Verdriet
Vandaag kwam bijna ex de spullen van de kinderen halen, bedden kasten ect. In de kamer van de jongste werd het nu pas echt, in zoverre die kamer was tot nu toe onaangeroerd gebleven, sliep al met haar andere zus op 1 kamer ipv haar kamertje, maar nu is haar bed echt weg . Ik vond dit zoo moeilijk en heb een half uur zitten brullen. Dit deed zo zeer, haar kamertje leeghalen , haar kamertje waar zoveel tijd en gezelligheid is in gaan zitten.
Ik hoop niet dat ik bij alles zo emo blijf.
hoe deden jullie dat? waren jullie alleen of had je iemand bij je, ik vind het zwaar om alles alleen in te pakken en weg te gooien. Ex komt alleen langs om de dingen die ik in pak op te halen en klaar.
Maar eigenlijk weet ik ook niet of ik het wel samen wil doen, stom he.
gewoon ff een heeel verdrietige mama.
Samen
wij hebben samen de dozen helemaal doorgeworsteld terwijl zijn broers beneden alles inpakten en inladen wat wij klaar gezet hadden.
Het was bijna gezellig te noemen. En dat zeg ik zonder sarcasme.
Tja
Ik heb het meeste alleen ingepakt en dingen samen met mijn vader, want ex heeft nog geen pink uitgestoken tijdens de verhuizing. De kids moesten zelf hun matras naar beneden brengen en zelf achter de auto lopen matras hooghouden terwijl ex op de bank zat te eten voor de tv. Sterker nog, hij zei ze zelfs; wat hier blijft staan is niet meer van jullie, dat gooi ik weg.
Alles hier gebleven
Toen mijn ex wegging is alles voor dochter hier gebleven.
Daar stond ik op. Haar vertrouwde omgeving met al haar eigen spulletjes moest intact blijven en zo is het ook gegaan.
Afspraken
Aangezien jij bijna full-time voor de kinderen gaat zorgen, vind ik het heel vreemd dat hij hun spullen meeneemt.
Dus de vraag is eigenlijk: Wat hebben jullie eigenlijk afgesproken?
Schandalig en egoistisch
hier blijft alles van de kinderen staan. Hij mag van mij alles meenemen, maar niets van hen. Wel nemen ze dadelijk wat speelgoed mee om bij hem te kunnen spelen.
Hij koopt zelf bedden en andere spulletjes voor de kinderen. Ze krijgen daar ook een heel leuk eigen kamertje.
Als ik dit zo lees ben ik blij dat wij nog in goede harmonie met elkaar omgaan.
sterkte en laat je het vel niet over de oren trekken.
gr.ponpon
Sta er ook van te kijken...
... hoe traumatisch een scheiding kan verlopen. Want mijn hemel, hier tref je de kinderen toch direct mee?
Ik had het geluk dat ik in ons oude huis kon blijven. De kamertjes konden dus ook blijven en we hebben samen uitgezocht wat ze aan speelgoed bij pappa wilden. Bij pappa hebben ze alleen een matras op de grond, maar hij heeft ook geen plek voor een kamertje. Ik weet wel, als je ex niet wil meewerken heb je weinig keus... maar probeer er dan voor de kinderen maar het beste van te maken. Beetje de balans zoeken van toegeven omwille van de lieve vrede en je 't vel niet over de oren te laten trekken, zoiets... 
Reactie
In mijn geval was ik degene die uit ons huis weg ging; mijn ex woonde tijdelijk ergens anders om na mijn vertrek weer terug te komen. We hadden vastgelegd in het convenant welke spullen ik mee zou nemen en wat achterbleef. Ik heb alles zelf ingepakt in de weken voor m'n vertrek, eerlijk gezegd zonder al te veel emotie omdat het er al een hele tijd zat aan te komen en het huis waar we zoveel gedeeld hadden allalng niet meer aanvoelde als m'n eigen, veilige huis. Ik kon bij mijn vertrek de deur redelijk nuchter achter me dicht trekken tot m'n eigen verbazing. Nog dezelfde dag trok m'n ex er met z'n vriendin weer in en veranderde het interieur compleet. Bij vlagen deed dat pijn, maar het voelde niet meer als mijn huis (z'n nieuwe vriendin heeft totaal niet mijn smaak 
...). Wat me wel veel pijn heeft gedaan is het feit dat de kinderen van zijn vriendin op de kamers van onze eigen kinderen werden gelegd (ik had hun slaapkamers zoveel mogelijk intact gelaten omdat ik ze niet wilde aandoen in onttakelde kamers te moeten slapen), notabene zelfs in hun bedden terwijl mijn kinderen op matrassen op de grond moesten slapen... Onbegrijpelijk vond ik dat (en ook mijn kinderen zelf hadden hier commentaar op). Ik heb het maar geprobeerd los te laten en hun kamers in mijn huis zo gezellig mogelijk gemaakt. Klinkt nu simpel, maar was toen een hele strijd en kostte me heel wat verdriet....
Jij sterkte hoor in deze moeilijke tijd; ooit wordt het echt weer beter, maar dat kost veel tijd!! Gun jezelf die tijd en ruimte!
Verdrietig moment en ik vergeet het nooit
Zelf al een aantal jaartjes gescheiden. Spullen van de kids bleven zoveel mogelijk bij mij want ex had toen nog geen vaste woonruimte en wilde mettertijd zelf spullen voor de kids kopen. Toen kwam echter de dag dat hij zelf zovast een groot gedeelte van zijn spullen kwam halen (kleren enzo). Ik zat met de kids in 1 van hun kamertjes. De sfeer was heel beladen. Ik wilde het uitschreeuwen van frustratie en verdriet maar kon dat niet doen op dat moment. Je wilt je toch groot houden voor de kinderen (waarom vraag ik me nu weleens af). Toen ex klaar was, kwam hij de kids een kus geven en is toen vertrokken. Ik bleef achter met een achtbaan aan gevoelens en verdrietige kinderen die het allemaal niet zo goed beseften maar toch ook deden alsof het allemaal "heel normaal" was.
Ik vergeet het nooit meer. Ben nu echt wel over de scheiding heen en momenteel weer erg gelukkig maar dát moment......vreselijk.
Gevoel is zo dubbel
ergens ben ik natuurlijk blij dat bij hun papa bekende spullen staan, ben gister even gaan kijken ( was niet uitgenodigd maar pech) en het zag er best leuk uit.
Het was alleen zo jammer dat er "iemand" anders de kamers had ingerichr, de kasten had beverfd ( ik ging echt uit mijn dak) en zijn huis heeft ingericht.
Er staan dingen die echt niet "hem" zijn of zal ik me na 22 jaar zo vergissen, voorbeeld een bedsprei met roosjes en overal poezenbeeldjes.
maar goed, even heel boos geweest, hard gehuild en nu weer verder, maar de sfeer is wel wat meer gespannen.
Ik moet ook zo snel mogelijk weg hier, kan het nooit betalen alleen en ex moet nu zijn huis betalen enz.
Ik mag met de sociale dienst op zoek gaan naar een huis/ appartement. Ik zal nooit een huis krijgen wat groot genoeg isom alles in kwijt te kunnen en dat maakt het wel moeilijk. Welke keuze maak je en waarom.
Hij is niet afhankelijk van sociale dienst en had binnen 2 weken een huis met tuin en hij wil de kids maar 1 middag en avond, ik hoop voor de kinderen ik ook wat vind met tuin maar die kans is klein. ( ik ben geloof ik gewoon jalours)
Hij heeft het er makkelijker mee, gooi weg en als je nodig hebt koop je toch weer alleen dat wat je wil, maar ik ben geloof ik nogal gehecht aan dingen.
Opruimen werkt eigenlijk ook wel therapeutisch, ballast opruimen.