Wanneer weet je het zeker? Scheiden!?

“de afgelopen 2 dagen appt hij mij regelmatig, dat hij hoopt dat ik de juiste beslissing maak. Dat ik dingen los moet laten, als we vanaf 0 beginnen dan kunnen we het redden maar dan moet ik wel alles kunnen vergeten, ik heb aangegeven dat ik het niet kan omdat er letterlijk teveel is gebeurt. Ik heb hem gezegd dat hij zelf goed moet nadenken wat er moet gebeuren en dat ik wil dat hij daarbij hulp zoekt voor zijn explosieve gedrag. Dat wil hij niet, hij gelooft daar niet in en belooft zelf dit op te lossen aangezien hij zelf ook is gestopt met roken en blowen (jaar geleden)

Het hangt dus kennelijk van jouw vergevingsgezindheid af of jullie verder kunnen? En je moet hem maar vertrouwen? Ik vind dat je heel goed hebt gereageerd door dit af te wijzen: hij is aan zet! Hij moet met daden laten zien dat hij verantwoordelijkheid neemt. Niet jammeren en beloven en jou onder druk zetten: zelf in actie komen en bewijzen dat hij vertrouwen waard kan zijn! 

“Ik merk dat ik het mezelf misschien juist weer moeilijker heb gemaakt, de afgelopen week is hij de liefste en meest begripvolle papa voor de kinderen, hij stuurt berichten met info over dat hij veel aan zijn hoofd heeft gehad en zichzelf zelfs depressief voelt. Ik kan hem nu toch niet hard de dur wijzen? Ik weet het is een onderdeel van hoe onze relatie triest genoeg werkt, ik heb gelezen over gaslighting en narcisme, ja wij vinken behoorlijk veel af in dat lijstje maar toch, het lukt me niet.”

Hij heeft je alweer in de tang. Jij wil bepaald gedrag niet meer. Hij is niet in staat geweest daarvoor verantwoordelijkheid te nemen want depressie. Oké dan moet hij daarvoor verantwoordelijkheid nemen. Als je nog enigszins vertrouwen zou (willen) hebben zou ik zeggen: therapie is een keiharde eis, anders is het klaar. Geloof je daar niet in? (Ik zou daar in dit stadium geen vertrouwen meer in hebben) dan kun jij, net als hij doet met de therapie, gewoon zeggen: sorry schat. Ik heb er geen vertrouwen in. Ik heb mijn keuze gemaakt. 

Fijn dat je de stap hebt durven zetten. Dat is al heel belangrijk. Hij gaat niet meteen akkoord, had je dat verwacht? Enerzijds probeert hij je emotioneel onder druk te zetten en anderzijds snapt hij wel dat het anders moet en doet hij zijn extra zijn best.
Of je A (ik geef het nog een kans) of B. (einde verhaal) kiest, dat is echt helemaal aan jezelf. Je bent nu in elk geval zover dat er iets moet gebeuren en dat is een goede startpositie.
Stel bij A.: dan kun je de grootste angel eruit halen door aan te geven dat je wel vertrouwen hebt in zijn wens om het beter te doen, maar dat je ook ziet dat er een patroon is waarin jullie allebei op elkaar reageren en dat dat niet alleen zijn probleem is, jij moet ook leren om er anders mee om te gaan, bijvoorbeeld om er niet meer bang voor te zijn. Dan ga je dus samen naar de huisarts en kies je voor een traject, waarin je samen de problemen gaat bespreken.
Optie B.: dan zeg je dat je zijn pogingen zeker waardeert en ook belangrijk vindt, omdat hij straks ook alleen voor de kinderen zal moeten zorgen en dan is het goed als hij minder explosief is. En dan geef je aan dat je dat straks in een ouderschapsplan wil gaan regelen, ook het financiële deel en dat je er vertrouwen in hebt dat jullie daar wel uit zullen komen. Het gezin gaat dan wel kapot, maar dat betekent niet dat jullie levens kapot gaan.
Nogmaals: of je voor optie A of B kiest, dat is aan jezelf. Als je eenmaal gekozen hebt, houd dat dan ook vast voor de komende drie maanden. Je kunt later altijd nog een keer veranderen.

Tsjor

Ik heb nog een boekentip: Emotionele chantage van Susan Forward. Toen ik dat boek las, gingen mijn ogen echt open. Heel veel emotionele argumenten waar ik heel gevoelig voor was geweest, zoals slachtoffergedrag en een sterk beroep doen op mijn verantwoordelijkheidsgevoel, herkende ik toen pas echt als manipulatie. Doordat ik het herkende was het een stuk gemakkelijker om er weerstand aan te bieden (=je aan discussie onttrekken, niet proberen hem te overtuigen dat je het wel goed doet, simpelweg een beroep doen op het recht om je eigen keuzes te maken). Jij denkt nog veel te veel dat hij misschien een punt heeft. Heel begrijpelijk als je al jarenlang in zo’n relatie zit maar onterecht en ongezond. 

Toch even twee kanttekeningen , Mija: 'Heel begrijpelijk als je al jarenlang in zo’n relatie zit maar onterecht en ongezond.'. Als buitenstaander zou ik niet zomaar zeggen dat het onterecht en ongezond is. We kennen het verhaal maar van één kant uiteraard en soms merk je dat mensen moeite hebben om aan te geven of en zo ja welke rol zij zelf spelen in de relatie. Idem voor mamaE, termen als dominante lompe hork etc. zou ik ook niet zo snel gebruiken, je bent er niet bij. En je neemt voor jezelf wel de ruimte dat iemand met een depressie niet zichzelf is.

MamaE: 'Om mijn moeder te citeren als ik vroeger weer eens vervelend was geweest
en spijt had zodra ik straf kreeg: Tja, berouw komt na de zonde, geen compassie.' En dus? Gooide ze je het huis uit?

Tsjor

tsjor schreef op 28-10-2021 om 15:27:

Toch even twee kanttekeningen , Mija: 'Heel begrijpelijk als je al jarenlang in zo’n relatie zit maar onterecht en ongezond.'. Als buitenstaander zou ik niet zomaar zeggen dat het onterecht en ongezond is. We kennen het verhaal maar van één kant uiteraard en soms merk je dat mensen moeite hebben om aan te geven of en zo ja welke rol zij zelf spelen in de relatie. Idem voor mamaE, termen als dominante lompe hork etc. zou ik ook niet zo snel gebruiken, je bent er niet bij. En je neemt voor jezelf wel de ruimte dat iemand met een depressie niet zichzelf is.

MamaE: 'Om mijn moeder te citeren als ik vroeger weer eens vervelend was geweest
en spijt had zodra ik straf kreeg: Tja, berouw komt na de zonde, geen compassie.' En dus? Gooide ze je het huis uit?

Tsjor

TS schreeft eerder dat haar man had gezegd dat het allemaal veel makkelijker zou zijn 'als zij gewoon zou luisteren naar hem'. Ik weet niet hoe jij dat zou vinden, maar ik definieer dat wel als behoorlijk dominant en lomp. Er spreekt totaal geen gelijkwaardigheid uit. En inderdaad, met een depressie ben je niet jezelf. Ik niet, man van TS ook niet. Maar dat betekent niet dat je je dan alles kan permitteren en dat onder depressie kan schuiven. Zeker niet als je er niet over praat met je partner en pas op het moment dat je vrouw aangeeft te willen scheiden te zeggen dat het al tijden niet goed met je gaat. Dan mag je ook best je hand in eigen boezem steken. 

En nee, natuurlijk zette mijn moeder me als kind van tien jaar oud niet het huis uit. Maar de boodschap was wel dat je niet zomaar weg kunt komen met 'sorry'. Dat had ik me dan moeten bedenken voordat ik me misdroeg. En dus hadden ze geen medelijden met me en moest ik mijn straf gewoon ondergaan. 

De beslissing maakte ik voor mijzelf toen ik duidelijk zag dat het voor de kinderen niet goed meer was om in de situatie te blijven. Het gezin functioneerde niet, vader en moeder hielden niet meer van elkaar, het werd een slecht voorbeeld voor ze. 

Daarnaast was ik zelf al langer niet gelukkig meer maar we zaten al in "voor de kinderen" modus. Toen het kwartje viel dat het ook voor de kinderen niet meer werkte was het besluit snel genomen.

We zijn nu 2,5 jaar verder. We zijn co-ouders, de kinderen zijn een week bij mijn ex en een week bij mij. De kinderen zijn zeker gelukkiger, gaan ook goed. Voor mezelf is het nog verwerken, na 12 jaar een gezin ineens een week in je eentje in een groot huis, en dan ook nog thuiswerken en lockdown enzo..de weken zonder kinderen zijn vaak best eenzaam. Maar het went, ik begin langzaam aan weer wat van een eigen leven op te bouwen. Sporten, uitjes, af en toe een date. 

De scheiding is een goed besluit geweest, maar dat wil niet zeggen dat je maar meteen weer gelukkig bent. Het is echt even flink rouwen, verwerken, jezelf weer terug vinden, je "mojo" terug krijgen.

Ik herken veel van mijn eigen relatie. Met name het deel waar jij alle verwijten krijgt en de onzekerheid en emotionele afhankelijkheid.

Ik lig nu in scheiding, maar ook bij mij was de aanloop daar naartoe heel lang. Steeds overtuigde ik mezelf ervan dat er uiteindelijk wel een moment ging komen waarop we een gesprek konden voeren waarin we beiden naar ons eigen gedrag zouden kijken. Dat moment is er nu nog niet. Zelfs nu mijn partner zegt dat hij niet wil scheiden, van me houdt en wil veranderen. Bij de mediator gaat het alleen maar over alle fouten die ik in ons huwelijk heb gemaakt en mijn disfunctioneren. Alleen nu laat ik me er niet meer door beïnvloeden. Het is een hele wrede manier van manipuleren, zoek maar eens op de term 'gas lighting'. Dat is ook wat hij nu doet door jou te appen. Als jullie huwelijk is zoals jij omschrijft, kan ik zeggen: voor jezelf kiezen gaat jou alleen maar beter maken. En daarmee ook je kinderen. Jij maakt het gezin niet kapot door te gaan scheiden, hij maakt het kapot door zijn gedrag. En je zou je ook eens kunnen afvragen of dit het voorbeeld van een relatie is wat jij je kinderen wil geven. Kinderen nemen patronen over. 

Vanaf het moment dat ik dit inzag, heb ik mezelf (ook op advies van mijn therapeut) dagelijks toegesproken. Positieve en krachtige zinnen als: ik verdien beter. Op een dag vind ik mijn kracht en ga ik weg. Ik heb het recht dit huwelijk te eindigen. Ik ben een sterke, krachtige vrouw. Ik ben een goede moeder. Ik kan dit alleen. Hij is verantwoordelijk voor zijn eigen geluk (ik voelde me schuldig omdat ik hem ging verlaten). 

Vooral geen zinnen met 'niet' of 'geen' er in (bijvoorbeeld 'ik ben niet van hem afhankelijk'). Blijkbaar registreren je hersenen dat 'niet' niet, en dan geef je jezelf dus de verkeerde boodschap.
Deze methode lijkt misschien onnozel, maar het geeft zo veel kracht. Inmiddels ben ik ervan overtuigd dat wat ik doe het beste is voor iedereen. Zelfs voor mijn partner. Geen ruzies meer, de kinderen zijn nu al blijer (ik ga in de weekenden naar mijn moeder, kids de helft bij mij en de helft bij hem) omdat er geen ruzie meer is. En omdat ik zo in mijn kracht sta, ga ik niet eens meer in op opmerkingen bedoeld om me aan het wankelen te brengen. Ze raken me niet eens meer, en als ze dat wel doen, weet ik waar het vandaan komt en herhaal ik mijn mantra's.

Mijn partner en ik zijn trouwens nog in therapie geweest, maar dat had geen zin meer. Mijn 'beste' therapie was dat ik na de geboorte van onze tweede volledig ingestort ben. Ik kreeg een burn-out waar ik nu nog van aan het herstellen ben (dochter is pas 9 maanden oud). Tijdens het proces naar genezing realiseerde ik me dat ik mezelf veel te lang heb genegeerd en tekort heb gedaan. Dat ik teveel bezig ben geweest met proberen om tóch tot dat goede gesprek te komen. Dat ik te lang heb gedacht dat hij uiteindelijk wel zou veranderen. 

Ik wens je veel sterkte.

tsjor schreef op 28-10-2021 om 15:27:

Toch even twee kanttekeningen , Mija: 'Heel begrijpelijk als je al jarenlang in zo’n relatie zit maar onterecht en ongezond.'. Als buitenstaander zou ik niet zomaar zeggen dat het onterecht en ongezond is. We kennen het verhaal maar van één kant uiteraard en soms merk je dat mensen moeite hebben om aan te geven of en zo ja welke rol zij zelf spelen in de relatie. Idem voor mamaE, termen als dominante lompe hork etc. zou ik ook niet zo snel gebruiken, je bent er niet bij. En je neemt voor jezelf wel de ruimte dat iemand met een depressie niet zichzelf is.

MamaE: 'Om mijn moeder te citeren als ik vroeger weer eens vervelend was geweest
en spijt had zodra ik straf kreeg: Tja, berouw komt na de zonde, geen compassie.' En dus? Gooide ze je het huis uit?

Tsjor

Ik besef heel goed dat ik er niet bij ben en dat ik de situatie niet ken. Al mijn bijdragen op dit forum zijn dan ook op basis van 'als mijn inschatting juist is dan ..' 

Maar ik zie wel degelijk sterke aanwijzingen om te denken dat TO zich al lange tijd onterecht en ongezond aanpast en haar (vrij dringend zelfs) aan te sporen tot het stellen van gezonde grenzen. Haar omgeving vindt al járen dat ze bij haar man moet weggaan, heeft haar al meermalen in deze situatie gezien. Ze zegt 'ik weet dat ik moet weggaan maar er is een mentale blokkade'. Ze vertelt hoe haar man haar aan zich weet te binden door haar schuldgevoelens aan te praten en zichzelf als slachtoffer neer te zetten. Ze laat zich kennelijk iedere keer weer overtuigen dat zij op de een of andere manier tekortschiet, begrip moet hebben, hem tegemoet moet komen, moet veranderen, nog beter haar best moet doen. Teveel begrip voor een ander kan je helemaal uithollen van binnen. Je eindeloos blijven inspannen om aan eisen van een ander te voldoen, terwijl die ander zijn bijdrage niet levert, put je emotioneel uit. Ik wil er niet aan bijdragen dat ze nog maar weer eens een rondje draait van hém begrijpen, hém tegemoetkomen, hém helpen beter te worden. Mijn inschatting is dat die er meer dan genoeg zijn geweest. En natuurlijk kan ik er helemaal naast zitten. TO kan dat vanuit haar situatie het best beoordelen. 

Ik vind de vergelijking met een kind trouwens niet passend. Voor een kind ben je verantwoordelijk. Een partner is verantwoordelijk voor zichzelf. En ook een volwassen kind dat grote druk legt op de relaties in een huishouden en zich niet verantwoordelijk toont in die relaties, wijs je na lang proberen en soebatten op een gegeven moment de deur. 

PS ik zie dat die verwijzing naar moeder-kind niet bij jou vandaan komt. Blijft staan dat ik vind dat je die analogie mbt vergevingsgezindheid niet zomaar naar een partnerrelatie kunt doortrekken.

'Bij de mediator gaat het alleen maar over alle fouten die ik in ons huwelijk heb gemaakt en mijn disfunctioneren.' Ik zou hem dan voorhouden: wat zul je blij zijn dat je van me af bent. Je hoeft niet elk koekje dat je voorgezet wordt op te eten.

Tsjor

'Vooral geen zinnen met 'niet' of 'geen' er in (bijvoorbeeld 'ik ben niet van hem afhankelijk'). Blijkbaar registreren je hersenen dat 'niet' niet, en dan geef je jezelf dus de verkeerde boodschap.'
Ik heb het bewijs voor deze stelling alleen maar ooit gezien in een soort theateropstelling, waarbij iemand zegt tegen het publiek: denk niet aan een olifant. En dan tegelijkertijd beseft iedereen dat ze wel aan een olifant denkt. Maar verder vind ik het niet zo'n sterk uitgangspunt. als ik wil stoppen met roken, dan denk ik: je hoeft maar één ding te doen en dat is niet roken. Dat helpt om niet te roken.

Dit even ter zijde.

Tsjor

tsjor schreef op 31-10-2021 om 11:19:

'Vooral geen zinnen met 'niet' of 'geen' er in (bijvoorbeeld 'ik ben niet van hem afhankelijk'). Blijkbaar registreren je hersenen dat 'niet' niet, en dan geef je jezelf dus de verkeerde boodschap.'
Ik heb het bewijs voor deze stelling alleen maar ooit gezien in een soort theateropstelling, waarbij iemand zegt tegen het publiek: denk niet aan een olifant. En dan tegelijkertijd beseft iedereen dat ze wel aan een olifant denkt. Maar verder vind ik het niet zo'n sterk uitgangspunt. als ik wil stoppen met roken, dan denk ik: je hoeft maar één ding te doen en dat is niet roken. Dat helpt om niet te roken.

Dit even ter zijde.

Tsjor

Haha ja, ik ben gestopt met roken door heel vaak te denken: ik heb die sigaretten niet nodig. 

Dat is 15 jaar geleden, dus ik was het even vergeten Voor de zekerheid blijf ik voorlopig mezelf maar alleen in positieve krachttermen toespreken.