Wat is goed voor de kinderen
hallo,
Ik ben 46 en mijn ex vriendin is 38. We hebben een relatie van 4 jaar. We kennen elkaar echter al 30 jaar omdat we vroeger elkaars buren waren. Na een half jaar relatie werd ze onverwacht zwanger ( kan ook gebeuren). Nadat de oudste ( jongetje) 1 jaar was, werd ze weer zwanger ( gepland). Inmiddels zijn ze 1 en 3. , twee jongetjes. In die 4 jaar hebben we vanaf de geboorte van de eerste een aantal malen een crisis gehad ( 2-3 keer) Zij had dan altijd het gevoel dat ik er niet voor haar was. Ondanks dat ik bij alle consulten aan verloskundige/ consultatiebureaus/ prikpostjes/gyneacologen ben meegeweest/ ook beide bevallingen uiteraard. Zij heeft nu nog steeds dat gevoel. Als we er over praten komt er eigenlijk niet meer uit dan wat vage aanwijzingen waar het in zit bij haar. Althans zo komt het bij mij over.
Tijdens al onze crisissen is zij altijd met onze problemen naar haar ouders getrokken. Soms omdat ik haar dan helemaal zat was , maar zij net zo vaak omdat ze rust nodig had. Na een aantal dagen kwam ze dan weer terug ( met kinderen) en eigenlijk ging het dan maar weer door en dacht en hoopte ze dat het dan weer beter zou gaan. Ik heb dat altijd als erg vervelend ervaren dat zij zo naar haar familie toetrok en alles daar besprak. Dit was volgens haar niet het geval. Nu blijkt dat het dus wel is geweest, dat ze alles met hen besprak.
Ik heb zelf voorgesteld ( jaar geleden) om naar een relatietherapeut te gaan. Daar heeft zij nooit het nut van ingezien en heb haar dus ook nooit zover gekregen. Zij heeft zelf voor onze relatie in therapie gezeten omdat er een nogal vreemde verhouding met haar moeder was. Vanaf haar jeugd heeft haar moeder haar als vriendin gezien en ook daaar zelfs huwelijksproblemen mee besproken. Ze is nogal depressief van aard, vind ik zelf.( mijn ex)
Ik heb ook gedacht aan PPD, als je diverse forums leest.
Ondanks dat het afgelopen half jaar redelijk goed ging met de relatie. ( deden meer dingen samen en met de kinderen,taken beter verdeeld, sex e.d.) heeft zij 3 maanden geleden van de een op de andere dag besloten ermee te stoppen. Ze wil zelfs niet eens meer praten / alleen over de kinderen. We zijn de afgelopen 3 maanden wel samen blijven wonen in mijn huis. In deze drie maanden heeft ze mij van s ochtends tot s avonds volledig genegeerd. Krijg te horen dat ze al 3 jaar ongelukkig is/ ik heb haar slecht behandeld/ ze is alleen voor de kinderen bij me gebleven/ ze verwijt me dat de tweede nogal klein is door de stress die ik bij haar heb veroorzaakt ( ze heeft de hele zwangerschap doorgerookt ) Ik heb 3 maanden op de bank geslapen en het leek of ze helemaal frigide werd.
De situatie werd voor mij steeds onhoudbaarder. Ik kan u vertellen dat het verschrikkelijk is als je de hele dag genegeerd wordt. Ik heb uiteindelijk de besissing genomen dat ze weg moest en ga dan maar inderdaad naar je ouders. Of ik daar nou goed aan heb gedaan weet ik nog steeds niet , maar ik vond dat zij altijd met onze problemen naar haar familie is gegaan, dus dan doe je dat nu ook maar als ze het daar altijd voor je oplossen.
Ik vind het ook verschrikkelijk voor de kinderen dat ze er nooit haar best voor heeft gedaan om de relatie op de rit te krijgen. Ze loopt gewoon weg voor de problemen of verwacht dat een ander het oplost.
Als ik haar daar op wijs , krijg ik als antwoord dat ik naar mezelf moet kijken en niet alles bij haar moet neerleggen. Ze geeft me echter van alles de schuld. Dit zegt ze letterlijk. "het ligt niet aan mij, maar allemaal aan jou.
Het probleem wordt zo gecompliceerd , omdat ze steeds naar haar familie gaat. De familie is belangrijker dan de vader van haar kinderen denk ik wel eens.
Nu komt natuurlijk het volgende probleem met de kinderen.
Ze wil zgn alles in goed overleg doen in het belang van de kinderen. Wat er tot nu toe gebeurt, is dat zij van alles voorstelt of al heeft geregeld en als ik een ander idee erover heb , te horen krijg dat ik niet meewerk.
Het begint er ten eerste mee, dat ze wil verhuizen naar haar oude woonplaats. Dan kan er dus al geen sprake meer zijn van een co-ouderschap. Als ik zeg dat het voor iedereen beter is dat ze in dezelfde plaats blijft wonen, zegt ze dat ze hier niets heeft en haar eigen plek weer wil hebben. Ik zie hier al geen belang voor de kinderen.
De kinderen zitten nu 2 dagen op een kinderdagverblijf hier in de buurt. Die wil ze daar weg hebben en op een kdv neerzetten tussen onze woonplaatsen in, waar ze ook werkt. ( op zich wel het beste) Maar ze wil nu de kinderen daar 3 dagen heenbrengen omdat ze ook 3 dagen werkt. Op dit KDV hebben ze alleen plek voor 2 dagen.
Nu heeft ze eigenlijk al het volgende geregeld.
Ma. naar KDV/ Di naar haar ouders/ Wo. naar KDV. Do. naar een gastouder/ en vrijdag naar pappa.
Ik vind dit echt onverantwoord om die twee kleintje op 4 plekken in 5 dagen neer te zetten.
Ik heb ouderlijk gezag, maar wat stelt dit voor als zij dit allemaal doet. Ze wil nergens over praten ( vooral om de relatie op de rit te krijgen, wat volgens mij niet onmogelijk is) Ik denk zelf dat ze aan een depressie PPD lijdt of aan heeft geleden en mee is doorgelopen. Ze reageert soms heel verward , vijandig en ze probeert op een bijna obsessieve manier de kinderen naar zich toe te rekken.
Ze heeft sterk het gevoel dat de kinderen bij haar moeten zijn, omdat het bij haar beter is. Zeker bij die van 3 merk je dat hij dingen oppikt, maar gewoon niet snapt. Hij zit op een leeftijd waaraan je ook merkt, dat hij meer en meer naar pappa trekt. Het lijkt erop of ze dit niet kan hendelen. Bij de jongste van 1 is het lastig. Die wil ik ook graag zien, maar hij is nog erg klein. De oudtste is in principe 3 dagen bij mij/ 3 bij haar/ 3 bij mij/ 5 bij haar. Met de jongste gaat dit niet, maar dan krijg je weer dat de oudste zijn kleine broertje niet ziet.
Ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Het liefst zou ik haar naar de huisarts krijgen( ook voorgesteld, dat wou ze dan wel doen, maar een dag later weer niet , alleen misschien om eens een hormoonspiegelmeting te doen. Ik krijg haar niet zo ver. Op dit moment zit zij natuurlijk bij haar familie en wordt daar alleen maar bevestigt in haar besluiten.
Ik wordt ondertussen ook volledig genegeerd door haar familie.
Wel kleur emine
Ik vind je 2e reactie al heel wat neutraler van kleur dan je aanvankelijke reactie.
Het is de nuance die het 'm doet....
Hans
Ik zou niet tekenen.
Ik denk dat dit voor ex niet echt als een verrassing komt. En dat je meer te verliezen hebt door wel te tekenen dan door niet te tekenen.
Mooi onderwerp om over te medieren.
Niet tekenen, wel helpen en uitleggen
Als je denkt dat co-ouderschap moeilijk wordt als je ex in C gaat wonen, dan moet je niet tekenen. Maar ik denk dat het wel goed is als je aanbiedt haar te helpen met het vinden van woonruimte "in de buurt" (woonplaats A, of straal van x km rond jouw huis of rond de toekomstige school) en dat je aangeeft dat je voor die woonplaats wel een urgentieverklaring wilt tekenen. En ik denk dat je het heel duidelijk moet uitleggen. Misschien is het goed om dat ook schriftelijk te doen, heel helder op een rijtje:
- je wilt graag een min of meer gelijkwaardig co-ouderschap
- zo'n co-ouderschap is ondoenlijk als jullie niet bij elkaar in de buurt wonen (school, clubjes, vriendjes, flexibiliteit)
- je kunt zelf niet verhuizen omdat ..... (huis onverkoopbaar? werk?)
- je begrijpt dat ze graag in C wil wonen, haar oude woonplaats, in de buurt van vrienden etc.
- maar gezien het bovenstaande wil je dat niet, hoe jammer je dat ook voor haar vindt ('in het belang van de kinderen, ofwel: in het belang van het co-ouderschap)
- je begrijpt dat, gezien de samenlevingsvorm waar jullie destijds samen voor gekozen hebben, het lastig voor haar is om geschikte woonruimte te vinden, en je wil haar daar graag mee helpen (tekenen urgentieverklaring, zoeken, verbouwen, bijdrage verhuiskosten, etc.), mits het "in de buurt" is
- je hoopt dat zij begrip voor je standpunt kan opbrengen (in het belang van de kinderen en het co-ouderschap)
- het spijt je dat jullie niet in een eerder stadium, toen jullie begonnen met samenwonen, deze situatie en de mogelijke consequenties beter onder ogen hebben gezien en het beter hebben geregeld/afgesproken (Ook voor andere calamiteiten, bijv. wat zou er zijn gebeurd als zij bij je was blijven wonen, kinderen gingen in de buurt naar school, en jij overleed? zij had dan geen recht om in je huis te wonen, geen auto, zou elders iets moeten zoeken, was dat mogelijk?, kinderen naar andere school, etc.)
En verder denk ik dat je er goed aan doet om te bekijken wat de kansen zijn voor haar om passende woonruimte te krijgen in de verschillende gebieden. Daar kun je natuurlijk ook gewoon met haar over praten, misschien heeft zij er zich al wel in verdiept. Is het überhaupt mogelijk voor haar om passende woonruimte te krijgen in de buurt bij jouw huis of de toekomstige school? Hoe makkelijk/moeilijk is het voor haar om woonruimte in A te krijgen? En in C? En in B? etc. Dan weet je tenminste waar jullie het over hebben. Je kunt nog zo graag willen dat zij bij jou in de buurt gaat wonen, maar als zij daar niets kan krijgen dan houdt het op.
Niet tekenen
"Niet tekenen zal door moeder worden uitgelegd als tegenwerken/invloed willen uitoefenen."
Maar wel tekenen betekent in mijn ogen dat vader indirect toestemming geeft om kinderen in die andere stad te laten wonen ....
En dat wil hij toch niet?
Rechter zal aan hem vragen waarom hij dan in hemelsnaam getekend heeft voor die urgentieverklaring als hij niet wilde dat moeder en de kinderen zouden verhuizen?
Aangezien de ouders co-ouderschap overwegen lijkt het hem om praktische redenen niet raadzaam haar met de kinderen te laten verhuizen dus tekent hij niet zolang er nog geen uitspraak van de rechter is betreffende de omgang.
Tsjor
Als ik eerst jouw posting had gelezen had ik niet hoeven reageren. Jij verwoordt het wel heel goed!
Geen pijl op te trekken
ok, denk er ook zo over eigenlijk. Niet tekenen voor een urgentieverklaring in andere stad zal weer hoop gedoe gaan geven. Maar wel tekenen gaat nog veel meer gedoe geven.
Dit is inderdaad een mooi onderwerp voor de mediation. Ik werk volgens haar tegen als ik niet teken en vindt dat zij door in een andere stad te willen wonen niet meewerkt aan een goede co-ouderschapsregeling.
Vandaag de auto opgehaald eindelijk. Contact verliep soepel, even gepraat en nou, tot morgen dan. Alsof we ergens gaan lunchen. Zo stelt ze zich op. Ik kan er geen peil op trekken.
Gezegd?
Heb je ook gezegd dat je niet wil dat de kinderen ergens anders gaan wonen? En zo nee, waarom niet?
Samen ouder
samen ouder: Als ze hier blijft wonen , zal ik haar zeker zoveel mogelijk helpen. Ken zelfs directeur van woningbouwvereniging hier. En als je vriendjes hebt, dan helpt dat echt.
Ik denk dat ze uberhaupt meer kans heeft hier op een woning.
1. Ze staat hier nog steeds ingeschreven ( blijkt) Kan ze als argument gebruiken ( sociaal netwerk)
2. Ze werkt in B , maar is eigenlijk het noorden van de stad. Dus ook economische binding.
3. Ze heeft geen economische binding in C.
Het enige wat ze in C heeft, is dat ze daar 5 jaar geleden woonde, haar broer woont er, en een paar vrienden.
Verder kom ik genoeg tegen in mijn werk om een geschikte woning te vinden. Haar ook al eens ergens op gewezen. Heeft ze niet eens op gereageerd.
Tsjor
Wat kun je het toch heerlijk duidelijk verwoorden en schrijven. Je zou haast een man kunnen zijn. Ik heb enige tijd geleden ook al eens gedacht. Ze wil helemaal geen co-ouderschap maar het zoveel mogelijk allen doen ( en met haar familie) , anders ga jij niet verhuizen.
Ze verwacht dat ik morgen zomaar teken. Heb gezegd dat het geen consequenties voor de omgang moet hebben. Ik werk wel mee aan een urgentieverklaring als ze hier in deze stad of ertegen aan blijft wonen. Niet als ze naar een andere stad wil, waardoor ik straks 4 uur per dag in de auto zit. Daarnaast moet een mens ook nog werken.Ik wel in ieder geval.
En ja, als ik teken , zal een rechter eerder geneigd zijn , om aan te nemen dat er geen verschil van mening is over verblijfplaats. Alhoewel we die beiden opeisen in het verzoek-en verweerschrift.
Morgen al om 9.30 zitting. In die andere stad.
In dit geval
vond ik het overzichtje van samen-ouder bijzonder goed. Uitprinten en vannacht nalezen.
Wat dit betreft : 'Je zou haast een man kunnen zijn.' ehh, oké, ik neem aan dat het een compliment is? Er wordt wel hier op het forum wel vaker getwijfeld over mijn sekse. Ik zal het nog eens nakijken, maar ik bij de laatste controle was ik toch echt een vrouw. Die kunnen soms blijkbaar ook duidelijk zijn.
Sterkte morgen,
Tsjor
Waarom?
Je schrijft:
Als ze hier blijft wonen, zal ik haar zeker zoveel mogelijk helpen. Ken zelfs directeur van woningbouwvereniging hier. En als je vriendjes hebt, dan helpt dat echt.
Dan begrijp ik echt niet waarom je niet allang een woning voor haar hebt geregeld?! Je kent de directeur van de woningbouw en die wil wel voor haar een huis regelen en jij doet dat niet... Maar je laat haar al weken bij haar ouders inwonen, aan wie je een hekel hebt, en je hebt door die afstand je kinderen van creche laten veranderen en gezeik over de auto zien ontstaan?
Regel gewoon een prachthuisje dan, is ook in jouw belang want jullie kinderen wonen er ook, en bied haar dat aan. Als ze dat dan aanneemt, is er alweer heel veel opgelost.
Daarbij snap ik nog steeds niet waarom jij niet kunt verhuizen.
En snap ik ook niet waarom jij haar stelselmatig zwart maakt en haar beweegredenen afschildert als flut (ze heeft enkel haar familie en vrienden in die stad schreef je, is voor haar natuurlijk een supergoede reden om daar te gaan wonen).
Op deze manier kom je er niet uit met haar.
Beetje inlevingsvermogen doet vast wonderen.
Rozenstruikje
Rozenstruikje
Omdat zij vanaf het begin aangaf terug te willen naar haar vroegere woonplaats.Is dat misschien een reden? en zou, dwars tegen haar wens in een woning regelen in de huidige woonplaats dan wel getuigen van inlevingsvermogen etc.?
Tsjor
Duidelijk zijn
papahans: "Verder kom ik genoeg tegen in mijn werk om een geschikte woning te vinden. Haar ook al eens ergens op gewezen. Heeft ze niet eens op gereageerd."
Ik ben bang dat je niet duidelijk genoeg bent geweest.
Bied ruimhartig je hulp aan, zoek alvast wat mogelijke woningen (wees niet beledigd als ze niet meteen de eerste de beste neemt, ze moet misschien eerst wennen aan het idee, maar het laten zien van concrete mogelijkheden kan daarbij helpen), maak het concreet! Vraag haar wat ze graag voor woning wil (aantal kamers, vierkante meters, ligging, etc.). Als het echt zo moeilijk voor haar is om in C een woning te krijgen, speel daar dan op in. Laat haar zien wat de positieve kansen, kanten en mogelijkheden zijn van in of bij A wonen. Bied haar aan te helpen met zoeken, meedenken, regelen, verbouwen, en/of verhuizen.
Ik weet niet in welk deel van NL jullie wonen, maar gezien de situatie hier bij ons kan ik me niet voorstellen dat ze zomaar een goede woning kan krijgen in een plaats waar ze niet woont en niet werkt...
En je had inderdaad beter meteen toen ze wegging kunnen proberen een woning voor haar te vinden, want het gaat tenslotte ook om de woning van jouw kinderen en de gevolgen van jullie gezamenlijke woonsituatie. Enne... dingen doen/regelen is vaak een simpele manier om invloed uit te oefenen.
En nogmaals, misschien wel het allerbelangrijkste: wees duidelijker!
En als ze niet reageert, ga dan niet verongelijkt zwijgen maar probeer het op een andere manier te zeggen.
De zitting
vanochtend de zitting gehad en zoals verwacht binnen 5 minuten weer buiten. Al wel een mediator/psycholoog gezocht en gaan daar as dinsdag al heen. Contact tussen mij en ex verliep voor en na de zitting goed.
Ik merk aan ex dat ze begint te draaien. Alsof ze het ineens ook allemaal niet meer weet. Wil eigenlijk voor de mediation ( mocht dat slim zijn) nog een keer met haar persoonlijk praten. Ik merk dat ze iets wil zeggen maar dat niet goed weet te vertellen. Toen ik de auto heb opgehaald , zat er een cd in de cd speler met erg emotionele ( voor ons beide) gevoelige muziek. Het lijkt of ze daar iets mee wil zeggen. Heb haar gezegd, goh wat een leuke cd heb je in de auto laten zitten. Haar antwoord was , ja. Hoe werkt dit bij vrouwen. Het was muziek met teksten van ( kort door de bocht) Het is nu allemaal kloten, maar we kunnen niet anders en hopen aan het eind van het liedje bij elkaar te komen. Wat wil een vrouw hiermee zeggen. Ik denk, laat me nu en het gaat wel over en ik wil je eigenlijk niet verlaten, maar ik kan nu niet anders.
Zij weet ook wat die muziek bij me doet.
Maar wat gaat de uitspraak zijn?
Is de uitspraak aangehouden? Komt er een tussenvonnis waarin mediation opgelegd wordt? Of is de mediation nu toch vrijblijvend? Is er wel een uitspraak gedaan over de zorgverdeling in de tussenliggende periode (tot einde van de mediation)? Is er een termijn afgesproken?
Nog meer verwarring
'Ik merk aan ex dat ze begint te draaien. Alsof ze het ineens ook allemaal niet meer weet. Wil eigenlijk voor de mediation ( mocht dat slim zijn) nog een keer met haar persoonlijk praten. Ik merk dat ze iets wil zeggen maar dat niet goed weet te vertellen.'
Het is moeilijk te peilen wat zij nu allemaal denkt (in elk geval voor mij), want er zijn al vaker tegenstrijdige signalen gekomen. Dus je kunt een paar hypotheses erop los laten.
Hypothese 1: het is strategie: nu aardig doen en morgen heb je weer een brief van een advocaat in de bus.
Hypothese 2: ze wil je inderdaad iets zeggen, met die cd etc. Ik zou zeggen: laat het dan ook aan haar over of ze het wil zeggen, wanneer en hoe.
Hypothese 3: eigenlijk zil ze zelf nu wel anders, maar als ze dadelijk bij haar ouders is wil ze weer de andere kant op. Het is dan toch aan haar om daar een keuze in te maken en een eigen weg te kiezen. Zonder kleerscheuren kun je haar daarbij niet helpen.
Hypothese 4: ze heeft ondertussen van haar advocaat begrepen dat ze inderdaad niet zo sterk staat als ze dacht en dat ze toch echt met jou moet overleggen. AArdig doen, hopen dat er zand in je ogen komt en dat je toch tekent wat ze wil.
Ik weet het niet, ik ken haar niet.
Maar zowel voor haar als voor jezelf zou ik zeggen: laat het echt bij haar. Je kunt registreren dat ze het (wat is 'het?) er misschien moeilijk mee heeft, je kunt daar zelf iets over denken, maar laat het haarzelf uitzoeken. Dat zeg ik niet uit onverschilligheid of zo, maar juist om haar de kans te bieden haar eigen weg te vinden.
Ze heeft een proces in gang gezet, ik denk dat je haar het beste helpt als je duidelijk maakt hoe dat proces er reëel uit gaat zien, welke reële gevolgen het heeft, voor haarzelf, voor jou en voor de kinderen. Als ze wil kan ze elk moment het proces stoppen. Als ze die stap niet wil zetten, dan dendert de trein door.
Mijn advies zou zijn om juist niet mee te gaan in alle verwarring en tegenstrijdigheden, maar om zelf heel erg helder en duidelijk te blijven: mocht het zo zijn dat jullie uit elkaar gaan, dan moet je zorgen dat het allemaal goed geregeld is. zowel voor haar als voor jezelf als voor de kinderen.
Uit de wijze waarop jullie je relatie zijn begonnen heb je kunnen leren dat niet al te zakelijk zijn, vertrouwen op 'de liefde', dat dat uiteindelijk voor iedereen alleen maar rottigheid met zich meebrengt. Maak die fout niet een tweede keer.
Ik zou geen persoonlijk gesprek aangaan, maar bij de mediator verder praten. Als het goed is komt dan de vraag op tafel: wil je echt scheiden. Tijd genoeg om er zelf over te praten. En voor haar om te zeggen wat ze wil zeggen.
Tot die tijd ga je lekker werken.
Heeft de rechter verder niets uitgesproken?
Tsjor
Ik zou er juist wel op inspelen
...niet eens om invloed uit te oefenen op het proces, maar omdat je (volgens mij) zelf heel graag zou willen dat ze terug kwam. Ik zou niet vragen, maar zelf zeggen wat je voelt en wat je eigenlijk wilt. Zeggen dat je dat zoveel liever zou willen dan al dit. Voor jezelf, voor de kinderen. Dat als ze dit echt wil je zult gaan voor de belangen van de kinderen (wat die dan zijn in het midden), maar dat je heel graag de tijd zou terugzetten. Wat heb je te verliezen? Als ze niet wil, dan weet ze in ieder geval dat de trein te stoppen was, zoals Tsjor zeg. Ik weet niet of zij dat nu weet.
La familia
er komt 3 mei weer een zitting. tot die tijd is er mediation opgelegd .Mediator is al gezocht en afspraak mee gemaakt. De zorgverdeling is nu elke donderdag . de week erna do.kdv. tot zo. 16.00 uur. Als we er tijdens de mediation er alsnog niet uitkomen is er 3 mei weer een zitting. Vooral om de stand van zaken mede te delen. We hoeven natuurlijk niet terug naar de rechtbank als we er uit komen.
Vanavond weer iets fijns gebeurt. Haar broer belt me totaal onverwacht en begint helemaal door te draaien. Waar ik mee bezig ben en dat ik moet meewerken aan een urgentie om haar in de andere stad te laten wonen. Heb gezegd dat hij haar echt niet helpt door er zich mee te bemoeien en daar al helemaal geen uitspraken over te gaan doen.Al helemaal niet als je maar 1 kant van het verhaal hoort. Toen ik zei dat als zij in die andere stad gaat wonen daarmee het hele co-ouderschap een farce wordt, was dat iets van een latere invulling volgens hem. Ik heb uiteindelijk zijn geschreeuw maar aangehoord en gevraagd dit niet meer te doen.
Daarna ook mijn ex gebeld, die er niets van wist ( zegt ze en hij ook trouwens) en gezegd dat dit niet goed is. Dat wij er moeten uitkomen en dit echt niet gaat helpen. Haar antwoord was dat zij daar ook niets aan kan doen, dat hij mij belt. Dat is waar, maar je zou hem wel kunnen vragen dat niet meer te doen. Vond ze ook niet echt nodig.
Toch niet zo'n fijn gevoel dus hierover.
Ach, zo'n broer....
...niks van aantrekken, is geen partij, punt. Ik zou van haar niet verwachten dat ze broer tot de orde kan roepen, waarschijnlijk legt haar fam haar ook druk op en laten ze ook geen ruimte om het goed met je te schikken hoor. Ik zou de volgende keer dat broer belt de telefoon lekker op de trap leggen en tv gaan kijken. Hangt ie vanzelf wel op.
Maar ga je haar nou nog vertellen wat je eigenlijk wil? Daar ben ik wel heel benieuwd naar.
Het lijkt op
een kruising van hypothese 3 en hypothese 4: waarschijnlijk heeft ze inmiddels begrepen dat ze niet zomaar op eigen houtje kan gaan verhuizen; en dan de familie, wellicht een van de grote struikelblokken op de achtergrond in dit verhaal.
Ik vind dat je uitstekend gereageerd hebt, met name door broerlief erop te wijzen dat de intentie van zijn actie mogelijk toch zou kunnen zijn dat hij haar wil helpen.
Ik zou nog steeds zeggen: '..niet mee te gaan in alle verwarring en tegenstrijdigheden, maar om zelf heel erg helder en duidelijk te blijven'. Dat heb je nu gedaan en ik vind het verder een heel heldere situatie, al is het vervelend, komisch en dramatisch tegelijk.
Natuurlijk mag je ex erop aanspreken dat haar broer zoiets doet. Het is haar familie en één voordeel van het uit elkaar gaan is dat je ook meteen van je schoonfamilie bent verlost.
Tegendraads reageren en haar bij de mediator spontaan ten huwelijk vragen kan altijd nog. Maar ik neem aam dat je duidelijk genoeg geweest bent over het feit dat het jouw idee niet is om uit elkaar te gaan. Het is haar idee, en daar werk je aan mee, in die zin dat je daarin de rol speelt die jij mag spelen (dus niet in de zin van: je geeft haar in alles haar zin). Ze kan er altijd op terugkomen, maar regel het dan wel wat beter!
Tsjor
Tsjor: niet duidelijk
Tsjor: "Maar ik neem aam dat je duidelijk genoeg geweest bent over het feit dat het jouw idee niet is om uit elkaar te gaan. Het is haar idee, en daar werk je aan mee, in die zin dat je daarin de rol speelt die jij mag spelen (dus niet in de zin van: je geeft haar in alles haar zin). Ze kan er altijd op terugkomen, maar regel het dan wel wat beter!"
Nou Tsjor, wat we hier merken van Hans is dat hij met allerlei dingen helemaal niet duidelijk lijkt. Dus ik vraag het me echt af, of Hans daarin duidelijk is geweest.
Integendeel: hij heeft ex gevraagd zijn huis te verlaten en naar haar ouders te gaan. Daar begon de "scheiding" mee. Dat is dus niet "haar idee". Als Hans daar spijt van heeft, of het toch anders bedoeld heeft dan het misschien leek, dan moet hij nu heel duidelijk zijn in zijn wensen en bedoelingen.
En aangezien ze niet getrouwd zijn o.i.d. is er niets anders dan het feit dat zij bij hem inwoonde en dat hij haar vroeg om weg te gaan. Meer "scheiding" is er niet. Alleen ouders met ouderlijk gezag van dezelfde kinderen die niet meer op goede voet met elkaar voor de kinderen zorgen. Dat is natuurlijk erg genoeg.
Samen-ouder, dit is een herhaling van zetten. Zie een berichtje van mij van lang geleden. En ik sta open voor elke andere suggestie voor het woord 'scheiden' als er sprake is van een relatie waarbij mensen niet getrouwd zijn.
Tsjor
Ik sluit me aan
...afgaande op het verhaal van Hans vraag ik me idd af of het aanstaande ex wel zo duidelijk is (of zelfs kan zijn) dat dit allemaal niet hoeft.......en Hans, als ze echt wat wil zeggen zoals jij denkt, dan zou het eeuwig zonde zijn om dat te laten liggen.
Op die broer heb je idd goed gereageerd.
Nieuwe fase?
Tsjor, wat bedoel je met " Ze kan er altijd op terugkomen, maar regel het dan wel wat beter! Bedoel je dat we het beter moeten regelen dan zoals het was? Moest wel even lachen om voor te stellen haar ten huwelijk te vragen. Dat zou wat zijn zeg. Ze zou me ter plekke voor gek verklaren. Zou dat wel willen/kunnen doen, maar ga mezelf geen pijn doen.
Ik heb haar broer nog even ge smst dat ik misschien nog wel zijn boosheid kan voorstellen, maar dat hij er niemand meehelpt om zich er even tegenaan te bemoeien.
Laat staan daar uitspraken over te gaan doen en daarmee het vuurtje op te stoken. Dit heb ik haar ook gezegd, dat ik dat tegen hem heb gezegd. Misschien is dit een kleine eye-opener. Ik blijf het gevoel houden dat zij continue onder druk staat en daar niet onderuit komt zolang zij bij haar ouders zit.
Misschien is het toch een idee, ( waarmee ik me opdring) om haar toch te helpen aan woonruimte hier in deze stad. Omdat ik wel wat kan regelen. Dus wat is belangrijk voor haar. Weg bij haar ouders ( ze geeft wel aan dat het dringend wordt) en hier wat accepteren of perse naar een andere stad. Daar kan ik moeilijker wat voor haar doen. Aan haar de keus toch?
Maar wat ik al heel lang weet, de familie is inderdaad een van de grote struikelblokken, Daar ben ik vanavond weer eens in bevestigd. Ze zal er overigens niet echt op terugkomen bij haar broer, denk ik. Dat doet ze niet schat ik zo in. Iemand die je onvoorwaardelijk steunt, terecht wijzen. Het zou wel moeten eigenlijk. Ik zou het niet accepteren.
Mafkees!
En dan niet die broer maar jij hoor! Iets niet zeggen omdat je jezelf geen pijn wilt doen? Alsof je nu geen pijn hebt. Man, het is nu of niet hoor. Straks is alles rond en dan wordt de afstand alleen maar groter. Laat dan in ieder geval zeker zijn dat het echt niet anders kon.
Die urgentieverklaring
Daar komt ze maar steeds op terug, maar ik kan me niet voorstellen dat ze urgentie krijgt in een stad waar ze niet woont en geen economische binding mee heeft.
In de meeste gemeenten is een scheiding zowiezo geen reden tot urgentie, laat staan voor niet-inwoners. Overschat ze haar kansen niet een beetje wat dit betreft?
Urgentieverklaring
Is heel wisselend per gemeente, hier in het noorden krijg je hem wel. Maar of je hem ook krijgt in een gemeente waar je niet woont, dat weet ik niet. Maar je kunt zo bellen en horen of jij of een ander er recht op heeft
Muizemeis
Kiezen
emine, ik heb haar wel voldoende laten merken dat ik dit allemaal niet wil. Al lang geleden. Maar je snapt toch ook wel dat elke toenadering van haar naar mij toe enorm ingewikkeld is voor haar? Daar moet ze eerst een keus in maken. Ze zal direkt terug worden geroepen door haar familie. Dinsdag begint de mediation en dan zijn we met z'n 2 en. Misschien dat daar veel meer kan worden uitgesproken en dat ze misschien wel tot een inzicht durft te komen. Misschien dat het haar ook duidelijk gemaakt kan worden dat zij degene is die de keuze moet maken wat ze nu wil. Want haar familie is en blijft een enorm struikelblok. Dat is me na dat tel. van broerlief wel heel erg duidelijk geworden.
Nog even terugkomend op een andere opmerking ( weet niet meer wie) "De scheiding"is niet begonnen op het moment dat de situatie hier onhoudbaar werd en ik haar gevraagd heb naar haar ouders te gaan ( omdat ze daar altijd om elke wissewasje heen is gerent) Nee, dat was al 2 maanden daarvoor , toen ik ( voor mij althans) van de 1 op de andere dag te horen kreeg dat ze er klaar mee was. 2 maanden daarvoor is ze me van opstaan tot naar bed gaan gaan negeren. En dan letterlijk niets meer zeggen. Ik heb 2 maanden in de woonkamer op de bank geslapen. Oudste komt beneden en snapt er niets van. Ze gaat elke confrontatie uit de weg. Alleen contact met haar familie. Al 3 jaar ongelukkig enz. Zie vorige reactie 2-3 maanden geleden. Toen is de scheiding al begonnen.
Over een urgentieverklaring denk ik ook , dat je die niet zomaar krijgt als je ergens niet woont en geen economische binding hebt. Alleen het feit dat haar broer en 2 vriendinnen daar wonen lijkt me geen reden voor een urgentieverklaring.
het stukje van samen-ouder begrijp ik niet zoveel van wat je allemaal bedoelt eigenlijk.
Eigenlijk hoop ik ook in de mediation wel mijn standpunt duidelijk te kunnen maken dat ik misschien in een andere fase zit dan zij zit, wat het erg moeilijk voor mij maakt. Ook proberen duidelijk te maken dat ik met een hele achterban te doen heb. Er zal volgens mijn advocaat ook getekend moeten worden voor een geheimhoudingsplicht. Maar dit is volgens mij alleen een ideaalbeeld, wat in de praktijk natuurlijk helemaal niet werkt.
Ook zal ik er in de mediation duidelijk willen maken dat haar verhuizing wewl erg bepalend is voor de omgang/ co-ouder. Ik hoop dat dit haar duidelijk wordt. wat de consequenties in de praktijk zullen zijn.
ik begin nu wel te merken, dat de situatie bij haar ouders ook onhoudbaar gaat worden. Daarmee wordt er nu nog meer druk op me gelegd om die urgentieverklaring voor die andere stad te gaan tekenen. Ook dit zal besproken moeten worden. Want ik vind eigenlijk dat ze niet kan doen. Zal haar duidelijk maken dat als zij in deze stad wil blijven wonen ( misschien eerst voor een periode van 1 jaar) ik alles zal aangrijpen en gebruiken om haar te helpen. Die mogelijkheden zijn er ook om hier wat voor elkaar te krijgen. Maar dan moet ze dat wel willen.
Ook al zal ik zelfs aan haar vragen om hier dan maar weer terug te komen tot ze een woning heeft, zelfs dat zal worden tegengehouden door de familie. Weet dat niet zeker , maar ben er bijna van overtuigd. Ze zit enorm tussen 2 vuren in. Daar moet ze een keus in maken. Hoop echt dat dat eruit gaat komen in de mediation. Maar weet eigenlijk ook niet of mediation daar nou wel zo'n geschikt medium voor is.
Natuurlijk snap ik dat
Natuurlijk snap ik dat het moeilijk is en ik zeg ook niet dat je haar letterlijk ten huwelijk moet vragen. Waar het mij om gaat is of het haar echt duidelijk is dat het anders kan, dat jij dit niet wilt en dat, als zij het ook niet wil, er een weg terug is. Het zou zonde zijn als dit allemaal doorgang vindt door dat niet te weten. Maar als dat duidelijk is dat er een weg terug is en ze kiest anders, dan is dat stuk geweest. Als het dus maar echt duidelijk is. Ik ken mensen die in de fase waarin jij zit de boel hebben afgebroken en alles hebben omgezet in afspraken met de relatietherapeut. Dit is 7 jaar geleden, ze zijn nog bij elkaar. Ik romantiseer niet, maar het kan dus wel.
Emine
Valse hoop
ik weet uit ervaring dat je valse hoop bij elkaar kunt wekken. ook al heb je een beslissing genomen er komen vaak momenten waarop je denkt heb ik er goed aan gedaan. in die periode kwamen ex en ik weer dichter bij elkaar. echter was er al veel gebeurd en waren we uiteindelijk ook niet voor niets uit elkaar gegaan.
misschien dat zij twijfels heeft en echt ook terug wil. ik ken de situatie natuurlijk niet, maar het zou ook gewoon verwerking kunnen zijn.
een fase.
als je uit elkaar gaat kom je in verschillende fases terecht.
wel denk ik dat je moet uitspreken, dit heel duidelijk, dat je er niet achter staat. en je gevoel aangeven.
dan heb jij het in ieder geval gedaan en kan je dat waarschijnlijk uiteindelijk tov jezelf blij mee zijn dat je het toch hebt gedaan. ongeacht de uitslag van haar reactie.
vrouwen kunnen net als mannen wel eens dubbele boodschappen uiten.