Vader van 2 zonen en een nieuwe vrouw in mijn leven

Wat goed van je!

Dat je kiest voor je bestaande kinderen en jezelf. Want inderdaad, het is een enorme nieuwe, extra, belasting. Het krijgen van een kind is zo ongeveer het enige in het leven waarvan je beter spijt kunt hebben dat je het niet hebt gedaan, dan dat je spijt krijgt dat je het wel hebt gedaan...

Ik heb er zelf geen ervaring mee, wel in de omgeving. En hier op het forum valt er ook genoeg over te lezen. Samengestelde gezinnen zijn enorm complex en ingewikkeld. En blijven dat ook. En vaak (natuurlijk niet altijd) gaat het alsnog fout.

Jouw zoons hadden in die halve week dat ze bij jou zijn je moeten delen met die andere vrouw én een baby. Die natuurlijk alle aandacht krijgt. Zo gaat dat nou eenmaal. Je zoons zijn al groot, en (redelijk) zelfstandig, dus die zeg je gemakkelijk dat ze 'even moeten wachten', 'straks aan de beurt zijn'. Maar dat geeft ze al snel een gevoel van minder belangrijk zijn. Bovendien krijgt die nieuwe baby wel 100% van de tijd aandacht van zijn/haar vader EN moeder. En zij niet. Dat wringt vaak, ook al zullen ze het verstandelijk heus wel begrijpen.

Dus ik vind echt dat je een goede beslissing hebt genomen op basis van wat je nu ervaren hebt. Maar je blijft intussen wel zitten met liefdesverdriet. En zij ook. Daar zie ik geen oplossing voor helaas. Het is ook niet eerlijk om haar te vragen haar kinderwens opzij te zetten. Ook al zou ze nu, uit liefdesverdriet, zeggen dat ze toch geen kinderen wil. Dat breekt jullie uiteindelijk toch op.

Heel veel sterkte.

Ik ben geen vader

Wel een moeder...Aan de ene kant misschien een overhaaste beslissing want nu in deze coronatijden zitten we echt wel constant op elkaars lip wat anders niet zo is maar als er bij jou echt geen kinderwens meer is dan is het idd wel beter zo...Als vrouw zou ik liever de korte pijn hebben dan een vader die niet 100% achter een nieuwe baby staat.

Dennis

Ik vind dat je er goed over nadenkt en daar heb ik bewondering voor. Ik denk dat het met zijn allen leven in een huis wel gaat wennen maar ik zou erg bang zijn dat het toch weer fout zou lopen, mede door het samengestelde gezin of doordat jullie niet heel lang de tijd kunnen nemen om elkaar te leren kennen (is een aanname van mij). Twee halve gezinnen lijkt me ondoenlijk. Lees eens over rebound relaties. Neem je twijfels serieus. Neemt niet weg dat ik de situatie heel verdrietig vind met name voor haar.

Middenweg

Ja dat klinkt alsof je van beide helften het beste zou moeten doen en dat is niet zo realistisch Ik bedoel eerder dat iedereen rustig de tijd moet hebben om aan de situatie te wennen, dat je zoons zich niet als tweederangs voelen en dat je tijd neemt voor je relatie. Onze kinderen waren 15 toen wij een "samengesteld gezin" leken te worden maaf dat werden we niet. Nu, vier jaar later denken we nog niet aan samenwonen maar de onderlinge relaties zijn een heel stuk beter. Het is schipperen, veel rekening houden met je kinderen maar ook je eigen belang niet zonder meer wegschuiven. Je bent tenslotte een veel leukere ouder als je zelf goed in je vel zit. Ik had er niet aan moeten denken mijn vriend te laten gaan omdat mijn dochter daar veel problemen mee had de eerste jaren.
Maar het klopt: je relatie moet er wel tegen bestand zijn. Het js geen idyllisch soort sprookje. Het loont de moeite om jullie gevoelens en de kinderwens van je vriendin en van jou heel goed met elkaar te verkennen en te bespreken.

Hilde

Jullie zijn niet gaan samen wonen maar heb jij wel een kind samen met je vriend? En hoe hebben jullie dat gedaan toen het kind een baby was? Het lijkt mij best heel ingewikkeld een lat relatie met biologische kinderen van twee verschillende ouders waarvan een co ouderschap heeft met de andere kinderen.

Goede beslissing

Eigenlijk mooi dat je nu een beetje hebt kunnen testen hoe het werkt met zijn allen in een huis, zo romantisch is dat niet altijd. Zelfs als er geen baby bij zou komen. En nu zitten jullie nog in een heel pril stadium van de relatie, waarin je in principe juist vaak samen wil zijn en nog heel verliefd bent. Ik vind het goed dat je uit gaat van je kinderen. Jij bent blij met een nieuwe vrouw, maar je kinderen zitten in principe niet te wachten op een vreemde in huis. En voor je vriendin zal het ook niet makkelijk zijn om met twee ‘vreemde’ kinderen samen te wonen. Maar goed, ik ben van mening dat een samengesteld gezin meestal geen goed idee is, door schade en schande wijs geworden

Uhm

Even kort door de bocht : Je zoons willen geen halfbroertje of zusje dus maak je het uit met je vriendin. Gaat hun eigen moeder ook zo hard rekening houden met jullie zoons? Of is zij de kinderkrijgleeftijd al gepasseerd en jouw vriendin een stuk jonger dan jij? Zo niet, hoe ga jij er mee om als hun moeder nog wel een kind gaat krijgen terwijl jij je verkering hebt uitgemaakt om dat te voorkomen?

Niemand

kan je advies geven, ook een ervaringsdeskundige niet.

Maar mijn mening, als niet gescheiden vrouw?
Ja, zou best kunnen dat je te veel analyseert en te weinig 'leeft'.

Ik vind het raar dat je je kinderen gevraagd hebt, en in feite heb je daarmee al een flinke toon gezet.
Nee, kinderen vragen niet om een scheiding. Daar zijn ze kind voor. Volwassenen scheiden en maken die keuze en het wordt (hoop ik) nooit aan de kinderen voorgesteld.

Zo betrek je je kinderen ook niet bij een keuze voor al dan niet nog een kind. Het is gewoon niet aan hun.
(dat is iets heel anders dan rekening houden met hun belangen, die inschatting maak je als ouder)

Kinderen kunnen helemaal niet voorzien wat het betekent nog een kind in huis te krijgen.
Ze kunnen ook, geheel tegen verwachting in, dol verliefd worden op de kleine en hun leven echt verrijkt zien. Je weet het niet.

Vergeet ook niet dat je kinderen nu op een zeer aanhankelijke leeftijd zitten. Jij bent hun alles en zeker als ze je maar de helft van de tijd zien.
Dat geldt andersom ook, voor jou zijn ze erg belangrijk.
Maar dat gaat de komende 5 jaar, als alles goed gaat, echt veranderen. Ze slaan hun vleugels uit en pubers vinden het juist fijn als de focus niet meer zo op hen ligt en ze de ruimte krijgen om aan te kloten.

Is er dan nog genoeg voor jou?

Ik vind dat je de crisis van afgelopen tijd gewoon niet kunt zien als een eerlijke test. De afgelopen maanden waren voor veel mensen dramatisch, denk ik.

Alles staat of valt met jouw draagkracht, dus daar kan niemand iets zinnig over zeggen.
Maar dat het je aan vliegt en je zorgen angsten en bedenkingen geeft wil niet perse zeggen dat het dus geen goed idee is.

Ik zou vooral even pauze nemen als dat kan.
Maar dat ligt ook aan de ruimte bij je (ex?) partner. Eens goed met elkaar praten.
Ik zou ook aangeven bij je kinderen dat je hun mening enorm serieus neemt en er erg blij mee bent maar dat je het niet doorslaggevend gaat laten zijn, die verantwoordelijkheid is voor hen te groot.

Oh ok

Sorrie, ik oordeelde te snel en heb je verhaal over je betrekken van je kinderen in dit alles verkeerd geïnterpreteerd.

Verder denk ik dat je je zelf een enorm plezier zou kunnen doen als je je mindset gedraaid gaat krijgen.
Natuurlijk 'kun je het niet goed doen'.
Maar tegelijkertijd kun je het ook niet fout doen!
Je hebt net als de rest vd mensheid geen glazen bol om te voorzien hoe het zal zijn.
Of een keuze goed of fout blijkt is ook een kwestie van keuze/kijk erop. Je kunt er natuurlijk altijd voor kiezen van elke situatie jouw succes te maken/ een komende situatie te nemen zoals 'ie komt.

Hoe verkeerd was/is de chemie tussen je (ex) vriendin en je kinderen? Kun je daar zelf reëel naar kijken? Kun je praten met haar over al dit soort zaken? Waarom verklaren mensen je voor gek als je over een nieuw gezin spreekt?

Maar

Volgens mij een nogal gehaast persoon?
Want je gaat ook wel wat snel.
Binnen 7 maanden al een situatie van gedwongen samen thuis zitten, dat is eigenlijk bijna vanzelfsprekend recept voor ellende.

Mmhh

Vanuit het perspectief van je kinderen (en mogelijk je ex/vriendin) is 7 maanden echt kort hoor.
Veel te kort om zomaar opeens samen te wonen.
Ik vind het al pittig om nu veel samen met mijn eigen kinderen samen te zijn door corona. En dan werk ik nog gewoon buitenshuis...

Ik wil maar zeggen dat het mi bijna niet goed kon gaan.
Dus dat dat nu ook weer niet zoveel betekent.

De vraag is of er ruimte binnen jullie relatie is een stapje terug te doen en wat langzamer te gaan. Als dat zo is dan komen jouw antwoorden vanzelf.
Maar overhaasten zou ik nu zeker niet doen.

7 maanden

Dat is echt super kort, dan zit je nog in de verliefdheidsfase waarin je elkaar helemaal geweldig vindt. Ik zou minimaal 3 jaar wachten met samenwonen, en dan ook alleen maar als zij en de kinderen het goed met elkaar kunnen vinden. Als zij sowieso kinderen wil en jij niet, is dat op zich al een reden om niet met elkaar verder te gaan.

Huh?

Maar snap je dan niet dat het LOGISCH is dat je kinderen haar wegkeken?
Dat het je overkomt, dat het zo loopt, zeker in zo'n lastige tijd (corona) okeee...
Maar ook nu, achteraf, kun je je niet inleven in je kinderen?

Je stelt het zo zwart wit PapaDennis.
Terwijl ik het puur over de termijn heb.
Ik ken je kinderen natuurlijk niet, maar in z'n algemeenheid lijkt me dat dit veel te snel was.
Kinderen hebben vaak geen overzicht, en al helemaal niet in corona tijd, dus 3 dagen samen betekent gewoon samenwonen voor hen met een echt nog wel vreemde...
(voor jou is het geen vreemde maar jij bent verliefd)
Brr ik moet er ook niet aan denken
En al helemaal niet in die onzekere onveilige corona crisis.

Dat zegt dus niks over een veel geleidelijker opbouw in contact.
Maar vergis je niet, bij kinderen kan geleidelijk ook echt lang betekenen.

Eventueel deels latten lijkt me zo gek trouwens nog niet, als jullie relatie echt waardevol is.
Dus in de week dat je jongens er zijn bijv niet samenwonen maar dan wel hier en daar contact.
En de andere week wel samen.
Dat kan ook best met een baby.

Mijn

Mening hoor. Ik snap niet dat mensen die gaan scheiden nog een baby nemen. Kinderen hebben vaak al zo'n klap van een scheiding, dan een nieuwe vrouw bij papa en een nieuwe man bij mama. Voor kinderen is dit allemaal heel wat. Nu snap ik dat bij jou je vriendin nog kinderen wilt. Maar bij andere gezinnen die allebei al kinderen hebben denk ik echt waarom moet dit nog? Probeer samen gelukkig te zijn met je eigen kinderen. Maar nogmaals in jou geval een meer verhaal, maar ik zou er zelf niet aan moeten denken.

uh Dennis

Haar opbellen en het goed praten?

Als ik het goed begrijp is dit nu al minstens een paar weken geleden toch?
Besef je dat haar vertrouwen in jou een geweldige knauw heeft gekregen? Besef je dat ze je misschien wel niet meer wil?
Ik vind het nogal heftig dat je het uitmaakt zonder dat je eerst bij je kinderen nagaat of dat echt zo'n enorm probleem gaat worden. En dan even afgezien van het feit dat ik van mening ben dat het te veel is om daar de macht geheel bij de kinderen te laten. Het is prima om voorzichtig aan te doen na een scheiding en niet zo maar te verwachten dat zij zich aanpassen. Maar het is ook heel gezond om van kinderen te verwachten dat zij net zo zeer rekening met jou houden als mens, net als jij doet met hen.

Mijn eerste gedachte toen ik je post las was ook eigenlijk: 'Je zal wel niet genoeg van haar houden als je het om die reden meteen uitmaakt". Te meer daar je de indruk gaf het niet eens heel goed met haar te hebben doorgesproken.
Nu ik inmiddels ook gelezen heb dat je het eerst hebt uitgemaakt met je vriendin en toen bij je zoons hebt nagevraagd wat zij ervan vonden, krijg ik weer meer het idee dat je kinderen een soort bijkomende reden was, en dat het inderdaad al niet heel veel voorstelde.
Je bent in elk geval geen vechter als jouw liefde voor je vriendin toch echt sterk is.
En je hebt wel een heel laag level van communicatie als ik zie hoe je de zaken aanpakt.
Heb je wel eens overwogen om in therapie te gaan? Om eens goed op zoek te gaan naar wie jij bent en wat jij wilt?

Heel simpel:

Als je twijfelt, niet doen! Gewoon niet. Of het nou is uit angst vanwege eerdere pijn, het intuïtieve gevoel dat het niks wordt tussen haar en je kinderen, je onwil om nog een kind erbij te krijgen, of een combinatie van dat alles.

Je hebt nu samen met je kinderen een stabiele basis. Als je issues hebt in de liefde of met vertrouwen, zou ik dat eerst eens uitwerken voordat je aan een relatie begint.

Juist als je al een gezin vormt met je kinderen, en er komt een nieuwe liefde, ligt je eerste verantwoordelijkheid bij je kinderen. Voelt het niet goed? Dan niet doen. Want zij zullen er de lasten van dragen, de littekens van krijgen. Terwijl ze al littekens hebben van jouw scheiding, ook iets waar zij niet om hebben gevraagd.

Mocht je zelf toch graag weer een liefde in je leven willen, zoek dan iemand die wil blijven latten. Dan kun heb je beide: een stabiele situatie voor je kinderen en liefde in je leven.