wordt dit ooit beter
Na 17 jaar gelukkig (in mijn ogen getrouwd) 3 kids en toen plots de mededeling gekregen van mijn vrouw dat ze zich niet meer aangetrokken tot mij voelde. Gesprekken gehad en we zouden er samen voor gaan, na paar dagen werd duidelijk dat ze wel gevoelens had voor een ander (collega) ook hier wilde ik voor openstaan en samen vechten voor onze relatie helaas werd al snel duidelijk dat zij dit niet meer wilde. Hoop emoties en eerste week nog samen in huis met de kinderen wat helemaal niet ging. Nu allebei onderdak en om de beurt in het huis met de kinderen, idee is dat ik daar blijf wonen alleen dit kan alleen als zij afziet van PA wat ze in principe ook aangeeft te doen. Zijn inmiddels 6 weken verder en 3x bij mediator geweest
Waar ik vooral moeite mee heb is dat het lijkt of ik voor haar niet besta, als ik emotioneel wordt moet ik me niet zo aanstellen en me er maar overheen zetten. Ook blijf ik maar verwijten krijgen dat ik mijn toenmalige schoonouders (die eerste dag verhaal haalden waarom ik boos was) heb verteld dat ze met die andere man bepaald sms contact had (later ook bevestigd door haar aan haar fam), en ze geeft nu dit de reden dat haar familie de breuk niet willen accepteren terwijl dit de waarheid was .
onlangs heeft ze de kids verteld dat ze de andere man date (ze kennen hem via werk) toen ik daar vervolgens met de kids over wilde praten hoe ze dit vonden kreeg ik verwijten dat ik daar niet met hun over had te praten... notabene mijn eigen kinderen terwijl ik al die tijd daarvoor verzwegen heb dat ze met die andere man date en nooit enige toespeling op de kids heb gedaan
Zij blijft maar aangeven overal dat die man een gevolg is en geen oorzaak. Als je alleen dan vraagt naar argumenten wat er dan zo slecht was dan krijg je eigenlijk weinig tot niks scheidingwaardig is (letterlijk hij gooit zn sokken vaak naast de wasmand of ja laatste tijd dacht ik niet meer wauw toen ik je zag.
Ondertussen wordt ik continu neergesabeld mag ik met haar nergens over praten en op het moment dat ik laatst boos werd om de situatie wordt meteen de PA kaart getrokken waar ik van haar van afhankelijk ben. Als ik ergens niet heen wil omdat die man er dan ook is dan is er onbegrip, en zodra ik volschiet bij de kids (2e kerstdag wisselmoment) krijg ik naar mijn hoofd dat ik mijn verdriet niet bij hun moet dumpen.. Bij de mediator is het ook enkel zij die van alles eist, mag haar niet appen, wisselmoment vindt zij ongemakkelijk, praktische vragen worden via de kinderen gesteld zodat ze mij niet hoeft te appen.
Dit terwijl ik gewoon aardig probeer te zijn en ook zaken als rooster voor de kids kunnen we prima regelen. Zodra we alleen met zn 2en in een ruimte zijn of ergens samen moeten zijn voor een besprekening wordt ze erg zenuwachtig en bot, ze kijkt me ook totaal niet aan.
Heb zoveel verdriet en dan ook nog eens hoe het nu gaat, snap dat ze een ander heeft en inmiddels ook zo ver dat door alle pijn en verdriet dat ik haar absoluut niet meer terug zou willen (ook aangegeven toen ze riep heb hem helemaal niet gemist zelfs met kerst dat teruggaan voor mij ook geen optie meer is). Maar waarom kunnen we niet gewoon normaal met elkaar praten en aardig doen, we blijven immers ouders en met elkaar verbonden in die hoedanigheid... iemand hier ook ervaring mee?
"Waar ik vooral moeite mee heb is dat het lijkt of ik voor haar niet besta, als ik emotioneel wordt moet ik me niet zo aanstellen en me er maar overheen zetten. "
Laat dat daar liggen waar het hoort. Je hebt mensen in het leven, mijn ex-schoonkind was er zo eentje: die creëren dampende ruïnes en stappen daar zo oer heen om verder te gaan. En dan ben jij een blok aan het been.
Ze willen geen verantwoording nemen, geen sorry zeggen, niet erkennen dat ze mis zitten. Zwak. Bang. Onzeker. Klein. Niet voldoende ontwikkeld of opgevoed.
Zij haar kant op, blijf jij de veilige haven voor je kinderen.
Laat haar gaan en ga anders communiceren, bv via email. Bouw je meteen een mooi dossier op.
En bij beschuldigingen: niets zeggen, niet reageren.
Na een paar jaar werd het weer beter tussen mijn ex-man en mij. Hij vertrok van de ene op de andere dag (had een ander) en liet mij alles alleen opknappen. En probeerde financieel nog heel veel trucjes uit te halen, maar dat is allemaal niet gelukt. Heb ook snel, toen hij nog een wat vriendelijkere bui had de scheiding en alle afspraken rond gemaakt (het verhaal van de PA doet me hieraan denken) waardoor we ook financieel uit elkaar waren. Ik zou dus inderdaad wat afstand nemen nu tot haar en zo snel mogelijk afspraken vastleggen, want nu chanteert ze je. Later wordt het misschien wel weer wat beter tussen jullie maar nu denk ik dat ze zich zo gedraagt wat Max88 hierboven al goed uitlegt. Ze zit gewoon behoorlijk fout met haar gedrag maar probeert dat in jouw schoenen te schuiven.
Ik wilde mijn ex de eerste paar maanden echt nog heel graag terug, weer alles goed maken en verder met hoe het was. Nu ben ik blij dat dit niet gebeurd is, mijn leven is een stuk beter nu, nu ik alles in eigen hand heb (met hele leuke nieuwe relatie) Maar ik snap dat je dat nu nog niet zo ziet
'Gewoon, normaal doen' terwijl ze eigenlijk niet goed weet waarom ze open is gaan staan voor een andere relatie, dat zal haar alleen maar in verwarring brengen. Nog erger kan het worden als ze echt iets gaat zoeken om maar te kunnen denken dat jij de kwade pier bent en dat zij goede redenen heeft om uit elkaar te gaan.
Ondertussen is er al een zware beslissing gevallen en daarop heb je echt geen invloed meer.
Dit is de periode waarin je vooral de zakelijke dingen moet gaan afhandelen. Dus ja, je kind wel troosten, maar voor emotionele verklaringen etc. moet je nu nog even niet teveel ruimte maken. Jullie zitten nog midden in het proces. Het wordt allemaal pas duidelijker, vooral ook voor de kinderen, als ieder een woning heeft.
'idee is dat ik daar blijf wonen alleen dit kan alleen als zij afziet van PA wat ze in principe ook aangeeft te doen.' Afspraken waarbij de een de ander op een of andere manier tegemoet komt zijn altijd riskant, want op elk willekeurig moment kan dat teruggehaald worden. Ik neem aan dat je hier een goede berekening voor hebt gedaan, dus met een officiële waardeschatting van de woning, en dus ook van de overwaarde, en een gesprek met de bank, en een berekening van wat er eventueel aan partneralimentatie betaald zou moeten worden (naast kinderalimentatie). Bereken dan ook eens wat de schuld zou zijn. Een voorbeeld: stel dat je elke maand 300 euro partneralimentatie zou moeten betalen. Dat geldt voor 5 jaar. Dus dan zou dat in totaal 60x300 euro zijn, 18.000 euro. Wellicht is er een mogelijkheid dat je een schuldverklaring opstelt, waarbij je aangeeft dat er een oplopende schuld is tot maximaal 5 jaar, en dat die schuld vereffend wordt als de woning verkocht wordt. Dat kan ook over 25 jaar zijn. Met zoiets haal je in elk geval de angel uit de goodwill die je krijgt, er is dan een regeling voor en ze kan dan niet meer dreigen daarmee. Ik weet niet of het kan, maar ik zou moeite doen om dat te bekijken. Je kunt het zelfs indexeren met de gegevens van de inflatie.
Heel naar allemaal om mee te moeten maken. Maar ik lees dat er een bereidheid is aan beide kanten om het zo goed mogelijk te regelen en dat is voor iedereen het beste, zeker voor de kinderen, maar ook voor jullie allebei.
Tsjor
Bedankt voor jullie reacties, probeer ook zoveel mogelijk te zwijgen alleen soms dan lukt het gewoon niet meer. En inderdaad laat haar gaan hoewel zoals anoniem aangeeft ook wel een beetje zo is soms mis ik haar ook gewoon enorm 
weet dat het niet meer goedkomt en zou haar ook nooit meer kunnen vertrouwen dus het is geen optie meer wou gewoon dat het uit mn kop gaat..
@tjor troost mn kinderen ook alleen soms lukt het me niet om dan zelf ook niet de tranen in mijn ogen te krijgen. Het is niet zo dat ik alles bij ze uitstort en probeer t te voorkomen maar als ik verdrietig ben, ben ik van mening dat het ze ook niet schaad het zo weten zij ook altijd dat verdriet tonen mag en kan.
Voor de rest van je vragen uitkoop kan volledig zij zou dan 185.000 krijgen, zegt zelf geen PA te willen want wil op eigen benen staan. Als ze wel PA wil is uitkopen geen optie meer. maar wat jij aangeeft is miss wel de moeite waard.
Probeer zeker alles zo goed mogelijk te regelen en als ik dan zeg wil t voor ons beiden zo goed mogelijk geregeld hebben krijg ik terug: 'ik voor de kinderen' dat bedoel ik net of ik haar ik weet niet wat aangedaan heb, zij gaat weg met een ander en lijkt wel alsof ze me haat (na jaren huwelijk en een gezin)
Het argument van vrouwen dat ze het 'voor de kinderen' doet vind ik zo'n vals argument. Als je goed voor de kinderen wil zorgen moet je zorgen dat de ouders het goed hebben, die kunnen het dan wel weer aan. Dus inderdaad wat jij zegt, goed voor elkaar zorgen.
'maar als ik verdrietig ben, ben ik van mening dat het ze ook niet schaad' Dit ben ik niet met je eens. Voor kinderen is verdriet van ouders, volwassenen, iets heel anders, ze kunnen daar eigenlijk niet zoveel mee. Het is niet vergelijkbaar met kinderverdriet. Ze zullen de behoefte krijgen om hun ouders te gaan troosten, maar dat is een veel te zware taak voor kinderen, die ook niet bij hen hoort te liggen. Ze mogen best weten dat je verdrietig bent, maar eigenlijk moeten ze dan ook weten dat jij het zelf wel aankunt. Zo kunnen kinderen ook verdriet hebben over een echtscheiding, maar dat kan dan op heel andere punten en momenten liggen dan volwassenen kunnen bedenken. Het is belangrijk dat kinderen weten dat jij sterk genoeg bent om hun verdriet aan te kunnen, dat ze veilig zijn bij jou, dat ze op hun manier verdrietig of boos mogen zijn. Maar dat jij sterk genoeg bent om je eigen verdriet te dragen.
Tsjor
Dat probeer ik ook enige wat ze zullen zien is een traan of een snik niet meer en daarbij altijd de melding dat alles goed komt en dat ik er altijd voor ze ben/zal zijn.
Dat voor elkaar zorgen maakt haar alleen maar boos, dat probeer ik altijd te zeggen joh we hebben uiteindelijk een goede tijd gehad samen laten we zorgen dat we er voor elkaar en de kinderen het beste van maken... dan krijg ik dus terug ik doe t alleen voor de kinderen..
trouwens voor de kinderen vindt ik ook maar relatief als ik bijvoorbeeld zeg dat ze t moeilijk hebben krijg je terug o bij mij niet... kinderen zijn veerkrachtig genoeg kijk maar naar die en die (ook gescheiden ouders) ikzelf ben meer van het praten en ga ook echt met ze in gesprek vooral met de oudste (12) die zei onlangs nog tegen me wil jij ajb niet snel een ander zoeken maar het even zo laten nou dan heb ik echt de tranen in mn ogen
Herkenbaar. Mij ex-man had tijdens de scheiding (ca. 1 maand nadat de scheiding aangekondigd was) een nieuwe partner. Waar we aan het begin van het mediator traject nog samen aan afspraken over de kinderen werkten en het "in harmonie" oplossen de voorkeur gaven, veranderde dit met 180 graden nadat mijn ex een nieuwe vriendin had.
Ineens was geld belangrijk en werd alles opgeeist wat mogelijk was (inclusief partneralimentatie); de kinderen had ik en mijn ex onttrok zich direct nadat de scheiding rond was aan de gemaakte afspraken en verantwoording door 100 km verderop te gaan wonen. Ik kon alles alleen regelen. Ongeacht een afgesproken co-ouderschap en de belofte om er samen voor de kinderen te zijn.
Voor mij varieerden de emoties van ongeloof tot verdriet/teleurstelling tot woede. Ik ben nu 9 maanden verder en heb de afgelopen 6 maanden aan mijn woede gewerkt, omdat mij dit enorm in de weg stond. Het meest vervelende vond ik dat mijn ex-man met de nieuwe vriendin ineens alles deed wat ik tijdens ons huwelijk had gemist; leuke kleding aantrekken, afspraakjes naar de stad, excursies, leuke uitstapjes met de kinderen. Het gaf mij een enorme trap na; voor mij deed hij tijdens het huwelijk al die dingen niet, ondanks 5 tot 6 relatietherapie trajecten, maar met een nieuwe "bimbo" kon het ineens allemaal wel.
Het verwerken zat bij mij vooral in een stukje acceptatie dat ik niet meer belangrijk was voor mijn ex, onze kinderen niet meer belangrijk waren en mijn ex-man er de voorkeur aan gaf om ver weg een nieuw leven te beginnen. Waarbij hij zelf op 1 stond, de nieuwe vriendin op 2 en haar kinderen en haar huis op 3. Daarna kwamen in wisselende prioriteit de afspraken uit het ouderschapsplan en onze gezamenlijke kinderen. Ik telde niet meer mee. In geen enkel opzicht. Pijnlijk, want als ik achteraf terugkijk op het huwelijk was dat al heel lang zo. Liefde maakt blind, zeggen ze weleens. Het verwerken zat voor mij ook in een stuk loslaten van verwachtingen; hoe ik me de scheiding voorstelde was niet de manier hoe mijn ex-man de scheiding wilde. Waar het voor mij vanzelfsprekend was om je te houden aan een ouderschapsplan, gold voor hem de regel "ik hou me er slechts aan als ik er zelf niet slechter van wordt en ik ga me zeker niet houden aan afspraken die mijn ideale leven in de weg staan".
Ja, dat is pijnlijk en ik kan je aanraden om daar de tijd voor te nemen. Accepteer voor jezelf de situatie hoe die is. Accepteer dat dat pijnlijk is. Accepteer dat er geen SAMEN meer is, maar een ieder voor zich. En waar jij graag nog samen afspraken wilt maken, zij daar niet (meer) toe bereid is omdat er iemand anders voorgaat.
Hoe eerder je je verwachtingen loslaat en je eigen leven gaat leiden, hoe makkelijker het wordt. En bedenk dat je niet de enige bent, maar dat er heel veel mensen zijn die het net zo gaat als jij zelf.
Veel sterkte met de situatie. Ik hoop dat je snel een manier vindt om ermee om te gaan.
Om je op te beuren; ik sta nu weer op betere voet met mijn ex-man. ik heb enige weken terug kennis gemaakt met de nieuwe vriendin en kan ze nu oprecht een fijn leven samen toewensen. mijn ex-man neemt nu gelukkig wel weer de verantwoording voor de kinderen en de kinderalimentatie. Ik denk dat we allebei tijd en ruimte nodig hadden; die is er afgelopen maanden geweest en we kunnen nu weer verder. Ieder een eigen leven maar nog wel samen ouders. Het loopt anders als ik wilde, maar uiteindelijk heb ik daar mijn weg in gevonden.
Ik kan je overigens aanraden om niet meteen weer in een nieuwe relatie te stappen. Een scheiding verwerken kost tijd; zorg dat je daar de tijd en rust voor neemt. En regel eerst dat je jezelf en je eigen zaakjes op orde hebt.
Dankjewel Vliegerd, het is hier ook net zoals jij zegt ineens is er lingerie besteld, maakt ze zich altijd op, gaat ze erop uit met de kids waar ze eerder nooit mee wilde als we erop gingen..
Het is denk ik vooral wat je zegt het samen is er niet meer want iemand anders gaat voor, vindt dit zo lastig om ineens zakelijk te gaan communiceren met de persoon waar ik 17 jaar zoveel van gehouden heb en dat ineens plotseling van alles naar niks... het is wat je zegt een mix van pijn, verdriet, ongeloof en soms ook wel woede inderdaad. En dan dat gezwam als ik verdriet heb en zeg dat het me overkomt van je zit in slachtofferrol hoe kan je van iets wat je totaal niet hebt zien aankomen, als er nooit iets is aangegeven niet aangeven dat het je overkomt en dat je verdriet hebt. Heb dit ook met psych besproken die zegt ook laat je niks aanpraten slachtofferrol is als je erin blijft zitten en niks meer onderneemt maar jij probeert juist wel vooruit te gaan zaken te regelen en maakt juist weinig verwijten.. aangaande een ander zoeken daar staat mijn hoofd ook nog niet naar, wil eerst dat alles geregeld, is het huis echt van mij is en dan alles op de rit en dan pas kan ik vooruit (t stilstaan vindt ik ook lastig)
anoniemn schreef op 03-01-2025 om 17:17:
trouwens voor de kinderen vindt ik ook maar relatief als ik bijvoorbeeld zeg dat ze t moeilijk hebben krijg je terug o bij mij niet... kinderen zijn veerkrachtig genoeg kijk maar naar die en die (ook gescheiden ouders) ikzelf ben meer van het praten en ga ook echt met ze in gesprek vooral met de oudste (12) die zei onlangs nog tegen me wil jij ajb niet snel een ander zoeken maar het even zo laten nou dan heb ik echt de tranen in mn ogen
Dat moet je loslaten. Dat klinkt lekker makkelijk, maar je moet dat echt los gaan laten en je richten op jezelf en je kinderen, de tijd dat ze bij jou zijn. Ga leuke dingen doen, wees een goede vader en in de week dat je ze niet hebt, ga je je ding doen. Niks meer, niks minder.
Het lijkt in alles op mijn ex-vrouw, die ook nergens wat van weten wou. Maar de kids, in de spaarzame momenten dat ze over de situatie wat los lieten, hadden wel degelijk heel erg veel last van de ongeinteresseerde houding van ex-vrouw, het feit dat er geen enkele ruimte was voor hun verdriet over de scheiding (Want dat was immers haar schuld en zij was vooral bezig met haar nieuwe lover). Het ging zelfs zo ver dat mijn oudste geroepen heeft dat die niet meer naar zijn moeder wou, waarop ik idd de beschuldiging kreeg dat ik mijn zoon tegen haar opzette.
Je moet het allemaal maar gewoon laten voor wat het is. Dat klinkt lekker makkelijk, maar uiteindelijk is dat voor jezelf wel het beste. Je gaat hier niks aan kunnen veranderen en ook niks aan kunnen doen. Je ex krijgt dit vanzelf allemaal om de oren van de kinderen als ze wat ouder zijn.
Bedankt voor je reactie Elpisto, het loslaten vindt ik zo moeilijk sta er mee op en ga er mee naar bed. Heb je geschiedenis bekeken en herken een hoop inderdaad. Wat ik erg moeilijk vindt is dat mijn leven totaal naar de klote is en dat zij gewoon doorgaat en dat het lijkt of ze dit doet zonder na te denken over consequenties (zoals bijvoorbeeld financieel, wil niet extra werken maar wel dure huurhuizen). Krijg vaak te horen moet je niet meer druk om haar maken hoe zij zaken regelt zoekt ze maar uit, en toch vindt ik het vreemd daar ze toen we nog bij elkaar waren juist enorm van de cijfers en de zaken regelen was/is. Herken je dit ook en hoe is het jou gelukt haar los te lateN?
anoniemn schreef op 13-01-2025 om 10:26:
Bedankt voor je reactie Elpisto, het loslaten vindt ik zo moeilijk sta er mee op en ga er mee naar bed. Heb je geschiedenis bekeken en herken een hoop inderdaad. Wat ik erg moeilijk vindt is dat mijn leven totaal naar de klote is en dat zij gewoon doorgaat en dat het lijkt of ze dit doet zonder na te denken over consequenties (zoals bijvoorbeeld financieel, wil niet extra werken maar wel dure huurhuizen). Krijg vaak te horen moet je niet meer druk om haar maken hoe zij zaken regelt zoekt ze maar uit, en toch vindt ik het vreemd daar ze toen we nog bij elkaar waren juist enorm van de cijfers en de zaken regelen was/is. Herken je dit ook en hoe is het jou gelukt haar los te lateN?
Realiseren dat loslaten niet hetzelfde is als opgeven.
Ik ben de eerste 2 maand nog echt heel erg bezig geweest met me heel erg druk maken over van alles en nog wat. De kids, maar zeker ook om mijn ex-vrouw. Ik had het met haar natuurlijk al een keer eerder mee gemaakt, de berichten over de nieuwe gozer waren allemaal niet zo rooskleurig, en was vooral bezig alles en iedereen op de hoogte te houden en te proberen te redden wat er te redden viel, terwijl zij 1 voor 1 al haar vriendschappen en famillie een de kant zette.
Tot een zeker moment, ergens halverwege oktober, ik voor mezelf besloot: Het is wat het is. Ik had een soort eureka momentje in een gesprek met de ex-vrouw van de nieuwe vriend van mijn vrouw. Die was echt in paniek en gaf aan: Ik ben echt zo zo zo bang wat voor schade dit allemaal aan mijn kinderen gaat toebrengen en ik wil ze hier zo graag voor behoeden. En ik hoor mezelf nog de woorden zeggen: Dat gaat je niet lukken, zolang je ex niet fatsoenlijk in gesprek wil met je over de zaken die schadelijk zijn voor je kinderen.
En met dat ik die woorden uitsprak, bedacht ik me dat ik eigenlijk hetzelfde deed: Ik was bezig met alles en iedereen, met mijn kinderen, met mijn ex, met vrienden, zelfs met haar. Maar niet met mezelf. Ik realiseerde me dat hoe zeer ik iets ook wou, hoeveel ik daar ook bereid was voor te vechten, het had allemaal geen zin. Het enige wat ik kon doen, was zorgen dat mijn kinderen een veilige basis hadden bij mij, dat ik in de week dat ze er waren zoveel mogelijk energie stak in hun, leuke dingen met ze deed, en af en toe probeerde te praten met ze over wat hun bezig hield. Wouden ze dat niet, dan was dat ook goed.
Dat bracht een bepaalde rust. Acceptatie. Ik keek er heel anders na in het begin: Ik was niet bereid haar op te geven, ons gezin op te geven, onze leuke tradities op te geven. Voor mijn gevoel was er een kans, hoe klein ook, zolang ik maar niet opgaf.
Maar, en dat kan ik voor mezelf niet genoeg blijven benadrukken, opgeven is niet hetzelfde als loslaten. Dat is het moment waarop ik heel duidelijk kon zeggen dat ik me wat beter ging voelen over mezelf: Ik had dit niet veroorzaakt en daardoor was het niet eerlijk richting mezelf om zo te blijven hangen, alleen omdat ik het zag als opgeven. Ik kon meer de verantwoordelijkheid over haar en over ons en ons gezin loslaten. Daarmee geef ik niet op, maar laat ik haar als partner wel los. Dat heeft me best veel gebracht.
Ik begrijp je gevoel echt hoor, ik zit soms ook echt, dat ik denk: Wordt je hier nou gelukkig van straks? Je kunt niks fatsoenlijks kopen, zit ergens op een vakantiepark, ver weg van alles en iedereen die jou lief heeft. Maar ik kan die gedachtes wel weer vrij snel wegstoppen: Of ze nu wel of niet gelukkig is, of ze dit nu wel of niet ziet zitten: Het maakt geen verschil. Ze heeft hier voor gekozen, ondanks dat ik een fantastisch goede kerel voor haar geweest ben. Maw: Ik kan mezelf hier niet zo heel erg veel over verwijten. Waarom zou ik me er dan nog langer schuldig over voelen?