Samenwonen met ex

Overleg

met zijn vieren? Moeders erbij? Probleem op tafel en een nieuwe afspraak maken voor over x-aantal weken om te kijken hoe het er dan voor staat.
Staat hij wel ingeschreven voor een huurwoning?

Tsjor

deadline

Heb je hem ooit een deadline gegeven? Dus: je kunt hier nog een jaar/halfjaar/3 maanden blijven, en dan moet je echt vertrekken - ook als je niet de ideale woonruimte gevonden hebt.

Of is het blijven steken bij: je kunt hier blijven tot je iets anders gevonden hebt? In dat geval snap ik wel dat hij blijft zitten waar hij zit. Hij wilde blijkbaar niet uit elkaar en zal pas weg willen als hij iets "beters" heeft dan hij nu heeft.

Het begint dus bij duidelijkheid. Als een gezamenlijke afspraak niet lukt, dan in ieder geval jouw voorwaarden/eisen.

Nog een puntje

Ik zou me niet laten verleiden tot een discussie over de vraag of hij wel genoeg zijn best heeft gedaan om onder dak te komen. Dat jij dat betwijfelt is logisch, maar het maakt uiteindelijk niet uit. De huidige situatie is niet houdbaar en hij moet eruit, wat hij de afgelopen anderhalf jaar wel of niet heeft gedaan doet er wat dat betreft niet zoveel toe.

Groeten,

Temet

Reactie

Bedankt allemaal voor jullie reactie!

Of is het blijven steken bij: je kunt hier blijven tot je iets anders gevonden hebt?—-> we hadden niks daadwerkelijk afgesproken. Alleen dat hij ging zoeken en het geen jaren moest duren.

Hij wilde blijkbaar niet uit elkaar en zal pas weg willen als hij iets "beters" heeft dan hij nu heeft. ——>Dat kan dan nog heel lang duren 😓. Hij woont hier en betaald niks. Hij zorgt ook pas sinds kort voor z’n eigen eten (wat vooral afhaal is). Maakt ook niks schoon en brengt/haalt kids ook niet (nooit gedaan overigens dus irriteert me ook niet). Irriteert me meer dat hij er is. En ik niet makkelijk in de avond op de bank kan zitten, want daar zit en slaapt hij.

Goede tip Temet! Die kant gaat het meestal inderdaad wel op.

Ik zal contact zoeken met zijn moeder en hopen dat hij op een normale manier kan vertrekken eind van de maand.

nee

Begin nu eens met je ex duidelijk te vertellen dat hij binnen nu en datum x elders onderdak moet regelen.

Niet achter zijn rug met zijn moeder regelen. Eerst een duidelijk ultimatum.

Precies

Je bent zijn moeder niet

Dat aapje moet van jouw schouder af!

Niks betaald aan het huis

Nu zal ik misschien wel commentaar krijgen.
Maar ik weet niet hoelang jij en je ex samenwaren.
En of jullie heel lang in het huis samen hebben gewoond. Maar ik neem aan dat in die jaren. Hij vast en zeker. Ook geld of uren in het huis heeft gestoken. Dat jij dan niet meer verder wilt. Is natuurlijk je goed recht. En dat de situatie niet ideaal is. Ben ik ook 100 % met je eens. Maar ja het is ontzettend moeilijk om aan een woning te komen. En ineens extra inkomen te regelen. Ik weet het uit ervaring. Want ik heb ook nog 13 maanden in mijn koophuis moeten wonen met mijn ex. En ik heb gezien hoe moeilijk het was. Om aan een huisje te komen. En extra inkomen

Deadline en concrete voorbereidingen

Zomaar 'bruut' z'n spullen wegbrengen naar z'n moeder gaat natuurlijk wat te ver. Maar een deadline stellen en eenzijdig concrete voorbereidingen maken om hem op die deadline te verhuizen (waarheen, dat heeft hij zelf in de hand) lijkt me prima. Dan weet hij ook echt dat het menens is.

Het belangrijkste is dat jouw plan op geen enkele manier afhangt van zijn medewerking. Jij regelt het verhuisbusje. Jij regelt vrienden/familie om alles in te pakken (en om een buffer te vormen tegen ruzies). Jij regelt onderdak voor de kinderen. Als je niet zeker weet op z'n moeder z'n spullen wil hebben, dan regel je een Shurgard-hok waarbij jij een paar maanden vooruitbetaalt. En desnoods regel je de eerste week na de "verhuizing" een hotel voor hem.

Hij is alleenstaand. Het idee dat hij moet wachten op de 'perfecte' verhuizing is onzin. Hij is flexibel. Hij kan prima tijdelijk ergens anders heen terwijl hij z'n zaakjes op orde brengt.

Voor het medededelen van het plan zorg je natuurlijk ook dat de kinderen de deur uit zijn, en liefst dat zijn moeder een familielid/vriend van jou kant er bij zijn. Als je er niemand bij hebt, deel dan het plan direct de volgende dag met familie/vrienden van jullie beider kanten. Na meer dan een jaar waarin jij hem niet eens durft aan te spreken op zijn voortgang zal hij niet geloven dat je het meent als je met een concrete datum komt. Die betrokkenheid van beide families/vriendenkringen is echt essentieel om hem te doen inzien dat je het meent.

Syboor

Goed plan. In theorie. Ik zou als vriend niet hieraan gaan meewerken.

In principe

'Hij is alleenstaand.' In principe is hij alleenstaand met kinderen. Net als zij.
Verder staat hij natuurlijk 3-0 achter: niet getrouwd, dus bepaalde bescherming geldt niet; huis is niet van hem; kinderen worden door vrouw geclaimd.

Tsjor

echt tsjor?

Ga je weer de man als slachtoffer voorstellen? Ts schrijft: ´ Het zal er waarschijnlijk straks op neer komen dat hij eens in de twee weken zijn kinderen heeft. Ik hoop op meer, maar dat zal niet. De vrije dag die hij nu heeft in de week heeft hij nodig om uit te rusten (zijn woorden).`

Jij maakt ervan `kinderen worden door vrouw geclaimd.`

Alleenstaand

> Ik zou als vriend niet hieraan gaan meewerken.

En kun je aangeven waar je - NA 1.5 jaar niets doen - WEL aan zou willen "meewerken"?

> 'Hij is alleenstaand.' In principe is hij alleenstaand met kinderen. Net als zij.

Wat moet hij met kinderen als hij niet eens voor zichzelf wil zorgen? Hij kan geen woonruimte vinden, neemt nergens initatief toe, houdt zijn eigen leefruimte niet schoon.

> Verder staat hij natuurlijk 3-0 achter: niet getrouwd, dus bepaalde bescherming geldt niet; huis is niet van hem; kinderen worden door vrouw geclaimd.

Hoezo "kinderen worden door vrouw geclaimd"? Hij heeft onbeperkt toegang tot de kinderen want hij woont bij ze in huis. Als hij echt zo weinig verdient dan kan hij zodra hij op zichzelf woont een beroep doen op de gesubsidieerde rechtshulp. Als hij dat WIL maakt hij grote kans op 50-50 en kinderalimentatie, maar dat moet hij dan wel willen.

Nee, hij gaat niet in één keer vanaf Denise's bank een verantwoordelijke volwassene worden. Dat moet in stapjes. Eerst maar eens op kamers gaan wonen. Zelf zijn troep opruimen en schoonmaken. Dan zijn uitgavenpatroon en werktijden aanpassen zodat hij naar een zelfstandige woning kan. Leren iniatief nemen in bureaucratische en juridische zaken. Wennen aan het "verlies" van vrije tijd en/of luxe-uitgaven dat gepaard gaat met je eigen huishouden runnen en zelf betalen voor je woonruimte; t.o.v. de huidige situatie zal hij een flinke stap terug moeten doen. Zorg voor de kinderen kan hij op elk gewenst moment "erbij" nemen, maar gezien de situatie waar hij vandaan komt zal dat gewoon heel zwaar voor hem zijn.

Bij elkaar blijven tot het punt waarop hij op magische wijze al zijn zaakjes op orde is en mentaal en financieel toe is aan een gesetteld volwassen bestaan (laat staan co-ouderschap), dat is natuurlijk waanzin. Dat gaat niet gebeuren.

Ander citaat

'Naast dat het huis juridisch gezien van mij is zorg ik ook voor de kinderen.' Die 'hoop op meer' is vanuit haar perspectief beschreven, waarbij zij ervan uit gaat dat het niet 50/50 is. Stel je voor dat het uitgangspunt 50/50 was, dan zou het in het belang van de kinderen zijn dat hij een goed onderkomen had, waar de kinderen ook terecht kunnen. Dat zou dan beider belang zijn, niet alleen van hem, ook van haar. Bijvoorbeeld.
Eigenlijk maak ik me meer zorgen om iets anders. Ik was ooit onder de indruk van een artikel over de liefde, waarin geschreven werd hoe de 'zakelijke' liefde steeds meer vervangen werd door de 'romantische liefde', waarbij de zakelijke aspecten steeds meer naar de achtergrond verdwenen. Bezit werd gemeenschappelijk bezit, bijvoorbeeld. Als tegenhanger werd beschreven hoe een Palestijnse vrouw bij het huwelijk een olijfboom kreeg, zodat ze altijd inkomen had. Die boom was van haar.
We zijn nu nog een stap verder gegaan in de romantische liefde: we regelen eigenlijk het liefste bijna niets meer en vertrouwen erop dat onze romantiek voor eeuwig en altijd zal blijven en dat we nog lang en gelukkig zullen leven. Als het dan mis gaat, dan is er bijna niets meer over waar je nog aanspraak op kunt maken. Denise kan de sloten vervangen en haar man op straat zetten.
Nu is toevallig de man daarvan de dupe, maar in andere verhalen is de vrouw daarvan vaak de dupe.
Als je goed voor kinderen wil zorgen zul je eerst goed voor ouders moeten zorgen, voor beide ouders, ook na een scheiding. Regelingen rond huwelijk en scheiding geven daarvoor een juridische basis. Laat je dat los, dan ben je overgeleverd aan elkaars goodwill, wat in tijden van scheiding niet de beste basis is.

Tsjor

Syboor

Je pleit voor heropvoeding. Dan zou zijn moeder een goede plek zijn. Tsjor

Syboor, ik was onduidelijk

Syboor, ik schreef niet precies wat ik bedoelde, omdat vriend voor meerdere mensen gebruikt kan worden. Ik bedoelde de een, jij las de ander.

Ik bedoel wel dat de vriend eruit moet, maar dat ik als vriend van het stel niet zou meewerken om de man het huis uit te werken door zijn spullen in een verhuiswagen te stoppen.

Moeilijke situatie

maar hem eruit zetten zou mijn allerlaatste optie zijn, als er echt niks anders meer te verzinnen valt.
Niet zijn welzijn, maar dat vd kinderen zou voorop staan.
Juist als je niet veel van hem te verwachten hebt qua zorg, zou ik iig deze situatie als positief proberen te labelen (voor mezelf) voor de kinderen.
Ze zien hun vader nu tenminste nog vaak.
Kun je zelf niet voorlopig iets regelen om regelmatig bij te tanken? Iets huren of bij vrienden?
Misschien kan hij dan ook beter in een zorgrol groeien naar de kinderen.

Saar

Ik begrijp heel goed je visie van ´voor de kinderen´ hem zo lang mogelijk uit de wind houden. Maar ik vraag me oprecht af of het wel zo goed voor de kinderen is.
Je geeft ze een voorbeeld van een moeder die alles doet en vader de hand boven het hoofd houdt. Is dat een goed rolmodel voor jongens zowel als meisjes?
Daarnaast zullen er evengoed spanningen zijn tussen de ouders of een volkomen afwezigheid van relateren. Kinderen zijn zo gevoelig dat ze heus wel door het spelletje heen prikken. Natuurlijk hoef je de vader niet af te vallen maar helemaal om zijn weerspannigheid heenwerken en dan een mooi verhaal houden, komt op mij op zijn zachtst gezegd wat gemaakt over. Kinderen voelen dat.
Een vader die zijn rol als vader serieus neemt, een eigen huis regelt en ze daar liefdevol opvangt naast een lieve moeder die haar ex niet afvalt maar ook niet de steken oppakt die hij laat vallen, lijkt me gezonder. Zo kweek je geen generaties met vreemde rolpatronen

verwarrend

De huidige situatie lijkt me voor de kinderen ook buitengewoon verwarrend. Want papa en mama zijn uit elkaar maar wonen nog wel onder een dak. Als zoiets een korte tijd duurt kan je dat nog best uitleggen met "papa heeft nog geen nieuw huis" maar ik denk dat hoe langer dit duurt, hoe moeilijker het voor de kinderen te bevatten is dat papa en mama echt uit elkaar zijn.

Groeten,

Temet

Voorbeeld voor kinderen

Moeder zet vader op straat is ook een raar voorbeeld voor kinderen.
Het is nu zeker geen gezonde situatie.
Een nieuwe start vanuit zijn ouderlijk huis lijkt me toch de beste optie.
Dit schreef Denise erover: 'Zijn moeder heeft aangegeven dat ze hem nooit op straat zal laten slapen. Zijn en mijn moeder wonen vlakbij elkaar waar iedereen elkaar kent en genoeg over elkaar praat. Hij praat liever niet met mensen en wilt daar liever niet heen. Gezien zijn persoonlijkheid en de omgeving kan ik me het echt voorstellen en hierdoor heb ik waarschijnlijk het geduld gehad.'
Jammer voor de buurtroddels. Jammer dat hij daar liever niet heen wil. Maar hij heeft momenteel verder niets om op terug te vallen. Wellicht wordt hij daar wel actiever in het zoeken naar oplossingen.

Tsjor

Rene

Ik kan me er zelf gewoon niets bij voorstellen.
Ben nog samen met vader vd kinderen. En kan me best voorstellen dat het mogelijk is dat we uit elkaar gaan. Maar ik kan me er niets bij voorstellen dat ik er niet met hem samen uit zou proberen te komen, hoe we beiden zo goed mogelijk weer verder kunnen apart van elkaar.
Ik hoop dat hij mij steunt als dat nodig is en ik hoop dat ik hem ook zal steunen als dat nodig is.
Hij blijft hoe dan ook altijd de vader van mijn kinderen.
Uit huis zetten zou echt mijn laatste redmiddel zijn.

Saar

'Uit huis zetten zou echt mijn laatste redmiddel zijn.'

Dat is het voor Denise ook, twee jaar (!) nadat de relatie verbroken is.

Alternatief

> Moeder zet vader op straat is ook een raar voorbeeld voor kinderen.
> Een nieuwe start vanuit zijn ouderlijk huis lijkt me toch de beste optie.

Het hele idee dat moeder verantwoordelijk is onderscheid tussen die twee situaties te bewerkstelligen, staat me tegen. Dat verantwoordelijkheidsgevoel is de hele oorzaak van twee jaar stagnatie voor ex en ellende voor Denise. Vandaar dat ik pleit voor een verhuisdatum en concrete voorbereidingen, maar ook harde grenzen voor Denise dat ze niet aan hem "trekt" en zich niet bemoeit met waar hij terecht komt.

Als je accepteert dat je hem niet kunt veranderen, dan heb je eigenlijk maar twee keuzes: hem het huis uitzetten terwijl de kinderen nog thuis wonen, of hem het huis uitzetten als de kinderen uit huis zijn gegaan. Dat laatste zal de kinderen ongetwijfeld een gigantisch schuldgevoel opleveren (dat naar beide van de ouders toe kan gaan).

maar

Waarom ben je nooit huur gaan vragen na de scheiding? En slapen op de bank zodat jij niet beneden kan zitten? Noway dat ik daaraan begonnen was. Dan de kinderen maar bij elkaar op een kamer en van de overgebleven kamer een zitslaapkamer voor hem maken waar hij 400 euro per maand voor mag betalen.

Kom op: hij kan echt wel ergens een kamer huren: https://kamernet.nl/

huurbescherming

Huur vragen was een heel slecht idee geweest. Vanaf dat moment zou er sowieso een opzegtermijn van 3 maanden gelden voor de verhuurder. En na 9 maanden zou er er volledige huurbescherming zijn ontstaan; daarna zou Denise geen geldige reden meer zou hebben om het huurcontract ueberhaupt nog op te zeggen.

Oh, en dan zit je ook nog met de hypotheek.

Bedankt

Kun je zelf niet voorlopig iets regelen om regelmatig bij te tanken? Iets huren of bij vrienden?—-> ik betaal alle kosten in mijn huis. Hij draagt niks bij (hoeft ook niet) alleen daardoor zit ik wel “vast” en heb ik niet genoeg geld om iets anders te huren. Daarnaast vind ik ook dat hij dat dan toch ook kan doen?

Kinderen voelen de spanning. Als ik de spanning voel dan hun helemaal. Ze hebben er enigszins natuurlijk last van. De oudste roept bij elk huis dat te koop staat dat ze daar wel met haar vader kan wonen. En de jongste vraagt af en toe wanneer we weer verliefd worden. Het is geen gezonde situatie. We maken er het beste van.

Waarom ben je nooit huur gaan vragen na de scheiding? —-> hij heeft nooit een vaste bijdrage gedaan daarvoor of daarna. Daar kwam teveel ruzie van. Dus hij betaalde soms een par honderd euro. Niet regelmatig, dus niks om op te bouwen. Sinds we uit elkaar zijn heb ik gezegd dat hij niks hoeft te betalen zodat hij kan sparen en eventueel de borg kan betalen als het nodig is. Hij betaalt dus al twee jaar niks. Geld is altijd een issue geweest. Wat hij met zijn geld doen en hoe hij er vooral niet mee om kan gaan heb ik helemaal losgelaten. Dit is echt een bijzaak.

Ik dank voor jullie tips en meningen. Ik zal een concrete afspraak maken en datum bij hem neerleggen. Om de situatie niet te laten escaleren zal ik zijn moeder inlichten.

Ik hoop dat ik samen met de kinderen de rust terug in huis zal vinden. En dat hij zijn best zal doen om contact te onderhouden met de kinderen.

Syboor

Er ontstaat ook geen huurbescherming als in een relatie de één eigenaar is van het huis en de hypotheek betaalt en de ander de één een bedrag pm betaalt van het eigen salaris. Zo moet je het zien.

Syboor

'Het hele idee dat moeder verantwoordelijk is onderscheid tussen die twee situaties te bewerkstelligen, staat me tegen. Dat verantwoordelijkheidsgevoel is de hele oorzaak van twee jaar stagnatie voor ex en ellende voor Denise.'
Verantwoordelijkheid. Het is niet zo dat je je verantwoordelijkheid kunt ontlopen door de ander aan te wijzen als ook, mede verantwoordelijke. Als die ander dat niet oppikt zoals jij dat wil, dan houd je nog je eigen verantwoordelijkheid.
De scheiding is op initiatief van Denise en er zijn geen signalen dat het ook zijn wens is. Bovendien heeft zij de sterkste kaarten: de woning is van haar en daarmee is een van de grootste problemen (waar ga ik wonen, waar gaan de kinderen wonen) voor haar geen probleem en voor de echtgenoot wel.

'Vandaar dat ik pleit voor een verhuisdatum en concrete voorbereidingen, maar ook harde grenzen voor Denise dat ze niet aan hem "trekt" en zich niet bemoeit met waar hij terecht komt.' Duidelijke afspraken maken, lijkt mij ook prima. Maar ik kan me goed voorstellen dat het lastig is als er geen perspectief is. Zomaar op straat zetten, dat doe je zelfs met een hond niet. Ik denk dat Denise een goed plan heeft door de moeder erbij te betrekken. Of hij daar wel of geen gebruik van wil maken, dat is niet meer haar zorg. Verder dan het bedenken van een mogelijkheid voor een noodoplossing hoeft ze niet te gaan. Concreet kan ze nog bedenken welke spullen ze wil verplaatsen, dat kan naar moeder, dat kan ook naar een box, die ze eventueel zelf nog kan huren voor een beperkte tijd. Met het verhuizen van spullen maak je duidelijk dat het je ernst is. en die spullen zullen toch weg moeten/gaan.

Denise, je hebt aangegeven dat hij na de scheiding niets meer hoeft te betalen. Dat is heel aardig van je. Als hij nog werkt zou hij inmiddels een aardig kapitaaltje moeten kunnen hebben. Ik denk dat je daar in gedachte gewoon van uit mag gaan. Als hij dat geld niet heeft is het zijn probleem, jij hebt ervoor gezorgd dat hij het wel zou kunnen hebben.

Of hij wel of niet moet meebetalen aan de woning, deels te begrijpen, als je op kamers woont moet je ook huur betalen. Maar ook wel scheef: als de een 'huur' betaalt terwijl de partner de eigenaar is die met de huur ook het eigen vermogen opbouwt. Meestal is een woning gemeenschappelijk bezit, ook al betaalt de een meer dan de ander. Andere werkzaamheden, zoals alle reproductieve activiteiten, worden dan in feite omgezet in een gemeenschappelijke opbouw van vermogen. Bij scheiding wordt het dan gelijk verdeeld en doet het er niet toe wie het meeste betaald heeft. Er kunnen praktische overwegingen zijn geweest om dat anders op te lossen, het kan ook zijn dat er daardoor in de basis al een scheve relatie is gelegd.

Gedane zaken nemen geen keer. Nu naar een oplossing. Ik denk dat Denise inderdaad zelf de weg zal moeten plaveien richting die oplossing.

Tsjor