat het niet anders kan. Maar ik hoop dat andere tips je helpen om ervoor te zorgen dat het anders gaat.

Toch nog een tip: je vrouw is nog aan het ontzwangeren. Als je daarop googelt kom je tips tegen die hier ook gegeven worden. Maar als zij helemaal in de modus zit dat alles aan de relatie ligt, dan zal ze weinig andere inzichten accepteren. Hooguit dat ze later ontdekt, dat ze op zo3ek naar het ultieme geluk het gewone geluk voorbij is gerend.

Tsjor

Bedankt!

Dank voor alle reacties al, jullie noemen zeker een paar zaken waar ik iets mee kan. Het identificeren is voor mij echter ‘makkelijk’ het daadwerkelijk veranderen van huidige patronen helaas niet uiteraard. Niet meer discussiëren is een goeie, ik heb er een handje van om door te blijven praten maar bereik er niks mee.

En de slaap is inderdaad echt moordend, je wordt er een ander mens door. Alleen lijkt het alsof die mening thuis niet wordt gedeeld.

de allerkleinste stap zetten

Ik herken het door (willen) praten maar daar weerstand mee oproepen. Kennelijk is praten voor je vrouw sterk prikkelend. Maar, ze wil wel begrepen worden en heeft rust nodig, zegt ze. Is het misschien om juist een 'praatstop' in te voeren, af te spreken dat jullie even níet met elkaar over 'de problemen' praten en níet naar 'oplossingen' te zoeken? Maar je even concentreren op het 'nu': hoe kom je vandaag, dit weekend, deze week op een praktische en redelijk ontspannen manier door? Hoe vind je kleine brokjes 'voeding' die je weer energie geven in plaats van alleen leeggezogen te worden door alle verplichtingen en stress. Niet naar structurele oplossingen zoeken maar stapje voor stapje kleine 'hacks' bedenken voor concrete, grote energievreters. Dat maakt de problemen behapbaarder. En je voelt je minder overweldigd door je aandacht te verleggen naar concrete situaties in plaats van naar je hele 'rotleven'.

Het is nog de vraag of ze 'echt wil scheiden'. Misschien een beetje een botte analogie: iemand die zegt dat hij een eind aan zijn leven wil maken, wil ook niet per se sterven. Die wil niet langer zo doorleven. Dat betekent niet dat je de scheidingswens niet serieus zou moeten nemen. Integendeel! Maar je zou er wat meer 'naar de geest' kunnen reageren. Als zij geen actie onderneemt om daadwerkelijk te scheiden, en jij doet dat ook niet, wordt er immers niet gescheiden. Spreek haar niet meer tegen. Geef aan: ik hoor wat je zegt, dat je op déze manier niet door wil gaan. Het is belangrijk dat zij gaat aangeven wat zij nodig heeft. Als jij niet denkt dat gebrek aan slaap moordend is, wat zijn dan wél de doorslaggevende factoren? En hoe kunnen daar (piep)kleine stappen in worden gezet?

Misschien vul ik teveel in, ik kan het op basis van wat je schrijft niet weten, maar zou het kunnen dat jij erg ('te') gedreven bent om de situatie op te lossen? Als je erg uit balans bent, veel twijfels hebt over of je leven wel de goede kant opgaat, kan een sterke drive van iemand anders heel onveilig aanvoelen. Je kunt dan het gevoel hebben dan dat je niet helder en sterk genoeg bent om zelf te beslissen en dat de ander je onder druk zet om iets te doen waarvan je zelf niet weet of je het wel wil. Ik zou aan haar aangeven dat je echt wil dat het goed met haar gaat. En dat scheiden, als dat echt is wat ze wil, natuurlijk een optie is: hoe verdrietig ook, je kunt het niet tegenhouden. Maar nu is nu en het zaak is dat jullie nú, in de huidige situatie (ook) aan zelfzorg gaan doen en dus ook aan zorg voor de ander. Door nu rust en kalmte en ontspanning en voeding te creëren kun je samen óók een goede basis creëren voor een eventuele scheiding. Dat is ook echt in haar belang. En als dat lukt, om die situatie samen zo aan te vliegen, zou het er eventueel ook op kunnen uitdraaien dat scheiden niet nodig is. Maar dat zie je dan wel weer.

Rust

Voor nu zou ik haar gewoon wat rust geven. En niks gaan forceren. Maar ik zou haar wel alvast eens wat dingen laten uitzoeken. Vaak word er nog wel eens makkelijk over een scheiding gedacht. Je zegt dat je vrouw toe is aan rust. Dan gaat een scheiding haar dat niet geven. Met al dat geromslomp en geregel. En wil ze het echt doorzetten en toch weg willen. Dan hoe klote het ook is. Dan zul je haar moeten laten gaan. Er is niks erger dan een partner die bij je is uit medelijden. Dat is alleen uitstel van executie

Ik herken veel uit jouw verhaal, maar dan vanuit de kant van de vrouw. Hier ook een kindje van een paar maanden en een kindje van drie. Veel onderliggende zaken (slechte communicatie ook) die onze relatie verre van optimaal of zelfs onmogelijk. 

Hierboven schrijft iemand dat je vrouw waarschijnlijk constant overprikkeld is. Ik heb dat ook. De baby, hormonen, een peuter, de rol die je hebt als moeder. Dat alles is echt ongekend zwaar. En alles wat daar nog bovenop komt, is gewoon teveel. 

Als vrouw in een soortgelijke positie wil ik maar een ding: op adem komen. En voor mijn gevoel kan dat nu alleen als mijn man uit mijn ruimte is. Uit huis, dus. Maar daarnaast wil ik wél relatietherapie. Of het ons huwelijk nog kan redden, weet ik niet. Maar ik hoop dat we daardoor op zijn minst meer inzicht krijgen in waar het fout ging, en we in  de toekomst nog wel samen ouders kunnen zijn. 

Bij ons gaat dit niet, omdat hij niet uit Nederland komt en hier geen familie of vrienden heeft, en omdat we geen geld hebben om zelfs maar een kamer oid te huren. Ik heb de meeste zorg voor de kinderen, dus als ik weg zou moeten, zou ik ook hen grotendeels uit hun vertrouwde omgeving moeten halen. 

Juist het feit dat we niet even afstand kunnen nemen, maakt dat voor mij de enige uitweg nog scheiden is. Want ik val om (zit ook in de ziektewet inmiddels), en dat komt grotendeels doordat ik niet weg kan van alle spanningen die ik voel als mijn man thuis is.

Dus mijn advies: als het praktisch en financieel haalbaar is, geef haar dan in ieder geval tijdelijk de ruimte. Probeer tegelijk ook hulp te zoeken. Als ze daar niet voor openstaat, gooi het er dan op dat het vooral voor de kinderen is. Dat is niet eens een leugen, want voor hen moeten jullie toch nog 18 jaar samen door een deur. Als zij weer tot zichzelf kan komen, heb je kans dat ook zij nog een opening ziet om aan de relatie te werken. 

Veel sterkte en succes.

p.s. toch nog een ongevraagde tip: ik weet niet wat de oorzaak is van het slechte slapen van jullie baby. Bij ons slaapt de baby sinds de geboorte bij mij. Al vijf maanden dus. We hebben een ledikant omgebouwd tot co-sleeper waardoor ze er lang in past. Bij ons draagt deze nabijheid bij aan rustige nachten. Ook als ze een beetje wakker word. Ik hoor dat zo snel, dat ik haar direct tegen me aan kan trekken (en in mijn geval borstvoeding kan geven), waardoor ze weer in slaap valt voordat ze de kans krijgt om echt helemaal wakker te worden. Dus ik word nog wel vaak wakker, maar korter dan wanneer ik er echt uit zou moeten. Nogmaals, ik weet de reden van het slechte slapen niet, maar wellicht is dit iets waar jullie nog niet aan hadden gedacht maar wat wel helpt. 

Wat bedoel je met 'hulp' mevrouw Krul? Ik hoop dat je bijvoorbeeld een schoonmaakhulp bedoelt of een oppashulp. Het lijkt me niet dat er nu energie over is voor wat voor soort therapeutische hulp dan ook afgezien nog van het gedoe dat je kunt krijgen in een gezin met kinderen als de 'hulp' denkt dat het gezin het niet meer trekt en dat de kinderbescherming er maar eens naar moet kijken.

Ook zou ik nu geen trajecten, slapen in je eigen bed starten. Alles wat extra energie kost lijkt me nu geen prioriteit, behalve meer rust en ontspanning. En mogelijheden om de taken met kinderen en huishouden te verlichten.

En hopelijk breken er dan weer betere tijden aan tenzij er toch iets zit wat onoplosbaar blijkt te zijn.

TS ik wens je heel veel sterkte, een jong gezin in deze tijd valt echt niet mee.

Therapie ja. Relatietherapie. Dat kan namelijk net dat stukje lucht en ruimte geven wat nodig is om alles op een rij te zetten. Ongeacht de uitkomst.

En een therapeut die de Kinderbescherming inzet omdat twee ouders, ondanks het feit dat ze in de tropenjaren zitten, hun best doen om beter te gaan communiceren? Dat zou ik wel een hele rare therapeut vinden.

Dat gezegd hebbende, therapie is niet voor iedereen. Zoals je hebt gelezen, reageer ik vanuit mijn eigen situatie. Wat helpt voor mij. In mijn geval geeft de relatietherapie lucht. We kunnen dingen bij de therapeut bespreken, die thuis door onze vermoeidheid en stress direct tot ruzie leiden. En het feit dat ik moeilijke dingen die thuis gebeuren kan 'parkeren' tot de volgende sessie, geeft mij juist de rust die ik nu zo hard nodig heb. Dus zo heel gek is het niet, ook al werkt het voor jou wellicht niet.

Dat is zeker waar mevrouw Krul. Mijn 1e expartner wilde zo graag stoppen met relatietherapie dat hij nog liever uit elkaar ging dan door met praten.

En op zoek naar hulp voor mijn kinderen, met autisme, kwam ik in aanraking met het kindermishandelingsgedoe waar iedereen tegenwoordig aan moet geloven, ook al denk je dat je er niets mee te maken hebt. Dacht ik ook. Gelukkig heb ik de rechtzaken gewonnen, maar ook met een gezin in zwaar weer kun je dat er echt niet nog eens bij gebruiken en kan het je ondergang betekenen. De schade was hier ook verwoestend en het heeft me veel geld en gezondheid en relaties met anderen gekost.

Iedereen die in aanraking komt met een gezin, ook politie of school, ambulance, de woningbouw, heeft tegenwoordig de plicht om te beoordelen, aan de hand van trainingen en lijsten, of er mogelijk sprake is van kindermishandeling als er een hulpvraag is. En dan gaat het meestal om roddel of iets dat een ander fout vind, en wij vinden altijd dat een ander het met de kinderen slechter doet dan wijzelf, vooral jonge ongetrouwde dames hebben daar een handje van en die werken daar bij die instellingen als Veilig Thuis en OKA's en Buurtteams en dergelijken.

Of als POH bij de huisarts.