Wij als familieleden van gescheiden ouders, raad!!!

Energie

Ik denk dat je onnodig veel energie verstookt in haatgevoelens en andere negatieve emoties. Of je broers ex nu meer of minder schuld heeft aan de situatie, ik snap wel dat jou dat enorm swars zit, maar luister. Stop met je daar druk over maken, want dat zet geen enkele positieve zode aan de dijk. Je kunt beter kiezen voor de pragmatische aanpak. Misschien is het wel een vervelend mens, misschien heeft ze wel veel meer vrije tijd dan je broer, misschien valt er nog wel veel meer negatiefs en oneerlijks over de hele situatie op te merken. So be it. Het kost alleen maar energie, en die had je toch al niet over. Dus neem een besluit, gooi in gedachten een wissel om en accepteer de situatie zoals hij is. Een betere krijg je niet op korte termijn en al helemaal niet van die mevrouw.
Accepteer de situatie, daar begint het mee, Dan heb je energie over om over de hierboven gegeven tips en oplossingen na te denken en toe te passen wat het best bij jou en de situatie past. Let op, daar zijn heel goede en kostbare tips bij; neem ze ter harte, gebruik ze. Maar vóór je dat doet, die wissel omgooien en accepteren wat er nu is, zonder energievretende, zinloze, nergens toe leidende haat en wrok. Want daar verandert in elk geval niets door. Sterkte!

erger

Zo'n kind gaat tegen je tekeer omdat het in de war is van alles. Dat is normaal. Het zou al helpen als zo'n kind niet alleen als 'vervelend' en 'storend' en 'teveel' wordt gezien. Het kind wil aandacht/liefde, dan maar negatieve aandacht. Dat is ook aandacht. Het probeert je uit, of jij niet ook wegloopt. Jij loopt echter liever weg en gaat schreeuwen. Wiens gedrag is nu eigenlijk erger? Jij bent de volwassene.
Je broer en zijn ex kozen (min of meer) voor drie kinderen, jij vindt dat teveel.Omdat JIJ 1 genoeg vond. Maar het zijn er nu eenmaal DRIE.
Hij went er heus wel aan. Natuurlijk is het zwaar, net gescheiden, kinderen nog ontregeld. Fijn dat jullie helpen.

kikki

"Mijn moeder vindt dat heel erg. Dat weet ik Ook niet op te lossen."

Kijk daar zit m een klein beetje de kneep denk ik.
Jij HOEFT dat niet op te lossen.
Je kunt de wereld niet op je schouders nemen en alles voor iedereen oplossen, tenzij je straks weer overspannen wilt zijn en je in je eigen gezin niet meer kunt functioneren.
Laat iedereen zelf verantwoording nemen.
Je broer is verdrietig, maar hoe doen vrouwen dat dan die in de steek worden gelaten? Die gaan ook verder met de kinderen.
Je broer kan misschien niet al te sterk zijn (nu), maar dat ben jij ook niet en je ouders blijkbaar ook niet.
Dat is niet erg, maar als jullie dan allemaal ook nog elkaars problemen gaan oplossen, zitten jullie straks allemaal samen aan de ontspanningsthee in een instelling.
Je broer zal moeten opstaan voor zijn kinderen. Om er voor ze te zijn en om ze te corrigeren en op te voeden.
Een weekend en een weekje is niet zoveel, al zal dat voor hem nu wel zo zijn. Hij was in het verleden ook wel eens alleen met de kinderen. Met kinderen kun je eigenlijk bijna niet ziek zijn. Hulp is prima, maar volledig overnemen is niet goed; voor hem niet en voor jullie niet en zeker ook voor de kinderen niet.
Als het teveel voor hem is dan zou hij het bij dagjes kunnen houden voor nu.
Denk dat het voor de kinderen ook erg onrustig is als er meerdere volwassenen steeds zich overal mee bemoeien/inspringen.
Wees gewoon een lieve tante, laat ze 2 uurtjes op bezoek komen, zet een filmpje op, spelletje klaar, pop corn erbij en dan weer weg.
Zeuren ze ergens om dan is het aan je broer om te zeggen: nu even niet en je mag niet lelijk tegen xxxxx doen.
Sterkte. Ik snap best dat je erg betrokken bent, boos bent, maar het is jouw relatie niet. Wees een zus voor hem, niet zijn therapeut.

Tweede Pien wordt Pientje

Voor de duidelijkheid.

Als je eerder overspannen bent geweest heb je misschien toen ook wel geleerd dat er heel veel energie weg kan vloeien door niet-constructief naar bepaalde dingen te kijken en de gedachtes die je over dingen hebt.
Ik denk dat je nu een aantal 'energielekken' hebt en ik denk dat er één heel belangrijk is; waarom de kinderen doen zoals ze doen. Misschien helpt het je te realiseren dat:
1) kinderen van die leeftijd niet in staat zijn bewust voor dit gedrag te kiezen, het is een (primaire) reactie op wat er gebeurd
2) deze kinderen niet de intentie hebben kwaad te doen, jou of aan ander. Ze proberen misschien op een negatieve manier om reacties te krijgen maar hun doel is niet jouw kwetsen, daar zijn ze simpelweg te egocentrisch voor
3) kinderen willen graag goed doen maar doen vaak anders omdat ze niet weten hoe ze het 'goed' moeten doen. God weet watvoor loyaliteitspagaat deze kinderen zitten en hebben ze geen flauw idee hoe dat te uiten en ermee om te gaan.
4) kinderen zijn geen mini volwassenen, hun hersenen werken anders, hun logica is anders. Verwacht ook niet van ze dat ze denken zoals jij denkt.
5) deze kinderen hebben ook de genen van jouw familie, een bepaalde vorm van overspannen zijn treft hun misschien nu ook ....

Wat wil je horen?

Dat je broer een barmhartige Samaritaan is, samen met jou en jullie ouders natuurlijk, die niets dan dankbaarheid van zijn kinderen verdient, omdat hij wat met ze onderneemt? Dat je nichtje een verschrikkelijke draak is en bovenal ondankbaar? Van mij krijg je dat dus niet te horen, want ik vind het vanzelfsprekend dat je als ouder je verantwoordelijkheid neemt en ik vind het bovendien bizar dat je in ruil voor wat zorg dankbaarheid van een zevenjarig (!) meisje terug verwacht. Je nichtje heeft het overduidelijk heel zwaar nu. En jij bent voornamelijk met het slachtofferschap van jou, jouw broer en ouders bezig. Bleh, ik begin het gedrag van het kind naar jullie toe steeds beter te begrijpen. Jij, je broer en je ouders zijn de volwassenen, het wordt tijd dat jullie je ook zo gedragen. Dus, om je vraag te beantwoorden, het gedrag is begrijpelijk. Jij bent geen zielig slachtoffer van het gedrag van het meisje van zeven. En je broer ook niet. Verman jezelf en als dat niet lukt, moet je bij het meisje wegblijven. Dat overspannen gedoe kan ze er echt niet bijhebben.

Mijn kinderen wilden ook graag andere ouders als daar een x-box, iPhone of een zakje knikkers tegenover zou staan. Op zo'n moment kon ik ook dood neervallen. Een kind van zeven heeft echt geen idee wat de dood inhoudt. Leg het kind gewoon rustig uit dat een dergelijke opmerking niet aardig is zonder het allemaal zo op te blazen.

Kikki, probeer de boodschap hier te begrijpen

Het belangrijkste is niet wat jij en Opa/Oma en vader van het gedrag vinden.
Het belangrijkste is dat deze kinderen vastlopen door de omstandigheden. Ze hebben hulp nodig. Geen kritiek!
Je kunt deze kinderen allerlei verwijten gaan maken maar dat gaat niets positiefs bijdragen aan de situatie.
Probeer nou eens alleen maar iets te doen richting deze kinderen in positieve zin. Bewaar de negatieve gedachten voor later of nog beter: laat ze oplossen in de ruimte.
Die negatieve gedachten brengen jou niets, Oma en Vader niets en de kinderen niets. Stop ermee!

Kiki

ik heb het al eerder geschreven, het zijn net peuters die nog niet goed kunnen praten en dus maar gaan schreeuwen of krijzen om de boodschap over te krijgen.
Alleen doen ze dit op hun 7-jarige manier en dat is brutaal, schreeuwen etc. Maar dat is niet de boodschap die ze willen overbrengen.

Ze zeggen: kan ik op jou vertrouwen, kan ik op jou bouwen, blijf jij bij me ondanks alles wat ik doe? Wie kan me deze rare situatie uitleggen? Waarom zijn papa en mama niet meer in een huis? Is het mijn schuld?
Alleen dan met heel andere woorden die jullie letterlijk interpreteren.

Met die van 7 kun je best praten, maar dat moet haar vader doen. Hij heft genoeg tijd voor zichzelf. Moeder heeft echt niet veel meer tijd. Want die moet er voor zorgen dat de kinderen optijd op school zijn, op de clubjes, hun huiswerk doen, naar zwemles gaan, naar vriendjes/vriendinnetjes. Ik heb dit verwijt ook eens gekregen van mijn ex, een van de weinige keren dat wij het niet eens waren. Ik heb het in een schema gezet, en effectief heeft hij meer 'vrije' tijd met onze dochter. In mijn geval heeft hij mij in de steek gelaten voor een jonger exemplaar.

Ik raad je broer aan contact op te nemen met de huisarts en te vragen om ondersteuning, dat is echt zo gek niet. Ik werd door mijn manager naar de bedrijfsmaatschappelijkwerker gestuurd. Heeft me veel gebracht. En onze dochter daardoor ook.

Daar kun

Daar kun jij dus niet voor zorgen, dat is het m juist.
Negeer haar schelden en beloon goed gedrag (vader dan).
Het kind is in de war, jong, verdrietig, boos, dwars en kan het niet onder woorden brengen. Dat is zielig, maar dat is geen oma/tante pesten. Ze moet mogen rouwen op haar manier.
En hoe jij met je gevoel ermee moet omgaan is: niet.

Zeg niets en slik je eigen frustraties in.
Dat kunnen jullie, want jullie zijn de volwassenen in deze situatie.
Iemand moet een held zijn in de situatie en dat kan een kind niet aan.
Jullie als volwassenen zullen je moeten vermannen en je minder druk maken om dingen. Zie het zoals het is: onkunde van het kind en een taak voor de vader als ze bij hem zijn.

hulp

Het beste wat je nu kunt doen is je broer zover krijgen dat hij hulp zoekt. Voor zichzelf. Blijkbaar heeft hij dat hard nodig. En als hij het allemaal niet meer aan kan, dan moet hij zich misschien een tijdje ziek melden op zijn werk en met zichzelf aan de slag. Voor 'je kinderen' kun je je namelijk niet ziek melden. En ze afschuiven op opa/oma of tante is zeker in deze omstandigheden ook geen goed idee.
Hoe zielig het ook allemaal voor hem is: het is een voldongen feit waar hij het maar mee te doen heeft. Zijn ex had ook dood kunnen zijn, dan had hij die 3 vreselijke kinderen àlle dagen van het jaar, dus als je het zo bekijkt valt het nog reuze mee allemaal.
En heel leuk dat hij om zijn vrouw te ontzien regelmatig met 2 kinderen op stap ging, maar dat betekent dat zijn vrouw dan dus nog gewoon haar handen vol had aan de baby/dreumes (neem tenminste aan dat dat het kind was dat hij dan thuis liet). Nou, daar zal ze lekker van opgeknapt zijn, je weet van jezelf ook wel hoe druk je kunt zijn met 1 kind. Dat is geen ontzien: dat is gewoon iets leuks doen met je kinderen als ouder en de lastigste thuis laten bij de andere ouder. Daar is op zich niets mis mee, maar benoem het dan niet alsof het een goede daad is.
En wat je over dat meisje zegt: het klinkt als een kind dat al haar zekerheden kwijt is en dat van angst keihard om zich heen aan het schoppen is, om te testen wat er dan nog meer instort of dat er misschien toch nog iets overblijft waar ze houvast aan kan hebben. Wat zij nodig heeft is heel veel onvoorwaardelijke liefde en begrip en troost en geruststelling. Alle rest komt daarna wel weer (of ze is natuurlijk gewoon net zo'n in-slecht mens als haar moeder...)

Goed bezig

"Heb de hele dag geroepen dat ze lief zijn, dat we van ze houden, dat ze het zo goed gedaan hebben. Dat doen we de hele tijd."

Je bent goed bezig.
Verwacht alleen niet dat je in één dag of één weekend effect bereikt. Dit vraagt om een lange adem.
Hou vol!

Mijn kinderen

Zijn die leeftijd al lang gepasseerd (oudste 25 jaar). Ik heb de kindertijd deels met ogen en oren dicht gezeten, soms letterlijk, soms figuurlijk.
Heftige tijden zit je soms gewoon uit.
Verder veel geduld, heel veel zuchten, geen discussies aangaan en heel veel vergeving in je hebben. Onvoorwaardelijk liefhebben.
Een kinderpsycholoog zei mij eens: niet meer dan 3 keer per dag corrigeren, dus maak besluiten wat je echt niet wenst/gevaarlijk is. Anders speel je de hele dag agentje en dat is geen goede zaak.
De rest negeer je en daarbij beloon je goed gedrag.
Daarbij hoef je ze heus niet overdreven de hemel in te prijzen.
Een aai over een bol, een knipoogje, schouderklopje, een gemeend: "fijn"/"goed zeg"/"dank je wel" is daarbij genoeg.

gevoel

het standaard rouwproces van geschokt, boos, verdrietig, opstandig. Ik weet niet hoe hij precies gaat.

En daarna het besef, het is echt over, ik zal het alleen moeten doen. Hoe ga ik dat op de rit zetten. De eerste maand heb ik mijn gevoel letterlijk uitgezet. De scheiding moest geregeld worden.
Ik heb mij goed voorbereid en ging beter de strijd in dan mijn toen as ex.
Ben heel veel leuke dingen gaan doen met onze 11 maanden oude dochter om te laten zien hoe leuk wij wel niet zijn, en wat hij achter liet. Is niet gelukt, dat moge duidelijk zijn.
Zoals ik al zei, ik heb dat niet alleen gedaan, ik heb daar wekelijks gesprekken bij de bedrijfsmaatschappelijkwerker voor gehad. Ben ook op non actief gesteld om het te kunnen verwerken. Mijn leidinggevende heeft dat bepaald omdat zij een soortgelijke ervaring als zeer prettig heeft ervaren. Ik ben haar daar nog steeds dankbaar voor, nu 8 jaar later.

De familie:
Wij hebben samen mondeling bij alle belangrijke familie onze scheiding aangekondigd, en dat we van alle familieleden eisten dat zij onze beslissingen zouden respecteren en ons beiden zouden ondersteunen. Dat is ook gebeurt. We hebben het besluit van mijn ex pas een week of 3 na het besluit bij iedereen gemeld. Zijn broer was wel op de hoogte want daar sliep hij, maar die heeft niets aan de andere familie verteld. Ik kon dus eerst ook even de heuvel van acceptatie en besef over. Daarna zijn we pas gaan regelen. Gevolg: we vieren sinterklaas bij mijn ex sinds onze dochter het snapt (toen ze 2 of 3 was), ik kom nog bij mijn ex schoonouders over de vloer en zij bij mij. We vieren de verjaardag van onze dochter samen met zijn nieuwe gezin, haar halfzusjes slapen hier in de vakanties. We kunnen dus ook prima samen naar een sportwedstrijd of afzwemmen. Je wilt niet dat je kinderen moeten kiezen. Ik krijg dat gevoel wel altijd bij mijn ouders die na mij gescheiden zijn. Het resultaat: ik vier mijn verjaardag niet meer. Met kerst ben ik niet thuis want dan hoef ik niet voor (of tegen net hoe je het wilt zien) de een of de ander te kiezen. Ik bel mijn ouders beiden 1x per week, want elk telefoontje wordt geteld.

Het is voor de kinderen ook belangrijk om nog foto's van na de scheiding te krijgen met hun beide ouders en zijzelf erop. Het is hun basis, daar zijn zij uit voort gekomen. Je broer heeft nog even te gaan, en het zou voor de kinderen wel fijn zijn als zij gewoon over de andere ouder en eventuele nieuwe partner mogen praten. Dat het daar ook gewoon leuk mag zijn.

Mijn dochter noemt haar stiefmoeder ook mama, hun kinderen doen dat ook naar mij. We weten allemaal dat ik de MOEDER ben, daar heb je er maar 1 van. Zijn we met z'n 3-en gaat mijn beslissing voor, ook al zijn we in hun huis. Nu lopen onze waarden en normen en opvoedstijlen niet ver uit elkaar, dus dat levert geen problemen op.

Je broer moet met deze ex verder, letterlijk tot zijn dood. Want samen hebben ze kinderen. Die kinderen moeten niet hoeven kiezen, nooit. Zeker niet op belangrijke momenten: groep8 musical, afzwemmen, trouwen etc. Dat willen ze samen vieren met hun ouders. De 10 minuten gesprekken op school. Al die kleine dingen. Gewoon je ouders kunnen knuffelel als je dat wilt en niet bang zijn voor de reactie van de ander.

En nee je hoeft niet alles te accepteren van je nichtjes, maar ga er zeker niet keihard tegen in. Ga op een rustig moment het gesprek met ze aan, bv tijdens een activiteit als koekjes bakken of als ze in bad zitten.
Iets in de trant van: he, ging niet helemaal lekker he vanmiddag toen je zo moest schreeuwen. Het is niet leuk he, zo met papa en mama. En dan kun je uitleggen dat papa en mama ook heel veel verdriet hebben. Reken maar dat die vragen nog heel lang blijven komen. Zelfs mijn dochter die eigenlijk niet beter weet komt nog reglematig met vragen en huilbuien omdat ze 1 van ons mist. Dat mag, heel gezond, alleen kunnen we er niets aan veranderen.

Voor je broer, ga uit van jaren om te verwerken zij mijn maatschappelijk werker, daar heeft hij gelijk in gekregen. Maar laat je broer hulp zoeken. En jullie eventueel ook, dat is echt niet gek.

naar bed

afspraken maken. En aankondigen. En gebruiken als 1 op 1 tijd om de dag door te nemen. Misschien kan slaapklets (http://www.gezinnig.nl/voor_kids/slaapklets) helpen om het gesprek op gang te brengen.

Ze zullen een nieuw ritueel moeten ontwikkelen. Nu zijn ze allemaal boos en opstandig.

Natuurlijk accepteer ik bepaalde dingen niet van mijn kinderen

of ze nou puber zijn of 7 jaar.
Maar ik zit/zat in een constante situatie. Dat is veel makkelijker.
Als kinderen in zo'n speciale situatie zitten, zoals jouw neefjes/nichtjes nu, dan gelden normale regels niet meer. Dan moeten de volwassenen zorgen dat de situatie weer enigszins normaal wordt. En daarna kun je weer opvoeden.
Tussendoor extra streng zijn geeft alleen maar stress voor iedereen.

ja natuurlijk

"Maar je zult ook vast weleens echt boos geweest zijn, niet?
En stel dat ze zo brutaal tegen je ouders hadden gedaan, wat had je dan gedaan?"

Uiteraard ben ik wel eens echt boos geweest en nog wel vaker dan wel eens ook. Lijkt me normaal in een gezin.

Als mijn kinderen een grote mond tegen opa en oma hebben dan worden ze door MIJ gecorrigeerd. Ik ben de ouder, niet mijn zus/broer/ouders.
Mocht er van mijn ouders iets uitkomen dan is dat heel neutraal als in: ik vind het niet fijn......oma wil niet dat je.........
Of er werd gewoon afgeleid, als het de zoveelste keer was.(maar dat is niet voorgekomen trouwens) Ik denk dat ik nog eerder op zou stappen. (weer je broer dus die in actie moet komen)
Mijn kinderen zaten niet in een scheiding toen op die jonge leeftijd, dus dat is ergens minder goed te vergelijken.
Jouw nichtje reageert nu vanuit een probleemsituatie thuis.
En die moeten de volwassenen de baas worden.

Ik ben overigens wel gescheiden en dat is met pubers echt niet makkelijker in sommige situaties.
Hoor haar noodkreet en niet wát ze zegt, maar waarom ze het zegt.
En je broer moet inspringen.
Als jij er niet tegen kunt moet je, zoals geloof ik eerder is gezegd, wegblijven, want dan doe je de boel geen goed en je eigen gezin/gezondheid ook niet.

wederzijdse ouders

mijn vader gaat altijd mee naar sinterklaas, met zijn huidige vriendin. Mijn moeder weigert pertinent alles. Alleen bij het regelen van de begrafenis van mijn zus is er nog contact tussen mijn ouders geweest. Ik heb daarna ook verzuch: gut zal ik ook maar overlijden, dan zijn jullie er tenminste samen op een voor MIJ belangrijk moment.

Mijn ex heeft onze dochter ook wel eens bij mijn vader afgezet en dan wordt er gewoon koffie gedronken. Er is ook contact bij verjaardagen etc.

Ook mijn vader en mijn schoonouders komen nog bij elkaar over de vloer met verjaardagen en speciale gelegenheden zoals bv het overlijden van mijn zus. Daar hoeven mijn ex of ik niet bij te zijn.

Bij de verjaardagen van mijn schoonouders komen ook alle andere ex-schoondochters met hun exen en nieuwe partners over de vloer. (hun 3 kinderen zijn allemaal binnen een jaar gescheiden)

Was in het begin ongemakkelijk ja, maar omdat mijn ex en ik zeer veel respect voor elkaar toonden (en hebben) gaat dat nu heel erg goed.

Haat?

nee dat ken ik niet. Je bent er voor om samen gelukkig te zijn, niet om de ander gelukkig te maken. Dus als je zelf niet meer gelukkig bent in de relatie zul je een keuze moeten maken. Mijn ex heeft niet voor mij gekozen, maar ook niet tegen mij.

Voor hem was het ook geen makkelijke beslissing, alleen heeft hij dat jammer genoeg wat laat gecommuniceerd, hij was dus een paar stations verder voordat ik die trein in stapte.

Ze zijn binnen een jaar getrouwd, en toen zijn zijn aanstaande en ik eerst gaan lunchen zonder hem er bij. Gewoon om elkaar te leren kennen. Zij ging tenslotte ook een belangrijke rol spelen in het leven van mijn nog heel jonge dochter.

En natuurlijk ben ik ook wel boos op haar geweest, want om haar is de relatie wel opgebroken, maar die beslissing is geheel aan mijn ex geweest.

Ik ben ook blij dat mijn ex het lef heeft gehad die beslissing te nemen zodat we niet in het kille huwelijk dat mijn ouders hadden zijn beland, of juist heel veel ruzies kregen. Die hoefden we nu niet ook nog uit te vechten.