Rot gevoel ipv tevreden na uitspraak scheiding..
Hoi allemaal,
Ik wil mijn hart luchten via dit forum. Het geen wat ik wil vertellen is best een lang verhaal en ik hoop dat iemand het geduld genoeg heeft mijn verhaal te lezen. Om te beginnen bij het einde.. het gaat er namenlijk om dat ik me echt enorm kl*te voel na het uitroepen van de echtscheiding vanuit de rechter na een anderhalf jaar lang proces tussen mij en mijn ex vrouw waarbij ons dochtertje van bijna 2 tussen heeft gezeten.
Mijn ex en ik hadden voor een langere periode veel ruzie. Dusdanige ruzies en discussies dat het op een dagelijkse wijze was geworden. Voor een periode daar tussen is het weer even goed gegaan tussen ons waarbij wij al langere tijd hadden gepland te trouwen. (We waren al 11 jaar samen op dat moment). In die gelukkige tijd waarbij de ruzies gestopt waren zijn we gaan trouwen en hebben we een mooie dochter samen gekregen. Mn dochter is mijn hart en ziel en ik kan mij geen leven meer zonder haar in denken.
Na het trouwen en nadat mijn ex zwanger was geworden begonnen de ruzies weer terug te komen. Nu nog heftiger als dat dezs al waren. Al met al we waren terug bij af. (Ik zal de details over de ruzie besparen want dat is erg diepgaand)
Tijdens deze periode heb ik zeer vaak aangegeven dat er wat moest veranderen omdat ik het anders niet meer trok. Emotioneel ging ik er kapot aan en ik wist me geen kant meer uit.
Tot op een avond de ruzie explodeerde. M'n ex (hoog zwanger op het moment) en ik hadden dus danig ruzie waarbij alle moed mij in de schoenen zonk. Ik heb die vermeende avond geuit dat ik het niet langer meer trok en dat liefde alleen niet genoeg meer zou zijn om deze relatie te redden. Echter bleef ik toch in de thuis situatie omdat ik wist dat de bevalling er aan zat te komen. Met enorm veel verdriet en boosheid uit mijn kant ben ik gebleven in de gedachten niet op te willen geven ook voor mijn aankomende dochter.
Wanneer mijn mooie dochter is geboren was de pijn echter nog heel erg aanwezig. En door de geboorte van ons mooie dochter was er ook niet echt ruimte om verder uit te zoeken hoe en wat. Tot dat er weer een vermeende ruzie ontstond. Op dat moment heb ik geuit dat ik het niet langer meer trok en dat ik niet wil dat onze dochter hier onder zal lijden. Ik heb toen de keuze gemaakt naar mijn ouders toe te gaan.
Ondanks ik uit huis ben gegaan, ging ik letterlijk elke dag naar mn dochter toe. Om voor haar te zorgen en er voor haar te zijn. Onze relatie was stuk gelopen maar ik wilde alles voor mijn dochter doen. We besloten relatie therapie te nemen waarbij na een x sessies de conclusie kwam waarbij mijn ex het gevoel had dat de therapeute mijn kant koos. Mijn ex heeft toen de therapie stop gezet, waarbij ik nog naar enkele sessies alleen ben gegaan.
Hier in kreeg ik het advies tijd voor mijzelf te nemen vanuit de relatie (wel blijven zorgen voor mijn dochter uiteraard). Ik ben toen terug gegaan naar het gezamelijke huis van mij en mn ex en heb aangegeven dat ik zou terug keren maar wel met de vraag dat ik de ruimte kreeg zodat ik mijzelf kon herpakken, kon nadenken en er wat rust zou ontstaan. Dit vond mijn ex moeilijk (wat ik ergens begrijp) want zij wilde wel gewoon leven als man en vrouw. Daarin tegen leefde we een beetje als huis genoten omdat ik mijn tijd moest en wilde nemen. Wel met het vooruitzicht dat de relatie te redden was.
Ondanks alles kreeg ik niet mijn ruimte (in de zin van op relatie gebied, want voor mijn dochter zorgde ik gewoon).
Na c.a. 2 maanden bleven ruzies weer ontstaan en discussies en nu ook over het stukje dat ik mij afzonderde van haar.
Wederom kon ik het gewoon weg niet meer aan. Dagelijks zat ik in tranen en al en ik trok het gewoon niet meer. Ik heb toen wederom de keuze gemaakt uit elkaar te gaan. Ik heb de vraag gesteld om mediation in te gaan om een zorg regeling te maken ter behoefte van mijn dochter. Echter wilde mijn ex geen mediation en kwam er al snel een advocaat bij te pas. Hierop heb ik moeten reageren met een eigen advocaat. Een proces waarvan ik dit nooit heb gewild. Echter moest ik wel want ik merkte dat de omgang met mn dochter bemoeilijkt werd.
Mijn docher mocht niet bij mij slapen, niet mee op vakantie en ga zo maar door. In tussen betaalde ik nog mee aan de hypotheek van ons huis en had ik de sleutel ingeleverd. Ik kon zelf geen kant op...
Na verloop van tijd heb ik ook een nieuwe vrouw ontmoet waarmee ik inmiddels een relatie heb gekregen. Ik was hier niet zoekende naar maar dit gebeurde uit het niets. (Nee het is niet netjes terwijl ik nog in een scheiding zit, maar tegelijkertijd was ik al heel lang bezig met veel negatieviteit en problematiek waarbij ik mijzelf dit gunde)
Al met al er kwam een lang durig proces van anderhalf jaar over de regeling van mijn dochter. Nu hebben we vandaag een zitting gehad waarbij uitgesproken is dat er een regeling zal zijn van co ouderschap met een opbouw binnen een half jaar tijd.
Al met al ben ik tevreden dat ik als vader zijnde zorg voor mijn dochter kan en mag dragen op de manier waarvan ik vind dat het hoort. Je zou denken een goede uitspraak en go on with life. Bouwen en vooruit kijken.
Echter... het moment dat de rechter de uitspraak deed over de echtscheiding, scheurde ik helemaal open van binnen. Een vloetgolf aan verdriet en pijn ging door mij heen... iets wat ik niet zo verwacht had. Een realisatie dat onze relatie echt echt voorbij was en dat het na zon 13 jaar zo is geeindigd..
Realisatie dat ik nooit samen met haar mijn dochter zou laten opgroeien. De tranen die ik bij haar zag deden mij enorm veel pijn. Het moment waar ik zo voor heb gevochten hoort opluchting te bieden dacht ik. Maar alles wat het deed is mij breken.. ik snap niet waarom ik mij zo voel. Ik ben nooit weg gegaan wegend liefde te kort en ik zal altijd om haar geven maar dat het mij zo hard zou raken had ik niet verwacht. De gehele dag lopen de tranen al over mijn gezicht en ik voel mij schuldig tegenover mijn huidige partner. Wat zou zij moeten denken van mij. Want neem me niet verkeerd, ik ben gek op haar. Maar waarom voel ik mij zo gebroken... ik weet mij geen raad en dingen als spijt van een scheiding spoken door mijn hoofd. Ik had niet verwacht dat ik zo hard geraakt zou worden door de woorden van de rechter..
Ik weet ook niet wat voor advies ik moet vragen aan jullie.. maar ben ik dan zo labiel? Heb ik het verkeerd aangepakt...? Ik weet het niet meer...
Blijkbaar heeft de rechter iets gezegd wat je heel erg geraakt heeft. Weet je nog wat dat was?
Het valt me op dat je wel steeds aangeeft dat jij ermee wilde stoppen, maar je beschrijft nergens wat zij dan wilde, behalve dan uiteindelijk geen mediation.
Ik kan me wel voorstellen dat je je heel erg diep teleurgesteld voelde, zoveel jaren ergens voor gevochten en het dan toch niet voor elkaar krijgen. Mijn ex droeg na de scheiding een t-shirt en meet tekst van Rowwen heze uit het lied H. Antonius: 'Het beter is iets moois te verliezen. Beter verliezen dan dat je het nooit hebt gehad.' Je moet de tekst op z'n Limburgs horen.
Het zal tijd nodig hebben, even alles zo laten lopen dat het 'normaal' lijkt.
Ik hoop dat jullie de strijdbijl nu wel kunnen begraven, elkaar een hand kunnen geven en het beste wensen.
Tsjor
tsjor schreef op 11-09-2023 om 22:11:
Blijkbaar heeft de rechter iets gezegd wat je heel erg geraakt heeft. Weet je nog wat dat was?
Het valt me op dat je wel steeds aangeeft dat jij ermee wilde stoppen, maar je beschrijft nergens wat zij dan wilde, behalve dan uiteindelijk geen mediation.
Ik kan me wel voorstellen dat je je heel erg diep teleurgesteld voelde, zoveel jaren ergens voor gevochten en het dan toch niet voor elkaar krijgen. Mijn ex droeg na de scheiding een t-shirt en meet tekst van Rowwen heze uit het lied H. Antonius: 'Het beter is iets moois te verliezen. Beter verliezen dan dat je het nooit hebt gehad.' Je moet de tekst op z'n Limburgs horen.
Het zal tijd nodig hebben, even alles zo laten lopen dat het 'normaal' lijkt.
Ik hoop dat jullie de strijdbijl nu wel kunnen begraven, elkaar een hand kunnen geven en het beste wensen.
Tsjor
Het Tsjor bedankt voor het reageren.
Het was eigenlijk het moment waarbij de rechter letterlijk de echtscheiding uitsprak. Toen poppte alles in mijn hoofd.
Mijn ex wilde overigens niet scheiden. Zij wilde door zetten. Dit wilde ik langere tijd ook maar er veranderde niets in de situatie ongeacht dat ik benoemde dat het niet goed ging.
Ergens voel ik mij schuldig dat het is uitgelopen naar een scheiding, maar tegelijkertijd heb ik voor een langere tijd gehoopt dat ze er wat aan wilde doen maar het gebeurde maar niet... wat moest ik dan nog..
Het is ook best iets ingrijpends, zeker als er een kind bij betrokken is. Het is allemaal nog té vers, geef het allemaal wat tijd om te laten landen. Zo lang jullie een hele goede omgangsregeling hebben getroffen en jullie ‘gewend’ zijn aan deze regeling, zul je ook tot het besef komen dat scheiden de enige juiste weg was om samen goede ouders te kunnen zijn.
Een kind wordt niet gelukkiger enkel omdat ouders samen zijn gebleven in een relatie waarbij enkel ruzies waren!
Sterkte!
Zolang er strijd is, leidt dat toch de aandacht af. En als de strijd voorbij is komt de emotie. Het is nu definitief en er is niks meer te vechten. Ik vind het niet raar hoor dat grote verdriet, scheiden is bepaald niet niks en het is heel begrijpelijk dat je daar heel veel bij voelt. Ook al wilde je de scheiding zelf, dan nog had je vast liever gehad dat het wel anders had gelopen toch? En het is toch een hele tijd dat jullie samen waren. En dan is er ook jullie kindje nog, haar toekomst wordt hier ook door bepaald.
Misschien is het gewoon wel goed om jezelf de tijd te gunnen om te rouwen over alles. Hopelijk heeft je vriendin daar begrip voor?
De strijd is over, nu is er ruimte voor het verdriet en de verwerking van alles dat gebeurd is en alles dat je bent verloren. Dat lijkt me heel normaal en juist gezond om toe te laten. En dat heeft helemaal niks met je huidige relatie te maken. Geef jezelf de ruimte voor de verwerking. Dat kan best een tijdje duren.
ik wil jullie allemaal bedanken voor het lezen van mijn lange bericht en de steun. Ik moet het inderdaad wat tijd geven. Heb een beetje het gevoel alsof ik in een rouw verwerking zit.. nogmaals bedankt voor jullie berichten!
MRbass schreef op 11-09-2023 om 23:09:
ik wil jullie allemaal bedanken voor het lezen van mijn lange bericht en de steun. Ik moet het inderdaad wat tijd geven. Heb een beetje het gevoel alsof ik in een rouw verwerking zit.. nogmaals bedankt voor jullie berichten!
Maar dat zit je ook, in een rouwverwerking! Geef het tijd 
"Realisatie dat ik nooit samen met haar mijn dochter zou laten opgroeien".
Dat hoeft echt niet zo te zijn hoor. Jullie houden allebei zielsveel van jullie dochter. Samen gaat het niet meer, maar jullie kunnen zeker nog wel als "ouder-team" goed functioneren. Zo lang er geen kwaad bloed vloeit en jullie het belang van jullie dochter voorop blijven stellen.
Jullie hebben nu allebei verdriet. Misschien is er nu een mogelijkheid geopend om op een ander niveau met elkaar om te gaan en het verdriet ze delen. Zonder ruzies over jullie relatie.
Fély schreef op 12-09-2023 om 12:54:
"Realisatie dat ik nooit samen met haar mijn dochter zou laten opgroeien".
Dat hoeft echt niet zo te zijn hoor. Jullie houden allebei zielsveel van jullie dochter. Samen gaat het niet meer, maar jullie kunnen zeker nog wel als "ouder-team" goed functioneren. Zo lang er geen kwaad bloed vloeit en jullie het belang van jullie dochter voorop blijven stellen.
Jullie hebben nu allebei verdriet. Misschien is er nu een mogelijkheid geopend om op een ander niveau met elkaar om te gaan en het verdriet ze delen. Zonder ruzies over jullie relatie.
Je hebt daar zeker gelijk in. Ik wil er ook zeker voor zorgen dat dat zal lukken. Ik weet dat we allebij het beste voor onze dochter willen of we nou een andere mening hebben of niet. Dus ik ga er zeker naar streven dat we goed samen kunnen werken!