Studie betalen na scheiding. Hoe?

tja, ieder mag dat zelf besluiten

Dus dochter krijgt straks in elk geval de alimentatie van haar vader, jij kunt kijken hoeveel jij kunt missen en de rest zal ze moeten lenen net als alle andere studenten.

Alles?

'Nu verwacht hij dat ik alles betaal. Immers, hij betaald alimentatie. En dat vindt hij genoeg.'

Als hij alimentatie betaalt, hoef je toch niet alles alleen te betalen? Die alimentatie gaat straks rechtstreeks naar je dochter toe, samen met de tegemoetkoming voor de ziektekosten. Daar betaalt zij haar rekeningen van. Kost en inwoning is dan voor jou. Hoeft ze alleen het collegegeld en zo nog te lenen (of bij te verdienen). Lijkt mij een prima regeling.

Zelf

In zo'n alimentatie berekening zit toch altijd een stukje voor studie enzo? Daar had gespaard van kunnen worden voor die studie.

En de alimentatie gaat met haar 18e naar je dochter en je dochter zal haar studie moeten betalen en het is mooi meegenomen als ouders eraan kunnen bijdragen.

Sparen

Zeker gespaard van alimentatie, maar veel kon ik toen niet. Het was ook geen hoog bedrag wat hij betaalde. Maar het was prima.
Maar je kan toch niet van de verzorgende ouder verwachten de hele studie te betalen omdat jij alimentatie betaald? Ik vind dat raar.

Het niet kúnnen betalen vind ik wat anders en heb dan alle begrip. Dan wordt het lenen, zoals de meeste studenten.

Toch wel

'Maar je kan toch niet van de verzorgende ouder verwachten de hele studie te betalen omdat jij alimentatie betaald? Ik vind dat raar.'

Ja, dat kan dus wel.

Daar ga je niet over

'Het niet kúnnen betalen vind ik wat anders en heb dan alle begrip.'
Jij gaat er niet over of iemand het wel of niet kan betalen. Jij gaat niet over de beurs van een ander. De alimentatie wordt berekend op basis van wat kinderen nodig hebben (dat zijn geen gespecificeerde bedragen, maar percentages van het gezinsinkomen) en op basis van iemands draagkracht. daarin zit de berekening van wat iemand kan betalen.
Het is niet aan een ex om daar eigen berekeningen over te gaan maken.
Als de 18-jarige vindt dat hij/zij meer geld van pa (of ma) wil hebben, dan zal de 18-jarige dat zelf moeten vragen.
Kosten van een studie kun je beperkt houden. Voor het collegegeld kan iemand in de vakantiemaanden (3, na het eindexamen) werken. Boeken moet je gericht kopen, niet alles in een keer, veel kun je lenen, soms tweedehands kopen. Je krijgt een ov-chipkaart waarmee je kunt reizen.
Alimentatie kan ze gebruiken voor de kosten van de zorgverzekering die overblijven (na de zorgtoeslag) , kleding, uitgaan, mobieltje, kapper, kapotte fiets.
De meeste studenten hebben een bijbaantje voor extra kosten die ze zelf graag willen maken.
Onderdak, eten en drinken krijgt ze bij jou.
Hret enige waar je jezelf en je dochter vragen over kunt stellen is of ze vanaf nu kostgeld moet gaan betalen vanwege het wegvallen van kinderbijslag en kindgebonden budget. Dat is jouw financiële puzzel. Daar gaat je ex ook niet over, net zo min als jij over zijn financiën gaat.
Wat echt raar is, dat is dat je denkt dat je een ander, die niet tot je huishouden behoort, een rekening denkt te kunnen gaan presenteren voor kosten waar andere mensen, die wel nog samen een huishouden hebben, andere gereglementeerde oplossingen voor hebben (zoals een studielening en/of een bijbaantje).
De gedachte dat je dochter zielig is omdat ze zou moeten lenen omdat haar vader niet meer wil betalen voedt een conflict en is gebaseerd op een onterechte gedachte.

Tsjor

Out of de box

Dochter gaat bij haar vader wonen en jij betaalt haar alimentatie, is deze puzzel voor haar vader.

Hij betaalt alimentatie en daarmee is zijn verplichting voldaan tenzij jullie bij de scheiding aanvullende afspraken gemaakt hebben. Ik hoop dat jullie afgesproken hebben dat de allimentatie betaald wordt tot einde studie anders verwacht ik dat vader vanaf de 21e verjaardag ook stopt want aan zijn verplichtingen voldaan.

Vreemd

'..... anders verwacht ik dat vader vanaf de 21e verjaardag ook stopt want aan zijn verplichtingen voldaan.'
Vreemd Flavia, je framet vader nu als iemand die zeker niet meer zal willen doen dan wat hij moet doen. Geen idee waar je dat vandaan haalt. Het voedt wel de negativiteit, zonder dat er enige basis voor is.
Na een scheiding kun je niet met jouw rekeningen bij je ex aan komen zetten.
Net zo goed als je niet met extra rekeningen naar je baas kunt stappen en kunt zeggen: ik moet nu meer salaris hebben, want mijn kind gaat studeren.
De gedachte dat je in 15 (!) jaar tijd niet het besef hebt ontwikkeld, dat je zelf voor voldoende inkomen etc. moet zorgen om je kind te onderhouden, maar dat je al die tijd je kunt blijven gedragen als iemand die financieel gezien onderhouden moet worden door een ander (man) vind ik echt bizar.

Tsjor

Nou

Je kunt niets eisen maar ik vind wel dat je in elk geval moreel verplicht bent beiden naar vermogen bij te dragen aan de studie van je kind.
Ik zou het dan ook uitrekenen en je kind een beperkte extra bijdrage laten vragen. Meegenomen is meegenomen.
Het is toch de praktijk dat degene waar de kinderen wonen het meest vanzelfsprekend, en het meest direct gemotiveerd, bijdraagt en wat dan ook wat een kind nodig heeft.
De ouder waar het niet woont heeft er minder beeld bij en voelt minder noodzaak.
Maar het principe is toch dat een kind twee ouders heeft?

Vreemd inderdaad

'Ik hoop dat jullie afgesproken hebben dat de allimentatie betaald wordt tot einde studie anders verwacht ik dat vader vanaf de 21e verjaardag ook stopt want aan zijn verplichtingen voldaan.'

TS schrijft leterlijk 'Alimentatie keurig door hem betaald, nooit problemen' dus waarom zou dat in de toekomst anders zijn? Bovendien is dat (tegen die tijd) een probleem voor dochter, niet voor TS.

Morele verplichting

AnneJ, die morele verplichting verzin je zelf. Wat ouders eventueel moeten bijdragen aan de studie van een kind wordt door DUO aangereikt.

'Ik zou het dan ook uitrekenen en je kind een beperkte extra bijdrage laten vragen. Meegenomen is meegenomen.' En waarom zou dochter dat aan vader moeten vragen? Waarom niet aan moeder?

Ik vind dat je je kind op deze manier opstookt tegen vader, op basis van je eigen gekleurde morele waarden die plotseling op komen zetten. Je creëert een conflictsituatie tussen vader en kind. Een slecht idee. De enige basis die ik daarvoor zie is dat we met elkaar accepteren, dat vrouwen en kinderen financieel gezien onderhouden moeten worden door een man. Zielige wezens zijn het, die niet voor zichzelf kunnen zorgen.

Mocht dochter meer geld nodig hebben en vinden dat vader daarvoor op moet draaien, dan kan ze dat zelf aankaarten bij vader. Maar als moeder zou ik me daar buiten houden. Zeker geen berekeningen gaan maken waarvan je op voorhand al weet dat je de uitkomst niet zelf kunt betalen. En als de wiedeweerga zelf aan de slag gaan om zelf te zorgen dat je het door jou het gewenste onderhoud van je kind zelf kunt betalen. Vader betaalt al.

Het kan toch niet zo zijn dat de een een berekening maakt die de ander dan maar moet betalen. Kom nou.

Dochter wordt 18. Je gaat dan met je dochter het gesprek aan dat past bij iemand die het volwassen leven instapt. Eerste vraag: wat wil je. Tweede vraag: hoe ga je dat betalen. En dan vooral kijken naar de beschikbare middelen en mogelijkheden. Je gaat van je dochter toch geen rancuneuze, verdrietige bedelaar maken, die zich miskend voelt omdat ze niet krijgt wat ze wil hebben, zonder dat ze kijkt naar haar eigen mogelijkheden?

Tsjor

Kom nou Tsjor

Een kind heeft twee ouders. De insteek dat ze vanaf 18 jaar zelfstandig geacht worden te zijn is niet volledig realistisch. Te steil geredeneerd.
Natuurlijk kun je de andere ouder niet dwingen of de zaak verzieken door een kind een onhaalbare vraag te laten stellen.
Maar je kunt wel een bijdrage vragen omdat de kosten nou eenmaal hoog zijn. En het lenen bij DUO snel oploopt. Je wil je kind met zo min mogelijk schuld de studie laten afsluiten.
En je weet zelf ook dat met 18 een aantal bijdragen van de overheid vervallen.
Het is ook maar wat je gewend bent. En vooral wat is er mogelijk bij beide ouders.

Twee verschillende dingen

AnneJ, kinderen van 18 jaar worden wel degelijk geacht voor een aantal dingen zelf te zorgen. daar hoef je geen tranen over te laten. Dat is voor kinderen van gescheiden ouders niet anders dan voor kinderen waarvan de ouders bij elkaar zijn.
Stel dat de ouders nog samen waren, dan kun je toch ook niet naar je baas gaan en zeggen: ik wil nu meer verdienen want mijn kind gaat studeren en anders moet mijn kind lenen en ik wil mijn kind met zo min mogelijk schuld te studie laten afsluiten? Dan moet je het ook doen met de beschikbare middelen.
Nogmaals: de alimentatiebetaling van vader loopt gewoon door.

'En je weet zelf ook dat met 18 een aantal bijdragen van de overheid vervallen.' dat is zo, maar dat gaat over het financiële plaatje van de verzorgende ouder. Dat kun je aan zien komen. Als ouder kun je je daarop voorbereiden. Het is niet zo dat als de overheid niet betaalt vader dan maar meer moet betalen.
Er zijn twee opties: je gaat praten met je kind over kostgeld om het gat te vullen. Of je zorgt zelf voor voldoende inkomsten om het wegvallen van bijdragen van de overheid aan te vullen.

Laat los dat je op de zak van een ander moet leven! Het is een morele plicht voor beide (!) ouders om in het onderhoud van hun kind te voorzien. Beide ouders. ook de moeder. Je moet ook als moeder jezelf daarin serieus nemen.

Tsjor

Tjor

Vader geeft aan naast de alimentatie niets meer te willen betalen. Dan moet je er rekening mee houden dat wanneer de verplichting er af is er ook niet meer bijgedragen zal worden.

Iemand kan keurig elke maand betalen alleen omdat het verplicht is, niet omdat ze het willen of het direct als belang voor hun kind vinden, ze hebben het idee dat ze hun ex onderhouden.

Wens

'Je wil je kind met zo min mogelijk schuld de studie laten afsluiten.' Betaal dat dan zelf. En laat vader zelf de afweging maken in hoeverre hij dat wel of niet acceptabel vindt. Maar ga niet bepalen voor de ander wat hij daarvan moet vinden.
Kind kan het zelf met vader bespreken als kind vindt dat vader meer moet betalen, houd je daar als moeder buiten. Als moeder ga je over je eigen portemonnee. Als jij vindt dat de schuld van het kind te hoog wordt, zorg dan zelf voor meer financiële middelen.
Je mag er toch van uit gaan dat moeder inmiddels wel volwassen is geworden?
Met een kind van 18 ga je praten om de eerste stappen te zetten op die weg. Die eerste stap gaat over het bespreken van wensen en de consequenties daarvan. Het is je taak als ouder om je kind op die weg te helpen, niet om te voorkomen dat je kind er tegenaan loopt dat bepaalde wensen consequenties hebben.

Tsjor

Serieus

Het benaderen van zo'n vraagstuk heeft niet te maken met de wens op de zak van een ander te leven.
Het pregnante is nou eenmaal dat zolang de kinderen bij jou wonen, de andere ouder, afgezien van de vastgelegde alimentatie, de noodzaak of het belang niet voelt en zich aan een vraag kan onttrekken.
Als verantwoordelijke ouder sta je altijd aan het roer met de beurs open. En wat je niet bij kan dragen zullen ze inderdaad, uiteraard moeten lenen.
Maar dan draag je toch ook naar vermogen bij? Dan zeg je toch ook niet: kind je bent nu zelfstandig, ik heb al minder geld door de gemiste bijdragen, nu zoek je het verder zelf maar uit want je kunt naar DUO? Dat doe je alleen als je zelf geen financiele ruimte meer hebt.
Voor mij geldt dat je bijdraagt wat je kunt. Hier gaat in geen geval een verwijt richting vader. Die draagt bij naar vermogen, als hij het begrijpt en kan missen.
En ja, af en toe vraag ik, of een kind, een bijdrage. En dat volgt dan wel of niet.
Er zijn regelmatig financiele 'heuvels' tijdens een studie. Kun je allemaal afdekken, maar je kunt ook een bijdrage vragen. Of de aanschaf van een duur stuk gereedschap of werktuig of apparaat.

'Vader geeft aan naast de alimentatie niets meer te willen betalen'

Vader heeft dat aangegeven op een vraag van moeder. Vader heeft 15 jaar lang de kinderalimentatie betaalt aan haar en nu komt moeder met de vraag (voor dochter) om meer geld. Aan die communicatie-beweging komt nu een einde.
Vader gaat het bedrag vanaf nu aan dochter betalen. Mocht dochter vinden dat ze meer geld nodig heeft, dan zal dochter dat met vader moeten bespreken. Als moeder dochter 'opstookt' met de gedachte dat vader de studie moet gaan betalen, dan zal dan een onaangename communicatiestroom worden.
Het kan ook zijn dat vader en dochter een eigen communicatiestroom ontwikkelen, zonder inmenging van moeder.
Wie weet wat dat betekent als het kind 21 jaar is. wie weet hoe de situatie er dan uit ziet? wie weet wat vader dan gaat beslissen? Weet jij het?

'Dan moet je er rekening mee houden dat wanneer de verplichting er af is er ook niet meer bijgedragen zal worden.' Dan kun je dochter daar nu alvast op voorbereiden. tot 21 heeft ze recht op die bijdrage van vader, het is nog niet zeker hoe het daarna zal zijn. Met 21 kan ze haar MBO3, MBO4 of haar bachelor afgerond hebben. Dan komen er weer nieuwe beslissingen, nieuwe wensen en opnieuw de vraag: wat zijn de gevolgen daarvan en hoe ga je dat realiseren.

Op voorhand vader negatief framen vind ik geen slimme bijdrage. Je gooit olie op het vuur, terwijl er helemaal geen vuur hoeft te zijn.

Tsjor

Wat een aannames

'Het pregnante is nou eenmaal dat zolang de kinderen bij jou wonen, de andere ouder, afgezien van de vastgelegde alimentatie, de noodzaak of het belang niet voelt en zich aan een vraag kan onttrekken.'
Die alimentatie is vastgesteld op basis van de behoefte (!) en het vermogen om bij te dragen (!). Klaar.
En je kunt wel degelijk je kind om kostgeld vragen als je vindt dat je tekort komt doordat de bijdragen van de overheid wegvallen en je ondertussen zelf niet in staat geweest bent -door wat voor reden dan ook- om dat gat op te vangen. Jij hebt die bijdragen gekregen. Dat is jouw portemonnee. Jij bent daarvoor verantwoordelijk.
Als moeder moet je je daaruit echt terugtrekken: het gaat niet om jouw behoeften of jouw wensen ten aanzien van je kind: jij moet zorgen voor wat jij wenselijk vindt. Grote meid worden. Gescheiden zijn.
Als het kind ergens extra geld voor nodig denkt te hebben kan het kind zelf beslissen of het aan moeder of aan vader vraagt. En ieder kijkt dan in de eigen portemonnee, niet in de portemonnee van de ander.
Hoe simpel kan het zijn.

Tsjor

Vader wil niet

Ik begrijp je wel hoor Tsjor, maar ik denk dat het niet zo steil ligt. Je kunt denken, ja, vader geeft hier de grens aan. Je kunt ook denken: hij heeft niet in beeld wat een financiele opgave dat is voor een kind dat ook van hem is. En daar kun je over in overleg gaan.
En inderdaad, met 18 is het formeel de taak van de dochter. Maar ik zou het zelf oppakken als een gedeelde ouderlijke taak waarin je beiden bespreekt wat er nog mogelijk is en waar je op kunt rekenen bij elkaar.
Een nee kan ook zijn dat het eerst nog even door moet dringen of dat vader niet goed de noodzaak inziet want jij bent daar altijd mee geconfronteerd en niet vader die nou eenmaal met een maandelijkse afschrijving verder van de financiele puzzel af is.

Ach

Als vader in de afgelopen 15 jaar verder geen kontakt heeft gehad met zijn kind dan de maandelijkse afschrijving, dan wordt het wel erg triest: een domme fout in het begin en je betaalt jarenlang voor iets waar je helemaal niets van te zien krijgt.
'Je kunt ook denken: hij heeft niet in beeld wat een financiele opgave dat is voor een kind dat ook van hem is.'
Dat kan natuurlijk, dat vader helemaal buiten de realiteit leeft, niets gehoord heeft over studielening etc. Maar weet je, mijn baas weet dat ook niet. Mijn baas past zijn bijdraqe ook niet aan, omdat mijn dochter meer kosten heeft.
Vader is geen pinautomaat, waaruit je geld kunt plukken al naar gelang je meer behoeftes hebt. Er zijn indertijd afspraken gemaakt, vader heeft zich daaraan gehouden. Als moeder het niet aankan om te zien dat een kind geld kost, dan had ze het kind bij vader moeten laten.
Wat je aangeeft zijn emotionele drukmiddelen (' het is ook jouw kind') waarvan je de rekening eenzijdig bij vader neerlegt. Ja, het is ook jouw kind, maar het is ook jouw kind.
Je bent gescheiden, je leeft niet meer met de beurs van je ex. Financiële afspraken zijn gemaakt en nagekomen. Klaar.
'Een nee kan ook zijn dat het eerst nog even door moet dringen of dat vader niet goed de noodzaak inziet want jij bent daar altijd mee geconfronteerd.' Nou nee, die studie moet nog beginnen. en je hebt meestal 18 jaar de tijd om te beseffen dat dat eraan komt. Het 'jij bent daar altijd mee geconfronteerd' is een tranentrekker. Hier, heb je een zakdoekje. Wilde je dat kind nu of niet?

Tsjor

Eens met Tsjor

Beide ouders kunnen onafhankelijk van elkaar vaststellen wat ze willen bijdragen aan de studie. Vader gaat niet over het bedrag van moeder en moeder niet over dat van vader. Aan kind de opdracht om te zien wat er bijgeleend of bij gewerkt moet worden, en of hij/ zij wel of niet op kamers kan of wil.
Als moeder kun je het gesprek hierover aangaan en meedenken, liefst zonder ideeën over welke morele verplichtingen er allemaal zouden zijn. Dat geeft alleen maar strijd. En lenen bij DUO is echt niet zo erg. Vrijwel alle studenten lenen ( een deel).

Flavia

''Vader geeft aan naast de alimentatie niets meer te willen betalen. Dan moet je er rekening mee houden dat wanneer de verplichting er af is er ook niet meer bijgedragen zal worden.'

Misschien betaalt vader wel 500 euro per maand. Dan hoeft daar toch niet ook nog collegegeld bij?

Geen 500

#6 "Het was ook geen hoog bedrag wat hij betaalde."

Sydney

Sidney: ik bedoel dat er als het kind 21 is er niets meer bijgedragen wordt. Naast de alimentatie hoeft de betalende ouder als er niets anders is afgesproken niet meer bij te dragen dan de vastgestelde allimentatie, hoe laag of hoog dat ook is.

Tjor: geen olie op het vuur gooien wel een reële mogelijkheid neerzetten waar kind rekening mee moet houden in de financiële planning.

Reacties

Ai wat een reacties.

Tsjor:
‘De gedachte dat je in 15 (!) jaar tijd niet het besef hebt ontwikkeld, dat je zelf voor voldoende inkomen etc. moet zorgen om je kind te onderhouden, maar dat je al die tijd je kunt blijven gedragen als iemand die financieel gezien onderhouden moet worden door een ander (man) vind ik echt bizar.’

Ik vind dit kwetsend. Maar ik snap dat mijn verhaal summier staat beschreven en dat je dit eruit haalt. Werkelijkheid ligt zo anders. Nooit om geld gevraagd, na scheiding zelfs 3(!) baantjes gehad want ex vertrok naar andere vrouw en ik bleef in ons te dure huis waar hij niet aan wenste mee te betalen. Ik was te emotioneel om hier juist over na te denken. Uiteindelijk met hulp van familie huis op mijn naam (toen fors onder water) en 10 jaar later verkocht met 15 duizend schuld (voor mij). Ex was al lang met schone lei begonnen.
Uiteraard heb ik gespaard voor studie, weliswaar toen weinig maar deed het.

Ik vind het gewoon raar dat de verzorgende ouder in de beleving van mijn ex opdraait voor de kosten van de studie van ons kind. Nu ga ik daar nooit over ruzie maken en de situatie direct accepteren. Inmiddels kan ik haar studie prima zelf betalen.
Ik wil prima contact met ex omwille van onze dochter en daar doe ik alles voor.

En nee vader draagt geen €500 bij aan alimentatie, nog minder dan de helft omdat vader parttime werkt vanwege zijn dure hobby’s, waar hij geen geheim van maakt. Vader heeft overigens een flinke spaarrekening voor dochter, het saldo vertelde hij mezelf. Ik zal daar nooit iets over zeggen.

Waarschijnlijk gaat dat geld naar een autootje en rijbewijs en een wereldreis ofzo maar daar heb ik natuurlijk niks over te zeggen.

Maar jullie reacties zetten me zeker aan het denken!

Oja

En ik ben ook zo dom geweest om nooit de alimentatie jaarlijks te verhogen.

Emotie

Ik merk dat ik vooral uit emotie denk en dat moet stoppen.
Jarenlang geen issues, scheiding al bijna ‘vergeten’ en alles prima op de rit.

Maar dan nu ineens komt bij mij die emotie van ‘wat heb je wel / niet voor ons kind over’. Ik voelde oude boosheid en begon weer te dromen over het verlaten worden en nog geen tientje per week te hebben terwijl ex lekker in Amerika zat met z’n hobbyclub.

Mijn emotie is niet relevant dus ga ik daar mee stoppen. Dat is me helder geworden door dit draadje!

Ik heb mijn emoties gelukkig goed in bedwang en zal hem nooit hiermee confronteren omdat ik ook wel weet dat er dan conficten ontstaan. En als ik een ding niet wil in het leven van mijn dochter is dat haar ouders niet door één deur kunnen. Met alle gevolgen van dien.

Maar

als er een goed gevulde spaarrekening is voor dochter dan kan ze daar toch een deel van haar studie van betalen?
Als dochter dat geld liever uitgeeft aan andere zaken (zoals een wereldreis en auto) dan is dat prima maar dan zal een deel van de studiekosten moeten lenen.

De denkfout is dat jij en vader samen verantwoordelijk zijn voor de studiekosten van je dochter. Dat zijn jullie niet. Jullie zijn verantwoordelijk voor het leveren van een bijdrage (wat vader ook doet) maar de verantwoordelijkheid voor de volledige kosten ligt bij je dochter zelf. Die kan met lenen en werken ook haar bijdrage leveren. Of ze kan er voor kiezen om een deel van die spaarrekening aan de studie te besteden.

Mocht dochter er niet uitkomen financieel kan ze altijd zelf met haar eigen vader dat gesprek aangaan. Dat lijkt me een logische gang van zaken.

Arda

Je gaat er dan vanuit dat dochter zelf de beschikking heeft over de spaarrekening dat hoeft niet het geval te zijn.