Scheiding en emoties 31jr
Goedenavond, ik ben sinds eind vorig jaar gescheiden na een relatie van meer dan 10 jaar waarvan 6 jaar getrouwd met 2 kinderen van 6 en 3 jaar.
Het jaar ervoor waren er ook al plannen om te scheiden papieren waren al ondertekend toen ik op een oude telefoon een gesprek zag van haar en een andere man waarbij er ook afspraakjes waren gemaakt terwijl ik thuis op de kinderen paste zat zij in de auto met een andere man. Toen ik haar ermee confronteerde gaf ze aan dat het haar enorm speet en niet eens wist waarom ze het eigenlijk deed.. Na praten heb ik haar besloten dit te vergeven en hebben we besloten onze relatie door te zetten. Dit is helaas 10 maand later toch gestrand ik voelde dat haar liefde voor mij niet terug zou komen dus hebben we maar gekozen voor een definitieve scheiding.. Nu ik enkele maanden weer alleen woon voel ik me soms ook heel alleen en zit ik soms avonden te huilen.
Het is niet dat ik haar zozeer mis maar misschien meer "iets" mis. Mijn ouders en zus heb ik weinig tot geen contact mee dus kan er ook met weinig mensen over praten. Soms heb ik het gevoel dat ik nooit meer gelukkig word. Overal waar je komt met je kinderen zie je complete gezinnen gelukkig zijn en dan zie je jezelf zitten en denk je van kijk mij nou eens zitten. Eigenwaarde is compleet weg en ik voel alleen maar verdriet. 10 jaar hard gewerkt en voor mijn gevoel is alles weg. Relatie, koopwoning, de kinderen om de week 3 nachtjes.
We hebben eigenlijks ook nooit uitgesproken waar het is misgelopen. Zij was niet gelukkig meer en verder hebben we het er weinig tot niet meer over gehad. Als ik haar nu zie, zie ik dat ze er goed uit ziet en voor mijn gevoel weer gelukkig is. En als ik mijzelf zie zie ik een hoopje ellende, het enige wat mij door de dag helpt is mijn werk en als ik savonds weer thuis kom begint de ellende weer.
Douwe, je zult het wel vaker gaan horen en wellicht over een paar jaar ook zelf gaan zeggen: dit gaat voorbij. 1/3 van de relaties wordt verbroken. Nu zie je ze niet, maar als je eenmaal over die schroom heen bent zul je ze overal zien. Oriënteer je eens op vakanties voor alleenstaande ouders, al is het maar voor je eigen gedachten. Er zijn talloze mogelijkheden, omdat er veel alleenstaande ouders zijn.
'Mijn ouders en zus heb ik weinig tot geen contact mee dus kan er ook met weinig mensen over praten.' Dat is erg jammer. Ingesleten patroon of conflicten? Het is zeker de moeite waard om dat te heroverwegen, contacten met je ouders, met je zus. Je kunt ook eerlijk tegen hen zijn en zeggen dat je de scheiding beroerd vindt en dat je je soms erg eenzaam voelt. Ze kunnen het niet oplossen voor je, maar het is een oefening in je niet afsluiten.
Dan zijn er wellicht mogelijkheden om andere, meer sociale contacten op te doen. Dat kan beginnen met lotgenoten, gescheiden vaders. Het kan ook zijn dat je bepaalde hobby's weer oppakt die je al lang niet meer hebt gedaan. Nu in deze corona-tijd is dat allemaal wat lastiger, maar erover nadenken en je oriënteren kan altijd.
Hoe komt het dat je je kinderen maar 3 nachten per week ziet? Is dat je eigen beslissing geweest in verband met je werk? Wellicht kun je daar zelf over gaan nadenken: 10 jaar hard werken voor je gezin tegenover de situatie waar je nu in zit. Het kan zijn dat je moet constateren, dat de balans tussen werken en tijd voor jezelf en voor je gezin anders had moeten zijn. Stel je voor, dat je bijvoorbeeld op woensdag niet meer zou werken, dan zou je op die dag de kinderen kunnen ophalen, ook van school, en een dag extra met je kinderen kunnen doorbrengen. Geen idee of het haalbaar is. Beslissingen uit het verleden kun je helaas niet terugdraaien, maar je kunt nu wel een heroverweging maken en bedenken hoe je het in de toekomst gaat doen.
Want er ligt nog een toekomst voor je. Je was jong toen je aan deze relatie begon. Nu ben je wat ouder en wijzer. Met die ervaring begin je aan je nieuwe toekomst. Het is volstrekt nog onduidelijk hoe die eruit zal zien, maar de pijn en het verdriet waar je nu in zit zal zeker minder worden en wellicht de bron worden van nieuwe inzichten en meer wijsheid.
Bijvoorbeeld de vraag voor nu: weinig contact hebben met je ouders en je zus, wat heeft je dat opgeleverd? Het zal ooit beter geweest zijn dan veel contact. Zou je dat ook aan je kinderen mee willen geven? Zo niet, wat zou dan belangrijk kunnen zijn om het te voorkomen? Jouw kinderen worden ook ooit 31 en ze zijn langer volwassen dan kind. Maar wellicht zijn er andere, belangrijkere vragen om te overwegen. Veel sterkte met deze periode van heroriëntatie.
Tsjor
Hallo Douwe,
Ik weet wat je doormaakt. dat is vreselijk. Maar zoals TSJOR ook zegt. Dat gaat voorbij. Misschien nooit helemaal. Maar in het begin is het bijna onleefbaar.
Ik las laatst een artikel, hoe laat je los. Want je gaat heel technisch gezien nu door een aantal fasen.
- Verdriet
- Woede
- Onbegrip
- Rouw
- Loslaten
Niet perse in die volgorde. Het ene moment ben je heel boos. Volgende moment heel verdrietig, en langzaam aan ga je rouwen en op een gegeven moment ga je het ook echt kunnen loslaten.
Bij mij heeft dat 4 jaar geduurd. en nog af en toe. Maar er is bij mij alleen vaak het onbegrip en woede over. Mijn ex heeft ernstige psychische klacten. Dus is heel andere situatie. Ik heb het opgegeven omdat ik aan het eind van mijn latijn was.
Maar voor jou is vooral belangrijk, een eigen leven opbouwen, waar jezelf tevreden over bent, met de tijd die je hebt met je kinderen. Maak kleine tradities met je kinderen. Die zijn belangrijk.
Bedenk ook, dat je in je leven je ontwikkeld. En dat doen alle mensen in een ander tempo. Waarschijnlijk is dat bij jullie ook gebeurd. Je groeit uit elkaar, en onvoldoende met elkaar mee. En onuitgesproken wordt er 1 ontevreden. Als je dna uit elkaar gaat, dan komt het als een grote lading ineens. Maar ongetwijfeld, later terugkijkend waren er allemaal signalen die je hebt genegeerd (Laat maar. Komt wel goed)
En ga dingen doen. Zorg ervoor dat je niet op de bank verdrietig gaat zijn. Zoek mensen op. En scheld eens lekker op je ex vrouw. Niet waar de kinderen bij zijn. Dat is goed voor de woede. Accepteer dat je ook heel erg boos bent. Immers vernield ze wel jou leven en dat van de kinderen. Het accepteren en begrip komt misschien nog wel. Maar dat is echt pas voor later.
En als je het gevoel hebt dat je je vrienden hiermee niet mee wllt belasten of je familie. Zoek een psycholoog op. Die worden betaald om tegen aan te praten. Jij bent het kwijt. En zij maken er een mooi rapportje van. Ook nog eens goed voor een dossier, mocht je dat ooit nog nodig hebben.
Wees gewoon mens. Huil, Lach wees boos. Je hebt daar alle recht op.
Robbie
Robbie001 schreef op 11-02-2021 om 08:50:Hallo Douwe,
Ik weet wat je doormaakt. dat is vreselijk. Maar zoals TSJOR ook zegt. Dat gaat voorbij. Misschien nooit helemaal. Maar in het begin is het bijna onleefbaar.
Ik las laatst een artikel, hoe laat je los. Want je gaat heel technisch gezien nu door een aantal fasen.
- Verdriet
- Woede
- Onbegrip
- Rouw
- Loslaten
Niet perse in die volgorde. Het ene moment ben je heel boos. Volgende moment heel verdrietig, en langzaam aan ga je rouwen en op een gegeven moment ga je het ook echt kunnen loslaten.
Bij mij heeft dat 4 jaar geduurd. en nog af en toe. Maar er is bij mij alleen vaak het onbegrip en woede over. Mijn ex heeft ernstige psychische klacten. Dus is heel andere situatie. Ik heb het opgegeven omdat ik aan het eind van mijn latijn was.
Maar voor jou is vooral belangrijk, een eigen leven opbouwen, waar jezelf tevreden over bent, met de tijd die je hebt met je kinderen. Maak kleine tradities met je kinderen. Die zijn belangrijk.
Bedenk ook, dat je in je leven je ontwikkeld. En dat doen alle mensen in een ander tempo. Waarschijnlijk is dat bij jullie ook gebeurd. Je groeit uit elkaar, en onvoldoende met elkaar mee. En onuitgesproken wordt er 1 ontevreden. Als je dna uit elkaar gaat, dan komt het als een grote lading ineens. Maar ongetwijfeld, later terugkijkend waren er allemaal signalen die je hebt genegeerd (Laat maar. Komt wel goed)
En ga dingen doen. Zorg ervoor dat je niet op de bank verdrietig gaat zijn. Zoek mensen op. En scheld eens lekker op je ex vrouw. Niet waar de kinderen bij zijn. Dat is goed voor de woede. Accepteer dat je ook heel erg boos bent. Immers vernield ze wel jou leven en dat van de kinderen. Het accepteren en begrip komt misschien nog wel. Maar dat is echt pas voor later.
En als je het gevoel hebt dat je je vrienden hiermee niet mee wllt belasten of je familie. Zoek een psycholoog op. Die worden betaald om tegen aan te praten. Jij bent het kwijt. En zij maken er een mooi rapportje van. Ook nog eens goed voor een dossier, mocht je dat ooit nog nodig hebben.
Wees gewoon mens. Huil, Lach wees boos. Je hebt daar alle recht op.
Robbie
Kleine correctie wat ik hier op geschreven heb:
Ik zie ineens dat ik schreef: En scheld eens lekker op je ex vrouw. Dat bedoelde ik niet zo als ik dat nu lees. Doe dat vooral niet als je ex vrouw er bij is. Beste in een groot bos waar niemand je hoort. Het lucht op. En kan geen kwaad. Blijf respectvol naar elkaar. Hoe moeilijk ook. Dat is in het belang van je kinderen.
