Positieve voorbeelden co-ouderschap op afstand
Ik ben op zoek naar positieve voorbeelden van hoe co-ouderschap toch goed kan werken als ouders wat verder weg van elkaar wonen (+/- 1 uur reistijd). Mijn ex stelt een dergelijke regeling voor, en ik wil het niet meteen afkappen, dus ben daarom benieuwd: heb je zelf vroeger zoiets meegemaakt als kind, of heb je ervaringen als ouder? Ik ben benieuwd. Alvast dank! (Ter info, mijn kinderen zijn in de basisschool-leeftijd).
Hangt er vanaf
Wat versta je onder co-ouderschap? Week om week lijkt me lastig, maar als een van de ouders bereid is om een uur te rijden naar school om te brengen en halen is het te doen. Mijn dochter is wekelijks van donderdag op vrijdag bij haar vader (woont 30 km verderop, ca drie kwartier rijden), en om de week van donderdag tm zondag. Ze gaat hier in de buurt naar school, en sinds ze een jaar of 12 is gaat ze ook wel eens met de trein. Sport had ze als jong kind in de woonplaats van haar vader en dan reed ik in ‘mijn’ weekend heen en weer.
Het is niet ideaal, maar als de kinderen wat ouder zijn en er is een goede OV-verbinding is het te doen.
dank
Dankjewel, dit is inderdaad een goed voorbeeld van hoe het zou kunnen werken. Het is inderdaad niet ideaal, maar ja.
Voor de andere lezers: ik heb verder geen reacties gekregen, zijn er gewoon niet zoveel positieve ervaringen hiermee (en dus meer negatieve) of is mijn vraag gewoon gewoon te specifiek?
Specifiek
Er zijn hier wel eens meer draadjes geweest waar het over afstand ging. Ik kan me niet heugen dat dat een aanwinst was.
Die reistijden zijn er dan wel volcontinu. Het kan misschien in een noodgeval maar hoe zie je dat voor je? Als de kinderen klein zijn moet je ze steeds heen en weer brengen en als ze groter worden moeten ze zelf gaan reizen en het is maar de vraag hoe dat gaat.
Hier woonden we een wijk bij elkaar vandaan, nog steeds. Kinderen konden heen en weer lopen en ik was snel bij vader en kinderen als er weer eens hommeles aan de knikker was.
In het begin had vader ook een omgangsregeling van regelmatig maar kort. Met 1 kind mee naar sport en met de andere naar muziek, een keertje eten samen. Wedstrijden samen in het weekend. Dat doe je ook niet even op grote afstand.
Niet positief
Hoe ga je dat dan doen met middelbare scholen straks, sport in het weekend, afspreken met vrienden etc. Lijkt me voor de kinderen echt geen goed idee om zo ver uit elkaar te gaan wonen. En moeten ze dan elke dag twee uur reizen van en naar school? Hoe combineer je dat überhaupt met je werk?
Een beetje
Het zou helpen om te weten hoe oud je kinderen zijn, of het ov goed geregeld is etc om een reactie te kunnen geven. Ik vermoed dat het om kleinere kinderen gaat?
Enfin.
Hier co-ouderschap in 2 verschillende steden (21 km uit elkaar). We zijn bewust pas verhuisd toen de kinderen naar de middelbare school gingen en ze zelfstandig konden reizen. Het ov is ook heel goed tussen beide steden. In maximaal 40 minuten zijn ze van voordeur tot school.
Voor baantjes reizen ze zelf heen en weer. Feestjes ook al halen we ook wel eens rond middernacht een kind op. Sport rijden wij, en ook 2x per week met halen en brengen van de spullen. Ook betalen wij alle reiskosten omdat wij zijn verhuisd. Wij wonen in een grote stad waar pubers graag komen dus de vrienden komen graag hierheen, en kunnen dan vanzelfsprekend blijven logeren etc.
Het is iets meer gedoe maar ze zijn het inmiddels gewend en vinden het helemaal prima.
Voor de statistieken
Nee ik ken geen positieve voorbeelden helaas. De situaties waarin ik het duurzaam zie werken zijn allemaal dat de exgenoten/ouders bij elkaar in de buurt bleven wonen. En als er eentje wegverhuisde ging dat in alle gevallen die ik ken (en lees maar ok) ten koste van de kinderen of beter gezegd de relatie tussen de kinderen en hun ouder(s).
Hier co-ouderschap op 500 meter trouwens, dat werkte goed, kind is nu op zichzelf gaan wonen maar het 17 jaar zo gedaan. Kind is geworteld in beide (t)huizen en daar ben ik dankbaar voor.
Misschien wilde je dit niet horen en misschien is het ook wel vanuit mijn eigen denkraam maar ik kan me niet voorstellen dat kinderen de kans krijgen met beide ouders een vergelijkbare of gelijkwaardige (dus een zelfde soort, hoe zeg je dat) basis te creëren als er zo’n afstand zit. Er zal dan altijd veel meer een hoofdverblijf en een pien-a-terre zijn, lijkt mij.
Dat gezegd hebbende, sommige ouders willen dat ook zo...
een jaar gedaan
Eerste anderhalf jaar na de scheiding woonden we (min of meer noodgedwongen) op 25 km afstand. Dat was te doen omdat we wisten dat het tijdelijk was.De kinderen waren toe nog jong (groep 6 en 8) Het was veel op en neer reizen vanwege sport en vergde nodige flexibiliteit. Daarna woonden we 3 straten bij elkaar vandaan, dat was prima te doen. Inmiddels zijn ze 18 plus en wonen we sinds kort niet meer dicht bij elkaar en dat is weer wennen. Overigens ik verwacht dat de kinderen op korte termijn op kamers gaan en dan is de dynamiek sowieso anders.
Alternatief
Als huisvesting een probleem is, kun je ook nog aanbieden om allebei te gaan verhuizen naar een buurt waar je beiden een huis kunt vinden.
Niet eenvoudig
Je vraagt om positieve ervaringen. Ik denk dat die er niet veel zijn. De vader van mijn kinderen woont op een uur rijden en er is een weekendregeling. Daarvoor rijd ik één zondagmiddag in de twee weken op en neer en dat ervaar ik na ruim tien jaar al als een belasting. Ik zie het als ondoenlijk om dat de helft van de tijd iedere dag één of zelfs twee keer te doen, voor school. Mij lijkt dat dit alleen kan werken als woon-school-werk-verkeer door één van de ouders gecombineerd kan worden. Maar evengoed betekent het ook voor de kinderen erg veel om de helft van de tijd op zo'n grote afstand van school en sociaal leven te wonen. Mijn inschatting is dat ook al lossen de ouders het praktisch op, het toch niet lang 'verdragen' zal worden door de kinderen.
dank
Ik wil iedereen vriendelijke bedanken voor de reacties. Het is een lastig probleem met heel veel verschillende kanten. Dan helpt het om veel verschillende invalshoeken te lezen.
Hartelijke groet