Wat te doen...
Lieve mensen,
Ik zal een lang verhaal enigzins kort en bondig trachten te maken. Ons kind is 7 en we wonen al sinds zijn baby tijd apart. Hij is van buitenlandse afkomst en zijn lang wordt als onveilig beschouwd. Hij heeft keer op keer gekozen om dan weer een tijd te verdwijnen (hooguit twee maanden totaal geen contact, verdwijnen van huis en mij met alle rekeningen achterlaten maar wel de toeslagen blijven innen). Uiteindelijk via een kort geding de uitspraak van de rechter gehad dat ik recht had op het huis en hij heeft mij destijds zo gek gemaakt dat we alsnog zijn verhuisd en hij het huis heeft behouden. Anders zou hij op straat of in een piepkleine kamer jaren wachten op een andere woning. Achteraf had dat beter gekund maargoed. Ik ben dicht bij mijn ouders gaan wonen in een te krappe woning anderhalf uur verderop. Hij liet ons daar een aantal jaren relatief met rust, kwam af en toe op bezoek wanneer het hem uitkwam en kwam altijd met loze beloftes over de toekomst. Maakte me weinig uit, ik had rust en ons kind ook. Tot er een ernstige aardbeving kwam en hij zijn ouders wilde bezoeken in het buitenland. De vraag kwam of wij mee wilde aangezien hij zijn ouders meer dan 8 jaar niet gezien had. De situatie was goed en ze konden een visum betalen, we hoefden ze alleen over de grens te helpen. Lang verhaal kort. Ik, ruimhartig, wilde hem tegemoet komen om mee te gaan en zijn familie te ontmoeten (jaren goed contact via videobellen etcetera) met ons kind. Hoe dan ook, alle afspraken werden geschonden, het bekende verhaal begon zich te ontvouwen voor mijn ogen: onze paspoorten werden verstopt en op het moment dat ons kind ziek werd en ik eerder terug wilde mocht dit niet. Ook verbleven wij niet op de afgesproken plek, de taxi is gewoon doorgereden in de nacht en hij had dus heel wat anders afgesproken met zijn ouders. Lang verhaal kort, we hebben de vakantie afgemaakt zoals hij het had geregeld en ik heb getracht zoete broodjes te bakken om maar te overleven en terug te keren. Het was een hel. We mochten o.a niet praten buiten, überhaupt weinig naar buiten, hij was elke dag van huis en zijn moeder bleef ons ziek maken door de waterflessen met kraanwater te vullen (wij moesten maar net zoals zij doen daar). Het ergste, hij wilde dus een burgerlijk huwelijk regelen in dat buitenland met mij en een paspoort regelen voor ons kind. Ik heb dit tegen kunnen houden doordat de vrouw een aparte advocaat nodig heeft volgens de wet daar, ik heb haar verteld hier niet achter te staan. Uiteindelijk heeft hij toch smeergeld betaald en was het enige wat hij nog nodig had een Nederlands BRP. Natuurlijk heb ik hem beloofd dat te regelen eenmaal terug, juist om terug te keren, maar eenmaal terug nooit gegeven, over my dead body. Dit werd een steeds groter punt voor hem en uit het niets wilde hij niets meer met mij te maken hebben maar na jaren ineens ons kind opeisen, elk weekend nog wel. Ik hoorde hem wat uit, dat van die BRP kwam er dus uit, het feit dat ik niet in zijn land pas, dat waren redenen om niets meer met mij te maken te willen, prima. Ook wilde hij binnen 2 jaar terug emigreren. Ik vroeg hem nog waarom hij dan elk weekend ons kind wilde, dat vond hij bij nader inzien dom en hij hoefde ons helemaal niet meer te zien. Maar hij is iemand die ontzettend op en neer gaat qua gevoel. Ik heb dit wel opgenomen, dit gesprek, hier geeft hij ook toe wat er op vakantie is gebeurd. Nu hoor ik de schreeuwende vraag, waarom ben je niet gekapt met deze man? Ik was ontzettend bang dat het hem zou triggeren ons kind van mij weg te nemen. Zoals ik hem rustig hield, beschermde ik ons, en zoveel last hadden we niet van hem. Nu wil hij juist ons kind van mij losweken omdat ons samen daar naartoe halen niet ging lukken. Dan ons kind maar alleen, helaas wordt dit laatste niet uitgesproken. Enkel voor vakantie, zegt hij dan. Maar dat gaat ook natuurlijk absoluut niet meer door. Hij heeft trouwens alleen erkent en geen verder gezag in onze situatie. Dus hij zal nu volgens eigen zeggen de gang naar de rechter maken. Ik blijf ontzettend netjes op Whatsapp, hij mag hem altijd komen zien maar sinds die vakantie en de laatste uitspraken niet meer met mij alleen. Ik voel me veiliger met mijn vader om me heen.
Ik begin me steeds meer te beseffen dat vrouwen voor minder naar blijf van mijn lijf huizen zijn vertrokken. Alleen ik weet niet meer wat wijsheid is. Echt afwachten tot ik een oproep krijg van de rechtbank, dat hij gezag heeft aangevraagd? Daarop pas reageren met een contact stop, want dan is het natuurlijk een reële mogelijkheid dat hij ons kind zonder toezicht in handen krijgt en hij heeft ook de uitspraak gedaan 'als ik wilde kon ik hem allang meenemen en naar Duitsland sturen om met een familie mee te laten gaan per vliegtuig op paspoort van een ander kind met babyfoto'. 'Ons kind behoort toe aan mijn familie'. 'Nederland is niet geschikt om kinderen in op te voeden'. Nu zegt hij dus dat hij ons met rust laat, maar wat niet is, kan nog komen. En dan beland ik echt in de hel op aarde. Ik weet dat die vakantie tegen mij gebruikt zal worden mocht ik nu aan de bel trekken en hulp vragen aan de politie bijvoorbeeld. Er komt een Veilig Thuis melding.
Na jaren misbruikt te zijn voel ik me zo leeg, ik heb hem het huis gegeven waardoor hij een beter huis heeft. Als student en alleenstaande moeder heb ik het veel minder breed dan hem. Ik ben als de dood mijn kind aan hem kwijt te raken. Maar ben ook bang wat hij doet als ik het contact stopzet. Toch kreeg ik het advies dat te doen, want als ik doorga met hem ons kind te laten zien, kan hij makkelijker afdwingen dat dat voortgezet wordt, dus zonder mijn toezicht.
Gaat de rechter mij kapot maken om mijn domme keuze hem zijn zin te geven op vakantie te gaan. Met die desastreuze gevolgen? Ik ben zo bang nu voor alles. Weet niet of ik beter nu aan de bel kan trekken of moet wachten, tot hij zelf misschien verdwijnt en ons met rust laat. Of gezien ik gezag heb verhuizen en het nieuwe adres niet geven en mijn simkaart doorknippen.
Help 
Wellicht kun je het juridisch loket eens bellen. Ik lees veel problemen, die je op een eigen manier hebt opgelost, met een eigen gedachtegang, terwijl er ook wetten zijn die je kunnen beschermen. Bijvoorbeeld hem het huis laten. Zo'n daad van naastenliefde sijpelt door en blijft een pijnpunt. Beter was het om de scheiding formeel te regelen. Idem voor omgang met kind etc.
En dan kun je te maken hebben met andere regels en andere culturen. Bijvoorbeeld dat een jong kind bij moeder blijft en een ouder kind (7 jaar)bij vader. Of dat de rechter in Turkije alsnog gezag kan toekennen: https://www.seperscs.nl/nl-nl/faqs/18-echtscheiding/112-kan-mijn-ex-partner-gezag-over-de-kinderen-gaan-eisen-in-turkije
Vandaar mijn advies: bel een keer het juridisch loket.
Er is in Nederland bescherming tegen kinderontvoering, tegen mensen gedwongen vasthouden op/na een vakantie etc. etc.
Je kunt nu wel gaan afwachten tot het moment waarop hij de rechter inschakelt, maar er is een kans dat hij dat niet zal doen en ondertussen vreet je jezelf op van de angst.
Als Veilig Thuis al is ingeschakeld kan het zinvol zijn om toch een advocaat in de armen te nemen en nu alles goed te regelen, ook rond het kind.
Tsjor
En alles waar hij de fout in ging goed beschrijven in een soort logboek, maar dat doe je misschien al wel. Voor als je dat nodig hebt bij de rechter. Los van je emoties, die kan je ergens anders opschrijven. Heb je goed contact met de school van je kind? En kennen zij de situatie?
Uit je verhaal op te maken is het niet Turkije, maar een buurland. Ik heb daar ook eens het probleem gehad van zieke kinderen (en ikzelf) door het water. Ik heb zeker geen slechte schoonmoeder, maar ik weet nog hoe beledigd ze keek toen de snel opgetrommelde huisarts vertelde dat het door het water kwam. Zij werden er toch ook niet ziek van. Hij vertelde haar rustig dat zij daar wel tegen konden, maar wij niet.
Je laat je erg beïnvloeden door hem is mijn indruk (denk aan huis, meegaan op vakantie etc). Ik zou op twee vlakken professionele hulp zoeken: een advocaat om met hem of haar door te spreken wat zijn kansen zijn (en daarbij zou ik goed documenteren dat hij als eens geprobeerd heeft om jullie in het buitenland achter te laten), maar ook voor jezelf om steviger in je schoenen te staan, daarvoor zou ik beginnen bij de huisarts denk ik.
Die buitenland vakantie waarbij hij geprobeerd heeft om jullie daar te laten kan alleen maar in zijn nadeel werken, waarom denk je dat dat tegen jou spreekt? Volgens mij is dat juist omgekeerd.
https://kinderontvoering.org/informatie/landen/
Hier kun je kijken of het land waar je ex vandaan komt aangesloten is bij het verdrag tegen kinderontvoering. Turkije is bijvoorbeeld wel aangesloten, Syrië niet.
Als ik in jouw schoenen zou staan, zou ik me ook leeg en bang voelen en geen voldoende vertrouwen hebben in instanties en rechters, dat zij gaan voorkomen dat je kind niet wordt ontvoerd.
Ik zou het heel goed begrijpen als je gaat verhuizen en geen spoor achterlaat (kan dat, of kent hij ook jouw netwerk?). Wat hij heeft gedaan tijdens de vakantie is strafbaar. je hebt je les geleerd, hoop ik en hij zijn kansen verspeelt, de aankomende 11 jaar.
Verhuizen en niks laten weten zou ik sowieso niet doen. Uiteindelijk ben je altijd wel weer te vinden, heb je zelf alsnog geen rust en ik denk dat het je ook wordt aangerekend als het toch ooit voor de rechter komt.
Beter neem je gewoon een advocaat in de arm en bewandel je de juiste paden, zodat je zelf sterk staat, mocht het toch ooit aan de orde zijn.
Dit is wel heftige problematiek. Ik zou hier sowieso juridisch advies over inwinnen.
Verder zou ik sowieso niet samen op vakantie willen. Jullie zijn al jaren niet meer samen en ook geen vrienden dus er is geen enkele reden toe.
Als hij geen contact hoeft, lekker zo laten. Ik vind die acties op vakantie dusdanig niet oké dat ik daarvan wel aangifte zou doen. Laat in ieder geval politie/instanties weten wat er speelt. Voorkomen is heel veel beter dan genezen, zeker in dit soort gevallen.
Die dreigementen van hem zijn nogal wat; familie je kind laten ontvoeren op basis van een vals paspoort is, kind behoort toe aan zijn familie en Nederland is ongeschikt als land om een kind op te laten groeien. Punt 1 is op elk front moreel en juridisch verwerpelijk, punt 2 is onzin want het kind behoort net zo goed aan jou toe en kinderen zijn geen bezit en punt 3 had hij dan eerder moeten bedenken, want jullie kind is inmiddels wel hier thuis en geworteld.
Bedankt voor al jullie reacties. Er is op dit moment geen enkele hulpinstantie ingeschakeld en ik ben hier ook als de dood voor eerlijk gezegd (toeslagenaffaire). Ontzettend bang dat bepaalde keuzes tegen mij zullen worden gebruikt, omdat, wat iemand terecht schrijft: ik mij heb laten ompraten door hem. Ook betreffende die vakantie, die ik destijds eigenlijk zag als iets dat onvermijdelijk een terugkerend onderwerp van gesprek zou zijn, gezien hij al jaren zijn ouders wilde bezoeken. Dus heb ik toen de knoop doorgehakt om te mee te gaan, omdat we ze daadwerkelijk zouden helpen stappen te zetten juist richting Nederland, zo was het verhaal. Hoe dan ook, ik had het nooit moeten doen achteraf gezien. En ik begrijp juist wel dat daar kritische vragen over zullen worden gesteld, omdat ik als gezaghebber de veiligheid voor mijn kind moet waarborgen en ik voel me ook zelf ontzettend slecht dat ik ons in die positie heb gezet. Iemand gaf aan met een psycholoog te praten, dat wil ik eigenlijk, maar ben juist ook weer bang dat dit met een procedure bij hulpinstanties of een rechterlijke gang tegen mij zal worden gebruikt. Ik heb jaren geleden wegens mijn studie een psycholoog bezocht zodat ik geen negatief bindend studieadvies op mijn universiteit zou krijgen en dit heeft de vader zelfs gedreigd tegen mij te gebruiken. Zoals je leest spelen er vooral heel veel angsten. Ik betwijfel of hij de gang naar de rechter maakt, in verband met het geld dat hij daarvoor moet neertellen en het feit dat hij dan ook veel meer kinderalimentatie zal moeten betalen waardoor sparen voor zijn vurige wens om te emigreren in het gedrang komt.
Gewoon afwachten of NU aan de bel trekken door middel van aangiftes, waardoor ik een contactverbod kan aanvragen maar tegelijkertijd te maken zal krijgen met in mijn ogen risicovolle hulpverleninginstanties? Of dat pas doen als er een aanvraag voor gezag binnen is?
Vannacht lag ik zelfs te denken, wat als hij een actie zoals bij het meisje Insiya wil organiseren, die naar India is gehaald (hoogstwaarschijnlijk onder een paspoort van een ander kind, hetzelfde verhaal)? Dan moet ik eigenlijk verdwijnen. En ja zeker kent deze man mijn netwerk, mijn familie, hun adressen. Ik kan echter via de woningbouw binnen nu en 1 jaar een ander huis accepteren a.d.h.v mijn inschrijftijd. En het adres niet geven. Ik weet het echt niet meer, voel me ontzettend gevangen in angst.
Kirikiri, angst is een slechte raadgever.
Je bent bang vanwege de toeslagenaffaire. de toeslagenaffaire is een belastingkwestie, waarbij mensen op basis van een fout in een algoritme als fraudeur zijn aangemerkt en alle ontvangen kinderopvangtoeslag moesten terugbetalen. Speelt zoiets bij jou, bijvoorbeeld omdat hij de toeslagen ontvangt en jij niet weet wat hij aanvraagt? Stap over die angst heen en kijk wat er van komt. Je leeft nu al zoveel jaren in angst en het heeft je niets verder gebracht. Beter is het om het beest in de bek te kijken, wat betekent dat je doet wat moet gebeuren, wat rechtmatig is, en dan accepteren wat ervan komt.
Wat betreft het vakantieverhaal, als je vooraf had geweten dat het op een mogelijk kinderontvoering zou uitdraaien zou je iets verweten kunnen worden. Maar het kan zijn dat je dat niet wist. De aardbeving en de mogelijkheid ouders daar weg te halen is een begrijpelijke en prijzenswaardige reden. Ik begrijp niet waarom je bang bent dat je dat verhaal moet vertellen.
Aangifte doen oer wat er op vakantie is gebeurd lijkt mij weinig zinvol. Het feit dat je in Nederland aangifte kunt doen laat al zien dat je 'ontsnapt' bent. Dan zijn er uitspraken en niet mogen praten met mensen, maar ja, dat is vaag en moeilijk aantoonbaar. Ik zou mezelf die moeite besparen en geen aangifte doen.
Onderduiken en verdwijnen kan, dat betekent een leven lang vol angsten. Niet alleen voor jezelf, ook voor je kind. Ik denk dat dat slecht is voor jou en voor je kind. Bovendien is er op dit moment geen direct gevaar, noch voor jou, noch voor je kind. Het enige gevaar die nu speelt is dat hij je kind ontvoert naar zijn land van herkomst. Nogmaals: om dat aan te pakken heb je juridisch advies nodig. Geen psycholoog. Je moet weten wat je rechten en mogelijkheden zijn. Daarmee bescherm je je kind.
Helemaal op de bodem van de put is dit: stel, je kind wordt ontvoerd. Dan zal je kind voor korte of langere tijd opgroeien bij vader en zijn familie in een ander land. Ook in andere landen groeien kinderen op. De grootste pijn ligt dan bij jou, dat je kind niet bij jou is. Dat is een angstig visioen, dat begrijp ik. Bedenk dan wat MamaE zegt over punt 2: punt 2 is onzin want het kind behoort net zo goed aan jou toe en kinderen zijn geen bezit '. Het punt zit in dat 'net zo goed'. Dat is 'niet zo goed' van de vader als van de moeder, want een kind is van niemand een bezit.
Ik herhaal het toch maar: bel het juridisch loket. Zoek de oplossingen in je eigen kennis van recht en wetten, en bekijk wat je allemaal niet geregeld hebt rondom de scheiding en het vaderschap en bekijk of je daar iets van alsnog wil regelen dan wel anders wil regelen. Hebben jullie indertijd ondersteuning gehad van een advocaat of zo iemand?
Tsjor
Wat een afschuwelijke situatie. Ik snap dat je je niet meer veilig voelt als je al zoveel hebt meegemaakt met hulpverleners. Helaas is dat voor mij min of meer herkenbaar maar wel in een andere, minder bedreigende vorm maar ik ben ook bang dat ik hulpverleners nooit meer echt ga vertrouwen. Ze beschermen je gewoon niet.
En toch: als je niet uitkijkt, raak je helemaal geïsoleerd en word je zo wantrouwend en chaotisch dat het tegen je gaat werken. Je hebt echt steun nodig en verdient die ook!
Als ik jouw verhaal zo lees, denk ik: bel anoniem Veilig Thuis. Om anoniem te blijven, moet je wel nummerherkenning uitschakelen. Ik heb dat een aantal keer gedaan; soms leverde dat een nuttige invalshoek op, soms ook totaal niet. Maar nee heb je, ja kan je krijgen.
Ik zou ook denken: zoek naar vrouwenhulpverlening. Daar zit waarschijnlijk meer expertise met dwingende exen. Juridische ondersteuning is ook zeker geen overbodige luxe!
Zorg goed voor jezelf! 
Het juridisch loket zijn geen hulpverleners. https://www.rijksoverheid.nl/contact/contactgids/juridisch-loket
Als zij aangeven dat je voor het voorkomen van kindontvoering bij Veilig huis moet zijn, dan pas zou ik Veilig Thuis inschakelen.
Tsjor
Veilig thuis heeft voor jou geen zin. Je kind heeft 1 gezaghebbende ouder en dat ben jij. Jij kunt alleen maar last hebben van veilig thuis, ze kunnen niets praktisch voor jou doen. Stap 1 is echt die advocaat, om te kijken òf en welke juridische stappen jij nu het beste kunt nemen (of dat je beter af kunt wachten). Mijn idee is dat je minder sterk staat als je aangifte doet van de bedreigingen die hij nu doet jou kant op als je wacht op een juridische procedure van zijn kant (want dan wek je de indruk dat die aangifte daar mee te maken heeft). Maar een advocaat kan daarover goed adviseren. Dat is iets waarvoor je op dit forum allemaal verschillende adviezen zult krijgen.
Zelf hulp zoeken voor jezelf vind ik een vorm van kracht, niet van zwakte. Mijn ervaring is dat hulpverleners dat vaak ook zo zien.
Zou willen dat ik je een goede advocaat met ervaring op dit gebied kon aanraden. Ik heb zelf gemerkt dat er nogal een verschil in kwaliteit is. Misschien iemand opt dit forum. Ik zou de vragen die je hebt aan een advocaat stellen.
Intussen is er steeds meer informatie over kindontvoeringen en is jouw (vakantie)- verhaal een zeer goed signaal dat je een kind-ontvoering wil voorkomen. https://kinderontvoering.org/ Je kan dit centrum benaderen met een specifieke casus, omdat zij ook kind-ontvoering willen voorkomen. Misschien kunnen ze je daar ook adviseren hoe jpro-actief iets kan doen met ervaring in het buitenland en de uitspraken van je ex. Misschien brengt een doe-modus je ook meer uit de greep van je angst.
Labyrinth schreef op 16-07-2023 om 20:55:
Zou willen dat ik je een goede advocaat met ervaring op dit gebied kon aanraden. Ik heb zelf gemerkt dat er nogal een verschil in kwaliteit is. Misschien iemand opt dit forum. Ik zou de vragen die je hebt aan een advocaat stellen.
Intussen is er steeds meer informatie over kindontvoeringen en is jouw (vakantie)- verhaal een zeer goed signaal dat je een kind-ontvoering wil voorkomen. https://kinderontvoering.org/ Je kan dit centrum benaderen met een specifieke casus, omdat zij ook kind-ontvoering willen voorkomen. Misschien kunnen ze je daar ook adviseren hoe jpro-actief iets kan doen met ervaring in het buitenland en de uitspraken van je ex. Misschien brengt een doe-modus je ook meer uit de greep van je angst.
deze organisatie is er ook juist voor het voorkomen van kindontvoeringen. Ze kunnen je ook verwijzen naar speciale advocaten. En helpen je ook al dossier op te bouwen.
Paar jaar geleden was hier ook al een artikel over op dit forum