Volwassen kind bij scheiding ouders
Vier jaar geleden zijn mijn ouders uit elkaar gegaan wegens een afaire van één van de twee. Ik was toen 17 jaar. Nu ben ik 21 jaar en merk ik dat ik ergens tegen aan loop.
Mijn ouders zijn beide hele rechtvaardige en eerlijke mensen. Ze hebben hun scheiding 'als echte volwassenen' doorlopen en zijn nu nogsteeds goede vrienden, voor zover dat kan. Mijn broer en ik wonen beide niet meer thuis, maar onze honden gaan van papa naar mama om de week. Beide ouders hebben al 3 jaar een nieuwe vriend en vriendin, waar ze niet mee samenwonen maar af en toe logeren en leuke dingen doen in het weekend. Ook dit respecteren ze van elkaar. Ik vind het gezellig als deze nieuwe relaties er zijn als ik bij m'n ouders op bezoek kom.
Mijn ouders wilde wel graag de gezins-band behouden, elke verjaardag eten wij met het hele gezin. Ook kerst en pasen etc. spreken wij altijd een moment af waarop we met zijn viertjes samenkomen voor een maaltijd oid. Dit is datgene waar ik tegenaan loop. Ik merk dat ik me op deze momenten ongemakkelijk voel, alsof ik elk moment in huilen uit kan barsten, ook al is het heel gezellig. Ik begrijp het niet, omdat ik het wel heel fijn vind dat we dit nog hebben. Toch krijg ik steeds weer dat ongemakkelijke gevoel als we samenkomen, laat staan als m'n ouders gaan praten over hoe het is gelopen. Er blokkeert iets in mij waardoor ik het moeilijk vind om gezellig mee te praten. Het voelt voor mij geforceerd. Daarnaast merk ik dat ik vaak een verdrietig gevoel over houd als ik bij een vriend/vriendin thuis geweest ben om mee te blijven eten en weer in zo'n gezellige familie-sfeer ben geweest. Wellicht dat ik dan terugdenk aan dat ik het ook zo had gewild(?). Ik vind het moeilijk om dit aan te geven aan mijn gezin als we samenzijn, omdat ik het moeilijk vind mijn gevoelens te delen met hen. Ik word dan altijd erg verdrietig en kan niet zonder te huilen praten. Is dat erg? Nee. Toch lukt het me niet. Ik vraag me af of er andere 'volwassen kinderen' zijn die tegen hetzelfde probleem aanlopen, dus in een situatie waarin ouders nog wel goed met elkaar omgaan maar desondanks een ongemak voelen.
Liefs!
Normaal gesproken zou ik zeggen; je bent jong ga leuke dingen doen en ga je leven leven maar nu met corona zijn je ouders en hun nieuwe partner en de scheidingsgeschiedenis het enige wat je hebt misschien? Ik had er voor getekend, heb van mijn 13 tot mijn 17e deel uitgemaakt van een vechtscheiding. Probeer je los te maken maar dat is nu lastig in deze tijd, het wordt beter als iedereen gevaccineerd is of zo.
Beste Evelien, ik kan me dit heel goed voorstellen. Iedereen is zo redelijk en doet normaal of zelfs ronduit gezellig. Maar het gezin zoals het was, en zoals je het had willen houden, bestaat niet meer écht. Ze gaan niet samen naar huis, praten niet 's avonds laat na het etentje samen nog even na over hun jong-volwassen kinderen (tevreden, eventueel hier en daar nog wat zorgen, trots), stappen niet in één bed, maken geen plannen voor hun weekendjes weg. En je weet dat als jij later kinderen krijgt, je niet naar het ouderlijk huis gaat naar oma en opa, maar dat er twee huizen zijn voor jouw kant van de oma's en opa's.
Ik denk dat je heel verdrietig bent over de scheiding. En dat je misschien het gevoel hebt dat het niet echt 'mag', omdat zij alles zo goed en in redelijkheid deden en doen, en zo hun best doen, zo verstandig zijn.
Tijdens zo'n etentje kan het ook zeker wat geforceerd aanvoelen, dat snap ik. In je hoofd zitten allerlei gedachten, maar je wil er niet over beginnen, want...waar eindigt het? En nog belangrijker: je gaat dan huil-praten (herkenbaar...), en dat is lastig en misschien gênant voor jou.
Een hele hoop begrip dus van mijn kant, maar een simpele oplossing heb ik niet. Of een prettige tip. Wel dat je verdrietig van jezelf moet mogen zijn. Dat je hierover met vrienden kunt praten. Dat je misschien apart met je vader, en apart met je moeder, hierover kunt hebben als je je veilig genoeg voelt (dat je ook gewoon moet mogen huilen bedoel ik dan vooral). Sterkte en knuffel x
Hebben je ouders wel eens gevraagd hoe het voor jou was? In je verhaal klinkt het alsof er een schone wereld wordt opgehangen, waarin alles koek en ei is, terwijl er geen ruimte is voor jouw pijn om wat verloren is gegaan.
Tsjor
tsjor schreef op 21-03-2021 om 22:40:Hebben je ouders wel eens gevraagd hoe het voor jou was? In je verhaal klinkt het alsof er een schone wereld wordt opgehangen, waarin alles koek en ei is, terwijl er geen ruimte is voor jouw pijn om wat verloren is gegaan.
Tsjor
Dat idee krijg ik ook. Het stukje ‘verwerken’ is overgeslagen. Bij een rouwproces van je door verschillende fases, ontkenning, boosheid, verdriet, acceptatie, en jij zit nog in je verdrietfase. Dat moet je uiten, anders blijf je er jaren mee rondlopen (wat dus nu gebeurt). Heb je het al eens met je ouders besproken?
tsjor schreef op 21-03-2021 om 22:40:Hebben je ouders wel eens gevraagd hoe het voor jou was? In je verhaal klinkt het alsof er een schone wereld wordt opgehangen, waarin alles koek en ei is, terwijl er geen ruimte is voor jouw pijn om wat verloren is gegaan.
Tsjor
Eens. Misschien kun je het gesprek aangaan met je ouders (apart of samen) over wat de scheiding met jou heeft gedaan. Dat je waardeert dat je ouders de scheiding zo netjes mogelijk hebben geregeld, dat je hun nieuwe partners graag mag, maar (!) dat het voor jou nog niet mogelijk is om te doen alsof alles normaal en rimpelloos is. Het lijkt me goed om daar aandacht voor te vragen.
Bolmieke schreef op 21-03-2021 om 19:45:Normaal gesproken zou ik zeggen; je bent jong ga leuke dingen doen en ga je leven leven maar nu met corona zijn je ouders en hun nieuwe partner en de scheidingsgeschiedenis het enige wat je hebt misschien? Ik had er voor getekend, heb van mijn 13 tot mijn 17e deel uitgemaakt van een vechtscheiding. Probeer je los te maken maar dat is nu lastig in deze tijd, het wordt beter als iedereen gevaccineerd is of zo.
Een vechtscheiding is natuurlijk veel heftiger en eigenlijk niet eens te vergelijken met mijn situatie ! Ik heb vriendinnetjes die hetzelfde hebben meegemaakt die zich nu al zorgen maken over hoe hun ouders elkaar gaan 'handelen' op hun bruiloften later. Ik ben mij heel bewust en dankbaar over hoe 'goed' de situatie tussen mijn ouders is 
.
Ik woon al drie jaar op mijzelf omdat ik in het Noorden studeer, dus het is voor mij geen dagelijkse issue. Het is puur iets waar ik de laatste tijd achter ben gekomen en er daardoor achterkwam dat ik er heel verdrietig van kan worden. Toch denk ik dat ik ondanks alle afleiding ook de 'roots' van het probleem moet aanpakken. Ik ga eens praten met mijn ouders.
Egel. schreef op 21-03-2021 om 22:38:Beste Evelien, ik kan me dit heel goed voorstellen. Iedereen is zo redelijk en doet normaal of zelfs ronduit gezellig. Maar het gezin zoals het was, en zoals je het had willen houden, bestaat niet meer écht. Ze gaan niet samen naar huis, praten niet 's avonds laat na het etentje samen nog even na over hun jong-volwassen kinderen (tevreden, eventueel hier en daar nog wat zorgen, trots), stappen niet in één bed, maken geen plannen voor hun weekendjes weg. En je weet dat als jij later kinderen krijgt, je niet naar het ouderlijk huis gaat naar oma en opa, maar dat er twee huizen zijn voor jouw kant van de oma's en opa's.
Ik denk dat je heel verdrietig bent over de scheiding. En dat je misschien het gevoel hebt dat het niet echt 'mag', omdat zij alles zo goed en in redelijkheid deden en doen, en zo hun best doen, zo verstandig zijn.
Tijdens zo'n etentje kan het ook zeker wat geforceerd aanvoelen, dat snap ik. In je hoofd zitten allerlei gedachten, maar je wil er niet over beginnen, want...waar eindigt het? En nog belangrijker: je gaat dan huil-praten (herkenbaar...), en dat is lastig en misschien gênant voor jou.
Een hele hoop begrip dus van mijn kant, maar een simpele oplossing heb ik niet. Of een prettige tip. Wel dat je verdrietig van jezelf moet mogen zijn. Dat je hierover met vrienden kunt praten. Dat je misschien apart met je vader, en apart met je moeder, hierover kunt hebben als je je veilig genoeg voelt (dat je ook gewoon moet mogen huilen bedoel ik dan vooral). Sterkte en knuffel x
Dankjewel Egel,
Een 'luisterend oor' is soms al erg fijn, al is er geen pasklare oplossing. Dat zou natuurlijk wel erg makkelijk zijn. Ik denk dat het inderdaad goed kan zijn dan ik er nog veel verdriet van heb, wat er nu pas uitkomt. Ik heb er nooit echt bij stilgestaan wat er allemaal is gebeurd: Het overkomt je maar ondertussen gaat het leven verder. Nu ik er aandacht aan geef en 'ruimte' komt het er pas echt uit. Zelf heb ik geleerd dat je aan alle emoties ruimte mag geven (behalve irrationele angst). Dat probeer ik dan nu maar te doen. Dank voor je bericht!
MMcGonagall schreef op 21-03-2021 om 22:58:[..]
Dat idee krijg ik ook. Het stukje ‘verwerken’ is overgeslagen. Bij een rouwproces van je door verschillende fases, ontkenning, boosheid, verdriet, acceptatie, en jij zit nog in je verdrietfase. Dat moet je uiten, anders blijf je er jaren mee rondlopen (wat dus nu gebeurt). Heb je het al eens met je ouders besproken?
Tsjor en MMcGonagall, jullie hebben helemaal gelijk. Ik denk dat dit het stukje is wat belangrijk is in mijn situatie. Ik ga eens met mijn ouders in gesprek, en dan niet in een situatie waarin we met het gezin zijn maar gewoon beide individueel. Dan is de drempel iets lager en zit ik minder hoog in m'n emotie. Ik denk dat ik misschien nog een beetje in de 'rouw' ben. Als ik hier met m'n ouders over praat zorgt dat misschien voor minder spanning in situaties met het gezin en krijg ik ruimte om te accepteren en verder te gaan. Bedankt voor jullie reacties!
Evelien17a schreef op 24-03-2021 om 12:09:[..]
Tsjor en MMcGonagall, jullie hebben helemaal gelijk. Ik denk dat dit het stukje is wat belangrijk is in mijn situatie. Ik ga eens met mijn ouders in gesprek, en dan niet in een situatie waarin we met het gezin zijn maar gewoon beide individueel. Dan is de drempel iets lager en zit ik minder hoog in m'n emotie. Ik denk dat ik misschien nog een beetje in de 'rouw' ben. Als ik hier met m'n ouders over praat zorgt dat misschien voor minder spanning in situaties met het gezin en krijg ik ruimte om te accepteren en verder te gaan. Bedankt voor jullie reacties!
Geldt ook voor Meike!