Verhuizen voor een relatie

Ely

OK, dan. Het lijkt me in ieder geval vreselijk om in zo'n situatie te zitten.

Druk

"De huidige relatie wil niet latten (is ze ook altijd duidelijk in geweest, in principe alles of niets)."

Laat je nooit, NOOIT onder druk zetten door wie dan ook, als je een beslissing moet geven die ook met je kinderen te maken heeft!!!

motief vriendin

Dilemma, ook ik ben erg benieuwd wat de reden is dat je vriendin alles of niets wil.

Weet jij dat?
Wil je dat met ons delen?

En wat vind jij ervan dat ze nu dan jou zo'n beetje voor het blok zet daarmee?

Ely

Je partner voor het blok zetten is iets waar je heel voorzichtig mee moet zijn. Maar ik ben al zo lang bij dezelfde partner en onze doelen zijn inmiddels zo op elkaar afgestemd dat ik er eigenlijk geen ervaring mee heb.

In het begin van onze relatie heb ik haar eens (bij een nogal triviale en kinderachtige kwestie) laten kiezen tussen mij en een deel van haar familie, maar daarna heb ik me eigenlijk voorgenomen dat nooit meer te doen. We zijn ooit eens verhuisd omdat haar bedrijf verhuisde, toen zijn we ergens halverwege gaan wonen, maar dat was niet het resultaat van 'voor het blok zetten'. Dat was gewoon redelijk.

TL; DR, iemand voor het blok zetten is geen goed begin van een relatie.

star

Het komt op mij nogal star over. Alles of niets, terwijl er zo ontzettend veel tussenwegen en compromissen mogelijk zijn. Maar als je de deur simpelweg radicaal dichthoudt m.b.t. LATten, klinkt mij dat bijzonder vreemd, bijna manipulerend, in de oren.

Het zou voor mij zelfs een reden zijn om de relatie eens goed tegen het licht te houden, tenzij er een goede, zwaarwegende reden is. Maar die kan ik zo snel niet bedenken. En zelfs als die reden er is, zou ik niet zo snel verhuizen als er kinderen in het spel zijn.

flauwe keuze

Ik zou er enorm op afknappen als iemand mij zo voor het blok zou zetten.
Mijn oma zei altijd: kinderen zijn van je en een man is 'an je.
Een eisende partner is voor mij een no go.
Dat houdt niet in dat ik niet zou streven voor eigen geluk, want daar vaar je wel bij, maar niet over het geluk/ongeluk van wederzijdse kinderen heen.

Verhuizen

Nogmaals bedankt voor alle reacties.

Om terug te komen op mijn vriendin. Het komt misschien over als dat zij geen compromissen wil sluiten of niet denkt in oplossingen, dit is niet zo. Vanuit het verleden heeft zij een relatie gehad met een man die een eigen zaak had/heeft met veel werken en hoge druk. Daardoor heeft ze altijd het gevoel gehad dat zij op de tweede plaats kwam (zeker bij de geboorte van 2 kinderen) Is ook hierdoor uit de relatie gestapt en apart gaan wonen. Heeft altijd geroepen ik wil nooit meer het gevoel hebben dat ik er niet toe doe. Voor haar is het belangrijk om samen te wonen en dagelijks voor het ( gezin / al dan niet samengesteld) te zorgen.
Die gedachte gang en wens respecteer ik (beter eerlijk zijn over je gevoelens en wensen).

Zelf zou ik het wel kunnen om een aantal jaar te latten en op de dagen dat ik de kinderen niet heb naar haar toe te gaan. Over 5 jaar is de jongste dochter van mij 18 jaar dan kunnen we nog altijd volledig samen.

maar dilemma

Als je vriendin het gevoel van 'op de tweede plaats komen' zo goed kent, dan zal ze toch vooral niet willen dat jouw kinderen dit gevoel ook krijgen? En dat zij daar dan de oorzaak van is? Nee toch.

Bovendien is samenwonen natuurlijk helemaal niet perse nodig om het gevoel te hebben er toe te doen. Dat kun je ook op vele andere manieren bereiken.

Kortom: er valt nog heel wat te bepraten met je vriendin, denk ik.

Dilemma

Je vriendin heeft kennelijk een zelfvertrouwen issue. In plaats van dat ze jou voor het blok zet, moet ze daar aan werken! Je liefde aan haar moeten getuigen door verplicht met haar samen te moeten wonen, lijkt me eigenlijk een recept voor relatieproblemen.
En eigenlijk vind ik het ook wel een soort egocentrisch standpunt van haar. Ze zet haar eigen gevoelens voorop ten koste van die van je kinderen.

bij haar zijn

Dilemma, in aanvulling op de vorige posts, kijk ook uit dat je nu niet aa J haar gaat beloven op alle dagen dat jouw kinderen niet bij jou zijn, naar haar toe te komen.

Dan is nl meteen weer alle flexibiliteit voor jouw kinderen, om spontaan vaker bij jou langs te komen weg.

Dus vaker bij je vriendin zijn is vast mogelijk en lijkt mij op zich een goed plan, maar beloof haar niet dat je dan al die dagen bij haar bent.

Misschien is het ook een idee dat je haar dit draadje laat lezen?

Ik denk dat de strekking van iedereen hier is: iedereen gunt jullie jullie geluk, maar niet ten koste van jouw kinderen.

Bovendien

Bovendien is samenwonen toch nog steeds geen garantie voor haar gevoel dat ze op de 1e plek komt te staan? Ik neem aan dat ze in haar vorige huwelijk toch ook samen met man een huis deelde? En toch stond ze daar niet op de eerste plek. Ik denk dat latten veel beter is, want de momenten dat jullie samen zijn, zijn jullie er echt voor elkaar.
Overigens zegt het gevoel dat ze kennelijk door haar ex niet of nauwelijks werd gezien, meer iets over hun relatie, niets over de relatievorm. Wij hebben een huishouden van 4 kinderen en een hond en mijn man zegt altijd gekscherend dat hij helemaal onderaan de hiërarchie staat in aandacht, zelfs lager dan de hond. Toch hebben wij hebben wij uitstekemd huwelijk!

Dilemma!

Lees goed wat Muts zegt in #21.
Denk dat daar veel waars in zit.... Het heeft er de schijn van dat zij iets verlangt waar niemand aan kan voldoen.
Bovendien zouden jouw kinderen altijd op 1 moeten staan. Dus wat zij vraagt, is eigenlijk ridicuul.

er niet toe doen/tweede plaats

In elk mensenleven komt het wel eens voor dat je op de tweede plaats komt omdat iemand anders op dat moment even meer prioriteit heeft.

Ik begrijp het standpunt van je vriendin nu beter. Maar het zou voor mij juist een reden zijn om NIET samen te gaan wonen op dit moment. Er spelen nog gevoelens uit haar vorige huwelijk waar zij blijkbaar heel veel last van heeft. Logisch, iedereen houdt een "rugzakje" over van vorige relaties, maar dit aspect, de angst "er niet toe te doen", kan misschien heel vervelende gevolgen voor een nieuwe relatie hebben.

Zo kun je het echt niet maken je nieuwe partner te dwingen samen te wonen als er belangrijke redenen zijn om dat (nog) niet te doen (kinderen, namelijk).

Ik zou vriendin adviseren een vorm van professionele hulp te zoeken om met dat nare gevoel om te leren gaan, de gebeurtenissen van haar vorige relatie te leren verwerken, omdat dit anders nare gevolgen kan hebben voor de relatie: een ongelukkig samengesteld gezin of het verbreken van de relatie omdat zij zekerheid wil dat ze er wél toe doet, ook al staat ze wel eens op de tweede plaats (dat heb je nou eenmaal als je een partner met kinderen uit een eerdere relatie hebt).

Muts

Dat hoop ik dan voor je. Zo'n opmerking over de hond is een teken aan de wand, ik heb hem vaker gehoord in mijn kennissenkring. Volgende keer eens vragen wat hij er echt mee bedoelt misschien.

Vesper

Don't worry, hond was juist idee van man. Zorgt er ook voor dat wij weer gezellig met zijn tweeën lange wandelingen maken en tijd en rust hebben voor gesprek. Ik maak me geen zorgen. Als mijn man ergens mee zit, dan meld hij mij dat en niet via een opmerking, dat kennelijk multi interpretabel is.

ginny twijfelvuur

als je mensen verwijst naar een ander berichtje is het wel prettig als dat klopt...
bericht 21 is van ad hombre...

Och och

Typefoutje... #41 bedoelde ik.

keuzes?

hai,

Je geeft aan dat je sinds je scheiding een omgangsregeling hebt van om het weekend en door de week op dinsdag. Wordt er tot op heden flexibel met deze regeling omgegaan? Komen je kinderen ook regelmatig (spontaan) bij je langs op andere dagen, dan de dagen die je hebt afgesproken?
Zo ja, dan kan ik me voorstellen dat je dochter het lastig vindt dat deze flexibiliteit verdwijnt en het daar erg moeilijk mee heeft. Zo nee, dan zal het natuurlijk alsnog lastig voor haar zijn, nieuwe omgeving, stiefzusjes en broertjes om haar heen en pappa niet meer voor haarzelf. Maar of dat jij je leven "on hold" moet zetten om deze reden is voor mij niet zo vanzelfsprekend dan dat ik uit de verdere reacties hier lees. Ik vind het nogal wat dat wanneer je gescheiden bent, je alleen nog een nieuwe relatie met samenwonen zou kunnen hebben, wanneer de kinderen volwassen zijn of wanneer het mogelijk is om in dezelfde woonplaats als de kinderen te wonen. Dit kan gewoonweg heel vaak niet.
Ook jij en je vriendin hebben recht op een leven samen, ik snap je vriendin wat dat betreft goed. Ik meen ook vanuit een eerder draadje te hebben begrepen dat zij naar jouw woonplaats wilde verhuizen en al allerlei mogelijkheden had gevonden voor het handhaven van het co ouderschap en flexibiliteit bij haar werkgever, dus zij komt mij in die zin niet egoïstisch over. Het is wel meer praktisch, dat jij die kant op gaat, dan zij naar jou vanwege het co ouderschap dat zij heeft. Om dan te zeggen (zoals medeforumers dat doen) dat ze jou voor het blok zet vind ik hard en niet op zijn plaats.
Maar goed ik begrijp je twijfel heel goed en het siert je dat je het belang van je kinderen niet uit het oog verliest bij jullie wens om samen een nieuw leven op te bouwen en een samengesteld gezin te gaan vormen.
In jullie situatie is er geen enkele keuze de goede keuze, of voor haar kinderen veranderd er alles of voor die van jou.
In mijn optiek zijn er drie keuzes
1.Niks doen en jullie blijven samen met jullie kinderen en zonder elkaar
2.of een van jullie verhuist naar de ander en je zorgt ervoor dat kinderen uit beide gezinnen voldoende qualitime heeft met de biologische ouder, en je vindt je weg daarin met elkaar
3.of jullie gaan op de helft van jullie woonplaatsen wonen en maakt het op die manier in de toekomst makkelijker voor de oudere kinderen om zelfstandig naar jullie toe te gaan met bijvoorbeeld OV.

Ik wens je sterkte en wijsheid.

Wenda

"Ik vind het nogal wat dat wanneer je gescheiden bent, je alleen nog een nieuwe relatie met samenwonen zou kunnen hebben, wanneer de kinderen volwassen zijn of wanneer het mogelijk is om in dezelfde woonplaats als de kinderen te wonen. Dit kan gewoonweg heel vaak niet."

Het kan altijd wel, alleen: hoe belangrijk laat je alle argumenten wegen. En dat is heel persoonlijk, zo persoonlijk dat je er feitelijk op een forum ook niet veel over kunt zeggen.

Wat hier volgens mij wel speelt, is dat TS om meedenken vraagt met als uitgangspunt dat vriendin alles of niets wil. En dat uitgangspunt, daar wrikt het, als je de reacties leest. Tuurlijk mag ze het willen, en gaat het ook niet om haar motieven of wensen, maar wat moet TS daar nou mee als hij zelf twijfelt aan de noodzaak daarvan (en natuurlijk zijn eigen wensen, namelijk genoeg tijd en sponaniteit en kwali-tijd met zijn eigen kinderen in stand houden).

Ik vind daarom optie 4 nog steeds ook volwaardig: latten voor de langere termijn inrichten, waarbij wellicht hoort dat werktijden aangepast worden, slaapkamers heringericht worden, vakanties/vrije dagen/ oppas voor de kleinere kinderen etc. Qua logistiek en samenzijn valt er gebest een systeem te maken met elkaar , mits vriendin mee kan gaan in de overtuiging dat ook latten een fijne manier kan zijn, niet per se minderwaardig.

gr Angela

Angela

Ook ik als persoon vind optie 4 volwaardig hoor.
Maar ik ben dan ook niet de vriendin van TS. Kan me echter wel voorstellen dat het voor vriendin niet goed voelt. Latten, zeker met twee huishoudens met kinderen vraagt heel veel energie, flexibiliteit en weinig echte rust of het gevoel van een thuis. Maar dat is mijn beleving en niet per definitie hoe een ander dat voelt.

Zoals ik het lees heeft vriendin in ieder geval duidelijk aangegeven dat zij latten niet (nog langer) als een optie ziet en daarmee vervalt dan optie 4. Want dat moeten beide partijen willen en zich 100% voor kunnen inzetten om dat te laten werken.
Ts ziet het duidelijk wel als optie en ziet daarmee de kansen om zijn relatie met de kinderen niet anders te laten worden dan dat hij nu is. Wanneer TS echter zijn relatie met vriendin wil voortzetten dan vervalt de optie 4 en is samenwonen blijkbaar de enige optie.
Dus TS kiest of voor toekomst met vriendin inclusief samenwonen en daarbij minder flexibiliteit dan nu voor zijn kinderen (wat voor mij niet wil zeggen dat je niet op een andere manier in ruime mate kwali-tijd met de je kinderen kan hebben of creëren) of TS kiest nu voor geen verandering voor zijn kinderen en laat vriendin los. Dat is dan het gevolg van de keuze die vriendin hem geeft en een consequentie die ze dan ook, hoe moeilijk ook, moet accepteren.
Alle andere smaken zijn geloof ik door TS en vriendin al besproken en niet geschikt bevonden.
Een van de twee zal dus water bij de wijn moeten doen of de relatie heeft geen toekomst.
Ben blij dat ik niet in de schoenen van TS sta.

Wanneer ik wel in zijn schoenen stond, zou ik, denk ik, wel kiezen voor samenwonen (mits ik natuurlijk oprecht van mijn partner houd en zelf ook een gezamenlijke toekomst voor ogen heb) en zorgen dat ik op andere manieren mijn betrokkenheid naar de kinderen laat zien. Extra pappamomenten in hun eigen woonplaats, met pappa en broer dingen ondernemen etc. Wellicht voor de kinderen ook niet optimaal, maar in deze is er geen optimaal maar zijn in mijn beleving alleen compromissen mogelijk.

Nu niet verhuizen!

Ik heb het draadje gelezen en het meeste is wel gezegd. Ik denk ook dat jouw vriendin nog niet klaar is voor een serieuze relatie, omdat ze nog met te veel oude pijn zit. Ik durf te wedden dat als ze dat niet aanpakt, het uiteindelijk een splijtzwam tussen jullie zal worden. Want dan zal je het nooit goed genoeg doen. Je vriendin is nu al eerlijk, ze heeft je gewaarschuwd: het is alles of niets. Maar niemand kan alles geven in een relatie. Als je alles geeft, ben je jezelf niet meer en kun je geen volwaardige en gelijkwaardige partner zijn. Je vriendin zal eerst moeten leren inzien en invoelen dat iemand die een deel van de tijd bij haar is, toch met 100% van zijn hart van haar kan houden.

Ik denk dus dat jullie relatie onder de huidige omstandigheden geen lang leven beschoren is. Jij hebt kinderen die deel van je leven uitmaken. Dus zelfs als jij nu verhuist, zal je vriendin niet tevreden zijn omdat je kinderen een deel van de aandacht krijgen. Hoe gaat zo iemand om met de stress die je ervaart als jouw kinderen er zijn? Is er ruimte voor jullie gezinseigenheden binnen haar gezin, of moeten ze zich aan haar regels houden? Is er ruimte voor jouw ro lals vader van jouw kinderen? Hoe gaat zij om met pubernukken onder haar dak?

Als je vriendin jullie relatie een eerlijke kans zou willen geven, zou ze instemmen met latten totdat jouw jongste 18 is. Ze kan niet eisen dat jij naar haar toe verhuist. Ten eerste omdat eisen en dreigen niet thuishoren in een gezonde relatie (knoop dat in godsnaam in je oren) en ten tweede omdat jij dan onherroepelijk een groot deel van het toch al schaarse contact met jouw kinderen gaat verliezen. Wie eist dat nu van zijn geliefde? Dat kun je toch niet maken?
De kinderen komen nu dus een weekend en een dinsdag per twee weken en af en toe spontaan. Die dinsdag valt dan weg. Het spontane bezoek valt weg. De oudste zal meestal niet komen in het weekend door zijn baantje (de facto geen contact meer, behalve virtueel). Ook je andere kind zal na verloop van tijd minder vaak komen want sport, vrienden en baantjes worden steeds belangrijker. Pubers bepalen ZELF wanneer ze langskomen. Vaak spontaan even een paar uur hier, een paar uur daar. Dat gaan niet als jij een uur verderop woont. Voor je het weet, zie je ze alleen nog maar met kerst en verjaardagen. En als je ze dan eens een keer spontaan wilt opzoeken, zegt je vriendin dat je er niet helemaal voor haar bent.

Tel daar nog bij op dat jouw kinderen het jou gaan kwalijk nemen dat je je stiefgezin belangrijker vindt dan hun, want zo voelen kinderen dat. Papa heeft een nieuw gezin en verhuist daarvoor, wij worden aan de kant geschoven.

Draai het als gedachte-oefening voor je vriendin eens om: zou zij bereid zijn naar jou toe te verhuizen en haar contacten met haar kinderen flink te beperken? Dus haar kinderen gaan grotendeels bij haar ex wonen en komen bijvoorbeeld nog om het weekend vrijdagmiddag tot maandagochtend bij jullie. Zou ze bereid zijn dat te doen? Zo nee, waarom eist ze dat dan wel van jou?
Zijn jouw contacten met je kinderen soms minder waard dan haar contact met haar kinderen?

Echte liefde?

Je kunt het ook nog zo bekijken: als dit echte liefde is, dan maakt het niet uit. Dan zorg jij nu optimaal voor je kinderen, en je vriendin accepteert de lat-relatie of ze stopt ermee. Als dit echte liefde is, dan komen jullie na die paar jaar wel weer samen, dan overleven jullie die paar jaar wel.

Andersom ook moeilijk

"Dan is die fulltime bij kinderen van een ander en ziet (vaak) zijn eigen kinderen nauwelijks. Ik zou dat als kind denk ik echt niet leuk vinden."

Ik vond het zelf ook erg moeilijk om continu met haar kinderen te zijn en mijn kinderen minder te zien. Dat lag in ons geval aan de omgangsregeling. Haar kinderen voelden toch minder 'eigen' en ik moet bekennen dat ik af en toe opgelucht was als ze naar bed gingen. Dat vond ik ontzettend fout van mezelf. Ik lees dat jouw kinderen een stuk ouder zijn, wil je je dan wel weer verplaatsen in een paar fases terug? Ook de feestdagen of andere bijzondere momenten zijn zij het die een stempel drukken en ervoer ik het als extra pijnlijk dat mijn kinderen er niet waren.

Tsja

Eerlijk gezegd vind ik termen als 'een nieuw leven' en 'je leven on hold zetten' toch wel klinken alsof je relatie de bepalende factor in je leven moet zijn. Hoe zit dat dan, met een nieuw leven als je kinderen hebt uit een 'oud' of 'vorig' leven? Het komt op mij niet lekker over, maar goed dat is wellicht semantisch.

Nou heb ik tot nog toe slechts ervaring met 1 puber hier in huis dus ik ben wel benieuwd Angela en Wenda hoe het dan bij jullie pubers gaat: gaan jullie nog vaak gezamenlijk 'dingen doen'? Wij doen nl met de jongere kinderen meer dingen als uitstapjes enzo (en vroeger met het kind wat nu puber is) dan met de puber. Puber gaat meer met vrienden dingen doen, wij zijn meer uitvalsbasis, transportservice, klankbord, hangplek, coach, supporter (bij sport), etc. Vandaar mijn pleidooi voor het gezamenlijk leven en niet alleen maar een 'dingen doen' papa zijn. Maar wie weet is dat bij jullie pubers anders.

Hoeveel wil je zelf mee maken?

Wat wil je zelf eigenlijk? Wil je graag deel uit maken van hun dagelijks leven? Man en ik hebben beiden onze specialiteiten van vakken waar we goed in zijn, dus als de kinderen hulp nodig hebben met huiswerk, helpt (of beter hielp, want in 6 vwo lukt het niet meer) de een met het ene vak en de ander met het andere. Als man niet in de buurt zou zijn zouden ze misschien met dat vak naar een oom, neef, buurman gaan. Dus voor hun komt het dan ook wel goed, ze worden geholpen met dat vak. Maar voor jou lijkt het me niet leuk dat de buurman ze geholpen heeft in plaats van jij. Een ander voorbeeld: Mijn dochter is een tijdje terug aan gereden, niks ernstigs gelukkig. Maar terwijl ik naar de plek van het ongeluk reed, bedacht ik me dat ik de fiets niet mee zou kunnen krijgen in mijn auto, dus ik belde mijn man die onderweg naar zijn werk was en die maakte rechtsomkeert ook naar de plak van het ongeluk. Als hij niet in de buurt was geweest, had ik een kennis gebeld en had vader het hele verhaal pas 's avonds gehoord. Was het ook allemaal goed gekomen hoor, fiets was op gehaald, ik was met dochter foto's gaan maken etc., dus voor haar geen verschil, maar voor jou als vader lijkt het me gewoon niet fijn om zo weinig betrokken te zijn. En het duurt nog maar zo kort tot ze echt volwassen zijn, ik zou daar gewoon nog even van willen genieten zolang het kan.

Yura

'Als man niet in de buurt zou zijn zouden ze misschien met dat vak naar een oom, neef, buurman gaan. Dus voor hun komt het dan ook wel goed, ze worden geholpen met dat vak. Maar voor jou lijkt het me niet leuk dat de buurman ze geholpen heeft in plaats van jij. '

Grappig argument gezien het feit dat het halve forum altijd alleen maar roept dat ze hun kinderen niet mógen helpen of niet kúnnen helpen met het huiswerk en blij zijn dat een ander het wel mag/kan/doet.

Tja de ene helft vindt dat wel belangrijk

En de andere niet.

En bovendien heb je helpen en helpen.

Ik denk dat je moet proberen te zien wat Yura werkelijk bedoelde en dat is dat bij zulke grote kinderen de contacmomenten en contactnogelijkheden veel schaarser zijn en dat je daar dus een beetje zuinig op moet zijn,

Liefde

Zo ik ben onder de indruk van alle adviezen en de kijk op mijn dilemma.

@Pandora! heel raak wat je daar zegt. Dank je. Mijn vriendin is overigens heel goed voor mijn kinderen en er is zeker klik en ze cijfert zichzelf meestal weg als zij er zijn (bedoel ze houdt er rekening mee en geeft mij en mijn kinderen de ruimte) alleen verwacht ik heel veel weerstand als ik besluit om toch te verhuizen. En die weerstand gaat niet over de persoon (mijn vriendin) maar de stap die ik zou zetten. De relatie en het contact zal in elk geval niet verbeteren.

Wat mij wel helder is dat ik ze nog maar kort heb totdat ze steeds meer hun eigen leven gaan leiden. In deze fase wil ik een rol vervullen. (en ja ook in het begeleiden van het huiswerk, sporten en een thuis bieden waar ze welkom zijn). Die rol gaat niet/moeilijker op afstand. dus moet ik voorlopig niet gaan verhuizen.

Ik hoop dat mijn vriendin dit met mij ook ziet zitten. (zit ook beter in mijn vel als ik weet dat ik het goed doe voor hen) en dat ik "alles of niets" in een andere context kan plaatsen.

Dilemma

Het hoge woord is er uit. We stoppen met de relatie, helaas ziet mijn vriendin een latrelatie echt niet zitten. Om de periode van twijfel af te sluiten en rust voor iedereen te creëren hebben wij besloten zsm te stoppen.

De keuze voelt dubbel omdat ik niet in staat ben om een situatie te creëren waarbij alles kan. En in 1 huis wonen met een samengesteld gezin en het zo inrichten dat mijn kinderen (mijn dochter van 13 ging al mee om het weekend en vond het oke/goed) mijn zoon werkt op zaterdag en ging (voor mij) te weinig mee. De stap om samen een huis te kopen in de woonplaats van mijn vriendin blijkt voor mij een stap te ver.

Wat ik mijzelf kan verwijten is dat ik te lang hoop heb gegeven (aan mijn vriendin en kinderen) dat wij samen gaan wonen en ik in mijn achterhoofd wist dat ik genoegen moest nemen met een "minder aanwezige rol" in het leven van mijn kinderen en dat ik dat niet kan.