Twijfel..

roland1985 schreef op 11-06-2023 om 11:37:

Voorbeeld ik was met de jongste even op pad vanmorgen, kom ik thuis is mijn vrouw boos omdat de kinderen limonade gemorst hebben op de bank. En dat is mijn schuld want als ik niet weg was dan was het niet gebeurd?!

Ja, als ik even de advocaat van de duivel mag zijn klinkt het als.. of zij overbelast is met ‘overal ogen moeten hebben’ en ‘overal en altijd alert moeten zijn’ op veiligheid, op ongelukjes, op de juiste pedagogische aanpak, op de drie r’s (in combinatie met vitamine L(iefde)). Mijn man heeft dat niet zo als ik waardoor ik vaak het gevoel kreeg dat er maar vanuit gegaan werd dat ik wel zou redderen allemaal. En dat is in mijn ogen een afstemmingsverhaal tussen jullie twee. 

Max88 schreef op 11-06-2023 om 12:04:

[..]

Maar jij legt het verschil uit als beter of slechter.

Jij doet het beter, dat werk, jij bent strenger, geeft niet toe, niet teveel "verwennen".

Besef je dat al die zaken je vrouw even rust geven? En wat is dan verwennen met die bloedhitte? Of ze nou 2 bekers sap of 2 ijsjes krijgen, dat is toch niet 365 dagen per jaar? Precies 50 cc aan sap zo'n ijsje. Nou en, het is zomer.

Ik denk dat je misschien niet goed beseft wat de continue zorg voor 3 jonge kinderen vraagt van een vrouw. En ik denk dat je dáárin moet investeren en haar echt zien en horen, praten maar vooral luisteren zonder oordeel.

Het kan zomaar op haar overkomen als ik werk me uit de naad maar het is niet goed genoeg. Vaak onuitgesproken kritiek. Lekker die feedback. 

Ik denk dat jullie echt enorm veel baat zouden hebben bij relatietherapie. Man en ik hebben het ook gehad en het bleek dat we allerlei conclusies over elkaar en elkaars motieven trokken die toen ze eenmaal op tafel lagen totaal niet bleken te kloppen. 

Roland: misschien kun je eens in het model van de kernkwadranten duiken (auteur: Offman). 
Het gaat ervan uit dat je een kernkwaliteit hebt, bijvoorbeeld bij jou structuur en principes en dat dat een mooie kwaliteit is maar dat je onder stress doorschiet in je valkuil: het te veel van die mooie kwaliteit en dat zou dan bijvoorbeeld te rigide en te streng zijn.
Een ander heeft ook een mooie kwaliteit, bijvoorbeeld bij je vrouw meebewegen, maar onder stress wordt dat bijvoorbeeld een windvaantje zijn en in chaos komen. 

Ik heb daar trainingen in gegeven en zag bij paren vaak het volgende gebeuren. Door drukte ontstaat er stress: één ouder wordt strenger dan hij normaal is misschien wat te streng. En daardoor ontstaat er stress bij de andere ouder die daardoor weer te toegeeflijk wordt. Dat ziet ouder 1 en die wordt weer strenger. Met andere woorden: je gaat dan de ander over compenseren en raakt daardoor in een vicieuze cirkel met elkaar. 

Maar om in balans te komen zouden beiden niet naar het te veel van hun kwaliteit moeten grijpen maar naar hun uitdaging: namelijk de goede kwaliteit van de ander. Als jij wat toegeeflijker wordt zou het zomaar kunnen zijn dat zij wat strenger wordt. Ik zou in een training haar ook aanraden naar jouw vorm toe te bewegen zodat jij meer kunt loslaten. 

Je kunt er dus zelf al mee beginnen. Maar het mooiste is als je dat samen doet na er eerst over gecommuniceerd te hebben (en allebei eerlijk naar je eigen rol kijkt) Dan stap je uit de strijd. 

Eigenlijk komt het allemaal neer op het ouderwetse compromissen sluiten dus. Niks mis mee

Idd kernkwadranten. Zo legde een Duitse directrice van een kleuterschool uit hoe haar gezin zelf een tijd niet lekker draaide want haar man te streng en zij was daardoor te toegevend, wat haar kinderen goed in de gaten hadden. Ze kregen advies om meer op één lijn te liggen.  De strengere lijn in  werd aanbevolen om zo de kinderen meer duidelijkheid te geven waardoor het uitspelen van ouders stopte. Dat gaf rust.

Ze legde ook uit dat haar man gewend was  ‘automatisch’ de oudste de schuld te geven, terwijl bij observatie de jongste vaker de aanstichter bleek te zijn. Ook dat hebben ze opgepakt. Dat verbeterde de verstandhouding tussen vader en de kinderen, met name de oudste.

Flanagan schreef op 11-06-2023 om 22:55:

Idd kernkwadranten. Zo legde een Duitse directrice van een kleuterschool uit hoe haar gezin zelf een tijd niet lekker draaide want haar man te streng en zij was daardoor te toegevend, wat haar kinderen goed in de gaten hadden. Ze kregen advies om meer op één lijn te liggen. De strengere lijn in werd aanbevolen om zo de kinderen meer duidelijkheid te geven waardoor het uitspelen van ouders stopte. Dat gaf rust.

Ze legde ook uit dat haar man gewend was ‘automatisch’ de oudste de schuld te geven, terwijl bij observatie de jongste vaker de aanstichter bleek te zijn. Ook dat hebben ze opgepakt. Dat verbeterde de verstandhouding tussen vader en de kinderen, met name de oudste.

Nou ik zou er wel voor pleiten dat de ene partij wat strenger wordt en de andere wat toegeeflijker om de boel in balans te houden

Sowieso is kinderen opvoeden iets van lange adem. Het is niet zo dat als je nu een ijsje teveel geeft, het kind voor galg en rad op gaat groeien. Of dat als je nu maar lekker strikt bent, ze niet vervelend worden in de puberteit.
Probeer het, zou ik aan willen raden, een beetje praktisch te houden. Als ze van teveel ijs buikpijn krijgen of hun avondeten niet meer lusten, dan misschien maar minderen. Maar verder kun je beter goed voorleven, want ze doen wat jij doet, niet wat jij zegt. En uiteindelijk zoeken ze toch hun eigen weg.
Die strikte uitgangspunten leveren niet perse leukere volwassenen op. Wel veel frustraties bij iedereen.
Het viel mij in Duitsland weer op hoe aardig en geduldig de ouders daar tegen hun kleine kinderen zijn, terwijl Nederlanders veel mopperen en schreeuwen, ook tegen nog hele kleine kinderen. Kan me niet voorstellen dat in woede uitbarsten een goed voorbeeld geeft, maar ja, een klein kind kan niks terug doen en anderen zeggen er ook niks van, dus het kan hè. Lijkt wel of we in Nederland elkaar allemaal aanpraten dat je vooral heel streng moet zijn, en dat uit zich in onbeheerst uitvallen. Terwijl een goede opvoeding wel consequent is, maar niet irrationeel en agressief.

roland1985 schreef op 11-06-2023 om 11:37:

kinderen zijn idd ook best een oorzaak denk ik. Manier van opvoeden verschilt ook : ik ben veel strenger, Nee is Nee. Zij geeft veel meer toe en corrigeert mij ook waar de kinderen bij zijn. Geeft ook gerust 2 ijsjes op een dag wat ik onzin vind. En verwent de kinderen enorm (vind ik). We hebben het best goed (beide goede baan) maar dat betekent niet dat de kinderen alles maar kunnen krijgen vind ik. Vrijdag kregen ze een zwembadje en gisteren een loopfiets, als ik zeg dat het allemaal wat minder mag dan bemoei ik me weer .

Voorbeeld ik was met de jongste even op pad vanmorgen, kom ik thuis is mijn vrouw boos omdat de kinderen limonade gemorst hebben op de bank. En dat is mijn schuld want als ik niet weg was dan was het niet gebeurd?!

Laat het soms even los Roland. Je hebt allebei een goede baan en je kan het dus waarschijnlijk permitteren. Wat maakt het nou uit die al kinderspeelgoed. Als ze er niks meer mee doen verkoop je het weer. Wij "mannen" denken anders dan vrouwen dus laat het gaan. Vrouw blij, kinderen blij.

Wat niet ok is dat je hier emotioneel aan kapot gaat door haar gedrag incl schoonmoeder. Niks is goed wat je doet. Wat bedoel je met haar karakter? Had ze dit gedrag al voor de kinderen? 

Kijk eens hoeveel kenmerken jouw vrouw heeft naar jou toe heeft?

8 Signalen van een Toxische Relatie & Tips Om Los Te Laten - Vitaal Gezond

Eens met Ruud, laat het eens wat los, hoe belangrijk is het nu? 
ik vind het al heel goed dat je bij ruzies sorry zegt, het zijn immers ruzies om niks zeg je, een schuldvraag is dan ook helemaal niet zo spannend. Sorry kan de ruzie oplossen en het maakt dan niet uit van wie het komt. 
(tenzij er serieuze issues achter de ruzies zitten, dan wel goed om die naar boven te krijgen. Blijven praten!) 
Je doet niets goed zeg je, nu, zij ook niet. Je valt er al over als ze meer ijsjes geeft dan jij zou doen en meer zou kopen. Tenzij je goede redenen hebt om dit te bespreken (en nee, dat jij het gewoon op jouw manier wil is niet echt de beste reden) laat het gewoon gaan. 
Kun je je echt niet beheersen: zoek dan echt fijne manieren om dit bespreekbaar te maken. Geef haar eerst complimentjes, breng het met humor, of wat er ook bij jullie past. 
Ik zou bewust gaan investeren in jullie relatie, zoek de verbinding, creëer ruimte voor jullie, ga praten, doe wat vaker iets liefs voor haar.  Blijf uit ruzie, daar zijn er 2 voor nodig en dus is het genoeg als er 1 uitblijft. (En daarbij is het niet nodig om jezelf weg te cijferen. Maar ook niet alles hoeft op jouw manier. Ik vind dat ‘op één lijn zitten’ ook overgewaardeerd en vaak helemaal niet realistisch. Voor jou is matigheid heel belangrijk, nou, mooi, dan zorg je dat je dat zelf aan blijft houden. 

Ik zou beginnen om bij ruzies heel snel te stoppen met de discussie, de focus af te halen van het onderwerp waar het meningsverschil over ontstaat (het speelgoed of de strengheid) en snel overgaan naar hoe je behandeld wil worden en hoe je de ander wil behandelen. Als je het niet eens kunt worden over iets, kun je eindeloos doorgaan met een 'discussie' waarbij je allebei of één van beiden blijft proberen de ander te overtuigen en/of steeds emotioneler uit de hoek komt, maar zo maak je elkaars goodwill en de relatie kapot. Hoe wil jij door haar (niet) behandeld en toegesproken worden? Hoe wil zij door jou (niet) behandeld en toegesproken worden? Misschien moet jij haar minder beoordelen en moet zij jou minder afkraken? Spreek af wat je doet als iemand over de schreef gaat. Breek het gesprek direct af als ze je toespreekt op een manier die je kwetsend vindt en laat haar jou begrenzen. En luister naar haar als ze zegt dat ze het op haar manier wil doen en probeer haar dan niet met argumenten te overvleugelen. Kan het bijvoorbeeld zijn dat jij verbaal/rationeel sterker bent dan zij en dat zij op een gegeven moment haar toevlucht neemt tot snauwen en afkraken omdat ze niet kan uitleggen waarom het belangrijk voor haar is om het op haar eigen manier te doen? 

Je schrijft dat jullie het op vakantie fijn hadden met elkaar en dat ze thuis weer boos werd. Kennelijk staat er thuis een druk op haar waar ze geen aangenaam mens van wordt en probeer jij thuis haar gedrag te beïnvloeden, wat je op vakantie niet doet. In plaats van dan steeds opnieuw heel diep in te gaan op het actuele meningsverschil, is het beter om te kijken hoe het komt dat ze zo overprikkeld is dat ze niet op een constructieve manier met haar boosheid kan omgaan. En te kijken wat daaraan gedaan kan worden. Misschien spreek jij haar aan als zij op haar manier (al dan niet effectief) probeert de spanningen in haar leven te managen en hanteert zij dat slecht. Maar het heeft geen zin om alsmaar te blijven discussiëren over hoe je die spanningen beter/anders moet managen als zij te overprikkeld is om er ruimtelijk naar te kijken. Dan moet eerst de spanning en overprikkeldheid naar beneden. Dat betekent dat ze eerst moet voelen dat je van haar houdt en serieus neemt en dat het je iets kan schelen hoe het met haar gaat. Maar tegelijkertijd mag je ook duidelijker handelen naar wat jij wel en niet bereid bent te accepteren in gedrag naar jou toe en daar dan ook consequenties aan te verbinden. Loop dan weg bij de eerste akelige opmerking in plaats van de spanning door de discussie voort te zetten en dan van haar te verwachten dat ze je kalm en evenwichtig te woord staat. En bemoei je minder met haar ouderschap als dat geen hele grote problemen oplevert. Pick your battles, ook met je vrouw . 

Mija schreef op 12-06-2023 om 16:19:
Misschien spreek jij haar aan als zij op haar manier (al dan niet effectief) probeert de spanningen in haar leven te managen en hanteert zij dat slecht. Maar het heeft geen zin om alsmaar te blijven discussiëren over hoe je die spanningen beter/anders moet managen als zij te overprikkeld is om er ruimtelijk naar te kijken.

Hij schreef in de openingspost dat hij bij ruzie de schuld altijd helemaal naar zich toetrekt. Lijkt me meer dat daar juist nog wel naar gekeken kan worden. 

Thera schreef op 12-06-2023 om 19:32:

[..]

Hij schreef in de openingspost dat hij bij ruzie de schuld altijd helemaal naar zich toetrekt. Lijkt me meer dat daar juist nog wel naar gekeken kan worden.

Dat kan evengoed een vorm of tactiek van vermijden zijn en dan kom je nog niet tot het kernpunt. 

Mijn ex had dat ook...als je sorry zegt stopt het..zoiets, bijna "lekker makkelijk".

Zodra iemand dat zegt krijg ik juist het gevoel dat in alles naar de partner wordt gewezen en dat is een verloren strijd.

Max88 schreef op 12-06-2023 om 19:37:

[..]

Dat kan evengoed een vorm of tactiek van vermijden zijn en dan kom je nog niet tot het kernpunt.

Mijn ex had dat ook...als je sorry zegt stopt het..zoiets, bijna "lekker makkelijk".

Zodra iemand dat zegt krijg ik juist het gevoel dat in alles naar de partner wordt gewezen en dat is een verloren strijd.

Zeker met een soort van 'tuurlijk jij hebt gelijk' sla de ander de wapens uit handen en hoeft het niet echt over de onderlinge dynamiek te gaan. 

Het lijkt me beter om te zeggen  "hm zou kunnen maar zullen we het daar op een rustig moment over hebben?"

Ik ken net zo min als jullie achter de voordeur daar kijken, maar hij schrijft ook: "  en iedere keer trek ik de schuld naar mezelf , want als ik het probeer uit te praten wordt ze weer boos en begrijp ik haar niet."