vervolg op 'update en enige verwarring'
Het vorige topic is gesloten zag ik. Wilde toch even een update geven omdat jullie zo hebben meegeleefd, me hebben voorzien van reacties en adviezen.
We zijn samen op vakantie geweest, en het was een fijne vakantie. Ik merkte dat hij weer wat meer uit zichzelf deed, me aanraken, m'n voeten kriebelen als we in de avond op de bank zaten, me een knuffel geven, in bed bij me komen liggen.
Het is denk ik zo'n 2 maanden vrij goed gegaan, ik zag een positieve lijn.
Maar toen het werken weer begon zag ik dat hij weer afstand nam, en hij gaf aan dat hij zich niet lekker in z'n vel zat. Hij vroeg om wat afstand, of ik hem even wilde laten. Want het voelde even niet goed, en 'teveel'.
Ook gaf hij aan dat hij een fijne vakantie had gehad, maar ook het gevoel heeft gehad dat we broer en zus waren. Waarop ik antwoordde: dat ik dat niet helemaal terecht vond. We zijn zover in de put geraakt samen, je kan hier niet zo snel uitkomen.. dat kost tijd. Dus de kleine stapjes die hij zet zijn goed, dat is voldoende. Nu volhouden. Maar ook dat als hij het gevoel heeft dat we broer en zus zijn, hij mij maar als zijn vrouw moet gaan behandelen.
Waarop ik het antwoord kreeg dat als dat blijkbaar niet uit hem zelf komt, hij daar waarschijnlijk geen behoefte aan heeft? Dat is zijn redenering.
Hoe denken jullie daarover? Wel even benieuwd naar.
Mijn reactie was in ieder geval dat liefde niet vanzelf gaat, dat liefhebben hard werken is. En dat als we zo diep in de put zitten, we het ons ook weer moeten 'aanwennen' ofzo om weer meer naar elkaar toe te trekken fysiek. Dat kan toch niet allemaal vanzelf gaan?
Daar moet je toch bewust van zijn, elkaar bewust gaan vasthouden.
Ik ben het in ieder geval niet met hem eens als hij zegt van ja het komt blijkbaar niet uit mezelf, dus ik zal er wel geen behoefte aan hebben.
De mediator loopt nog, maar op en langzaam tempo. Nadat ik hem een paar weken heb 'gelaten' is er nu wel wat vaker een knuffel, of een aanraking.
Maar lang niet zoals ik wil, en zovaak nog vanuit mij. Waarom komt het nou niet vanuit hem? Waarom wacht hij?
Ik baal hier zo van! Op alle vlakken zijn we zo goed samen, maar dit stukje wil maar niet lukken. We hebben nog steeds veel uitjes samen, alles is goed. Behalve het fysieke stukje, vanuit zijn kant. Hij doet vrijwel niets, geen poging..
Ik merk dat mijn energie nu leeg raakt. Dat ik mezelf afvraag hoe lang ik dit nog volhou, en hoelang ik dit nog wil.
Maar het is zo moeilijk als een groot deel van de relatie nog goed is. Ik wil en kan dit niet zomaar weggooien. Maar hoe krijg ik hem zover.. dat hij gaat werken.
Dat hij me weer gaat behandelen als zijn vrouw.
Hij voel zich nu wel goed zegt hij, maar het fysieke komt niet vanzelf, en daar koppelt hij aan (en vraagt zichzelf af) dat hij er dan geen behoefte aan heeft. Ja dan krijg je inderdaad meer broer en zus, maar dat houdt HIJ in stand.
Het hele verhaal weet ik niet meer in detail. Ik vind het in ieder geval ontzettend rot voor je.
Maar ik ben het geheel niet eens met je stelling dat liefde hard werken is. Ik ben het meer met je man eens, blijkbaar voelt hij dat niet (genoeg).
Ik heb die uitspraak nooit begrepen, dat je voor liefde hard zou moeten werken.
Iets anders is, dat jullie kinderen hebben en dat dat maakt, dat je toch wel min of meer verplicht bent om er het beste van te maken. En dat het misschien best weer terug kan komen dat je een fijne relatie hebt, hopelijk ook lichamelijk. Dan 'werk' je er wel meer bewust aan dus, al start dit dan wat geforceerd, vooral omwille van de kinderen.
Vooral als er verder niet veel vervelends aan de hand is, is het zo veel beter om het weer fijn te krijgen en de kinderen geen scheiding aan te doen.
Veel sterkte!
TO, ik leef echt met je mee en dat meen ik oprecht.
Echter ben ik het wel met je man eens; als hij geen behoefte (meer) heeft aan fysiek contact met jou dan is dat niet iets wat je kunt afdwingen en kunt redeneren dat hij het allemaal "in stand houdt" dat jullie leven als broer en zus. Hoe zuur ook: soms gebeurd het dat je iemand niet meer fysiek aantrekkelijk vindt, dat is niet iets wat je zomaar even weer "aan" kunt zetten, soms is dat gevoel op. Liefde is geen hard werken, dat is er of is er niet vind ik. Een relatie kan soms wel hard werken zijn maar dat is wat anders dan de liefde en fysieke aantrekkingskracht. Ook al kun je het verder nog zo goed vinden met elkaar, dat zijn 2 verschillende dingen.
Hoe ziet je man de toekomst met jou dan?
S.ndra schreef op 18-09-2023 om 13:58:
Hoe ziet je man de toekomst met jou dan?
Hij weet niet zeker of hij de scheiding door wil zetten of niet. Daar is hij nu zijn hoofd over aan het breken, laat staan dat hij over de verdere toekomst nadenkt.
Ik kan het niet goed plaatsen. In het begin zocht hij toch juist wel fysieke en seksuele toenadering, terwijl hij dus gezegd had uit elkaar te willen?
Plat gezegd: Het lijkt wel alsof die man zich alleen tot jou aangetrokken voelt en seks met je wil als hij je eerst op afstand heeft gezet en/of als jij afstand van hem neemt. Kennelijk wil jij nu weer ‘te graag’, ben je te lief en vertrouwd en vanzelfsprekend? Als jij toenadering zoekt, stapt hij achteruit? Als het zo werkt, is dat voor jou een heel beroerde dynamiek want dan mag jij niet te graag willen en moet jij hem op een afstand houden om zijn belangstelling op te wekken. Ik zou daar wel een keer klaar mee zijn eigenlijk. Zijn jullie op de een of andere manier in relatietherapie? Lijkt me belangrijk als je met deze man verder wil. Hij betrekt jou nu al langere tijd teveel in zijn eigen malaise en twijfel.
Gingergirl schreef op 18-09-2023 om 12:51:
TO, ik leef echt met je mee en dat meen ik oprecht.
Echter ben ik het wel met je man eens; als hij geen behoefte (meer) heeft aan fysiek contact met jou dan is dat niet iets wat je kunt afdwingen en kunt redeneren dat hij het allemaal "in stand houdt" dat jullie leven als broer en zus. Hoe zuur ook: soms gebeurd het dat je iemand niet meer fysiek aantrekkelijk vindt, dat is niet iets wat je zomaar even weer "aan" kunt zetten, soms is dat gevoel op. Liefde is geen hard werken, dat is er of is er niet vind ik. Een relatie kan soms wel hard werken zijn maar dat is wat anders dan de liefde en fysieke aantrekkingskracht. Ook al kun je het verder nog zo goed vinden met elkaar, dat zijn 2 verschillende dingen.
Allereerst Anne, misschien zou je de mods kunnen vragen de link naar je vorige topic in je openingspost te zetten? https://www.ouders.nl/forum/echtscheiding-en-erna/update-en-enige-verwarring
Fijn dat je hier een update komt geven, ik was al een poos heel erg benieuwd hoe het met jullie ging. Verdrietig om deze update te lezen en vandaar dat ik de post van Gingergirl ook heb gequote, want ik ben het helemaal met haar eens.
Liefde en aantrekkingskracht is geen knop die je omschakelt, in dat opzicht is je man wel eerlijk richting jou. Juist dat maakt het ook zo verdrietig, want alleen jij kunt hier de consequenties aan gaan verbinden. Of je blijft samen en accepteert hetgeen er wél is, dus als zgn ‘BV Gezin’ zonder de intimiteit óf is het aan jou hiermee geen genoegen te (kunnen) nemen en dus te gaan scheiden.
Blijkbaar kan jouw man deze knoop niet doorhakken, terwijl zijn acties/gedrag/woorden voor zich spreken. Echt heel erg moeilijk en verdrietig voor jou, maar denk dat er voor hem niet meer inzit dat hetgeen er nu is.
Wil of kun je dat voor de rest van je leven, dat is volgens mij de enige vraag die jij jezelf moet stellen, hoe moeilijk ook! 
Hij zei dat hij wil scheiden, en het laatste wat hij erover heeft gezegd is dat hij in de war is omdat zijn gevoelens positiever werden dus het even wilde aanzien en de tijd ervoor wil nemen. Prima.
Maar hij is er nog steeds, hij doet nog steeds leuke dingen met ons, soms is er nog seks, wat ik mis zijn de fysieke aanrakingen gedurende de dag, dat hij mij de liefde laat zien gedurende de dag. En dat kunnen hele kleine, simpele dingen zijn.
Nu is dit een heel moeilijk onderwerp momenteel, omdat we in zwaar weer zitten. Ik zie nu in dat ik al lange tijd op m'n tenen loop, rekening hou met hem, hij alleen maar aan zichzelf denkt, en ik mezelf wegcijfer. Ik durf hem niet te confronteren met hoe ik mij voel, of waar mijn behoefte ligt. En dit wil ik wel gaan doen.. want nu komen we ook niet verder.
En het kan zijn dat als we erover praten, dat dit is wat het is momenteel dat we dan nog samen blijven. Maar niet op de manier zoals het nu gaat, elke dag 'bang' dat hij misschien thuis komt en zegt: ik ben weg, we zetten de scheiding door.
Ik zal die stap moeten gaan zetten, want hij doet het tot nu toe niet. Ik ben zo bang dat hij zich (als ik mijn emoties of gevoel deel met hem, of aangeef waar mijn behoefte ligt) dat hem dat in het nauw drijft en hij weg gaan de makkelijkste optie vind.
Dat is echt mijn grootste angst, en daarom denk ik elke ochtend opnieuw, accepteren, het komt wel, geef hem tijd en ruimte.
Want we hebben het elke dag nog fijn samen, nog goed met de kinderen. Moeten we dit onze kinderen echt aan doen?
Of zit mijn gevoel nu helemaal mis.. en gaat hij mijn emoties, gevoelens en behoeftes accepteren, zijn ze bespreekbaar, en komen we tot een oplossing, en kunnen we er goed over praten ook in de toekomst.
Maar hoe lang gaat dit nog duren? Hoe lang kan ik dit nog aan? Wanneer grijpt mijn lichaam anders in en laat me merken dat genoeg genoeg is.. want dit levert mij veel stress op, al zo'n anderhalf jaar.
Ik ben echt met m'n laatste loodjes bezig....
Mija schreef op 18-09-2023 om 15:35:
Ik kan het niet goed plaatsen. In het begin zocht hij toch juist wel fysieke en seksuele toenadering, terwijl hij dus gezegd had uit elkaar te willen?
Plat gezegd: Het lijkt wel alsof die man zich alleen tot jou aangetrokken voelt en seks met je wil als hij je eerst op afstand heeft gezet en/of als jij afstand van hem neemt. Kennelijk wil jij nu weer ‘te graag’, ben je te lief en vertrouwd en vanzelfsprekend? Als jij toenadering zoekt, stapt hij achteruit? Als het zo werkt, is dat voor jou een heel beroerde dynamiek want dan mag jij niet te graag willen en moet jij hem op een afstand houden om zijn belangstelling op te wekken. Ik zou daar wel een keer klaar mee zijn eigenlijk. Zijn jullie op de een of andere manier in relatietherapie? Lijkt me belangrijk als je met deze man verder wil. Hij betrekt jou nu al langere tijd teveel in zijn eigen malaise en twijfel.
We zijn niet in therapie momenteel, dit ligt al maanden stil. Hij had de keus gemaakt: scheiden. Op dat moment zijn we gestopt met de therapie.
Nu leef ik in onzekerheid, en voel dat ik dit niet lang trek. Hij staat niet open voor therapie nu, hij weet geeneens of hij met me verder wil, of hij aan ons wil werken.
"Ik zal die stap moeten gaan zetten, want hij doet het tot nu toe niet. Ik ben zo bang dat hij zich (als ik mijn emoties of gevoel deel met hem, of aangeef waar mijn behoefte ligt) dat hem dat in het nauw drijft en hij weg gaan de makkelijkste optie vind."
De makkelijkste optie voor hem is wat hij nu heeft. Alle vrijheid om te doen wat hij wil want hij is feitelijk al uitgecheckt, en een vrouw die het thuisfront regelt en van alles voor hem doet. Hij gaat pas weg als iemand anders een duidelijke grens trekt. Ofwel een nieuwe vlam die het getreuzel zat is, of jij.
Het ellendige voor jou is dat je je oude relatie terug wilt: deze man, die van jou houdt en dat ook toont. Maar daarin ben je van hem afhankelijk en hij wil dit niet geven. Dan is dus inderdaad de keus: blijf ik doormodderen op deze manier, of trek ik dan maar zelf de stekker eruit, zodat ik tenminste verder kan met mijn leven? Je zal niet de eerste vrouw zijn die het initiatief tot een scheiding neemt terwijl het eigenlijk haar man is die de relatie feitelijk heeft beëindigd. Bij mijn weten komt zoiets regelmatig voor (en meer dan het omgekeerde scenario)
A.nne schreef op 20-09-2023 om 12:10:
Ik zal die stap moeten gaan zetten, want hij doet het tot nu toe niet. Ik ben zo bang dat hij zich (als ik mijn emoties of gevoel deel met hem, of aangeef waar mijn behoefte ligt) dat hem dat in het nauw drijft en hij weg gaan de makkelijkste optie vind.
Maar hoe lang gaat dit nog duren? Hoe lang kan ik dit nog aan? Wanneer grijpt mijn lichaam anders in en laat me merken dat genoeg genoeg is.. want dit levert mij veel stress op, al zo'n anderhalf jaar.
Ik ben echt met m'n laatste loodjes bezig....
Het ís op deze manier ook geen leven voor jou, elke dag zo op eieren te lopen, terwijl hij lekker ‘aanmoddert’ en alles thuis doorgaat alsof er niets aan de hand is! Dit houdt geen mens lang vol!
Wat heb je aan samen met het gezin leuke dingen doen als dit aan de andere kant zo ontzettend ten koste gaat van jou? Wat heb je nog te verliezen? Ja, je man, maar deze is al maaaaaanden totaal uitgecheckt, hij is lijfelijk aanwezig, maar emotioneel al lang niet meer.
Inderdaad grote kans dat hij wederom gaat roepen dat hij wil scheiden als je het ter sprake brengt, de weg van de minste weerstand en er geen moeite voor hoeven doen. Heftig, maar dan weet je tenminste wel waar je aan toe bent en kun jij verder met je leven. Maar, laat hem dan ook alles meteen in gang zetten, dus accepteer geen zgn ‘twijfeltjes’ meer en gedraai, ACTIE als je zo graag wil scheiden!
En ja, dat is echt heel verdrietig voor jou, maar ook dat ga je overleven Anne, maar zo verder geen is geen optie, toch? Ik word er plaatsvervangend boos van 
Weet dat jij ook een keuze mag maken. Je loop nu op je tandvlees. Bent continu bang dat hij toch wil scheiden. Hij kan niet oneindig blijven hangen in 'het niet weten'.
Dat is niet eerlijk naar jou toe en ook niet naar de kinderen toe.
Reflectie is ook eerlijk zijn naar jezelf; wil hij jou of wil hij zijn stabiele thuis behouden? Dat stabiele thuis is wel inclusief jou en daar komen ook bepaalde 'huwelijkse verantwoordelijkheden' bij kijken.
A.nne schreef op 20-09-2023 om 12:11:
[..]
We zijn niet in therapie momenteel, dit ligt al maanden stil. Hij had de keus gemaakt: scheiden. Op dat moment zijn we gestopt met de therapie.
Nu leef ik in onzekerheid, en voel dat ik dit niet lang trek. Hij staat niet open voor therapie nu, hij weet geeneens of hij met me verder wil, of hij aan ons wil werken.
Ik denk dat het tijd wordt om hem voor het blok te zetten: of samen weer in therapie (om helderheid te scheppen in hoe het verder gaat, uit deze impasse te komen, en pas stoppen als hij de daad bij het woord voegt, en hang daar een termijn aan!) of nu zelf doorpakken en de stekker eruit trekken. Dit is een veel te langzame, pijnlijke sterfscène zo. Het wordt echt tijd om aan zelfzorg te doen want hij heeft jouw grenzen en gevoelens niet op zijn netvlies. Realiseer je dat dat je man is, iemand die al lange tijd zo op zichzelf gericht is dat hij geen ruimte heeft voor een echte verbinding met jou. Wil jij die man nog wel als hij zo lang uit verbinding blijft en haast gedwongen moet worden in verbinding te gaan en ook jouw perspectief serieus te nemen? Ik begrijp dat je van hem houdt maar als dit te lang duurt, verlies je je vertrouwen en je zelfrespect. Kijk jezelf in de spiegel aan en ben eerlijk naar jezelf over wat je kunt dragen. Offer je niet langer op. Als hij je afwijst als jij geduldig op hem wacht, kun je maar beter wegwezen en iets moois van je leven maken!
Anne jouw verhaal dat lijkt zoveel op het verhaal die ik vorig jaar te horen kreeg van een vrouw. Ik leerde haar kennen op fb bij een scheidingsgroep. Zij zat 2 jaar in dezelfde situatie. Ze ging zelfs op koffiedate met een andere man om te kijken wat het met hem deed. Hij had alleen gevraagd of ze het gedaan hadden. Begin dit jaar heeft ze eindelijk besloten om te gaan scheiden. Jouw man durft idd de "trekker" niet over te halen zo lijkt het. Zet de scheiding in misschien veranderd dan positief de impasse waar je nu in zit en anders heb je ook het juiste gedaan als die niet meer wil. Kortom je kan het niet meer fout doen.
.
Bedankt, ik weet dat ik in actie moet komen.. voor mezelf! Ik ga me even voorbereiden, even laten landen en kijken hoe ik dit ga aanpakken.
Maar het doet zo'n pijn, het voelt zo verschrikkelijk richting mijn kinderen. Want nog zoveel is er wel goed binnen ons gezin! En dat knaagt aan me, moet ik ze dit echt aan doen? Zijn we dan strak echt beter af of maak ik straks iedereen ongelukkig.
We zijn voor het grootste deel nog zo goed team, gaan goed met elkaar om, respect, geen spanning, gewoon.. heel normaal.
Mijn moederhart breekt.
Misschien iets dat jij je man mee kunt geven als overdenking: therapie hoeft niet te betekenen dat jullie bij elkaar blijven, het kan ook heel goed helpen om goed uit elkaar te gaan in het belang van de kinderen.
Verder wens ik je heel veel sterkte, het is een vreselijke situatie waar je in zit