Weet het even niet meer. Onenigheid met ex man

Ik dacht dat je de kinderen op 1 zou zetten.

Tsjor

Beetje cru Tsjor. Je kan het ook anders oppakken. 
TO, je stelt nu eigenlijk geen vraag, zegt alleen ‘ik snap het niet’ en ‘ik weet het niet meer’. Maar als dit nu eenmaal het gedrag van je ex-man is en je dat als uitgangspunt neemt, wat kun je dan doen om meer rust in de situatie te creëren? Waar heb je het meest last van? Weinig tijd voor jezelf? Onvoorspelbaarheid? Probeer daar eens achter te komen. Dan kun je duidelijker met je ex communiceren en/of zaken op een andere manier oplossen als hij niet thuis geeft. 

Dat je ex weer een vriendin heeft en dat er nu ook anderen voor je kinderen zorgen zoals oma, daar doe je niet veel aan, al lijkt mij dat ook wel eens moeilijk. Toch de gevolgen van de scheiding. 
Maar kan jij de kinderen altijd opvangen wanneer ze niet bij vader terechtkunnen, moet jij dan niet werken? Dat heen en weer geschuif lijkt me onrustig voor iedereen, daar zou ik wel meer duidelijkheid in willen. 

Lsal schreef op 28-07-2021 om 14:49:

ik hoef geen tijd voor mijzelf, zelf kom ik op laatste plaats.
Ik heb er het meest last van dat mijn kinderen er elke keer erg verdrietig van zijn.

Daar kun je niet zoveel aan doen. Je kunt ze nog het meest helpen door ze wat ruimte te geven voor hun gevoelens en ze te helpen oplossingen te vinden voor wat ze dwars zit en als dat er niet inzit te accepteren dat het is zoals het is. Maak het dus niet te groot, alsof vader zwaar tekort schiet. Dit is hoe het is. Met eventuele teleurstelling over het vaderschap zal vader moeten dealen. Maar ga dat niet zitten voeden. Daar zijn je kinderen niet bij gebaat. Bij veerkracht en optimisme wel! 

'Beetje cru Tsjor.' Toch is het de beste samenvatting van wat ik kan zeggen. Het is kort, maar wel het belangrijkste.
In de uitweiding dan: je hebt de scheiding niet kunnen of willen voorkomen. Met de scheiding ben je ook de invloed op je ex-man kwijt. Dat is beroerd, als je daarna ziet dat hij dingen doet die jij graag anders zou willen zien. Als je je daar dan daarna nog zo erg mee bezig bent ("Ik zit me elke keer weer helemaal op te vreten over dingen.") dan ben je meer met het gedrag van je ex-man bezig dan met wat het betekent voor de kinderen. Met dat laatste bedoel ik dan: wat kan ik, als ouder, doen voor de kinderen. Die vraag stel je niet. Je vraagt eigenlijk wat je kunt doen om ervoor te zorgen dat hij anders doet. Het antwoord daarop is: niets. Ook een beroep op een convenant (je mag niet verhuizen, want dat staat in het convenant) zal niet helpen. Dergelijke bepalingen zijn ook niet zo slim, aangezien de periode na de scheiding vaak nog langer duurt dan het huwelijk ooit geduurd heeft.
Dus in dit verhaal zou ik zeggen: zet je kinderen op 1. En vraag dan: wat kan ik doen om mijn kinderen om te laten gaan met verdriet, of boosheid of verwarring omtrent het gedrag van hun vader?
Daarbij kun je twee dingen bedenken: allereerst dat de kinderen nog hun leven lang (langer dan jouw leven hopelijk) met hun vader van doen hebben. Dat wil zeggen dat zij zich tot hun vader moeten gaan verhouden. Mijn ervaring is dat dat nogal verandert in het leven van de kinderen. Ze moeten de ruimte krijgen om die relatie vorm te geven. Dat is niet met een gewenste, optimale vader, maar met de fysiek aanwezige vader.
Het tweede wat je kunt bedenken is dat jij aan de andere kant van de zorg staat, dus als moeder probeer je zo goed mogelijk je kinderen daarin te begeleiden. Dan helpt het niet als je zelf steeds gefrustreerd en boos bent over het gedrag van hun vader. Je hebt kinderen gekregen met deze meneer, dat is niet meer terug te draaien. Je hebt na de scheiding geen invloed meer op zijn gedrag. En hij niet meer op jouw gedrag. Je kinderen groeien op met deze twee ouders en daarin zullen zij hun weg moeten vinden. Van jouw kant uit kun je doen wat binnen jouw mogelijkheden ligt. De grens van die mogelijkheden is het gedrag van vader, of hij nou een nieuwe vriendin heeft of niet, de kinderen naar opa en oma brengt of niet, met kerst op vakantie gaat of niet, wel of niet gaat verhuizen, het is zijn leven en daarmee ook het leven van de kinderen. En de andere helft is voor jou.
Dus nogmaals: je had afgesproken dat de kinderen op 1 zouden komen staan, zet ze dan ook in je eigen leven op 1, zoals jij dat graag wil doen.

Tsjor

Lsal de opmerking van tsjor is kort maar ook dik toegelicht inmiddels. Hij zet je met beide benen op de grond. Ik kan me ook in je inleven maar dat is gevoel.
Vanuit mijn eigen ervaring is de les om je kinderen op te vangen en dat jij je best blijft doen en de kinderen op 1 zet. Waar je geen invloed op hebt geen energie Sam verliezen. En zet je zelf niet continue op de laatste plaats. Jij kunt voor jezelf het best oordelen wanneer jij ook even tijd neemt om alles op een rijtje te zetten. Bij vader is bij vader, en bij jou gaat het zo. Het is geen competitie en de ander is anders. Dat accepteren en maak het bij jou zo comfortabel mogelijk. Kijk wat jij eventueel nodig hebt als moeder. Daar heb je zelf invloed op. 
Laat hem lekker verhuizen en de kinderen kunnen altijd op jou rekenen. Dus zorg goed voor jezelf! Niet meer opvreten maar ergens lozen die ergernis