Samengesteld gezin
Sinds augustus( na 1,5 jaar relatie) zijn mijn Dochter(11) en zoon 
gaan samenwonen met mijn vriend en zijn zoon(9).
Mijn vriend is 6 jaar gelden gescheiden en ik ook. Hij heeft co-ouderschap. 1 week is zijn zoon bij ons en 1 week bij zijn moeder.
In de regel gaat het best goed maar het blijft het hele gezin overschaduwen dat de zoon van mijn vriend mij en de kinderen niet in huis accepteert. Hij kan het niet aanvaarden. Dit uit zich op de meest vervelende manieren. Het niet kunnen delen met mijn kinderen, het ruzie zoeken. Het steeds roepen dat hij ons niet in huis wil.
Mijn vriend heeft in de tijd dat hij alleen met zijn zoon is geweest erg veel gewerkt, waardoor hij steeds bij andere mensen ondergebracht moest worden en op de momenten dat hij zijn zoon wel zag, keek hij alle wensen van zijn ogen af. Nogal logisch dat zijn zoon dan heftig reageert op het feit dat hij zijn vader moet delen en dat er ineens regels in huis zijn(die waren er voorheen amper) Mijn vriend ziet dan wel in dat hij hierin in gebreken is gebleven.
Echter wat we ook proberen....zo veel mogelijk positief te blijven. Samen dingen doen enz...spelletjes, er op uit gaan, niets mag baten.
Ook verschillende aanpak werkt niet.
Nu ben ik de hulp van een psycholoog gaan in roepen. Voor mezelf omdat mijn vriend er (nog) niet voor open staat om hulp te zoeken. Hij adviseerde mij om het boek van dr. Thomas Gordon te lezen. Een hele openbaring moet ik zeggen en ik heb er zelfs mijn vriend enthousiast over gekregen. Maar het toepassen van het "effectief omgaan met kinderen" valt nog niet mee. Al vind ik dat iedere ouder dit boek zou moeten lezen. Het lijkt op een gebruiksaanwijzing voor opvoeden. Graag zouden mijn vriend en ik een cursus hierover willen volgen. Ik weet dat ze bestaan. Echter ik kan er geen vinden via internet voor zuid-limburg.
Kan mij iemand hierin helpen of heb je ander tips uit eigen ervaring?
Geen tips maar
Staan jullie allemaal achter de belsissing die toen is genomen, namelijk is het nog steeds fijn om samengesteld te wonen?
Ik vind wel dat deze jonge zoon niet veel te zeggen heeft, hij moet anders opgevoedt worden en dat hij de nieuwe situatie maar even accepteert.
Ik ben in de veronderstelling dat het andersom zou moeten gaan , dat alle kinderen er toch wel klaar voor moeten zijn voordat je intrede doet bij een nieuwe partner. Ik snap dat dit niet is wat je wil horen maar voor mij dus de omgekeerde wereld.
Zelf zit ik in dergelijke situatie, 1 kind kan het nog niet aanvaarden. Zolang dat niet gebeurt, latten mijn vriend en ik. De kinderen vragen nl nergens om en hebben wel eens meer tijd nodig dan ons tempo is.
maagoed, ws een loze noot van mij want ik heb geen oplossing. Zeg dit ook niet om je te willen kwetsen maar neem ajb de tijd voor zijn kind.
Heel veel succes, het zal op een dag echt wel goedkomen, ondertussen veel wijsheid gewenst op je pad.
Liefs
tania
Gelijk
Tania,
Je hebt helemaal gelijk in je verhaal. Alleen zijn de problemen pas daadwerkelijk ontstaan toen wij samen zijn gaan wonen, voor die tijd waren die problemen er helemaal niet, gek genoeg.Het moeilijk kunnen delen enz. wel, maar dat heeft hij ook met andere kinderen.
Helaas kan ik de tijd niet meer terug draaien.
De tijd zal het leren.
gr. Nancy
Tijd
jullie wonen nog maar heel kort samen,in ons samengestelde gezin heeft het toch zeker drie a vier jaar geduurd voordat iedereen ( 4 kinderen)opnieuw zijn plekje had gevonden,voordat we in balans kwamen.
neem de tijd,gun het kind de tijd,laat hem ook de week dat hij bij jullie is minimaal 1x per week iets samen met zijn vader doen,zonder de andere kinderen er bij.
met tijd en geduld komt het uiteindelijk goed is mijn ervaring.,succes!
Sestanil
Kijk op stief.nl die hebben tips, ervaringsgroepen en cursussen. En verder zegt mijn gevoel: niet het plaatje af willen hebben.
Trekken ze bij jullie in? Zijn jouw kinderen altijd bij jou?
gr. MR
Plaatje?
Bedankt voor je tip!
Wij zijn bij mijn vriend ingetrokken. Ik had een eigen huis. Dat heb ik nu verhuurd. Een hele stap maar daar stonden mijn kinderen en ik achter.
Mijn kinderen zijn altijd bij mij behalve 1 keer per 2 weken een weekend bij hun vader en de vakanties.
Maar snap je vraag over het hele plaatje niet? kun je me vertellen wat je bedoelt?
Gr.
Plaatje
Oh, met plaatje bedoel ik de neiging die ik nogal eens zie bij ouders van samengestelde gezinnen om het 'plaatje' van het kerngezin mooi compleet te maken. Zo van 'wij gaan het eens helemaal anders doen'. Maar dat kan niet want een samengesteld gezin blijft twee gebroken gezinnen met alle dynamiek en ins en outs die daarbij horen.
Maar wellicht doe jij dat helemaal niet en is het een soort projectie van mij.
maar kijk op stief.nl dat is echt interessant.
MR
Samengesteld gezin
Vaak zijn het de volwassenen die deze beslissing nemen en de kinderen hebben zich maar aan te passen. Ze krijgen te maken met verschillende opvoedstijlen, nieuwe broers, nieuwe zussen, etcetera.
Mijn ex zou ook even samen met zijn nieuwe vrouw een samengesteld gezin gaan vormen. Het werd een drama, met als gevolg: Twee kinderen (16 en 18) die niets meer met hun vader of zijn nieuwe vrouw te maken willen hebben en twee slaapkamers in hun huis die al meer dan twee jaar leeg staan. Lang leve het samengestelde gezin!
Moeder van 2
je klinkt heel verbitterd,en dat begrijp ik ook gezien je situatie.
wat jij schrijft is echter niet altijd het geval hoor,het kan ook echt wel goed gaan.
ik ken twee samengestelde gezinnen en in beide gevallen gaat het gewoon goed.
Bovendien heb ik zelf ook al 8 jaar een samengesteld gezin ,en dat verloopt ook prima.Het is niet gemakkelijk,kost in het begin veel energie en veel tijd ,maar het kan echt wel.
Moeder van 2
Heel herkenbaar, jouw verhaal, maar dan van de andere kant. Even uit nieuwsgierigheid, hoe heb jij je opgesteld naar de nieuwe vrouw van je ex? Wij hebben ongetwijfeld zelf de meeste fouten gemaakt maar ik ben van mening dat een meer neutrale houding van de ex van mijn man alles een stuk makkelijker had gemaakt. Ze heeft niet rechtstreeks tegen de kinderen gezegd hoe slecht wij waren maar wel haar verhaal gedaan tegen iedereen die het wilde horen, ongeacht of haar kinderen in de buurt waren.
Moeder van 2
Dus eigenlijk zeg jij dat je als ouder zijnde geen geluk meer met iemand anders mag krijgen omdat je alleen maar problemen kunt krijgen met het samengestelde gezin?
Onzin natuurlijk. Ik zeg ook niet dat het makkelijk is want dat is het zeer zeker niet maar zolang je samen en met de kinderen veel praat, je je niet bemoeit met de opvoeding van de ander zijn kinderen (maar dat uiteraard bepaalde regels in het huis wel nageleefd worden)en niet op elkaars lip de hele tijd hangt denk ik dat het best goed moet komen.
Ga in gesprek
Heel jammer dat de zoon van je vriend zich zo opsteld, je had het je waarschijnlijk anders voorgesteld. Hebben julie het hem gevraagd wat hij er van zou vinden als jullie bij elkaar gaan wonen? Hij heeft er tenslotte zelf niet om gevraagd. Je moet je voorstellen dat zijn vader, die hem vaak naar anderen heeft weggebracht wegens het werk en hem altijd verwende als hij er wel was, nu thuis tijd doorbrengt met kinderen van iemand anders, ook als zoonlief er niet is. Verder heeft vader nu waarschijnlijk weinig tijd alleen met zoon, want die brengt nu zijn kostbare tijd door met het hele gezin Ik kan me goed voorstellen dat hij dat moeilijk kan accepteren. Is vader al met hem in gesprek gegaan en om te vragen wat in alle redelijkheid een oplossing voor hem zou kunnen zijn? Hebben jullie hem laten weten dat jullie kunnen begrijpen waarom hij zich zo voelt en zo gedraagt? Hoe jong een kind ook is, praten werkt verhelderend, biedt vaak een oplossing en misschien zelfs wederzijds begrip.
Succes!
Zonneschijn
'Even uit nieuwsgierigheid, hoe heb jij je opgesteld naar de nieuwe vrouw van je ex?'
Ik heb me altijd neutraal opgesteld en vond het niet nodig om dikke vriendinnen te worden. Het belangrijkste vond ik dat de kinderen het contact met hun vader zouden onderhouden. Omdat ik het veroordeel als ouders in het bijzijn van het kind kwaadspreken over elkaar, heb ik dat dus ook nooit gedaan. Mijn kinderen kwamen zelf met allerlei vervelende verhalen en gebeurtenissen en dan is het wel moeilijk om neutraal te blijven en alles met 'de mantel der liefde' te bedekken. Verder mocht mijn ex niets over haar kinderen zeggen, maar stiefmama zich des te meer bemoeien met de opvoeding van mijn kinderen.
Hierboven wordt geschreven dat een kind er moeite mee kan hebben als zijn/haar vader opeens samenwoont met een stiefzoon/dochter. Mijn dochter (toen 11)had daar inderdaad moeite mee! Nu zat haar stiefzus elke ochtend met HAAR vader aan het ontbijt.
Ilse b
'Dus eigenlijk zeg jij dat je als ouder zijnde geen geluk meer met iemand anders mag krijgen omdat je alleen maar problemen kunt krijgen met het samengestelde gezin?'
Nee, zo bedoel ik het niet. In mijn/ons geval is het niet gelukt. Maar ouders vergeten wel eens het belang van de kinderen. ZIJ hebben er niet om gevraagd om geconfronteerd te worden met een stiefmoeder, haar kinderen en alle bijkomende problemen.
In mijn geval gaan mijn kinderen voor. LAT-relatie: ok. Maar niet samenwonen en vervolgens verwachten dat mijn kinderen zich aanpassen. Trouwens: ik zou het niet eens toestaan dat een andere man dan hun eigen vader zeggenschap over ze krijgt.
Jammer
Lieve dames,
Aan heel wat tips van jullie heb ik heel veel gehad. Vooral op de site stief.nl! bedankt daarvoor!
Wat ik wel heel jammer vind is:
Dat mijn verhaal over komt alsof ik geen ruimte geef aan mijn "stiefzoon"schijnbaar heb ik mijn verhaal niet duidelijk genoeg omschreven.
Natuurlijk weet ik wat het voor hem betekent om deze situatie te aanvaarden en natuurlijk weet ik dat ik het tijd moet geven. Allemaal tips waarvan een moeder (want tenslotte ben ik dat ook) op de hoogte is. En ook weet ik dat ik de opvoeder niet ben van hem, dat is mijn vriend, ik zocht hulp om het ook voor hem makkelijker te maken.
Ondertussen wordt mijn gezin wel overheerst door zijn gedrag en gaan mijn kinderen er ook gebukt onder.
Dus mocht je nog tips hebben als hierboven aangegeven, die zoek ik niet....die weten mijn vriend en ik zelf al.
Het blijft een moeilijke situatie. En als ik van te voren geweten had dat het zo erg zou zijn als nu, had ik er waarschijnlijk ook nog niet aan begonnen, maar helaas kun je niet alles van te voren weten. Ben van mijn eigen kinderen uitgegaan. En alle 5 stonden we er achter, ook zijn zoon. De praktijk blijkt dan anders......Maar dat neemt niet weg dat mijn partner en ik ook recht hebben op ons geluk en buiten dat probleem met zijn zoon hebben we het heel fijn samen. we respecteren elkaar en proberen er voor elkaar te zijn daar waar nodig. de handdoek in de ring gooien is niet mijn stijl.