Samensmelting na scheiding

latten

Latten tot de kinderen het huis uit zijn.

Waarom toch zo snel willen samen wonen als dat niet kan door afspraken uit het verleden.

Jullie hebben beiden een gevulde rugzak mee. Zitten de kinderen wel te wachten op het 'samen smelten'?

Als de kinderen elkaar wel liggen (dat hoeft zeker niet het geval te zijn) dan kunnen jullie nog met z'n allen op vakantie.
Mijn dochter zit er bijvoorbeeld niet op te wachten dat als ik een relatie zou krijgen deze man met eventuele kinderen samen met ons een 'gezin' gaat vormen. En dat begrijp ik wel na 13 jaar met zijn 2 geweest te zijn. Is niet aan de orde maar ik begrijp haar wel.

Wat is er mis met LAT-ten?

Sorry, maar ik ben gewoon geen fan van samengestelde gezinnen. En als ik lees dat jullie allebei vers uit een scheiding kwamen, dan gaan er bij mij echt wel rode vlaggen omhoog. De kans is heel groot dat jullie je scheiding nog niet echt goed verwerkt hebben. Jullie zitten eigenlijk allebei in een reboundrelatie. Die hebben zo wie zo een grote kans om uiteindelijk niet te werken. Samengestelde gezinnen hebben ook een grotere kans om kapot te gaan... Ik zou er als ik jou was nog eens heel erg goed over nadenken. Als jullie regelingen een beetje op elkaar aansluiten is voorlopig een LAT-relatie volgens mij je beste keus.
Jullie kinderen moeten voorop staan. En die zijn, als alles tenminste een beetje soepel loopt, het beste af in hun eigen vertrouwde omgeving, met een fijne verdeling tussen mama en papa, waar ze liefst zelfstandig naar toe kunnen.

Dat in zijn algemeenheid. Natuurlijk hangt het er een beetje van af hoe oud alle kinderen zijn, hoe lang de scheidingen geleden zijn en hoe de relaties met de beide exen zijn.

Latten

Mijn moeder heeft 21 jaar een LAT relatie gehad voor ze ging samenwonen, toen waren alle kinderen de deur uit

Latten

Hier ervaring. De eerste 6 jaar hebben we gelat. Ieder z’n eigen huis en verantwoordelijk voor eigen kinderen. En om de week hadden we met z’n tweeen een weekend samen. Eens per maand logeerde we bij elkaar, en we gingen eens per jaar samen op vakantie. Zo hebben we heel erg goed en rustig aan elkaar kunnen wennen. We trouwde zelfs, ondanks dat we niet samenwoonden.

Twee jaar geleden hebben we, na overleg met alle kinderen, wel besloten samen te gaan wonen. Dat betekende wel dat mijn partner verhuisde naar de stad waar ik woon (22km verderop) maar de kinderen vonden dat geen probleem. Zij waren inmiddels groot genoeg om met de trein naar school te reizen bijvoorbeeld, en zullen over enkele jaren ook gaan studeren in de stad waar ik woon.

Ondanks dat we elkaar al heel goed kende voor we de gezinnen samenstelde bleek de praktijk nog steeds met regelmaat stroef. Andere gewoontes, andere regels, andere rollen. Het heeft ons zeker 2 jaar gekost om dat voor iedereen prettig in te regelen. Wij hebben daar als ouders ook preventief relatietherapie bij ingezet.

We zijn een heel gezellig samengesteld gezin geworden. Maar ik ben blij dat we er zoveel tijd voor hebben uitgetrokken. Ik weet vrijwel zeker dat onze relatie was gestrand als we dat sneller hadden gedaan. Een samengesteld gezin is ongelooflijk complex.

Mijn advies: wacht nog een paar jaar.

Groet pom

Brrr

'Mijn vriend vind eigenlijk dat ik met de kinderen moet verhuizen en ze dan alleen nog maar om het weekend naar hun vader kunnen. En ik denk eigenlijk een beetje de andere kant op.
Als hij de omgangsregeling aanpast, dan blijven alle kinderen op hun eigen en vaste omgeving. '

Jullie hebben het belang van de kinderen duidelijk niet voorop staan.

Niet duidelijk

Er is me iets niet duidelijk. Jouw nieuwe vriend heeft co-ouderschap. Is dat 50-50%? Week op, week af?
En wat bedoel je met “ik denk de andere kant op?”
Jouw vriend moet naar jou verhuizen en dan komen zijn kinderen om het weekend naar hem (dus jullie).

Latten

Inderdaad blijven latten.

Het naar elkaar toe verhuizen gaan ten koste van de relatie met de kinderen met een van de partijen en dat moet je helemaal niet willen.

Jij kan niet 56 kilometer verderop gaan verhuizen zonder dat dat gevolgen heeft. Bovendien ga je ervan uit dat de kinderen dan mee gaan en je ex een weekend regeling krijgt. Ik hoop dat je je realiseert dat dit ook andersom mogelijk is. Wellicht blijven de kinderen dan liever bij je ex en krijg jij een weekend regeling. Rechters zijn niet heel happig op verhuizende ouders.

Gewoon niet doen. Dan maar niet samensmelten. Latten kan ook prima dan houden jullie allebei contact met elkaar en met de kinderen.

Mijn oude vader

Mijn vader is inmiddels 81 en lat nog steeds. Dat doet hij, zo uit mijn hoofd, al 35 jaar. Ik was jong toen mijn moeder overleed en toen er dus een nieuwe vrouw in het leven van mijn vader kwam zijn de huishoudens gewoon gescheiden gebleven.
Wel is zijn nieuwe partner toen haar kinderen op zichzelf gingen wonen verhuisd en dichter bij mijn vader gaan wonen. Dat scheelde reistijd.
Ze was wel in ons leven, maar niet nadrukkelijk.

Nu ze allebei dus op leeftijd zijn, zorg nodig hebben en hulp bij de financieen blijkt deze constructie erg prettig. Geen gedoe met stiefbrussen, gewoon zakelijk overleg als er eens iets is.
En als één van de twee overlijdt kan de bijbehorende familie het gewoon afhandelen.

Samensmelten?

Het woord alleen al bezorgt me de kriebels. Ik heb het vermoeden dat je nogal met een roze bril naar de relatie kijkt en de belangen van de kinderen niet helemaal scherp hebt. In deze situatie is samenwonen gewoon geen (goede) optie. De kinderen zitten er niet op te wachten om uit hun vertrouwde omgeving gehaald te worden en met vreemde mensen in één huis te gaan wonen, er zijn afspraken met ex-partners die samenwonen onmogelijk maken en je vriend houdt er bijzondere ideeën op na als hij vindt dat jouw kinderen hun vader maar minder moeten zien.

Kortom: latten totdat de kinderen uit huis zijn en in de tussentijd genieten van de tijd die jullie om het weekend en op die doordeweekse avond samen hebben.

Anemone

Ik hou het op een slechte vertaling van 'meltdown'

Dus

De relatie is nog maar kort en de kinderen weten van niets. Die zien elkaar dus slechts als aanhangsel van een kennis van hun respectieve ouder.
Tuurlijk mogen ze elkaar dan is toch een heel ander perspectief als je dagelijks leven te moeten delen.

Jullie gaan wel heel snel. Ze hebben de scheiding nog nauwelijks kunnen verwerken en dan willen jullie ze alweer confronteren met een grote verandering.

Deste meer redenen om te gaan latten. Dit wil je kinderen niet aan doen.

Huh?

De kinderen weten nog niet eens dat jullie een relatie hebben? Dat lijkt me een eerste stap ...

Oei

Jullie kennen elkaar een jaar, jullie kinderen weten niet dat jullie een relatie hebben en dan willen jullie gaan samenwonen? En daarmee ook nog eens de relatie van jullie kinderen met de andere ouder onder druk zetten? Sorry hoor, maar ben je wel lekker?
Ja, het kán natuurlijk goed gaan. Maar die kans lijkt me uitermate klein. Ik zou eens beginnen met de kinderen betrekken in jullie relatie. Kijken of ze het dan nog zo goed kunnen vinden. En dan een paar keer samen op vakantie, altijd een goede test voor elke relatie. En dan kun je eventuele verdere plannen maken.

Overigens snap ik je ex niet, dat hij akkoord gaat met jouw plan om te verhuizen. Heb je erbij gezegd hoe ver? En dat het betekent dat hij de kinderen dan minder ziet, of juist meer? Ik vermoed zomaar dat hij dan ineens een stuk minder flexibel blijkt. En ik vind het ook meer dan vreemd dat jij je vriend laat bepalen dat jij met jouw kinderen dan maar een andere regeling moet treffen met je ex. Dat bepaalt hij toch niet?

Spring eens gauw van je roze wolk af en land eens even, want je ziet de dingen volgens mij niet zo scherp.

ILB

Te jong voor een latrelatie? Zit daar een leeftijdsgrens aan dan?
Ik ga me afvragen of hij niet graag wil samenwonen om de zorg voor huishouden en kinderen niet alleen te hoeven dragen.

Verder eens met de rest, je loopt wat hard van stapel.

Groeten,

Temet

Sjow

Je vriend vindt dat je moet verhuizen. Je vriend vindt dat jouw kinderen hun vader prima om het weekend kan zien. Je vriend vindt jullie te jong voor een lat-relatie.

Oei, dit klinkt echt een beetje zorgelijk. Wat vind jij eigenlijk? Want dat is primair van belang. Niet wat hij vindt. Het gaat namelijk om jouw verhuizing, jouw kinderen, de relatie van jouw kinderen met hun vader. Wat wens jij daarin? Dát is het uitgangspunt. En daar heeft je vriend het mee te doen.

Te snel

Jullie willen te snel, nu ben ik niet tegen samenwonen en ook niet van het principe latten totdat kinderen 18 of het huis uit zijn, maar dit is erg snel. Te snel als je het mij vraagt. Misschien eerst maar eens vertellen dat jullie verkering hebben aan wederzijdse kinderen.

Mijn man was al 2 jaar gescheiden wij hebben half jaar gedate, daarna zijn kinderen ingelicht, voorzichtig paar x afgesproken, pas na 3 jaar relatie zijn wij gaan samen wonen. Nu wonen we 7 jaar samen waarvan 3 jaar getrouwd en de afgelopen jaren was er nog heel veel "gedoe"

Ik ook

Ik vind dat jullie niet een beetje, maar veel te snel gaan. Verder vind ik de reacties van je vriend nogal... zorgelijk. Te jong voor een lat-relatie? Hoezo? Jouw kinderen en jij moeten maar verhuizen? Hoezo? Waarom verhuist hij zelf niet naar jouw stad dan, als het zo simpel is?

Alles op zijn tijd. Eerst vertellen dat jullie een relatie hebben. Dan elkaar wat vaker zien met zijn allen. Dan een paar keer een korte vakantie met alle kinderen. Dan een paar jaar achtereen op lange vakantie samen. Gaat het dan nog steeds hartstikke goed? Dan ga je eens nadenken over samenwonen. Idealiter voor de kinderen wachten jullie daarmee totdat ze het huis uit zijn.

Ik snap het nog steeds niet

“Mijn vriend vind eigenlijk dat ik met de kinderen moet verhuizen en ze dan alleen nog maar om het weekend naar hun vader kunnen. En ik denk eigenlijk een beetje de andere kant op.
Als hij de omgangsregeling aanpast, dan blijven alle kinderen op hun eigen en vaste omgeving. Ze behouden hun eigen vriendjes, sportclub, school en de familie dichtbij. Als ik de beslissing maak om te verhuizen hebben ze helemaal niks meer.“

Hoezo: “als hij de omgangsregeling aanpast?” Wil je dat zijn kinderen bij hun moeder gaan wonen en om het weekend bij jullie komen? Terwijl hij nu een heel andere verdeling heeft? In je reactie schrijf je dat er niks voor de kinderen verandert. Nee, voor jouw kinderen niet, maar wel voor zijn kinderen. Die zien hun vader veel minder.

Temet

"Ik ga me afvragen of hij niet graag wil samenwonen om de zorg voor huishouden en kinderen niet alleen te hoeven dragen."

Scherp gezien!

Daarom natuurlijk niet latten. Hij heeft iemand nodig die het huis schoonhoudt en alles met de kinderen regelt.

Te jong om te latten? Wat een onzin!

TO: echt, word wakker.
Wacht tenminste een jaar (2 jaar roze wolk).
Maar met kinderen zou ik het veel langer en veel rustiger opbouwen.
Gelukkig staan er goede tips in over vertellen, dingen samendoen, weekendjes samen, korte vakanties, lange vakanties.

Maar vooral zou ik nadenken over je 'lieve' vriend die wel even bepaalt wat jij en jouw kinderen moeten doen, ten koste van anderen (jou, jouw kinderen, jouw ex).
Bijzonder. Heb je dat door?

Ik vraag me echt af wat je daar nu zelf van vindt, nu je onze kritische reacties over je vriend leest.

Nou nou

Deze meneer wordt weer eens flink afgemaakt hier.
Wat is dat toch?
Lezen jullie wel?
Zijn wens is niet ok, eens. Maar zij heeft dezelfde wens!! Alleen dan mbt zijn kinderen.

Overigens snap ik de wens om samen te gaan wonen prima.
Ik denk alleen idd dat het gewoon echt geen goed idee is, helaas. Het kost nu gewoon te veel, voor jouw of zijn kinderen. Dat gaat zich tegen je keren.
Misschien dat jullie op termijn (als kinderen zelfstandiger zijn en goed kunnen reizen) ergens halverwege samen kunnen gaan wonen?

En zie de voordelen. Veel relaties stranden. Met latten houd je lang de spanning erin.
Het lijkt aanlokkelijk, maar zeker in een samengesteld gezin zijn er vaak meer uitdagingen dan je lief is.

samensmelting

Zie ik het verkeerd als ik het woord "samensmelting" niet zo heel erg gezond vind klinken als term voor "samengesteld gezin" (waarvan pakweg 70% uiteindelijk weer uit elkaar gaat)?

Kortom: blijf latten.

ilb

ILB ik begrijp heel goed dat je vraagstelling op een forum zetten lastig is want je kan niet alles kwijt. Uit je post kwam niet goed naar voren dat jullie pas over x jaar willen samen wonen. Echter los van alles , man en ik zijn 10 jaar samen en wonen 7 jaar samen en dat is nog steeds niet altijd zonder "gedoe" Wat ik je echt oprecht wil aanraden is, ook al kunnen de kinderen prima met elkaar opschieten, begin nou eerst eens met het jullie kinderen vertellen dat jullie een relatie hebben. Dan kun je vanuit daar weer verder.

Nu al voor over 3 jaar plannen is bijna onmogelijk, als mens weet je niet eens wat er morgen kan gebeuren.

duivels dilemma

Als het iets is voor over een paar jaar hoef je nu toch nog geen keuze te maken? Geniet van hoe het nu gaat, misschien valt de keuze over een of twee jaar makkelijker.
De keuze is dus: of jouw kinderen wegrukken van school/vriendjes/omgeving/vader (en jouw werk??) of dat hij zijn kinderen minder zal gaan zien. Dat wil hij natuurlijk ook niet, dat is voor zijn kinderen ook niet goed. Dit is natuurlijk een duivels dilemma, waar je alleen maar door samen te praten en allebei empathie hebben voor elkaar uit komt. Daar zal verder iedereen een mening over hebben, zowel jouw kamp als zijn kamp, maar niks is eigenlijk 'goed'.

Maar als dit nu al een punt is

Ik krijg uit je stukjes heel erg de indruk dat samenwonen het doel is. Ik vind dat oprecht geen goed plan. Je komt net uit een scheiding, je kent deze man een jaar en dan is je doel al samenwonen? En liever geen relatie als dat doel niet in de nabije toekomst behaald kan worden? Neem het met de dag. Geniet van het nu. En vooral, ga eerst eens op eigen benen staan. Want ik krijg sterk het gevoel dat je nu je hele leven ophangt aan deze man. En dat is gewoon niet verstandig. Word emotioneel stabiel en verwerk je scheiding voor je verder gaat. Echt verwerken kost tijd en energie. Door nu in een volgende relatie te duiken sla je een stap over. Om na een scheiding weer op te krabbelen kan een nieuwe relatie heel prettig zijn, roze wolken voelen een stuk prettiger dan (donker)grijze. Dat snap ik wel. Maar je bouwt nu een nieuwe toekomst, en ook die van je kinderen, op drijfzand.

Nogmaals, je weet niet wat de toekomst brengt. Geniet gewoon van wat er nu is, betrek de kinderen meer bij de relatie en kijk hoe het dan gaat.

En nog maar even: je hebt de statistieken niet mee. Rebound en samengesteld gezin zijn gewoon bijna garantie voor mislukken. Wel goed om in je achterhoofd te houden en realistisch te blijven. En tot ze deur uit zijn horen jullie kinderen, ook die van je vriend, voorop te staan. Niet jouw/jullie wens om samen te wonen.

laten rusten

Ik zou afspreken voorlopig door te gaan zoals het is (wat dus begrijp ik nu ook het plan al is eigenlijk) en het pas over een jaar of anderhalf jaar ofzo weer over eventueel samenwonen te gaan hebben.
Dan hoef je er ook niet steeds al over na te denken en over te praten. Kies een peildatum ver vooruit en laat het voorlopig helemaal rusten.

En begin met de kinderen te laten weten dat er sprake is van een relatie en eens samen op vakantie gaan etc. Dan weet je straks ook beter of ooit samenwonen echt een goed idee is of niet.

opofferen

Als jullie al een jaar wat hebben latten jullie toch al?
De statistieken werken idd niet mee, maar ik vind het ook wel iets lastigs, alles op te offeren voor de kinderen, wat hier iedereen roept. Het is tenslotte ook in hun belang om een gelukkige moeder te hebben. Je hoeft toch niet onder een steen te leven totdat je kinderen uit huis zijn. Dan kun je daarna meteen door naar het klooster
Maar het moet niet zo zijn dat hij minder moet inleveren omdat hij doordeweeks geen/minder tijd heeft voor zijn kinderen. Ik lees dat jij daar ook een mening over hebt, alsof het voor hem 'makkelijker' is dan voor jou. En hoe zit het met werk? Er zullen nog veel praktische hobbels bijkomen.
Ik zou ook de kinderen (hoe oud?) vertellen dat je een relatie met hem hebt. En wie weet eindigen jullie wel in het midden, allebei 23 km verhuizen.